zwanger en een wajonguitkering?

Barthol, als je via de WSW werkt, dan ligt er toch al een indicatie van het een of ander? Ten minste, je komt niet zomaar via de WSW aan het werk. Ook ik kwam daar met mijn (wel gestelde) diagnoses niet zomaar voor in aanmerking. Tis niet dat je daar kunt binnenwandelen en kunt zeggen, doe mij hier een baan.

Dus dan ga ik er al wel vanuit dat er 'iets' was, waardoor je daar werkte.



En verder krijg ik de indruk dat je een gevalletje bent dat gekeurd is onder oude voorwaarden met (ruimere) opvattingen over al dan niet kunnen werken. Of je hebt inderdaad geen ziekte inzicht. Maar goed, dat kan ik niet zien hier haha.



Ik zou mezelf niet zomaar uit het veld laten slaan denk ik, als ik zelf overtuigd zou zijn dat ik niet ziek ben. Dan zou ik gewoon solliciteren en als ik eenmaal dat baantje heb, toedels zwaaien naar het UWV. Ik bedoel, dan kunnen ze je nog moeilijk gaan tegenhouden toch? Arbeidsongeschikter kun je niet worden volgens mij, want je krijgt toch al een volledige uitkering? Dus daar kunnen ze dan ook niet mee 'dreigen'. Het kan alleen maar een win-win situatie opleveren als je het ten minste zou proberen. Dus wat dat betreft kom je wel wat 'passief' op mij over. Je laat je toch niet zomaar wat aanpraten toch?!? En dus dan voor het gemak voor de rest van je leven maar arbeidsongeschikt verklaren?!?

quote:schouderklopje schreef op 03 mei 2010 @ 13:29:

Maar in jouw geval is het zoooooo aantoonbaar! Obvious tot en met zeg maar. Terwijl alles wat tussen je oren afspeelt ook niet aan de buitenkant te zien is (helaas soms, want de oordelen zijn soms erg kort door de bocht terwijl ik echt wel weet wat werken is). Dus inderdaad moeilijker beoordelen. Maar waarom krijg ik dan wel makkelijker een Wajong (moeilijker aan de buitenkant te zien en helemaal afhankelijk van je dossier en wat behandelaren verklaren) en is het voor jou, wat zo aantoonbaar is, een gevecht?

Nee OK, dat heb ik ook nooit begrepen. Ook in mijn omgeving ken ik mensen die op psychische gronden Wajong krijgen, de meesten van hen kregen het direct toegewezen, dus zonder bezwaar of beroep. Terwijl ik er zes jaar mee bezig ben geweest voordat ze eindelijk inzagen dat werken niet ging. Terwijl ik toen al een jaar ziektewet en een klinische opname in een revalidatiecentrum achter de rug had, dus dat er echt iets aan de hand was, was al wel duidelijk. Maar de aandoening die ik heb is vrij onbekend, en één arts had ooit gezegd "ik ken deze klachten niet, misschien is het wel psychisch", en tadaa: bij het UWV krijg je een stempeltje "somatoforme stoornis", en ze nemen je prompt niet meer serieus. Ook niet toen uiteindelijk zo'n zes verschillende specialisten het duidelijk eens waren over de medische diagnose.



Waarom men dan lichamelijke klachten psychisch probeert te 'maken' om je vervolgens niet serieus te nemen en de échte psychische klachten wél serieus nemen? Beats me. Hoewel ik ook mensen ken met bijv. ernstige burn-out die volledig goedgekeurd werden. Klopt ook geen hout van. Maar inderdaad, psychische klachten geven bij het UWV vaak minder last dan onbekende lichamelijke klachten. Waarom weet ik niet. Nu is het maar goed ook dat ze over psychische klachten niet zo moeilijk doen hoor, want de meeste mensen met psychische klachten die een Wajong aanvragen, zouden waarschijnlijk een bezwaar- en beroepprocedure niet aankunnen. Laat staan dat ze het zes jaar volhouden. Maar goed, ik had ook liever 'gewoon' de uitkering gekregen toen ik 'm aanvroeg. Tuurlijk. Bijstand is ook geen pretje namelijk.



En nu gaan we echt steeds verder en verder off-topic, maar Barthol: jouw verhaal komt inderdaad wel raar over. Mij lijkt dat er twee mogelijkheden zijn: óf je heb inderdaad grote psychische problemen, en ziet dat zelf niet in. Dat kán hoor. Er zijn psychische aandoeningen waar je vooral zélf last van hebt, maar er zijn ook aandoeningen die vooral voor de omgeving erg lastig zijn. Samenwerken met collega's kan dan bijna onmogelijk zijn, en inderdaad zul je dan zelf niet altijd doorhebben waar het probleem nu precies zit.



De andere mogelijkheid: jij bent iemand die zoveel jaren geleden (toen dat inderdaad nog gebeurde) gewoon "geparkeerd" in de WAO omdat ze niet goed wisten wat ze met je aanmoesten, en WAO een gemakkelijke manier leek om van jou als werknemer af te komen. En wat schouderklopje zegt: je mág gewoon werken als je WAO hebt. Als je een baan vindt, meldt je dan gewoon aan het UWV dat ze je uitkering stop kunnen zetten. Je houdt dan nog een bepaalde tijd je AO-status voor het geval je nog terugvalt, maar je kunt intussen gewoon werken en je eigen geld verdienen. Niemand zou je tegenhouden.



Maar om even voorzichtig te blijven: wij kunnen natuurlijk niet beoordelen of jij wel of niet in staat bent om te werken. Maar als jij jezelf niet ziek vindt, niet lichamelijk én niet psychisch, dan mag je wel serieuze vragen zetten bij de afkeuringsgronden. Ik zou dan een onafhankelijk psychiater zoeken, om daar de vraag voor te leggen: "ben ik nu gek, of zijn zij dat?" Gewoon een extra toetsing om te weten of het schadelijk voor je zou (kunnen) zijn als je gewoon zou gaan werken. En ik zou héél benieuwd zijn naar de uitkomsten van dat onderzoek.



@Schouderklop, nog even om terug te komen op het verschil in lichamelijke en psychische klachten: je hebt gelijk als je zegt dat het er niet om gaat wat "erger" is. Maar in mijn persoonlijke situatie heb ik beide typen klachten langdurig meegemaakt. En ik heb echt liever de rolstoelafhankelijkheid, de pijn en alles wat erbij hoort, dan dat ik jarenlang depressief ben. Ik kan mezelf nu gelukkig noemen, en tijdens een depressie ben je dat per definitie niet. Daarmee wil ik geen waarde-oordeel uitspreken over lichamelijke of psychische klachten in het algemeen, of bij andere mensen, maar persoonlijk verkies ik mijn krakkemikkige lichaam boven een terneergeslagen geest, om het zo maar eens te zeggen.

niet-lichamelijke beperkingen heeft idd. een groot nadeel,

namelijk onbegrip. kan ik ook wel begrijpen, want je ziet niks......

maar altijd maar van alles uit moeten leggen is idd. niet altijd een pretje... ( ben ik overigens ook mee gestopt...)

quote:Missphoebe schreef op 04 mei 2010 @ 11:29:

niet-lichamelijke beperkingen heeft idd. een groot nadeel,

namelijk onbegrip. kan ik ook wel begrijpen, want je ziet niks......

maar altijd maar van alles uit moeten leggen is idd. niet altijd een pretje... ( ben ik overigens ook mee gestopt...)Heel goed dat je daar mee gestopt bent, dan blijf je bezig. Mijn ziekte is ook aan de buitenkant niet zichtbaar (ik heb Crohn) en ik krijg van mensen te horen dat het mijn eigen schuld is dat ik ziek ben omdat ik melk drink / gluten eet / chips eet (!) ... ik vertel nu niemand zomaar meer over mijn ziekte. Alleen wanneer het niet anders kan of mensen er direct naar vragen. Omdat ik gewoon geen zin heb in die bergen beschuldigingen en onbegrip.

quote:schouderklopje wrote on 04 May 2010 @ 08:27:

Ik zou mezelf niet zomaar uit het veld laten slaan denk ik, als ik zelf overtuigd zou zijn dat ik niet ziek ben. Dan zou ik gewoon solliciteren en als ik eenmaal dat baantje heb, toedels zwaaien naar het UWV. Ik bedoel, dan kunnen ze je nog moeilijk gaan tegenhouden toch? Arbeidsongeschikter kun je niet worden volgens mij, want je krijgt toch al een volledige uitkering? Dus daar kunnen ze dan ook niet mee 'dreigen'. Het kan alleen maar een win-win situatie opleveren als je het ten minste zou proberen. Dus wat dat betreft kom je wel wat 'passief' op mij over. Je laat je toch niet zomaar wat aanpraten toch?!? En dus dan voor het gemak voor de rest van je leven maar arbeidsongeschikt verklaren?!?Als jij tegen de officiele beschikking ingaat en dus aan de slag gaat ondanks dat je dat op papier niet kan en mág, kun je zwaar op de koffie komen, hoor. Dan kun je misschien wel fluiten naar een toekomstige AO-verzekering als blijkt dat je die wél nodig hebt én in sommige gevallen kun je je 'genoten' uitkering volledig gaan terugbetalen. Dacht ik. Het ligt in ieder geval heel wat ingewikkelder dan dat...

@schouderklopje, reageer morgen, nu dus aan het "werk"

Ligeia,



als het niet zo simpel ligt, dan hoor ik het graag. Meende dat je wel op de mat geroepen kon worden als werken je mogelijke reintegratie in de weg staat. Maar als er toch al geen sprake is van reintegratie en je zit al helemaal onderaan met geen uitzicht. Tja, wat kan er dan nog "erger" worden aan je toestand waardoor het hen meer geld kan gaan kosten?? Want dat is het, een geld issue. Je mag het UWV (op de langere baan) niet meer gaan kosten, hooguit minder.

Je hebt gelijk Sent. Voor velen met psychische aandoeningen is het niet te doen om jarenlang procedures te voeren en gevechten aan te gaan. Dan is het je uberhaupt al laten keuren een enorme opgave.

Nog even on topic voor TO.



Als je trouwens nog vragen hebt to, dan kun je misschien ook hier nog je vragen stellen. Ik ben ook ervaringsdeskundig met een Wajong en een kind dus.



Vanavond meer, want ben gesloopt na een bezoek en ga even een uurtje pitten.

Ik heb niet alles gelezen, maar als ik de OP lees, komt er maar één ding in me op. Als je een kindje krijgt en daarvoor kunt zorgen, dan kun je volgens mij óók werken. Een (eventueel parttime) baan als, ik noem maar wat, receptioniste is volgens mij veel minder zwaar dan zorgen voor een kind.

Als het allemaal zo erg en zwaar is wat je hebt (niet specifiek TO) dat je zelfs een uitkering krijgt, kun je naar mijn mening dus ook niet voor een kind zorgen.

Maar goed, ik heb niet het hele topic gelezen dus dit geval is misschien anders..

Bubbell, als je de inhoud leest, zie je dat deze discussie dus al gevoerd is.

quote:schouderklopje schreef op 04 mei 2010 @ 08:27:

Barthol, als je via de WSW werkt, dan ligt er toch al een indicatie van het een of ander? Ten minste, je komt niet zomaar via de WSW aan het werk. Ook ik kwam daar met mijn (wel gestelde) diagnoses niet zomaar voor in aanmerking. Tis niet dat je daar kunt binnenwandelen en kunt zeggen, doe mij hier een baan.

Dus dan ga ik er al wel vanuit dat er 'iets' was, waardoor je daar werkte.



En verder krijg ik de indruk dat je een gevalletje bent dat gekeurd is onder oude voorwaarden met (ruimere) opvattingen over al dan niet kunnen werken.





Ja klopt, ik val niet niet alleen onder de oude WAO, maar werkte ook in de oude WSW (die van voor 1989). Het is 31 jaar geleden dat ik via de WSW (gedetacheerd) ging werken, en in die tijd bestond het woord "WSW-indicatie" nog niet. Ik ben indertijd in die WSW richting geleid door het toenmalige arbeidsbureau.



Er was ook wel iets, m'n kwetsbaarheid (lichte arbeidshandicap) is m'n werktempo bij bepaalde soorten werkzaamheden. Ik ben dus wat langzamer met sommige dingen en dat is al sinds mijn prille jeugd een kwetsbaarheid geweest, bij school, studie en werk. Ik heb het nodig omdat te kunnen compenseren met mijn sterke kanten die er duidelijk ook zijn. Dat kunnen compenseren is ook de reden dat ik altijd wat harder werkte dan anderen. Vaak wat extra gaf.

Ik heb ook toen ik jong was enige psychische troubles gehad waarvoor ik in therapie ben geweest, maar dat lag al heel lang achter me (speelde al heel lang niet meer) toen het over mijn afkeuring ging. Die afkeuring speelde 22 jaar geleden.



Ik ben dus al wat ouder. Ik kan door dat ouder worden nu ook niet meer zoveel als dat ik kon toen ik werd afgekeurd. Heb inmiddels ook een (heel lichte) COPD. Maar, als er dan in de winter opeens twee oudjes in de kou zitten, en geroepen installateurs maar telkens niet kunnen vinden waar het lek in de verwarming zit, dan kruip ik toch weer op mijn buik met een zaklantaarn onder het huis door een nauwe stoffige kruipruimte vol spinrag om het dan maar zelf te vinden.





quote:Ik zou mezelf niet zomaar uit het veld laten slaan denk ik, als ik zelf overtuigd zou zijn dat ik niet ziek ben. Dan zou ik gewoon solliciteren en als ik eenmaal dat baantje heb, toedels zwaaien naar het UWV. Ik bedoel, dan kunnen ze je nog moeilijk gaan tegenhouden toch? Arbeidsongeschikter kun je niet worden volgens mij, want je krijgt toch al een volledige uitkering? Dus daar kunnen ze dan ook niet mee 'dreigen'. Het kan alleen maar een win-win situatie opleveren als je het ten minste zou proberen. Dus wat dat betreft kom je wel wat 'passief' op mij over. Je laat je toch niet zomaar wat aanpraten toch?!? En dus dan voor het gemak voor de rest van je leven maar arbeidsongeschikt verklaren?!?



Hier verwijs ik naar het (terechte) antwoord van Ligeia, zo simpel zit het niet in elkaar.

Juist impulsieve en onbezonnen acties zouden ook als psychisch disfunctioneren uitgelegd worden, en het verzekeren? En gewoon solliciteren? Ik zie me al uitleggen dat ik ben afgekeurd vanuit de S.W.

Ik kon wel op andere manieren, (in de praktijk) laten zien wat ik waard was, en toen ik daar mee bezig was, begon inderdaad van alles te lopen. Zo'n opmerking van een proffesional "Goh, iemand die zo werkt, dat zie je tegenwoordig bijna niet meer" was b.v. een mooie opsteker. En er was toen opeens ook een iemand met een bedrijfje die op gegeven moment zeï: "Snap je wel dat dat ik eigenlijk al heel lang op zoek ben naar iemand zoals jij". Alleen mocht ik er niet opin gaan, kreeg ik opeens het dringende verzoek om te stoppen met mijn reintegratie activiteiten. Ik had wel medewerking en steun nodig om het tot een succes te brengen. Tot iets duurzaams, en niet een incidenteel baantje of klusje, of een tijdelijk aanstellinkje als tijdverdrijf of bezigheidstherapie.



Maar nu ben ik met de informele zorg dus ook zinvol bezig. En dat is soms ook zo intensief dat ik af en toe goed moet letten op de balans.