Gezondheid
alle pijlers
Abortus, wie heeft ervaring?
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:00
Op dit moment denk ik serieus na over iets waarvan ik altijd heb gezegd "het is goed dat het kan, maar het is niets voor mij". Net zoals ik altijd heb gezegd graag kinderen te willen maar omdat ik geen relatie had zat het er nu eenmaal niet in.
Sinds een week of zeven heb ik een vriend. Ik zag hem als een 'oefenprojectje' omdat ik behoorlijke last heb van bindingsangst. Dit vriendje om te proberen of ik geschikt was voor een relatie, en daarna de man van m'n dromen tegenkomen. Het is een leuke jongen en hij had begrip voor mijn behoefte veel ruimte voor mezelf te hebben. De eerste keer dat we sex hadden deden we het stom genoeg zonder condoom. Ja, dat is dom maar ik dacht heel naïef dat er niks zou gebeuren. Was net ongesteld geweest en zo. Als ik me al ergens druk om maakte was het dat ik misschien iets zou hebben opgelopen. Had ik maar een SOA, want mijn probleem is nu een heel stuk groter.
Sinds 2,5 week weet ik namelijk dat ik zwanger ben. Vriendje was gek genoeg -vond hij zelf ook- erg enthousiast en de eerste week ben ik daar enigszins in meegegaan. Eigenlijk was ik wisselend blij en niet blij. Na een dag of zes ging het keihard bergafwaarts. Ik kon alleen nog maar huilen dat ik het niet wil. Geen relatie, geen kind. En vooral niet met hem.
Niet echt bevorderlijk voor je beginnende relatie, als je zó vroeg al dit soort ingrijpende zaken moet bespreken. Ik wil helemaal niet niet samenwonen, ik heb mijn ruimte nodig. En waar vriendlief eerst heel begrijpend was voor mijn noodzaak ruimte te hebben is het voor hem onbespreekbaar een LAT-relatie te onderhouden zodra het kind er is. Hij wil samenwonen en dat liever vandaag dan morgen. Toen ik zondag opperde het rustiger aan te doen kreeg ik te horen dat als ik er over dacht het kind niet met z'n tweeën te gaan opvoeden, ik het maar moest laten weghalen. Niet echt een prettige mededeling maar heel voorzichtig dacht ik daar zelf ook al aan. Deze relatie en alles er omheen verstikt me en ik voel me verschrikkelijk.
Na veel gesprekken met vrienden en mijn psycholoog denk ik er nu dus heel hard over een abortus te laten uitvoeren. Ondanks dat deze kans misschien mijn enige kans op een kind is (ik ben 36) omdat ik er inmiddels bijna van overtuigd ben dat ik niet geschikt ben voor een relatie. En doelbewust alleen een kind krijgen is voor mij nooit een optie geweest. Wat ik wil voorkomen is dat ik de abortus laat uitvoeren op verkeerde gronden. Ik heb namelijk van vriendinnen gehoord dat zij óók hun twijfels hebben gehad toen ze net zwanger waren. En dat terwijl het bij hun een zeer bewuste keuze was, in tegenstelling tot mijn domme actie. Misschien komt een deel van mijn twijfels wel door die ellendige hormonen. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik dat het voornaamste pijnpunt zit in deze relatie. En dat ik met hém gewoon geen kinderen wil. Want zonder deze situatie denk ik dat we niet eens meer bij elkaar zouden zijn. En bij elkaar blijven voor een kind dat er nog niet eens is gaat me te ver.
Mijn verhaal is misschien een beetje warrig en van de hak op de tak maar voor de duidelijkheid: ik wil echt niet op onjuiste gronden overgaan tot zoiets ingrijpends als een abortus. Ik calculeer ook in dat ik er later spijt van kan krijgen. Daarom ben ik op zoek naar vrouwen die dit (niet persé mijn situatie, hoewel het een troost zou zijn als er nog meer van die sufferds als ik blijken te bestaan) ook hebben meegemaakt. En die geen spijt hebben van hun beslissing. (spijtoptanten ook welkom)
Ik hoop dat voor iedereen duidelijk is dat ik weet dat ik stom heb gehandeld dus op veroordelende reacties zit ik niet te wachten.
Sinds een week of zeven heb ik een vriend. Ik zag hem als een 'oefenprojectje' omdat ik behoorlijke last heb van bindingsangst. Dit vriendje om te proberen of ik geschikt was voor een relatie, en daarna de man van m'n dromen tegenkomen. Het is een leuke jongen en hij had begrip voor mijn behoefte veel ruimte voor mezelf te hebben. De eerste keer dat we sex hadden deden we het stom genoeg zonder condoom. Ja, dat is dom maar ik dacht heel naïef dat er niks zou gebeuren. Was net ongesteld geweest en zo. Als ik me al ergens druk om maakte was het dat ik misschien iets zou hebben opgelopen. Had ik maar een SOA, want mijn probleem is nu een heel stuk groter.
Sinds 2,5 week weet ik namelijk dat ik zwanger ben. Vriendje was gek genoeg -vond hij zelf ook- erg enthousiast en de eerste week ben ik daar enigszins in meegegaan. Eigenlijk was ik wisselend blij en niet blij. Na een dag of zes ging het keihard bergafwaarts. Ik kon alleen nog maar huilen dat ik het niet wil. Geen relatie, geen kind. En vooral niet met hem.
Niet echt bevorderlijk voor je beginnende relatie, als je zó vroeg al dit soort ingrijpende zaken moet bespreken. Ik wil helemaal niet niet samenwonen, ik heb mijn ruimte nodig. En waar vriendlief eerst heel begrijpend was voor mijn noodzaak ruimte te hebben is het voor hem onbespreekbaar een LAT-relatie te onderhouden zodra het kind er is. Hij wil samenwonen en dat liever vandaag dan morgen. Toen ik zondag opperde het rustiger aan te doen kreeg ik te horen dat als ik er over dacht het kind niet met z'n tweeën te gaan opvoeden, ik het maar moest laten weghalen. Niet echt een prettige mededeling maar heel voorzichtig dacht ik daar zelf ook al aan. Deze relatie en alles er omheen verstikt me en ik voel me verschrikkelijk.
Na veel gesprekken met vrienden en mijn psycholoog denk ik er nu dus heel hard over een abortus te laten uitvoeren. Ondanks dat deze kans misschien mijn enige kans op een kind is (ik ben 36) omdat ik er inmiddels bijna van overtuigd ben dat ik niet geschikt ben voor een relatie. En doelbewust alleen een kind krijgen is voor mij nooit een optie geweest. Wat ik wil voorkomen is dat ik de abortus laat uitvoeren op verkeerde gronden. Ik heb namelijk van vriendinnen gehoord dat zij óók hun twijfels hebben gehad toen ze net zwanger waren. En dat terwijl het bij hun een zeer bewuste keuze was, in tegenstelling tot mijn domme actie. Misschien komt een deel van mijn twijfels wel door die ellendige hormonen. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik dat het voornaamste pijnpunt zit in deze relatie. En dat ik met hém gewoon geen kinderen wil. Want zonder deze situatie denk ik dat we niet eens meer bij elkaar zouden zijn. En bij elkaar blijven voor een kind dat er nog niet eens is gaat me te ver.
Mijn verhaal is misschien een beetje warrig en van de hak op de tak maar voor de duidelijkheid: ik wil echt niet op onjuiste gronden overgaan tot zoiets ingrijpends als een abortus. Ik calculeer ook in dat ik er later spijt van kan krijgen. Daarom ben ik op zoek naar vrouwen die dit (niet persé mijn situatie, hoewel het een troost zou zijn als er nog meer van die sufferds als ik blijken te bestaan) ook hebben meegemaakt. En die geen spijt hebben van hun beslissing. (spijtoptanten ook welkom)
Ik hoop dat voor iedereen duidelijk is dat ik weet dat ik stom heb gehandeld dus op veroordelende reacties zit ik niet te wachten.
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:07
Ben je bang voor de relatie?,..je hoeft namelijk niet perse een relatie aan te gaan... Probeer een relatie en een kindje krijgen appart tebekijken. Er zijn genoeg vrouwen die alleen een kind hebben op gevoed... Tja je bent op een leeftijd dat je rare dingen in je hoofd gaat halen van goh is dit mijn laaste kans etc.... denk er goed overna meid,... sterkte
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:09
Ja, ik heb ervaring. Ook zwanger geraakt in de eerste paar weken van een nieuwe relatie. En nee, ik vond het geen goed idee. Niet een ideale start. Je weet helemaal nog niet of je bij elkaar wil blijven. Je moet elkaar nog leren kennen en daar dan een kind bij stoppen? Ik vond het geen goed idee.
Daarbij kwam dat ook ik altijd gedacht had dat als ik per ongeluk zwanger zou worden het wel zou houden. Maar toen ik uiteindelijk in verwachting was wilde ik dat het zo snel mogelijk mijn lijf uit ging. Het was een heel duidelijk gevoel van niet zwanger willen zijn.
Na de abortus had ik dan ook een erg opgelucht gevoel. Mijn lijf was weer van mij. Ik ben nog steeds bij dezelfde vriend, maar ben erg blij dat we nu niet met een baby van vier maanden zitten. Als ik daar aan denk kan ik weer in paniek raken. Ik ben geen moeder en zal het ook niet worden.
Ik ben 35 en het is waarschijnlijk ook mijn laatste kans op een kind geweest. Maar spijt heb ik zeker niet. Het is een hele goede beslissing geweest.
Daarbij kwam dat ook ik altijd gedacht had dat als ik per ongeluk zwanger zou worden het wel zou houden. Maar toen ik uiteindelijk in verwachting was wilde ik dat het zo snel mogelijk mijn lijf uit ging. Het was een heel duidelijk gevoel van niet zwanger willen zijn.
Na de abortus had ik dan ook een erg opgelucht gevoel. Mijn lijf was weer van mij. Ik ben nog steeds bij dezelfde vriend, maar ben erg blij dat we nu niet met een baby van vier maanden zitten. Als ik daar aan denk kan ik weer in paniek raken. Ik ben geen moeder en zal het ook niet worden.
Ik ben 35 en het is waarschijnlijk ook mijn laatste kans op een kind geweest. Maar spijt heb ik zeker niet. Het is een hele goede beslissing geweest.
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:12
Heb je het topic van Bikkelientje gevolgd vorige week? Dat was buitengewoon informatief geweest voor jou denk ik.
Eerst even een vraag: hoeveel weken ben je zwanger?
Ik zal in het kort formuleren waar ik in het topic van Bikkelientje dágen over gedaan heb Wat zijn de hoofdlijnen ( lifelist ) in je leven? Is je kinderwens echt? Is die kinderwens onderdeel van je lifelist? Dan komt het misschien onverwacht en niet op de manier die je graag zou willen, maar het resultaat is hetzelfde: je zult moeder worden. Dat dat inhoudt dat je een nieuwe manier moet vinden om met de vader van het kind om te gaan, is dan een bijkomstigheid van die hoofdlijn.
Eerst even een vraag: hoeveel weken ben je zwanger?
Ik zal in het kort formuleren waar ik in het topic van Bikkelientje dágen over gedaan heb Wat zijn de hoofdlijnen ( lifelist ) in je leven? Is je kinderwens echt? Is die kinderwens onderdeel van je lifelist? Dan komt het misschien onverwacht en niet op de manier die je graag zou willen, maar het resultaat is hetzelfde: je zult moeder worden. Dat dat inhoudt dat je een nieuwe manier moet vinden om met de vader van het kind om te gaan, is dan een bijkomstigheid van die hoofdlijn.
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:13
Natuurlijk weet ik niet hoe het gegaan was als ik het kind gehouden had.
Ik kan wel bedenken wat er was gebeurd. Ik had mijn bedrijf op moeten geven. Een eigen bedrijf en een baby gaan in mijn ogen niet samen. Ik zou opgehouden zijn met mijn hobby.
Ik weet niet zeker of mijn relatie bestand zou zijn tegen het zo vroeg in de relatie krijgen van een kind. De kans dat ik een alleenstaande moeder zonder baan was geworden is dus groot. Voeg daar aan toe dat ik nooit moeder heb willen worden (op wat hormonale oprispingen na). Kortom, ik had alles moeten opgeven voor iets wat ik niet wil.
Ik kan wel bedenken wat er was gebeurd. Ik had mijn bedrijf op moeten geven. Een eigen bedrijf en een baby gaan in mijn ogen niet samen. Ik zou opgehouden zijn met mijn hobby.
Ik weet niet zeker of mijn relatie bestand zou zijn tegen het zo vroeg in de relatie krijgen van een kind. De kans dat ik een alleenstaande moeder zonder baan was geworden is dus groot. Voeg daar aan toe dat ik nooit moeder heb willen worden (op wat hormonale oprispingen na). Kortom, ik had alles moeten opgeven voor iets wat ik niet wil.
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:30
Overigens vind ik het wel een beetje toevallig dat er nu een topic opduikt over abortus, geopend door iemand die nog niet eerder gepost heeft op dit forum, ná het Bikkelientje drama.
Maar soit, wellicht ben ik iets te paranoia. En hang ik de mening aan dat er altijd wel iemand is die iets aan zo'n topic heeft.
Absolute Einstein, hoe kan het dat je toch zwanger raakte als je zeker weet dat je geen kinderen wil? Is een oprechte vraag hoor. Zo moeilijk is het nl niet om niet zwanger te raken.
Maar soit, wellicht ben ik iets te paranoia. En hang ik de mening aan dat er altijd wel iemand is die iets aan zo'n topic heeft.
Absolute Einstein, hoe kan het dat je toch zwanger raakte als je zeker weet dat je geen kinderen wil? Is een oprechte vraag hoor. Zo moeilijk is het nl niet om niet zwanger te raken.
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:52
@Dutchie 1976: daar heb ik even aan gedacht. Zoals veel vrienden reageren: dat kind komt wel groot, je kunt altijd bij ons aankloppen voor hulp.
@ Sourire: daar staat ie echt niet voor open. Die mogelijkheid heb ik voorzichtig geopperd maar LATten is voor hem uitgesloten zodra er een kind is. En een omgangsregeling relatie... dat zou betekenen dat ik alsnog de rest van m'n leven aan hem vast zit. Ik denk niet dat ik dat trek. Plus: daar staat hij niet voor open, gezien zijn reactie dat ik het maar moest laten weghalen als ik erover dacht het niet met z'n tweeën te gaan doen.
@absoluteEinstein: fijn te ontdekken dat er meer zijn die dit hebben meegemaakt. Hoe meer ik nadenk over abortus, hoe positiever ik daarin sta. En dat voor iemand die altijd heeft geroepen dát nooit te gaan doen.
@Evidenza: morgen 7 weken. Gelukkig heb ik dus nog even de tijd om er rustig over na te denken. Maar op dit moment merk ik dat het enige dat me echt rust geeft, de gedachte een punt te zetten achter de relatie is. De zwangerschap negeer ik en op die manier kan ik ook daarmee omgaan. De lifelist ga ik proberen. In een boek van Happinez (begin) stond een opdracht je je leven over tien jaar voor te stellen. Hoe dat eruit zag. En gek genoeg zag ik daar geen kinderen, terwijl ik echt altijd heb gedacht dat ik ze wel wilde hebben. Ook zoiets sterkt me in de gedachte dat abortus misschien de juiste oplossing is. Deze relatie is 'het' gewoon niet voor mij. En misschien dat er hierna nog iemand anders komt die het wel helemaal is, waarmee ik na een tijdje besluit te proberen een kind te krijgen. Dan maar hopen dat het lukt. Als dat niet het geval is, is er (denk ik) ook geen man overboord.
@ Sourire: daar staat ie echt niet voor open. Die mogelijkheid heb ik voorzichtig geopperd maar LATten is voor hem uitgesloten zodra er een kind is. En een omgangsregeling relatie... dat zou betekenen dat ik alsnog de rest van m'n leven aan hem vast zit. Ik denk niet dat ik dat trek. Plus: daar staat hij niet voor open, gezien zijn reactie dat ik het maar moest laten weghalen als ik erover dacht het niet met z'n tweeën te gaan doen.
@absoluteEinstein: fijn te ontdekken dat er meer zijn die dit hebben meegemaakt. Hoe meer ik nadenk over abortus, hoe positiever ik daarin sta. En dat voor iemand die altijd heeft geroepen dát nooit te gaan doen.
@Evidenza: morgen 7 weken. Gelukkig heb ik dus nog even de tijd om er rustig over na te denken. Maar op dit moment merk ik dat het enige dat me echt rust geeft, de gedachte een punt te zetten achter de relatie is. De zwangerschap negeer ik en op die manier kan ik ook daarmee omgaan. De lifelist ga ik proberen. In een boek van Happinez (begin) stond een opdracht je je leven over tien jaar voor te stellen. Hoe dat eruit zag. En gek genoeg zag ik daar geen kinderen, terwijl ik echt altijd heb gedacht dat ik ze wel wilde hebben. Ook zoiets sterkt me in de gedachte dat abortus misschien de juiste oplossing is. Deze relatie is 'het' gewoon niet voor mij. En misschien dat er hierna nog iemand anders komt die het wel helemaal is, waarmee ik na een tijdje besluit te proberen een kind te krijgen. Dan maar hopen dat het lukt. Als dat niet het geval is, is er (denk ik) ook geen man overboord.
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:02
Ook ik ben door de pil heen zwanger geraakt.. Ik 'ging' op dat moment 2 maanden met een jongen. Wist zeker dat het tussen hem en mij niks zou worden. Nu wist ik met een week al dat ik zwanger was. Dat ik er zo snel achterkwam heeft het voor mij wel makkelijker gemaakt. Ik heb het wel aan de 'vader' verteld, maar verder aan bijna niemand. Ik wilde geen preken en adviezen van anderen, ik wilde zelf een keuze maken. Mijn keuze was om het weg te laten halen! (gelukkig wilde de 'vader' dat ook) De ingreep zelf was niet zwaar, omdat ik er zo snel bij was kreeg ik een abortuspil, heb wel 2 weken daarna met flinke bloedingen gelopen. Qua emoties: De eerste paar weken waren raar, reclames over luiers.. noem het maar op.. alles doet je er aan herinneren. Maar dat gevoel ging na een paar weken weg, ik wist dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik had dat kindje niet kunnen geven wat ik mijn kindje wel wil geven. Het is voor mij nu anderhalf jaar geleden, en nog steeds sta ik voor de volle 100% achter mijn beslissing.
Heel veel sterkte met het nemen van een besluit!
Heel veel sterkte met het nemen van een besluit!
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:05
@Evidenza: ik heb lang geleden vrij frequent gelezen op het forum maar nog nooit gepost. Sinds de vernieuwing van de Viva-site en het forum heb ik niet meer gelezen. Dit is de eerste keer dat ik iets post omdat ik graag wil weten of er meer mensen zijn met deze ervaring. Het Bikkelientje drama zegt me niets maar ik zal kijken of ik het kan vinden.
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:09
Hey Pippa71,
ik was net een tijdje weer vrijgezel en ontmoette iemand, van het een kwam het ander. Ik was met de pil gestopt, dus wel de morning- after pil gepakt.
Hij wilde niks serieus, ik werd maar niet ongesteld. Eerste zwangerschapstestje was negatief....en meneer ging terug naar zijn ex-vriendin. Nog een paar dagen later, bij de tweede test, bleek die positief: zwanger. Heb er vreselijk lang over laten dubben, zelfs een echo gehad. Maar ik studeer nog (ben 26) en kon een kleintje geen zekerheid geven. Na acht weken en twee dagen heb ik het weg laten halen. Een behoorlijk pijnlijke ervaring, wil je niet bang maken maar heb er nog lang pijn van gehad.
Zo, wilde mijn ei toch ff kwijt. Heel veel sterkte bij het nemen van je beslissing ! Dikke knuf,snoopy
ik was net een tijdje weer vrijgezel en ontmoette iemand, van het een kwam het ander. Ik was met de pil gestopt, dus wel de morning- after pil gepakt.
Hij wilde niks serieus, ik werd maar niet ongesteld. Eerste zwangerschapstestje was negatief....en meneer ging terug naar zijn ex-vriendin. Nog een paar dagen later, bij de tweede test, bleek die positief: zwanger. Heb er vreselijk lang over laten dubben, zelfs een echo gehad. Maar ik studeer nog (ben 26) en kon een kleintje geen zekerheid geven. Na acht weken en twee dagen heb ik het weg laten halen. Een behoorlijk pijnlijke ervaring, wil je niet bang maken maar heb er nog lang pijn van gehad.
Zo, wilde mijn ei toch ff kwijt. Heel veel sterkte bij het nemen van je beslissing ! Dikke knuf,snoopy
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:15
Pippa, wil je het kind niet of wil je de relatie niet?
Ik begrijp best dat het niet eenvoudig is om deze 2 dingen los van elkaar te zien, maar voor je keuzevorming lijkt het me wel belangrijk.
Ik denk dat het moeilijk wordt om het Bikkelientje verhaal te vinden, het topic is gesloten en gezakt naar onderen. Mocht je het vinden, dan nog wordt het moeilijk denk ik om er iets uit te halen ( erg veel reacties en later wat bonje over en weer). En nu ik erover nadenk is jouw situatie wel heel anders.
Wat me een beetje zorgen baart is dat je zegt dat je de zwangerschap negeert om ermee om te kunnen gaan. Het lijkt mij, als je zoals je aangeeft echt alle opties goed wil overwegen, dat toch toe moet laten.
Wat betreft het pilgebruik en toch zwanger raken? Net die drie van de 1000 bevinden zich altijd op dit soort topics. Oke, dat kan. Maar iedereen weet toch dat de pil niet 100% betrouwbaar is? En dat je met Double Dutchen die kans wél erg klein maakt?
Ik begrijp best dat het niet eenvoudig is om deze 2 dingen los van elkaar te zien, maar voor je keuzevorming lijkt het me wel belangrijk.
Ik denk dat het moeilijk wordt om het Bikkelientje verhaal te vinden, het topic is gesloten en gezakt naar onderen. Mocht je het vinden, dan nog wordt het moeilijk denk ik om er iets uit te halen ( erg veel reacties en later wat bonje over en weer). En nu ik erover nadenk is jouw situatie wel heel anders.
Wat me een beetje zorgen baart is dat je zegt dat je de zwangerschap negeert om ermee om te kunnen gaan. Het lijkt mij, als je zoals je aangeeft echt alle opties goed wil overwegen, dat toch toe moet laten.
Wat betreft het pilgebruik en toch zwanger raken? Net die drie van de 1000 bevinden zich altijd op dit soort topics. Oke, dat kan. Maar iedereen weet toch dat de pil niet 100% betrouwbaar is? En dat je met Double Dutchen die kans wél erg klein maakt?
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:19
Pippa, lieve vrienden heb je..... als je al zelf vaN te voren zegt dat je denkt dat je er spijt van krijgt...denk ik dat je wel weet diep in je hart wat je wilt..
Je lichaam zit nu vol hormonen .... en wat ik zeg...... je weet al dat je GEEN relatie wilt..... dus dat moet je los zien van of je een kindje wilt of niet.... Hij zal altijd in je leven wat je ook kiest.... hij is de gene die je zwanger heeft gemaakt... zo iets kan je niet vergeten wat je ook kiest....
Zelf ben ik ook ongewenst zwanger geraakt (door de pil), mijn situtie is anders ben getrouwd en had net een kindje..Zelf ben ik er altijd tegen geweest...maar ik moet eerlijk toegeven da thet ook heel snel door mijn hoofd geflist is.... meis het is jou leven...denk van hem los...als hij zo'n reactie gaf zo volwassen zeg...
Ben het met zonnestraal mee eens je moet er 100% achterstaan
Je lichaam zit nu vol hormonen .... en wat ik zeg...... je weet al dat je GEEN relatie wilt..... dus dat moet je los zien van of je een kindje wilt of niet.... Hij zal altijd in je leven wat je ook kiest.... hij is de gene die je zwanger heeft gemaakt... zo iets kan je niet vergeten wat je ook kiest....
Zelf ben ik ook ongewenst zwanger geraakt (door de pil), mijn situtie is anders ben getrouwd en had net een kindje..Zelf ben ik er altijd tegen geweest...maar ik moet eerlijk toegeven da thet ook heel snel door mijn hoofd geflist is.... meis het is jou leven...denk van hem los...als hij zo'n reactie gaf zo volwassen zeg...
Ben het met zonnestraal mee eens je moet er 100% achterstaan
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:28
Weet je trouwens zeker dat je zwanger bent van hém? Beetje rare vraag wellicht, maar ik kom erop doordat je zegt dat je 7 weken zwanger bent. Volgens mij beredeneer je dat omdat jullie 7 weken bij elkaar zijn en het de eerste keer zonder condoom hebben gedaan. Dus, even voor de zekerheid ( en aangezien hele meutes vrouwen door de pil heen zwanger raken) voor die tijd heb je geen sex ( wel of niet beschermd ) gehad?
En hoe zit het nou met die kinderwens? Je hebt ze wel altijd willen hebben maar als je 10 jaar vooruit kijkt zie je ze niet? Zie je ze niet omdat er geen reëele kans was dat ze er zouden komen of heb je toch geen kinderwens? Wat als deze man nu wel de man van je dromen was? Zou je er dan anders over denken?
En hoe zit het nou met die kinderwens? Je hebt ze wel altijd willen hebben maar als je 10 jaar vooruit kijkt zie je ze niet? Zie je ze niet omdat er geen reëele kans was dat ze er zouden komen of heb je toch geen kinderwens? Wat als deze man nu wel de man van je dromen was? Zou je er dan anders over denken?
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:28
Lijkt het je niet verstandig om eerst eens enige afstand te gaan nemen van je 'vriend'? Je begint je topic namelijk met het hem te beschrijven als 'oefenprojectje' omdat je zo'n last hebt van bindingsangst...!!!
Misschien dat je wat meer rust en ruimte in je hoofd hebt als je even niet de druk hebt van het 'niet willen samenwonen terwijl hij dat wel wil', zodat je beter kunt nadenken over of je dit kindje wel of niet zou willen krijgen...
Verder krijg ik het idee dat je keuze al vaststaat: je wilt geen relatie met deze man, je wilt ook geen bezoekregeling straks voor het kind met deze man want dan zit je nog aan hem vast, de man wil dat je het kind maar weg laat halen als je 'het niet samen met hem gaat doen' , je ziet jezelf absoluut niet met kinderen....
Ik vraag me heel eerlijk gezegd (niet verkeerd bedoeld) een beetje af wat je hier met dit topic wilt...en ik weet dat je geen 'verwijten' wilt horen, maar ik vraag me heel serieus af waarom je dit hebt laten gebeuren. Ik bedoel: je weet van jezelf dat je bindingsangst hebt, hebt dus dat vriendje dat je een 'oefenprojectje' noemt.....en hebt onbeschermde sex terwijl je absoluut zeker weet dat je niks met die man wilt en dat je ook absoluut geen kind van die man wilt...
En ja, ik begrijp dat het allemaal al moeilijk genoeg voor je is nu, en ik wil je ook absoluut niet aanvallen, maar toch komen dit soort vragen bij me op.....
Is het trouwens geen optie om in therapie te gaan voor je bindingsangst?
Veel sterkte met het nemen van deze moeilijke beslissing! Pien
Misschien dat je wat meer rust en ruimte in je hoofd hebt als je even niet de druk hebt van het 'niet willen samenwonen terwijl hij dat wel wil', zodat je beter kunt nadenken over of je dit kindje wel of niet zou willen krijgen...
Verder krijg ik het idee dat je keuze al vaststaat: je wilt geen relatie met deze man, je wilt ook geen bezoekregeling straks voor het kind met deze man want dan zit je nog aan hem vast, de man wil dat je het kind maar weg laat halen als je 'het niet samen met hem gaat doen' , je ziet jezelf absoluut niet met kinderen....
Ik vraag me heel eerlijk gezegd (niet verkeerd bedoeld) een beetje af wat je hier met dit topic wilt...en ik weet dat je geen 'verwijten' wilt horen, maar ik vraag me heel serieus af waarom je dit hebt laten gebeuren. Ik bedoel: je weet van jezelf dat je bindingsangst hebt, hebt dus dat vriendje dat je een 'oefenprojectje' noemt.....en hebt onbeschermde sex terwijl je absoluut zeker weet dat je niks met die man wilt en dat je ook absoluut geen kind van die man wilt...
En ja, ik begrijp dat het allemaal al moeilijk genoeg voor je is nu, en ik wil je ook absoluut niet aanvallen, maar toch komen dit soort vragen bij me op.....
Is het trouwens geen optie om in therapie te gaan voor je bindingsangst?
Veel sterkte met het nemen van deze moeilijke beslissing! Pien
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:54
quote:Evidenza schreef op 09 oktober 2007 @ 16:28:
Weet je trouwens zeker dat je zwanger bent van hém? Beetje rare vraag wellicht, maar ik kom erop doordat je zegt dat je 7 weken zwanger bent. Volgens mij beredeneer je dat omdat jullie 7 weken bij elkaar zijn en het de eerste keer zonder condoom hebben gedaan. Dus, even voor de zekerheid ( en aangezien hele meutes vrouwen door de pil heen zwanger raken) voor die tijd heb je geen sex ( wel of niet beschermd ) gehad?
En hoe zit het nou met die kinderwens? Je hebt ze wel altijd willen hebben maar als je 10 jaar vooruit kijkt zie je ze niet? Zie je ze niet omdat er geen reëele kans was dat ze er zouden komen of heb je toch geen kinderwens? Wat als deze man nu wel de man van je dromen was? Zou je er dan anders over denken?
Ik weet zeker dat het van hem is ja. Ben nogal een tijd sexloos door het leven gegaan en daarom niet aan de pil. De eerste keer was zonder condoom. Ontzettend stom maar ik weet dus precies wanneer het is gebeurd.
En die kinderwens... ik weet het niet meer. Ik dacht altijd dat ik kinderen wilde maar nu de kans zich aandient denk ik alleen maar 'néé!'. Ben bang dat ik niet volwassen genoeg ben om de verantwoordelijkheid voor een ander mens op me te nemen. Terwijl vrienden zeggen dat ik echt een hele lieve moeder zal zijn. Tja, ik weet het niet. Ik weet ook niet of ik er anders over zou denken als hij wél de man van mijn dromen zou zijn. Die kans zit er wel in. Dat maakt de beslissing ook zo moeilijk. Ik wil niet de indruk wekken dat ik zo zonder er verder over na te denken abortus zou laten plegen want zo is het echt niet.
@Pien252: ik ben al in therapie voor die bindingsangst. Werk daar echt heel hard aan maar ben er duidelijk nog niet. De psycholoog begrijpt, erkent en bevestigt mijn twijfels ten aanzien van abortus ('het zou inderdaad zou kunnen zijn dat dit je enige kans op een kind is'), en concludeert na een uur dat ze me alleen maar 'nee' hoort zeggen over de relatie en dat een kind er ook recht op heeft een vader en een moeder te hebben, bij voorkeur samen.
Weet je trouwens zeker dat je zwanger bent van hém? Beetje rare vraag wellicht, maar ik kom erop doordat je zegt dat je 7 weken zwanger bent. Volgens mij beredeneer je dat omdat jullie 7 weken bij elkaar zijn en het de eerste keer zonder condoom hebben gedaan. Dus, even voor de zekerheid ( en aangezien hele meutes vrouwen door de pil heen zwanger raken) voor die tijd heb je geen sex ( wel of niet beschermd ) gehad?
En hoe zit het nou met die kinderwens? Je hebt ze wel altijd willen hebben maar als je 10 jaar vooruit kijkt zie je ze niet? Zie je ze niet omdat er geen reëele kans was dat ze er zouden komen of heb je toch geen kinderwens? Wat als deze man nu wel de man van je dromen was? Zou je er dan anders over denken?
Ik weet zeker dat het van hem is ja. Ben nogal een tijd sexloos door het leven gegaan en daarom niet aan de pil. De eerste keer was zonder condoom. Ontzettend stom maar ik weet dus precies wanneer het is gebeurd.
En die kinderwens... ik weet het niet meer. Ik dacht altijd dat ik kinderen wilde maar nu de kans zich aandient denk ik alleen maar 'néé!'. Ben bang dat ik niet volwassen genoeg ben om de verantwoordelijkheid voor een ander mens op me te nemen. Terwijl vrienden zeggen dat ik echt een hele lieve moeder zal zijn. Tja, ik weet het niet. Ik weet ook niet of ik er anders over zou denken als hij wél de man van mijn dromen zou zijn. Die kans zit er wel in. Dat maakt de beslissing ook zo moeilijk. Ik wil niet de indruk wekken dat ik zo zonder er verder over na te denken abortus zou laten plegen want zo is het echt niet.
@Pien252: ik ben al in therapie voor die bindingsangst. Werk daar echt heel hard aan maar ben er duidelijk nog niet. De psycholoog begrijpt, erkent en bevestigt mijn twijfels ten aanzien van abortus ('het zou inderdaad zou kunnen zijn dat dit je enige kans op een kind is'), en concludeert na een uur dat ze me alleen maar 'nee' hoort zeggen over de relatie en dat een kind er ook recht op heeft een vader en een moeder te hebben, bij voorkeur samen.
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:59
Hoi Pippa,
Wat een nare beslissing om te moeten nemen. Hoe je het ook wendt of keert en wat je ook besluit, het zal niet makkelijk zijn.
Ik heb het ook meegemaakt, mijn verhaal lijkt op dat van Absolute Einstein. Ik ben alleen niet meer samen met het vriendje van toen en ik was 32.
Je geeft zelf ook al aan dat je gevoelens waarschijnlijk beinvloedt worden door hormonen. Dat denk ik zelf ook. Bij mij was dat i.i.g. het geval. Ik heb gekozen voor abortus omdat ik absoluut geen alleenstaande moeder in de bijstand wilde zijn. Ik heb van alles uitgezocht op het gebied van kinderopvang en het kwam er op neer dat als ik het zou houden en zou blijven werken, ik met het overgebleven salaris onder het bijstandsniveau zou zitten. Mijn werkgever van toen deed ook niets aan kinderopvang of subsidies ofzo. Tegenwoordig is dat geloof ik beter geregeld dan toen. Voor mij is het al weer 13 jaar geleden.
Het enige waar ik af en toe nog wel eens een beetje mee zit is het feit dat ik dus nooit kinderen heb gekregen. Tegen de tijd dat ik mijn huidige man tegenkwam was ik 38 en in het begin van je relatie meteen aan kinderen beginnen is ook niet handig. En op een gegeven moment is je leven zo comfortabel en je bent al wat ouder. Ik moest er niet meer aan denken om dan nog aan een kind te beginnen.
Ik heb dus geen spijt van de abortus en ook geen spijt dat het voor mij inderdaad de laatste kans was. Maar heel af en toe vraag ik me af hoe het geweest zou zijn............ maar daar kan ik goed mee leven.
Sterkte met je beslissing en een
Wat een nare beslissing om te moeten nemen. Hoe je het ook wendt of keert en wat je ook besluit, het zal niet makkelijk zijn.
Ik heb het ook meegemaakt, mijn verhaal lijkt op dat van Absolute Einstein. Ik ben alleen niet meer samen met het vriendje van toen en ik was 32.
Je geeft zelf ook al aan dat je gevoelens waarschijnlijk beinvloedt worden door hormonen. Dat denk ik zelf ook. Bij mij was dat i.i.g. het geval. Ik heb gekozen voor abortus omdat ik absoluut geen alleenstaande moeder in de bijstand wilde zijn. Ik heb van alles uitgezocht op het gebied van kinderopvang en het kwam er op neer dat als ik het zou houden en zou blijven werken, ik met het overgebleven salaris onder het bijstandsniveau zou zitten. Mijn werkgever van toen deed ook niets aan kinderopvang of subsidies ofzo. Tegenwoordig is dat geloof ik beter geregeld dan toen. Voor mij is het al weer 13 jaar geleden.
Het enige waar ik af en toe nog wel eens een beetje mee zit is het feit dat ik dus nooit kinderen heb gekregen. Tegen de tijd dat ik mijn huidige man tegenkwam was ik 38 en in het begin van je relatie meteen aan kinderen beginnen is ook niet handig. En op een gegeven moment is je leven zo comfortabel en je bent al wat ouder. Ik moest er niet meer aan denken om dan nog aan een kind te beginnen.
Ik heb dus geen spijt van de abortus en ook geen spijt dat het voor mij inderdaad de laatste kans was. Maar heel af en toe vraag ik me af hoe het geweest zou zijn............ maar daar kan ik goed mee leven.
Sterkte met je beslissing en een
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:19
Ik heb niet in dezelfde situatie gezeten; weet eerlijk gezegd ook niet zo goed wat ik zou doen. Ik denk dat ik eerst voor mezelf zou gaan uitmaken waarom ik het kind niet zou willen. Omdat je op alle fronten geen band meer met de vader wilt of zijn het toch meer de praktische zaken. Zou je echt niet kunnen leven met een kind van iemand waarvan je weet dat je daarmee niet verder wil, maar wellicht toch een vorm van een vriendschappelijke band kunt opbouwen? En hoe groot is je kinderwens uberhaupt? Ik kan je alleen maar sterkte wensen met het nemen van deze lastige beslissing.
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:27
Hey hallo,
Niet gelijk schrikken van mijn naam hoor.
Maar het topic over het "bikkelientje drama" kan je vinden onder de pijler Kinderen, het topic is genaamd Zwanger!?!?!?! Help!!! Wat nu???
Je kan het ook in de rechterbalk van het forum vinden (staat nog bij de top 10 topics)
Het is een lang topic geworden, waarin de gemoederen op een gegeven moment hoog opliepen.......(28 September heb ik een abortus ondergaan)
Ik wil jou heel veel sterkte wensen met het nemen van de beslissing!! Ik weet hoe "lastig" je deze hele situatie kan ervaren.
Ik kan alleen maar zeggen, doe wat je gevoel je ingeeft!!! Beslis niet te snel, maar wacht ook niet te lang. Hoe verder je heen bent, hoe vervelender de behandeling is.
Ik vraag me wel af waarom je na die keer onbeschermde seks geen Morning After pil hebt genomen.........(kan je dat uitleggen??)
Ik begrijp dat je al hebt gesproken met je therapeut hierover. Misschien is het voor jou ook een optie om te praten met het FIOM. Zij kunnen jou misschien wel verder helpen. Als je ook maar 1/2 % twijfel hebt, ga met ze praten. Als je dan besluit om het weg te laten halen, kunnen zij je doorverwijzen naar de dichtsbijzijnde klinieken.
Ik heb een heleboel informatie afgehaald van de volgende sites:
www.stisan.nl
www.fiom.nl
www.stimezo.nl
Google anders ook eens op abortus.
In je openingspost heb je het over: dat je graag de verhalen wil horen van de mensen die geen spijt hebben (spijtoptanten ook welkom).
Ik denk persoonlijk dat het niet verkeerd is ook de andere kant van de spiegel te zien. Voordat je de keus maakt moet je wel alle mogelijke gevolgen bekijken. Dat hier ook harde realiteiten tussen zitten, jah....dat is zo! Maar als je echt zo overtuigd bent van je beslissing (en je eigen gronden), weerhoudt je dat er niet van om de abortus door te zetten.
Ik geef je een hele dikke knuffel!!! En heel veel succes met het maken van je beslissing!
Niet gelijk schrikken van mijn naam hoor.
Maar het topic over het "bikkelientje drama" kan je vinden onder de pijler Kinderen, het topic is genaamd Zwanger!?!?!?! Help!!! Wat nu???
Je kan het ook in de rechterbalk van het forum vinden (staat nog bij de top 10 topics)
Het is een lang topic geworden, waarin de gemoederen op een gegeven moment hoog opliepen.......(28 September heb ik een abortus ondergaan)
Ik wil jou heel veel sterkte wensen met het nemen van de beslissing!! Ik weet hoe "lastig" je deze hele situatie kan ervaren.
Ik kan alleen maar zeggen, doe wat je gevoel je ingeeft!!! Beslis niet te snel, maar wacht ook niet te lang. Hoe verder je heen bent, hoe vervelender de behandeling is.
Ik vraag me wel af waarom je na die keer onbeschermde seks geen Morning After pil hebt genomen.........(kan je dat uitleggen??)
Ik begrijp dat je al hebt gesproken met je therapeut hierover. Misschien is het voor jou ook een optie om te praten met het FIOM. Zij kunnen jou misschien wel verder helpen. Als je ook maar 1/2 % twijfel hebt, ga met ze praten. Als je dan besluit om het weg te laten halen, kunnen zij je doorverwijzen naar de dichtsbijzijnde klinieken.
Ik heb een heleboel informatie afgehaald van de volgende sites:
www.stisan.nl
www.fiom.nl
www.stimezo.nl
Google anders ook eens op abortus.
In je openingspost heb je het over: dat je graag de verhalen wil horen van de mensen die geen spijt hebben (spijtoptanten ook welkom).
Ik denk persoonlijk dat het niet verkeerd is ook de andere kant van de spiegel te zien. Voordat je de keus maakt moet je wel alle mogelijke gevolgen bekijken. Dat hier ook harde realiteiten tussen zitten, jah....dat is zo! Maar als je echt zo overtuigd bent van je beslissing (en je eigen gronden), weerhoudt je dat er niet van om de abortus door te zetten.
Ik geef je een hele dikke knuffel!!! En heel veel succes met het maken van je beslissing!
dinsdag 9 oktober 2007 om 20:09
quote:Pippa71 schreef op 09 oktober 2007 @ 16:54:
[...]
Ik weet zeker dat het van hem is ja. Ben nogal een tijd sexloos door het leven gegaan en daarom niet aan de pil. De eerste keer was zonder condoom. Ontzettend stom maar ik weet dus precies wanneer het is gebeurd.
En die kinderwens... ik weet het niet meer. Ik dacht altijd dat ik kinderen wilde maar nu de kans zich aandient denk ik alleen maar 'néé!'. Ben bang dat ik niet volwassen genoeg ben om de verantwoordelijkheid voor een ander mens op me te nemen. Terwijl vrienden zeggen dat ik echt een hele lieve moeder zal zijn. Tja, ik weet het niet. Ik weet ook niet of ik er anders over zou denken als hij wél de man van mijn dromen zou zijn. Die kans zit er wel in. Dat maakt de beslissing ook zo moeilijk. Ik wil niet de indruk wekken dat ik zo zonder er verder over na te denken abortus zou laten plegen want zo is het echt niet.
@Pien252: ik ben al in therapie voor die bindingsangst. Werk daar echt heel hard aan maar ben er duidelijk nog niet. De psycholoog begrijpt, erkent en bevestigt mijn twijfels ten aanzien van abortus ('het zou inderdaad zou kunnen zijn dat dit je enige kans op een kind is'), en concludeert na een uur dat ze me alleen maar 'nee' hoort zeggen over de relatie en dat een kind er ook recht op heeft een vader en een moeder te hebben, bij voorkeur samen.
Ja, natuurlijk heeft een kind recht op een vader en een moeder. Maar soms loopt het anders. Maar als zo iemand het over rechten heeft, waarom dan niet over het recht op leven?
Weet je, ik vind het ieders recht om te beslissen over het leven te geven of niet. Ik vind dat iedereen er recht op heeft om dat rustig en vanuit zichzelf redenerend te doen. En daarover te twijfelen. Maar dan wel vooraf. Nu zit het kind er al. En alhoewel ik het prijzenswaardig vind dat je alle opties open houd en er goed over na wil denken ben je nu juist geneigd volgens mij op je gevoel van dit moment af te gaan. En dat gevoel schreeuwt "nee" tegen een relatie, en dat "nee" voert je rechtstreeks naar nog meer "nee". Kan je dat nog wel uit elkaar houden?
Je belicht nu vooral de kant van "niet houden" en de redenen daarvoor. Zou je eenzelfde verhaal kunnen schrijven over 'wel houden"?
[...]
Ik weet zeker dat het van hem is ja. Ben nogal een tijd sexloos door het leven gegaan en daarom niet aan de pil. De eerste keer was zonder condoom. Ontzettend stom maar ik weet dus precies wanneer het is gebeurd.
En die kinderwens... ik weet het niet meer. Ik dacht altijd dat ik kinderen wilde maar nu de kans zich aandient denk ik alleen maar 'néé!'. Ben bang dat ik niet volwassen genoeg ben om de verantwoordelijkheid voor een ander mens op me te nemen. Terwijl vrienden zeggen dat ik echt een hele lieve moeder zal zijn. Tja, ik weet het niet. Ik weet ook niet of ik er anders over zou denken als hij wél de man van mijn dromen zou zijn. Die kans zit er wel in. Dat maakt de beslissing ook zo moeilijk. Ik wil niet de indruk wekken dat ik zo zonder er verder over na te denken abortus zou laten plegen want zo is het echt niet.
@Pien252: ik ben al in therapie voor die bindingsangst. Werk daar echt heel hard aan maar ben er duidelijk nog niet. De psycholoog begrijpt, erkent en bevestigt mijn twijfels ten aanzien van abortus ('het zou inderdaad zou kunnen zijn dat dit je enige kans op een kind is'), en concludeert na een uur dat ze me alleen maar 'nee' hoort zeggen over de relatie en dat een kind er ook recht op heeft een vader en een moeder te hebben, bij voorkeur samen.
Ja, natuurlijk heeft een kind recht op een vader en een moeder. Maar soms loopt het anders. Maar als zo iemand het over rechten heeft, waarom dan niet over het recht op leven?
Weet je, ik vind het ieders recht om te beslissen over het leven te geven of niet. Ik vind dat iedereen er recht op heeft om dat rustig en vanuit zichzelf redenerend te doen. En daarover te twijfelen. Maar dan wel vooraf. Nu zit het kind er al. En alhoewel ik het prijzenswaardig vind dat je alle opties open houd en er goed over na wil denken ben je nu juist geneigd volgens mij op je gevoel van dit moment af te gaan. En dat gevoel schreeuwt "nee" tegen een relatie, en dat "nee" voert je rechtstreeks naar nog meer "nee". Kan je dat nog wel uit elkaar houden?
Je belicht nu vooral de kant van "niet houden" en de redenen daarvoor. Zou je eenzelfde verhaal kunnen schrijven over 'wel houden"?
woensdag 10 oktober 2007 om 09:56
@ Bikkelientje: Stom maar waar: ik was er heilig van overtuigd dat er niets zou gebeuren. Heb op enig moment (maar ik kan me niet meer herinneren wanneer dat was) wel in de drogist met de MAP in m'n handen gestaan. Omdat ik me afvroeg wat er in dat doosje zat dat daar naast de condooms lag. Kan me nu wel voor m'n kop slaan dat ik dat doosje 'just in case' niet ook heb meegenomen, maar dat heeft weinig zin. En de reden dat ik zocht naar mensen die geen spijt hebben zit 'm erin dat ik me moeilijk kon voorstellen dat die er waren. Ik kan me maar al te goed voorstellen dat je spijt krijgt van zo'n beslissing, vandaar.
Ik heb gisteravond naar aanleiding van al jullie reacties nagedacht of ik mijn twee 'nee's' nog wel uit elkaar kon houden. Veel opgeschreven ook om het voor mezelf zo duidelijk mogelijk te krijgen. En hoe langer ik erover nadenk (want daar ben ik natuurlijk al veel langer mee bezig), hoe meer ik ertoe neig een abortus te laten uitvoeren. Dat is iets dat ik vroeger niet voor mogelijk zou hebben gehouden maar als je het hebt over 'recht op leven' moet je het in mijn optiek ook hebben over 'recht op een goed leven' en ik denk dat ik daartoe niet in staat ben. Misschien ooit wel, maar op dit moment niet. En als het 'nooit' wordt kan ik daar ook mee leven. De kinderwens die ik dacht te hebben blijkt helemaal niet zo sterk. Ik denk echt niet licht over abortus want het zal best moeilijk worden -ik stel me zo voor ook rond de uitgerekende datum- maar op dit moment verlang ik er voornamelijk naar zoals absoluteEinstein omschrijft dat mijn lijf weer van mij is.
@ Evidenza: in het begin na het ontdekken heb ik niet anders gedaan dan me voorstellen hoe het zou zijn het kind te houden. Vervelend genoeg bleek de roze wolk waarop ik dacht te zitten niet de mijne en dat werd me overduidelijk toen ik jankend een Prenatal in liep om eens te kijken naar kinderwagens... Met het negeren (om nog even terug te komen op je vraag van gistermiddag) van die zwangerschap bedoelde ik dat dat de enige manier is om nog te functioneren. Ik heb namelijk ook nog een baan. Thuis en elk moment dat ik niet werk zit het uiteraard wel in m'n hoofd maar na een week huilen op m'n werk vond ik het wel tijd om weer te proberen te functioneren. En dat lukt dus een beetje als ik de gedachten aan die zwangerschap weg stop.
Dank voor al jullie reacties. De beslissing wordt niet eenvoudig maar jullie hebben wel geholpen.
Ik heb gisteravond naar aanleiding van al jullie reacties nagedacht of ik mijn twee 'nee's' nog wel uit elkaar kon houden. Veel opgeschreven ook om het voor mezelf zo duidelijk mogelijk te krijgen. En hoe langer ik erover nadenk (want daar ben ik natuurlijk al veel langer mee bezig), hoe meer ik ertoe neig een abortus te laten uitvoeren. Dat is iets dat ik vroeger niet voor mogelijk zou hebben gehouden maar als je het hebt over 'recht op leven' moet je het in mijn optiek ook hebben over 'recht op een goed leven' en ik denk dat ik daartoe niet in staat ben. Misschien ooit wel, maar op dit moment niet. En als het 'nooit' wordt kan ik daar ook mee leven. De kinderwens die ik dacht te hebben blijkt helemaal niet zo sterk. Ik denk echt niet licht over abortus want het zal best moeilijk worden -ik stel me zo voor ook rond de uitgerekende datum- maar op dit moment verlang ik er voornamelijk naar zoals absoluteEinstein omschrijft dat mijn lijf weer van mij is.
@ Evidenza: in het begin na het ontdekken heb ik niet anders gedaan dan me voorstellen hoe het zou zijn het kind te houden. Vervelend genoeg bleek de roze wolk waarop ik dacht te zitten niet de mijne en dat werd me overduidelijk toen ik jankend een Prenatal in liep om eens te kijken naar kinderwagens... Met het negeren (om nog even terug te komen op je vraag van gistermiddag) van die zwangerschap bedoelde ik dat dat de enige manier is om nog te functioneren. Ik heb namelijk ook nog een baan. Thuis en elk moment dat ik niet werk zit het uiteraard wel in m'n hoofd maar na een week huilen op m'n werk vond ik het wel tijd om weer te proberen te functioneren. En dat lukt dus een beetje als ik de gedachten aan die zwangerschap weg stop.
Dank voor al jullie reacties. De beslissing wordt niet eenvoudig maar jullie hebben wel geholpen.
woensdag 10 oktober 2007 om 10:50
@Evidenza: Ik vind het niet zo nodig om aan jou te vertellen hoe ik toch zwanger ben geraakt zonder kinderwens.
@Pippa, maak zo snel mogelijk een afspraak met de abortuskliniek. Het kan namelijk wel een week tot twee weken duren voor ze plek hebben. En dan krijg je daarna nog de bedenktijd. Een afspraak bij de abortuskliniek verplicht je niet tot het krijgen van een abortus, maar als je die toch wil, krijg je hem nog zo vroeg mogelijk.
Wat ook een aanrader is, ik heb meteen bij de abortus een spiraal laten plaatsen. Zo weet ik bijna zeker (ja, Evidenza ook met een spiraal kun je ongewenst zwanger raken) dat ik niet meer ongewenst in verwachting raak.
@Pippa, maak zo snel mogelijk een afspraak met de abortuskliniek. Het kan namelijk wel een week tot twee weken duren voor ze plek hebben. En dan krijg je daarna nog de bedenktijd. Een afspraak bij de abortuskliniek verplicht je niet tot het krijgen van een abortus, maar als je die toch wil, krijg je hem nog zo vroeg mogelijk.
Wat ook een aanrader is, ik heb meteen bij de abortus een spiraal laten plaatsen. Zo weet ik bijna zeker (ja, Evidenza ook met een spiraal kun je ongewenst zwanger raken) dat ik niet meer ongewenst in verwachting raak.
woensdag 10 oktober 2007 om 11:55
TO: je zegt dat je je heel goed kan voorstellen dat je er spijt van krijgt. Bedoel je dat je je niet goed kan voorstellen dat je er geen spijt van krijgt??
Ik kan nu nog niets zeggen over hoe ik er met een jaar op terug kijk. Maar ik ben naar de kliniek gegaan zonder maar een half procentje twijfel.
Ik denk dat als je maar een beetje 'bang' bent dat je spijt krijgt, dat je bij jezelf moet gaan afvragen waarom je bang bent spijt te krijgen.
Wat Absolute Einstein ook zegt, maak een afspraak bij een kliniek. Daar is het over het algemeen behoorlijk druk, je zit zowiezo met de 5 wettelijke dagen. Op het moment dat je een afspraak hebt, dan krijg je een termijnecho. Je weet dan precies hoever je zwanger bent, op dat moment gaan de 5 dagen in.
In mijn geval, ik heb op de maandag een afspraak gehad met de kliniek. 5 wettelijke dagen zou betekenen dat ik de zaterdag pas geholpen zou mogen worden. In sommige gevallen willen ze dan nog wel de behandeling een dag naar voren schuiven (anders ben je weer een 3 tal dagen verder). Dit was bij mij het geval. Ik ben op de vrijdag van diezelfde week geholpen, aangezien de eerstvolgende mogelijkheid pas die donderdag erop was (moet zeggen dat ik dat persoonlijk ook wel fijn vondt. Zo heb je een weekend de tijd om bij te komen van de ingreep, en alles 'een plekje' te geven......al gaat dat plekje geven nog wel langer duren)
Als je in die 5 dagen alsnog anders besluit, dan kan je je afspraak gewoon cancellen. Een afspraak maken betekend niet dat je eraan vast zit (mede ook daarom die 5 dagen denk ik).
Wil je vertellen uit welke regio je komt?? Ik kan je dan wel (via mail o.i.d) laten weten in welke kliniek ik geholpen ben. Ik ben er zelf namelijk heel tevreden over. (over de manier hoe ze met je omgaan, hoe je wordt ontvangen, hoe de nazorg is e.d.)
Ik kan nu nog niets zeggen over hoe ik er met een jaar op terug kijk. Maar ik ben naar de kliniek gegaan zonder maar een half procentje twijfel.
Ik denk dat als je maar een beetje 'bang' bent dat je spijt krijgt, dat je bij jezelf moet gaan afvragen waarom je bang bent spijt te krijgen.
Wat Absolute Einstein ook zegt, maak een afspraak bij een kliniek. Daar is het over het algemeen behoorlijk druk, je zit zowiezo met de 5 wettelijke dagen. Op het moment dat je een afspraak hebt, dan krijg je een termijnecho. Je weet dan precies hoever je zwanger bent, op dat moment gaan de 5 dagen in.
In mijn geval, ik heb op de maandag een afspraak gehad met de kliniek. 5 wettelijke dagen zou betekenen dat ik de zaterdag pas geholpen zou mogen worden. In sommige gevallen willen ze dan nog wel de behandeling een dag naar voren schuiven (anders ben je weer een 3 tal dagen verder). Dit was bij mij het geval. Ik ben op de vrijdag van diezelfde week geholpen, aangezien de eerstvolgende mogelijkheid pas die donderdag erop was (moet zeggen dat ik dat persoonlijk ook wel fijn vondt. Zo heb je een weekend de tijd om bij te komen van de ingreep, en alles 'een plekje' te geven......al gaat dat plekje geven nog wel langer duren)
Als je in die 5 dagen alsnog anders besluit, dan kan je je afspraak gewoon cancellen. Een afspraak maken betekend niet dat je eraan vast zit (mede ook daarom die 5 dagen denk ik).
Wil je vertellen uit welke regio je komt?? Ik kan je dan wel (via mail o.i.d) laten weten in welke kliniek ik geholpen ben. Ik ben er zelf namelijk heel tevreden over. (over de manier hoe ze met je omgaan, hoe je wordt ontvangen, hoe de nazorg is e.d.)
