Abortus, wie heeft ervaring?

Op dit moment denk ik serieus na over iets waarvan ik altijd heb gezegd "het is goed dat het kan, maar het is niets voor mij". Net zoals ik altijd heb gezegd graag kinderen te willen maar omdat ik geen relatie had zat het er nu eenmaal niet in.



Sinds een week of zeven heb ik een vriend. Ik zag hem als een 'oefenprojectje' omdat ik behoorlijke last heb van bindingsangst. Dit vriendje om te proberen of ik geschikt was voor een relatie, en daarna de man van m'n dromen tegenkomen. Het is een leuke jongen en hij had begrip voor mijn behoefte veel ruimte voor mezelf te hebben. De eerste keer dat we sex hadden deden we het stom genoeg zonder condoom. Ja, dat is dom maar ik dacht heel naïef dat er niks zou gebeuren. Was net ongesteld geweest en zo. Als ik me al ergens druk om maakte was het dat ik misschien iets zou hebben opgelopen. Had ik maar een SOA, want mijn probleem is nu een heel stuk groter.



Sinds 2,5 week weet ik namelijk dat ik zwanger ben. Vriendje was gek genoeg -vond hij zelf ook- erg enthousiast en de eerste week ben ik daar enigszins in meegegaan. Eigenlijk was ik wisselend blij en niet blij. Na een dag of zes ging het keihard bergafwaarts. Ik kon alleen nog maar huilen dat ik het niet wil. Geen relatie, geen kind. En vooral niet met hem.



Niet echt bevorderlijk voor je beginnende relatie, als je zó vroeg al dit soort ingrijpende zaken moet bespreken. Ik wil helemaal niet niet samenwonen, ik heb mijn ruimte nodig. En waar vriendlief eerst heel begrijpend was voor mijn noodzaak ruimte te hebben is het voor hem onbespreekbaar een LAT-relatie te onderhouden zodra het kind er is. Hij wil samenwonen en dat liever vandaag dan morgen. Toen ik zondag opperde het rustiger aan te doen kreeg ik te horen dat als ik er over dacht het kind niet met z'n tweeën te gaan opvoeden, ik het maar moest laten weghalen. Niet echt een prettige mededeling maar heel voorzichtig dacht ik daar zelf ook al aan. Deze relatie en alles er omheen verstikt me en ik voel me verschrikkelijk.



Na veel gesprekken met vrienden en mijn psycholoog denk ik er nu dus heel hard over een abortus te laten uitvoeren. Ondanks dat deze kans misschien mijn enige kans op een kind is (ik ben 36) omdat ik er inmiddels bijna van overtuigd ben dat ik niet geschikt ben voor een relatie. En doelbewust alleen een kind krijgen is voor mij nooit een optie geweest. Wat ik wil voorkomen is dat ik de abortus laat uitvoeren op verkeerde gronden. Ik heb namelijk van vriendinnen gehoord dat zij óók hun twijfels hebben gehad toen ze net zwanger waren. En dat terwijl het bij hun een zeer bewuste keuze was, in tegenstelling tot mijn domme actie. Misschien komt een deel van mijn twijfels wel door die ellendige hormonen. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik dat het voornaamste pijnpunt zit in deze relatie. En dat ik met hém gewoon geen kinderen wil. Want zonder deze situatie denk ik dat we niet eens meer bij elkaar zouden zijn. En bij elkaar blijven voor een kind dat er nog niet eens is gaat me te ver.



Mijn verhaal is misschien een beetje warrig en van de hak op de tak maar voor de duidelijkheid: ik wil echt niet op onjuiste gronden overgaan tot zoiets ingrijpends als een abortus. Ik calculeer ook in dat ik er later spijt van kan krijgen. Daarom ben ik op zoek naar vrouwen die dit (niet persé mijn situatie, hoewel het een troost zou zijn als er nog meer van die sufferds als ik blijken te bestaan) ook hebben meegemaakt. En die geen spijt hebben van hun beslissing. (spijtoptanten ook welkom)



Ik hoop dat voor iedereen duidelijk is dat ik weet dat ik stom heb gehandeld dus op veroordelende reacties zit ik niet te wachten.

Ik heb nog geen afspraak gemaakt maar ga dat nu wel doen. Wilde dat nl. met m'n huisarts bespreken maar die is tot maandag op vakantie Ik las op internet dat gesprek met huisarts ook telt als start voor de wettelijke 5 dagen. Qua regio zit ik noordelijk van het midden dus dacht ik aan Utrecht. Ben jij daar toevallig geweest Bikkelientje?



Mijn gedachte ten aanzien van spijt dateren meer vanuit het verleden toen ik dacht adt ik het nooit zou laten doen omdat ik kinderen wilde. Maar nogmaals, daar ben ik inmiddels van terug gekomen. Ik denk dat het meer een wens vanuit een plaatje 'zo hoort het te gaan' was. Om die reden dacht ik ook altijd dat ik een relatie wilde. Maar daarvan vraag ik me al langere tijd af of ik dat nou wilde 'omdat het zo hoort' of omdat ik het écht wil. En daarvan denk ik ook dat het meer voortkomt uit de wens te passen in een ideaal plaatje, dan uit mezelf. Ik ben nu eenmaal graag alleen. En hoef geen kinderen. Kwam dus goed uit dat Viva binnenkort een artikel gaat wijden aan mensen die graag alleen zijn (zie prikbord) want nu weet ik zeker dat ik niet 'gek' ben. Maar goed, ik wijk af van het onderwerp. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat ik geen spijt ga krijgen van deze beslissing.

@Bikkelientje, was jij bij Casa of het Vrelinghuis? Zie nl. dat er 2 zjin in Utrecht.

De afgelopen periode ben ik qua gevoel verschoven van 'houden omdat dat zo hoort (!) en omdat ik toch altijd kinderen zei te willen en het komt echt allemaal wel goed' naar 'ik denk dat ik in ieder geval op dit moment in mijn leven geen kind moet krijgen'. Voor de duidelijkheid Pien: ik heb nooit geweten dat ik er zo tegenover stond als nu blijkt. Ik heb nooit gezegd: "ik wil geen kinderen". Als ik ooit een kind wil (en met 'ik hoef geen kinderen' bedoelde ik dat ik ze niet 'nodig heb' om gelukkig te zijn, of wat voor invulling mensen daar dan ook aan geven) wil ik dat kind opvoeden in een stabiele gezinssituatie. Met een vader en een moeder die van elkaar houden en graag bij elkaar zijn. Dat is nu niet het geval. Het laatste dat ik wil is een kind (onbewust) het gevoel geven dat het niet gewenst is en ik ben bang dat ik dat geheel ongewild zou doen als ik dit kind laat komen. In dat opzicht ben ik het dus eens met Shining: beter spijt van een abortus dan van het krijgen van een kind. En of ik spijt krijg van die abortus zal de tijd me leren.