Woning verhuren na tijdelijk contract

Mijn man en ik verhuren een woning. Deze woning hebben wij ooit geërfd in verhuurde staat. De toenmalige huurder heeft er daarna nog bijna 20 jaar in gewoond tegen een bizar lage huur. Uiteindelijk is hij vertrokken. Wij wilden het huis toen verkopen, omdat er veel onderhoud aan gepleegd moest worden en de huur die wij toen ontvingen te laag was om al deze kosten te betalen.
Dat was net in de tijd dat er veel vluchtelingen uit Oekraïne deze kant op kwam en toen hebben we het huis eerst nog even een half jaartje ter beschikking gesteld aan een paar vluchtelingen. Toen het daarna vrij kwam, kregen we een dringend verzoek van een via-via-via kennis, die wij zelf niet persoonlijk kenden, die ging scheiden en een huis zocht. Omdat wij dat huis toch nog hadden, wilden we wel helpen. We hebben het toen voor 2 jaar aan die dame verhuurd tegen een redelijke huur (700 euro voor een woning met 3 slaapkamers en tuin op een goede locatie, maar wel met wat achterstallig onderhoud). We hebben toen heel duidelijk afgesproken dat het niet verlengd kon worden, want dan wordt het gelijk voor vast en dat willen we zeker niet. Met de gewijzigde belastingwetgeving in box 3 is zelfs de huidige huur amper genoeg voor de vaste lasten en belastingen, laat staan voor het noodzakelijke onderhoud dat ook steeds noodzakelijker wordt.

Die 2 jaar zijn nu bijna voorbij en onze huurster kan maar geen andere woning vinden. En ik heb er slapeloze nachten van. Zij ook uiteraard. Ze mailt me constant of we asjeblieft de huur willen verlengen, zodat ze niet op straat komt te staan. We hebben al overal rondgevraagd in onze omgeving of iemand nog een woning weet, maar er is niets beschikbaar. Vakantieparken heb je ook niet in onze regio, waar ze tijdelijk op zou kunnen. De gemeente wil geen urgentie geven. Ze heeft ook niet zo'n hoog inkomen, dus particuliere huur is voor haar vaak helemaal niet betaalbaar.

Aan de ene kant word ik misselijk bij het idee dat ik haar en haar kinderen eind volgende maand op straat moet zetten. Ik slaap er echt slecht door. Aan de andere kant, we hadden echt duidelijk afgesproken dat het voor max 2 jaar zou zijn, dat wist ze en daar was ze akkoord mee. Als we het nu verlengen, krijgen we haar er nooit meer uit. Die vorige huurder heeft er ook 50 jaar gewoond. We hebben nog serieus onderzocht of we het misschien aan haar nieuwe partner (met wie ze nog niet officieel samenwoont) nog een keer tijdelijk zouden kunnen verhuren, maar de rechtsbijstandverzekering raadde dat sterk af, omdat zij daar ingeschreven blijft en ze dan nog steeds aanspraak op huurbescherming zou kunnen maken. Bovendien mag je sinds kort niet meer tijdelijk verhuren ook. En met het nieuwe puntensysteem zou de huur misschien alsnog wel te hoog zijn en het kost ons nu al elk jaar geld.

Mijn man vindt dat het niet ons probleem is. Ze zou ook iets breder kunnen kijken naar een woning of appartement in een nabijgelegen stad (ongeveer 10 km hiervandaan). Daar is wel van alles beschikbaar binnen haar budget, maar dan woon je niet in een goede wijk en haar sociale leven en werk is natuurlijk hier in het dorp. Dus ik snap wel dat ze dat liever niet doet.

Wat zouden jullie doen? Hulp bieden tegen alle gezonde verstand en regelgeving in of je schouders ophalen en zeggen dat ze maar een stevige kartonnen doos moet gaan kopen?

Het was de gemeente. Er waren uiteindelijk allerlei mensen heel druk in de weer om haar te helpen een huis te vinden. Dokter, wethouder, familie, ik..... Ik had dus zelf de gemeente gebeld en gemaild om te vragen of ze toch urgentie kon krijgen, want dat moet de gemeente geven en daarmee kan de woningbouwvereniging dan weer aan de slag.
Eerst kon dat heel lang niet, toen uiteindelijk belde de gemeente mij dat ze toch urgentie gingen geven en de wbv een woning beschikbaar had, alleen pas een paar weken na de datum dat ze uit ons huis weg moest. Ik had al eerder aangegeven open te staan om een overbruggingsperiode af te spreken en toen werd mij gevraagd of ik dat nog steeds wilde. Ik heb dat toen toegezegd, op voorwaarde dat ik zwart op wit kreeg dat ze een huis zou krijgen van de wbv, dus dat ik zeker wist dat ze weg zou gaan. En dat heb ik gekregen, dus ik ben er nog steeds wel vrij zeker van dat ze straks echt wel weg is.

Wat ik al eerder schreef, het is een dorp, mensen kennen elkaar en willen elkaar wel helpen. Misschien dat je dit in Rotterdam of Amsterdam niet zo had kunnen regelen, maar hier gaat dat, denk ik, nog net even wat beter. Die hele afdeling bij de gemeente bestaat uit twee mensen, dus tja, dan heb je gewoon met iemand contact.