Geld & Recht
alle pijlers
Urgentie
vrijdag 22 december 2023 om 14:38
vrijdag 12 januari 2024 om 21:34
Ik zing ineens dat liedje van Brigitte Kaandorp. Ik heb een heel zwaar leven , moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk .
vrijdag 12 januari 2024 om 21:35
Dus zal je jezelf moeten helpen.Summerlove4567 schreef: ↑12-01-2024 21:29Precies dit. Die willen voornamelijk alleen vrijblijvend leuke dingen doen of horen. Dat kan. Dan heb ik alleen maar interesse in een ander en heb het alleen over leuke dingen. Ik ben er alleen zelf niet mee geholpen.
Zoals zovelen die zichzelf moeten helpen.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:36
Ik doe dit eigenlijk wel vaker naar mensen. Maar die worden er liever niet mee geconfronteerd. Je ziet hier ook in de reacties dat mensen het als zeuren zien en dat willen mensen niet horen.apiejapie schreef: ↑12-01-2024 21:32Ik vind het mooi om te zien dat je je wat opener en kwetsbaarder opstelt. Voor jouzelf misschien onwennig en ongemakkelijk, maar je ziet dat je daarmee al andere reacties krijgt. Probeer dat in het echte leven ook. Daarmee maak je verbinding. Misschien zelfs wel vriendschap(pen). Want ik vermoed dat dat echt een groot deel van je problemen zal oplossen, als je je minder eenzaam zou voelen.
Ik vind de laatste reacties voor die van jou weer erg lullig. Iedereen maakt erge dingen mee. Het maakt daarin echt wel verschil of je gesteund wordt of niet. Maar nou word ik een beetje belachelijk gemaakt. Terwijl het wel klopt wat ik zeg.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:39
Nee het klopt niet wat je zegt.
Het is jouw waarheid maar dat maakt het nog niet dé waarheid.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:39
Als je irl zo reageert op mensen als je hier doet, dan kan ik me wel voorstellen dat ze wat terughoudend zijn om een intiemere band op te bouwen met je.
Eigenlijk heb je op alles wat mensen hier zeggen een (niet al te vriendelijk) weerwoord.
Kan niet, is niet, ja maar bij mij is dat anders, werkt niet.
Dat zou afschrikken: als ik goedbedoeld naar je zou luisteren en meedenken, en ik krijg een snauw dat ik er niets van snap, zou ik ook mijn handen ervan aftrekken.
En ik ben blijkbaar wel zo'n vriendin zoals jij omschrijft: vriendinnen met ziekte breng ik een ovenschotel en neem een van hun kinderen even mee, vriendin met haar tweede burn out kan ik lang naar luisteren, maar ook meedenken en overleggen.
Daarmee wil ik mezelf niet heilig verklaren of tot topvriendin.
Maar ik geef wel aan waar ik -als iemand die dit soort vriendschappen onderhoud- van zou schrikken.
Altijd leuk is absoluut niet nodig. Alleen maar klagen, en niets willen proberen of alles afwijzen, dat zou ik lastig vinden.
Onaardig is heel snel klaar, tenzij we echt al jaren terug gaan, en dit een eenmalige emotionele uitbarsting is waar we later nog over kunnen praten.
Ik weet niet of je hier wat mee kan.
Ik lees een hoop wanhoop in je posts. Boosheid. Op de situatie. Op iedereen om je heen, al die mensen die het maar makkelijk hebben met wel ouders, mensen die je niet begrijpen of willen helpen.
Misschien helpt het om te beseffen dat veel mensen echt wel hun best willen doen om je te begrijpen?
Of je misschien zelfs wel begrijpen of ook ervaringen hebben die op de jouwe lijken.
Overigens is het ook gewoon kut en oneerlijk dat je het alleen moet doen. Frustrerend en vervelend en ontzettend eenzaam.
Ik begrijp je focus op mensen met steun van ouders ook echt wel.
Ik kan daar ook enorm jaloers op zijn. Sterker nog, ik ben regelmatig pislink op mijn man dat hij zijn ontzettend leuke, lieve, fijne ouders niet vaker belt of opzoekt. Want hij heeft ze. En gaat er zo laks mee om alsof hij niet beseft wat hij heeft.
Maar dat heeft natuurlijk meer met mijn eigen pijn te maken. Mijn verdriet.
En, dan zijn mijn ouders gewoon in leven.
Sterker nog, voor buitenstaanders zijn dat wsl droomouders.
Tsja. Mensen die me echt kennen weten beter.
Eigenlijk heb je op alles wat mensen hier zeggen een (niet al te vriendelijk) weerwoord.
Kan niet, is niet, ja maar bij mij is dat anders, werkt niet.
Dat zou afschrikken: als ik goedbedoeld naar je zou luisteren en meedenken, en ik krijg een snauw dat ik er niets van snap, zou ik ook mijn handen ervan aftrekken.
En ik ben blijkbaar wel zo'n vriendin zoals jij omschrijft: vriendinnen met ziekte breng ik een ovenschotel en neem een van hun kinderen even mee, vriendin met haar tweede burn out kan ik lang naar luisteren, maar ook meedenken en overleggen.
Daarmee wil ik mezelf niet heilig verklaren of tot topvriendin.
Maar ik geef wel aan waar ik -als iemand die dit soort vriendschappen onderhoud- van zou schrikken.
Altijd leuk is absoluut niet nodig. Alleen maar klagen, en niets willen proberen of alles afwijzen, dat zou ik lastig vinden.
Onaardig is heel snel klaar, tenzij we echt al jaren terug gaan, en dit een eenmalige emotionele uitbarsting is waar we later nog over kunnen praten.
Ik weet niet of je hier wat mee kan.
Ik lees een hoop wanhoop in je posts. Boosheid. Op de situatie. Op iedereen om je heen, al die mensen die het maar makkelijk hebben met wel ouders, mensen die je niet begrijpen of willen helpen.
Misschien helpt het om te beseffen dat veel mensen echt wel hun best willen doen om je te begrijpen?
Of je misschien zelfs wel begrijpen of ook ervaringen hebben die op de jouwe lijken.
Overigens is het ook gewoon kut en oneerlijk dat je het alleen moet doen. Frustrerend en vervelend en ontzettend eenzaam.
Ik begrijp je focus op mensen met steun van ouders ook echt wel.
Ik kan daar ook enorm jaloers op zijn. Sterker nog, ik ben regelmatig pislink op mijn man dat hij zijn ontzettend leuke, lieve, fijne ouders niet vaker belt of opzoekt. Want hij heeft ze. En gaat er zo laks mee om alsof hij niet beseft wat hij heeft.
Maar dat heeft natuurlijk meer met mijn eigen pijn te maken. Mijn verdriet.
En, dan zijn mijn ouders gewoon in leven.
Sterker nog, voor buitenstaanders zijn dat wsl droomouders.
Tsja. Mensen die me echt kennen weten beter.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:39
Dat klopt niet.Summerlove4567 schreef: ↑12-01-2024 21:37En dat is dus niet zo. Velen doen het zelf maar niet alleen. Dat is het verschil.
Velen doen het alleen.
Je bent geen uniek sneeuwvlokje
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 12 januari 2024 om 21:39
vrijdag 12 januari 2024 om 21:40
Denkje nu echt dat je de enige bent die zijn ouders verloren heeft, die weinig vrienden heeft en maar een klein netwerk heeft?Summerlove4567 schreef: ↑12-01-2024 21:37En dat is dus niet zo. Velen doen het zelf maar niet alleen. Dat is het verschil.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:43
Het is toch helemaal niet zo dat ik niks probeer of niks doe?Avocadeau schreef: ↑12-01-2024 21:39Als je irl zo reageert op mensen als je hier doet, dan kan ik me wel voorstellen dat ze wat terughoudend zijn om een intiemere band op te bouwen met je.
Eigenlijk heb je op alles wat mensen hier zeggen een (niet al te vriendelijk) weerwoord.
Kan niet, is niet, ja maar bij mij is dat anders, werkt niet.
Dat zou afschrikken: als ik goedbedoeld naar je zou luisteren en meedenken, en ik krijg een snauw dat ik er niets van snap, zou ik ook mijn handen ervan aftrekken.
En ik ben blijkbaar wel zo'n vriendin zoals jij omschrijft: vriendinnen met ziekte breng ik een ovenschotel en neem een van hun kinderen even mee, vriendin met haar tweede burn out kan ik lang naar luisteren, maar ook meedenken en overleggen.
Daarmee wil ik mezelf niet heilig verklaren of tot topvriendin.
Maar ik geef wel aan waar ik -als iemand die dit soort vriendschappen onderhoud- van zou schrikken.
Altijd leuk is absoluut niet nodig. Alleen maar klagen, en niets willen proberen of alles afwijzen, dat zou ik lastig vinden.
Onaardig is heel snel klaar, tenzij we echt al jaren terug gaan, en dit een eenmalige emotionele uitbarsting is waar we later nog over kunnen praten.
Ik weet niet of je hier wat mee kan.
Ik lees een hoop wanhoop in je posts. Boosheid. Op de situatie. Op iedereen om je heen, al die mensen die het maar makkelijk hebben met wel ouders, mensen die je niet begrijpen of willen helpen.
Misschien helpt het om te beseffen dat veel mensen echt wel hun best willen doen om je te begrijpen?
Of je misschien zelfs wel begrijpen of ook ervaringen hebben die op de jouwe lijken.
Overigens is het ook gewoon kut en oneerlijk dat je het alleen moet doen. Frustrerend en vervelend en ontzettend eenzaam.
Ik begrijp je focus op mensen met steun van ouders ook echt wel.
Ik kan daar ook enorm jaloers op zijn. Sterker nog, ik ben regelmatig pislink op mijn man dat hij zijn ontzettend leuke, lieve, fijne ouders niet vaker belt of opzoekt. Want hij heeft ze. En gaat er zo laks mee om alsof hij niet beseft wat hij heeft.
Maar dat heeft natuurlijk meer met mijn eigen pijn te maken. Mijn verdriet.
En, dan zijn mijn ouders gewoon in leven.
Sterker nog, voor buitenstaanders zijn dat wsl droomouders.
Tsja. Mensen die me echt kennen weten beter.
Ik heb het idee dat ik tegen mensen die normaal tegen me praten gewoon normaal reageer.
Dankjewel voor je reactie.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:43
Lezen is lastig als je gelijk het slechtste in commentaren ziet.Summerlove4567 schreef: ↑12-01-2024 21:39Jij was toch degene die zei dan laat je je kinderen bij je ex en ga je antikraak of op een kamer zitten.
Ik zei dat ik dat zou doen als het nodig was.
Maar omdat ik gelijk doorpakken en actie ondernam was het niet nodig.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:44
Dat ervaar jij zo. En toch zul je vanuit daar dan maar verder moeten. De mensen in je omgeving gaan waarschijnlijk niet veranderen en dan moet je zelf (met de juiste hulp) actie ondernemen en doorzetten. Dat is rot, maar het is niet anders.Summerlove4567 schreef: ↑12-01-2024 21:37En dat is dus niet zo. Velen doen het zelf maar niet alleen. Dat is het verschil.
En ala je straks je eigen woning hebt komt er meer tijd om te investeren in andere vriendschappen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
vrijdag 12 januari 2024 om 21:46
vrijdag 12 januari 2024 om 21:47
Waarom heb je overal een negatief weerwoord op?
Als wij, uit eigen ervaring, zeggen dat velen het alleen doen dan is dat zo.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:48
Je praatte over het achterlaten van kinderen alsof het een zak aardappelen waren. Maar zelf doe je het dus niet.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:49
Oh dus mijn ‘lullige’ reactie klopt dus toch?
Het was geen sarcastische spiegel. Het is jouw waarheid.
Je kunt echt niet in beweging komen omdat bij jou de steun van ouders ontbreekt en jouw lijden daarin echt uniek is.
Wat een treurnis en blinde vlek en beperking die jij jezelf oplegt
Ps ik was pas 17
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 12 januari 2024 om 21:51
Veel mensen denken dat ze het alleen doen. Maar eigenlijk is dat niet zo. Zij hebben mensen om hun heen die betrokken zijn in goede en slechte tijden. Waar ze in geval van nood kunnen terugvallen. Alleen het is iets vanzelfsprekends voor ze. Dus denken ze dat ze het alleen doen.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:52
Ik doe alles al alleen. Het is alleen heel eenzaamChienandalou schreef: ↑12-01-2024 21:44Dat ervaar jij zo. En toch zul je vanuit daar dan maar verder moeten. De mensen in je omgeving gaan waarschijnlijk niet veranderen en dan moet je zelf (met de juiste hulp) actie ondernemen en doorzetten. Dat is rot, maar het is niet anders.
En ala je straks je eigen woning hebt komt er meer tijd om te investeren in andere vriendschappen.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:54
vrijdag 12 januari 2024 om 21:55
Omdat het in mijn geval niet nodig was.Summerlove4567 schreef: ↑12-01-2024 21:48Je praatte over het achterlaten van kinderen alsof het een zak aardappelen waren. Maar zelf doe je het dus niet.
Ik zag wat er nodig was (een eigen huisje) en deed er gelijk alles aan om dat zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:56
Ik zeg dat het veel verschil uitmaakt als je gesteund wordt. Meestal door je ouders. Veel mensen hebben niet in de gaten dat ze gesteund worden. Dus die denken dat ze het alleen doen.Lorrelies schreef: ↑12-01-2024 21:49Oh dus mijn ‘lullige’ reactie klopt dus toch?
Het was geen sarcastische spiegel. Het is jouw waarheid.
Je kunt echt niet in beweging komen omdat bij jou de steun van ouders ontbreekt en jouw lijden daarin echt uniek is.
Wat een treurnis en blinde vlek en beperking die jij jezelf oplegt
Ps ik was pas 17
Wat is daar gelogen aan?
vrijdag 12 januari 2024 om 21:57
Ik moet heel erg denken aan een kindje op mijn werk vroeger.
Die had enorme driftbuien waar je haar alleen uit kreeg door haar een tik op de wang te geven.
Dan werd ze pas weer rustig en redelijk.
vrijdag 12 januari 2024 om 21:58
Ja, dat is helaas een gegeven. Het heeft alleen weinig zin om hierin te blijven hangen. Als je wat anders wil, zul je zelf aan het werk moeten. En wie je daarbij professioneel en maatschappelijk kan helpen: vele tips in dit topic. Vandaar ook mijn eerdere bericht over een stapenplan. Want het is allemaal ook veel: een niet meewerkende partner, geen netwerk, eenzaamheid en geen zicht op eigen woonruimte. Hak het in stukjes en ga stap voor stap aan de gang. Wat heeft prioriteit, wat kun je parkeren en waar ga je later mee aan de slag.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
