Entertainment
alle pijlers
Sylvie van der Vaart heeft borstkanker
dinsdag 16 juni 2009 om 10:30
Di 16 juni 2009. Het laatste nieuws het eerst op nu.nl
Sylvie van der Vaart heeft borstkanker
Uitgegeven: 16 juni 2009 09:52
Laatst gewijzigd: 16 juni 2009 10:10
AMSTERDAM - Een maand geleden is bij Sylvie van der Vaart borstkanker in een vroeg stadium ontdekt. Inmiddels is de 31-jarige presentatrice succesvol geopereerd, zo maakt ze via haar advocaat bekend.
Er zijn geen uitzaaiingen in haar lichaam ontdekt en volgens de behandelend arts zal de vriendin van voetballer Rafael van der Vaart volledig herstellen. Wel moet ze een preventieve chemotherapie ondergaan.
Privacy
De presentatrice wil deze moeilijke periode graag in alle privacy verwerken, zo maakte ze bekend. Op dit moment is ze met Rafael op vakantie. De voetbalvrouw heeft gevraagd om rust, zodat ze zo goed mogelijk kan herstellen.
De presentatrice werd begin dit jaar door tijdschrift Jackie verkozen tot best geklede vrouw van Nederland uitgeroepen. Ook stond ze twee jaar lang op de cover van het Duitse postorderbedrijf Otto.
© NU.nl
Sylvie van der Vaart heeft borstkanker
Uitgegeven: 16 juni 2009 09:52
Laatst gewijzigd: 16 juni 2009 10:10
AMSTERDAM - Een maand geleden is bij Sylvie van der Vaart borstkanker in een vroeg stadium ontdekt. Inmiddels is de 31-jarige presentatrice succesvol geopereerd, zo maakt ze via haar advocaat bekend.
Er zijn geen uitzaaiingen in haar lichaam ontdekt en volgens de behandelend arts zal de vriendin van voetballer Rafael van der Vaart volledig herstellen. Wel moet ze een preventieve chemotherapie ondergaan.
Privacy
De presentatrice wil deze moeilijke periode graag in alle privacy verwerken, zo maakte ze bekend. Op dit moment is ze met Rafael op vakantie. De voetbalvrouw heeft gevraagd om rust, zodat ze zo goed mogelijk kan herstellen.
De presentatrice werd begin dit jaar door tijdschrift Jackie verkozen tot best geklede vrouw van Nederland uitgeroepen. Ook stond ze twee jaar lang op de cover van het Duitse postorderbedrijf Otto.
© NU.nl
dinsdag 18 augustus 2009 om 12:50
quote:arwen173 schreef op 18 augustus 2009 @ 12:28:
En natuurlijk zou ik het niet makkelijk vinden om een borst kwijt te raken, maar ik zou het moeilijker vinden om mijn haar kwijt te raken. Maakt mij dat gek dat ik meer heb met mijn haar dan met mijn borsten? nou ja, so be it. Het is mijn gevoel, dat ik dat erger zou vinden.het verschil is dat je haar (meestal) wel weer aangroeid. Die borst ben je kwijt, hoe mooi ze m ook kunnen namaken.
En natuurlijk zou ik het niet makkelijk vinden om een borst kwijt te raken, maar ik zou het moeilijker vinden om mijn haar kwijt te raken. Maakt mij dat gek dat ik meer heb met mijn haar dan met mijn borsten? nou ja, so be it. Het is mijn gevoel, dat ik dat erger zou vinden.het verschil is dat je haar (meestal) wel weer aangroeid. Die borst ben je kwijt, hoe mooi ze m ook kunnen namaken.
dinsdag 18 augustus 2009 om 12:52
quote:robo schreef op 18 augustus 2009 @ 11:09:
Maar ik heb wel degelijk het idee dat het haar allemaal diep raakt.Kan me haast niet voorstellen dat het haar NIET diep raakt! Hoe iemand daar uiteindelijk mee omgaat is zijn/haar ding. De een krijgt een inzinking, de ander gaat er vol tegenaan. Zij staat in de belangstelling, dus vind het geweldig dat ze er zo open over praat. Ja, het is een k.u.t.ziekte natuurlijk. Maar het hoeft niet het eind van je leven te zijn. Zij laat zien dat ze gewoon doorgaat, ondanks die rotziekte. Natuurlijk, ze heeft het makkelijker financieel gezien. Maar ziek is ziek. Ik herinner me de beelden nog van een doodzieke Farah Fawsett, doodziek in een vliegtuig. OK, het was buss class, misschien zelfs wel een prive vliegtuig, maar mijn hemel wat was dat mens ziek! Voor geen goud in de wereld had ik met haar willen ruilen. Net zoals ik niet met Sylvie wil ruilen. Al het geld van de wereld, maar ze moet hier wel doorheen. Laat het haar op haar eigen manier doen.
Maar ik heb wel degelijk het idee dat het haar allemaal diep raakt.Kan me haast niet voorstellen dat het haar NIET diep raakt! Hoe iemand daar uiteindelijk mee omgaat is zijn/haar ding. De een krijgt een inzinking, de ander gaat er vol tegenaan. Zij staat in de belangstelling, dus vind het geweldig dat ze er zo open over praat. Ja, het is een k.u.t.ziekte natuurlijk. Maar het hoeft niet het eind van je leven te zijn. Zij laat zien dat ze gewoon doorgaat, ondanks die rotziekte. Natuurlijk, ze heeft het makkelijker financieel gezien. Maar ziek is ziek. Ik herinner me de beelden nog van een doodzieke Farah Fawsett, doodziek in een vliegtuig. OK, het was buss class, misschien zelfs wel een prive vliegtuig, maar mijn hemel wat was dat mens ziek! Voor geen goud in de wereld had ik met haar willen ruilen. Net zoals ik niet met Sylvie wil ruilen. Al het geld van de wereld, maar ze moet hier wel doorheen. Laat het haar op haar eigen manier doen.
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:24
ah, fijn, was al bang dat je nooit meer met me wilde forummen. Ik hoop trouwens ook dat niemand dit gaat quoten, want ik wil de posting wel weg kunnen halen als robo er nog verdrietiger van wordt. Wat ik me afvraag is waarom het jou zo raakt, wat mij erger lijkt. Het zegt niks over hoe ik over borstkanker an sich denk. Wat laten we dat even duidelijk hebben, het lijkt me afschuwelijk om met die diagnose te leven en de angst en onzekerheid. Kanker is een klote ziekte, maar goed, dat hoef ik jou al helemaal niet te vertellen natuurlijk. Ik zou me ook diep ellendig voelen als ik die diagnose kreeg en mijn angst om de toekomst zou vele malen groter zijn dan zorgen om welke pruik of welke opvul bh ik zou moeten kopen, dat snap ik ook wel. Maar als het dan gaat om accepteren, ik zou het denk ik voor mezelf heel erg moeilijk vinden om het kaal worden, ook al is het maar tijdelijk, te accepteren, terwijl ik dat minder zou hebben met een borst die afgezet moet worden. Voor heel veel vrouwen zijn hun borsten heel belangrijk, dat weet ik en zie ik in mijn omgeving en snap ik ook heel goed, maar ik heb dat niet zo met mijn borsten, ik vraag me af of ik dan zo gek ben dat ik dat voel, of juist dus eigenlijk niet voel. Ik snap ook wel dat een litteken je voor de rest van je leven herinnert aan je ziekte, en een kaal hoofd maar tijdelijk is. En dat dat een groot verschil is, maar het moment van kaal worden en dan de wijde wereld weer in stappen lijkt mij persoonlijk heel erg moeilijk. Ik heb een paar jaar op oncologie gewerkt, en ik vond het uitvallen van haar bij patienten ook altijd erg pijnlijk om te zien, en ik had dat gevoel minder bij een operatie wond van een afgezette borst (waarbij ik echt, dat moet je geloven, wel de patiente goed probeerde te begeleiden en ruimte wilde maken voor haar verdriet). Wat ik zeggen wil, maar misschien is dit juist nog kwetsender voor je, maar dat is echt hoe ik het voel, een borst is voor mij persoonlijk niet een belangrijker of mooier lichaamsdeel dan bijv een been of een arm. Ik ben er niet meer aan gehecht dan aan andere delen van mijn lichaam, en als er kanker in zou zitten, zou ik ze eraf willen hebben. Ik denk dat voor veel vrouwen borsten wel een speciale lading hebben, maar ik voel dat voor mezelf niet zo. Maar ik begrijp wel dat dat voor anderen anders is, maar goed, mijn vraag is dus, hoe kan mijn gevoel voor jou zo kwetsend zijn. Los van het feit dat ik natuurlijk niet weet waar ik het over heb, maar dat heb ik meteen al geschreven, dit is hoe ik denk dat ik reageer. Ik zou het heel moeilijk vinden om kaal te worden van chemo, ook al is dit misschien wel heel oppervlakkig om te vinden. Als ik nou zou schrijven, joh het zijn maar je borsten, waar maak je je druk om, niemand die het ziet. Maar dat doe ik niet en denk ik ook absoluut niet. Echt niet.
God wat een verhaal. Ik haal de posting sowieso straks weg, maar ik wil dit wel even met je uitgesproken hebben, je voelt je al rot genoeg, en ik wil niet dat je door mijn posting een nog rotter gevoel krijgt.
God wat een verhaal. Ik haal de posting sowieso straks weg, maar ik wil dit wel even met je uitgesproken hebben, je voelt je al rot genoeg, en ik wil niet dat je door mijn posting een nog rotter gevoel krijgt.
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:25
quote:robo schreef op 18 augustus 2009 @ 13:14:
Hier of in mijn topic Arwen, er zit geen deurbeleid op "mijn' topic
Ben nu wel benieuwd wat je dan wilt vragen namelijk!nou, laat ik het voorzichtig zeggen, ik heb niet zoveel zin in discussies met alle mensen in jouw topic die beweren dat ik mezelf nog wel een keer tegen ga komen. Vind ik ook niet zo heel empathisch eigenlijk.
Hier of in mijn topic Arwen, er zit geen deurbeleid op "mijn' topic
Ben nu wel benieuwd wat je dan wilt vragen namelijk!nou, laat ik het voorzichtig zeggen, ik heb niet zoveel zin in discussies met alle mensen in jouw topic die beweren dat ik mezelf nog wel een keer tegen ga komen. Vind ik ook niet zo heel empathisch eigenlijk.
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:26
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:33
Waarom raakte je opmerking me zo?
Ik dacht zelf ook altijd dat ik er wel mee zou kunnen leven, met twee "nep"borsten na een amputatie. Maar vijf jaar later vind ik het nog steeds héél erg. Ik had niet bepaald een liefdesrelatie met mijn boezem, ik had relatief veel borst voor een smal lijf en ze zaten dan ook vaak in de weg.
Ik weet nog dat ik dacht, vlak voor de dubbele amputatie: nou, eindelijk een handzamer maatje, na deze dag.
Maar het is voor mij niet zo makkelijk gebleken als het leek. Ik mis mijn echte borsten nog iedere dag. Ik ben sexueel véél minder zeker over mezelf. Ik vind die koude implantaten echt een gruwel, dat als ik me omdraai in bed en ik raak met één arm mijn borst, dat ik dan wakkerschrik van de kou. Ik mis mijn lijf, het gevoel dat alles "echt" is, ik voel me (en dat had ik echt nooit gedacht) minder vrouw, minder heel, minder compleet.
Ondanks een reconstructie.
Dus iemand horen zeggen dat het opgeven van het haar diegene minder zou doen dan het wegnemen van de borst(en), dat raakt me. Ik weet te goed hoe de impact is, ook al denk je vooraf dat het wel mee zal vallen. Een borstamputatie gaat dieper dan ik dacht, heeft veel meer effect op je psyche dan ik voorzag, heeft mijn hele zelfbeeld overhoop gegooid.
Begrijp me goed, mijn haar verliezen vond ik ook een drama. Nu weer, nu is het kort en ben ik het niet allemaal verloren, maar toch... kaal worden is echt geen pretje.
het verschil is alleen dat ik vijf jaar na dato niet meer iedere dag geconfronteerd word met kaal zijn, dat het geen blijvende sporen nalaat, dat het mijn zelfbeeld niet fundamenteel heeft aangetast.
En het verlies van mijn borsten wel.
Ook al had ik dat vooraf niet zo ingeschat, ik kan er niet omheen.
Ik dacht zelf ook altijd dat ik er wel mee zou kunnen leven, met twee "nep"borsten na een amputatie. Maar vijf jaar later vind ik het nog steeds héél erg. Ik had niet bepaald een liefdesrelatie met mijn boezem, ik had relatief veel borst voor een smal lijf en ze zaten dan ook vaak in de weg.
Ik weet nog dat ik dacht, vlak voor de dubbele amputatie: nou, eindelijk een handzamer maatje, na deze dag.
Maar het is voor mij niet zo makkelijk gebleken als het leek. Ik mis mijn echte borsten nog iedere dag. Ik ben sexueel véél minder zeker over mezelf. Ik vind die koude implantaten echt een gruwel, dat als ik me omdraai in bed en ik raak met één arm mijn borst, dat ik dan wakkerschrik van de kou. Ik mis mijn lijf, het gevoel dat alles "echt" is, ik voel me (en dat had ik echt nooit gedacht) minder vrouw, minder heel, minder compleet.
Ondanks een reconstructie.
Dus iemand horen zeggen dat het opgeven van het haar diegene minder zou doen dan het wegnemen van de borst(en), dat raakt me. Ik weet te goed hoe de impact is, ook al denk je vooraf dat het wel mee zal vallen. Een borstamputatie gaat dieper dan ik dacht, heeft veel meer effect op je psyche dan ik voorzag, heeft mijn hele zelfbeeld overhoop gegooid.
Begrijp me goed, mijn haar verliezen vond ik ook een drama. Nu weer, nu is het kort en ben ik het niet allemaal verloren, maar toch... kaal worden is echt geen pretje.
het verschil is alleen dat ik vijf jaar na dato niet meer iedere dag geconfronteerd word met kaal zijn, dat het geen blijvende sporen nalaat, dat het mijn zelfbeeld niet fundamenteel heeft aangetast.
En het verlies van mijn borsten wel.
Ook al had ik dat vooraf niet zo ingeschat, ik kan er niet omheen.
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:40
misschien dat het bij mij in de praktijk ook wel zo zou zijn robo, dat weet ik nu natuurlijk niet, daarom schreef ik ook al meteen, dat dit is hoe ik er nu over denk. Hoe het werkelijk is, weet ik pas als het zo zou zijn. Ik reageerde alleen op de opmerking dat ik me voor kan stellen dat het kaal worden iets is wat heel moeilijk te accepteren is. Misschien had ik het daar bij moeten laten. Het is ook echt niet zo dat het me makkelijk lijkt hoor, om mijn borsten te moeten missen. Nou ja, genoeg er over lijkt me. Hoop dat je gevoel weer beetje bijgetrokken is.
dinsdag 18 augustus 2009 om 14:12
Arwen en gebrek aan empathisch vermogen? Grappig, als dit niet zo triest zou zijn.
Gebrek aan empathisch vermogen zou zijn als Arwen zegt dat ze niet begrijpt dat men.... Maar dat zegt ze niet, ze houdt het bij zichzelf.
Overigens ken ik twee vrouwen met borstkanker die het verlies van haar ook erger vonden dan het verlies van de borsten.
Gebrek aan empathisch vermogen zou zijn als Arwen zegt dat ze niet begrijpt dat men.... Maar dat zegt ze niet, ze houdt het bij zichzelf.
Overigens ken ik twee vrouwen met borstkanker die het verlies van haar ook erger vonden dan het verlies van de borsten.
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:57
Ik snap robo en ik snap Arwen ook,vooral dat als je kanker hebt in borst,arm been of in een orgaan dat je dat er zo snel mogelijk weg wilt hebben.
Heb ook mensen in mijn omgeving (gehad) met kanker..
En die wilde ook dat het "weg"was,maar later kwam ook onherroepelijk het verdriet om het lichaamsdeel dat weg was,of de confrontatie met de eerste haaruitval en later het kaal zijn.
Als ik ook kanker zou krijgen,zou voor mij ook eerst het gevecht beginnen en het "kwade" uit me te laten snijden,zeker omdat ik twee kinderen heb,die ik groot zou willen zien worden,maar ik geloof zeker dat ik intens verdrietig zou zijn dat mijn borst (en) weg zouden zijn,Het bepaald voor mij toch ook in zekere zin mijn vrouw zijn..
Mijn haren verliezen ,tja,je weet dat dat terug komt maar het zal zeer zeker een confrontatie zijn.. in die zin snap ik Arwen ook wel..
Hopelijk heb ik mezelf goed verwoord..
Heb ook mensen in mijn omgeving (gehad) met kanker..
En die wilde ook dat het "weg"was,maar later kwam ook onherroepelijk het verdriet om het lichaamsdeel dat weg was,of de confrontatie met de eerste haaruitval en later het kaal zijn.
Als ik ook kanker zou krijgen,zou voor mij ook eerst het gevecht beginnen en het "kwade" uit me te laten snijden,zeker omdat ik twee kinderen heb,die ik groot zou willen zien worden,maar ik geloof zeker dat ik intens verdrietig zou zijn dat mijn borst (en) weg zouden zijn,Het bepaald voor mij toch ook in zekere zin mijn vrouw zijn..
Mijn haren verliezen ,tja,je weet dat dat terug komt maar het zal zeer zeker een confrontatie zijn.. in die zin snap ik Arwen ook wel..
Hopelijk heb ik mezelf goed verwoord..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
vrijdag 18 september 2009 om 11:39
Sylvie steelt de show
AMSTERDAM - Sylvie van der Vaart was gisteren, ondanks haar ziekte en chemokuren, de ster van de avond.
Op een liefdadigheidsbal voor borstkanker in het Ritz-Carlton in Berlijn verscheen een stralende Sylvie op de rode loper. De 31-jarige vrouw van Rafael van der Vaart droeg een prachtige pruik en een schitterende blauwe jurk van het Franse modehuis Ungaro.
"Met deze uitdossing kan ik me weer een beetje voelen als vroeger. De oude Sylvie zonder chemokuren", aldus de voetbalvrouw. "Verder gaat alles heel goed, ik heb begin november de laatste behandelingen".
In mei werd bij de presentatrice borstkanker geconstateerd. Na een borstbesparende operatie werd besloten de geboren Bredase een preventieve chemokuur voor te schrijven
AMSTERDAM - Sylvie van der Vaart was gisteren, ondanks haar ziekte en chemokuren, de ster van de avond.
Op een liefdadigheidsbal voor borstkanker in het Ritz-Carlton in Berlijn verscheen een stralende Sylvie op de rode loper. De 31-jarige vrouw van Rafael van der Vaart droeg een prachtige pruik en een schitterende blauwe jurk van het Franse modehuis Ungaro.
"Met deze uitdossing kan ik me weer een beetje voelen als vroeger. De oude Sylvie zonder chemokuren", aldus de voetbalvrouw. "Verder gaat alles heel goed, ik heb begin november de laatste behandelingen".
In mei werd bij de presentatrice borstkanker geconstateerd. Na een borstbesparende operatie werd besloten de geboren Bredase een preventieve chemokuur voor te schrijven
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
