Gezondheid
alle pijlers
Abortus, wie heeft ervaring?
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:00
Op dit moment denk ik serieus na over iets waarvan ik altijd heb gezegd "het is goed dat het kan, maar het is niets voor mij". Net zoals ik altijd heb gezegd graag kinderen te willen maar omdat ik geen relatie had zat het er nu eenmaal niet in.
Sinds een week of zeven heb ik een vriend. Ik zag hem als een 'oefenprojectje' omdat ik behoorlijke last heb van bindingsangst. Dit vriendje om te proberen of ik geschikt was voor een relatie, en daarna de man van m'n dromen tegenkomen. Het is een leuke jongen en hij had begrip voor mijn behoefte veel ruimte voor mezelf te hebben. De eerste keer dat we sex hadden deden we het stom genoeg zonder condoom. Ja, dat is dom maar ik dacht heel naïef dat er niks zou gebeuren. Was net ongesteld geweest en zo. Als ik me al ergens druk om maakte was het dat ik misschien iets zou hebben opgelopen. Had ik maar een SOA, want mijn probleem is nu een heel stuk groter.
Sinds 2,5 week weet ik namelijk dat ik zwanger ben. Vriendje was gek genoeg -vond hij zelf ook- erg enthousiast en de eerste week ben ik daar enigszins in meegegaan. Eigenlijk was ik wisselend blij en niet blij. Na een dag of zes ging het keihard bergafwaarts. Ik kon alleen nog maar huilen dat ik het niet wil. Geen relatie, geen kind. En vooral niet met hem.
Niet echt bevorderlijk voor je beginnende relatie, als je zó vroeg al dit soort ingrijpende zaken moet bespreken. Ik wil helemaal niet niet samenwonen, ik heb mijn ruimte nodig. En waar vriendlief eerst heel begrijpend was voor mijn noodzaak ruimte te hebben is het voor hem onbespreekbaar een LAT-relatie te onderhouden zodra het kind er is. Hij wil samenwonen en dat liever vandaag dan morgen. Toen ik zondag opperde het rustiger aan te doen kreeg ik te horen dat als ik er over dacht het kind niet met z'n tweeën te gaan opvoeden, ik het maar moest laten weghalen. Niet echt een prettige mededeling maar heel voorzichtig dacht ik daar zelf ook al aan. Deze relatie en alles er omheen verstikt me en ik voel me verschrikkelijk.
Na veel gesprekken met vrienden en mijn psycholoog denk ik er nu dus heel hard over een abortus te laten uitvoeren. Ondanks dat deze kans misschien mijn enige kans op een kind is (ik ben 36) omdat ik er inmiddels bijna van overtuigd ben dat ik niet geschikt ben voor een relatie. En doelbewust alleen een kind krijgen is voor mij nooit een optie geweest. Wat ik wil voorkomen is dat ik de abortus laat uitvoeren op verkeerde gronden. Ik heb namelijk van vriendinnen gehoord dat zij óók hun twijfels hebben gehad toen ze net zwanger waren. En dat terwijl het bij hun een zeer bewuste keuze was, in tegenstelling tot mijn domme actie. Misschien komt een deel van mijn twijfels wel door die ellendige hormonen. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik dat het voornaamste pijnpunt zit in deze relatie. En dat ik met hém gewoon geen kinderen wil. Want zonder deze situatie denk ik dat we niet eens meer bij elkaar zouden zijn. En bij elkaar blijven voor een kind dat er nog niet eens is gaat me te ver.
Mijn verhaal is misschien een beetje warrig en van de hak op de tak maar voor de duidelijkheid: ik wil echt niet op onjuiste gronden overgaan tot zoiets ingrijpends als een abortus. Ik calculeer ook in dat ik er later spijt van kan krijgen. Daarom ben ik op zoek naar vrouwen die dit (niet persé mijn situatie, hoewel het een troost zou zijn als er nog meer van die sufferds als ik blijken te bestaan) ook hebben meegemaakt. En die geen spijt hebben van hun beslissing. (spijtoptanten ook welkom)
Ik hoop dat voor iedereen duidelijk is dat ik weet dat ik stom heb gehandeld dus op veroordelende reacties zit ik niet te wachten.
Sinds een week of zeven heb ik een vriend. Ik zag hem als een 'oefenprojectje' omdat ik behoorlijke last heb van bindingsangst. Dit vriendje om te proberen of ik geschikt was voor een relatie, en daarna de man van m'n dromen tegenkomen. Het is een leuke jongen en hij had begrip voor mijn behoefte veel ruimte voor mezelf te hebben. De eerste keer dat we sex hadden deden we het stom genoeg zonder condoom. Ja, dat is dom maar ik dacht heel naïef dat er niks zou gebeuren. Was net ongesteld geweest en zo. Als ik me al ergens druk om maakte was het dat ik misschien iets zou hebben opgelopen. Had ik maar een SOA, want mijn probleem is nu een heel stuk groter.
Sinds 2,5 week weet ik namelijk dat ik zwanger ben. Vriendje was gek genoeg -vond hij zelf ook- erg enthousiast en de eerste week ben ik daar enigszins in meegegaan. Eigenlijk was ik wisselend blij en niet blij. Na een dag of zes ging het keihard bergafwaarts. Ik kon alleen nog maar huilen dat ik het niet wil. Geen relatie, geen kind. En vooral niet met hem.
Niet echt bevorderlijk voor je beginnende relatie, als je zó vroeg al dit soort ingrijpende zaken moet bespreken. Ik wil helemaal niet niet samenwonen, ik heb mijn ruimte nodig. En waar vriendlief eerst heel begrijpend was voor mijn noodzaak ruimte te hebben is het voor hem onbespreekbaar een LAT-relatie te onderhouden zodra het kind er is. Hij wil samenwonen en dat liever vandaag dan morgen. Toen ik zondag opperde het rustiger aan te doen kreeg ik te horen dat als ik er over dacht het kind niet met z'n tweeën te gaan opvoeden, ik het maar moest laten weghalen. Niet echt een prettige mededeling maar heel voorzichtig dacht ik daar zelf ook al aan. Deze relatie en alles er omheen verstikt me en ik voel me verschrikkelijk.
Na veel gesprekken met vrienden en mijn psycholoog denk ik er nu dus heel hard over een abortus te laten uitvoeren. Ondanks dat deze kans misschien mijn enige kans op een kind is (ik ben 36) omdat ik er inmiddels bijna van overtuigd ben dat ik niet geschikt ben voor een relatie. En doelbewust alleen een kind krijgen is voor mij nooit een optie geweest. Wat ik wil voorkomen is dat ik de abortus laat uitvoeren op verkeerde gronden. Ik heb namelijk van vriendinnen gehoord dat zij óók hun twijfels hebben gehad toen ze net zwanger waren. En dat terwijl het bij hun een zeer bewuste keuze was, in tegenstelling tot mijn domme actie. Misschien komt een deel van mijn twijfels wel door die ellendige hormonen. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik dat het voornaamste pijnpunt zit in deze relatie. En dat ik met hém gewoon geen kinderen wil. Want zonder deze situatie denk ik dat we niet eens meer bij elkaar zouden zijn. En bij elkaar blijven voor een kind dat er nog niet eens is gaat me te ver.
Mijn verhaal is misschien een beetje warrig en van de hak op de tak maar voor de duidelijkheid: ik wil echt niet op onjuiste gronden overgaan tot zoiets ingrijpends als een abortus. Ik calculeer ook in dat ik er later spijt van kan krijgen. Daarom ben ik op zoek naar vrouwen die dit (niet persé mijn situatie, hoewel het een troost zou zijn als er nog meer van die sufferds als ik blijken te bestaan) ook hebben meegemaakt. En die geen spijt hebben van hun beslissing. (spijtoptanten ook welkom)
Ik hoop dat voor iedereen duidelijk is dat ik weet dat ik stom heb gehandeld dus op veroordelende reacties zit ik niet te wachten.
zondag 14 oktober 2007 om 18:44
Als je net zwanger bent ben je zoiezo in paniek, dat had ik ook ,terwijl ik sinds mensenheugenis al kinderen wilde.De hormonene vliegen om je oren.
Ineens die angst: o wat heb ik gedaan, we leven in zo een verrotte wereld.
En ik had een hele goed lopende relatie, dus tot zover , normale angsten en twijfels.
Komt bij jou nog bij dat het een kersvers vriendje is, dat je bindingsangst hebt.
Ik denk dat jij heel sec moet nadenken wat jij en dan ook jij alleen wil.
Verder even alles buiten beschouwing laten.
Je vriend, de staat v je relatie, alleen wat jij wilt.
Want een kind kun je ook alleen krijgen en opvoeden.
Wat wil jij??
Ineens die angst: o wat heb ik gedaan, we leven in zo een verrotte wereld.
En ik had een hele goed lopende relatie, dus tot zover , normale angsten en twijfels.
Komt bij jou nog bij dat het een kersvers vriendje is, dat je bindingsangst hebt.
Ik denk dat jij heel sec moet nadenken wat jij en dan ook jij alleen wil.
Verder even alles buiten beschouwing laten.
Je vriend, de staat v je relatie, alleen wat jij wilt.
Want een kind kun je ook alleen krijgen en opvoeden.
Wat wil jij??
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:21
@Shining en Lapin: het gaat. Net. Gisteren bij m'n huisarts geweest (was op vakantie en ik wilde dit niet met een vervanger bespreken) en volgende week maandag heb ik een afspraak in Amsterdam. En ondanks dat ik erachter sta dat dit de voor mij enig mogelijke oplossing is, vind ik het niet makkelijk. Je zou denken dat tranen ook eens op zijn maar dat blijkt niet het geval.
@ Tangerine en Sto: ik heb nooit een kind in m'n eentje gewild, alleen in een gezinssituatie. En zoals ik het nu zie -maar dat kan best vertroebeld worden door hormonen en de situatie- wil ik helemaal geen kinderen. Nu in ieder geval niet en als het nooit wordt vind ik dat ook prima. Vervelend alleen dat ik me dat niet eerder heb gerealiseerd maar nogmaals, misschien komt dat door de extra stress van deze situatie.
@ Tangerine en Sto: ik heb nooit een kind in m'n eentje gewild, alleen in een gezinssituatie. En zoals ik het nu zie -maar dat kan best vertroebeld worden door hormonen en de situatie- wil ik helemaal geen kinderen. Nu in ieder geval niet en als het nooit wordt vind ik dat ook prima. Vervelend alleen dat ik me dat niet eerder heb gerealiseerd maar nogmaals, misschien komt dat door de extra stress van deze situatie.
dinsdag 16 oktober 2007 om 20:20
Hoi Pippa, wat goed dat je een keuze hebt gemaakt. Ik hoop dat je dat een beetje rust geeft. Je kunt nu wel denken 'had ik maar dit of had ik me maar eerder gerealiseerd dat ik geen kinderen wil', maar dat heeft totaal geen zin. Het maakt je alleen maar verdrietiger en wanhopiger en je kunt de tijd niet terugdraaien. Hoe graag we dat soms ook zouden willen.
Ook al heb je een keuze gemaakt, het IS ook niet makkelijk, dat kan ik me heel goed voorstellem. Natuurlijk heb je verdriet en huil je je ogen uit jekop. Dat mag ook, beter zo, dan verdoofd zijn en niks voelen.Op deze manier verwerk je het alleen maar.
Gaat er ook iemand met je mee maandag? Ik hoop zo dat je steun hebt aan iemand, wie dan ook en anders schrijf je dit hele topic maar vol, er zijn altijd mensen die reageren. En zit er eens een reactie tussen die jou alleen maar veroordeelt....negeer het. Er zullen altijd mensen zijn die tegen abortus zijn. Maar feit is dat het jóuw lichaam is en jóuw leven. Dus wat je doet, beslis jíj en niet een ander.
Lieve Pippa, ik hoop weer van je te lezen en ik denk maandag aan je. Heel veel sterkte en liefs. (f)
Ook al heb je een keuze gemaakt, het IS ook niet makkelijk, dat kan ik me heel goed voorstellem. Natuurlijk heb je verdriet en huil je je ogen uit jekop. Dat mag ook, beter zo, dan verdoofd zijn en niks voelen.Op deze manier verwerk je het alleen maar.
Gaat er ook iemand met je mee maandag? Ik hoop zo dat je steun hebt aan iemand, wie dan ook en anders schrijf je dit hele topic maar vol, er zijn altijd mensen die reageren. En zit er eens een reactie tussen die jou alleen maar veroordeelt....negeer het. Er zullen altijd mensen zijn die tegen abortus zijn. Maar feit is dat het jóuw lichaam is en jóuw leven. Dus wat je doet, beslis jíj en niet een ander.
Lieve Pippa, ik hoop weer van je te lezen en ik denk maandag aan je. Heel veel sterkte en liefs. (f)
woensdag 17 oktober 2007 om 13:18
zaterdag 20 oktober 2007 om 22:10
Hoi Pippa,
Hart onder de riem: ik ben ook ooit zo stom geweest. Dacht ook dat er niets kon gebeuren, maar goed....
Ik kan je geen advies geven, alleen mijn ervaring.
Ik wilde op dat moment geen kind en ook zeker niet met de toenmalige man. Hoewel het altijd een moeilijke keuze zal blijven, je hebt toch een (begin van) een klein mensje in je, heb ik geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Af en toe denk ik er wel eens aan, maar ik was niet klaar voor een baby.
Ik denk dat een kind een kans verdiend in een (zoveel mogelijk) ideale situatie. Relationeel, emotioneel, spiritueel en financieel moeten beide ouders er aan toe zijn. Daar probeer ik zelf naar te streven als de tijd er is...
Veel sterkte!
Hart onder de riem: ik ben ook ooit zo stom geweest. Dacht ook dat er niets kon gebeuren, maar goed....
Ik kan je geen advies geven, alleen mijn ervaring.
Ik wilde op dat moment geen kind en ook zeker niet met de toenmalige man. Hoewel het altijd een moeilijke keuze zal blijven, je hebt toch een (begin van) een klein mensje in je, heb ik geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Af en toe denk ik er wel eens aan, maar ik was niet klaar voor een baby.
Ik denk dat een kind een kans verdiend in een (zoveel mogelijk) ideale situatie. Relationeel, emotioneel, spiritueel en financieel moeten beide ouders er aan toe zijn. Daar probeer ik zelf naar te streven als de tijd er is...
Veel sterkte!
zaterdag 20 oktober 2007 om 22:19
Hoi Pippa,
Hier ook een hart onder de riem; ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke situatie. Ik kan je geen advies geven, maar ik heb je verhaal gelezen en heb met je te doen. Je moet gaan kiezen tussen je verstand en gevoel. Misschien is het beste om je gevoel te volgen, meid. Probeer echt naar je diepste gevoelens te luisteren.
Sterkte
Hier ook een hart onder de riem; ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke situatie. Ik kan je geen advies geven, maar ik heb je verhaal gelezen en heb met je te doen. Je moet gaan kiezen tussen je verstand en gevoel. Misschien is het beste om je gevoel te volgen, meid. Probeer echt naar je diepste gevoelens te luisteren.
Sterkte
maandag 22 oktober 2007 om 09:09
dinsdag 23 oktober 2007 om 13:47
Hi all,
dank voor jullie gedachten en meeleven! In lichamelijk opzicht viel het best mee (dat komt ervan als je je heel erge voorstellingen maakt). Ik sta ook nog steeds achter de beslissing maar dat neemt niet weg dat ik er best emotioneel onder ben. Maar dat komt meer door mijn gedachten dat ik stiekem vind dat ik niet zo moeilijk moest doen over die hele relatie en ik me afvraag waarom ik niet gewoon 'normaal' ben. Dat ik geen verstikkingsgevoel krijg bij de gedachte aan een relatie, samenwonen en een kind. Kortom: ik heb nog best wat te bespreken met m'n shrink...
Liefs voor jullie allemaal,
P
dank voor jullie gedachten en meeleven! In lichamelijk opzicht viel het best mee (dat komt ervan als je je heel erge voorstellingen maakt). Ik sta ook nog steeds achter de beslissing maar dat neemt niet weg dat ik er best emotioneel onder ben. Maar dat komt meer door mijn gedachten dat ik stiekem vind dat ik niet zo moeilijk moest doen over die hele relatie en ik me afvraag waarom ik niet gewoon 'normaal' ben. Dat ik geen verstikkingsgevoel krijg bij de gedachte aan een relatie, samenwonen en een kind. Kortom: ik heb nog best wat te bespreken met m'n shrink...
Liefs voor jullie allemaal,
P
woensdag 24 oktober 2007 om 15:15
Hoi,
Ik heb ruim twee jaar geleden een abortus laten doen. Mijn vriend en ik waren toen ongeveer een jaar samen. Het was nooit de bedoeling geweest om zwanger te raken maar doordat ik doorbraakbloedingen van de pil kreeg, had de HA geadviseerd om een tijd te stoppen met de pil. Bloedingen meteen opgelost, na 3 maanden mocht ik de pil weer opstarten, maar helaas in de laatste maand ging het fout. Ik bleek zwanger te zijn.
Mijn vriend en ik studeerden beide nog en een kind was geen optie, ik zag het al voor me, studie niet afgemaakt, geen opleiding, geen kans voor een kind. De keuze was voor ons snel gemaakt. Heel gek eigenlijk, ergens drong het niet tot me door dat ik zwanger was. Ik deed er heel gemakkelijk over. Het voelde als een soort bevestiging dat alles daaronder goed zat. Door al die bloedingen had ik allerlei rare gedachtes dat het daaronder niet helemaal spoorde en misschien wel niet vruchtbaar zou zijn. Ik was eerder blij dat ik zwanger was.
Ik heb een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek en samen met mijn vriend erbij is alles gebeurd. Ik heb nooit spijt gehad van deze beslissing terwijl ik echt gek op kinderen ben, ik wil ze echt zo snel mogelijk, zodra wij onze kinderen een goed leven kunnen bieden. Twee jaar geleden was dat nog niet het moment. In de kliniek waren ze fantastisch, juiste aandacht zorg en omgang met mensen, dat was erg prettig.
Ik heb ruim twee jaar geleden een abortus laten doen. Mijn vriend en ik waren toen ongeveer een jaar samen. Het was nooit de bedoeling geweest om zwanger te raken maar doordat ik doorbraakbloedingen van de pil kreeg, had de HA geadviseerd om een tijd te stoppen met de pil. Bloedingen meteen opgelost, na 3 maanden mocht ik de pil weer opstarten, maar helaas in de laatste maand ging het fout. Ik bleek zwanger te zijn.
Mijn vriend en ik studeerden beide nog en een kind was geen optie, ik zag het al voor me, studie niet afgemaakt, geen opleiding, geen kans voor een kind. De keuze was voor ons snel gemaakt. Heel gek eigenlijk, ergens drong het niet tot me door dat ik zwanger was. Ik deed er heel gemakkelijk over. Het voelde als een soort bevestiging dat alles daaronder goed zat. Door al die bloedingen had ik allerlei rare gedachtes dat het daaronder niet helemaal spoorde en misschien wel niet vruchtbaar zou zijn. Ik was eerder blij dat ik zwanger was.
Ik heb een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek en samen met mijn vriend erbij is alles gebeurd. Ik heb nooit spijt gehad van deze beslissing terwijl ik echt gek op kinderen ben, ik wil ze echt zo snel mogelijk, zodra wij onze kinderen een goed leven kunnen bieden. Twee jaar geleden was dat nog niet het moment. In de kliniek waren ze fantastisch, juiste aandacht zorg en omgang met mensen, dat was erg prettig.
