Geld & Recht
alle pijlers
21 en geen recht op mijn spaargeld?
maandag 23 maart 2009 om 18:04
Hoi,
ik ben 21 en mijn ouders hebben gedurende mijn leven een bedrag gespaard op een spaarrekening.
Vorig jaar heb ik daar mijn rijbewijs van betaald en heb ik de rekening weer aangevuld met geld waarvoor ik gewerkt heb.
Dit jaar heb ik ivm mijn studie niet gewerkt, maar ik wil deze zomer graag wél op vakantie. Ik wil graag nu boeken, ivm vroegboekkorting.
Ik woon nog thuis en vertelde mijn moeder van mijn plan, maar zij is het er absoluut niet mee eens dat ik mijn gespaarde geld aan een vakantie uitgeef.
Wie vinden jullie dat gelijk heeft over die rekening? Mijn ouders zijn erg dominant en ouderwets, maar ik ben toch zeker 18? En als ik een maand vakantiewerk ga doen, heb ik dat toch zo weer terug verdiend (maar dan zeggen zij weer dat ik pas mag reserveren wanneer ik met zekerheid een vakantiebaantje heb!)
Liefs,
SweetLittleButterfly
ik ben 21 en mijn ouders hebben gedurende mijn leven een bedrag gespaard op een spaarrekening.
Vorig jaar heb ik daar mijn rijbewijs van betaald en heb ik de rekening weer aangevuld met geld waarvoor ik gewerkt heb.
Dit jaar heb ik ivm mijn studie niet gewerkt, maar ik wil deze zomer graag wél op vakantie. Ik wil graag nu boeken, ivm vroegboekkorting.
Ik woon nog thuis en vertelde mijn moeder van mijn plan, maar zij is het er absoluut niet mee eens dat ik mijn gespaarde geld aan een vakantie uitgeef.
Wie vinden jullie dat gelijk heeft over die rekening? Mijn ouders zijn erg dominant en ouderwets, maar ik ben toch zeker 18? En als ik een maand vakantiewerk ga doen, heb ik dat toch zo weer terug verdiend (maar dan zeggen zij weer dat ik pas mag reserveren wanneer ik met zekerheid een vakantiebaantje heb!)
Liefs,
SweetLittleButterfly
dinsdag 24 maart 2009 om 20:32
Je kunt kiezen tussen met een big bang je huis uit gaan of heel overwogen en gepland. Voor de relatie tussen jou en je ouders, maar zeker voor jezelf zou ik kiezen voor het laatste (wijs geworden: ik ben zelf op mijn 22ste met een big bang gegaan).
Als je achten en negens haalt moet het echt geen moeite zijn om te switchen naar een hogeschool in Breda. Stel dat je dat eens gaat onderzoeken, voor september of zo.
Breda-Eindhoven is 40 minuten, Breda-dorpje bij Roosendaal is minder.
Kun je nadat je dat hebt onderzocht eens rustig op zoek naar een goedkope kamer in Breda.
En vervolgens/ondertussen naar een psycholoog of counsellor die niet met je ouders wil praten. Is het overigens al eens in je opgekomen dat zo'n counsellor dat ook kan voorstellen om de ouders wat wijzer te maken over ruimte geven aan hun dochter?
En dan gaat het allemaal al lang niet meer over die vakantie. Wie weet leer je als arme student nog wel eens backpacken of liften met je vriendje. Heb je echt veeeeel meer aan dan aan een verzorgd reisje naar Spanje, als het om persoonlijke groei gaat.
Als je achten en negens haalt moet het echt geen moeite zijn om te switchen naar een hogeschool in Breda. Stel dat je dat eens gaat onderzoeken, voor september of zo.
Breda-Eindhoven is 40 minuten, Breda-dorpje bij Roosendaal is minder.
Kun je nadat je dat hebt onderzocht eens rustig op zoek naar een goedkope kamer in Breda.
En vervolgens/ondertussen naar een psycholoog of counsellor die niet met je ouders wil praten. Is het overigens al eens in je opgekomen dat zo'n counsellor dat ook kan voorstellen om de ouders wat wijzer te maken over ruimte geven aan hun dochter?
En dan gaat het allemaal al lang niet meer over die vakantie. Wie weet leer je als arme student nog wel eens backpacken of liften met je vriendje. Heb je echt veeeeel meer aan dan aan een verzorgd reisje naar Spanje, als het om persoonlijke groei gaat.
woensdag 25 maart 2009 om 18:14
quote:mips schreef op 24 maart 2009 @ 17:46:
Etosha, er zit verschil in iemand kinderachtig/stom/schreeuwerig/whatever vinden reageren en concluderen dat iemand daar niets aan kan doen omdat ze emotioneel functioneert als een 16-jarige. Dit laatste is van een andere orde.
Vandaar mijn vraag aan PB of zij therapeut oid is dat ze dit vanaf een forum kan concluderen zonder de ouders überhaupt te spreken. Verschil tussen een diagnose en een mening.
Ik denk dat TO de reacties die zijn gegeven zelf heeft afgeroepen. Daar wordt je in real life ook voor terug gefloten.
En ja, ik ben allergisch voor mensen die enkel kunnen klagen en bij iedere oplossing die wordt aangedragen een ander de schuld in de schoenen schuiven dat dit allemaal niet mogelijk is (daarom zit ik ook niet in de hulpverlening ) . Dan zal een therapeutische sessie (of wat meer) helpen maar eveneens een goede ouderwetse trap onder je kont.
Ik geeft in mijn post duidelijk weer dat TO SPH studeert en dat zij als geen ander de toegang tot hulpverlening kent maar dat de bal uiteindelijk bij haar zélf ligt...
Mips, ik ben geen therapeut. Ik herken heel veel van mijn vriendin in de manier van reageren van TO. Ik baseer mij, net als jij en alle anderen, op de postings van TO.
Ik vermoed dat er een ontwikkelingsachterstand speelt, jij (en met jou vele anderen) noemen TO een verwende prinsesje, trut en nog meer nare dingen. Op basis van precies dezelfde informatie. In mijn theorie zit een stuk ervaringsdeskundigheid, bekendheid met een dergelijke situatie.
Maar eerlijk is eerlijk: your guess is as good as mine. Ik vind het alleen niet leuk om te zien hoe hier iemand die duidelijk in de knoei zit afgefakkeld wordt, terwijl er veel meer kan spelen. Alleen: jullie bekijken vanuit andere ervaringen dezelfde postings en plakken er jullie etiket op.
Ik hoop dat TO eruit komt, wat ook het probleem mag zijn.
Etosha, er zit verschil in iemand kinderachtig/stom/schreeuwerig/whatever vinden reageren en concluderen dat iemand daar niets aan kan doen omdat ze emotioneel functioneert als een 16-jarige. Dit laatste is van een andere orde.
Vandaar mijn vraag aan PB of zij therapeut oid is dat ze dit vanaf een forum kan concluderen zonder de ouders überhaupt te spreken. Verschil tussen een diagnose en een mening.
Ik denk dat TO de reacties die zijn gegeven zelf heeft afgeroepen. Daar wordt je in real life ook voor terug gefloten.
En ja, ik ben allergisch voor mensen die enkel kunnen klagen en bij iedere oplossing die wordt aangedragen een ander de schuld in de schoenen schuiven dat dit allemaal niet mogelijk is (daarom zit ik ook niet in de hulpverlening ) . Dan zal een therapeutische sessie (of wat meer) helpen maar eveneens een goede ouderwetse trap onder je kont.
Ik geeft in mijn post duidelijk weer dat TO SPH studeert en dat zij als geen ander de toegang tot hulpverlening kent maar dat de bal uiteindelijk bij haar zélf ligt...
Mips, ik ben geen therapeut. Ik herken heel veel van mijn vriendin in de manier van reageren van TO. Ik baseer mij, net als jij en alle anderen, op de postings van TO.
Ik vermoed dat er een ontwikkelingsachterstand speelt, jij (en met jou vele anderen) noemen TO een verwende prinsesje, trut en nog meer nare dingen. Op basis van precies dezelfde informatie. In mijn theorie zit een stuk ervaringsdeskundigheid, bekendheid met een dergelijke situatie.
Maar eerlijk is eerlijk: your guess is as good as mine. Ik vind het alleen niet leuk om te zien hoe hier iemand die duidelijk in de knoei zit afgefakkeld wordt, terwijl er veel meer kan spelen. Alleen: jullie bekijken vanuit andere ervaringen dezelfde postings en plakken er jullie etiket op.
Ik hoop dat TO eruit komt, wat ook het probleem mag zijn.
woensdag 25 maart 2009 om 18:17
woensdag 25 maart 2009 om 22:51
Hoi allemaal,
er is even een dag voorbij gegaan, moest het allemaal laten bezinken.
Etosha, ik herken zóveel uit jouw post op blz. 16 onderaan.. En Pinksterbloempje, ook uit die van jou, over je vriendin, dat alles voor ze werd gedaan, tegen hun wil in.
En iemand zei hier dat ik de was niet mocht doen, maar wel met mijn vriend op vakantie mocht gaan, hoe vaak ik de was dan wel niet verknoeid had.. Nou, nooit dus, want ik heb de wasmachine nooit van dichtbij mogen bekijken! Dus dat was echt een opmerking die voortkwam uit onwetendheid over de situatie;)
Ik ben blij dat dit topic een andere wending heeft gekregen en dat er iemand is, Etosha en Pinksterbloempje dus ook in bepaalde mate, die weet hoe zoiets voelt, wat voor effect het heeft.
Gister heb ik als een zombie geleefd, er bleef zoveel in mijn hoofd malen, wat ik allemaal een 'plekje' heb moeten geven en dat heeft me veel moeite gekost, maar beetje bij beetje lukt dat wel.
Daarnaast wil ik even het misverstand uit de wereld helpen dat ik niet al geïnformeerd heb naar de mogelijkheid tot overstappen: elke opleiding SPH biedt andere vakken, die ze ook weer anders verdelen over de 4 jaar. Overstappen is dus heel lastig als je geen studievertraging op wilt lopen.
Daarnaast wil ik ook zeggen dat ik óók niet begrijp waarom ik wél op vakantie mag naar Spanje, overigens zou ik dit níet mogen als ik met vriendinnen zou gaan, maar de aanwezigheid van een jongen (ook al is deze dus toch nog redelijk slecht in hun ogen), doet toch wel iets, kennelijk.
Waarom ik de was niet mag doen, niet mag stofzuigen, een beker uit de koelkast mag pakken: mijn moeder heeft smetvrees, dat verklaart een hoop. Dat gaat vaak gepaard met andere problematiek, zoals een sociale angststoornis. En als je als kind met zo'n ouder opgroeit, is het heel lastig in te zien dat de wereld helemaal niet zo in elkaar steekt. Voor mij was het ook wereldshocking toen ik bij mijn vriend thuis ineens zelf mn eten op mocht scheppen of zelf drinken uit de koelkast mocht pakken.
Over dat Spanje verhaal, hoeveel geld dat allemaal kost.. Vorig jaar waren we met zijn 2en ook maar tussen 100 a 200 euro exra pp. per week kwijt, dus dat kan echt wel. En over dat iemand zei dat het heus niet zo normaal is om met zijn tweetjes, als je studeert, op vakantie te gaan naar Spanje, HP.. Ik ken genoeg meiden die een week of 3 naar Cuba gaan, Amerika enz enz. Ja, en die werken daarvoor, I know. Dat belletje is inmiddels ook gaan rinkelen bij mij (jullie blij haha).
Verder wil ik niet meer reageren op de negatieve reacties van dat ik 21 ben, SPH studeer en zelf een psychiater nodig heb, behalve dit: Ik weet wel beter, net als de mensen die mij het best kennen. Dat is echt lulpraat van mensen die alleen de info hier hebben en die bovendien geen verstand hebben van de hulpverlening, want veel mensen die daar zitten hebben zelf van alles meegemaakt, óók zulke dingen. Daar komt bij dat ik niet als maatschappelijk werker wil gaan werken, maar als soort leidster op een medisch kinderdagverblijf, dus dat is heel andere koek.
En op school, stages en mensen met wie ik wel contact heb, zijn anders heel tevreden over mijn kwaliteiten als SW'er, alleen zal ik dus nog veel moeten leren over de echte dingen in het leven, maar laat ik me daar nou in mijn beroep niet op die manier als in Maatschappelijk Hulpverlener mee bezig gaan houden, dus heb ik nog even de tijd!
Verder heb ik het nu een beetje kunnen laten bezinken en heb ik de eerste stap gezet richting het echt loskomen van thuis, van mijn ouders en het heft in eigen handen nemen. Ik heb het er met mijn vriendinnen ook nog over gehad, en even terugkomend op het al dan niet boeken van die vakantie; het is mijn eigen keus en mijn ouders staan daar in dit geval niet achter. Maar zoals jullie ook al zeiden, ze kúnnen ook niet altijd achter je staan en het is míjn leven. Dus ik heb die vakantie gewoon geboekt en 'vlucht' dan 10 dagen naar Spanje.
Daarnaast heb ik op een hele hoop vacatures gereageerd en ben ik dus op zoek naar een baantje, al is het om te beginnen maar voor een aantal uur per week, dan komt er geld en kan ik gaan sparen om een kamer of wat dan ook te huren.
En voor sommigen van jullie zullen deze stappen vast niet groot genoeg zijn, maar dat zijn ze op dit moment wel voor mij. Ik ben op dit moment trots op mezelf dat ik voor mezelf gekozen heb, wat betreft die vakantie en mijn eigen keuzes en fouten maak. Al is dat nog niet op alle gebieden, het is iig weer op een gebied meer. En met dat baantje zoeken laat ik blijken dat ik het serieus meen en dat ik mezelf echt los wil maken.
Oh ja, en iemand zei dat mijn verhaal vergeleken wordt met verkrachters en vaders als Fritzl. Tuurlijk, je bent altijd baas boven baas. Maar jullie kunnen niet in mijn hoofd kijken en voor mij bepalen hoe erg ik iets ervaar. Misschien hebben jullie je ouder of kind verloren en kan ik daar later weer veel gemakkelijker overheen komen en denk ik ook van mensen, waar maken jullie je in vredesnaam druk om?! Ik bedoel maar te zeggen dat jullie nooit voor een ander kunnen beslissen of bepalen hoe erg hij zijn probleem mag ervaren, want dat is voor iedereen anders, vanuit zijn haar ervaringen, waarnemingen en normen en waarden.
Ik zag dat iemand dat ook al gezegd had trouwens, heel fijn:)
Oh en ik vind het heel fijn dat er inmiddels ook positieve reacties komen, en daar heb ik zeker wel wat aan. Maar zoals Etosha beschreef in haar post op blz. 16 is het voor mij nog moeilijk om te ervaren dat IK degene ben die dingen anders moet doen, terwijl IK niet degene ben die dit heeft veroorzaakt, om het zo maar te formuleren. Dat gaat stukje bij beetje en ik ben al een beetje op weg, vind ik zelf.
Nou, dat was wel wat ik kwijt wou.
er is even een dag voorbij gegaan, moest het allemaal laten bezinken.
Etosha, ik herken zóveel uit jouw post op blz. 16 onderaan.. En Pinksterbloempje, ook uit die van jou, over je vriendin, dat alles voor ze werd gedaan, tegen hun wil in.
En iemand zei hier dat ik de was niet mocht doen, maar wel met mijn vriend op vakantie mocht gaan, hoe vaak ik de was dan wel niet verknoeid had.. Nou, nooit dus, want ik heb de wasmachine nooit van dichtbij mogen bekijken! Dus dat was echt een opmerking die voortkwam uit onwetendheid over de situatie;)
Ik ben blij dat dit topic een andere wending heeft gekregen en dat er iemand is, Etosha en Pinksterbloempje dus ook in bepaalde mate, die weet hoe zoiets voelt, wat voor effect het heeft.
Gister heb ik als een zombie geleefd, er bleef zoveel in mijn hoofd malen, wat ik allemaal een 'plekje' heb moeten geven en dat heeft me veel moeite gekost, maar beetje bij beetje lukt dat wel.
Daarnaast wil ik even het misverstand uit de wereld helpen dat ik niet al geïnformeerd heb naar de mogelijkheid tot overstappen: elke opleiding SPH biedt andere vakken, die ze ook weer anders verdelen over de 4 jaar. Overstappen is dus heel lastig als je geen studievertraging op wilt lopen.
Daarnaast wil ik ook zeggen dat ik óók niet begrijp waarom ik wél op vakantie mag naar Spanje, overigens zou ik dit níet mogen als ik met vriendinnen zou gaan, maar de aanwezigheid van een jongen (ook al is deze dus toch nog redelijk slecht in hun ogen), doet toch wel iets, kennelijk.
Waarom ik de was niet mag doen, niet mag stofzuigen, een beker uit de koelkast mag pakken: mijn moeder heeft smetvrees, dat verklaart een hoop. Dat gaat vaak gepaard met andere problematiek, zoals een sociale angststoornis. En als je als kind met zo'n ouder opgroeit, is het heel lastig in te zien dat de wereld helemaal niet zo in elkaar steekt. Voor mij was het ook wereldshocking toen ik bij mijn vriend thuis ineens zelf mn eten op mocht scheppen of zelf drinken uit de koelkast mocht pakken.
Over dat Spanje verhaal, hoeveel geld dat allemaal kost.. Vorig jaar waren we met zijn 2en ook maar tussen 100 a 200 euro exra pp. per week kwijt, dus dat kan echt wel. En over dat iemand zei dat het heus niet zo normaal is om met zijn tweetjes, als je studeert, op vakantie te gaan naar Spanje, HP.. Ik ken genoeg meiden die een week of 3 naar Cuba gaan, Amerika enz enz. Ja, en die werken daarvoor, I know. Dat belletje is inmiddels ook gaan rinkelen bij mij (jullie blij haha).
Verder wil ik niet meer reageren op de negatieve reacties van dat ik 21 ben, SPH studeer en zelf een psychiater nodig heb, behalve dit: Ik weet wel beter, net als de mensen die mij het best kennen. Dat is echt lulpraat van mensen die alleen de info hier hebben en die bovendien geen verstand hebben van de hulpverlening, want veel mensen die daar zitten hebben zelf van alles meegemaakt, óók zulke dingen. Daar komt bij dat ik niet als maatschappelijk werker wil gaan werken, maar als soort leidster op een medisch kinderdagverblijf, dus dat is heel andere koek.
En op school, stages en mensen met wie ik wel contact heb, zijn anders heel tevreden over mijn kwaliteiten als SW'er, alleen zal ik dus nog veel moeten leren over de echte dingen in het leven, maar laat ik me daar nou in mijn beroep niet op die manier als in Maatschappelijk Hulpverlener mee bezig gaan houden, dus heb ik nog even de tijd!
Verder heb ik het nu een beetje kunnen laten bezinken en heb ik de eerste stap gezet richting het echt loskomen van thuis, van mijn ouders en het heft in eigen handen nemen. Ik heb het er met mijn vriendinnen ook nog over gehad, en even terugkomend op het al dan niet boeken van die vakantie; het is mijn eigen keus en mijn ouders staan daar in dit geval niet achter. Maar zoals jullie ook al zeiden, ze kúnnen ook niet altijd achter je staan en het is míjn leven. Dus ik heb die vakantie gewoon geboekt en 'vlucht' dan 10 dagen naar Spanje.
Daarnaast heb ik op een hele hoop vacatures gereageerd en ben ik dus op zoek naar een baantje, al is het om te beginnen maar voor een aantal uur per week, dan komt er geld en kan ik gaan sparen om een kamer of wat dan ook te huren.
En voor sommigen van jullie zullen deze stappen vast niet groot genoeg zijn, maar dat zijn ze op dit moment wel voor mij. Ik ben op dit moment trots op mezelf dat ik voor mezelf gekozen heb, wat betreft die vakantie en mijn eigen keuzes en fouten maak. Al is dat nog niet op alle gebieden, het is iig weer op een gebied meer. En met dat baantje zoeken laat ik blijken dat ik het serieus meen en dat ik mezelf echt los wil maken.
Oh ja, en iemand zei dat mijn verhaal vergeleken wordt met verkrachters en vaders als Fritzl. Tuurlijk, je bent altijd baas boven baas. Maar jullie kunnen niet in mijn hoofd kijken en voor mij bepalen hoe erg ik iets ervaar. Misschien hebben jullie je ouder of kind verloren en kan ik daar later weer veel gemakkelijker overheen komen en denk ik ook van mensen, waar maken jullie je in vredesnaam druk om?! Ik bedoel maar te zeggen dat jullie nooit voor een ander kunnen beslissen of bepalen hoe erg hij zijn probleem mag ervaren, want dat is voor iedereen anders, vanuit zijn haar ervaringen, waarnemingen en normen en waarden.
Ik zag dat iemand dat ook al gezegd had trouwens, heel fijn:)
Oh en ik vind het heel fijn dat er inmiddels ook positieve reacties komen, en daar heb ik zeker wel wat aan. Maar zoals Etosha beschreef in haar post op blz. 16 is het voor mij nog moeilijk om te ervaren dat IK degene ben die dingen anders moet doen, terwijl IK niet degene ben die dit heeft veroorzaakt, om het zo maar te formuleren. Dat gaat stukje bij beetje en ik ben al een beetje op weg, vind ik zelf.
Nou, dat was wel wat ik kwijt wou.
woensdag 25 maart 2009 om 23:06
Het zal vast al gezegd zijn, maar over een paar jaar zal je heel blij zijn dat jouw ouders jou op deze manier met geld hebben leren omgaan.
Zie je spaargeld als een appeltje voor de dorst, en niet voor als je trek hebt.
Je hebt nu zin in vakantie, en denkt ook dat je het met een baantje terug kan betalen. Jij weet nu niet wat er komende zomer komen gaat, je ouders ook niet en willen jou niet je appeltje voor de lekkere trek zien op maken terwijl je later wel erge dorst kan hebben.
Als je niet in de weekenden werken kan om je vriendje (rot excuus als je het mij vraagt) zoek dan een baantje om het weekend of een of twee avonden door de weeks. Er is vast een mogelijkheid om nu alvast (een beetje) te werken.
Als je een eigen huis hebt zul je je ouders waarschijnlijk begrijpen, tot dan probeer zo veel mogelijk hun goede raad op te volgen. Het is niet zo onredelijk als je denkt.
Zie je spaargeld als een appeltje voor de dorst, en niet voor als je trek hebt.
Je hebt nu zin in vakantie, en denkt ook dat je het met een baantje terug kan betalen. Jij weet nu niet wat er komende zomer komen gaat, je ouders ook niet en willen jou niet je appeltje voor de lekkere trek zien op maken terwijl je later wel erge dorst kan hebben.
Als je niet in de weekenden werken kan om je vriendje (rot excuus als je het mij vraagt) zoek dan een baantje om het weekend of een of twee avonden door de weeks. Er is vast een mogelijkheid om nu alvast (een beetje) te werken.
Als je een eigen huis hebt zul je je ouders waarschijnlijk begrijpen, tot dan probeer zo veel mogelijk hun goede raad op te volgen. Het is niet zo onredelijk als je denkt.
woensdag 25 maart 2009 om 23:29
Sweetlittlebutterfly,
Ik kom net op je topic terecht en heb geprobeerd alles te lezen maar het is teveel voor vandaag.
Het valt me op dat er wel heel hard gereageerd wordt door bepaalde forumsters en dat jij er (in je woede) ook nogal fel op gereageerd hebt, wat het alleen maar erger maakte.
Ik was wel onder de indruk van de lieve posts van Zwieber en Spinster.
SLB, volgens mij heb je in 1 dag heel veel nagedacht en al wat dingen op een rijtje gezet.
Om even bij de aanleiding van dit topic te beginnen: Volgens mij heb jij je vakantie hard nodig! En dat bedoel ik niet sarcastisch, maar als je het zo benauwd hebt thuis en zo ijverig met je school bezig bent, kan ik me voorstellen dat het boeken van een vakantie een verademing is.
En dan gaat het inderdaad niet om een paar tientjes korting, maar om het feit dat de vakantie dan vast staat en jij iets hebt om naartoe te leven.
Hoe is het gesprek met je ouders gegaan, waarin duidelijk werd dat je je spaargeld nu niet voor vakantie mag gebruiken? Werd je toen ook boos of is het anders verlopen?
Het valt me op dat je wel zelf geld gestort hebt op de rekening maar er niet zelf bij mag. Als het spaargeld voor 100 % door je ouders gespaard zou zijn, was het m.i. niet onredelijk dat zij er een doel voor zouden bedenken. Maar nu je ook het geld van je werk gestort hebt, vind ik het raar dat je daarvan niet een deel mag opnemen.
Kun je misschien op een moment dat dit een beetje bezonken is en je zelf een beetje rustig bent, nog eens vragen hoe zij dan denken over het geld waarvoor jij gewerkt hebt?
(je komt nu al een stuk rustiger over dan gisteren trouwens)
En wat betreft het uit huis gaan: het lijkt alsof het voor jou praktischer is om daar nog een jaartje mee te wachten. Ik ken genoeg HBO-studenten die tijdens de studie thuis blijven wonen, voor velen is het zelfs ongebruikelijk om een kamer te zoeken zolang ze niet zelf hun brood verdienen.
Hoe denken je ouders over het uit huis gaan? Want zoals ze je nu voor de boze buitenwereld beschermen (of denken te beschermen) kan het natuurlijk niet blijven. Houden ze er wel rekening mee dat je vroeg of laat zelfstandig zult zijn of sluiten ze daar hun ogen voor?
Heb je trouwens broers of zussen? Zo ja, hoe gaan die met je ouders om?
Ik krijg het idee dat het een wisselwerking is - jij bent bang voor veel dingen en je ouders helpen je niet over die angst heen, maar houden je klein.
Lukt het al met het zoeken naar een baantje? Misschien kun je iets zoeken voor de koopavond? Dan ben je in de weekenden vrij maar verdien je in ieder geval iets. En kun je tijdens het werken school misschien een beetje loslaten, want teveel met school bezig zijn is ook niet goed.
Okee, ook ik ga slapen nu. Welterusten!
Ik kom net op je topic terecht en heb geprobeerd alles te lezen maar het is teveel voor vandaag.
Het valt me op dat er wel heel hard gereageerd wordt door bepaalde forumsters en dat jij er (in je woede) ook nogal fel op gereageerd hebt, wat het alleen maar erger maakte.
Ik was wel onder de indruk van de lieve posts van Zwieber en Spinster.
SLB, volgens mij heb je in 1 dag heel veel nagedacht en al wat dingen op een rijtje gezet.
Om even bij de aanleiding van dit topic te beginnen: Volgens mij heb jij je vakantie hard nodig! En dat bedoel ik niet sarcastisch, maar als je het zo benauwd hebt thuis en zo ijverig met je school bezig bent, kan ik me voorstellen dat het boeken van een vakantie een verademing is.
En dan gaat het inderdaad niet om een paar tientjes korting, maar om het feit dat de vakantie dan vast staat en jij iets hebt om naartoe te leven.
Hoe is het gesprek met je ouders gegaan, waarin duidelijk werd dat je je spaargeld nu niet voor vakantie mag gebruiken? Werd je toen ook boos of is het anders verlopen?
Het valt me op dat je wel zelf geld gestort hebt op de rekening maar er niet zelf bij mag. Als het spaargeld voor 100 % door je ouders gespaard zou zijn, was het m.i. niet onredelijk dat zij er een doel voor zouden bedenken. Maar nu je ook het geld van je werk gestort hebt, vind ik het raar dat je daarvan niet een deel mag opnemen.
Kun je misschien op een moment dat dit een beetje bezonken is en je zelf een beetje rustig bent, nog eens vragen hoe zij dan denken over het geld waarvoor jij gewerkt hebt?
(je komt nu al een stuk rustiger over dan gisteren trouwens)
En wat betreft het uit huis gaan: het lijkt alsof het voor jou praktischer is om daar nog een jaartje mee te wachten. Ik ken genoeg HBO-studenten die tijdens de studie thuis blijven wonen, voor velen is het zelfs ongebruikelijk om een kamer te zoeken zolang ze niet zelf hun brood verdienen.
Hoe denken je ouders over het uit huis gaan? Want zoals ze je nu voor de boze buitenwereld beschermen (of denken te beschermen) kan het natuurlijk niet blijven. Houden ze er wel rekening mee dat je vroeg of laat zelfstandig zult zijn of sluiten ze daar hun ogen voor?
Heb je trouwens broers of zussen? Zo ja, hoe gaan die met je ouders om?
Ik krijg het idee dat het een wisselwerking is - jij bent bang voor veel dingen en je ouders helpen je niet over die angst heen, maar houden je klein.
Lukt het al met het zoeken naar een baantje? Misschien kun je iets zoeken voor de koopavond? Dan ben je in de weekenden vrij maar verdien je in ieder geval iets. En kun je tijdens het werken school misschien een beetje loslaten, want teveel met school bezig zijn is ook niet goed.
Okee, ook ik ga slapen nu. Welterusten!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 26 maart 2009 om 08:48
SLB: Goed dat je stappen hebt ondernomen. En nee, je moet inderdaad niet te snel gaan want ook jij hebt tijd nodig om te wennen aan het feit dat je de situatie gaat veranderen. Zo, stapje bij stapje, is het best wat je kan doen. Het wordt een hele spannende tijd voor je. Probeer boven alles eerst je studie af te maken want als je die af hebt, is het vinden van een baan natuurlijk een stuk makkelijker. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat je bijbaan ten koste van je studie gaat. Maar ik heb het gevoel dat je daar wel waakzaam op bent.
Heel veel succes. Als je raad en tips nodig hebt kan je altijd hier terecht.
Heel veel succes. Als je raad en tips nodig hebt kan je altijd hier terecht.
donderdag 26 maart 2009 om 12:59
Geld hebben je ouders gespaard voor een bepaald doel. Volwassen of niet, ik vind dus niet dat je dat geld voor 'onnodige' dingen als een vakantie moet verbrassen. Eerst werken, dan op vakantie.
Trouwens, raar hoor. Mijn vriendje woonde ook aan de andere kant van 't land. En ook ik studeerde, maar werkte ook gewoon op koopavond en op de zaterdag. Ja, dan zag ik hem een dag minder, maar ik ging niet mijn leven EN mijn financieeen ophangen aan 't feit of ik al dan niet een 'vriendje' had. But then again, ik ben altijd graag financieel onafhankelijk geweest. Smaken verschillen zie ik dus maar weer.
Of je kunt terugbetalen weet je ook nog niet eens. Weet dat het met de zomerjobjes dit jaar een stuk kariger is gesteld dan andere jaren. je gaat overal maar een beetje te gemakkelijk vanuit vind ik.
Maar wijsheid komt wellicht met de jaren.
Trouwens, raar hoor. Mijn vriendje woonde ook aan de andere kant van 't land. En ook ik studeerde, maar werkte ook gewoon op koopavond en op de zaterdag. Ja, dan zag ik hem een dag minder, maar ik ging niet mijn leven EN mijn financieeen ophangen aan 't feit of ik al dan niet een 'vriendje' had. But then again, ik ben altijd graag financieel onafhankelijk geweest. Smaken verschillen zie ik dus maar weer.
Of je kunt terugbetalen weet je ook nog niet eens. Weet dat het met de zomerjobjes dit jaar een stuk kariger is gesteld dan andere jaren. je gaat overal maar een beetje te gemakkelijk vanuit vind ik.
Maar wijsheid komt wellicht met de jaren.
donderdag 26 maart 2009 om 17:41
quote:SweetLittleButterfly schreef op 25 maart 2009 @ 22:51:
Hoi allemaal,
er is even een dag voorbij gegaan, moest het allemaal laten bezinken.
Etosha, ik herken zóveel uit jouw post op blz. 16 onderaan.. En Pinksterbloempje, ook uit die van jou, over je vriendin, dat alles voor ze werd gedaan, tegen hun wil in.
En iemand zei hier dat ik de was niet mocht doen, maar wel met mijn vriend op vakantie mocht gaan, hoe vaak ik de was dan wel niet verknoeid had.. Nou, nooit dus, want ik heb de wasmachine nooit van dichtbij mogen bekijken! Dus dat was echt een opmerking die voortkwam uit onwetendheid over de situatie;)
Ik ben blij dat dit topic een andere wending heeft gekregen en dat er iemand is, Etosha en Pinksterbloempje dus ook in bepaalde mate, die weet hoe zoiets voelt, wat voor effect het heeft.
Gister heb ik als een zombie geleefd, er bleef zoveel in mijn hoofd malen, wat ik allemaal een 'plekje' heb moeten geven en dat heeft me veel moeite gekost, maar beetje bij beetje lukt dat wel.
Daarnaast wil ik even het misverstand uit de wereld helpen dat ik niet al geïnformeerd heb naar de mogelijkheid tot overstappen: elke opleiding SPH biedt andere vakken, die ze ook weer anders verdelen over de 4 jaar. Overstappen is dus heel lastig als je geen studievertraging op wilt lopen.
Daarnaast wil ik ook zeggen dat ik óók niet begrijp waarom ik wél op vakantie mag naar Spanje, overigens zou ik dit níet mogen als ik met vriendinnen zou gaan, maar de aanwezigheid van een jongen (ook al is deze dus toch nog redelijk slecht in hun ogen), doet toch wel iets, kennelijk.
Waarom ik de was niet mag doen, niet mag stofzuigen, een beker uit de koelkast mag pakken: mijn moeder heeft smetvrees, dat verklaart een hoop. Dat gaat vaak gepaard met andere problematiek, zoals een sociale angststoornis. En als je als kind met zo'n ouder opgroeit, is het heel lastig in te zien dat de wereld helemaal niet zo in elkaar steekt. Voor mij was het ook wereldshocking toen ik bij mijn vriend thuis ineens zelf mn eten op mocht scheppen of zelf drinken uit de koelkast mocht pakken.
Over dat Spanje verhaal, hoeveel geld dat allemaal kost.. Vorig jaar waren we met zijn 2en ook maar tussen 100 a 200 euro exra pp. per week kwijt, dus dat kan echt wel. En over dat iemand zei dat het heus niet zo normaal is om met zijn tweetjes, als je studeert, op vakantie te gaan naar Spanje, HP.. Ik ken genoeg meiden die een week of 3 naar Cuba gaan, Amerika enz enz. Ja, en die werken daarvoor, I know. Dat belletje is inmiddels ook gaan rinkelen bij mij (jullie blij haha).
Verder wil ik niet meer reageren op de negatieve reacties van dat ik 21 ben, SPH studeer en zelf een psychiater nodig heb, behalve dit: Ik weet wel beter, net als de mensen die mij het best kennen. Dat is echt lulpraat van mensen die alleen de info hier hebben en die bovendien geen verstand hebben van de hulpverlening, want veel mensen die daar zitten hebben zelf van alles meegemaakt, óók zulke dingen. Daar komt bij dat ik niet als maatschappelijk werker wil gaan werken, maar als soort leidster op een medisch kinderdagverblijf, dus dat is heel andere koek.
En op school, stages en mensen met wie ik wel contact heb, zijn anders heel tevreden over mijn kwaliteiten als SW'er, alleen zal ik dus nog veel moeten leren over de echte dingen in het leven, maar laat ik me daar nou in mijn beroep niet op die manier als in Maatschappelijk Hulpverlener mee bezig gaan houden, dus heb ik nog even de tijd!
Verder heb ik het nu een beetje kunnen laten bezinken en heb ik de eerste stap gezet richting het echt loskomen van thuis, van mijn ouders en het heft in eigen handen nemen. Ik heb het er met mijn vriendinnen ook nog over gehad, en even terugkomend op het al dan niet boeken van die vakantie; het is mijn eigen keus en mijn ouders staan daar in dit geval niet achter. Maar zoals jullie ook al zeiden, ze kúnnen ook niet altijd achter je staan en het is míjn leven. Dus ik heb die vakantie gewoon geboekt en 'vlucht' dan 10 dagen naar Spanje.
Daarnaast heb ik op een hele hoop vacatures gereageerd en ben ik dus op zoek naar een baantje, al is het om te beginnen maar voor een aantal uur per week, dan komt er geld en kan ik gaan sparen om een kamer of wat dan ook te huren.
En voor sommigen van jullie zullen deze stappen vast niet groot genoeg zijn, maar dat zijn ze op dit moment wel voor mij. Ik ben op dit moment trots op mezelf dat ik voor mezelf gekozen heb, wat betreft die vakantie en mijn eigen keuzes en fouten maak. Al is dat nog niet op alle gebieden, het is iig weer op een gebied meer. En met dat baantje zoeken laat ik blijken dat ik het serieus meen en dat ik mezelf echt los wil maken.
Oh ja, en iemand zei dat mijn verhaal vergeleken wordt met verkrachters en vaders als Fritzl. Tuurlijk, je bent altijd baas boven baas. Maar jullie kunnen niet in mijn hoofd kijken en voor mij bepalen hoe erg ik iets ervaar. Misschien hebben jullie je ouder of kind verloren en kan ik daar later weer veel gemakkelijker overheen komen en denk ik ook van mensen, waar maken jullie je in vredesnaam druk om?! Ik bedoel maar te zeggen dat jullie nooit voor een ander kunnen beslissen of bepalen hoe erg hij zijn probleem mag ervaren, want dat is voor iedereen anders, vanuit zijn haar ervaringen, waarnemingen en normen en waarden.
Ik zag dat iemand dat ook al gezegd had trouwens, heel fijn:)
Oh en ik vind het heel fijn dat er inmiddels ook positieve reacties komen, en daar heb ik zeker wel wat aan. Maar zoals Etosha beschreef in haar post op blz. 16 is het voor mij nog moeilijk om te ervaren dat IK degene ben die dingen anders moet doen, terwijl IK niet degene ben die dit heeft veroorzaakt, om het zo maar te formuleren. Dat gaat stukje bij beetje en ik ben al een beetje op weg, vind ik zelf.
Nou, dat was wel wat ik kwijt wou.
Jeetje zeg, waarom reageer je vanaf het begin niet zo? Dan was dit een veel prettigere discussie geweest!! Fijn om dit te lezen, zo kom je een stuk beter over!!!
Veel succes verder Ga echt lekker het huis uit, leer om goed voor jezelf te zorgen. En wees eens niet zo streng voor jezelf!! Als je zoveel stress hebt over 25 euro korting op een vakantie kan ik me niet voorstellen hoeveel stress je in de rest van je leven voor jezelf creeert!
Je hebt, denk ik, nog veel te leren, maar zo te lezen in deze post ben je goed op weg
Hoi allemaal,
er is even een dag voorbij gegaan, moest het allemaal laten bezinken.
Etosha, ik herken zóveel uit jouw post op blz. 16 onderaan.. En Pinksterbloempje, ook uit die van jou, over je vriendin, dat alles voor ze werd gedaan, tegen hun wil in.
En iemand zei hier dat ik de was niet mocht doen, maar wel met mijn vriend op vakantie mocht gaan, hoe vaak ik de was dan wel niet verknoeid had.. Nou, nooit dus, want ik heb de wasmachine nooit van dichtbij mogen bekijken! Dus dat was echt een opmerking die voortkwam uit onwetendheid over de situatie;)
Ik ben blij dat dit topic een andere wending heeft gekregen en dat er iemand is, Etosha en Pinksterbloempje dus ook in bepaalde mate, die weet hoe zoiets voelt, wat voor effect het heeft.
Gister heb ik als een zombie geleefd, er bleef zoveel in mijn hoofd malen, wat ik allemaal een 'plekje' heb moeten geven en dat heeft me veel moeite gekost, maar beetje bij beetje lukt dat wel.
Daarnaast wil ik even het misverstand uit de wereld helpen dat ik niet al geïnformeerd heb naar de mogelijkheid tot overstappen: elke opleiding SPH biedt andere vakken, die ze ook weer anders verdelen over de 4 jaar. Overstappen is dus heel lastig als je geen studievertraging op wilt lopen.
Daarnaast wil ik ook zeggen dat ik óók niet begrijp waarom ik wél op vakantie mag naar Spanje, overigens zou ik dit níet mogen als ik met vriendinnen zou gaan, maar de aanwezigheid van een jongen (ook al is deze dus toch nog redelijk slecht in hun ogen), doet toch wel iets, kennelijk.
Waarom ik de was niet mag doen, niet mag stofzuigen, een beker uit de koelkast mag pakken: mijn moeder heeft smetvrees, dat verklaart een hoop. Dat gaat vaak gepaard met andere problematiek, zoals een sociale angststoornis. En als je als kind met zo'n ouder opgroeit, is het heel lastig in te zien dat de wereld helemaal niet zo in elkaar steekt. Voor mij was het ook wereldshocking toen ik bij mijn vriend thuis ineens zelf mn eten op mocht scheppen of zelf drinken uit de koelkast mocht pakken.
Over dat Spanje verhaal, hoeveel geld dat allemaal kost.. Vorig jaar waren we met zijn 2en ook maar tussen 100 a 200 euro exra pp. per week kwijt, dus dat kan echt wel. En over dat iemand zei dat het heus niet zo normaal is om met zijn tweetjes, als je studeert, op vakantie te gaan naar Spanje, HP.. Ik ken genoeg meiden die een week of 3 naar Cuba gaan, Amerika enz enz. Ja, en die werken daarvoor, I know. Dat belletje is inmiddels ook gaan rinkelen bij mij (jullie blij haha).
Verder wil ik niet meer reageren op de negatieve reacties van dat ik 21 ben, SPH studeer en zelf een psychiater nodig heb, behalve dit: Ik weet wel beter, net als de mensen die mij het best kennen. Dat is echt lulpraat van mensen die alleen de info hier hebben en die bovendien geen verstand hebben van de hulpverlening, want veel mensen die daar zitten hebben zelf van alles meegemaakt, óók zulke dingen. Daar komt bij dat ik niet als maatschappelijk werker wil gaan werken, maar als soort leidster op een medisch kinderdagverblijf, dus dat is heel andere koek.
En op school, stages en mensen met wie ik wel contact heb, zijn anders heel tevreden over mijn kwaliteiten als SW'er, alleen zal ik dus nog veel moeten leren over de echte dingen in het leven, maar laat ik me daar nou in mijn beroep niet op die manier als in Maatschappelijk Hulpverlener mee bezig gaan houden, dus heb ik nog even de tijd!
Verder heb ik het nu een beetje kunnen laten bezinken en heb ik de eerste stap gezet richting het echt loskomen van thuis, van mijn ouders en het heft in eigen handen nemen. Ik heb het er met mijn vriendinnen ook nog over gehad, en even terugkomend op het al dan niet boeken van die vakantie; het is mijn eigen keus en mijn ouders staan daar in dit geval niet achter. Maar zoals jullie ook al zeiden, ze kúnnen ook niet altijd achter je staan en het is míjn leven. Dus ik heb die vakantie gewoon geboekt en 'vlucht' dan 10 dagen naar Spanje.
Daarnaast heb ik op een hele hoop vacatures gereageerd en ben ik dus op zoek naar een baantje, al is het om te beginnen maar voor een aantal uur per week, dan komt er geld en kan ik gaan sparen om een kamer of wat dan ook te huren.
En voor sommigen van jullie zullen deze stappen vast niet groot genoeg zijn, maar dat zijn ze op dit moment wel voor mij. Ik ben op dit moment trots op mezelf dat ik voor mezelf gekozen heb, wat betreft die vakantie en mijn eigen keuzes en fouten maak. Al is dat nog niet op alle gebieden, het is iig weer op een gebied meer. En met dat baantje zoeken laat ik blijken dat ik het serieus meen en dat ik mezelf echt los wil maken.
Oh ja, en iemand zei dat mijn verhaal vergeleken wordt met verkrachters en vaders als Fritzl. Tuurlijk, je bent altijd baas boven baas. Maar jullie kunnen niet in mijn hoofd kijken en voor mij bepalen hoe erg ik iets ervaar. Misschien hebben jullie je ouder of kind verloren en kan ik daar later weer veel gemakkelijker overheen komen en denk ik ook van mensen, waar maken jullie je in vredesnaam druk om?! Ik bedoel maar te zeggen dat jullie nooit voor een ander kunnen beslissen of bepalen hoe erg hij zijn probleem mag ervaren, want dat is voor iedereen anders, vanuit zijn haar ervaringen, waarnemingen en normen en waarden.
Ik zag dat iemand dat ook al gezegd had trouwens, heel fijn:)
Oh en ik vind het heel fijn dat er inmiddels ook positieve reacties komen, en daar heb ik zeker wel wat aan. Maar zoals Etosha beschreef in haar post op blz. 16 is het voor mij nog moeilijk om te ervaren dat IK degene ben die dingen anders moet doen, terwijl IK niet degene ben die dit heeft veroorzaakt, om het zo maar te formuleren. Dat gaat stukje bij beetje en ik ben al een beetje op weg, vind ik zelf.
Nou, dat was wel wat ik kwijt wou.
Jeetje zeg, waarom reageer je vanaf het begin niet zo? Dan was dit een veel prettigere discussie geweest!! Fijn om dit te lezen, zo kom je een stuk beter over!!!
Veel succes verder Ga echt lekker het huis uit, leer om goed voor jezelf te zorgen. En wees eens niet zo streng voor jezelf!! Als je zoveel stress hebt over 25 euro korting op een vakantie kan ik me niet voorstellen hoeveel stress je in de rest van je leven voor jezelf creeert!
Je hebt, denk ik, nog veel te leren, maar zo te lezen in deze post ben je goed op weg
vrijdag 27 maart 2009 om 12:39
Bedankt voor de fijne reacties!
Moonlight, ik ga even reageren op jouw post, omdat je wat vragen stelde..
Zoals jij die vakantie beschrijft, zo bedoel ik het ook zegmaar.
Dat gesprek waarin duidelijk werd dat ik dat geld (grotendeels dus door mijzelf verdiend) niet mag gebruiken voor een vakantie, is ook met ruzie verlopen. Zowel van mijn kant als die van de kant van mijn ouders. Met name mijn moeder is iemand die compleet overtuigd is van haar eigen mening en die andere meningen dan ook totaal belachelijk vind. En dan gaat het mij nog niet eens zozeer om dat waarover de discussie gaat, maar ik kan het ook niet uitstaan dat alleen haar mening altijd en eeuwig de juiste is, en die van een ander altijd lariekoek..
Maar goed, ik heb ook heel wat naar mijn kop geslingerd gekregen, zelfs van mijn vader, die toch altijd wel redelijk is.. Het kwam ontzettend hard aan, maar het heeft me wel mn ogen geopend.
Mijn vader heeft ook aan mijn moeder duidelijk gemaakt dat het grootste gedeelte van het geld op mijn spaarrekening nu door mijzelf verdiend is, omdat ik mezelf als het ware mijn rijbewijs heb terugbetaald, terwijl dat eigenlijk niet hoefde.
Als ik opnieuw begin over dat geld, dan reageert mijn moeder opnieuw zeer gepikeerd, dus daar hebben we het niet meer over. Met mijn vader heb ik het er nog over gehad en hij vond dat ik gelijk had; het is idd grotendeels mijn eigen verdiende geld en dat heeft ie dus ook tegen mijn moeder gezegd.
Mijn ouders houden me liever thuis, maar ze zien inmiddels wel in dat ik er naar aan het toe leven, groeien, ben om echt weg te gaan. Dat lijken ze steeds met miniscule stapjes te gaan accepteren, al gaat dat met pieken en dalen. Dus ergens houden ze er rekening mee, maar houden ze dat het liefst nog zo lang mogelijk ver bij hun bedje vandaan.
Ik ben de oudste en heb nog een zusje van 18, zij zit in haar examenjaar van de middelbare en gaat hierna ook verder weg studeren, wellicht dat dat helpt voor de situatie thuis. Mijn broertje is 16 en zit ook op de middelbare. Ik merk dat zij zich ook steeds meer verzetten, maar het levert niet zo heel veel op.
Ja, ik ben bang voor veel dingen, voortkomend uit mijn opvoeding en mijn ouders zien dat, maar kunnen, of willen, me er grotendeels niet bij helpen..
De koopavond zou idd ook een goede optie zijn, daar had ik nog niet aan gedacht! Dank je.
Fijn weekend!
Moonlight, ik ga even reageren op jouw post, omdat je wat vragen stelde..
Zoals jij die vakantie beschrijft, zo bedoel ik het ook zegmaar.
Dat gesprek waarin duidelijk werd dat ik dat geld (grotendeels dus door mijzelf verdiend) niet mag gebruiken voor een vakantie, is ook met ruzie verlopen. Zowel van mijn kant als die van de kant van mijn ouders. Met name mijn moeder is iemand die compleet overtuigd is van haar eigen mening en die andere meningen dan ook totaal belachelijk vind. En dan gaat het mij nog niet eens zozeer om dat waarover de discussie gaat, maar ik kan het ook niet uitstaan dat alleen haar mening altijd en eeuwig de juiste is, en die van een ander altijd lariekoek..
Maar goed, ik heb ook heel wat naar mijn kop geslingerd gekregen, zelfs van mijn vader, die toch altijd wel redelijk is.. Het kwam ontzettend hard aan, maar het heeft me wel mn ogen geopend.
Mijn vader heeft ook aan mijn moeder duidelijk gemaakt dat het grootste gedeelte van het geld op mijn spaarrekening nu door mijzelf verdiend is, omdat ik mezelf als het ware mijn rijbewijs heb terugbetaald, terwijl dat eigenlijk niet hoefde.
Als ik opnieuw begin over dat geld, dan reageert mijn moeder opnieuw zeer gepikeerd, dus daar hebben we het niet meer over. Met mijn vader heb ik het er nog over gehad en hij vond dat ik gelijk had; het is idd grotendeels mijn eigen verdiende geld en dat heeft ie dus ook tegen mijn moeder gezegd.
Mijn ouders houden me liever thuis, maar ze zien inmiddels wel in dat ik er naar aan het toe leven, groeien, ben om echt weg te gaan. Dat lijken ze steeds met miniscule stapjes te gaan accepteren, al gaat dat met pieken en dalen. Dus ergens houden ze er rekening mee, maar houden ze dat het liefst nog zo lang mogelijk ver bij hun bedje vandaan.
Ik ben de oudste en heb nog een zusje van 18, zij zit in haar examenjaar van de middelbare en gaat hierna ook verder weg studeren, wellicht dat dat helpt voor de situatie thuis. Mijn broertje is 16 en zit ook op de middelbare. Ik merk dat zij zich ook steeds meer verzetten, maar het levert niet zo heel veel op.
Ja, ik ben bang voor veel dingen, voortkomend uit mijn opvoeding en mijn ouders zien dat, maar kunnen, of willen, me er grotendeels niet bij helpen..
De koopavond zou idd ook een goede optie zijn, daar had ik nog niet aan gedacht! Dank je.
Fijn weekend!
zaterdag 4 april 2009 om 22:29
Ben je al wat verder gekomen SLB?
Het zou kunnen dat je ouders bang zijn voor het uitvliegen van 'de kids'. Nu hebben ze zicht op wat jullie doen en waar jullie zijn, over een paar jaar is dat niet meer zo. Dan zitten ze misschien met zijn tweetjes.
Voor sommige ouders is dat moeilijk, maar het is onvermijdelijk. En het is niet jouw probleem, het hoort erbij.
Houd je ons op de hoogte?
Het zou kunnen dat je ouders bang zijn voor het uitvliegen van 'de kids'. Nu hebben ze zicht op wat jullie doen en waar jullie zijn, over een paar jaar is dat niet meer zo. Dan zitten ze misschien met zijn tweetjes.
Voor sommige ouders is dat moeilijk, maar het is onvermijdelijk. En het is niet jouw probleem, het hoort erbij.
Houd je ons op de hoogte?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
