Welke rol speelt lijnen in jouw leven?

Ik heb trouwens ook sterk het idee dat Meave en ik qua gevoel en ervaring op dezelfde lijn zitten.

Wat ik doe is ook geen dieten.Mijn motto is gezond eten,sporten en af en toe iets lekkers zoals in het weekend en dat werkt voor mij het beste.Zo hou meer dan 3 jaar mijn gewicht en dat voelt fijn.Zo wil ik het ook houden.

Voor mij speelt vooral de groeiende irritatie dat ik me niet kan houden aan een plan dat ik voor mezelf opstel. Ik ben diëtist, ik weet dus heel goed hoe 'het moet'.

Al sinds mijn 12e ben ik hiermee bezig en ik word volgend jaar 40. Dat vind ik zo'n trieste constatering dat ik het helemaal spuugzat ben.

Het is niet zo dat ik obsessief bezig ben geweest met lijnen. Het is me één keer gelukt 10 kg af te vallen en dat was toen ik 16 was. Ik woog toen ruim 63 kg en met dat gewicht was ik toen aan de stevige kant, kun je nagaan. Ik viel af naar 53 kg en had nog steeds hele forse benen, trouwens.

Maar goed. Heel langzaam is het daarna omhoog gekropen. In drukke tijden ging er weleens wat af, wegen deed ik trouwens niet vaak meer. De laatste keren waren tijdens mijn zwangerschappen, bij de verloskundige.



Maar goed, terug naar dat niet kunnen houden aan mijn plan. Ik analyseer mezelf helemaal suf en kom de laatste jaren steeds dichter bij de kern. Ik zie nu dat het niet alleen zo is met eten, snoepen en bewegen. Ook in mijn opleidingen, werk, huishouden etc zie ik dit trekje terug. Deze neiging om alles wat ik me voorneem júist niet te doen.

Inmiddels is het me heel duidelijk dat ik het zelf niet kan. Ik ga binnenkort naar een hypnotherapeute om eraan te werken dat ik me meer kan houden aan wat ik voor mezelf plan. Vooral ook omdat ik ontslag genomen heb op mijn werk en alleen nog maar zelfstandig/freelance ga werken. De discipline die ik daarvoor nodig zal hebben, dat is dezelfde die ik nodig zal hebben om af te vallen.

Het voelt als een soort verslaving. 's Avonds vier keer naar de snoeptrommel lopen en lollies van de kinderen oplebberen. Ik wil het niet, maar ik doe het wél. En terwijl ik het doe, denk ik er nota bene over na.

Ik plan naar de sportschool te gaan of een uur te gaan lopen, maar blijf op mijn luie reet aan de pc zitten. Of we eten laat waardoor het er niet meer inzit.



Dus eigenlijk speelt de worsteling met mijn eigen discipline meer een rol in mijn leven dan puur het willen afvallen.



Wat rond het afvallen het meest speelt, is gezondheid maar óók... en ik schaam me er een beetje voor ergens, mooi willen zijn. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik het gezicht van iemand die te dik is. Toen ik nog maat 40/42 had was ik ook te dik, maar had ik in elk geval nog wel een mooi gezichtje. En maakte ik het nog vaak mee dat een man zijn hoofd op straat omdraaide en had ik sjans als ik uitging. Dat mis ik ontzettend. Ik WIL helemaal niet gezien worden alleen op mijn uiterlijk, maar stiekem vond ik het wél heerlijk. Dansen in Italiaanse discotheken met slierten mannen achter mijn kont aan, iemand maar aan hoeven kijken en alles gedaan krijgen...

dat zou ik best terug willen. Natuurlijk ben ik over een paar jaar een oud wijf en dan is het ook over, ook al zou ik slanker zijn, en nogmaals ik vind dit rationeel verwerpelijk. Maar ik wil het zooooo graag...

xx lisa.

Een veel te grote rol, ik zou willen dat ik het allemaal vanzelf, als uit gewoonte goed deed maar helaas.... en tja, als ik wat lekkers (ik bedoel in dit geval ongezonds) neem dan geniet ik er wel van maar uiteindelijk zou het wel beter zijn als ik daar wat minder vaak van zou genieten...

Ik woog in april 2006 70 kilo en nu 55. Bij een lengte van 1.64. Ik eet min of meer volgens het principe van Atkins, alleen niet zo vet als hij voorschrijft.

Zolang ik van de suiker en koolhydraten afblijf gaat het goed. Eet ik die wel, kom ik weer aan.

Maar ik vind dit prima om vol te houden, ben wel erg streng voor mezelf maar de beloning van een maatje 36 is dat meer dan waard.

Lisa, ik denk dat je daar een punt raakt, die voor mij ook best op kan gaan. Discipline. Heb ik kennelijk wel, want ik ben ooit 20 kg afgevallen. Heb er 2,5 jaar over gedaan, maar het lukte. Nu dus niet meer



wat ik altijd wel raar gevonden heb: ik had als doel 65 kg. Toen ik dat was, viel het resultaat me eigenlijk wat tegen, en het ging toch goed, dus waarom niet minder? 1,5 maand heb ik 63 kg gewogen, verder jarenlang tussen 64 en 66 kg geschommeld. Ik kwam gewoon niet echt onder die 65 kg.

Nu wil ik wéér 65 kg zijn, eronder hoeft niet meer... kennelijk lukt me dat toch niet. Maar met 65 kg zat ik net strak in de maat 38, 63 kg zat wat lekkerder, zeg maar. Mogelijk dat ik, als ik eindelijk hard kan lopen, die maat 38 beter pas. Ik merkte dat ik door hardlopen wel rond m'n buik enzo afviel. En strakkere benen kreeg. Erg prettig was dat



Maar met 40 jaar ben je nog geen oud wijf hoor.

mag ik vragen welke maat je nu hebt?



Ik ben 40, heb maat 40 (net nieuw gekocht, met opluchting dat het niet meer geworden was) en mannen kijken nog steeds naar me om hoor (en ik ga ermaar van uit dat het met genoegen is )

Om dol van te worden, toch?

Ik denk er dan ook nog bij, en weet dan ook zeeeeeeeker, dat ik 'morgen echt' anders zal handelen. Maar morgen denk ik dat weer. Enzovoort.

Dat wil ik echt doorbreken. Inmiddels ben ik er dus van overtuigd dat ik dat niet kan door het alleen maar graag te willen en ga ik er hulp bij zoeken. Want ondanks een opleiding voeding en diëtetiek, én een opleiding psycho-sociale therapie, kan ik het dus nog steeds niet gewoon zelf. Ik heb heel lang gevonden dat ik dat wél moest kunnen, maar zie de waarheid nu onder ogen wat dat betreft. Gelukkig voelt het niet eens als een knieval, maar als een uitdaging.

xx lisa.

Dreamer, ik heb al een hele tijd maat 44, een jaar of 4 1/5 nu.

Vlak voor de zwangerschap van mijn oudste had ik maat 40 en was op de goede weg omlaag. Toen dus zwanger, bewegen lukte niet meer zo goed, ik stopte met roken, had enorme hongerklopt... in de eerste vier maanden kwam ik erg veel aan. Ik wist niet hoeveel ik woog vantevoren, maar bij de verloskundige zag ik tot mijn giga-schrik de weegschal tot boven de 80 kg gaan, ik was toen dus 4 maanden zwanger. Tijdens het eerste consult daar had ik geweigerd op de weegschaal te kijken en me door de assistente laten wijsmaken dat ik 65 kilo woog. Ze lachtte er wel bij, maar later bij de apotheek, waar ik ijzersuppletie haalde omdat mijn Hb te laag zou zijn, ging de apothekersassistente uit van 65 kg, dat stond op mijn receptje. Ik helemaal verbaasd, ik woog écht 65! Ik geloofde dat toen echt, wilde het natuurlijk ook maar al te graag geloven. Vervolgens dacht ik dat ik het dus wel kon hebben, dat ge-eet sinds de zwangerschap. Later bleek dat ik ruim 78 woog op dat moment... (die assistente heb ik nooit meer gezien trouwens, het Hb bepalen had ze ook al fout gedaan, ik vertrouwde het niet want had helemaal geen klachten en liet het overdoen bij de huisarts, niets aan de hand, juist een hoge waarde, maar dit terzijde).

Kun je nagaan, dat ik me liet meeslepen in een verschil van ruim 13 kilo...

Ik heb mezelf ook altijd slanker gezien 'in mijn hoofd' dan ik werkelijk was. Als ik mezelf op beeld zie, schrik ik zo ontzettend. Tegenwoordig zíe ik het dus ook echt, dat mijn gezicht gewoon dik geworden is. Dat vind ik het ergste, dat mijn mooie gezicht verleden tijd is.

Bij een vriendin, die in haar tweede zwangerschap meer dan 30 kilo aankwam en die er niet meer afgekregen heeft, zie ik hetzelfde. Ze had zo'n mooi gezicht, nu zie ik het gezicht van iemand met teveel vet aan haar lijf. Ze ziet er echt niet knap meer uit.

Sommige mensen, ook heel dikke, blijven een goed hoofd houden. Ik dus niet. Mijn ogen zijn al niet groot en door het bollere dat ik nu heb, lijken ze nog kleiner. Echt heel vreselijk vind ik dat.

By the way, ik ben maar iets van 1.64 m en ook nog fors gebouwd.

Wat jij zegt Meave over je zo grof voelen, dat heb ik soms ook. Vooral als ik stevige stappers draag. Met elegante laarzen op hakken valt het nog mee.

xx lisa.

Nouja, ik doe het stiekem ook wel een beetje voor het mooi, denk ik, maar het dóórzetten doe ik voor het gezonde. Dat is gewoon dé reden. Ik vind uiterlijk namelijk nooit zo belangrijk. Waarschijnlijk ook omdat het nooit echt een punt is geweest, toen ik opgroeide. Had geen negatief gevoel over m'n uiterlijk. Ook niet toen ik 86 kg woog. Dacht mezelf nog steeds slank. Dat is op zich wel raar, want toen ik, ooit (20 jr) 52 kg was, vond ik mezelf dik. Toen ik later, via 65 kg naar 57 kg ging (inmiddels 27 jaar), vond ik mezelf slank..



De relativiteitstheorie in praktijk

Opzich heb ik niet te klagen met mijn maten en kan gewoon in normale winkels terecht.Ik ben gespierd en zit strak in mijn vel en ben daar aan de ene kant erg blij mee maar dan toch bekruipt me weer het gevoel dat ik toch graag slanker zou willen zijn.Een paar dagen geleden heeft een vriendin op een achterbakse manier de vriendschap verbroken.Ik heb me van buiten groot gehouden maar ging van binnen aan me twijfelen.Door het verdriet voelde ik me dik en dacht dat ik met mijn postuur geen vrienden meer zou vinden uit angst dat ze mij te dik zouden kunnen vinden,ik weet het een onzinnige gedachtengang die voor geen meter klopt.Als ik een rotmoment heb dan heb ik het gevoel dat mensen me achterna kijken en zeggen"kijk haar daar eens lopen met die dikke kont in die heupbroek/kokerrok''.Mijn vriend en de rest zeggen dat het tussen mijn oren zit.De meeste dagen heb ik er geen last van deze stomme gedachtes.Maar i.v.m.deze tegenslag had ik er moeite mee.Mensen mogen me toch om wie ik ben en niet om mijn maat!!!Daar wil ik me aan houden.Als ik weer klaag over mijn figuur dan zegt mijn collega"ben je gek''.Maar kort danna ben ik het ook weer vergeten.Het is af en toe erg wisselend.Commentaar op mijn figuur daar kan ik niet altijd zo goed tegen omdat ik niet weet hoe ze het bedoelen.Het ligt aan de situatie.Je kunt wel zeggen dat ik een typische vrouw ben die niet graag te dik is.Vrouwen zijn wat gevoeliger over hun figuur dan mannen.Een man zal minder snel over zijn figuur of die van zijn vriendin/vrouw etc...klagen.Wij zijn toch kritischer voor onszelf dan mannen het zijn.Zal het wel in onze aard zitten?In ieder geval werk ik nu eraan deze nepvriendin te vergeten die me weer rotgevoelens heeft bezorgd en ik weet wel zeker dat ik het snel vergeten ben.Belangrijk is ook wie je bent en mensen nemen me zoals ik ben.Ik ben niet perfect,niet kwa uiterlijk en ook niet kwa doen en laten.Maar dan is er alsnog niets mis met mij.Ik ben ik...

Lijnen speelt geen grote rol in mijn leven. Ik kom meestal niet verder dan, jee, wat weeg ik eigenlijk? Eet ik wel gezond? Word ik niet stiekun steeds een beetje dikker? Maar ik let niet op elke hap, weeg bijna nooit, weet niet precies waar hoeveel calorieen inzitten...



Ik wil soms wel meer bewegen, gezonder eten, maar waarom weet ik dan eigenlijk niet. Ik ben gewoon gezond, heb een normaal eetpatroon en ben niet dik. Alleen, omdat ik er dus nooit mee bezig ben, ben ik soms bang dat ik eht perongeluk niet goed doe en dan opeens zomaar veel te dik en ongezond ben. Dat wil ik dan toch maar voor zijn...

Allis.. ga alsjeblieft zo door en maak je niet druk tot je echt denkt dat je dikker word of het ongezond word... Geef jezelf niet levenslang zoals de meeste vrouwen hier....( inclusief mezelf)

Ik ben nu 25 jaar en voor het eerst in mijn leven bezig met bewust eten.

Mijn hele leven ben ik al te zwaar. Ik mocht dus vroeger ook nauwelijks snoep e.d. van m'n ouders. Als m'n ouders weg waren ging de kastdeur op slot thuis. Dus tja, ik ging stiekem eten. Een zak borrelnootjes uit de kast jatten en die opeten als ik op mijn kamer was enzo.

Als kind van twaalf zag ik voor me hoe ik 'later' mijn eigen huisje zou hebben en een pak koeken helemaal alleen op zou eten. Zo'n pak aardbeienrondo's. Niemand die zich ermee zou bemoeien en zou zeggen dat het slecht voor me was.

Dus dat deed ik dan ook toen ik op mijn 18e op kamers ging.

Jarenlang had ik altijd alles in huis: koek, chips, chocola en snoep. En ik at zonder moeite een zak chips leeg. En ja, dan voel je je niet zo lekker en moet je iets zoets hebben, dus dan eet je een paar snoepjes. Of een lekkere gangmaker (zo'n roomboterkoek met chocola erover en jam vanbinnen). En dan niet 1... nee, meteen twee. Of misschien wel drie.

Ik at niet omdat ik verdrietig was, of blij... nee, ik at omdat ik het lekker vond.

En omdat ik niet meer zonder kon. En tja, ik was toch wel dik, dus die ene zak chips maakte ook niks meer uit.

En je weet dat het zo niet langer kan, maar je doet het toch. Tot overmaat van ramp werkte ik ook nog eens in de supermarkt dus ik had volop gelegenheid om dingen te kopen, en nieuwe producten kregen natuurlijk ook meteen mijn aandacht en moest ik proberen.



Per 1 januari ben ik gestopt om chips, snoep, chocola en koek in huis te hebben. Gewoon Cold Turkey. En dat ging heel goed.

Alleen merkte ik niet aan mijn lichaam dat ik gestopt was. Maar ik voelde me wel iets beter, als je je volstopt met die slechte dingen dan word je gauw misselijk.

Maar tegen de zomer aan had ik een stressvolle periode op mijn werk (evenementenorganisatie) en kreeg ik weer behoefte aan 'slechte dingen'. En die waren er ook, iedereen liep te stressen en we leefden letterlijk op ons werk. Pizza's werden besteld en chips, snoep en nootjes werden er gekocht.

Na deze periode ben ik ook thuis weer dingen gaan kopen, want ja... dat kon er ook nog wel bij. Ook al kocht ik alleen maar Lays Baked bijv., toch voelde ik me er niet prettig bij. Ik wíst gewoon dat er iets moest veranderen, want ik ben niet blij met mijn lichaam. Ik herken me zelf niet in de spiegel en op foto's en schrik iedere keer weer. Terwijl ik er altijd zo heb uitgezien.

Ik wist ook dat ík diegene was die iets kon veranderen.

Gelukkig was er een hele lieve forumster die mij vanalles geleerd heeft. Ik let nu op caloriën... iets waarvan ik het bestaan keihard ontkende. Ik weet nu wat 'goed' en 'slecht' is, en de lieve forumster heeft mij veel recepten gegeven. Ze helpt mij, en met succes!

In 8 weken tijd ben ik 8 kilo afgevallen. Het gaat langzaam, maar dat is juist goed. Ik heb mijn hele leven erover gedaan om mijn lichaam op te bouwen, het afbreken mag ook lang duren.

Mijn hele eetpatroon is omgegooid, ik eet hele lekkere dingen en ik heb niet het idee dat ik iets te kort kom.

Toch ontzeg ik mij niet constant de 'slechte' dingen. Op een verjaardag neem ik gerust een gebakje en eet ik chips. Maar gelukkig is dit niet iedere dag en haal ik zulke dingen niet meer zelf in huis.

En 's ochtends ontbijt ik! Normaal had ik er moeite mee om een boterham te eten, maar nu neem ik een kom yoghurt met zoetstof, Special Flakes van de AH en fruit. Of Flakes met melk en zoetstof. Ik kijk er 's ochtends naar uit om deze lekkere dingen te eten



Ik ben me er nu gewoon bewust van wat ik eet. En hoe 'slecht' iets is.

Ik zal mijn hele leven bewust moeten eten. Dat is gewoon genetisch bepaald maar dat is niet erg, dat is nou eenmaal zo.

Ik voel me gewoon fijn bij deze manier van leven. Verder weet ik zeker dat ik nooit door zal slaan, dat ik nooit extreem ga lijnen en dieten en alleen maar shakes ga drinken overdag (zoals mijn moeder vroeger bij vlagen deed). Ik sta stevig in mijn schoenen en heb de discipline om gewoon gezond te eten en geen slechte dingen te kopen.

Lief digidinnetje: Ontzettend bedankt dat je me helpt! Jij bent letterlijk mijn reddende engel! Enne... Over 50 kilo krijg je een Audi TT van mij!

Oh ja... enne: bewegen? Wat is dat? Ok, ik fiets wel hard langs de Amsterdamse Grachten maar daar blijft het dan ook bij. Sporten vind ik simpelweg niet leuk...

Maar met gezond eten kom ik dus ook al een heel eind

Bewegen is wel degelijk belangrijk of je nou wel of niet af wilt vallen.Als je nier van sporten houdt dan kan je gewoon gaan zwemmen of wandelen of fietsen.Te weinig beweging is voor niemand goed,of je nou wel of niet te zwaar bent maakt niet uit.Ik kan niet zonder bewegen.Zou zelf wat meer willen sporten omdat het zo leuk is.Toen ik werklos was sporte ik 9-10 uur per week en zou dat graag weer willen doen.Nu sport ik rond 6 uuren per week,soms ook wel 7 uur.Ik doe aan fitnessen en krachttraining.Ik pak ook altijd de trap in plaats van de lift.Wonen op de 7e verdieping.

Zijn 6 uur dan echt zoveel dan?Dacht dat dit gemiddeld was.Ik bedoel die mensen die in de sportschool sporten gemiddeld ook 5-6 uur per week.Zonder sporten was ik niet afgevallen.Wilde iets intensiefs gaan doen en om mijj gewicht te houden is dit ook goed.Maar het is en blijft ook leuk.Ik zou graag iets met sporten gaan doen...wie weet in de toekomst!

Ik heb ooit een lidmaatschap gehad bij de sportschool, ¤ 50,- per maand.

De eerste twee weken een paar keer geweest, daarna niet meer. Moest toch een jaar lang ¤ 50,- per maand betalen



Ik fiets gelukkig wel veel. Heb geen rijbewijs/auto en vermijd zoveel mogelijk het openbaar vervoer. Dus dan blijft de fiets over, en ik vind fietsen ook wel leuk



En wat mijn geheim is... maak je eten voor jezelf lekker. Een volkoren boterham met kaas leuk ik op met een augurk of met wat ketchup. Zitten praktisch geen caloriën in maar zijn wel lekker! Zo wordt je simpele boterham net wat specialer

Kunnen al die vrouwen die 4 kilo moeten afvallen hier hun mond houden? Zoiets lezen is om gek van te worden. Sinds de bevalling van mijn tweede ben ik nog steeds 6 maanden zwanger (echt: soms word ik gevraagd hoe ver ik al ben). Mijn probleem vormt dus voornamelijk mijn dikke pens.

Vorig jaar ben ik 17 kilo afgevallen. Mijn directe omgeving sprak Hosanna!! maar ik bleef die dikke buik maar voelen. Kon wel in kleinere maten broek, en was ook wel blij en trots, maar ikzelf was nogal teleurgesteld over het resultaat. 17 kilo kwijt, maar nog steeds die dikke pens! En ondertussen lezen dat je gewicht niet relevant is, maar je tailleomvang, mijn zwakke plek dus. Uit pure frustratie, zo van: het helpt toch niet, ben ik weer gaan schransen. Zodat ik nu weer echt veel te zwaar ben. Dat erkennend ook heel hard roep dat je beter te zwaar en gelukkig kunt zijn dan de hele tijd bezig zijn met je gewicht en je ongelukkig voelen bij ieder calorietje dat je eet.

Het is gewoon een zware slag. Verander je "levensstijl" maar eens als je nou eenmaal dol bent op chips en chocola. Iedere lijn-dag is een veldslag.

Ik ben nu sinds een week weer aan het lijnen, en ik denk dat ik de smaak te pakken heb. Zo werkt het bij mij: even crashen, paar kilo's eraf, en de motivatie is geboren. Ondertussen dromend over een broek die ik vast volgende week weer aankan.. Ik hoop dat ik het nu wel volhoud. De bekende honger naar zoet is na 8 dagen gelukkig verdwenen. Nu de komende 80 dagen nog!

Veel sterkte allemaal, Oiseau.

Oiseau.ik blijf gewoon meepraten hoor hihi...En vanavond ga ik weer lekker 2 uurtjes sporten(en vooral nu met kerst om te voorkomen dat ik aankom,misschien een beetje extra sporten...).Ik kijk erna uit en voel me er fit bij.Zal later wat uitgebreider reageren.Pauze is zo om.

juist als je wilt afvallen is bewegen nog belangrijker.

en dat hoeft echt niet in de sportschool.

een stevige wandeling is ook prima.

en het voordeel van bewegen in de buitenlucht is

a: het is helemaal gratis en

b: het helpt ook nog eens als je last hebt van herfst of winterdipjes.

ik ben ook begonnen met gewoon wandelen, steeds wat sneller en langere afstanden.

nu wonen wij in een bosrijke omgeving waar veel wandelroutes zijn dus dat scheelt natuurlijk wel.

inmiddels 3 á 4 x per week hardlopen en dat is echt een passie geworden.

had ik een jaar geleden ook nooit van mezelf verwacht.

het betekend wel dat ik de verloren kilo's er mooi af houd en ook eens iets extra's kan eten.

kortom, ik vind het zeer de moeite waard..

en wat eten betreft heb ik inmiddels wel geleerd dat je met alles wat je eet moet gaan zitten zodat je je er heel bewust van bent waar je mee bezig bent.

dus niet gauw even staand bij de kast een koekje naar binnen werken.

nee, koekje pakken en gaan zitten en dan pas opeten.

het werkt echt omdat je dan nadenkt bij wat je doet....