Uitvaartwens niet gerespecteerd

Ik verwacht niet dat ik op korte termijn overlijd. Maar door het overlijden van leeftijdsgenoten de afgelopen jaren, vaak door ongelukken of plotselinge zeer korte ziektebedden, ben ik mij bewust geworden van dat het leven zomaar ineens afgelopen kan zijn.

Mijn ouders zijn Marokkaans, maar hebben mij niet bepaald gelovig opgevoed. Want wij waren thuis er helemaal niet mee bezig. Ik heb wel familie in de buurt die de moskee bezoekt. Daarnaast is het in "mijn cultuur" wel zo dat iedereen elkaar in de gaten houdt. Als ik een keer in een andere stad de AH bezoek, en iemand daar mij herkent, wordt ik gebeld door weer iemand anders met "heeyy je bent daar gezien he". Ik heb dan ook een hele lange lijst van geblokte nummers van mensen die mij interessant vinden alleen maar vanwege mijn etniciteit/achternaam.

Ik heb de afgelopen jaren, vooral doordat leeftijdsgenoten overleden, zelf weleens uitvaarten bezocht. Gewoon hier in Nederland. Daar ben ik met name geschrokken van hoe verwaarloosd de graven daar er vaak uit zien. Daarnaast heb ik vaak als ik een graf bezoek ook helemaal niet het gevoel dat ik dan de dode bezoek. Ik had al heel snel dat ik ging nadenken over hoeveel botjes er misschien nog in het graf liggen. En of de dode er nog wel ligt als er alleen nog maar drie botjes over zijn.

Voor mijzelf heb ik eigenlijk vrij stellig bedacht dat ik gecremeerd wil worden. Als je een dode vogel niet opruimt, zie je een week later al dat het lichaam eigenlijk een soort van uit elkaar is gevallen. Voor mij gebeurt met cremeren eigenlijk hetzelfde. Een andere beweegreden is dat ik de ruimte die een graf van een begrafenis inneemt enorm zonde vindt. Ook is geen enkel graf voor altijd, er komt een einde aan. Eeuwige grafrust echt voor altijd eisen kan natuurlijk helemaal niet, onder meer omdat een natuurramp al het graf kan vernietigen.
(Ik heb ook vernomen dat in Den Haag momenteel op meerdere begraafplaatsen graven worden vernield. Dat vind ik ontzettend respectloos. Van mij mag mijn as dan ook direct op zee worden uitgestrooid. En als de as al naar een begraafplaats gaat, dan liever daarom een klein, goedkoop en bescheiden grafje.)

Thuis heb ik vaak ruzie hierover. Soms vertel ik dat een bekende van mij, of iemand anders in ons gezin, is overleden en dat de crematie al heeft plaatsgevonden. Mijn ouders worden dan laaiend, ze vinden dat je dode mensen met rust moet laten en dat crematie alleen mag als het de dode zijn of haar eigen wil was. Of ze houden een betoog van dat crematie een vreselijke moderne praktijk is.
Ik heb eigenlijk nooit durven uitspreken dat ik helemaal niet begraven zou willen worden. Zij zijn er zo duidelijk resoluut tegen.

Nu is de kans natuurlijk wel heel groot dat ik mijn ouders overleef. Maar dan zit ik nog met dat mijn omgeving mijn uitvaartwens niet zal respecteren. Het gebeurt regelmatig dat er rechtszaken door buitenstaanders worden aangespannen, omdat zij menen dat de overledene echt niet gecremeerd wilde worden. Dat baseren ze dan vaak op alleen maar zijn of haar Islamitische achternaam.

Als ik dood ben kan het niet meer, dus ik wil dat heel duidelijk voor iedereen is dat ik absoluut geen begrafenis wil maar een crematie. Hoe doe ik dat het beste?