Gezondheid
alle pijlers
29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker
zaterdag 8 mei 2021 om 09:08
Hi allemaal,
Deze week heb ik het allerergste en meest onverwachte nieuws gekregen: ik heb kanker. Na twee maanden veel last van mijn rug is er een mri scan gemaakt, en een tumor in mijn wervel gevonden. Inmiddels is er ook middels een ct scan een tweede plek gevonden, vermoeden is dat beide plekken uitzaaiingen zijn van een andere kanker die nog gevonden moet worden. Erg uitzichtloos dus..
Ik ben pas 29 en heb een jonge baby. Ik kan het niet geloven en kan alleen maar huilen bij de gedachte dat ik hem zonder moeder zal moeten laten opgroeien. Hoe kan dit? Wat heb ik gemist?
Ik moet dit gewoon ergens kwijt, kon ik maar wakker worden uit deze nachtmerrie..
Deze week heb ik het allerergste en meest onverwachte nieuws gekregen: ik heb kanker. Na twee maanden veel last van mijn rug is er een mri scan gemaakt, en een tumor in mijn wervel gevonden. Inmiddels is er ook middels een ct scan een tweede plek gevonden, vermoeden is dat beide plekken uitzaaiingen zijn van een andere kanker die nog gevonden moet worden. Erg uitzichtloos dus..
Ik ben pas 29 en heb een jonge baby. Ik kan het niet geloven en kan alleen maar huilen bij de gedachte dat ik hem zonder moeder zal moeten laten opgroeien. Hoe kan dit? Wat heb ik gemist?
Ik moet dit gewoon ergens kwijt, kon ik maar wakker worden uit deze nachtmerrie..
vrijdag 11 juni 2021 om 23:19
Lieve Millie,
Elke dag kijk ik of er een update van je is. Dit betekent natuurlijk niet dat jij verplicht moet schrijven maar dit betekent vooral dat ik regelmatig aan je denk.
Je vorige berichtje was een en berichtje waar ik blij van werd. Geen pijn en volop genieten van je kleine ventje. Het is je zo gegund.
En dat dan vandaag ineens die bom weer insloeg is heel begrijpelijk. Ik denk dat er nu meer ruimte is voor je gedachten. Ik hoop oprecht dat uit de SO iets naar voren komt waarbij je weer meer hoop krijgt en wat perspectief biedt. Ik denk aan je!
Dikke knuffel
Elke dag kijk ik of er een update van je is. Dit betekent natuurlijk niet dat jij verplicht moet schrijven maar dit betekent vooral dat ik regelmatig aan je denk.
Je vorige berichtje was een en berichtje waar ik blij van werd. Geen pijn en volop genieten van je kleine ventje. Het is je zo gegund.
En dat dan vandaag ineens die bom weer insloeg is heel begrijpelijk. Ik denk dat er nu meer ruimte is voor je gedachten. Ik hoop oprecht dat uit de SO iets naar voren komt waarbij je weer meer hoop krijgt en wat perspectief biedt. Ik denk aan je!
Dikke knuffel
zaterdag 12 juni 2021 om 07:53
Lieve Millie,
Wat fijn dat je pijnmedicatie zo goed zijn werk doet. Moet een verademing voor je zijn om weer dingen zonder pijn te kunnen doen.
Wat heerlijk om weer zelf voor je zoontje te kunnen zorgen, want dat is wat je als moeder wilt.
Tegelijkertijd wordt je wordt op die momenten met je neus op de feiten gedrukt.
Hoelang kan je nog voor je zoontje zorgen? Die vraag spookt begrijpelijk constant door jouw hoofd.
Dat je, nu de diagnose begint te landen, verdriet, boosheid en machteloosheid voelt lijkt mij dan ook heel normaal.
Altijd goed om een second opinion te vragen. Hoop dat die snel kan plaatsvinden.
Ik weet dat je er niets aan hebt, maar toch wil ik je laten weten elke dag aan je te denk en hier te kijken hoe het met je gaat.
Wat fijn dat je pijnmedicatie zo goed zijn werk doet. Moet een verademing voor je zijn om weer dingen zonder pijn te kunnen doen.
Wat heerlijk om weer zelf voor je zoontje te kunnen zorgen, want dat is wat je als moeder wilt.
Tegelijkertijd wordt je wordt op die momenten met je neus op de feiten gedrukt.
Hoelang kan je nog voor je zoontje zorgen? Die vraag spookt begrijpelijk constant door jouw hoofd.
Dat je, nu de diagnose begint te landen, verdriet, boosheid en machteloosheid voelt lijkt mij dan ook heel normaal.
Altijd goed om een second opinion te vragen. Hoop dat die snel kan plaatsvinden.
Ik weet dat je er niets aan hebt, maar toch wil ik je laten weten elke dag aan je te denk en hier te kijken hoe het met je gaat.
merel7 wijzigde dit bericht op 12-06-2021 07:55
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
0.59% gewijzigd
zaterdag 12 juni 2021 om 08:33
Lieve Millie,
Je kunt niet iedere dag positief zijn. Zeker nu de lichamelijke pijn wat naar de achtergrond is komt de psychische pijn opzetten. Dat is hartstikke logisch hoor.
Wees niet te hard voor jezelf. Je verdriet en somberheid mogen er ook zijn. Het is nou eenmaal heel zwaar wat jij nu doormaakt.
Ik hoop dat het je helpt hier lekker van je af te schrijven. Ik hoop dat je vandaag een beetje blij kunt worden als je zoontje naar je lacht. Of als je in de zon zit en de warmte voelt. Of als je je man om je heen hebt die van je houdt.
Je kunt niet iedere dag positief zijn. Zeker nu de lichamelijke pijn wat naar de achtergrond is komt de psychische pijn opzetten. Dat is hartstikke logisch hoor.
Wees niet te hard voor jezelf. Je verdriet en somberheid mogen er ook zijn. Het is nou eenmaal heel zwaar wat jij nu doormaakt.
Ik hoop dat het je helpt hier lekker van je af te schrijven. Ik hoop dat je vandaag een beetje blij kunt worden als je zoontje naar je lacht. Of als je in de zon zit en de warmte voelt. Of als je je man om je heen hebt die van je houdt.
zaterdag 12 juni 2021 om 11:12
Dit… mooi geschreven. Lieve Millie we denken aan je!Emceetje schreef: ↑12-06-2021 08:33Lieve Millie,
Je kunt niet iedere dag positief zijn. Zeker nu de lichamelijke pijn wat naar de achtergrond is komt de psychische pijn opzetten. Dat is hartstikke logisch hoor.
Wees niet te hard voor jezelf. Je verdriet en somberheid mogen er ook zijn. Het is nou eenmaal heel zwaar wat jij nu doormaakt.
Ik hoop dat het je helpt hier lekker van je af te schrijven. Ik hoop dat je vandaag een beetje blij kunt worden als je zoontje naar je lacht. Of als je in de zon zit en de warmte voelt. Of als je je man om je heen hebt die van je houdt.
zaterdag 12 juni 2021 om 11:24
Lieve millie, wat een diagnose heb je gekregen, wat fijn dat je pijn medicatie aanslaat en wat heftig dat je zo verdrietig bent. Maar lieverd laat het verdriet er maar zijn, de tranen moeten eruit. Ik vind het zo verschrikkelijk oneerlijk hoe de wereld verdeeld is.
Mijn 2 cents, ik denk dat het verdriet, angst en boosheid er nu uitkomt omdat er qua pijn even ruimte is. Je lichaam en geest kunnen niet alles tegelijk, daarom komt nu je geest aan de beurt.
Ik hoop oprecht dat je nog jaren van je zoontje mag genieten, samen met je man en iedereen die je lief is!
Ik durf je topic weinig te lezen, denk dat ik weinig toe te voegen heb aan alle mooie en lieve woorden die gezegd worden. Je verhaal vind ik erg beangstigend, het is m'n grootste angst wat je overkomt. Ook ik denk regelmatig aan je, steek een kaarsje voor je aan en hoop dat je elke dag een paar mooie geluksmomentjes heb met je zoontje en dierbaren!
Veel liefde, sterkte en beterschap
Mijn 2 cents, ik denk dat het verdriet, angst en boosheid er nu uitkomt omdat er qua pijn even ruimte is. Je lichaam en geest kunnen niet alles tegelijk, daarom komt nu je geest aan de beurt.
Ik hoop oprecht dat je nog jaren van je zoontje mag genieten, samen met je man en iedereen die je lief is!
Ik durf je topic weinig te lezen, denk dat ik weinig toe te voegen heb aan alle mooie en lieve woorden die gezegd worden. Je verhaal vind ik erg beangstigend, het is m'n grootste angst wat je overkomt. Ook ik denk regelmatig aan je, steek een kaarsje voor je aan en hoop dat je elke dag een paar mooie geluksmomentjes heb met je zoontje en dierbaren!
Veel liefde, sterkte en beterschap
zaterdag 12 juni 2021 om 12:52
Meerdere mensen hebben je al met mooie woorden geprobeerd een hart onder de riem te steken, ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. De diagnose is waardeloos, logisch dat je daar met momenten veel verdriet van hebt. En nu gelukkig de lichamelijke klachten naar de achtergrond verdwijnen, komt de mentale klap ineens hard binnen. Hopelijk brengen de second opinions je meer inzichten en mogelijkheden. En inderdaad, geef bij je artsen aan wat je graag wil, zij kunnen dat niet ruiken en doen ook maar hun best, maar zullen vast en zeker proberen beter bij jou aan te sluiten als je dat bespreekt.
Ik denk veel aan je en hoop maar dat dat op een of andere manier wat positieve energie voor je geeft
Ik denk veel aan je en hoop maar dat dat op een of andere manier wat positieve energie voor je geeft
zaterdag 12 juni 2021 om 20:16
Bedankt voor de knuffels en het begrip, inderdaad merk ik dat gedeeltelijk de boodschap nu echt landt, maar ook dat ik het gevoel heb dat de mentaliteit van de artsen niet strookt met waar ik nu zelf ben. Ik wil nog vechten, en ik ben niet klaar om voor comfort te gaan als dit betekent dat er daarmee behandelingen afvallen. En dat voelt heel eenzaam, in je eentje tegenover zo'n groot en gevaarlijk monster.
Vandaag was gelukkig wel een wat betere dag. Niet meer zoveel tranen als gisteren, al merk ik dat over alles wat ik doe een soort schaduw ligt. Alsof de kanker er altijd bij is. Soms heb ik de neiging om bezig te blijven, alsof ik bij elke nieuwe bezigheid verwacht dat ik de kanker bij het vorige kan achterlaten. Maar het gaat altijd mee en drukt zijn stempel op alles. Het voelt alsof ik een statisch papiertje vast heb wat ik probeer weg te gooien, maar ik krijg het maar niet afgeschud
Volgende week verwachten we in ieder geval één SO terug, ik hoop dat er artsen zijn die met me mee willen vechten!
Via mijn tante heb ik overigens begrepen dat mijn moeder graag meer contact wil, en dit op vrij dwingende wijze. Toen ik aangaf dat schriftelijk contact voor mij al een grote stap was en daar voor nu even de grens lag, werd daar nogal verwijtend op gereageerd. In de trant van 'dat kan je een moeder niet aandoen'. Voor mij weer een teken dat ze nog steeds niet in staat is om naar míj́n behoefte te handelen, zelfs als ik nota bene doodziek ben. Ik ga die grens dus zeker niet verder verleggen nu ik mijn energie zo hard nodig heb.
In vrolijker nieuws gaat het het monstertje nog steeds erg goed, hij knaagt inmiddels ook aan komkommer en het gaat niet lang meer duren voor hij kan tijgeren/kruipen. Zijn benen zijn inmiddels echt rollades en vooral nu in de zomer met blote beentjes kan ik er de hele dag wel in bijten. Ik zeg wel honderd keer per dag dat ik van hem houd, inmiddels kijkt hij er niet meer zo van op en vindt hij zijn rammelaar in zijn geheel in zijn mond proberen te krijgen interessanter
Vandaag was gelukkig wel een wat betere dag. Niet meer zoveel tranen als gisteren, al merk ik dat over alles wat ik doe een soort schaduw ligt. Alsof de kanker er altijd bij is. Soms heb ik de neiging om bezig te blijven, alsof ik bij elke nieuwe bezigheid verwacht dat ik de kanker bij het vorige kan achterlaten. Maar het gaat altijd mee en drukt zijn stempel op alles. Het voelt alsof ik een statisch papiertje vast heb wat ik probeer weg te gooien, maar ik krijg het maar niet afgeschud
Volgende week verwachten we in ieder geval één SO terug, ik hoop dat er artsen zijn die met me mee willen vechten!
Via mijn tante heb ik overigens begrepen dat mijn moeder graag meer contact wil, en dit op vrij dwingende wijze. Toen ik aangaf dat schriftelijk contact voor mij al een grote stap was en daar voor nu even de grens lag, werd daar nogal verwijtend op gereageerd. In de trant van 'dat kan je een moeder niet aandoen'. Voor mij weer een teken dat ze nog steeds niet in staat is om naar míj́n behoefte te handelen, zelfs als ik nota bene doodziek ben. Ik ga die grens dus zeker niet verder verleggen nu ik mijn energie zo hard nodig heb.
In vrolijker nieuws gaat het het monstertje nog steeds erg goed, hij knaagt inmiddels ook aan komkommer en het gaat niet lang meer duren voor hij kan tijgeren/kruipen. Zijn benen zijn inmiddels echt rollades en vooral nu in de zomer met blote beentjes kan ik er de hele dag wel in bijten. Ik zeg wel honderd keer per dag dat ik van hem houd, inmiddels kijkt hij er niet meer zo van op en vindt hij zijn rammelaar in zijn geheel in zijn mond proberen te krijgen interessanter
zaterdag 12 juni 2021 om 20:29
Fijn dat je knaagmonstertje zijn tandjes goed kan gebruiken. En al die liefde die je aan hem geeft, gaat echt wel in hem zitten, die gaat niet verloren. Knuffel maar zoveel als hij zo'n heeft, goed voor je endorfine. Maar ja, als hij het knuffelen zat is omdat de rammelaar nog steeds niet past, heb je het nakijken. Nou ja, kijk dat maar met liefde, voelt hij vast ook.
zaterdag 12 juni 2021 om 20:59
Millie, hier beschrijf je hoe ik me een maand geleden voelde. Bij mij is dat echt een heel stuk beter geworden. Mijn hartslag is ook weer een stuk lager dan toen, en mijn mond minder droog (nou ja, nu tijdelijk even niet, maar dat komt door de chemo). Het is niet weg hoor, maar minder overheersend. Hopelijk wordt die schaduw bij jou ook minder als je aan alles went.Vandaag was gelukkig wel een wat betere dag. Niet meer zoveel tranen als gisteren, al merk ik dat over alles wat ik doe een soort schaduw ligt. Alsof de kanker er altijd bij is.
Dat je moeite hebt met mensen die de moed voor je op kijken te geven, betekent dat ook dat je zelf eigenlijk een voorkeur hebt voor de behandeling die riskanter is, maar ook een positievere uitkomst zou kunnen hebben?
Rot dat je moeder zich zo dwingend opstelt, terwijl ze nu echt jouw belang op de eerste plaats zou moeten zetten.
zaterdag 12 juni 2021 om 21:13
Agen, wat fijn dat je dat gevoel niet meer zo erg hebt. Dat geeft hoop. Hoe gaat het met je? Je schrijft een droge mond, is dat je enige bijwerking? Ik hoop dat de chemo alle kanker kapot maakt 
En scherp van je, ik zit er zo diep in dat ik niet eens kon zien dat ik blijkbaar de shift heb gemaakt van 'in goede doen genieten' naar 'hak mijn been er maar af en steek het in brand als dat betekent dat ik mag leven'. De artsen kunnen mij hierin waarschijnlijk ook zo snel niet volgen. Blijkbaar ben ik nog niet klaar om op te geven.
En scherp van je, ik zit er zo diep in dat ik niet eens kon zien dat ik blijkbaar de shift heb gemaakt van 'in goede doen genieten' naar 'hak mijn been er maar af en steek het in brand als dat betekent dat ik mag leven'. De artsen kunnen mij hierin waarschijnlijk ook zo snel niet volgen. Blijkbaar ben ik nog niet klaar om op te geven.
millie91 wijzigde dit bericht op 12-06-2021 21:15
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
45.68% gewijzigd
zaterdag 12 juni 2021 om 21:25
zaterdag 12 juni 2021 om 21:35
Ware het niet dat het allemaal zo erg is, ik zou ermee lachen. Je drukt het zo bevattelijk uit, ik zie het zo voor me. Jammer genoeg!
Millie91 schreef: ↑12-06-2021 20:16In de trant van 'dat kan je een moeder niet aandoen'. Voor mij weer een teken dat ze nog steeds niet in staat is om naar míj́n behoefte te handelen, zelfs als ik nota bene doodziek ben. Ik ga die grens dus zeker niet verder verleggen nu ik mijn energie zo hard nodig heb.
Heb je groot gelijk in! Ik heb ook zo ouders bij wie mijn zus en ik al jaren niet meer welkom zijn ten voordele van mijn broer en zijn vrouw. Heb al tegen mijn man gezegd: als er ooit iets met me is, ik wil ze niet zien. Ze zijn namelijk nogal sensatiebelust, ze zouden me komen bezoeken om dan mijn toestand op de voet te kunnen volgen, en eventueel zelf de slachtofferrol op te kunnen nemen, met een zieke dochter: neen, dan hoeft het voor mij ook niet meer. Ze hebben me al jaren zo oneindig verdriet gedaan. En dus begrijp ik jouw standpunt volkomen. Nu is het niet het ogenblik om te werken aan een hernieuwde relatie, terwijl er al tussen de regels eisen worden gesteld. Jij moet en mag degene zijn die nu bepaalt waarin je investeert.
Heerlijk! Ik zie het zo voor me: van die billetjes en beentjes waar plooitjes in komen door het laagje babyvet. Ik kom mee bijten, want het is inderdaad om-niet-af-te-kunnen-blijven!!!
Millie, het is toch weer een post van jou waar iets meer zon in zit dan gisteren. En daar ben ik blij om. Niet voor mezelf, maar voor jou. (ik val in herhaling: als het niet goed gaat, lucht je hart dan ook). Hoe zit dat eigenlijk met je man? Gaat die FT werken of heeft die nu een soort omstandigheidsverlof? En wie gaat bij jou in huis zijn als hij zijn werk terug moet opnemen?
Rustige nacht, Millie met zoete dromen over het lekkere-beentjes-monster dat een kamer verder ligt te slapen.
anoniem_653cd36ee8f8d wijzigde dit bericht op 12-06-2021 21:39
0.17% gewijzigd
zaterdag 12 juni 2021 om 21:36
zondag 13 juni 2021 om 08:40
Pfff Millie, wat een rollercoaster qua gevoelens en gedachten nu de pijn wat wegneemt. En wat fijn dat je nu ook weer echt kan genieten van je kleine monster.
Ik lees al een aantal keer dat je het gevoel hebt dat je niet op 1 lijn zit met je behandelend arts. Dat je vecht lijst groter voelt dan en je artsen daar niet in meer lijken te gaan. Heb je hem/haar nog gesproken na het bezoek waarin je je diagnose en eerste aanvalsplan (bestraling en targeted therapy) aanbevolen kreeg? In hoeverre kijkt er een expert mee met jouw casus? Je kan wel SO gaan aflopen, maar als dat niet bij de juiste is kom je nog nergens....
Ik ga even verder in een nieuwe post.
Ik lees al een aantal keer dat je het gevoel hebt dat je niet op 1 lijn zit met je behandelend arts. Dat je vecht lijst groter voelt dan en je artsen daar niet in meer lijken te gaan. Heb je hem/haar nog gesproken na het bezoek waarin je je diagnose en eerste aanvalsplan (bestraling en targeted therapy) aanbevolen kreeg? In hoeverre kijkt er een expert mee met jouw casus? Je kan wel SO gaan aflopen, maar als dat niet bij de juiste is kom je nog nergens....
Ik ga even verder in een nieuwe post.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
