Geld & Recht
alle pijlers
zwanger en een wajonguitkering?
zondag 2 mei 2010 om 11:49
Hallo allemaal
Ik heb een vraag ik krijg vanaf mijn 18e een Wajonguitkering van het UWV.
Nu ben ik 8 weken zwanger en ik vraag of er ook dingen gaan veranderen in mijn uitkering?
Wat voor invloed heeft zwangerschap op mijn Wajonguitkering?
ik kan het op de site van het UWV niet vinden...
Wie kan mij hier antwoord opgeven.
Bedankt alvast
(zo te zien zijn mensen de hele andere kant opgegaan maar wil in ieder geval wel iedereen bedanken voor de felicitaties voor mijn zwangerschap)
Ik heb een vraag ik krijg vanaf mijn 18e een Wajonguitkering van het UWV.
Nu ben ik 8 weken zwanger en ik vraag of er ook dingen gaan veranderen in mijn uitkering?
Wat voor invloed heeft zwangerschap op mijn Wajonguitkering?
ik kan het op de site van het UWV niet vinden...
Wie kan mij hier antwoord opgeven.
Bedankt alvast
(zo te zien zijn mensen de hele andere kant opgegaan maar wil in ieder geval wel iedereen bedanken voor de felicitaties voor mijn zwangerschap)
zondag 2 mei 2010 om 17:52
Ach, we weten toch allemaal dat gehandicapten nooit seks hebben? En kinderen krijgen is al helemaal uit den boze. Trouwens, als je gelukkig bent met je leven terwijl je een Wajong-uitkering hebt, is dat natuurlijk een grote schande. Je zou eigenlijk in een hoekje gaan moeten zitten en je schamen voor je ziekte of handicap. (Note the sarcasm, voor ik het halve forum over me heen krijg )
Allereerst, TO: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Heerlijk dat jij straks samen met je partner een kindje kunt gaan grootbrengen, al zal dat misschien niet gemakkelijk zijn. Ik hoop dat je een beetje kunt genieten van je zwangerschap, en je niet al te druk maakt om enkele domme opmerkingen die hier langs zijn gekomen. Zoals al gezegd is moet je belangrijke wijzigingen in je situatie doorgeven bij het UWV. Maar waarschijnlijk zal dat geen of weinig invloed hebben op je uitkering. Tenzij je aan je zwangerschap bent begonnen omdat je intussen hersteld bent, maar ik begrijp dat daar geen sprake van is in jouw geval.
quote:miss84 schreef op 02 mei 2010 @ 13:43:
Ik hou wel geld over hoor aan het einde van de maand.
Ja ik geef wel toe, dat het me wel lekker lijkt om gewoon elke maand een x bedrag te krijgen waar ik niets voor heb hoeven doen.
Vind het nu ook fijn dat als ik iets koop, dat ik weet dat ik er ontzettend hard voor gewerkt heb.
Want het is natuurlijk veel leuker om gewoon hele dagen thuis te zitten en daar lekker ziek te zijn . Gewoon lekker lui thuis, zonder sociaal leven, zonder de bevrediging die je uit je werk haalt. Het is natuurlijk prettiger om elke dag door de thuiszorg gewassen te worden en soms de helft van de week in het ziekenhuis te zitten dan om elke dag te gaan werken. Gewoon een uitkering ontvangen op minimumniveau is zóveel fijner. Dan kun je daar leuk alle eigen bijdrages van betalen: van de huishoudelijke hulp, de persoonlijke verzorging, de verpleging, de andere begeleiding, en ook nog van de medicatie die je niet volledig vergoed krijgt. Daar komt dan nog bij je eigen risico van de zorgverzekeraar en alle hulpmiddelen die je zelf moet betalen.
Oh, ik wil gráág met je ruilen hoor. Ik werken, jij mijn uitkering. Neem dan wel even m’n handicap erbij, OK? Moet je even een paar spoedcursusjes volgen: katheteriseren, darmspoelen, en een elektrische rolstoel keren in kleine ruimtes. Daarnaast moet je ‘even’ leren te dealen met chronische pijn en een continue vermoeidheid. En ik hoop niet dat je snel last hebt van bijwerkingen, want je zult behoorlijk wat medicatie moeten slikken.
Daarnaast moet je er wel tegen kunnen dat andere mensen aan je lijf plukken en rommelen: je hebt immers hulp nodig bij eenvoudige dingen als wassen en aankleden, maar ook op medisch vlak zul je regelmatig wat onderzoeken en behandelingen moeten ondergaan.
Je zult ook je vriendschappen zien veranderen: sommigen zullen zich gaan ergeren aan je handicap, of natuurlijk aan het feit dat je een uitkering ontvangt(!) En de vrienden die je trouw blijven, zul je toch minder vaak zien. Je kunt immers niet meer mee met veel uitjes, en bij diegenen die in een flat zonder lift wonen of een hoge drempel voor de deur hebben, kun je niet meer binnen komen. Natuurlijk komen ze wel bij jou thuis, maar dat is toch weer anders. En je kunt niet meer lang op bezoek bij die vrienden waar je wél binnen kunt komen, want zij hebben geen aangepast toilet. Jammer, dat wel. Maar dan ga je gewoon naar huis om te katheteriseren.
Even denken hoor, waar moet ik je verder nog op voorbereiden? Oh ja, het inleveren van je mobiliteit. Met de elektrische rolstoel kun je je binnen je woonplaats wel aardig redden, maar je kunt natuurlijk niet fietsen, geen autorijden en niet met het openbaar vervoer reizen. Even met iemand meerijden is er ook niet bij, want je hebt een rolstoelbus nodig. Dus als het slecht weer is, moet je met de taxi. Die taxi is nooit op tijd, want die moet je delen met anderen en daardoor moet je soms kilometers omrijden, waardoor je eigenlijk altijd te laat komt op afspraken. En buiten de regio is het al helemaal een ramp, want je mag maar een beperkt aantal kilometers per jaar gebruik maken van een taxi tegen openbaarvervoertarief. Dus de bezoeken aan vrienden en familie moet je goed plannen, want dat kan maar een paar keer in een jaar.
Ja, je moet er wat voor over hebben, maar in ruil daarvan krijg je wél een uitkering. Ik weet zo snel niet wat ik je nog meer moet vertellen over mijn handicap, maar daar kom je vanzelf achter. Ik zet ‘m morgen om negen uur bij je op de stoep, krijg je ‘m een tijdje op zicht zodat je daarna kunt besluiten of je hem wilt houden of niet .
Of nee, nog één ding: het eten van de maaltijdvoorziening is niet erg lekker, en bovendien betaal je er veel meer voor dan wanneer je zelf zou kunnen koken. Zorg er dus voor dat je vrienden af en toe bij je thuis komen koken, en verder zijn de kant-en-klaar maaltijden uit de supermarkt al goedkoper dan die van de maaltijdvoorziening. Even alvast een tip voor de komende tijd .
Nee, ik ben absoluut niet zielig, en nee, ik wens jou ook geen akelige ziektes toe. Echt niet. En voor al die eigen bijdrages gelden vaak compensatieregelingen, hoewel je altijd extra kosten zult hebben vanwege je handicap. Maar ook met beperkingen kun je soms nog heel aardig een sociaal netwerk onderhouden, en er zijn genoeg dingen die je kunt doen waaruit je voldoening kunt halen. Ik kan dankzij afstandsonderwijs zelfs een studie volgen, en wie weet op die manier ooit gaan werken. Al zal fulltime niet lukken, dus ik blijf rond het minimum zitten, ook al zou ik DRIE studies doen.
Maar LEUK is het niet om gehandicapt te zijn hoor. En die Wajong, daar ben ik heel blij mee, maar ik had ‘m liever helemaal niet nodig gehad. Ik heb er bovendien nog voor moeten vechten ook: zelfs toen ik fulltime opgenomen was, niet eens zelf naar de WC kon en liggend op een brancard gedouched moest worden, kon ik volgens het UWV prima fulltime werken. Dus wie denkt dat je een Wajong-uitkering gemakkelijk krijgt: vergeet het maar. In die tijd had ik Bijstand. Schandalig hé? Ze hadden me gewoon moeten laten verhongeren, en met rolstoel en al op straat moeten gooien. Want mensen die in de Bijstand zitten, zijn ongetwijfeld in jouw ogen nog een graad erger dan mensen met Wajong.
Nee, ik ben héél blij dat ik in een land woon waar de sociale voorzieningen dusdanig geregeld zijn dat ook mensen met een handicap mee kunnen draaien in de maatschappij, en dat er compensatie mogelijk zijn voor hen die door hun handicap of ziekte niet kunnen werken. En ik vind het jammer dat er mensen zijn die denken dat het leuk is om zo'n uitkering te hebben, want er gaat achter een maandelijkse uitkeringsspecificatie (die ik geen loonstrook mag noemen van jou) vaak een hoop leed schuil dat je niet kunt zien aan de buitenkant. Gelukkig maar dat je dát niet ziet, zou ik zeggen.
Edit: Ik ben tenminste wel blij dat mensen niet alles kunnen zien wat er zich in mijn leven afspeelt. En ik zou ook niet alle ellende van anderen willen kunnen zien, zou er denk ik misselijk van worden.. hoewel het voor sommige mensen misschien goed zou zijn om af en toe geconfronteerd te worden met de realiteit van het gehandicapt-zijn.
Allereerst, TO: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Heerlijk dat jij straks samen met je partner een kindje kunt gaan grootbrengen, al zal dat misschien niet gemakkelijk zijn. Ik hoop dat je een beetje kunt genieten van je zwangerschap, en je niet al te druk maakt om enkele domme opmerkingen die hier langs zijn gekomen. Zoals al gezegd is moet je belangrijke wijzigingen in je situatie doorgeven bij het UWV. Maar waarschijnlijk zal dat geen of weinig invloed hebben op je uitkering. Tenzij je aan je zwangerschap bent begonnen omdat je intussen hersteld bent, maar ik begrijp dat daar geen sprake van is in jouw geval.
quote:miss84 schreef op 02 mei 2010 @ 13:43:
Ik hou wel geld over hoor aan het einde van de maand.
Ja ik geef wel toe, dat het me wel lekker lijkt om gewoon elke maand een x bedrag te krijgen waar ik niets voor heb hoeven doen.
Vind het nu ook fijn dat als ik iets koop, dat ik weet dat ik er ontzettend hard voor gewerkt heb.
Want het is natuurlijk veel leuker om gewoon hele dagen thuis te zitten en daar lekker ziek te zijn . Gewoon lekker lui thuis, zonder sociaal leven, zonder de bevrediging die je uit je werk haalt. Het is natuurlijk prettiger om elke dag door de thuiszorg gewassen te worden en soms de helft van de week in het ziekenhuis te zitten dan om elke dag te gaan werken. Gewoon een uitkering ontvangen op minimumniveau is zóveel fijner. Dan kun je daar leuk alle eigen bijdrages van betalen: van de huishoudelijke hulp, de persoonlijke verzorging, de verpleging, de andere begeleiding, en ook nog van de medicatie die je niet volledig vergoed krijgt. Daar komt dan nog bij je eigen risico van de zorgverzekeraar en alle hulpmiddelen die je zelf moet betalen.
Oh, ik wil gráág met je ruilen hoor. Ik werken, jij mijn uitkering. Neem dan wel even m’n handicap erbij, OK? Moet je even een paar spoedcursusjes volgen: katheteriseren, darmspoelen, en een elektrische rolstoel keren in kleine ruimtes. Daarnaast moet je ‘even’ leren te dealen met chronische pijn en een continue vermoeidheid. En ik hoop niet dat je snel last hebt van bijwerkingen, want je zult behoorlijk wat medicatie moeten slikken.
Daarnaast moet je er wel tegen kunnen dat andere mensen aan je lijf plukken en rommelen: je hebt immers hulp nodig bij eenvoudige dingen als wassen en aankleden, maar ook op medisch vlak zul je regelmatig wat onderzoeken en behandelingen moeten ondergaan.
Je zult ook je vriendschappen zien veranderen: sommigen zullen zich gaan ergeren aan je handicap, of natuurlijk aan het feit dat je een uitkering ontvangt(!) En de vrienden die je trouw blijven, zul je toch minder vaak zien. Je kunt immers niet meer mee met veel uitjes, en bij diegenen die in een flat zonder lift wonen of een hoge drempel voor de deur hebben, kun je niet meer binnen komen. Natuurlijk komen ze wel bij jou thuis, maar dat is toch weer anders. En je kunt niet meer lang op bezoek bij die vrienden waar je wél binnen kunt komen, want zij hebben geen aangepast toilet. Jammer, dat wel. Maar dan ga je gewoon naar huis om te katheteriseren.
Even denken hoor, waar moet ik je verder nog op voorbereiden? Oh ja, het inleveren van je mobiliteit. Met de elektrische rolstoel kun je je binnen je woonplaats wel aardig redden, maar je kunt natuurlijk niet fietsen, geen autorijden en niet met het openbaar vervoer reizen. Even met iemand meerijden is er ook niet bij, want je hebt een rolstoelbus nodig. Dus als het slecht weer is, moet je met de taxi. Die taxi is nooit op tijd, want die moet je delen met anderen en daardoor moet je soms kilometers omrijden, waardoor je eigenlijk altijd te laat komt op afspraken. En buiten de regio is het al helemaal een ramp, want je mag maar een beperkt aantal kilometers per jaar gebruik maken van een taxi tegen openbaarvervoertarief. Dus de bezoeken aan vrienden en familie moet je goed plannen, want dat kan maar een paar keer in een jaar.
Ja, je moet er wat voor over hebben, maar in ruil daarvan krijg je wél een uitkering. Ik weet zo snel niet wat ik je nog meer moet vertellen over mijn handicap, maar daar kom je vanzelf achter. Ik zet ‘m morgen om negen uur bij je op de stoep, krijg je ‘m een tijdje op zicht zodat je daarna kunt besluiten of je hem wilt houden of niet .
Of nee, nog één ding: het eten van de maaltijdvoorziening is niet erg lekker, en bovendien betaal je er veel meer voor dan wanneer je zelf zou kunnen koken. Zorg er dus voor dat je vrienden af en toe bij je thuis komen koken, en verder zijn de kant-en-klaar maaltijden uit de supermarkt al goedkoper dan die van de maaltijdvoorziening. Even alvast een tip voor de komende tijd .
Nee, ik ben absoluut niet zielig, en nee, ik wens jou ook geen akelige ziektes toe. Echt niet. En voor al die eigen bijdrages gelden vaak compensatieregelingen, hoewel je altijd extra kosten zult hebben vanwege je handicap. Maar ook met beperkingen kun je soms nog heel aardig een sociaal netwerk onderhouden, en er zijn genoeg dingen die je kunt doen waaruit je voldoening kunt halen. Ik kan dankzij afstandsonderwijs zelfs een studie volgen, en wie weet op die manier ooit gaan werken. Al zal fulltime niet lukken, dus ik blijf rond het minimum zitten, ook al zou ik DRIE studies doen.
Maar LEUK is het niet om gehandicapt te zijn hoor. En die Wajong, daar ben ik heel blij mee, maar ik had ‘m liever helemaal niet nodig gehad. Ik heb er bovendien nog voor moeten vechten ook: zelfs toen ik fulltime opgenomen was, niet eens zelf naar de WC kon en liggend op een brancard gedouched moest worden, kon ik volgens het UWV prima fulltime werken. Dus wie denkt dat je een Wajong-uitkering gemakkelijk krijgt: vergeet het maar. In die tijd had ik Bijstand. Schandalig hé? Ze hadden me gewoon moeten laten verhongeren, en met rolstoel en al op straat moeten gooien. Want mensen die in de Bijstand zitten, zijn ongetwijfeld in jouw ogen nog een graad erger dan mensen met Wajong.
Nee, ik ben héél blij dat ik in een land woon waar de sociale voorzieningen dusdanig geregeld zijn dat ook mensen met een handicap mee kunnen draaien in de maatschappij, en dat er compensatie mogelijk zijn voor hen die door hun handicap of ziekte niet kunnen werken. En ik vind het jammer dat er mensen zijn die denken dat het leuk is om zo'n uitkering te hebben, want er gaat achter een maandelijkse uitkeringsspecificatie (die ik geen loonstrook mag noemen van jou) vaak een hoop leed schuil dat je niet kunt zien aan de buitenkant. Gelukkig maar dat je dát niet ziet, zou ik zeggen.
Edit: Ik ben tenminste wel blij dat mensen niet alles kunnen zien wat er zich in mijn leven afspeelt. En ik zou ook niet alle ellende van anderen willen kunnen zien, zou er denk ik misselijk van worden.. hoewel het voor sommige mensen misschien goed zou zijn om af en toe geconfronteerd te worden met de realiteit van het gehandicapt-zijn.
anoniem_61117 wijzigde dit bericht op 02-05-2010 18:05
Reden: ter verduidelijking
Reden: ter verduidelijking
% gewijzigd
zondag 2 mei 2010 om 18:06
quote:Sent schreef op 02 mei 2010 @ 17:52:
..
Dank je wel
Wat ook erg vervelend is dat openbaar vervoer geschikt voor gehandicapten maar 1 maal per uur komt (en dat is nog een groot geluk omdat je dan in een drukke stad woont) dat je vervolgens niet zelfstandig kan instappen (dat klopt, geldt zelfs niet altijd als het een rolstoeltoegankelijke tram is) en als niemand je helpt je vervolgens nog een uur moet wachten. Het is inderdaad waar dat de trambestuurder niet verplicht is om je te helpen met instappen.
..
Dank je wel
Wat ook erg vervelend is dat openbaar vervoer geschikt voor gehandicapten maar 1 maal per uur komt (en dat is nog een groot geluk omdat je dan in een drukke stad woont) dat je vervolgens niet zelfstandig kan instappen (dat klopt, geldt zelfs niet altijd als het een rolstoeltoegankelijke tram is) en als niemand je helpt je vervolgens nog een uur moet wachten. Het is inderdaad waar dat de trambestuurder niet verplicht is om je te helpen met instappen.
zondag 2 mei 2010 om 20:51
quote:Sent schreef op 02 mei 2010 @ 17:52:
Ach, we weten toch allemaal dat gehandicapten nooit seks hebben? En kinderen krijgen is al helemaal uit den boze. Trouwens, als je gelukkig bent met je leven terwijl je een Wajong-uitkering hebt, is dat natuurlijk een grote schande. Je zou eigenlijk in een hoekje gaan moeten zitten en je schamen voor je ziekte of handicap. (Note the sarcasm, voor ik het halve forum over me heen krijg )
Allereerst, TO: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Heerlijk dat jij straks samen met je partner een kindje kunt gaan grootbrengen, al zal dat misschien niet gemakkelijk zijn. Ik hoop dat je een beetje kunt genieten van je zwangerschap, en je niet al te druk maakt om enkele domme opmerkingen die hier langs zijn gekomen. Zoals al gezegd is moet je belangrijke wijzigingen in je situatie doorgeven bij het UWV. Maar waarschijnlijk zal dat geen of weinig invloed hebben op je uitkering. Tenzij je aan je zwangerschap bent begonnen omdat je intussen hersteld bent, maar ik begrijp dat daar geen sprake van is in jouw geval.
[...]
Want het is natuurlijk veel leuker om gewoon hele dagen thuis te zitten en daar lekker ziek te zijn . Gewoon lekker lui thuis, zonder sociaal leven, zonder de bevrediging die je uit je werk haalt. Het is natuurlijk prettiger om elke dag door de thuiszorg gewassen te worden en soms de helft van de week in het ziekenhuis te zitten dan om elke dag te gaan werken. Gewoon een uitkering ontvangen op minimumniveau is zóveel fijner. Dan kun je daar leuk alle eigen bijdrages van betalen: van de huishoudelijke hulp, de persoonlijke verzorging, de verpleging, de andere begeleiding, en ook nog van de medicatie die je niet volledig vergoed krijgt. Daar komt dan nog bij je eigen risico van de zorgverzekeraar en alle hulpmiddelen die je zelf moet betalen.
Oh, ik wil gráág met je ruilen hoor. Ik werken, jij mijn uitkering. Neem dan wel even m’n handicap erbij, OK? Moet je even een paar spoedcursusjes volgen: katheteriseren, darmspoelen, en een elektrische rolstoel keren in kleine ruimtes. Daarnaast moet je ‘even’ leren te dealen met chronische pijn en een continue vermoeidheid. En ik hoop niet dat je snel last hebt van bijwerkingen, want je zult behoorlijk wat medicatie moeten slikken.
Daarnaast moet je er wel tegen kunnen dat andere mensen aan je lijf plukken en rommelen: je hebt immers hulp nodig bij eenvoudige dingen als wassen en aankleden, maar ook op medisch vlak zul je regelmatig wat onderzoeken en behandelingen moeten ondergaan.
Je zult ook je vriendschappen zien veranderen: sommigen zullen zich gaan ergeren aan je handicap, of natuurlijk aan het feit dat je een uitkering ontvangt(!) En de vrienden die je trouw blijven, zul je toch minder vaak zien. Je kunt immers niet meer mee met veel uitjes, en bij diegenen die in een flat zonder lift wonen of een hoge drempel voor de deur hebben, kun je niet meer binnen komen. Natuurlijk komen ze wel bij jou thuis, maar dat is toch weer anders. En je kunt niet meer lang op bezoek bij die vrienden waar je wél binnen kunt komen, want zij hebben geen aangepast toilet. Jammer, dat wel. Maar dan ga je gewoon naar huis om te katheteriseren.
Even denken hoor, waar moet ik je verder nog op voorbereiden? Oh ja, het inleveren van je mobiliteit. Met de elektrische rolstoel kun je je binnen je woonplaats wel aardig redden, maar je kunt natuurlijk niet fietsen, geen autorijden en niet met het openbaar vervoer reizen. Even met iemand meerijden is er ook niet bij, want je hebt een rolstoelbus nodig. Dus als het slecht weer is, moet je met de taxi. Die taxi is nooit op tijd, want die moet je delen met anderen en daardoor moet je soms kilometers omrijden, waardoor je eigenlijk altijd te laat komt op afspraken. En buiten de regio is het al helemaal een ramp, want je mag maar een beperkt aantal kilometers per jaar gebruik maken van een taxi tegen openbaarvervoertarief. Dus de bezoeken aan vrienden en familie moet je goed plannen, want dat kan maar een paar keer in een jaar.
Ja, je moet er wat voor over hebben, maar in ruil daarvan krijg je wél een uitkering. Ik weet zo snel niet wat ik je nog meer moet vertellen over mijn handicap, maar daar kom je vanzelf achter. Ik zet ‘m morgen om negen uur bij je op de stoep, krijg je ‘m een tijdje op zicht zodat je daarna kunt besluiten of je hem wilt houden of niet .
Of nee, nog één ding: het eten van de maaltijdvoorziening is niet erg lekker, en bovendien betaal je er veel meer voor dan wanneer je zelf zou kunnen koken. Zorg er dus voor dat je vrienden af en toe bij je thuis komen koken, en verder zijn de kant-en-klaar maaltijden uit de supermarkt al goedkoper dan die van de maaltijdvoorziening. Even alvast een tip voor de komende tijd .
Nee, ik ben absoluut niet zielig, en nee, ik wens jou ook geen akelige ziektes toe. Echt niet. En voor al die eigen bijdrages gelden vaak compensatieregelingen, hoewel je altijd extra kosten zult hebben vanwege je handicap. Maar ook met beperkingen kun je soms nog heel aardig een sociaal netwerk onderhouden, en er zijn genoeg dingen die je kunt doen waaruit je voldoening kunt halen. Ik kan dankzij afstandsonderwijs zelfs een studie volgen, en wie weet op die manier ooit gaan werken. Al zal fulltime niet lukken, dus ik blijf rond het minimum zitten, ook al zou ik DRIE studies doen.
Maar LEUK is het niet om gehandicapt te zijn hoor. En die Wajong, daar ben ik heel blij mee, maar ik had ‘m liever helemaal niet nodig gehad. Ik heb er bovendien nog voor moeten vechten ook: zelfs toen ik fulltime opgenomen was, niet eens zelf naar de WC kon en liggend op een brancard gedouched moest worden, kon ik volgens het UWV prima fulltime werken. Dus wie denkt dat je een Wajong-uitkering gemakkelijk krijgt: vergeet het maar. In die tijd had ik Bijstand. Schandalig hé? Ze hadden me gewoon moeten laten verhongeren, en met rolstoel en al op straat moeten gooien. Want mensen die in de Bijstand zitten, zijn ongetwijfeld in jouw ogen nog een graad erger dan mensen met Wajong.
Nee, ik ben héél blij dat ik in een land woon waar de sociale voorzieningen dusdanig geregeld zijn dat ook mensen met een handicap mee kunnen draaien in de maatschappij, en dat er compensatie mogelijk zijn voor hen die door hun handicap of ziekte niet kunnen werken. En ik vind het jammer dat er mensen zijn die denken dat het leuk is om zo'n uitkering te hebben, want er gaat achter een maandelijkse uitkeringsspecificatie (die ik geen loonstrook mag noemen van jou) vaak een hoop leed schuil dat je niet kunt zien aan de buitenkant. Gelukkig maar dat je dát niet ziet, zou ik zeggen.
Edit: Ik ben tenminste wel blij dat mensen niet alles kunnen zien wat er zich in mijn leven afspeelt. En ik zou ook niet alle ellende van anderen willen kunnen zien, zou er denk ik misselijk van worden.. hoewel het voor sommige mensen misschien goed zou zijn om af en toe geconfronteerd te worden met de realiteit van het gehandicapt-zijn.
@ Gusher: houd op met deze dames het bloed onder de nagels vandaan te halen. Ga je bijscholen en houd op met hier kortzichtige vooroordelen te profileren!!
Ach, we weten toch allemaal dat gehandicapten nooit seks hebben? En kinderen krijgen is al helemaal uit den boze. Trouwens, als je gelukkig bent met je leven terwijl je een Wajong-uitkering hebt, is dat natuurlijk een grote schande. Je zou eigenlijk in een hoekje gaan moeten zitten en je schamen voor je ziekte of handicap. (Note the sarcasm, voor ik het halve forum over me heen krijg )
Allereerst, TO: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Heerlijk dat jij straks samen met je partner een kindje kunt gaan grootbrengen, al zal dat misschien niet gemakkelijk zijn. Ik hoop dat je een beetje kunt genieten van je zwangerschap, en je niet al te druk maakt om enkele domme opmerkingen die hier langs zijn gekomen. Zoals al gezegd is moet je belangrijke wijzigingen in je situatie doorgeven bij het UWV. Maar waarschijnlijk zal dat geen of weinig invloed hebben op je uitkering. Tenzij je aan je zwangerschap bent begonnen omdat je intussen hersteld bent, maar ik begrijp dat daar geen sprake van is in jouw geval.
[...]
Want het is natuurlijk veel leuker om gewoon hele dagen thuis te zitten en daar lekker ziek te zijn . Gewoon lekker lui thuis, zonder sociaal leven, zonder de bevrediging die je uit je werk haalt. Het is natuurlijk prettiger om elke dag door de thuiszorg gewassen te worden en soms de helft van de week in het ziekenhuis te zitten dan om elke dag te gaan werken. Gewoon een uitkering ontvangen op minimumniveau is zóveel fijner. Dan kun je daar leuk alle eigen bijdrages van betalen: van de huishoudelijke hulp, de persoonlijke verzorging, de verpleging, de andere begeleiding, en ook nog van de medicatie die je niet volledig vergoed krijgt. Daar komt dan nog bij je eigen risico van de zorgverzekeraar en alle hulpmiddelen die je zelf moet betalen.
Oh, ik wil gráág met je ruilen hoor. Ik werken, jij mijn uitkering. Neem dan wel even m’n handicap erbij, OK? Moet je even een paar spoedcursusjes volgen: katheteriseren, darmspoelen, en een elektrische rolstoel keren in kleine ruimtes. Daarnaast moet je ‘even’ leren te dealen met chronische pijn en een continue vermoeidheid. En ik hoop niet dat je snel last hebt van bijwerkingen, want je zult behoorlijk wat medicatie moeten slikken.
Daarnaast moet je er wel tegen kunnen dat andere mensen aan je lijf plukken en rommelen: je hebt immers hulp nodig bij eenvoudige dingen als wassen en aankleden, maar ook op medisch vlak zul je regelmatig wat onderzoeken en behandelingen moeten ondergaan.
Je zult ook je vriendschappen zien veranderen: sommigen zullen zich gaan ergeren aan je handicap, of natuurlijk aan het feit dat je een uitkering ontvangt(!) En de vrienden die je trouw blijven, zul je toch minder vaak zien. Je kunt immers niet meer mee met veel uitjes, en bij diegenen die in een flat zonder lift wonen of een hoge drempel voor de deur hebben, kun je niet meer binnen komen. Natuurlijk komen ze wel bij jou thuis, maar dat is toch weer anders. En je kunt niet meer lang op bezoek bij die vrienden waar je wél binnen kunt komen, want zij hebben geen aangepast toilet. Jammer, dat wel. Maar dan ga je gewoon naar huis om te katheteriseren.
Even denken hoor, waar moet ik je verder nog op voorbereiden? Oh ja, het inleveren van je mobiliteit. Met de elektrische rolstoel kun je je binnen je woonplaats wel aardig redden, maar je kunt natuurlijk niet fietsen, geen autorijden en niet met het openbaar vervoer reizen. Even met iemand meerijden is er ook niet bij, want je hebt een rolstoelbus nodig. Dus als het slecht weer is, moet je met de taxi. Die taxi is nooit op tijd, want die moet je delen met anderen en daardoor moet je soms kilometers omrijden, waardoor je eigenlijk altijd te laat komt op afspraken. En buiten de regio is het al helemaal een ramp, want je mag maar een beperkt aantal kilometers per jaar gebruik maken van een taxi tegen openbaarvervoertarief. Dus de bezoeken aan vrienden en familie moet je goed plannen, want dat kan maar een paar keer in een jaar.
Ja, je moet er wat voor over hebben, maar in ruil daarvan krijg je wél een uitkering. Ik weet zo snel niet wat ik je nog meer moet vertellen over mijn handicap, maar daar kom je vanzelf achter. Ik zet ‘m morgen om negen uur bij je op de stoep, krijg je ‘m een tijdje op zicht zodat je daarna kunt besluiten of je hem wilt houden of niet .
Of nee, nog één ding: het eten van de maaltijdvoorziening is niet erg lekker, en bovendien betaal je er veel meer voor dan wanneer je zelf zou kunnen koken. Zorg er dus voor dat je vrienden af en toe bij je thuis komen koken, en verder zijn de kant-en-klaar maaltijden uit de supermarkt al goedkoper dan die van de maaltijdvoorziening. Even alvast een tip voor de komende tijd .
Nee, ik ben absoluut niet zielig, en nee, ik wens jou ook geen akelige ziektes toe. Echt niet. En voor al die eigen bijdrages gelden vaak compensatieregelingen, hoewel je altijd extra kosten zult hebben vanwege je handicap. Maar ook met beperkingen kun je soms nog heel aardig een sociaal netwerk onderhouden, en er zijn genoeg dingen die je kunt doen waaruit je voldoening kunt halen. Ik kan dankzij afstandsonderwijs zelfs een studie volgen, en wie weet op die manier ooit gaan werken. Al zal fulltime niet lukken, dus ik blijf rond het minimum zitten, ook al zou ik DRIE studies doen.
Maar LEUK is het niet om gehandicapt te zijn hoor. En die Wajong, daar ben ik heel blij mee, maar ik had ‘m liever helemaal niet nodig gehad. Ik heb er bovendien nog voor moeten vechten ook: zelfs toen ik fulltime opgenomen was, niet eens zelf naar de WC kon en liggend op een brancard gedouched moest worden, kon ik volgens het UWV prima fulltime werken. Dus wie denkt dat je een Wajong-uitkering gemakkelijk krijgt: vergeet het maar. In die tijd had ik Bijstand. Schandalig hé? Ze hadden me gewoon moeten laten verhongeren, en met rolstoel en al op straat moeten gooien. Want mensen die in de Bijstand zitten, zijn ongetwijfeld in jouw ogen nog een graad erger dan mensen met Wajong.
Nee, ik ben héél blij dat ik in een land woon waar de sociale voorzieningen dusdanig geregeld zijn dat ook mensen met een handicap mee kunnen draaien in de maatschappij, en dat er compensatie mogelijk zijn voor hen die door hun handicap of ziekte niet kunnen werken. En ik vind het jammer dat er mensen zijn die denken dat het leuk is om zo'n uitkering te hebben, want er gaat achter een maandelijkse uitkeringsspecificatie (die ik geen loonstrook mag noemen van jou) vaak een hoop leed schuil dat je niet kunt zien aan de buitenkant. Gelukkig maar dat je dát niet ziet, zou ik zeggen.
Edit: Ik ben tenminste wel blij dat mensen niet alles kunnen zien wat er zich in mijn leven afspeelt. En ik zou ook niet alle ellende van anderen willen kunnen zien, zou er denk ik misselijk van worden.. hoewel het voor sommige mensen misschien goed zou zijn om af en toe geconfronteerd te worden met de realiteit van het gehandicapt-zijn.
@ Gusher: houd op met deze dames het bloed onder de nagels vandaan te halen. Ga je bijscholen en houd op met hier kortzichtige vooroordelen te profileren!!
zondag 2 mei 2010 om 21:01
Gusher is gewoon een domme kortzichtige Belg die nu waarschijnlijk in een deuk achter z'n computer ligt (of haar) en het gewoon leuk vind om hier te trollen.
Hij/zij werkt immers niet dus tijd zat om te forummen. En dan ook nog eens op een forum bij 'stoeme Ollanders' want op de fora in z'n eigen land wordt hij/zij allang uitgekotst.
Het leven van een klaploper.
Hij/zij werkt immers niet dus tijd zat om te forummen. En dan ook nog eens op een forum bij 'stoeme Ollanders' want op de fora in z'n eigen land wordt hij/zij allang uitgekotst.
Het leven van een klaploper.
zondag 2 mei 2010 om 21:07
quote:liubi schreef op 02 mei 2010 @ 21:01:
Gusher is gewoon een domme kortzichtige Belg die nu waarschijnlijk in een deuk achter z'n computer ligt (of haar) en het gewoon leuk vind om hier te trollen.
Hij/zij werkt immers niet dus tijd zat om te forummen. En dan ook nog eens op een forum bij 'stoeme Ollanders' want op de fora in z'n eigen land wordt hij/zij allang uitgekotst.
Het leven van een klaploper.en juist daarom heb ik rond 12.00 u het toverstafje voor Gusher al gebruikt, maar kennelijk zijn de engeltjes er momenteel niet.
Gusher is gewoon een domme kortzichtige Belg die nu waarschijnlijk in een deuk achter z'n computer ligt (of haar) en het gewoon leuk vind om hier te trollen.
Hij/zij werkt immers niet dus tijd zat om te forummen. En dan ook nog eens op een forum bij 'stoeme Ollanders' want op de fora in z'n eigen land wordt hij/zij allang uitgekotst.
Het leven van een klaploper.en juist daarom heb ik rond 12.00 u het toverstafje voor Gusher al gebruikt, maar kennelijk zijn de engeltjes er momenteel niet.
lokee wijzigde dit bericht op 02-05-2010 21:11
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
zondag 2 mei 2010 om 23:35
Dus als je in de WAO of Wajong zit mag je geen kindertjes?
Hmmm... heb net 7 weken geleden de derde eruit gewerkt(oudste is bijna 10 jaar, middelste net 2 jaar).....
Maar: heb mijn middelste in de twee jaar dat zij er is eigenlijk bijna nooit zelfstandig in bad gedaan. En de jongste ook al niet. Mijn man is minder gaan werken (dus minder inkomen) om thuis te kunnen ondersteunen. Huishouding komt ook bijna volledig op zijn schouders terecht.
Voor ons een bewuste keuze. Voor anderen misschien onbegrijpelijk. Maar ja, het is wel ónze keuze!
En eerlijk is eerlijk: ik zou liever werken en minder afhankelijk zijn van anderen, maar daarin heb ik nou eenmaal géén keuze. Wij zouden er namelijk wél veel meer aan 'over houden' als ik part-time en mijn man fulltime zou werken en de kinderen naar school en kinderopvang zouden gaan.
Mijn inkomen is van ongeveer 3000 euro netto naar 1100 euro netto per maand gegaan. Het inkomen van mijn man is een paar honderd euro achteruit gegaan doordat hij meer thuis wilde/moest zijn ter ondersteuning van het gezin en het huishouden. Maar je hoort ons niet klagen: het is hier tenminste mogelijk om, ondanks mijn 'handicaps', kindertjes op te kunnen/mogen voeden....
Hmmm... heb net 7 weken geleden de derde eruit gewerkt(oudste is bijna 10 jaar, middelste net 2 jaar).....
Maar: heb mijn middelste in de twee jaar dat zij er is eigenlijk bijna nooit zelfstandig in bad gedaan. En de jongste ook al niet. Mijn man is minder gaan werken (dus minder inkomen) om thuis te kunnen ondersteunen. Huishouding komt ook bijna volledig op zijn schouders terecht.
Voor ons een bewuste keuze. Voor anderen misschien onbegrijpelijk. Maar ja, het is wel ónze keuze!
En eerlijk is eerlijk: ik zou liever werken en minder afhankelijk zijn van anderen, maar daarin heb ik nou eenmaal géén keuze. Wij zouden er namelijk wél veel meer aan 'over houden' als ik part-time en mijn man fulltime zou werken en de kinderen naar school en kinderopvang zouden gaan.
Mijn inkomen is van ongeveer 3000 euro netto naar 1100 euro netto per maand gegaan. Het inkomen van mijn man is een paar honderd euro achteruit gegaan doordat hij meer thuis wilde/moest zijn ter ondersteuning van het gezin en het huishouden. Maar je hoort ons niet klagen: het is hier tenminste mogelijk om, ondanks mijn 'handicaps', kindertjes op te kunnen/mogen voeden....
maandag 3 mei 2010 om 10:05
Gusher, dat jij aardslui bent is duidelijk, maar de rest van
de wereldbevolking vindt er geen reet aan om 7 dagen per week
geen klap uit te voeren. vast moeilijk voor te stellen, maar goed, je kan niet alles hebben niet waar... (stom dat ik nog reageer, maar goed, heeft ie ook zijn zin weer......)
ik word trouwens ook erg moe van het vele onbegrip op
mensen met een arbeidsbeperking. ik snap het ook wel,
aan mij zie je tenslotte niks. maar ik word doodmoe van de reactie op het feit dat ik halve dagen werk. ik ben door mijn beperking ook chronisch moe, en kan dus niet meer dan een halve dag. heel veel mensen reageren dan met ; oww lekker, een halve dag....' alsof ik dat voor mijn lol doe... ik reageer tegenwoordig ook niet meer. ben zo moe om het steeds maar weer uit te leggen.... maar wou het toch ff kwijt
de wereldbevolking vindt er geen reet aan om 7 dagen per week
geen klap uit te voeren. vast moeilijk voor te stellen, maar goed, je kan niet alles hebben niet waar... (stom dat ik nog reageer, maar goed, heeft ie ook zijn zin weer......)
ik word trouwens ook erg moe van het vele onbegrip op
mensen met een arbeidsbeperking. ik snap het ook wel,
aan mij zie je tenslotte niks. maar ik word doodmoe van de reactie op het feit dat ik halve dagen werk. ik ben door mijn beperking ook chronisch moe, en kan dus niet meer dan een halve dag. heel veel mensen reageren dan met ; oww lekker, een halve dag....' alsof ik dat voor mijn lol doe... ik reageer tegenwoordig ook niet meer. ben zo moe om het steeds maar weer uit te leggen.... maar wou het toch ff kwijt
maandag 3 mei 2010 om 10:07
quote:miss84 schreef op 02 mei 2010 @ 13:43:
[...]
Ik hou wel geld over hoor aan het einde van de maand.
Ja ik geef wel toe, dat het me wel lekker lijkt om gewoon elke maand een x bedrag te krijgen waar ik niets voor heb hoeven doen.
Vind het nu ook fijn dat als ik iets koop, dat ik weet dat ik er ontzettend hard voor gewerkt heb.
De enige reden waarom je zo denkt/reageert kan in mijn ogen alleen maar zo zijn, omdat je eigenlijk heel hard baalt dat je werkt. Dat je je eigen geld verdient. Vind je werken niet leuk dan? Of heb je gewoon een heeeeeeeele stomme baan? In dat geval een andere baan proberen te zoeken en genieten van de voordelen die werken (ook) oplevert.
Bovendien groei je in salaris (je bent nog 'jong' als ik je nick goed lees), dus mag hopen dat je over een jaar of vijf alweer aardig gestegen bent.
Met een uitkering blijf je altijd op hetzelfde niveau steken, of je nu 20 bent of 50. Er is geen perspectief op meer inkomen. Sterker nog, als je erbij gaat werken en de uren zijn vanwege je gezondheid bijvoorbeeld max. 20 uur per week, dan ga je er op inkomen ontzettend op achteruit (helaas).
[...]
Ik hou wel geld over hoor aan het einde van de maand.
Ja ik geef wel toe, dat het me wel lekker lijkt om gewoon elke maand een x bedrag te krijgen waar ik niets voor heb hoeven doen.
Vind het nu ook fijn dat als ik iets koop, dat ik weet dat ik er ontzettend hard voor gewerkt heb.
De enige reden waarom je zo denkt/reageert kan in mijn ogen alleen maar zo zijn, omdat je eigenlijk heel hard baalt dat je werkt. Dat je je eigen geld verdient. Vind je werken niet leuk dan? Of heb je gewoon een heeeeeeeele stomme baan? In dat geval een andere baan proberen te zoeken en genieten van de voordelen die werken (ook) oplevert.
Bovendien groei je in salaris (je bent nog 'jong' als ik je nick goed lees), dus mag hopen dat je over een jaar of vijf alweer aardig gestegen bent.
Met een uitkering blijf je altijd op hetzelfde niveau steken, of je nu 20 bent of 50. Er is geen perspectief op meer inkomen. Sterker nog, als je erbij gaat werken en de uren zijn vanwege je gezondheid bijvoorbeeld max. 20 uur per week, dan ga je er op inkomen ontzettend op achteruit (helaas).
maandag 3 mei 2010 om 10:18
Ohja, ik hah/heb (nu deels) een Wajong. Die had ik voordat ik zwanger werd. Toen dus zwanger en in mijn geval was het wel waar. Arbeidsgehandicapt zijn met kind was een te zware opgave. Heb dus veel steun en veel opvang (voor kind en mijzelf) nodig gehad om de eerste jaren door te komen. Ik had van te voren niet goed ingeschat wat het in de praktijk betekend voor je gezondheid. Nu we dat wel weten, weten we ook dat meer kinderen absoluut niet haalbaar is. Maar desalnietemin neemt het niet weg dat je met een arbeidshandicap dezelfde emoties doormaakt die anderen gezonde mensen ook vaak doormaken. En dat dus behoefte aan een relatie en later een kind normale menselijke verlangens zijn. Ook met ziekte. Het is een grote opoffering (vind ik) om vanwege je ziekte het te moeten laten om geen kind te willen krijgen, simpelweg omdat de maatschappij die 'natuurwens' dan ineens zou afkeuren. Je kunt nog zo spastisch in een bed liggen en zooooo graag een kindje willen!
Nou ja, bij ons is het in inmiddels een verstandige keuze om gezondheid boven meer kinderen te laten gaan.
In de praktijk betekend het trouwens dat een Wajong met een gezin iets van 675 euro p.m. is en geen 900 euro wat geschetst wordt.
Uiteraard krijgen gezinnen waarvan 1 ouder een Wajong heeft ook de toeslagen, zoals kinderbijslag en kindgebonden budget. Maar daar hebben anderen in principe ook recht op die geen Wajong hebben.
Nou ja, bij ons is het in inmiddels een verstandige keuze om gezondheid boven meer kinderen te laten gaan.
In de praktijk betekend het trouwens dat een Wajong met een gezin iets van 675 euro p.m. is en geen 900 euro wat geschetst wordt.
Uiteraard krijgen gezinnen waarvan 1 ouder een Wajong heeft ook de toeslagen, zoals kinderbijslag en kindgebonden budget. Maar daar hebben anderen in principe ook recht op die geen Wajong hebben.
maandag 3 mei 2010 om 10:31
quote:Immaculata schreef op 02 mei 2010 @ 14:14:
[...]
Werken loont altijd. Je uitkering wordt op je loon ingehouden, maar wat er nog overblijft mag je gewoon zelf houden. Als je uitkering dus 600 is en je loon 700, dan blijft er 100 euro méér over dan wanneer je niet zou werken.
Dat is niet helemaal waar. Werken loont, dat wel. Omdat het fijn is om (deels) zelf je broek op te kunnen houden, omdat je in de maatschappij staat, je collega's hebt of gewoon goed bezig bent (kan overigens ook allemaal vrijwillig). Maar goed, ik ben er op achteruit gegaan met werken. Omdat als je net iets teveel uur werkt, je AO percentage naar beneden gaat. Dat betekend letterlijk dat je minder inkomen krijgt, omdat je minder erg ziek bent bevonden (en dus wat uren kunt werken). Maar dat wat je binnenhaalt qua werken, niet net zoveel is als het volledige bedrag wat je kreeg toen je nog volledig AO was. In mijn geval ging ik er bijna 100 euro op achteruit. Wat best veel is als je inkomen 'maar' 675 was.
[...]
Werken loont altijd. Je uitkering wordt op je loon ingehouden, maar wat er nog overblijft mag je gewoon zelf houden. Als je uitkering dus 600 is en je loon 700, dan blijft er 100 euro méér over dan wanneer je niet zou werken.
Dat is niet helemaal waar. Werken loont, dat wel. Omdat het fijn is om (deels) zelf je broek op te kunnen houden, omdat je in de maatschappij staat, je collega's hebt of gewoon goed bezig bent (kan overigens ook allemaal vrijwillig). Maar goed, ik ben er op achteruit gegaan met werken. Omdat als je net iets teveel uur werkt, je AO percentage naar beneden gaat. Dat betekend letterlijk dat je minder inkomen krijgt, omdat je minder erg ziek bent bevonden (en dus wat uren kunt werken). Maar dat wat je binnenhaalt qua werken, niet net zoveel is als het volledige bedrag wat je kreeg toen je nog volledig AO was. In mijn geval ging ik er bijna 100 euro op achteruit. Wat best veel is als je inkomen 'maar' 675 was.
maandag 3 mei 2010 om 10:36
quote:Puikeltje schreef op 02 mei 2010 @ 14:19:
Ik vind eigenlijk dat mensen met een wajonguitkering een assessment moeten doen. Dan kan er gemeten worden op welk niveau zij een baan of studie zouden kunnen doen. Als er dan uitkomt dat ze bijvoorbeeld een HBO of academische studie zouden kunnen doen, of een baan op dat niveau, dat hun uitkering daar dan ook naar is. Een uitkering a la minimumloon terwijl je zonder je ziekte een baan op academisch niveau zou kunnen hebben vind ik echt oneerlijk.quote:Immaculata schreef op 02 mei 2010 @ 14:14:Ik niet. Maar dat komt omdat ik uberhaupt niet sterk geloof in de verschillende waarderingen van werk. Hard werken = hard werken, of je nu hoofd-slim (intelligent) bent, of handen-slim (praktisch). Allebei is het evenveel waard vind ik.
Ik vind eigenlijk dat mensen met een wajonguitkering een assessment moeten doen. Dan kan er gemeten worden op welk niveau zij een baan of studie zouden kunnen doen. Als er dan uitkomt dat ze bijvoorbeeld een HBO of academische studie zouden kunnen doen, of een baan op dat niveau, dat hun uitkering daar dan ook naar is. Een uitkering a la minimumloon terwijl je zonder je ziekte een baan op academisch niveau zou kunnen hebben vind ik echt oneerlijk.quote:Immaculata schreef op 02 mei 2010 @ 14:14:Ik niet. Maar dat komt omdat ik uberhaupt niet sterk geloof in de verschillende waarderingen van werk. Hard werken = hard werken, of je nu hoofd-slim (intelligent) bent, of handen-slim (praktisch). Allebei is het evenveel waard vind ik.
maandag 3 mei 2010 om 10:50
quote:Carrrie schreef op 02 mei 2010 @ 23:35:
Dus als je in de WAO of Wajong zit mag je geen kindertjes?
Nee, natuurlijk niet! Dus als je ze al hébt, en je komt onverhoopt in de WAO terecht, dan moet je ze gewoon weer inleveren . Maar ik had al uitgelegd dat mensen met een handicap nooit seks hebben hé? Dus dan kun je niet zwanger worden ook. Mooi systeem hoor .
Goed, het ging mij om de opmerking van Misszoveel, dat ze het ook wel lekker zou vinden om elke maand een uitkering te krijgen zonder daarvoor te hoeven werken. Prima, maar dan moet je er ook even over nadenken hoe 'lekker' het is om je kont af te moeten laten vegen door vreemden, of om bijvoorbeeld langdurig depressief te zijn.
In de opmerkingen van Gusher ging het om de vraag of je wel arbeidsongeschikt kunt zijn als je zwanger bent of een kind hebt. Antwoord: ja, dat kan. Het hangt natuurlijk af van de reden van je arbeidsongeschiktheid, dat wel. Want natuurlijk is het opvoeden van een kind een loodzware baan. Maar bij de verzorging en opvoeding van je kind kun je hulp krijgen van partner, van ouders en/of schoonouders, familie en vrienden, kinderopvang of iemand die je inhuurt. En als je gaat werken, vindt je baas het waarschijnlijk niet zo gepast als je zo'n heel leger aan hulptroepen meeneemt. Daar komt bij dat in de rust van je eigen huis en in je eigen tempo je kindje verzorgen, wel een heel ander soort belasting is dan werken. Voor sommigen zal een kindje verzorgen beter te doen zijn dan werken, voor anderen kan het juist andersom zijn. Allemaal weer afhankelijk van wat de reden is dat je niet kunt werken.
Mag je tijdens kantooruren met een vriendin de stad in als je Wajong hebt? Mag je 'de godganse dag' forummen? Mag je een bruiloft bijwonen, mag je zwanger worden? Natuurlijk mag dat! Je kunt niet werken, je krijgt een uitkering, en ja, dan hoef je inderdaad niet te werken, en ook hoef je geen hele dagen thuis te blijven zitten. Pas als je geld gaat verdienen en dat niet meldt, of als je dingen gaat doen die je volgens je medische status helemaal niet kúnt, dan klopt er iets niet. Maar niemand wordt afgekeurd op onvruchtbaarheid of onvermogen voor kinderen te zorgen. Er zullen dus genoeg mensen zijn die níet kunnen werken, maar wél een kindje hebben. Dús?
Zwanger worden is je eigen keus. Of nee, dat formuleer ik niet goed: zwanger proberen te worden is je eigen keus. Dat staat los van je AO-status. In mijn persoonlijke geval zou het niet slim zijn om zwanger te (willen) worden. Maar stel dat ik er wél voor zou kiezen om dat te proberen, en stel dat het allemaal goed zou gaan en ik een kindje zou krijgen.. dan kan ik nog steeds niet werken. Ik houd namelijk dezelfde beperkingen die ik altijd al had.
Het enige dat in de toekomst mijn AO-status zou kunnen veranderen (los van medische wonderen) is het afronden van mijn studie. Met wat hulp van het UWV, een hoop geluk en hard werken, kan ik dan wellicht gedeeltelijk gaan werken. Alleen is de kans erg groot, dat ik altijd op of rond het minimum zal blijven hangen. Ook als ik het maximale aantal uren ga werken dat ik lichamelijk aankan. Zo "leuk" is het namelijk om arbeidsongeschikt te zijn.
Dus die mensen die ondanks hun handicap en het feit dat ze niet kunnen werken, wél zwanger kunnen worden en met hulp van hun omgeving een kindje groot kunnen brengen, die gun ik dat héél erg. En ik wens ze alle geluk van de wereld toe met hun gezin
Dus als je in de WAO of Wajong zit mag je geen kindertjes?
Nee, natuurlijk niet! Dus als je ze al hébt, en je komt onverhoopt in de WAO terecht, dan moet je ze gewoon weer inleveren . Maar ik had al uitgelegd dat mensen met een handicap nooit seks hebben hé? Dus dan kun je niet zwanger worden ook. Mooi systeem hoor .
Goed, het ging mij om de opmerking van Misszoveel, dat ze het ook wel lekker zou vinden om elke maand een uitkering te krijgen zonder daarvoor te hoeven werken. Prima, maar dan moet je er ook even over nadenken hoe 'lekker' het is om je kont af te moeten laten vegen door vreemden, of om bijvoorbeeld langdurig depressief te zijn.
In de opmerkingen van Gusher ging het om de vraag of je wel arbeidsongeschikt kunt zijn als je zwanger bent of een kind hebt. Antwoord: ja, dat kan. Het hangt natuurlijk af van de reden van je arbeidsongeschiktheid, dat wel. Want natuurlijk is het opvoeden van een kind een loodzware baan. Maar bij de verzorging en opvoeding van je kind kun je hulp krijgen van partner, van ouders en/of schoonouders, familie en vrienden, kinderopvang of iemand die je inhuurt. En als je gaat werken, vindt je baas het waarschijnlijk niet zo gepast als je zo'n heel leger aan hulptroepen meeneemt. Daar komt bij dat in de rust van je eigen huis en in je eigen tempo je kindje verzorgen, wel een heel ander soort belasting is dan werken. Voor sommigen zal een kindje verzorgen beter te doen zijn dan werken, voor anderen kan het juist andersom zijn. Allemaal weer afhankelijk van wat de reden is dat je niet kunt werken.
Mag je tijdens kantooruren met een vriendin de stad in als je Wajong hebt? Mag je 'de godganse dag' forummen? Mag je een bruiloft bijwonen, mag je zwanger worden? Natuurlijk mag dat! Je kunt niet werken, je krijgt een uitkering, en ja, dan hoef je inderdaad niet te werken, en ook hoef je geen hele dagen thuis te blijven zitten. Pas als je geld gaat verdienen en dat niet meldt, of als je dingen gaat doen die je volgens je medische status helemaal niet kúnt, dan klopt er iets niet. Maar niemand wordt afgekeurd op onvruchtbaarheid of onvermogen voor kinderen te zorgen. Er zullen dus genoeg mensen zijn die níet kunnen werken, maar wél een kindje hebben. Dús?
Zwanger worden is je eigen keus. Of nee, dat formuleer ik niet goed: zwanger proberen te worden is je eigen keus. Dat staat los van je AO-status. In mijn persoonlijke geval zou het niet slim zijn om zwanger te (willen) worden. Maar stel dat ik er wél voor zou kiezen om dat te proberen, en stel dat het allemaal goed zou gaan en ik een kindje zou krijgen.. dan kan ik nog steeds niet werken. Ik houd namelijk dezelfde beperkingen die ik altijd al had.
Het enige dat in de toekomst mijn AO-status zou kunnen veranderen (los van medische wonderen) is het afronden van mijn studie. Met wat hulp van het UWV, een hoop geluk en hard werken, kan ik dan wellicht gedeeltelijk gaan werken. Alleen is de kans erg groot, dat ik altijd op of rond het minimum zal blijven hangen. Ook als ik het maximale aantal uren ga werken dat ik lichamelijk aankan. Zo "leuk" is het namelijk om arbeidsongeschikt te zijn.
Dus die mensen die ondanks hun handicap en het feit dat ze niet kunnen werken, wél zwanger kunnen worden en met hulp van hun omgeving een kindje groot kunnen brengen, die gun ik dat héél erg. En ik wens ze alle geluk van de wereld toe met hun gezin
maandag 3 mei 2010 om 10:59
Ik heb alle berichten even doorgelezen en kan mij enigzins vinden in beide 'kampen', om het maar even zo te noemen.
Het lijkt me verschrikkelijk om op jonge leeftijd verplicht thuis te moeten zitten. Een weekje vrij en lekker je eigen ding doen is natuurlijk heerlijk, maar wat als je leven alleen maar bestaat uit weekjes vrij? Iedereen om je heen is aan het werk, dus elke dag even bij iemand op de thee of koffie is er meestal ook niet bij. Het lijkt me enorm confronterend en erg moeilijk en je hebt nog zoveel jaar te gaan! Ik ben dan ook erg dankbaar dat ik zelf gewoon aan het werk ben met mijn 26 jaar.
Daarentegen begrijp ik het verweer ook wel een beetje. Er zijn, over welke uitkering we het dan ook hebben, ook mensen die er van profiteren. Ik heb zelf een oud collega die na de geboorte van haar zoon een psychische aandoening heeft 'gevormd' om maar betaald thuis te kunnen zitten. Of mensen die in staat zijn om wel te werken, maar het thuis zitten veel te prettig vinden.
Hoe dan ook, er zijn gewoon mensen die er misbruik van maken en in die zin kan ik begrijpen dat er tegenstand is. Daarentegen kan men geen enkele 'groep' over één kam scheren en is het dan ook wel heel kortzichtig om er van uit te gaan dat de meerderheid deze instelling heeft. Want DAT geloof ik dus niet. Hoewel als je voor je 'lol' een WAjong uitkering wilt hebben, er volgens mij wel een steekje los bij je zit, dus in die zin ......
Gefeliciteerd met je zwangerschap TO!
Het lijkt me verschrikkelijk om op jonge leeftijd verplicht thuis te moeten zitten. Een weekje vrij en lekker je eigen ding doen is natuurlijk heerlijk, maar wat als je leven alleen maar bestaat uit weekjes vrij? Iedereen om je heen is aan het werk, dus elke dag even bij iemand op de thee of koffie is er meestal ook niet bij. Het lijkt me enorm confronterend en erg moeilijk en je hebt nog zoveel jaar te gaan! Ik ben dan ook erg dankbaar dat ik zelf gewoon aan het werk ben met mijn 26 jaar.
Daarentegen begrijp ik het verweer ook wel een beetje. Er zijn, over welke uitkering we het dan ook hebben, ook mensen die er van profiteren. Ik heb zelf een oud collega die na de geboorte van haar zoon een psychische aandoening heeft 'gevormd' om maar betaald thuis te kunnen zitten. Of mensen die in staat zijn om wel te werken, maar het thuis zitten veel te prettig vinden.
Hoe dan ook, er zijn gewoon mensen die er misbruik van maken en in die zin kan ik begrijpen dat er tegenstand is. Daarentegen kan men geen enkele 'groep' over één kam scheren en is het dan ook wel heel kortzichtig om er van uit te gaan dat de meerderheid deze instelling heeft. Want DAT geloof ik dus niet. Hoewel als je voor je 'lol' een WAjong uitkering wilt hebben, er volgens mij wel een steekje los bij je zit, dus in die zin ......
Gefeliciteerd met je zwangerschap TO!
Carpe diem
maandag 3 mei 2010 om 11:12
quote:schuim schreef op 02 mei 2010 @ 16:38:
Wat eerder gestelt werd, als je werkt naast je wajong minder geld overhoudt per maand is kul. Je houdt altijd hetzelfde over of meer. Dat is dus niet waar. Als je boven een x uur gaat werken, word je AO percentage minder, waardoor je met werken vaak minder overhoudt!
Wat eerder gestelt werd, als je werkt naast je wajong minder geld overhoudt per maand is kul. Je houdt altijd hetzelfde over of meer. Dat is dus niet waar. Als je boven een x uur gaat werken, word je AO percentage minder, waardoor je met werken vaak minder overhoudt!
maandag 3 mei 2010 om 11:28
quote:[message=5887552,noline]Sent schreef op 02 mei 2010
Maar LEUK is het niet om gehandicapt te zijn hoor. En die Wajong, daar ben ik heel blij mee, maar ik had ‘m liever helemaal niet nodig gehad. Ik heb er bovendien nog voor moeten vechten ook: zelfs toen ik fulltime opgenomen was, niet eens zelf naar de WC kon en liggend op een brancard gedouched moest worden, kon ik volgens het UWV prima fulltime werken. Dus wie denkt dat je een Wajong-uitkering gemakkelijk krijgt: vergeet het maar. In die tijd had ik Bijstand. Schandalig hé? Ze hadden me gewoon moeten laten verhongeren, en met rolstoel en al op straat moeten gooien. Want mensen die in de Bijstand zitten, zijn ongetwijfeld in jouw ogen nog een graad erger dan mensen met Wajong.
@Sent,
ik vind het echt schandalig dat het UWV zo krom als een hoepel in elkaar steekt! Ik ben relatief 'makkelijk' afgekeurd. Het enige wat nodig was, waren gesprekken, mijn medisch dossier en volgens mij heeft vooral mijn verleden een rol gespeeld met div. therapien vanaf jonge leeftijd. In mijn geval ben ik geestelijk afgekeurd vanwege chronische depressies en persoonlijkheidsproblematiek. Niet dat ik toen kon werken, want was best ver heen. Maar er zaten ook zeker wel betere perioden tussen, waarbij ik absoluut beter functioneerde dan jij zo te lezen.
Ik ben blij dat ik toen die rust kreeg die ik zo hard nodig had om deels te kunnen herstellen! Maar als ik lees wat jou is overkomen, vind ik het schandalig dat het UWV zo met 2 maten meet! Ik krijg onderhand de indruk dat psychische problematiek "erger" is dan zo goed als fysiek inmobiel zijn (met daarbij weer mogelijk bijkomende psychische klachten). Zeg maar prrriet prrrriieett en je krijgt 'm wel en als je ongewassen en onaangekeed binnenkomt, omdat je niet eens jezelf kan verzorgen, krijg je 'm niet. Je zou bijna als stunt gewoon in je blootje gaan, om te laten zien dat je je nu eenmaal niet zelf kan wassen/aankleden... Te erg!!
Maar LEUK is het niet om gehandicapt te zijn hoor. En die Wajong, daar ben ik heel blij mee, maar ik had ‘m liever helemaal niet nodig gehad. Ik heb er bovendien nog voor moeten vechten ook: zelfs toen ik fulltime opgenomen was, niet eens zelf naar de WC kon en liggend op een brancard gedouched moest worden, kon ik volgens het UWV prima fulltime werken. Dus wie denkt dat je een Wajong-uitkering gemakkelijk krijgt: vergeet het maar. In die tijd had ik Bijstand. Schandalig hé? Ze hadden me gewoon moeten laten verhongeren, en met rolstoel en al op straat moeten gooien. Want mensen die in de Bijstand zitten, zijn ongetwijfeld in jouw ogen nog een graad erger dan mensen met Wajong.
@Sent,
ik vind het echt schandalig dat het UWV zo krom als een hoepel in elkaar steekt! Ik ben relatief 'makkelijk' afgekeurd. Het enige wat nodig was, waren gesprekken, mijn medisch dossier en volgens mij heeft vooral mijn verleden een rol gespeeld met div. therapien vanaf jonge leeftijd. In mijn geval ben ik geestelijk afgekeurd vanwege chronische depressies en persoonlijkheidsproblematiek. Niet dat ik toen kon werken, want was best ver heen. Maar er zaten ook zeker wel betere perioden tussen, waarbij ik absoluut beter functioneerde dan jij zo te lezen.
Ik ben blij dat ik toen die rust kreeg die ik zo hard nodig had om deels te kunnen herstellen! Maar als ik lees wat jou is overkomen, vind ik het schandalig dat het UWV zo met 2 maten meet! Ik krijg onderhand de indruk dat psychische problematiek "erger" is dan zo goed als fysiek inmobiel zijn (met daarbij weer mogelijk bijkomende psychische klachten). Zeg maar prrriet prrrriieett en je krijgt 'm wel en als je ongewassen en onaangekeed binnenkomt, omdat je niet eens jezelf kan verzorgen, krijg je 'm niet. Je zou bijna als stunt gewoon in je blootje gaan, om te laten zien dat je je nu eenmaal niet zelf kan wassen/aankleden... Te erg!!
maandag 3 mei 2010 om 11:41
quote:pijnboompitje schreef op 03 mei 2010 @ 10:59:
Het lijkt me verschrikkelijk om op jonge leeftijd verplicht thuis te moeten zitten. Een weekje vrij en lekker je eigen ding doen is natuurlijk heerlijk, maar wat als je leven alleen maar bestaat uit weekjes vrij? Iedereen om je heen is aan het werk, dus elke dag even bij iemand op de thee of koffie is er meestal ook niet bij. Het lijkt me enorm confronterend en erg moeilijk en je hebt nog zoveel jaar te gaan! Ik ben dan ook erg dankbaar dat ik zelf gewoon aan het werk ben met mijn 26 jaar.
Mijn vrienden zijn inderdaad doordeweeks bijna altijd full-time aan het werk, net als mijn man. Dus sociaal doen kan ik wel vergeten, tenzij ik het geluk heb dat bepaalde vrienden hun diensten zo zijn dat ze weekend draaien en daardoor doordeweeks vrij zijn. Gelukkig heb ik door mijn beperking ook erg weinig behoefte aan sociaal doen (overload aan prikkels). Ik kom het meest tot rust als ik helemaal niemand hoef te zien. Dat geldt (helaas) zelfs voor mijn man en kind.
Het lijkt me verschrikkelijk om op jonge leeftijd verplicht thuis te moeten zitten. Een weekje vrij en lekker je eigen ding doen is natuurlijk heerlijk, maar wat als je leven alleen maar bestaat uit weekjes vrij? Iedereen om je heen is aan het werk, dus elke dag even bij iemand op de thee of koffie is er meestal ook niet bij. Het lijkt me enorm confronterend en erg moeilijk en je hebt nog zoveel jaar te gaan! Ik ben dan ook erg dankbaar dat ik zelf gewoon aan het werk ben met mijn 26 jaar.
Mijn vrienden zijn inderdaad doordeweeks bijna altijd full-time aan het werk, net als mijn man. Dus sociaal doen kan ik wel vergeten, tenzij ik het geluk heb dat bepaalde vrienden hun diensten zo zijn dat ze weekend draaien en daardoor doordeweeks vrij zijn. Gelukkig heb ik door mijn beperking ook erg weinig behoefte aan sociaal doen (overload aan prikkels). Ik kom het meest tot rust als ik helemaal niemand hoef te zien. Dat geldt (helaas) zelfs voor mijn man en kind.
maandag 3 mei 2010 om 12:14
quote:schouderklopje schreef op 03 mei 2010 @ 11:12:
[...]
Dat is dus niet waar. Als je boven een x uur gaat werken, word je AO percentage minder, waardoor je met werken vaak minder overhoudt!
Ah dat wist ik niet. Ik ben zodanig afgekeurd dat ik hiermee ook niet te maken heb gehad, alleen het % van minimum loon naar % afkeuren meegekregen daar. Ik had zelf verwacht voor max 50 % te worden afgekeurd maar de arts daar had besloten dat ik wat meer op mijn remmen moest staan en absoluut niet zoveel mocht werken voor mijn gezondheid, sinds ik dat doe gaat het ook iets beter maar minder leuk is het wel.
Ik ben ook relatief makkelijk gekeurd gelukkig, maar goed wel zodanig dat de arts mij tegen moest houden in mijn doen. Mijn problemen zijn trouwens fysiek, en daaruit voortkomend psychisch.
[...]
Dat is dus niet waar. Als je boven een x uur gaat werken, word je AO percentage minder, waardoor je met werken vaak minder overhoudt!
Ah dat wist ik niet. Ik ben zodanig afgekeurd dat ik hiermee ook niet te maken heb gehad, alleen het % van minimum loon naar % afkeuren meegekregen daar. Ik had zelf verwacht voor max 50 % te worden afgekeurd maar de arts daar had besloten dat ik wat meer op mijn remmen moest staan en absoluut niet zoveel mocht werken voor mijn gezondheid, sinds ik dat doe gaat het ook iets beter maar minder leuk is het wel.
Ik ben ook relatief makkelijk gekeurd gelukkig, maar goed wel zodanig dat de arts mij tegen moest houden in mijn doen. Mijn problemen zijn trouwens fysiek, en daaruit voortkomend psychisch.
maandag 3 mei 2010 om 12:41
quote:schouderklopje schreef op 03 mei 2010 @ 11:28:
[...]
Ik krijg onderhand de indruk dat psychische problematiek "erger" is dan zo goed als fysiek inmobiel zijn
Dat vind ik wel. Ik ben blij dat ik 'gewoon' een lichamelijke handicap heb. Heb tot m'n 17e geworsteld met depressies, en kan nu in alle eerlijkheid zeggen dat ik liever de pijn en beperkingen heb van mijn lichamelijke aandoening, dan dat ik depressief ben. Daarbij loop jij ongetwijfeld tegen veel meer onbegrip aan dan ik. Soms heeft het z'n zo voordelen om een 'zichtbare' handicap te hebben.
Maar goed, da's een andere discussie. Het ging mij er meer om om duidelijk te maken dat je echt niet 'zomaar' een uitkering krijgt. Ik ken meer mensen die onterecht goedgekeurd zijn dan mensen die onterecht afgekeurd zouden zijn. Die laatste categorie kom ik helemaal niet tegen in mijn omgeving trouwens. En ik ken best veel mensen die AO zijn.,
En Pijnboompit: het is waar dat er altijd mensen zijn die misbruik maken van regelingen, zoals bij iedere regeling. Maar ik vermoed dat het nog veel vaker voorkomt dat mensen dénken dat iemand misbruik maakt van een regeling, omdat ze niet zien wat iemand werkelijk mankeert en wel of niet kan. Maar de discussie ging over de vraag of mensen hun (Wajong)-uitkering in zouden moeten leveren als zij kinderen krijgen, en over hoe lekker het wel niet is om niet te hoeven (kúnnen!) werken. Natuurlijk mag er kritisch naar regelingen gekeken worden en natuurlijk moeten er strenge regels zijn en zorgvuldige keuringen, om te voorkomen dat mensen onterecht in zo'n uitkering terecht zouden komen. Maar dat staat los van allerlei andere opmerkingen die hier voorbij zijn gekomen over mensen met een (arbeidsongeschiktheids)uitkering.
Trouwens: sociaal doen met vrienden is er om meer redenen vaak niet bij als je een uitkering hebt. Niet alleen omdat zij werken overdag, maar ook mensen met een handicap zijn vaak druk van van-alles-en-nog-wat. Ziekenhuisbezoeken, therapie, tijdrovende persoonlijke verzorging, middagslaapjes, etc. En dat dan met vaak een (zeer) beperkte energie. Ik zelf kan vaak bijv. hooguit één "activiteit" plannen op een dag. Dus op dagen dat ik fysio heb, boodschappen doe of mijn darmen moet spoelen, kan ik geen bezoekjes of andere 'leuke' dingen plannen. Daarbij heb je als gehandicapte ook nog veel meer regelzaken dan werkende mensen, omdat je met allerlei instanties te maken hebt, die allemaal even slecht bereikbaar zijn. Dus echt, hele dagen niets-doen is er niet bij. Ik probeer dan tussendoor nog te studeren ook. En ik kan je vertellen: dat valt niet mee. Dat is niet erg, maar het is wél zo dat alleen ziek-zijn vaak al een fulltime baan is. Dat zullen velen hier kunnen bevestigen, vrees ik.
[...]
Ik krijg onderhand de indruk dat psychische problematiek "erger" is dan zo goed als fysiek inmobiel zijn
Dat vind ik wel. Ik ben blij dat ik 'gewoon' een lichamelijke handicap heb. Heb tot m'n 17e geworsteld met depressies, en kan nu in alle eerlijkheid zeggen dat ik liever de pijn en beperkingen heb van mijn lichamelijke aandoening, dan dat ik depressief ben. Daarbij loop jij ongetwijfeld tegen veel meer onbegrip aan dan ik. Soms heeft het z'n zo voordelen om een 'zichtbare' handicap te hebben.
Maar goed, da's een andere discussie. Het ging mij er meer om om duidelijk te maken dat je echt niet 'zomaar' een uitkering krijgt. Ik ken meer mensen die onterecht goedgekeurd zijn dan mensen die onterecht afgekeurd zouden zijn. Die laatste categorie kom ik helemaal niet tegen in mijn omgeving trouwens. En ik ken best veel mensen die AO zijn.,
En Pijnboompit: het is waar dat er altijd mensen zijn die misbruik maken van regelingen, zoals bij iedere regeling. Maar ik vermoed dat het nog veel vaker voorkomt dat mensen dénken dat iemand misbruik maakt van een regeling, omdat ze niet zien wat iemand werkelijk mankeert en wel of niet kan. Maar de discussie ging over de vraag of mensen hun (Wajong)-uitkering in zouden moeten leveren als zij kinderen krijgen, en over hoe lekker het wel niet is om niet te hoeven (kúnnen!) werken. Natuurlijk mag er kritisch naar regelingen gekeken worden en natuurlijk moeten er strenge regels zijn en zorgvuldige keuringen, om te voorkomen dat mensen onterecht in zo'n uitkering terecht zouden komen. Maar dat staat los van allerlei andere opmerkingen die hier voorbij zijn gekomen over mensen met een (arbeidsongeschiktheids)uitkering.
Trouwens: sociaal doen met vrienden is er om meer redenen vaak niet bij als je een uitkering hebt. Niet alleen omdat zij werken overdag, maar ook mensen met een handicap zijn vaak druk van van-alles-en-nog-wat. Ziekenhuisbezoeken, therapie, tijdrovende persoonlijke verzorging, middagslaapjes, etc. En dat dan met vaak een (zeer) beperkte energie. Ik zelf kan vaak bijv. hooguit één "activiteit" plannen op een dag. Dus op dagen dat ik fysio heb, boodschappen doe of mijn darmen moet spoelen, kan ik geen bezoekjes of andere 'leuke' dingen plannen. Daarbij heb je als gehandicapte ook nog veel meer regelzaken dan werkende mensen, omdat je met allerlei instanties te maken hebt, die allemaal even slecht bereikbaar zijn. Dus echt, hele dagen niets-doen is er niet bij. Ik probeer dan tussendoor nog te studeren ook. En ik kan je vertellen: dat valt niet mee. Dat is niet erg, maar het is wél zo dat alleen ziek-zijn vaak al een fulltime baan is. Dat zullen velen hier kunnen bevestigen, vrees ik.
maandag 3 mei 2010 om 13:29
Dat laatste kan ik zeker bevestigen Sent. Ik had het voor mijn gevoel vaak al druk met alles wat kwam kijken bij mijn ziek zijn.
Je moet zoveel regelen. Ik had twee jaar full time therapie (daar kon so wie so echt niks meer naast). Daarna ambulant, maar wel dusdanig dat ik 2 a 3 keer per week naar de instelling ging. Ook heb ik tijden behandeling aan huis gehad. Iedereen wil je volgen en monitoren en daar horen een hoop afspraken bij.
En dan inderdaad de vermoeidheid, het slapen wat nodig is (ziek zijn kost energie!), al je energie gaat zitten in de basisdingen (wassen, aankleden, het lukte me amper om te koken en het huishouden te doen, dat deed mijn man allemaal).
Zoveel gesprekjes hier en daar omdat je voor een regeling in aanmerking komt. Maar dan moet wel je hele hebben en houwen binnenste buiten gekeerd worden, je medische dossier en allerlei verklaringen die je weer nodig hebt van je behandelaren. En niet dat je dan 1 lullig formuliertje kan invullen. Nee, alles gaat in tienvoud, want het gebeurt toch met de nodige scepsis (heeft ze dat wel echt, echt, echt nodig???). Begrijpelijk, want met dat soort regelgeving moet je zuinig omspringen, om eerdergenoemde verwijten (te lam om te werken) voor te zijn. Maar je voelt je wel een lulletje rozewater ondertussen wat zelf wel bijna het gevoel gaat ontwikkelen dat je mogelijk inderdaad te lam bent om te werken.
Ik kan het niet beoordelen wat "erger" is, fysiek of lichamelijk. Het gaat ook niet om "ergte". Maar in jouw geval is het zoooooo aantoonbaar! Obvious tot en met zeg maar. Terwijl alles wat tussen je oren afspeelt ook niet aan de buitenkant te zien is (helaas soms, want de oordelen zijn soms erg kort door de bocht terwijl ik echt wel weet wat werken is). Dus inderdaad moeilijker beoordelen. Maar waarom krijg ik dan wel makkelijker een Wajong (moeilijker aan de buitenkant te zien en helemaal afhankelijk van je dossier en wat behandelaren verklaren) en is het voor jou, wat zo aantoonbaar is, een gevecht? Dat begrijp ik gewoon niet en dat vind ik wel krom! En dan komt het op mij inderdaad over alsof psychische ziekten zwaarder wegen dan fysieke aandoeningen (die ongetwijfeld ook psychisch hun sporen nalaten).
Je moet zoveel regelen. Ik had twee jaar full time therapie (daar kon so wie so echt niks meer naast). Daarna ambulant, maar wel dusdanig dat ik 2 a 3 keer per week naar de instelling ging. Ook heb ik tijden behandeling aan huis gehad. Iedereen wil je volgen en monitoren en daar horen een hoop afspraken bij.
En dan inderdaad de vermoeidheid, het slapen wat nodig is (ziek zijn kost energie!), al je energie gaat zitten in de basisdingen (wassen, aankleden, het lukte me amper om te koken en het huishouden te doen, dat deed mijn man allemaal).
Zoveel gesprekjes hier en daar omdat je voor een regeling in aanmerking komt. Maar dan moet wel je hele hebben en houwen binnenste buiten gekeerd worden, je medische dossier en allerlei verklaringen die je weer nodig hebt van je behandelaren. En niet dat je dan 1 lullig formuliertje kan invullen. Nee, alles gaat in tienvoud, want het gebeurt toch met de nodige scepsis (heeft ze dat wel echt, echt, echt nodig???). Begrijpelijk, want met dat soort regelgeving moet je zuinig omspringen, om eerdergenoemde verwijten (te lam om te werken) voor te zijn. Maar je voelt je wel een lulletje rozewater ondertussen wat zelf wel bijna het gevoel gaat ontwikkelen dat je mogelijk inderdaad te lam bent om te werken.
Ik kan het niet beoordelen wat "erger" is, fysiek of lichamelijk. Het gaat ook niet om "ergte". Maar in jouw geval is het zoooooo aantoonbaar! Obvious tot en met zeg maar. Terwijl alles wat tussen je oren afspeelt ook niet aan de buitenkant te zien is (helaas soms, want de oordelen zijn soms erg kort door de bocht terwijl ik echt wel weet wat werken is). Dus inderdaad moeilijker beoordelen. Maar waarom krijg ik dan wel makkelijker een Wajong (moeilijker aan de buitenkant te zien en helemaal afhankelijk van je dossier en wat behandelaren verklaren) en is het voor jou, wat zo aantoonbaar is, een gevecht? Dat begrijp ik gewoon niet en dat vind ik wel krom! En dan komt het op mij inderdaad over alsof psychische ziekten zwaarder wegen dan fysieke aandoeningen (die ongetwijfeld ook psychisch hun sporen nalaten).
maandag 3 mei 2010 om 13:57
Ik ben op psychische gronden afgekeurd, (en dus al heel lang) maar ik ben weer blij dat het met mijn lichamelijke mankementen wel meevalt. Heb met zoveel handicaps in mijn omgeving te maken, en de ongemakken die er bij horen, dat ik het zelf niet in mijn hoofd zou halen om te zeggen dat ik ziek ben.
Ik weet niet of het onterecht is dat ik ben afgekeurd, maar het UWV vind het terecht, en de GGZ vind het terecht, en de bedrijfsarts indertijd wilde me ook niet meer goedkeuren voor werk, en wat ik er zelf van vond leek even niet terzake te doen.
Wat wel raar is gegaan, is dat bij mijn afkeuring even werd vergeten om mij te zeggen wat ik dan wel psychisch mankeer. En dat er ook niet iets was van behandeling voor dat wat ik zou mankeren. Voelde me toen aardig gedumpt maar begrijp wel de bemiddelingsproblemen die er indertijd speelden. Maar zolang me niet duidelijk en overtuigend wordt uitgelegd wat er zo raar is aan mijn psyche, zal ik ook niet over mezelf zeggen dat ik op het psychische vlak wat mankeer.
Ik voel er ook niets voor om na mijn afkeuring opeens net te doen alsof ik allerlei dingen opeens niet meer zou kunnen. Ik doe wat ik kan, en dat laat ik ook zien. Daar moet iedereen, inclusief het UWV, maar mee leren leven. Ik hou wel rekening met de maatschappelijke invloed die het kan hebben, en zo is het er toch van gekomen dat ik bepaalde hobbies die op werk lijken heb laten vallen. Puur omdat ik niet publieke sentimenten wil voeden. Publieke sentimenten waarvan andere WAO-ers mogelijk de dupe van kunnen worden. Ik leef tenslotte niet alleen op de wereld.
Maar het moet niet te gek worden met verwachtingen over hoe ziek, zwak of misselijk ik me moet gedragen om door het publiek als arbeidsongeschikte geaccepteerd te worden. Wat ik wil laten zien aan de buitenwereld zijn mijn vaardigheden, niet mijn beperkingen.
Ik weet niet of het onterecht is dat ik ben afgekeurd, maar het UWV vind het terecht, en de GGZ vind het terecht, en de bedrijfsarts indertijd wilde me ook niet meer goedkeuren voor werk, en wat ik er zelf van vond leek even niet terzake te doen.
Wat wel raar is gegaan, is dat bij mijn afkeuring even werd vergeten om mij te zeggen wat ik dan wel psychisch mankeer. En dat er ook niet iets was van behandeling voor dat wat ik zou mankeren. Voelde me toen aardig gedumpt maar begrijp wel de bemiddelingsproblemen die er indertijd speelden. Maar zolang me niet duidelijk en overtuigend wordt uitgelegd wat er zo raar is aan mijn psyche, zal ik ook niet over mezelf zeggen dat ik op het psychische vlak wat mankeer.
Ik voel er ook niets voor om na mijn afkeuring opeens net te doen alsof ik allerlei dingen opeens niet meer zou kunnen. Ik doe wat ik kan, en dat laat ik ook zien. Daar moet iedereen, inclusief het UWV, maar mee leren leven. Ik hou wel rekening met de maatschappelijke invloed die het kan hebben, en zo is het er toch van gekomen dat ik bepaalde hobbies die op werk lijken heb laten vallen. Puur omdat ik niet publieke sentimenten wil voeden. Publieke sentimenten waarvan andere WAO-ers mogelijk de dupe van kunnen worden. Ik leef tenslotte niet alleen op de wereld.
Maar het moet niet te gek worden met verwachtingen over hoe ziek, zwak of misselijk ik me moet gedragen om door het publiek als arbeidsongeschikte geaccepteerd te worden. Wat ik wil laten zien aan de buitenwereld zijn mijn vaardigheden, niet mijn beperkingen.
maandag 3 mei 2010 om 16:05
@Barthol,
het is niet aan mij om te beoordelen wat je mankeert. Maar als zelfs jij niet weet en begrijpt wat het is, waarom heb je dan nooit om opheldering gevraagd. Het gaat toch om het bepalen van je eigen toekomst?
Komop, je moet toch op z'n minst weten wat zij voor reden gaven van je afkeuring? En al helemaal als jij het zelf niet ziet...
het is niet aan mij om te beoordelen wat je mankeert. Maar als zelfs jij niet weet en begrijpt wat het is, waarom heb je dan nooit om opheldering gevraagd. Het gaat toch om het bepalen van je eigen toekomst?
Komop, je moet toch op z'n minst weten wat zij voor reden gaven van je afkeuring? En al helemaal als jij het zelf niet ziet...
maandag 3 mei 2010 om 17:26
quote:schouderklopje schreef op 03 mei 2010 @ 16:05:
@Barthol,
het is niet aan mij om te beoordelen wat je mankeert. Maar als zelfs jij niet weet en begrijpt wat het is, waarom heb je dan nooit om opheldering gevraagd. Het gaat toch om het bepalen van je eigen toekomst?
Komop, je moet toch op z'n minst weten wat zij voor reden gaven van je afkeuring? En al helemaal als jij het zelf niet ziet...
@Schouderklopje,
Ik ben indertijd afgekeurd na een arbeidsconflict. Of eigenlijk een ontwikkeling op het werk en de werkverhoudingen waardoor het onmogelijk werd om daar verder nog te functoneren. Als het een situatie was geweest op de reguliere arbeidsmarkt had ik mijn conclusies getrokken en een andere baan zijn gaan zoeken. Maar ik werkte via de WSW en dat ging zomaar niet.
De WSW ging zich ermee bemoeien en stuurde me naar psychiaters om uit te zoeken wat er zo allemaal mis met me kon zijn. Die gingen er zich dus ook mee bemoeien. Na een heel lange tijd van niet kunnen blijven en niet kunnen weggaan, werd het zo duidelijk dat ik niet meer
verder kon op mijn oude werk. Maar de WSW had aarzelingen om me dan maar naar een andere werkplek te bemiddelen.
Werd na verloop van tijd tijdens die bemiddeling in de WAO geparkeerd met de verzekering dat het maar tijdelijk was en dat ze nog op zoek waren naar een nieuwe werkplek. En ik moet toegeven dat ik onderhand ook wat overspannen was geworden van al het gedoe, maar wie zou dat niet zijn. Eenmaal in de WAO was er opeens geen sprake meer van dat ik weer aan het werk zou gaan. Bleek ik opeens voorgoed te zijn afgekeurd.
Ik heb wel om opheldering gevraagd, elke keer weer, vooral omdat er onzin in m''n dossier bleek te staan. O.a. een borderline vermelding terwijl ik echt geen borderline persoonlijkheid heb. Maar dat hoefde ik niet serieus te nemen en er werd naar het GGZ verwezen. Bij het GGZ kreeg ik echter ook geen duidelijke antwoorden op wat ik dan zou mankeren. "van alles, en er is op jouw leeftijd helemaal niets meer aan te doen", (ik ben dus al wat ouder) en ze waren dus fel tegen m'n reintegratie initiatieven. Verder kwam ik niet, en ik kan niet in strijd gaan, want alles wordt gespychologiseerd en gemedicaliseerd. In mijn UWV dosier stond ook dat ik geen ziekteinzicht had, dat verklaart misschien ook waarom er mij niet naar mijn klachten gevraagd wordt.
Maar ik heb zoiets van "ik laat me echt niet zomaar een ziekte aanpraten" en vooral niet met vage dingen afgescheept worden. Ik zie wel dat het UWV me verder heel correct behandelt, ze zijn vriendelijk en ik kreeg vaak het gevoel dat ik gespaard werd.
Het zal ook wel een rol hebben gespeeld dat het een heel andere tijd was, die tijd toen ik werd afgekeurd.
@Barthol,
het is niet aan mij om te beoordelen wat je mankeert. Maar als zelfs jij niet weet en begrijpt wat het is, waarom heb je dan nooit om opheldering gevraagd. Het gaat toch om het bepalen van je eigen toekomst?
Komop, je moet toch op z'n minst weten wat zij voor reden gaven van je afkeuring? En al helemaal als jij het zelf niet ziet...
@Schouderklopje,
Ik ben indertijd afgekeurd na een arbeidsconflict. Of eigenlijk een ontwikkeling op het werk en de werkverhoudingen waardoor het onmogelijk werd om daar verder nog te functoneren. Als het een situatie was geweest op de reguliere arbeidsmarkt had ik mijn conclusies getrokken en een andere baan zijn gaan zoeken. Maar ik werkte via de WSW en dat ging zomaar niet.
De WSW ging zich ermee bemoeien en stuurde me naar psychiaters om uit te zoeken wat er zo allemaal mis met me kon zijn. Die gingen er zich dus ook mee bemoeien. Na een heel lange tijd van niet kunnen blijven en niet kunnen weggaan, werd het zo duidelijk dat ik niet meer
verder kon op mijn oude werk. Maar de WSW had aarzelingen om me dan maar naar een andere werkplek te bemiddelen.
Werd na verloop van tijd tijdens die bemiddeling in de WAO geparkeerd met de verzekering dat het maar tijdelijk was en dat ze nog op zoek waren naar een nieuwe werkplek. En ik moet toegeven dat ik onderhand ook wat overspannen was geworden van al het gedoe, maar wie zou dat niet zijn. Eenmaal in de WAO was er opeens geen sprake meer van dat ik weer aan het werk zou gaan. Bleek ik opeens voorgoed te zijn afgekeurd.
Ik heb wel om opheldering gevraagd, elke keer weer, vooral omdat er onzin in m''n dossier bleek te staan. O.a. een borderline vermelding terwijl ik echt geen borderline persoonlijkheid heb. Maar dat hoefde ik niet serieus te nemen en er werd naar het GGZ verwezen. Bij het GGZ kreeg ik echter ook geen duidelijke antwoorden op wat ik dan zou mankeren. "van alles, en er is op jouw leeftijd helemaal niets meer aan te doen", (ik ben dus al wat ouder) en ze waren dus fel tegen m'n reintegratie initiatieven. Verder kwam ik niet, en ik kan niet in strijd gaan, want alles wordt gespychologiseerd en gemedicaliseerd. In mijn UWV dosier stond ook dat ik geen ziekteinzicht had, dat verklaart misschien ook waarom er mij niet naar mijn klachten gevraagd wordt.
Maar ik heb zoiets van "ik laat me echt niet zomaar een ziekte aanpraten" en vooral niet met vage dingen afgescheept worden. Ik zie wel dat het UWV me verder heel correct behandelt, ze zijn vriendelijk en ik kreeg vaak het gevoel dat ik gespaard werd.
Het zal ook wel een rol hebben gespeeld dat het een heel andere tijd was, die tijd toen ik werd afgekeurd.
