Gezondheid
alle pijlers
Bang voor borstonderzoek
zondag 26 september 2021 om 10:39
Goedemorgen allemaal,
Ik zit de laatste maanden echt ergens mee en ik merk dat ik gestresst hierdoor wordt. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik kan echt een hypochonder zijn. Iets kan me heel lang bezig houden en daardoor raak ik gewoon van het padje af en gestrest. (Loop al bij een psycholoog)
Even mijn verhaal. Mijn borsten. Die zijn groot, echt groot. CupH, ik ben ook aan het afvallen voor een borstverkleining. (ben zelf 37). Mijn borsten zijn een soort obsessie voor mij geworden. Telkens als ik iets zie/voel denk ik meteen aan het ergste. Borstkanker. Ik heb zelf geen familieleden met deze vreselijke ziekte, wel een verre tante, maar volgens de arts is die lijn zo ver dat het absoluut niet genetisch kan zijn. Eind 2016 heb ik een mammografie gehad omdat ik een pijnlijke linkerborst had. Deze was gelukkig goed!
Sinds maart dit jaar, echt totaal out of the blue ben ik ermee bezig. Zelfonderzoek is ok en goed, maar ik sla erin door. Ik kijk en kijk en kijk totdat ik me zelfs in ga beelden dat ik "iets geks" zie. Ik ben in deze maand ook naar de huisarts geweest en ze kon gelukkig niks voelen, het luchte op! Ik kon het weer loslaten.. een maand daarna merkte ik een soort lange deukje aan de zijkant van mijn borst. Het is net geen deuk, maar striae maar dan kleurloos. Ik heb een afspraak gemaakt weken later en een andere huisarts (heb er twee) zei dat het niets ergs is, en de borsten soepel en zacht aanvoelen. Maar omdat ik toch hele grote borsten heb blijft het toch een twijfelgeval, maar... ik moest me geen zorgen maken want volgens haar was het niks. Voor mijn gemoedsrust kon ik altijd bellen voor een mammografie en even de boel aankijken.
Ik ben dan iemand die zoiets heeft, prima ik vertrouw de huisarts en basta, maar als ik thuis kom ga ik weer denken en kijken en twijfelen aan haar woorden en me steeds inbeelden waarom ze eerst zei dat ze bij grote borsten toch niet alles kan bevoelen maar mij wel kort daarna verteld dat ik me geen zorgen moet maken. Ik raak weer in de stress en nu maanden later nog steeds.
Ik wil dus morgen toch bellen voor een mammografie. Ik ben niet bang voor dat apparaat of dat me borsten geplet worden of de pijn, waar ik zo vreselijk bang voor ben is dat er echt iets is met mijn borsten. De linkerborst is sinds een aantal weken ook 2 cupmaten groter geworden. Ik weet dat onze bordten asymmetrisch zijn maar het valt erg op. Weer iets waar ik me gek over aan het maken ben.. kortom de angst breekt me echt op. Ik haal de allerergste doem scenario's voor me en het is gewoon niet gezond. Ben ook hierdoor geen leuke mama en vrouw en trek me soms helemaal terug.
Sorry voor de lap tekst maar ik moest het even van me afschrijven..
Ik zit de laatste maanden echt ergens mee en ik merk dat ik gestresst hierdoor wordt. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik kan echt een hypochonder zijn. Iets kan me heel lang bezig houden en daardoor raak ik gewoon van het padje af en gestrest. (Loop al bij een psycholoog)
Even mijn verhaal. Mijn borsten. Die zijn groot, echt groot. CupH, ik ben ook aan het afvallen voor een borstverkleining. (ben zelf 37). Mijn borsten zijn een soort obsessie voor mij geworden. Telkens als ik iets zie/voel denk ik meteen aan het ergste. Borstkanker. Ik heb zelf geen familieleden met deze vreselijke ziekte, wel een verre tante, maar volgens de arts is die lijn zo ver dat het absoluut niet genetisch kan zijn. Eind 2016 heb ik een mammografie gehad omdat ik een pijnlijke linkerborst had. Deze was gelukkig goed!
Sinds maart dit jaar, echt totaal out of the blue ben ik ermee bezig. Zelfonderzoek is ok en goed, maar ik sla erin door. Ik kijk en kijk en kijk totdat ik me zelfs in ga beelden dat ik "iets geks" zie. Ik ben in deze maand ook naar de huisarts geweest en ze kon gelukkig niks voelen, het luchte op! Ik kon het weer loslaten.. een maand daarna merkte ik een soort lange deukje aan de zijkant van mijn borst. Het is net geen deuk, maar striae maar dan kleurloos. Ik heb een afspraak gemaakt weken later en een andere huisarts (heb er twee) zei dat het niets ergs is, en de borsten soepel en zacht aanvoelen. Maar omdat ik toch hele grote borsten heb blijft het toch een twijfelgeval, maar... ik moest me geen zorgen maken want volgens haar was het niks. Voor mijn gemoedsrust kon ik altijd bellen voor een mammografie en even de boel aankijken.
Ik ben dan iemand die zoiets heeft, prima ik vertrouw de huisarts en basta, maar als ik thuis kom ga ik weer denken en kijken en twijfelen aan haar woorden en me steeds inbeelden waarom ze eerst zei dat ze bij grote borsten toch niet alles kan bevoelen maar mij wel kort daarna verteld dat ik me geen zorgen moet maken. Ik raak weer in de stress en nu maanden later nog steeds.
Ik wil dus morgen toch bellen voor een mammografie. Ik ben niet bang voor dat apparaat of dat me borsten geplet worden of de pijn, waar ik zo vreselijk bang voor ben is dat er echt iets is met mijn borsten. De linkerborst is sinds een aantal weken ook 2 cupmaten groter geworden. Ik weet dat onze bordten asymmetrisch zijn maar het valt erg op. Weer iets waar ik me gek over aan het maken ben.. kortom de angst breekt me echt op. Ik haal de allerergste doem scenario's voor me en het is gewoon niet gezond. Ben ook hierdoor geen leuke mama en vrouw en trek me soms helemaal terug.
Sorry voor de lap tekst maar ik moest het even van me afschrijven..
zondag 26 september 2021 om 22:59
Ik vind het eerlijk gezegd niet prettig dat je met een verhaal komt, daar tips rond vraagt en dat dan blijkt dat het probleem veel ruimer is en dat je al x therapeuten hebt gehad.
Want weet je, wie tips geeft, geeft ook iets van zichzelf prijs. Je doet dat omdat je denkt de ander ermee te helpen.
Maar ik zou mijn tip niet gegeven hebben als je van in t begin je volledig verhaal had gedaan. Want waarschijnlijk is ze al gekend en / of nutteloos.
Wil je de quote van mijn post dus verwijderen uit je bericht?
Tx.
maandag 27 september 2021 om 10:47
Helaas niet heel uitzonderlijk. Omdat veel jonge vrouwen dicht klierweefsel hebben komt dit vaak voor. Het is zoeken naar een witte vlek op een witte muur.
En niet iedereen met borstkanker pakt daarna zomaar haar leven weer op zoals iemand anders hier beschrijft. Het heeft mijn leven totaal op de kop gezet. Niks is meer wat het ooit was. Ik zou willen dat ik er zo over kon praten.
En zo zie je maar dat iedereen anders omgaat met zo'n diagnose.
Wel ben ik ervan overtuigd dat je het moet proberen los te laten. Hoe meer je met iets bezig bent, hoe meer iets werkelijkheid wordt. Alles wat je aandacht geeft groeit.
