Welke rol speelt lijnen in jouw leven?

Geen. Niet meer, iig.



Heeft het vroeger wel gedaan (herbalife, shakes, nou, dan moet je er wel als een idfioot mee bezig zijn, omdat je anders beseft hoe smerig die troep is) maar voor mij is het eigenlijk onzin, weet ik nu.



Let wel: ik heb geen overgewicht, ik ben gewoon wat vettig. Ik weet dat ik prachtig ben als ik 62 kilo weeg, maar dat ga ik van mijn langzalzeleven niet meer halen, en dat wil ik ook niet.

En toen ik 62 woog, vond ik mezelf ook nog vet. Zelfs toen ik 56 kilo woog, vond ik mezelf te dik. Ik weet omdertussen dus dat het toch nooit goed genoeg is voor mezelf, dus dan hou ik het maar op lekker genoeg. Ik wil blijven eten, ik wil blijven drinken, dus dan ga ik wel weer wat sporten (maar ook niet te vaak, ben lui) om alles wat strakker te krijgen.



Wat misschien ook scheelt: ik eet al helemaal geen suiker, oimdat ik daar niet tegen kan. Momenteel mag ik ook geen melkproducten. Ik vind het wel weer even mooi, met wat ik allemaal niet mag.

ik ben 1, 70m en 74 kilo. Voor mijn BMI ben ik dus 3 kilo te zwaar. EN DAAR BAAL IK VRESELIJK VAN. "Tja, ik ben zelf ook best veel met lijnen bezig, denk er dagelijks wel aan. Doordeweeks gaat het goed hoor, dan werk ik en heb ik verder geen rare dingen. Het weekend gaat altijd mis, ALTIJD!!!!! Visite en op visite gaan, uit eten, verjaardagen, etc etc etc is daar de voornaamste oorzaak van. Ik heb wel zoiets van: "als ik maar niet aan kom". Dat gebeurt gelukkig ook niet. Zit nu al 3 jaar op dit gewicht. Maar ik wil zo graag 68 wegen....................... dat lukt mij niet en daar baal ik van. "Loser", denk ik dan bij mezelf.

Ja, zo herkenbaar!!! Ik wil natuurlijk ook afvallen, maarja, dat kost zoveel moeite: Lekkere dingen laten staan en veel sporten. Nu vind ik sporten wel leuk, maar ik heb een superdruk leven, waardoor ik er geen tijd voor heb, en door dat drukke leven eet ik ook vaak een broodje (of erger!) tussendoor. Dus ik heb me er wel een beetje bij neergelegd... maar nog niet helemaal ...

Meave, ik ben er denk ik hetzelfde mee bezig als jij, alleen een stukje langer. En ik baal daar ook best wel van.

Het ene moment denk ik "accepteer toch hoe je bent" en dat is ook helemaal niet zo moeilijk, want ik lijk niet dik en vind mezelf niet echt dik. Maar voor gezondheid moet ik echt nog zo'n 4 kg kwijt. En voor marge, voor wat ik écht mooier vind en voor de stapel kleren in de kast, die ik dan weer aankan, moet ik zeker 8 kg kwijt en misschien zelfs wel 10.



Bij vlagen ben ik fanatieker bezig en val ik af. Ben ik blij om, gaat het makkelijk, snap ik niet dat het ooit anders was. Totdat het anders wordt, dan kom ik ook gelijk weer wat aan en leef ik dus daadwerkelijk ook ongezonder, waardoor ik er ook weer aan wil doen. NIET om het mooi, maar omdat ik weet dat ik, wanneer ik aankom, weer met ongezondere levenstijl bezig ben.



En ik heb gewoon erfelijke factoren in de familie (die géén overgewicht had), waardoor gezond eten/leven/gewicht een vereiste is, voor mijzelf, voor een lang en gelukkig leven, enz. En een gezond lichaam, met gezond gewicht, met gezond eten, gezond bewegen geeft mij wel degelijk een gelukkiger gevoel. Niet persé omdat ik dat mooier vind of omdat 'de omgeving' dat zou eisen. Vooral het bewegen helpt tegen de winterdip, heb ik vorige winter ontdekt.

Hey Meave hartstikke goed dat je zoveel kilo's kwijt bent joh, en het schijnt geloof ik vrij normaal te zijn dat je daarna een aantal kilo bijkomt hoor zolang het er maar niet te veel zijn. Ik ben ook al diverse keren veel afgevallen maar helaas na zo lijnpoging ook weer aangekomen ik wil het dus niet meer over lijnen of dieeten hebben en er aan doen het klinkt ook gelijk al zo negatief want je bent je zelf dan constant iets aan het ontzeggen ik ben mezelf nu wel steeds aan het afvragen waarom ik iets wil eten en vaak kom ik er dan achter dat ik wil eten omdat ik me bijv verveel verdrietig ben boos ben etc en dan probeer ik dat dus anders op te lossen en ik val dus af terwijl ik absoluut niet het idee heb dat ik mezelf iets ontzeg want ik eet dus nog gewoon dingen die ik lekker vind alleen wel omdat ik er echt trek in heb of honger heb en ik eet niet meer vanuit een emotie.

Ik ben er een tijdje erg mee bezig geweest, een paar jaar geleden. Maar ik vond het zo oerstom van mezelf! Ik schaamde me diep dat ik me door zoiets oppervlakkigs als mijn gewicht in de war liet brengen. Nou had ik ook geen overgewicht, dus ik had er gewoon ook geen reden toe.

Nu steekt het af en toe de kop op, maar door mijn drukke baan moet ik ineens zelfs opletten dat ik niet te dun word, zoveel energie slurpt het. Tip: eet minder vlees, daardoor eet je meteen ook minder vet. En: word lerares

Maar vooral: bedenk dat er zoveel belangrijkere dingen in jouw leven en in de wereld zijn! Ga eens op vakantie in een derde wereld land, dan ga je de dingen in een ander perspectief zien.



Maar als je echt overgewicht hebt en als het voor je gezondheid beter is om minder te wegen: probeer echt je levensstijl om te gooien, dat is het enige dat helpt, helaas...

Ja, ik ben er ook dagelijks mee bezig. Ik moet sinds de geboorte van mijn zoontje, nu 7 maanden geleden, nog steeds 18 kilo kwijt zien te raken en daarvoor loop ik sinds een maand bij een dietiste, doe ik mee met een lijntopic hier en houd ik online bij wat ik allemaal eet.

Ook voordat ik zwanger was was ik er regelmatig mee bezig, maar dan ging het om 3 tot 5 kg teveel, nu heb ik gewoon echt een veel te hoog BMI en heb ik last van mijn gewrichten dus moet er ook wel echt iets gebeuren.

Knap van je dat je zoveel bent afgevallen!



Lijnen is wel een redelijk groot deel van mijn leven, of zeg het anders, graag heel dun willen zijn, is een groot deel van mijn leven. De weg er naar toe is niet bepaald mijn hobby..

Met mijn zwangerschap groeide ik bijna niet, tot de laatste weken.. toen schoot de weegschaal binnen korte tijd 10 kilo omhoog! 10 kilo!! Al met al ben ik 15 kilo gegroeid. Het heeft bijna een jaar geduurd, toen waren ze er af. Dat kwam niet zozeer door lijnen, maar meer door hard werken, weinig tijd om (ongezond) te eten en veel lopen tijdens het werk. Nu ben ik weer zoals ik was, maar nog altijd ruim 10 kilo boven mijn streefgewicht.

Ach, ik ben nu eenmaal een Rubens en zal nooit 50 kilo wegen, dat weet ik wel. Maar soms.. als ik dan kleren pas en alles is te strak, zou ik wel heel graag heeeeel dun willen zijn..

Ik doe wel mijn best om op mijn eten te letten en eet zo gezond mogelijk, al eet ik graag een lekker stukje chocola met noten of een koekje (lees: een hele reep of een pak koekjes). Sporten vind ik niet leuk, maar daarom wandel ik veel met mijn zoon in de bergen, dus daar bouw ik wel een beetje conditie van op. En ik ben nu eenmaal wie ik ben.. met putjes en dikke billen.

Het speelt nu een grote rol in mijn leven, omdat ik na mijn 2e zwangerschap nu 7 mnd geleden, nu aan het afvallen ben om weer op mijn oude gewicht te komen. Maar als ik dat dan weer bereikt heb, speelt het altijd een kleine rol in mijn leven, gewoon zorgen dat het zo blijft, dus zo nu en dan periode's weer even strak opletten en verder niet.

Als je er echt veel me bezig bent, zou ik er toch een keer echt voor gaan om weer een gwicht te bereiken waar je tevredener mee bent. Is even bikkelen, maar daarna heb je wel weer een zorg minder en kun je het ook echt loslaten.

op dit moment is het een groot deel van mijn leven omdat ik er bewust mee bezig ben. Ik woog 2,5 maand geleden 90.4 kilo. Maat 46 zat me stiekem een beetje te strak. Ik ben 1.69 cm en 30 jaar. Ik ben te zwaar dus.



Inmiddels weeg ik 85,5 kilo. Supertrots op mezelf. Mijn streven is om nog 12 kilo af te vallen. Ik zeg net als jij meave, ik hoef geen maatje 36, met maat 40 ben ik tevreden. Het gaat me ook absouut niet om te voldoen aan het heersende schoonheidsideaal. Ik wil afvallen om een gezonder gewicht te hebben.

was er eigenlijk nooit echt mee bezig in het verleden.

zorgde voor een goed evenwicht tussen eten en bewegen en dat ging prima.

tot een paar jaar geleden met mijn laatste zwangerschap.

heb het helemaal laten gaan en daarna geen zin meer om de draad weer op te pakken.

dat resulteerde uiteindelijk dat er langzaam maar zeker steeds meer kilo's bij kwamen.

daaruit voortvloeiend allerlei kleine kwaaltjes.

ieder griepje dat voorbij kwam deen ik aan mee.

was er begin dit jaar zo zat van dat ik mezelf rigoreus heb aangepakt.

geen dieet maar wel gezond gaan eten en niet snoepen.

daarnaast ben ik weer gaan sporten.

nu is het weer een levenswijze geworden waar ik me echt super bij voel.

ben 30 kilo kwijt en weer onder de 60 kg.

verder ga ik 3 keer per week hardlopen.

zit weer heel lekker in mijn vel en ben ook nog niet weer ziek geweest.

het beheerst dus niet echt mijn leven maar ik pas wel op dat ik niet weer terugval.

Twee jaar geleden had ik maat 38, nu 42. Ik heb geen flauw idee hoeveel ik weeg. Zwaarder dan dit wil ik liever niet worden, maar ik heb nog nooit gelijnt en zal dat ook niet zo snel doen. Ik voel me namelijk prima.

Meave, ik kom hier nog op terug. Maar ik denk wel eens: wij vrouwen hebben levenslang, en nog erger: we doen het onszelf aan!



Later meer

X

-

Ik ben gelukkig niet meer obsessief met lijnen bezig, maar wel ervaringsdeskundig. Jaren te dik geweest en dag in dag uit met lijnen bezig. Frustrerend tot en met. Ik begon elke ochtend en elke avond moest ik concluderen dat ik "gefaald" had. Dodelijk vermoeiend voor jezelf... Vier jaar geleden ben ik er in geslaagd meer dan 25 kilo af te vallen, met een normaal dieet en gelukkig zijn deze kilo's er nog steeds af. Mijn ervaring is dat je lijf een tijd nodig heeft om zich te stabiliseren na het lijnen. Veel mensen komen dan weer aan nl. Na ongeveer 3/4 jaar kon ik weer meer gaan eten, zonder direkt de kilo's eraan te zien vliegen. Ik ben nu niet meer constant met eten bezig en kan gelukkig wel wat extra's nemen. Maaaaaaaaaaar, ook ik moet oppassen dat ik niet stiekum weer wat aankom. Je hebt echt levenslang. Geen zakken chips, drop of ongestraft repen chocolade eten. Je zult je moeten blijven matigen, want anders komen de kilo's toch geleidelijk weer terug. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik NOOIT meer dik wil zijn, en dat zit nu in mijn systeem. Ik ben nu happy met mijn maat 40/42 en wil niet meer lijnen. Maar net zoals een exroker altijd een verslaafde blijft en nooit meer een sigaret kan opsteken, blijf je als afgeslankte, terwijl je moet blijven eten, toch steeds vatbaar om weer dikker te worden..... dus altijd blijven oppassen. Maar doordat ik er bijna niet meer mee bezig ben...goed te doen.

Het klinkt hier zo makkelijk he.



"Gewoon je eet- en beweeggewoontes omgooien, afvallen op een gezonde manier en dan nooit meer aankomen"



Ik bén afgevallen, door gezond eten en meer bewegen. Ik wás zo'n 3 jaar stabiel rond de 65 kg en ik bén nu weer 8 kg zwaarder Ondanks dat ik best wist hoe het moest. Ondanks dat ik m'n leven niet weer drastisch teruggooide, qua eten en bewegen, naar voor het afvallen.. Wat wel 'meehielp' waren blessures. Het bewegen ging ineens niet meer goed, deed pijn, ik stopte ermee en ziedaar..



Wat ik maar wil zeggen: je kunt het wel. Je hebt het gedaan, maar je moet blijven opletten. Even bikkelen en afvallen is niet een blijvend antwoord, helaas.



En daarmee is mijn motivatie ook steeds moeilijker er weer bij te pakken. Wéér die moeite doen voor die paar kilo's. Wéér die moeite doen m'n spieren en gewrichten in zo'n vorm te krijgen, dat ik weer kan bewegen, zoals ik deed, zodat ik niet meer aankom bij normaal eten.

En altijd maar weer dat moeten bewegen. Ik ben eigenlijk best lui. Ik vind sporten leuk, maar het kost tijd. Tijd, die ik ook graag ergens anders voor zou gebruiken. Voor m'n was, bijvoorbeeld (doe ik niet graag, begrijp me niet verkeerd ) Als ik nu de woensdagmorgen voor het sporten gebruik, dan kan ik dus niet óók de was doen en óók nog andere dingen, die ik graag doe.



Nouja, afijn.. ondanks dat de storm is gaan liggen, zijn hier toch dijken doorgebroken en spreekt er minstens hormonale frustratie mee, hiero

Dreamer, even voor jou hoor: je zegt dat je voor je gezondheid echt 4 kilo kwijt moet. Maar is het niet veel gezonder om te proberen stabiel te blijven op je setpoint gewicht passend bij je leeftijd en levensstijl op dít moment?

Probeer je niet te spiegelen aan je slanke moeder, of aan jezelf toen je 20 was, want dat is niet reeel. Jij bent jij! En alles veranderd, ook je stofwisseling etc.

Als je nu eens at als je trek had, ook gewoon tussendoortjes, stopte als je genoeg had, en jezelf dan accepteerde met het gewicht wat daarbij hoorde, zou dat op lange termijn niet veel gezonder zijn én rust geven?

Ja ik roep ook maar wat, en ik weet ook wel wat je gedachtegang erachter is enzo. En het lijkt allemaal wel heel makkelijk gezegt, want in feite weet iedereen dit natuurlijk wel.

Alleen die fucking praktijk is altijd maar weer een stuk lastiger zo blijkt.



meave, bij jou zie ik heel erg dat je zgn obsessie een beetje begonnen is, of iig 'erger' lijkt te zijn geworden, sinds je serieus bent gestart met lijnen en ook daadwerkelijk behoorlijke resultaten boekte, net of er daardoor iets in je getriggerd is, dat je door wilde en door en door en door.

Ik herken het nml wel een beetje hoor. Beetje veel ook wel. Op het moment dat ik serieus mijn destijds overgewicht te lijf ging en ook echt af ging vallen en het vol hield, toen werd ik telkens fanatieker en wilde steeds maar meer en meer en verder en verder, al was mijn doel allang bereikt. Ik weet dat het afvallen van 10% van je overgewicht al bijna 100% gezondheids winst betekend in heel veel gevallen. Dan hoef je geen eens in een zgn gezonde bmi te verkeren. Want van dat tabelletje mogen we wat mij betreft ook wel eens af!

Kijk naar je lichaamsbouw, aanleg, figuur en leeftijd en tel daar je eetgewoontes, lichaamsbeweging, al dan niet kinderen gekregen etc etc bij op. En kom tot een gezonde verantwoorde én haalbare conclusie.

Waarom altijd maar lijnen en dieten, waarom niet op een normale manier genieten van eten? En dus ook van wat lekkers op zijn tijd?

Wij vrouwen ontzeggen ons altijd maar van alles, dat gaat dan tijden goed denken we, totdat we het niet meer trekken, zwichten voor die chocoladereep en dan weer doorslaan naar die verkeerde kant, om vervolgens te balen van onszelf op een manier waar de honden geen brood van lusten. Dat is toch van de zotte?

Wat denk je nu werkelijk wat gezonder is?

Of wat prettiger oogt?

Een tevreden stabiel op gewicht zijnde vrouw die lekker in haar vel zit en zichzelf accepteerd, en geniet van eten én het leven. Of een vrouw die jo-jood, van een paar kilo omhoog en dan weer een paar omlaag, zich telkens schuldig voelt, dingen ontzegt en dan weer begint te vreten om ik weet niet hoeveel frustratie in te halen, en geen stop meer kent?

Ik weet wel dat dat laatste én niet gezond is, en ook bepaald niet aantrekkelijk.

Maar ja, dat heb ik ook aldoende moeten leren, en nog ben ik er niet. Dus neem mijn zgn wijsheden ook weer niet té serieus.

Maar het is wel iets om even bij stil te staan denk ik.

Het leven is verdorie veel te kort om continu aan het lijnen te zijn, om bij elke hap die je neemt je af te moeten vragen of je dit wel echt wil, of je hier niet te dik van wordt, blablabla.



Dreamer ik weet serieus niet of er een verband is tussen jouw moeders gezondheidsprobleem en het eventueel ietsje te zwaar zijn.

Je zou er eens met een arts over moeten praten en als het je echt zorgen baart, je cholesterol en suiker in de gaten moeten blijven houden.

Ik denk nml met mijn boeren verstand, dat het wel los zou lopen, omdat je gewoon nooit echt veel te dik geweest bent, en je moeder al helemaal niet en toch ziek is geworden.

Maar goed, hier weet ik het fijne ook weer niet van. Alleen heel af en toe bekruipt me wel eens het gevoel of je die erfelijke aanleg als excuus gebruikt om maar weer op dieet te moeten ofzo. Begrijp me ajb niet verkeerd bedoel het ook helemaal niet lullig, maar het lijkt zo'n gebed zonder end, en dat vind ik voor jouzelf zo vervelend. Omdat je gewoon mooi en gezond bént. Dan is het zo jammer als je vergeet daar op het moment zelf van te genieten en volledig tevreden daarmee te zijn. Je hebt zoveel om dankbaar voor te zijn. Je bent prachtig, je gezin is geweldig, je partner is te gek. Je hebt je gezonde verstand op een rijtje, je mankeert geen grote dingen. Allemaal dingen om heel gelukkig van te mogen worden. Dan is een stuk chocolade te veel of een paar kilootjes die je in de weg zitten, toch opzich geen heel groot punt, of zit ik er heel erg naast?

Nogmaals ik bedoel het totaal niet rot, eerder als vriendin onder vriendin, weet je wel



Ik heb makkelijk praten, ik ben door stress een wandelende tak geworden. Maar ook dat is verre van leuk kan ik je melden. Ik voel me net een kind.

Maar goed, daar ging het hier niet over.

En ja, ondanks de stress de ellende en al het verdriet van hier, waar niet tegen op te vreten valt gewoon, ben ik er in mijn hoofs idd nog steeds mee bezig ja. Niet omdat ik nog af wil vallen. Halleluja nee. Maar omdat het jaren een way of life geweest is. Ik elk dieet die er was wel probeerde. Tot pillen en poeders aan toe. En ik vraag me werkelijkwaar af wat me dat nu uiteindelijk gebracht heeft?

Want ben ik gelukkiger? Mooier? Gezonder? Zelfverzekerder?

Dacht het niet.

Ik heb het mezelf en mijn omgeving alleen maar heel erg moeilijk gemaakt denk ik, nee wéét ik, nu.



Meave, ik wil je vooral op het hart drukken dat het echt hardstikke knap is dat je zoveel af bent gevallen. Je ziet er schitterend uit. Hopenlijk kan je er een beetje van genieten.

Ik vond je altijd al een mooie vrouw, en dat heeft en had niks met je gewicht te maken.

Ik vind het ontzettend rot voor je, dat het zo je leven beinvloed. Maar ik herken het ook. Het is alleen verdomde lastig om het los te laten. Het is ook gewoon een soort gewenning ofzo geworden op den duur, dat opletten en nadenken over alles wat je wel en wat je niet in je mond stopt. Ik denk dat bewust met je eten omgaan helemaal niet verkeerd hoeft te zijn. Als het maar niet té bewust wordt. Want zoals dat met alles is, als er té voor staat, dan is het niet meer goed. Behalve: Tévreden dan!

Hopenlijk lukt het ons, omdat ooit eens helemaal te worden. Tevreden met wie we zijn en wat we hebben.



Dikke kus

Zoy

Om de vraag te beantwoorden of lijnen/gewicht/kledingmaten een grote rol speelt in mijn leven zo zou ik zeggen dat het afhankelijk is of ik een goede of slechte dag heb.Vroeger toen ik tussen de 14 en 17 was was ik vaak bezig met lijnen.Toen ik 14 was was ik op klasrejs in Luxemburg en een zak drop aan het eten.Toen kwam een jongen uit mijn klas en maakte bolle wangen dat ik toch helemaal dik zou worden als ik zo verderging.Ik schrok ervan en begon met lijnene.Een dag ging ik zonder te eten naar school en werd onwel in de klas.Mijn leraresse maakte zich zorgen om me en wilde dat ik ging eten wat ik toen ook deed.Ze maakte zich danna nog een tijdje zorgen om me.Maar gelukkig ging eten goed.Toch was ik af en toe aan het lijnen maar ben gelukkig noiit doorgeslaan.Toen leerde ik mijn ex kennen die soms opmerkingen maakte over mijn figuur en in mijn buik kneep.Het was wel kwetsend voor mij.Toen ik in Nederland ben gaan wonen ben ik 10 kilo aangekomen omdat ik stoppte met sporten.Ik woog 82 kilo bij 1.75.Ik heb gelukkig weinig opmerkingen gekregen maar had wel het gevoel dat sommigen af en toe over me roddelden.Een excollega zei tegen mij dat mijn vriend waarschijnlijk ooit op slanke dennen zou gaan vallen.Maar mijn vriend zei:"Ik neem je zoals je bent of je nou 50 of 100 kilo weegt."



In september 2004 heb ik besloten om af te vallen op een gezonde manier omdat ik het zat was om een stevige meid te zijn.Ik ben op een gezonde manier afgevallen,10 kilo of misschien zelf meer.Heb nu van onderen maat 40/42 en van boven maat 38/40,tussenmaten dus.Ik sport 6 uur per week.Soms willen 7 uur ook lukken omdat ik thuis een stepper en minigewichten heb.Ben nu redelijk gespierd en behoorlijk aan spiermassa aangekomen.Mijn vetpercentage ligt rond de 20%.



Ik wil nooit meer dikker worden en soms ben ik er zelf bang voor.Lijnen beheerst mijn leven niet als heb ik soms rotmomenten.Als ik een broek pas die te klein is en ik heb een baalmoment dan wil ik me wel eens te dik vinden of een lager vetpercentage willen hebben.Gelukkig heb ik dat nieta altijd.

Onder maat 38/40 zal ik nooit komen en zelf wil ik nooit boven maat 40/42 komen bij 1.75.Met maat 44 zou ik me stevig voelen en dat wil ik niet want nu ben ik tevreden met hoe ik eruitzie.Ik eet gezond en sport veel en snoep met mate.Wat opmerkingen betrefft over mijn figuur en gewicht zo ligt dat bij mij wel gevoelig i.v.m.erdere opmerkingen.Eigenlijk zegt het meer over die persoon zelf dan over hun.



Meestal zit ik lekker in mijn vel en geniet ik ook van het leven.Het is geen obsessie voor mij.Sporten heeft bij mij het positieve ten voorschijn gebracht en dan bedoel ik niet alleen maar dat je daar een mooi lijf van krijgt maar ook omdat je aan je conditie werkt en het goed is voor ziel en geest.Sporten is voor mij een uitlaatklep.Het is ook goed voor mijn sociale leven.Ik heb al een paar vrienden eraan overgehouden.Als ik een baalmoment heb dan lucht ik mijn hart op het forum of bij mijn vriend.Mijn vriend houdt van mij zoals ik ben en dat is het belangrijkste.



Dat wil ik ook iedereen hier meegeven.Belangrijk is dat je lekker in je vel zit en dat ook uitstraalt.

.

Ik let ook op mijn eten,eet wel gezond maar vergelijk soms verpakkingen en hun calorien inhoud omdat ik dus ook echt niet aan wil komen.Maar niet altijd.Ik ben op een gezonde manier bezig en gezond eten vind ik ook lekker(af en toe een schaaltje chips is ook okay,maar niet iedere dag).Er zijn wel eens mensen die me voor gek hebben verklaard of die commentaar hebben als ik ga sporten.Maar daar trek ik me niets van aan.Ik wil namelijk op gewicht blijven.Ik geniet zeker ook maar eet ook weer niet alles wat los en vastzit want daar voel ik me niet prettig bij.



Het is natuurlijk wel lastig en ik kan me ook voorstellen dat het vooral voor vrouwen niet makkelijk is.Ik denk dat de meeste toch liever slank/gemiddeld zijn dan dik en dat geldt ook voor mij.Als ik een rotmoment heb dan droom ik van maat 36.Maar aangezien ik niet zo gebouwd ben zal ik er alles voor laten staan om dit te moeten bereiken en dat zie ik ook weer niet zitten.Onder maat 38/40 zal ik nooit komen zoals ik al zei.

quote:Zoyla schreef op 11 november 2007 @ 20:30:

Dreamer, even voor jou hoor: je zegt dat je voor je gezondheid echt 4 kilo kwijt moet. Maar is het niet veel gezonder om te proberen stabiel te blijven op je setpoint gewicht passend bij je leeftijd en levensstijl op dít moment?

Probeer je niet te spiegelen aan je slanke moeder, of aan jezelf toen je 20 was, want dat is niet reeel. Jij bent jij! En alles veranderd, ook je stofwisseling etc.

Als je nu eens at als je trek had, ook gewoon tussendoortjes, stopte als je genoeg had, en jezelf dan accepteerde met het gewicht wat daarbij hoorde, zou dat op lange termijn niet veel gezonder zijn én rust geven?

Ja ik roep ook maar wat, en ik weet ook wel wat je gedachtegang erachter is enzo. En het lijkt allemaal wel heel makkelijk gezegt, want in feite weet iedereen dit natuurlijk wel.

Alleen die fucking praktijk is altijd maar weer een stuk lastiger zo blijkt.

Dikke kus

Zoy





en dát, lieve Zoy, is nou precies wat ik de afgelopen maanden gedaan heb. Accepteren en eten wanneer ik zin had. Resultaat: +8 kg. Doen we ff niet meer dus



(en dan ga ik nu de rest van je berichtje lezen )

quote:Zoyla schreef op 11 november 2007 @ 20:30:

Dreamer ik weet serieus niet of er een verband is tussen jouw moeders gezondheidsprobleem en het eventueel ietsje te zwaar zijn.

Je zou er eens met een arts over moeten praten en als het je echt zorgen baart, je cholesterol en suiker in de gaten moeten blijven houden.

Ik denk nml met mijn boeren verstand, dat het wel los zou lopen, omdat je gewoon nooit echt veel te dik geweest bent, en je moeder al helemaal niet en toch ziek is geworden.

Maar goed, hier weet ik het fijne ook weer niet van. Alleen heel af en toe bekruipt me wel eens het gevoel of je die erfelijke aanleg als excuus gebruikt om maar weer op dieet te moeten ofzo. Begrijp me ajb niet verkeerd bedoel het ook helemaal niet lullig, maar het lijkt zo'n gebed zonder end, en dat vind ik voor jouzelf zo vervelend. Omdat je gewoon mooi en gezond bént. Dan is het zo jammer als je vergeet daar op het moment zelf van te genieten en volledig tevreden daarmee te zijn. Je hebt zoveel om dankbaar voor te zijn. Je bent prachtig, je gezin is geweldig, je partner is te gek. Je hebt je gezonde verstand op een rijtje, je mankeert geen grote dingen. Allemaal dingen om heel gelukkig van te mogen worden. Dan is een stuk chocolade te veel of een paar kilootjes die je in de weg zitten, toch opzich geen heel groot punt, of zit ik er heel erg naast?

Nogmaals ik bedoel het totaal niet rot, eerder als vriendin onder vriendin, weet je wel



Ik Dikke kus

Zoy



En dan mijn reactie hierop



Ja, het is inderdaad iets dat erfelijk kan zijn en juist van hart en vaatziektes is bekend dat eet/leefgewoontes en gewicht daar erg op van invloed zijn.. Mijn moeder is inderdaad, ondanks gezond leven en gewicht, toch ziek geworden, maar heeft daarmee haar ziektebeeld ws uitgesteld. Mijn opa had z'n eerste hartaanval met 50 jaar. In die tijd werd er nog geen cholesterol gemeten, maar hij had wel diabetes.

Bij mij wordt, in overleg met mijn dokter, m'n cholesterol en suiker nu ook regelmatig gecontroleerd. Ook trouwens door andere lichamelijke klachten die ik heb. Vermoeidheid, daar onderzoek je weer voor op diabetes.





Verder wil ik het bij mij specifiek nooooooit dieten noemen. Never. Ik wil mezelf blijvend op een gezond leef/eetpatroon zetten. Waarbij ik zéker geniet van het mooie en lekkere in het leven. Maar daar kan ik juist beter van genieten, als ik me goed aan 't gezonde leven houd. Niet omdat mijn gewicht m'n humeur bepaald, nu niet en nooit niet. Een dag met veel snoepen en luieren is zéker geen dag dat ik meer genoten heb, dan een dag met louter gezonde voeding en een lekkere wandeling. Ik genoot echt enorm toen het hardlopen nog zo goed ging en doe nu suffe duffe oefeningen, om m'n spieren en knieën weer in die vorm te krijgen, dat ik weer door sneeuwstormen kan joggen.

Het is bij mij eerder zo dat m'n humeur m'n eet/leefpatroon bepaald. Ben ik chagrijnig, dan ga ik snoepen, drinken, bankhangen. Hier word ik zéker niet gelukkiger van. Ik zou dan beter kunnen gaan wandelen of anders sporten, maar dat lukt me op zo'n moment niet. Dat ik me daarna nóg niet heppiedepeppei voel, heeft niets met schuldgevoel te maken. Ik weiger te praten over 'zondigen' wanneer ik iets eet dat ik lekker vind! Ik eet dan gewoon wat lekkers. Net als ik trouwens het gezonde eten ook hartstikke lekker vind! Gezond eten is geen straf!



Ik geniet ook zeker van m'n leven en m'n gezin. Maar datzelfde gezin wil ik óók leren gezond te leven. Omdat mijn kinderen van 2 kanten die vervelende genen hebben, die ik dus al bij me draag of zou kunnen dragen. Van Elvis' kant komt dit dúbbel, zowel moeder áls vader. Voor mijn kinderen is een gezond leven een eerste levensbehoefte!



En ik weet best dat ik met gezond leven geen garantie heb niet ziek te worden. Maar een gezond lichaam heeft, hoop ik, meer kracht om zich door een ziekte heen te slaan.



Dat ik verder goed in m'n vel zit en mezelf niet dik voel, heeft gelijk z'n doorslag op m'n doorzettingsvermogen.. Dat is namelijk een feit. Maar ik heb inmiddels dus de ervaring dat ik gelijk dikker word, wanneer ik mezelf vrolijk ga accpeteren.

Ik ben dus wél blij met mij. Maar moet blijven opletten. Zoals me aan 't begin is verteld: Ik heb levenslang.