Eten
alle pijlers
Die gebeurtenis maakte een bepaald gerecht bijzonder...
zaterdag 1 maart 2008 om 14:48
Herkennen jullie dat; je maakt iets heel heftigs mee en dan ga je iets eten. Dat hoeft niet je lievelingskostje te zijn maar toch zul je de smaak van dat gerecht nooit meer vergeten, omdat er een bijzondere gebeurtenis/emotie/gevoel aan vooraf ging.
Bijvoorbeeld...
In maart 2004 lag in in de zevende maand van mijn zwangerschap voor de derde keer in het ziekenhuis. Ik had galstenen. De pijn was verschrikkelijk maar opereren was niet goed voor mijn ongeboren dochter dus wilde ik het zo lang mogelijk volhouden en de galstenen hun pijnlijke weg door mijn lever laten banen, zonder dat er ingegrepen werd.
Ik was zo geel als een citroen, had koorts en van de pijn liep ik rusteloos de lange gangen van het ziekenhuis op en neer, stond onder de douche of ik trok mezelf ontelbare malen omhoog aan het touw wat aan de rand van mijn bed was gebonden, om de pijn wat te verlichten en twee maal daags ging ik in een enorm bevallingsbad om verlichting te zoeken.
Ik dronk omdat het moest, eten deed ik nauwelijks, alleen wat fruit en soms een beschuitje.
Na zes dagen wilde mijn alvleesklier niet meer meedoen en moest ik alsnog met spoed naar de operatiekamer. Ik was volkomen murw van de pijn en het maakte me allemaal helemaal niks meer uit, ze deden maar lekker met me, het zou me werkelijk worst wezen allemaal.
Na een roesje en een slang die via de slokdarm de laatste galsteen verwijderde (waar ik overigens helemaal niks van gemerkt heb) kwam ik weer een beetje bij mijn positieven in een ziekenhuiskamer. In mijn eentje. De zon scheen naar binnen en ik voelde niks. Geen pijn, geen kramp, geen misselijkheid, helemaal niks. Ik heb me zelden zo sereen rustig gevoeld als op dat moment. Er kwam een verpleegkundige binnen die vroeg hoe het ging enzovoort en vervolgens wilde ze weten of ik al iets wilde eten....
Eten? Hoe ging dat ook alweer en wat zou ik dan lusten......?
Ik moest er over nadenken maar toen wist ik het; yoghurt met suiker. Dát wilde ik hebben en meteen gingen mijn speekselklieren aan het werk. Mijn mond liep vol spuug bij de gedachte aan de zurige yoghurt, de tranen sprongen in mijn ogen bij het idee. Ik kon ineens bijna niet wachten tot de verpleegkundige terug was.
Ik kan me die eerste hap nog zó goed herinneren. De suiker knisperde tussen mijn tanden, de yoghurt was koud en zuur en vol. Ik deed mijn ogen dicht en voelde me voor het eerst in een week weer opknappen.
Nooit heb ik me meer zo gevoeld als toen ik die eerste hap yoghurt at maar ik zal nooit vergeten wat die eenvoudige bak yoghurt voor me betekende die dag.
Bijvoorbeeld...
In maart 2004 lag in in de zevende maand van mijn zwangerschap voor de derde keer in het ziekenhuis. Ik had galstenen. De pijn was verschrikkelijk maar opereren was niet goed voor mijn ongeboren dochter dus wilde ik het zo lang mogelijk volhouden en de galstenen hun pijnlijke weg door mijn lever laten banen, zonder dat er ingegrepen werd.
Ik was zo geel als een citroen, had koorts en van de pijn liep ik rusteloos de lange gangen van het ziekenhuis op en neer, stond onder de douche of ik trok mezelf ontelbare malen omhoog aan het touw wat aan de rand van mijn bed was gebonden, om de pijn wat te verlichten en twee maal daags ging ik in een enorm bevallingsbad om verlichting te zoeken.
Ik dronk omdat het moest, eten deed ik nauwelijks, alleen wat fruit en soms een beschuitje.
Na zes dagen wilde mijn alvleesklier niet meer meedoen en moest ik alsnog met spoed naar de operatiekamer. Ik was volkomen murw van de pijn en het maakte me allemaal helemaal niks meer uit, ze deden maar lekker met me, het zou me werkelijk worst wezen allemaal.
Na een roesje en een slang die via de slokdarm de laatste galsteen verwijderde (waar ik overigens helemaal niks van gemerkt heb) kwam ik weer een beetje bij mijn positieven in een ziekenhuiskamer. In mijn eentje. De zon scheen naar binnen en ik voelde niks. Geen pijn, geen kramp, geen misselijkheid, helemaal niks. Ik heb me zelden zo sereen rustig gevoeld als op dat moment. Er kwam een verpleegkundige binnen die vroeg hoe het ging enzovoort en vervolgens wilde ze weten of ik al iets wilde eten....
Eten? Hoe ging dat ook alweer en wat zou ik dan lusten......?
Ik moest er over nadenken maar toen wist ik het; yoghurt met suiker. Dát wilde ik hebben en meteen gingen mijn speekselklieren aan het werk. Mijn mond liep vol spuug bij de gedachte aan de zurige yoghurt, de tranen sprongen in mijn ogen bij het idee. Ik kon ineens bijna niet wachten tot de verpleegkundige terug was.
Ik kan me die eerste hap nog zó goed herinneren. De suiker knisperde tussen mijn tanden, de yoghurt was koud en zuur en vol. Ik deed mijn ogen dicht en voelde me voor het eerst in een week weer opknappen.
Nooit heb ik me meer zo gevoeld als toen ik die eerste hap yoghurt at maar ik zal nooit vergeten wat die eenvoudige bak yoghurt voor me betekende die dag.
zaterdag 1 maart 2008 om 15:01
Ik heb jaren geen chocolade meer willen eten omdat ik ooit als kind een drankje in heb moeten nemen , volgens mij om foto's van mijn nieren te kunnen maken . Na elke gruwelijke slok mocht ik een hapje cholade ... wat het zeker niet minder walgelijk maakte . Jarenlang proefde ik die combinatie door alleen maar te kijken naar een reep .
Maar ooit heb ik me daar toch weer overheen gezet .
Maar ooit heb ik me daar toch weer overheen gezet .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 1 maart 2008 om 15:05
Oja, ik weet nog de drama's van het verwijderen van mijn amandelen. Volgens mij begonnen ze te vroeg want ik weet nog precies hoe die nare dokter eruit zag toen hij met die tang in mijn mond zat. Eenmaal thuis lag ik op bed en ik mocht ijs, spontaan iets om vrolijk van te worden als kind. Maar na één likje kon ik alleen maar huilen van de pijn. Nooit heb ik meer uitgekeken naar ijs.
Sorry Eleanora, iets andere "bijzondere" herinnering maar dat ijs is altijd nog verbonden met die herinnering.
Wel een andere leuke. Ik had een vriend die nog nooit had gekookt (was een kei in gerechten opwarmen hoor), ja met zijn 44 jaar. Ik werd uitgenodigd om bij hem te eten. Hij had champagne Moet et chardon gekocht ennnnnnnnnnnnnnnn heel lief mijn lievelings-smaak-pizza bij de supermarkt gekocht, Tre formaggi. *smelt*.
Ja dat zal ik nooit vergeten.
Sorry Eleanora, iets andere "bijzondere" herinnering maar dat ijs is altijd nog verbonden met die herinnering.
Wel een andere leuke. Ik had een vriend die nog nooit had gekookt (was een kei in gerechten opwarmen hoor), ja met zijn 44 jaar. Ik werd uitgenodigd om bij hem te eten. Hij had champagne Moet et chardon gekocht ennnnnnnnnnnnnnnn heel lief mijn lievelings-smaak-pizza bij de supermarkt gekocht, Tre formaggi. *smelt*.
Ja dat zal ik nooit vergeten.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 1 maart 2008 om 15:06
gesmolten ijs die ik mijn alleraller beste vriend gaf op intensive care, hij kon niet meer goed eten behalve zachte dingen ivm een gat in zijn keel. zijn dankbare ogen die mij aankeken en tevens zijn schaamte, 31 jaar na een autoklapper van 100 kilo naar 40 kilo, 8 maanden intensive care en overleden
zaterdag 1 maart 2008 om 15:06
Voordat ik een maagbandje kreeg heb ik verschillende stomme gore crashdieten gedaan
zo ook een 5 dagen dieet met shakes etc
Na een week was ik zo ziek van de bosvruchtenshakes en appel-cruesli
dat als ik het nu ruik ik weer helemaal misselijk word
Heel mijn familie weet ook dat als ze iets voor me kopen dat bosvruchten een absolute no-no is
zo ook een 5 dagen dieet met shakes etc
Na een week was ik zo ziek van de bosvruchtenshakes en appel-cruesli
dat als ik het nu ruik ik weer helemaal misselijk word
Heel mijn familie weet ook dat als ze iets voor me kopen dat bosvruchten een absolute no-no is
zaterdag 1 maart 2008 om 15:40
Hier ook een ziekenhuisherinnering;
Ik was 17 toen mijn amandelen eruit gingen. 4 dagen kon ik geen vast voedsel eten, kreeg alleen bloemkool uit een tube (die proef ik overigens ook nog; nooit meer erg gek geworden op bloemkool).
De vierde dag was ik zo flauw als een garnaal. Toen kreeg ik opeens een bakje met jus, waarin korrels gehakt zaten. Grote goden wat was dat lekker! Iets met smaak! Heb nooit meer zulke lekkere gehakt gehad en ik denk nog wel eens; zal ik het proberen, jus met korreltjes te maken? Maar ik denk niet dat het dan zo lekker smaakt als toen.
Ik was 17 toen mijn amandelen eruit gingen. 4 dagen kon ik geen vast voedsel eten, kreeg alleen bloemkool uit een tube (die proef ik overigens ook nog; nooit meer erg gek geworden op bloemkool).
De vierde dag was ik zo flauw als een garnaal. Toen kreeg ik opeens een bakje met jus, waarin korrels gehakt zaten. Grote goden wat was dat lekker! Iets met smaak! Heb nooit meer zulke lekkere gehakt gehad en ik denk nog wel eens; zal ik het proberen, jus met korreltjes te maken? Maar ik denk niet dat het dan zo lekker smaakt als toen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 1 maart 2008 om 17:54
Wij hebben een boekje waar we dit soort dingen in schrijven. Soms een receptje met een bepaalde gebeurtenis, soms een anekdote. Soms een bepaalde foto, soms een andere tastbare herinnering. Als het maar met eten te maken heeft.
Onze eerste "date" was op een warme zomerdag naar de dierentuin. Daarna naar de supermarkt om lekkere dingen te halen, maar uiteindelijk hebben we thuis garnalen gemarineerd en deze warm meegenomen naar het strand. Tot diep in de nacht tegen elkaar aan gehangen, gepraat en garnalen gegeten. We eten ze nu nog geregeld en hoewel ik altijd moet terugdenken aan dat moment, smaken ze nooit meer zo lekker als toen. "Zo mooi wordt het nooit meer, als die allereerste keer". Harrie Jekkers zal er wel verstand van hebben.
Onze eerste "date" was op een warme zomerdag naar de dierentuin. Daarna naar de supermarkt om lekkere dingen te halen, maar uiteindelijk hebben we thuis garnalen gemarineerd en deze warm meegenomen naar het strand. Tot diep in de nacht tegen elkaar aan gehangen, gepraat en garnalen gegeten. We eten ze nu nog geregeld en hoewel ik altijd moet terugdenken aan dat moment, smaken ze nooit meer zo lekker als toen. "Zo mooi wordt het nooit meer, als die allereerste keer". Harrie Jekkers zal er wel verstand van hebben.
zondag 2 maart 2008 om 00:16
Vroeger thuis mochten wij als kinderen elk jaar op onze verjaardag kiezen wat we gingen eten. Normale kinderen willen dan patat of pannekoeken o.i.d.
Ik niet, elk jaar werd het weer spaghetti. mijn broer koos ook elk jaar weer spaghetti, het was ons gezamenlijk lievelingskostje.
Mijn moeder kon dat fantastisch klaarmaken, ik kan het in gedachten zo weer proeven, heerlijk.
Het is altijd ons lievelingseten gebleven, toen ik later samenwoonde kwam mijn broer geregeld bij ons eten.
Om een lang rottig verhaal heel kort te maken...
We hadden een nieuwe eetafspraak gemaakt voor de woensdag, dan zou ie weer komen eten en ik beloofde hem spaghetti te zullen maken. Een big smile was mijn beloning.
Een paar uurtjes nadat we die afspraak hadden gemaakt en we elkaar voor het laatst zagen is hij overleden en op woensdag was zijn crematie.
Ik heb mijn belofte gehouden( vraag maar niet hoe) en spaghetti gemaakt die woensdag, voor de allereerste keer in mijn leven zonder dat mijn broer er van mee at en genoot.
Spaghetti is nog steeds mijn lievelingskostje maar zo lekker als vroeger wordt het nooit meer.
Ik niet, elk jaar werd het weer spaghetti. mijn broer koos ook elk jaar weer spaghetti, het was ons gezamenlijk lievelingskostje.
Mijn moeder kon dat fantastisch klaarmaken, ik kan het in gedachten zo weer proeven, heerlijk.
Het is altijd ons lievelingseten gebleven, toen ik later samenwoonde kwam mijn broer geregeld bij ons eten.
Om een lang rottig verhaal heel kort te maken...
We hadden een nieuwe eetafspraak gemaakt voor de woensdag, dan zou ie weer komen eten en ik beloofde hem spaghetti te zullen maken. Een big smile was mijn beloning.
Een paar uurtjes nadat we die afspraak hadden gemaakt en we elkaar voor het laatst zagen is hij overleden en op woensdag was zijn crematie.
Ik heb mijn belofte gehouden( vraag maar niet hoe) en spaghetti gemaakt die woensdag, voor de allereerste keer in mijn leven zonder dat mijn broer er van mee at en genoot.
Spaghetti is nog steeds mijn lievelingskostje maar zo lekker als vroeger wordt het nooit meer.
zondag 2 maart 2008 om 10:00
quote:Festen schreef op 01 maart 2008 @ 15:06:
gesmolten ijs die ik mijn alleraller beste vriend gaf op intensive care, hij kon niet meer goed eten behalve zachte dingen ivm een gat in zijn keel. zijn dankbare ogen die mij aankeken en tevens zijn schaamte, 31 jaar na een autoklapper van 100 kilo naar 40 kilo, 8 maanden intensive care en overledenAch lieverd toch, wat vreselijk voor je...
gesmolten ijs die ik mijn alleraller beste vriend gaf op intensive care, hij kon niet meer goed eten behalve zachte dingen ivm een gat in zijn keel. zijn dankbare ogen die mij aankeken en tevens zijn schaamte, 31 jaar na een autoklapper van 100 kilo naar 40 kilo, 8 maanden intensive care en overledenAch lieverd toch, wat vreselijk voor je...
zondag 2 maart 2008 om 10:01
quote:Tante Sjaan schreef op 02 maart 2008 @ 00:16:
Vroeger thuis mochten wij als kinderen elk jaar op onze verjaardag kiezen wat we gingen eten. Normale kinderen willen dan patat of pannekoeken o.i.d.
Ik niet, elk jaar werd het weer spaghetti. mijn broer koos ook elk jaar weer spaghetti, het was ons gezamenlijk lievelingskostje.
Mijn moeder kon dat fantastisch klaarmaken, ik kan het in gedachten zo weer proeven, heerlijk.
Het is altijd ons lievelingseten gebleven, toen ik later samenwoonde kwam mijn broer geregeld bij ons eten.
Om een lang rottig verhaal heel kort te maken...
We hadden een nieuwe eetafspraak gemaakt voor de woensdag, dan zou ie weer komen eten en ik beloofde hem spaghetti te zullen maken. Een big smile was mijn beloning.
Een paar uurtjes nadat we die afspraak hadden gemaakt en we elkaar voor het laatst zagen is hij overleden en op woensdag was zijn crematie.
Ik heb mijn belofte gehouden( vraag maar niet hoe) en spaghetti gemaakt die woensdag, voor de allereerste keer in mijn leven zonder dat mijn broer er van mee at en genoot.
Spaghetti is nog steeds mijn lievelingskostje maar zo lekker als vroeger wordt het nooit meer.Brok in mijn keel Tante, wat zal spaghetti inderdaad anders zijn nu.
Vroeger thuis mochten wij als kinderen elk jaar op onze verjaardag kiezen wat we gingen eten. Normale kinderen willen dan patat of pannekoeken o.i.d.
Ik niet, elk jaar werd het weer spaghetti. mijn broer koos ook elk jaar weer spaghetti, het was ons gezamenlijk lievelingskostje.
Mijn moeder kon dat fantastisch klaarmaken, ik kan het in gedachten zo weer proeven, heerlijk.
Het is altijd ons lievelingseten gebleven, toen ik later samenwoonde kwam mijn broer geregeld bij ons eten.
Om een lang rottig verhaal heel kort te maken...
We hadden een nieuwe eetafspraak gemaakt voor de woensdag, dan zou ie weer komen eten en ik beloofde hem spaghetti te zullen maken. Een big smile was mijn beloning.
Een paar uurtjes nadat we die afspraak hadden gemaakt en we elkaar voor het laatst zagen is hij overleden en op woensdag was zijn crematie.
Ik heb mijn belofte gehouden( vraag maar niet hoe) en spaghetti gemaakt die woensdag, voor de allereerste keer in mijn leven zonder dat mijn broer er van mee at en genoot.
Spaghetti is nog steeds mijn lievelingskostje maar zo lekker als vroeger wordt het nooit meer.Brok in mijn keel Tante, wat zal spaghetti inderdaad anders zijn nu.
zondag 2 maart 2008 om 10:03
quote:Poezewoes schreef op 01 maart 2008 @ 15:40:
Hier ook een ziekenhuisherinnering;
Ik was 17 toen mijn amandelen eruit gingen. 4 dagen kon ik geen vast voedsel eten, kreeg alleen bloemkool uit een tube (die proef ik overigens ook nog; nooit meer erg gek geworden op bloemkool).
De vierde dag was ik zo flauw als een garnaal. Toen kreeg ik opeens een bakje met jus, waarin korrels gehakt zaten. Grote goden wat was dat lekker! Iets met smaak! Heb nooit meer zulke lekkere gehakt gehad en ik denk nog wel eens; zal ik het proberen, jus met korreltjes te maken? Maar ik denk niet dat het dan zo lekker smaakt als toen.Dat denk ik ook niet Poezke, dat is het bijzondere juist aan dit soort dingen, juist het moment waaróp is belangrijk. Niet eens of je het ooit nog eens zal aan eten maar juist het moment waarop je het wél at staat in je geheugen gegrift. Althans, dat geldt voor mij.....
Hier ook een ziekenhuisherinnering;
Ik was 17 toen mijn amandelen eruit gingen. 4 dagen kon ik geen vast voedsel eten, kreeg alleen bloemkool uit een tube (die proef ik overigens ook nog; nooit meer erg gek geworden op bloemkool).
De vierde dag was ik zo flauw als een garnaal. Toen kreeg ik opeens een bakje met jus, waarin korrels gehakt zaten. Grote goden wat was dat lekker! Iets met smaak! Heb nooit meer zulke lekkere gehakt gehad en ik denk nog wel eens; zal ik het proberen, jus met korreltjes te maken? Maar ik denk niet dat het dan zo lekker smaakt als toen.Dat denk ik ook niet Poezke, dat is het bijzondere juist aan dit soort dingen, juist het moment waaróp is belangrijk. Niet eens of je het ooit nog eens zal aan eten maar juist het moment waarop je het wél at staat in je geheugen gegrift. Althans, dat geldt voor mij.....
maandag 3 maart 2008 om 11:44
De mosterdsoep in het AMC die mijn Lief me voerde na mijn hartccatheterisatie, wetende dat het goed zat en ik weer gerepareerd was.
De boterhammetjes die ik bij de nachtverpleging heb losgebedeld, hoewel ik eigenlijk nog nuchter moest zijn na de keizersnede van mijn dochter. Midden in de nacht witte boterhammetjes eten met appelstroop, jam en magere kwark, terwijl Meisje-Klein, die toen nog echt heel klein was, eindelijk lag te slapen, in de serene rust van een nachtelijke ziekenhuisafdeling... Ik had zo'n honger, maar heb allemaal heel kleine hapjes genomen, om het allemaal te proeven en het moment zo lang mogelijk te laten duren...
(For the record: de mosterdsoep in het AMC valt best tegen, ik heb em later nog een keer gehad, en ik walg van witte boterhammen met zoet beleg. Normaal gesproken dan.)
De boterhammetjes die ik bij de nachtverpleging heb losgebedeld, hoewel ik eigenlijk nog nuchter moest zijn na de keizersnede van mijn dochter. Midden in de nacht witte boterhammetjes eten met appelstroop, jam en magere kwark, terwijl Meisje-Klein, die toen nog echt heel klein was, eindelijk lag te slapen, in de serene rust van een nachtelijke ziekenhuisafdeling... Ik had zo'n honger, maar heb allemaal heel kleine hapjes genomen, om het allemaal te proeven en het moment zo lang mogelijk te laten duren...
(For the record: de mosterdsoep in het AMC valt best tegen, ik heb em later nog een keer gehad, en ik walg van witte boterhammen met zoet beleg. Normaal gesproken dan.)
dinsdag 4 maart 2008 om 08:56
Mijn oma maakte altijd de lekkerste groentesoep. écht, niets kan tippen aan oma's groentesoep. Ze maakte een paar keer per jaar een grote pan vol, met bepaalde gebeurtenissen, zoals haar verjaardag en de feestweek. Alle kinderen en kleinkinderen waren dan niet bij oma weg te slaan, iedereen genoot met volle teugen van haar heerlijke groentesoep. En oma nam genoegen met een klein bordje soep, het feit dat de mensen waar ze van hield zo gezellig in haar huisje zaten te smikkelen gaf haar een heerlijk, voldaan gevoel.
Begin dit jaar is ze overleden, vrij onverwacht na een kort ziektebed. Nog steeds kan ik er niet aan wennen, als ik langs het huis fiets springen de tranen in mn ogen. Zó vreemd dat ze er niet meer is! De crematie was mooi. Natuurlijk, dat zeggen ze altijd, maar deze was echt mooi. Heel intiem, alleen de kinderen en kleinkinderen. Prachtig passende muziek, er werden mooie teksten gesproken, het was een mooi, maar zeer ontroerend afscheid. Na afloop gingen we met de familie naar oma's huisje. Het was er leeg en kil. Vreemd, dat onze lieve oma niet op haar vertrouwde plekje zat, de stoel bij het raam, naar buiten kijkend naar wie of wat er langs kwam. Iedereen was ontdaan, tranen met tuiten werden er gehuild, er werd getroost, geknuffeld, en zo probeerden we elkaar te steunen.
Mijn moeder (oma's dochter) had soep gemaakt voor die middag. Groentesoep. De geur, de smaak, dat moment, het lege en kille huis zonder haar aanwezigheid, voor een moment veranderde alles. Daar was oma, ze kwam nog één keer langs om ons vaarwel te zeggen. En iedereen voelde het. Nog nooit rook en smaakte een kom groentesoep zo... warm, zo goed. Ik zal het nooit vergeten!
Begin dit jaar is ze overleden, vrij onverwacht na een kort ziektebed. Nog steeds kan ik er niet aan wennen, als ik langs het huis fiets springen de tranen in mn ogen. Zó vreemd dat ze er niet meer is! De crematie was mooi. Natuurlijk, dat zeggen ze altijd, maar deze was echt mooi. Heel intiem, alleen de kinderen en kleinkinderen. Prachtig passende muziek, er werden mooie teksten gesproken, het was een mooi, maar zeer ontroerend afscheid. Na afloop gingen we met de familie naar oma's huisje. Het was er leeg en kil. Vreemd, dat onze lieve oma niet op haar vertrouwde plekje zat, de stoel bij het raam, naar buiten kijkend naar wie of wat er langs kwam. Iedereen was ontdaan, tranen met tuiten werden er gehuild, er werd getroost, geknuffeld, en zo probeerden we elkaar te steunen.
Mijn moeder (oma's dochter) had soep gemaakt voor die middag. Groentesoep. De geur, de smaak, dat moment, het lege en kille huis zonder haar aanwezigheid, voor een moment veranderde alles. Daar was oma, ze kwam nog één keer langs om ons vaarwel te zeggen. En iedereen voelde het. Nog nooit rook en smaakte een kom groentesoep zo... warm, zo goed. Ik zal het nooit vergeten!
vrijdag 7 maart 2008 om 17:35
zondag 1 juni 2008 om 08:02
Vandaag op ned.2 om 13.30 dit programma;
Liefde gaat door de maag - Recepten om nooit te vergeten
12-delige Serie reportages
waarin filmmaker Heddy Honigmann op zoek gaat naar de betekenis van het spreekwoord Liefde gaat door de maag. Honigmann laat twaalf mannen en vrouwen voor de camera een gerecht bereiden dat onlosmakelijk verbonden is met herinneringen aan een dierbaar persoon.
Roely Ciari trouwt in de jaren zestig met een Italiaanse gastarbeider. Warm en liefdevol wordt zij onthaald door haar schoonfamilie tijdens hun vakanties in Italië. Van hen leerde zij de speciale betekenis van lekker eten en uitgebreid tafelen. Ter herinnering aan deze bijzondere tijd en aan haar man die vorig jaar overleed, maakt zij gevulde mosselen volgens het recept van haar schoonmoeder Antonia.
Liefde gaat door de maag - Recepten om nooit te vergeten
12-delige Serie reportages
waarin filmmaker Heddy Honigmann op zoek gaat naar de betekenis van het spreekwoord Liefde gaat door de maag. Honigmann laat twaalf mannen en vrouwen voor de camera een gerecht bereiden dat onlosmakelijk verbonden is met herinneringen aan een dierbaar persoon.
Roely Ciari trouwt in de jaren zestig met een Italiaanse gastarbeider. Warm en liefdevol wordt zij onthaald door haar schoonfamilie tijdens hun vakanties in Italië. Van hen leerde zij de speciale betekenis van lekker eten en uitgebreid tafelen. Ter herinnering aan deze bijzondere tijd en aan haar man die vorig jaar overleed, maakt zij gevulde mosselen volgens het recept van haar schoonmoeder Antonia.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
