21 en geen recht op mijn spaargeld?

Pinksterbloempje: jij postte terwijl ik zat te schrijven. Wat een mooie post! Ik wou dat ik in die tijd dit soort reacties had gekregen... ik vind je lief!

quote:Etosha schreef op 24 maart 2009 @ 13:08:

Pinksterbloempje: jij postte terwijl ik zat te schrijven. Wat een mooie post! Ik wou dat ik in die tijd dit soort reacties had gekregen... ik vind je lief!

Jouw post is anders net zo prachtig!

Mooi verwoord en helder beschreven...

quote:SweetLittleButterfly schreef op 23 maart 2009 @ 22:29:

Sorry hoor, maar ik excuses maken aan Digitalis?

Zij maakt het feit dat ik ben aangerand belachelijk hoor, terwijl zulke dingen (jullie spreken uit ervaring) gevoelig blijven! Dan moet je niet zo'n rotopmerking maken, dan kun je er een terug verwachten ook.

Ik quote: Ben trouwens aangerand in Spanje. Dat je 't weet.

Als reactie dat ik naar Spanje wil.. Nou dat gaat er bij mij niet in, evenals de reacties die daarna komen: Hoe boos zou jij worden als iemand jouw ervaring zou ontkennen en zou zeggen 'zout een eind op'?

Ik ontken haar ervaring niet, zij ontkent de mijne. En daar reageer ik boos op ja, gek he, als je er nog vaak last van hebt?!

Ga nu maar gewoon je excuses aanbieden, want je zit hier echt fout, héél fout...





En antwoord op de anderen: SPH is een HBO studie ja, en nee dat wil niets zeggen over je baangarantie, maar wél over het aantal uren dat je geacht wordt te studeren en over het aantal uren dat het mij dus ook daadwerkelijk kóst om alles bij te houden.

SPH is gewoon een studie, een relatief eenvoudige studie. Geen rocket science. Aantal studieuren is een indicatie en een meetinstrument. Meestal kan het een hoop sneller dan die uren. Daarbij heb je toch geen hol te doen thuis (geen werk, geen vriendje, je mag niet alleen gaan fietsen. Tijd genoeg dacht ik zo.





Iemand zei tussen school en mijn vriend in gaan wonen.. Leuke optie.. Maar waar dan? Ik studeer in Vlissingen, woon bij Roosendaal in een dorpje en mijn vriend woont bij Eindhoven. En ja, geloof mij maar, van huis naar huis is dat precies 2,5 uur met het OV.

Ga lekker in Den Bosch of Tilburg wonen, kan je ook SPH studeren. In Eindhoven ook trouwens. Kan je nog het beste kiezen voor Tilburg want een leuke studentenstad, niet te groot, niet te klein... kom je ook nog eens onder de mensen.



En een lening afsluiten: nou heeft mijn vader mij geleerd dat je een lening afsluiten alleen moet doen als het echt nodig is, anders heb je straks een baan en ben je eerst nog jaren bezig met je schuld.

Soms moet je nu eenmaal investeren. Beter een studieschuld en als de sodemieter op jezelf gaan wonen dan straks zonder studie schuld afgestudeerd zijn.. in SPH... maar verdorie niet eens voor jezelf kunnen zorgen!!!! Denk je nu echt dat je met deze houding iets voor iemand kan betekenen??? Je kan niet eens je eigen huishoudentje/leventje runnen naar algemene maatstaven. Je zit als een kleuter onder de plak en je doet er geen fuck aan!



Dan dat verstikkende gevoel, waar sommigen het over hebben. Ik denk idd dat het veel meer is als alleen dit. Dit is een directe aanleiding, maar er gaat veel meer achter schuil. En nee, dat is geen excuus, want ja, ik moet het uiteindelijk zelf doen in het leven. Dat weet ik ook allemaal wel. En bij maatschappelijk werk, of iig schoolcounselor ben ik al geweest, maar dan willen ze weer contact met je ouders en die doen alsof er niets mis is (terwijl er dus nog veel meer 'aan de hand is' als ik nu beschreven heb).





aarom zijn het zo vaak van die jankerds die niet eens voor zichzelf kunnen zorgen die zonodig een sociale studie moeten gaan volgen??? Alsof de hulpverlening op nog meer ellende zit te wachten?? Zwelgen in je zelfmedelij, is dat een voorwaarde om SPH te mogen "studeren".



Kind, schei toch uit met die kutsmoesjes en ga eens wat maken van je leven...

quote:Summerdance schreef op 24 maart 2009 @ 13:13:

[...]



Jouw post is anders net zo prachtig!

Mooi verwoord en helder beschreven...

Oh, wauw, dank je wel!

Dank je wel Etosha. Ik herken er ook zoveel in van mijn vriendin. Die nu gelukkig getrouwd is (met een andere man trouwens) en een leuke baan heeft gevonden. Die geworsteld heeft, maar heeft overwonnen en uiteindelijk zichzelf heeft kunnen vinden. De post van SLB van 22.42 als reactie op Zwieber, raakte me dan ook diep. Dat is gewoon een kreet om hulp.



Hartstikke knap Etosha dat jij ook dit zware traject bent gegaan en veel hebt overwonnen. (f)

Mips, voor mijn gevoel ga je nu echt te ver. TO is misschien 21, maar qua ontwikkeling zo kort gehouden dat ze nauwelijks meer is dan een angstig kind. Met schelden bereik je echt niet zo veel, geloof me.



Als je op een normale manier bent opgevoed of niet van dichtbij hebt gezien welke mechanismen er in gezinnen kunnen werken, dan snap je denk ik niet hoe diep de angst geworteld kan zijn.

Weet je, Pinksterbloempje, als de pijn op een gegeven moment groot genoeg is ga je wel wat doen. Toen ik nog thuis woonde zat ik er zo middenin dat ik de pijn wel voelde, maar geen idee had dat het ook anders kon. Als ik bij vriendinnen of vriendjes thuis geknuffel zag, vond ik dat raar en overdreven. Als ik vriendinnen zag die dingen mochten was ik wel jaloers maar ik hoorde ook mijn moeder (en die gelóófde ik!): "wat een onzin, al dat vrijgevochten gedoe! Belachelijk, die belandt nog wel eens in de goot.". En dan heb ik het gewoon over nieuwe keren kopen, makeup op je 16e, stijldansles, eens per maand uitgaan op zaterdag op je 18e (gebracht en gehaald door moeder en om half een thuis). Zelfs dat was bij ons al veel te gek!



Ik wist ergens wel dat het niet klopte en ik was er ook echt niet gelukkig mee, maar ik had geen idee hoe groot en hoe erg het was, dat zie ik nu pas. En ook dat ik echt zelf degene was die dat moest oplossen.

quote:Etosha schreef op 24 maart 2009 @ 13:23:

Weet je, Pinksterbloempje, als de pijn op een gegeven moment groot genoeg is ga je wel wat doen. Toen ik nog thuis woonde zat ik er zo middenin dat ik de pijn wel voelde, maar geen idee had dat het ook anders kon. Als ik bij vriendinnen of vriendjes thuis geknuffel zag, vond ik dat raar en overdreven. Als ik vriendinnen zag die dingen mochten was ik wel jaloers maar ik hoorde ook mijn moeder (en die gelóófde ik!): "wat een onzin, al dat vrijgevochten gedoe! Belachelijk, die belandt nog wel eens in de goot.". En dan heb ik het gewoon over nieuwe keren kopen, makeup op je 16e, stijldansles, eens per maand uitgaan op zaterdag op je 18e (gebracht en gehaald door moeder en om half een thuis).



Ik wist ergens wel dat het niet klopte en ik was er ook echt niet gelukkig mee, maar ik had geen hoe groot en hoe erg het was, dat zie ik nu pas. En ook dat ik echt zelf degene was die dat moest oplossen.

Heel herkenbaar Etosha. Mijn vriendin en haar broer mochten nog geen fles drinken of een pak koekjes uit de kelder halen. En toen waren ze dus een jaar of 18 en 32! Moeders pakte dat altijd. Het gevolg was dus dat ze als spelletje wel eens koekjes achter over drukten en ze dan stiekem gingen opeten. Als een stel ondeugende kleuters! Zo werden ze gewoon behandeld.



Door onze vriendschap ging mijn vriendin zien hoe het er bij andere mensen aan toe ging. Hoe ik met mijn ouders omging. Hoe de structuren binnen ons gezin waren. Ze zag dat ik zelf een glas drinken uit de koelkast mocht pakken (en dat was een soort revolutie voor haar). Daarna ging ze kritisch rondkijken. Op een gegeven moment is zij ook uit dat keurslijf ontsnapt, maar ook dat was moeilijk. En daarna moest ze zich nog altijd verdedigen en proberen te voorkomen dat ze toch weer te veel verstrikt raakte in de structuren van het ouderlijk gezin.

Mijn moeder telde de koekjes in de trommel altijd (tot ik uit huis ging in ieder geval). En ik heb haar zelfs eens een doosje Potter Linea uit haar nachtkastje zien halen, boven haar hand omkieperen en tellen om te zien of ik daar niet eentje van gepikt had!



Als ik nu nog wel eens bij haar kom, mag ik nog steeds niet aan de televisie en de telefoon komen. Of thee zetten, of wat dan ook.



't Is dat ik geen zus heb, anders zou ik denken dat jouw vriendin mijn zus is!

Zij heeft alleen een broer Etosha. Die dus nog steeds (inmiddels 51 jaar) thuis woont.



God, wat is dat herkenbaar. Zij heeft het ook zo moeilijk gehad. Alleen al omdat ze pas op haar 6e naar de lagere school ging. Ze had nooit geleerd met leeftijdsgenootjes te spelen. Bij hen kwamen die niet over de vloer. Haar moeder wilde haar zo lang mogelijk klein houden en bij zich houden. Dat is een hele verstikkende en verkeerde manier van opvoeden...



Ze heeft zich zo lang een buitenbeentje gevoeld, sociaal onvaardig, onwaardig, angstig, niet veel waard. Ik heb er heel veel respect voor dat ze zich nu toch ontwikkeld heeft tot iemand met gevoel van eigenwaarde, een leuk leven, lieve man en een goede baan. Als ze dat niet had gedaan, denk ik dat ze de kant van haar broer was opgegaan. Die is beroepswerkeloze en voegt zich nog steeds naar de ongezonde structuur in het gezin. Het is een soort mini-commune...

Eigenlijk zouden wannabe ouders een training moeten krijgen over het opvoeden van kinderen. Met als een van de centrale thema's dat het je taak als ouder is om je kind te begeleiden naar volwassenheid en zelfstandigheid. Met liefde, met aandacht, corrigerend en soms waarschuwend. Maar ook: vertrouwen schenkend en opbouwend. Kinderen moeten ook fouten kunnen maken, dat is heel leerzaam.

Het is triest te lezen hoe ouders soms hun kinderen verstikken en hun onzelfstandigheid exploiteren om ze langer aan zich te kunnen binden.

quote:Donkeyshot schreef op 24 maart 2009 @ 13:46:

Eigenlijk zouden wannabe ouders een training moeten krijgen over het opvoeden van kinderen. Met als een van de centrale thema's dat het je taak als ouder is om je kind te begeleiden naar volwassenheid en zelfstandigheid. Met liefde, met aandacht, corrigerend en soms waarschuwend. Maar ook: vertrouwen schenkend en opbouwend. Kinderen moeten ook fouten kunnen maken, dat is heel leerzaam.

Het is triest te lezen hoe ouders soms hun kinderen verstikken en hun onzelfstandigheid exploiteren om ze langer aan zich te kunnen binden.

Mee eens DS.

Sommige mensen zouden echt geen kinderen moeten hebben. Maar goed, als je zegt voorstander te zijn van screening, loop je het risico binnenkort voor nazi uitgemaakt te worden. In het o zo vrije Nederland moeten zelfs verstandelijk beperkte mensen het recht op voortplanting hebben. Of mensen met een zware verslaving. Of mensen met een psychische ziekte. De gevolgen zijn voor het kind en eventueel voor de maatschappij...



(waarmee ik niet wil zeggen dat iedereen met een beperking of verslaving of psychische ziekte geen kinderen zou kunnen opvoeden...)

Mooie posts Etosha en PB. Vooral de persoonlijke ervaringen zijn voor TO denk ik heel goed om te lezen. Hopelijk geeft dit haar de erkenning voor haar gevoelens en tevens de hoop dat mensen met een gelijke opvoeding als zij fantastisch terecht kunnen komen.... áls ze er zelf wat aan gaan doen. Lieve, hoopvolle en opbouwende schoppen onder de kont van TO dus.



SLB: Hoe voel je je nu? Hoe kijk je aan tegen de discussie van gisteravond? Heb je al rust gevonden om zinnige posts over te lezen? Is het een idee om waardevolle posts in Word te kopieëren zodat je ze er altijd weer bij kan pakken? Zet dit topic al aan tot iets?

Hele lastige discussie dit. En allang niet meer op de juiste pijler ook trouwens.



Ik denk dat mijn moeder het ondanks haar aandoening wel gered zou hebben als mijn vader er was geweest of als er hulp van buiten was geweest. Maar niemand heeft het gezien en mijn vader was zelf één brok angst. Die durfde niet bij mijn moeder weg te gaan en heeft er zelfs een zelfmoordpoging voor nodig gehad om te kunnen ontsnappen. Ik bedoel: die was 55! Dus bij mij waren het ook wel meerdere dingen tesamen.



En dan nog: wie zou dit kunnen bepalen, wie mag die macht hebben, en waar ligt de grens? Maar je ziet soms inderdaad wel gevallen waarvan ik ook denk... hmmm, misschien niet zo handig.

Ik ben het geheel eens met Mips. Die strengheid van die ouders wordt schromelijk overdreven. SLB mag immers met haar vriendje op vakantie (maar niet de was doen?? dan denk ik, hoevaak heb jij de was te heet gewassen??0

quote:Pinksterbloempje schreef op 24 maart 2009 @ 13:21:

Mips, voor mijn gevoel ga je nu echt te ver. TO is misschien 21, maar qua ontwikkeling zo kort gehouden dat ze nauwelijks meer is dan een angstig kind. Met schelden bereik je echt niet zo veel, geloof me.



Als je op een normale manier bent opgevoed of niet van dichtbij hebt gezien welke mechanismen er in gezinnen kunnen werken, dan snap je denk ik niet hoe diep de angst geworteld kan zijn.



Niet mee eensPinksterbloem, daarbij heb ik niet gescholden. Ook niet bepaald vriendelijk geformuleerd maar op alle antwoorden hier komt wel een smoesje. Het ligt aan alles en iedereen maar TO kan er vooral allemaal niets aan doen.



Als je 21 bent heb je de wijsheid niet in pacht maar je bent wel bij machte dingen te veranderen. Sterker nog, voor de wet ben je volwassen en sta je volledig in je recht je leven aan te passen.

En ja, wellicht is de situatie thuis verre van perfect. Maar goed, wat is perfect?





Ik schrik ervan dat iemand die zo onder de plak zit thuis een studie sociaal pedagogische hulpverlening doet, in het 3e jaar zit en geacht wordt over een jaar in de hulpverlening werkzaam te zijn. Een HBO studie waarna je geacht wordt grotendeels zelfstandig in OPLOSSINGEN te denken. Dit meisje denkt in drama's.



"Drama's" met je ouders te moeten maken omdat je geld wil ivm een vroegboekkorting van € 25 hele euros! Dat zijn discussies die je met je ouders voert als je minderjarig bent.

Er worden 1000 mogelijheden aangedragen maar TO kiest ervoor thuis te blijven wonen en dan is de consequentie dat je je dient aan te passen aan de regels van hotel Mama.



Dat ouders niet mee willen werken is tot daar aan toe. Mijn ouders stonden waren in shock toen ik vertelde dat ik op kamers wilde. Wilden mij ook niet laten gaan. Jammer voor hen, want ik ben een kamer gaan zoeken, net van de middelbare school af. Ik wilde dolgraag maar vond het doodeng...en als ik ergens géén spijt van heb gehad is dat deze beslissing. Het heeft me veel sneller volwassen gemaakt dan thuis ooit mogelijk was.

Heeft nog 4 jaar geduurd voordat ze gewend waren dat ik uit huis was. Achteraf hebben ze mij complimenten gegeven dat ik toen heb doorgezet.

quote:mips schreef op 24 maart 2009 @ 16:27:

[...]

"Drama's" met je ouders te moeten maken omdat je geld wil ivm een vroegboekkorting van € 25 hele euros! Dat zijn discussies die je met je ouders voert als je minderjarig bent.



Hier raak je de kern Mips. TO is in jaren volwassen, maar qua persoonlijkheid nog verre van volwassen en klein gehouden. Dit is precies wat ik bedoel.



Dit gaat niet om geld. Dit gaat om vrijheid. Om je eigen gang te kunnen gaan. Als je qua ontwikkeling klein gehouden bent en emotioneel functioneert als een 16-jarige, dan kun je niet verwachten dat TO reageert als een doorsnee 21-jarige.

Pinkterbloem, vind het nogal wat om iemand qua persoonlijkheid "even" verre van volwassen te diagnosticeren. En vanaf een forum diagnosticeren dat iemand functioneert als een 16 jarige vind ik een héél gevaarlijke diagnose voor een niet-deskundige (of ben je wel een -peut? Serieuze vraag, wellicht zie je het dan anders dan ik)



De schoolcounseller (oid) wil graag contact met TO ouders, maar dat wil ze niet. Stel je voor dat er een oplossing komt....

Daarbij moet ze niet met haar ouders aan de gang, ze moet met zichzelf aan de gang.



Het verhaal is enkel bekend van één kant, TO kant... We moeten er maar vanuit gaat dat de ouders haar inderdaad heel klein houden.

En dan nóg kan je zélf dingen veranderen. Ze betaalt haar studie zelf, ze mág gewoon met vriendjelief op vakantie. Maar een stukje fietsen zit er niet in...



Voor alle voorstellen heeft TO een (waardeloos) weerwoord waarbij de kern/schuld iedere keer bij een ander ligt, maar nooit bij haar.



Ze claimt dat ze "recht" heeft op vakantie. Dit soort veronderstelling + het stampvoetend reageren geeft mij toch echt een beeld van een prinsesje dat door de boze tovenaar klein wordt gehouden.



We kunnen hier wel met zijn allen gaan verkondigen dat het zo verschrikkelijk is als je klein wordt gehouden. Als je er (als 21 jarige) niet ZELF wat aan doet moet je op een gegeven moment stoppen met klagen.

TO studeert notabene SPH en zou als geen ander de toegang tot diverse hulpverleningsinstanties moeten kennen. Je maakt mij niet wijs dat er via deze weg geen mogelijkheden zijn. Er zijn verdorie Blijf van mijn lijf huizen voor vrouwen die écht een probleem hebben, een probleem dat verder gaat dan mot met ouders over alleen fietsen en een feestvakantie in Spanje... Dus ook voor TO zijn er mogelijkheden, dan moet ze alleen wel in actie komen.

Mips, ik vind het óók nogal ver gaan om TO te vergelijken 'met mensen die écht een probleem hebben'.

Ik geef toe, het is verleidelijk om TO om de oren te slaan met verkrachters in plaats van aanranders en met vaders als Fritzl in plaats van een wat overbezorgde vader, maar dat is niet eerlijk.

Het gaat ook om the eye of the beholder. TO heeft veel last van angst en frustratie en ze heeft veel moeite met het loskomen uit denkpatronen en het loskomen van haar ouderlijk gezin. Misschien is dit voor veel van ons niet wereldschokkend, maar voor haar is het een heel groot probleem.



Het zijn in ieder geval hele 'normale' problemen om psychologische hulp bij te zoeken. Daar is namelijk ook het criterium bij dat iets een probleem is wanneer de betreffende persoon (of diens omgeving) er zoveel last van ervaart dat het het dagelijks functioneren beinvloedt (op meerdere levensterreinen).

Ik denk dat dit criterium wel gehaald wordt.



TO heeft het recht om zich rot te mogen voelen om dingen die voor háár erg zijn, zonder het vergelijk met ander leed steeds om de oren geslagen te krijgen.

Ik ben het helemaal met je eens dat er een tijd komt van relativeren, maar daarvoor mag TO eerst een beetje geholpen worden. Zij moet dit allemaal nog leren, en helaas wat laat in haar leven.



Voor die hulp bij dit alles moet ze trouwens wél zelf gaan zorgen. Of niet. Maar dan verandert er ook niks.

Eens met Spinster. Ik reageer later op jouw post Mips, moet nu iemand te hulp schieten die ook in de penarie zit.

Maar Mips, je schrijft nu dat je het nogal wat vindt om TO te diagnosticeren als verre van volwassen, maar wat vind je dan van alle uitspraken die verder in dit topic gedaan zijn? Je noemt haar zelf een paar posts geleden een jankerd, en als ik terugblader zie ik nog veel meer dingen staan waar ik zelf eerlijk gezegd ook wel mijn wenkbrauwen bij optrek. Mag je (en dan niet jij-Mips, maar jij-men) wel zeggen dat iemand een naar wijf is, maar niet dat ze onvolwassen overkomt?

Etosha, er zit verschil in iemand kinderachtig/stom/schreeuwerig/whatever vinden reageren en concluderen dat iemand daar niets aan kan doen omdat ze emotioneel functioneert als een 16-jarige. Dit laatste is van een andere orde.

Vandaar mijn vraag aan PB of zij therapeut oid is dat ze dit vanaf een forum kan concluderen zonder de ouders überhaupt te spreken. Verschil tussen een diagnose en een mening.



Ik denk dat TO de reacties die zijn gegeven zelf heeft afgeroepen. Daar wordt je in real life ook voor terug gefloten.

En ja, ik ben allergisch voor mensen die enkel kunnen klagen en bij iedere oplossing die wordt aangedragen een ander de schuld in de schoenen schuiven dat dit allemaal niet mogelijk is (daarom zit ik ook niet in de hulpverlening ) . Dan zal een therapeutische sessie (of wat meer) helpen maar eveneens een goede ouderwetse trap onder je kont.



Ik geeft in mijn post duidelijk weer dat TO SPH studeert en dat zij als geen ander de toegang tot hulpverlening kent maar dat de bal uiteindelijk bij haar zélf ligt...

Dát ben ik helemaal met je eens! En ik kan het je nog sterker vertellen: ik ben niet alleen allergisch voor slachtoffergedrag, het is zelfs de reden dat ik de hulpverlening gedag heb gezegd, waar ik na mijn studie in eerste instantie ben gaan werken.



Misschien heb je deels ook wel gelijk. Wij zijn geen therapeuten of psychologen op dit forum (nou ja, ik dan wel, maar dat telt niet) en TO kan dus niet van ons verwachten dat we de moeite doen om door haar verhaal heen te prikken en te begrijpen waarom ze doet wat ze doet en schrijft wat ze schrijft en daarom maar te pikken dat dat af en toe niet door de beugel kan. Dat klopt ook wel weer natuurlijk.



Maar vanuit mijn eigen achtergrond herken ik wel veel en ik voel wel met haar mee, hoe dom ze gisteravond ook reageerde af en toe. (En met 'dom' bedoel ik dan: juist de meest aanvallende eruit pikken en terug aanvallen).

Fijn voor TO dat er toch nog een soort van positieve wending aan het topic is gekomen. Vele reacties waren net zo onvolwassen of zelfs nog erger dan die van TO (zo is ze o.a. uitgemaakt voor trut), en wat schiet je daar in hemelsnaam mee op. Waarom iemand zo aanvallen, als duidelijk is dat er veel en veel meer speelt. Wie was er hier nu uiteindelijk de onvolwassene.



TO, ik hoop dat je mijn posting leest (zoniet, is het ook goed *met een knipoog naar Tangerine*) en je realiseert dat jij de enige bent die de situatie kan veranderen. Ja, het is eng en ja het is moeilijk, maar jij bent echt zelf de enige die iets aan de situatie kan veranderen. Zet die stap meid.

Hoi SLB-fly,



Er is een avond voorbij gegaan nadat je de post hebt geopend. Je hebt veel reactie gehad en nog meer mensen lazen mee.

Je hebt ook ontzettend veel adviezen gehad van nog meer mensen van het forum....maar hoe gaat het nu met je?