Rechten werkende moeder bij scheiding

Zou het kunnen dat dat een algemeen falen van de hulpverlening is, Sneez? Ik heb het idee dat hulpinstanties vaak erg terughoudend zijn met ingrijpen als de (gescheiden) ouders met elkaar overhoop liggen. De boodschap is dan: lost u het eerst samen maar op. Terwijl, zoals je zegt, daarbij een goede wil van beide kanten nodig is die niet altijd bestaat.



De belangen van de kinderen worden in zo'n situatie júist geschaad, maar dat is moeilijk aan te tonen en ik heb niet het idee dat instanties hier altijd voor openstaan. Of het een kwestie is dat er meer naar de moeder dan naar de vader wordt geluisterd, weet ik niet. Dat de kinderen hoe dan ook de dupe zijn, is wel duidelijk.



Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de moeder vaak een sterkere positie heeft omdat de kinderen vaker aan haar worden toegewezen, maar dit is een situatie waar de vaders vaak zelf ook een aandeel in hebben (door de keuzes die zij tijdens het huwelijk en bij de scheiding maken).

Daar heb je misschien idd gelijk in, dat het vooral aan het falen van instanties ligt, in die zaken waar die instanties nou juist voor in het leven zijn geroepen. "Lost u het eerst samen maar op" is heel herkenbaar, maar dat wordt vaak geroepen op het moment dat de situatie al niet meer te redden is. "Rekken en erbij blijven" is ook zo'n mooi advies. Schadelijk, want het eindresultaat (nl. de kinderen zijn de dupe) verandert er niet door, maar de duur van zo'n hele procedure en de intensiteit van de strijd nemen alleen maar toe. Ik weet nu -na jaren intensief zo'n proces van dichtbij te hebben meegemaakt- dat het echt een natte wind is (uitzonderingen van goede, doortastende individuele medewerkers binnen zo'n instantie daargelaten, uiteraard).



Misschien dat het ook een kwestie is van de goeden die onder de kwaden lijden; in de gevallen die ik om me heen ken, speelde de vader in het huwelijk wel degelijk een gelijkwaardige rol tav de opvoeding. Maar de moeders die stelden dat zij altijd al het meerendeel van de zorg op zich hadden gehad, werden -ondanks bewijzen van het tegendeel- toch in het gelijk gesteld. Bewijslast/waarheidsvinding speelt helaas nauwelijks rol in dit soort zaken. En ja, daar zijn kinderen enorm de dupe van...

Waarschijnlijk spelen stereotypes en vooroordelen over vaders en moeders ook bij hulpverleners en rechters soms mee. Het is tenslotte nog niet zo lang (en nog lang niet overal) zo dat mannen een groter aandeel in de opvoeding en verzorging van de kinderen op zich nemen. Normaal gezien zou bewijs daarvan geaccepteerd moeten worden, maar ik heb inderdaad ook wel meegemaakt dat dat in rechtszaken niet gebeurt. Onbegrijpelijk, maar rechters en hulpverleners zijn ook maar mensen.



Ik denk trouwens dat voor rechters en hulpverleners ook bepaald niet eenvoudig is om een rechtvaardig oordeel te vellen of een juiste inschatting van de situatie te maken, als beide partijen elkaar van alles verwijten. De constructieve houding van één partij kan makkelijk verdwijnen onder de modder die de andere partij gooit, waardoor het lijkt alsof beide partijen elkaar in de haren vliegen. Ga dan maar eens kijken wie de waarheid aan zijn kant heeft.



Ik denk dat het uiteindelijk een zaak is van zorgvuldigheid en goede mensenkennis, en de tijd nemen/hebben om tot een juist oordeel te komen. Daar schort het waarschijnlijk aan als het mis gaat.

Simpele dingen als het lezen van email communicatie tussen de ouders, kijken naar de toetsbare feiten, doovragen op stellingen van ouders, luisteren naar docenten etc. kan een behoorlijk beeld geven, maar zelfs dat wordt niet gedaan.



Tijd, en misschien ook het lef om een beslissing te nemen die "anders" is dan standaard.

Ik denk dat het bij gebrek aan tijd/zin om het dossier goed te bestuderen inderdaad verleidelijk is om voor de meest gangbare oplossing te kiezen: in het geval van jouw vriend toewijzing aan de moeder, in mijn geval vaststelling van een standaardomgangsregeling met de vader. In beide gevallen is dit niet in het belang van de kinderen. Dat is natuurlijk wel erg treurig.

Dieptreurig, inderdaad. In zo'n verantwoordelijke positie kan en mag je zo'n houding niet hebben, vind ik. Ik begrijp ook oprecht niet hoe dat soort mensen functioneert. Maar goed, het is wat het is.