Gezondheid
alle pijlers
Eetstoornis / thuiswerken in Coronatijd
maandag 2 november 2020 om 14:11
Goedemiddag,
Na jaren meelezen heb ik een account aangemaakt in de hoop met iemand te kunnen sparren over de situatie waar ik momenteel in verkeer.
Ik ben 30 jaar, heb een fijn leven, leuke interesses, een goede baan en al meer dan 16 jaar een eetstoornis die ik altijd goed verborgen heb kunnen houden. (eerst anorexia nu de laatste 10 jaar Boulimia).
Nu werk ik sinds maart het grootste deel thuis. En daar waar ik normaal alleen even wegglipte naar het toilet na de lunch, heb ik nu de gehele dag de gelegenheid om te doen en laten op eetgebied wat ik wil. Dit heeft als gevolg dat ik de hele dag eet, braak, eet, braak.
Ik heb nooit eerder hulp gezocht omdat de motivatie om aan te komen ontbrak. Ook nu zie ik dat niet zitten maar de dagen zijn zo wel heel erg moeilijk om door te komen.
Wellicht tref ik hier een lotgenoot of iemand die hier in zijn/haar omgeving ervaring mee heeft?
Na jaren meelezen heb ik een account aangemaakt in de hoop met iemand te kunnen sparren over de situatie waar ik momenteel in verkeer.
Ik ben 30 jaar, heb een fijn leven, leuke interesses, een goede baan en al meer dan 16 jaar een eetstoornis die ik altijd goed verborgen heb kunnen houden. (eerst anorexia nu de laatste 10 jaar Boulimia).
Nu werk ik sinds maart het grootste deel thuis. En daar waar ik normaal alleen even wegglipte naar het toilet na de lunch, heb ik nu de gehele dag de gelegenheid om te doen en laten op eetgebied wat ik wil. Dit heeft als gevolg dat ik de hele dag eet, braak, eet, braak.
Ik heb nooit eerder hulp gezocht omdat de motivatie om aan te komen ontbrak. Ook nu zie ik dat niet zitten maar de dagen zijn zo wel heel erg moeilijk om door te komen.
Wellicht tref ik hier een lotgenoot of iemand die hier in zijn/haar omgeving ervaring mee heeft?
maandag 2 november 2020 om 21:29
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. In het geval van (zwaar) ondergewicht is er vaak geen mentale ruimte om te werken aan de dieperliggende oorzaak. Dan schreeuwt het lijf (zowel mentaal als fysiek) om eten, om energie. Eerst meer balans in het eetpatroon, eerst een (iets) gezonder lijf, dan aan de slag met de kern. Dit is een veelvoorkomende (en logische) aanpak.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
maandag 2 november 2020 om 21:48
Kop op de spijker.. tien jaar geleden de eerste gebitsrenovatie met facings, implantaten en veel narigheid, en twee jaar geleden opnieuw alles vervangen voor inmiddels implantaten.
maandag 2 november 2020 om 21:53
En dan moet je nog maar net genoeg kaakbot hebben (door osteoporose bij ondervoeding) om überhaupt implantaten te kunnen krijgen.
Ik zou bij zo veelvuldig braken overigens eerder vrezen voor hartklachten door een verstoring in de natrium-/ kaliumhuishouding. Dat zijn echt serieuze risico’s TO..
maandag 2 november 2020 om 21:57
Dr. Phil zou zeggen: je wil niet beter worden, je wil gewoon alleen zijn met je ziekte.
Maar nu wordt het langzaamaan wel érg alleen, hè? Erg eenzaam, alleen jij en je ziekte? Want het is een ziekte. En zolang jij aangeeft dat je niet echt beter wil worden, blijf je ziek. Het is hard werken ja, ik heb er ervaring mee. Maar dit is toch ook niets? Een leven dat niet in het teken staat van liefde, genieten en gezelligheid, maar in het teken van eten, braken, zelfhaat en ontkenning.
Je leven kan zoveel mooier zijn.
Maar nu wordt het langzaamaan wel érg alleen, hè? Erg eenzaam, alleen jij en je ziekte? Want het is een ziekte. En zolang jij aangeeft dat je niet echt beter wil worden, blijf je ziek. Het is hard werken ja, ik heb er ervaring mee. Maar dit is toch ook niets? Een leven dat niet in het teken staat van liefde, genieten en gezelligheid, maar in het teken van eten, braken, zelfhaat en ontkenning.
Je leven kan zoveel mooier zijn.
maandag 2 november 2020 om 21:59
Zeker eens. Bij ernstige gevallen van anorexia is eten en aankomen eerst van levensbelang. Eerst de brand blussen, dan pas onderzoeken hoe hij is ontstaan.mcsteamy schreef: ↑02-11-2020 21:29Daar ben ik het niet helemaal mee eens. In het geval van (zwaar) ondergewicht is er vaak geen mentale ruimte om te werken aan de dieperliggende oorzaak. Dan schreeuwt het lijf (zowel mentaal als fysiek) om eten, om energie. Eerst meer balans in het eetpatroon, eerst een (iets) gezonder lijf, dan aan de slag met de kern. Dit is een veelvoorkomende (en logische) aanpak.
dinsdag 3 november 2020 om 11:54
Wat ontzettend naar dat je zo alleen hiermee worstelt. Je leven kan zoveel mooier worden als je wel hulp zoekt.
Misschien kun je klein beginnen en bij een familielid, een telefonische hulplijn bv Sensoor (0900-0767) of online (https://www.stichting-jij.nl/ ) maar liever nog met de huisarts je probleem bespreken.
Niet gelijk groots denken aan therapie en aankomen maar eerst over je schaamte en angst heen?
Hier dit schrijven is een eerste kleine stap. Steeds een klein stapje word ook een pad. Gun jezelf meer. Je houvast is verdwenen en door het vele alleen zijn en thuiswerken is je grip nog meer kwijt.
Misschien kun je klein beginnen en bij een familielid, een telefonische hulplijn bv Sensoor (0900-0767) of online (https://www.stichting-jij.nl/ ) maar liever nog met de huisarts je probleem bespreken.
Niet gelijk groots denken aan therapie en aankomen maar eerst over je schaamte en angst heen?
Hier dit schrijven is een eerste kleine stap. Steeds een klein stapje word ook een pad. Gun jezelf meer. Je houvast is verdwenen en door het vele alleen zijn en thuiswerken is je grip nog meer kwijt.
dinsdag 3 november 2020 om 12:04
Je bent ziek. En dat is niet lullig bedoeld, maar ik wil ermee aangeven dat je hier niet zelf voor gekozen hebt. En het positieve aan jouw ziekte is dat je beter kunt worden. Daar kun je wél zelf voor kiezen. Het zal heel zwaar worden, net als bij mensen die na een zwaar ongeluk weer willen kunnen lopen, of nog veel zwaarder. Maar je verdient het. Je zegt zelf dat je een fijn leven hebt, kies dan voor dat leven. Zoek alsjeblieft de hulp die je zo hard nodig hebt. Want behalve je ondergewicht maak je je lichaam op zoveel andere gebieden kapot. Je slokdarm, je tanden, je hart, een vitamine-en mineralengebrek, kans op andere psychische aandoeningen. Echt, je kunt dit niet alleen en zeker nu je waarschijnlijk nog een tijd thuis zit, maak je het erger en erger. 
donderdag 5 november 2020 om 13:03
muzeofrodin schreef: ↑02-11-2020 14:11Ik ben 30 jaar, heb een fijn leven, leuke interesses, een goede baan en al meer dan 16 jaar een eetstoornis die ik altijd goed verborgen heb kunnen houden. (eerst anorexia nu de laatste 10 jaar Boulimia).
Ja? Er is dus geen probleem?
vrijdag 6 november 2020 om 13:23
Hier ook een lotgenoot, en ik ook vraag je te overwegen wel aan de bel te trekken. Dit is echt heel moeilijk om alleen te doen en te dragen. Het is zwaar, niet? Weet dat je niet alleen bent, het maakt ook niet uit hoe oud je bent, de omstandigheden waarin je je bevindt, al is op papier alles perfect: dit eetgedrag is schadelijk en vooral ook zo zo zo zonde lieverd. Zonde van al je energie. Zonde van de tijd verspild. Zonde, omdat je het niet alleen hoeft te dragen. Het is niet wie je bent, en het is ook niet jouw schuld. Echt niet. De gedachten en gevoelens die je nu hebt omtrent eten, afvallen en je lijf, vorm en gewicht, geloof me maar: die zijn niet écht van jou. Dit is een ziekte. Maar het kan wel veranderen. Heus en echt. Je zult alleen wel hulp nodig hebben. Steun en een luisterend oor van iemand met verstand van zaken. Alleen praten met lotgenoten kan fijn zijn, maar ook heel negatief werken als je nog vastzit in de eetstoornis. Dikke knuffel.
vrijdag 6 november 2020 om 13:35
Wat een lief bericht.
Maar ik denk niet dat to nog terug komt. Ze heeft best heel nuttige reacties gekregen, maar die zijn alleen nuttig als je werkelijk van het probleem af wil. Alles aan de berichten van to schreeuwt dat ze weliswaar hier niet gelukkig mee is, maar geen hulp wil.
Anders had ze hier wel anders en/of vaker inhoudelijk gereageerd.
En iemand die niet geholpen wil worden, kun je niet helpen.
Maar ik denk niet dat to nog terug komt. Ze heeft best heel nuttige reacties gekregen, maar die zijn alleen nuttig als je werkelijk van het probleem af wil. Alles aan de berichten van to schreeuwt dat ze weliswaar hier niet gelukkig mee is, maar geen hulp wil.
Anders had ze hier wel anders en/of vaker inhoudelijk gereageerd.
En iemand die niet geholpen wil worden, kun je niet helpen.
vrijdag 6 november 2020 om 15:43
Hmm, dit ben ik echt niet met je eens. Je kan wel hulp willen, maar die hulp houdt in dat je óók moet gaan eten. En aankomen. Dus als je dat niet wil, heeft hulp zoeken bij je ES geen zin. Ben het eens met hierboven: ze zit nog niet diep genoeg.
vrijdag 6 november 2020 om 15:58
dit staat nu ter discussie omdat er dan niets aan de problemen wordt gedaan
helaas
soms is het goed om al wel te kijken wat er onder ligt
vrijdag 6 november 2020 om 17:05
Epppie, Dan zijn we het oneens. Ik begrijp wel wat er word gezegd hoor, je kunt iemand niet dwingen, zeker niet, en iets veranderen kan alleen als je er voor openstaat, dat is zeker zo. In mijn beleving heb je voordat je daar bent soms juist wel hulp nodig. Want het is zoals Clivia ook aangeeft met de angst, hartstikke eng. En je gaat echt niet eten of stoppen met overeten voordat je überhaupt begrijpt wat er gaande is en wat er onder ligt. Als dat zou lukken dan was er geen probleem.
Ik had anorexia, later ook boulimia en wilde ook niets. Maar neemt niet weg dat doordat er uiteindelijk wel hulp was, er ook al veranderingen plaatsvonden.
Als ik er even persoonlijk op in ga, TO, mocht je dit nog lezen. Ik ben naar mijn moeder gestapt. Dat was doodeng en ik was allesbehalve eerlijk. Maar net zoals bij jou, werden mijn dagen te moeilijk. Ik voelde me zo zo zo alleen. Ik wist dat ik iets moest doen, natuurlijk was ik de ellende beu, maar ik wilde echt niet hoor. Zodoende toch bij de huisarts gekomen. Ik was ook al volwassen, woonde op mezelf en had het redelijk op orde. De huisarts handelde gelukkig adequaat, want het duurde minstens een jaar nadat ik in therapie ging, voordat ik doorhad dat de eetstoornis het probleem was. Alsnog, ik wilde wel en geen verandering. Ik dacht, als ik het nou maar gewoon goed doe en dunner word (ik had door de boulimia op dat moment wel een gezond gewicht) dan komt het wel goed. En dat is eetstoornispraat. Dat duurde echt even voordat ik dat begon te begrijpen, dat mijn gevoelens en gedachten niet van mij waren, maar van hetgeen me ziek maakte. Daarom ben ik het niet eens met de gedachtegang, als je niet wil dan heeft hulp geen zin. Je moet wel gaan natuurlijk, je word niet aan je haren naar therapie gesleept. Ik heb er vervolgens lang tegen aangeschopt. Helen is geen stijgende lijn, maar ik moest leren begrijpen dat de eetstoornis mijn echte zelf compleet vertroebelde.
Zoals ik het begrijp is TO wel een zelfstandige vrouw, met haar fijne omgeving en goede baan, ik hoop van harte dat ze durft te delen met iemand in haar omgeving of de huisarts.
Ik bedoel alleen maar te zeggen. Hulp bij het alleen al beginnen begrijpen van een eetstoornis is zo belangrijk. Een eetstoornis houd je klein, dus je zal sowieso wel heen en weer bewegen tussen het wensen van verandering en het houden van wat je kent. Je moet toch eerst leren begrijpen wat er gaande is en waarom voor je überhaupt kunt veranderen. Dat kan trouwens écht. Echt echt echt.
Maar goed, je kan hier uiteraard lang over doorpraten en discussiëren. TO, ik wens je het beste.
Ik had anorexia, later ook boulimia en wilde ook niets. Maar neemt niet weg dat doordat er uiteindelijk wel hulp was, er ook al veranderingen plaatsvonden.
Als ik er even persoonlijk op in ga, TO, mocht je dit nog lezen. Ik ben naar mijn moeder gestapt. Dat was doodeng en ik was allesbehalve eerlijk. Maar net zoals bij jou, werden mijn dagen te moeilijk. Ik voelde me zo zo zo alleen. Ik wist dat ik iets moest doen, natuurlijk was ik de ellende beu, maar ik wilde echt niet hoor. Zodoende toch bij de huisarts gekomen. Ik was ook al volwassen, woonde op mezelf en had het redelijk op orde. De huisarts handelde gelukkig adequaat, want het duurde minstens een jaar nadat ik in therapie ging, voordat ik doorhad dat de eetstoornis het probleem was. Alsnog, ik wilde wel en geen verandering. Ik dacht, als ik het nou maar gewoon goed doe en dunner word (ik had door de boulimia op dat moment wel een gezond gewicht) dan komt het wel goed. En dat is eetstoornispraat. Dat duurde echt even voordat ik dat begon te begrijpen, dat mijn gevoelens en gedachten niet van mij waren, maar van hetgeen me ziek maakte. Daarom ben ik het niet eens met de gedachtegang, als je niet wil dan heeft hulp geen zin. Je moet wel gaan natuurlijk, je word niet aan je haren naar therapie gesleept. Ik heb er vervolgens lang tegen aangeschopt. Helen is geen stijgende lijn, maar ik moest leren begrijpen dat de eetstoornis mijn echte zelf compleet vertroebelde.
Zoals ik het begrijp is TO wel een zelfstandige vrouw, met haar fijne omgeving en goede baan, ik hoop van harte dat ze durft te delen met iemand in haar omgeving of de huisarts.
Ik bedoel alleen maar te zeggen. Hulp bij het alleen al beginnen begrijpen van een eetstoornis is zo belangrijk. Een eetstoornis houd je klein, dus je zal sowieso wel heen en weer bewegen tussen het wensen van verandering en het houden van wat je kent. Je moet toch eerst leren begrijpen wat er gaande is en waarom voor je überhaupt kunt veranderen. Dat kan trouwens écht. Echt echt echt.
Maar goed, je kan hier uiteraard lang over doorpraten en discussiëren. TO, ik wens je het beste.
anoniem_641d68ea17165 wijzigde dit bericht op 06-11-2020 17:30
Reden: Beknopter
Reden: Beknopter
9.31% gewijzigd
vrijdag 6 november 2020 om 18:36
Even vanuit mijn eigen ervaring, tussen het moment van 'hmm, misschien heb ik toch wel een probleem' tot naar de huisarts gaan, omdat het niet meer ging, zat ruim een halfjaar. Het feit dat TO aan zichzelf toe durft te geven dat ze een probleem heeft, is een eerste stap. De daadwerkelijke stap naar hulp volgt, maar dat duurt even. Voor mij geld dat er echt een gevecht in mijn hoofd was tussen mijn 'gezonde' ik die zij dat er een probleem was en de eetstoornis die vond dat het wel mee viel.
Verder kun je er ook niet klaar voor zijn om aan te komen. Of dat nou nu meteen moet of over en halfjaar pas, de angst blijft. Daar moet je doorheen, dat is ongelooflijk zwaar en kut, maar uiteindelijk levert het je wel een mooier en fijner leven op.
Mocht je hier nog terugkomen TO, ik heb je ook nog een PB gestuurd.
Verder kun je er ook niet klaar voor zijn om aan te komen. Of dat nou nu meteen moet of over en halfjaar pas, de angst blijft. Daar moet je doorheen, dat is ongelooflijk zwaar en kut, maar uiteindelijk levert het je wel een mooier en fijner leven op.
Mocht je hier nog terugkomen TO, ik heb je ook nog een PB gestuurd.
maandag 7 december 2020 om 22:04
Stap 1: afspraak bij de huisarts 03-12-2020
Eerlijk gezegd komen er zoveel gedachten, gevoelens en onzekerheden op mij af, dat ik twijfel of ik er wel goed aan gedaan heb om mijn persoonlijke probleem te delen. Daar waar ‘het’ eerder iets van mij was, mijn veilige geheim.. waarvan ik altijd kon doen alsof het er niet was, nu een mankement/aandoening is geworden waarvoor ik niet meer kan weglopen. 18 jaar heb ik dit meegedragen als een vriend en vijand, iets wat echt van mijzelf was, wat ik kon ontkennen en van genieten, kon haten, de schuld geven, troost kon zoeken, beloning uit kon halen, mij trost op kon voelen, mijn verdriet aan kon richten, volledig aan onder door kon gaan.. maar vooral.. alleen van mij..
Nu aan de oppervlakte en gedeeld met meerdere mensen.. voelt het ziek, lelijk, gênant, goedkoop en alles behalve veilig. Een ziekelijk patroon waar ik mij voor schaam. Alsof ik mijn beste vriend ben verloren.. het voelt bijna als een rouw proces.. ontkenning, boos, verdriet.. ik kan mijn gedachten nog maar moeilijk bij werk houden, voor mij is dit zo’n groot issue.
Vandaag: 07-12-2020 bloedprikken om te kijken hoe ik ervoor sta. 5 buisjes, een check op alle vitale onderdelen: 17.25: ben je nuchter, ja ik ben nuchter, open verteld over de reden waarom ik getest wordt. De prikdame bleek ook een verleden met eetstoornissen te hebben, ik heb haar misschien ten overvloede bedankt voor haar reactie en openheid.
Nu; 21.57 uur. De huisarts meldt mij aan bij alle zorgverleners binnen 100 km. Ik heb spoedig hulp nodig.. was zijn conclusie na overleg met een specialist van het st. Antonius ziekenhuis..
Wordt vervolgd..
Eerlijk gezegd komen er zoveel gedachten, gevoelens en onzekerheden op mij af, dat ik twijfel of ik er wel goed aan gedaan heb om mijn persoonlijke probleem te delen. Daar waar ‘het’ eerder iets van mij was, mijn veilige geheim.. waarvan ik altijd kon doen alsof het er niet was, nu een mankement/aandoening is geworden waarvoor ik niet meer kan weglopen. 18 jaar heb ik dit meegedragen als een vriend en vijand, iets wat echt van mijzelf was, wat ik kon ontkennen en van genieten, kon haten, de schuld geven, troost kon zoeken, beloning uit kon halen, mij trost op kon voelen, mijn verdriet aan kon richten, volledig aan onder door kon gaan.. maar vooral.. alleen van mij..
Nu aan de oppervlakte en gedeeld met meerdere mensen.. voelt het ziek, lelijk, gênant, goedkoop en alles behalve veilig. Een ziekelijk patroon waar ik mij voor schaam. Alsof ik mijn beste vriend ben verloren.. het voelt bijna als een rouw proces.. ontkenning, boos, verdriet.. ik kan mijn gedachten nog maar moeilijk bij werk houden, voor mij is dit zo’n groot issue.
Vandaag: 07-12-2020 bloedprikken om te kijken hoe ik ervoor sta. 5 buisjes, een check op alle vitale onderdelen: 17.25: ben je nuchter, ja ik ben nuchter, open verteld over de reden waarom ik getest wordt. De prikdame bleek ook een verleden met eetstoornissen te hebben, ik heb haar misschien ten overvloede bedankt voor haar reactie en openheid.
Nu; 21.57 uur. De huisarts meldt mij aan bij alle zorgverleners binnen 100 km. Ik heb spoedig hulp nodig.. was zijn conclusie na overleg met een specialist van het st. Antonius ziekenhuis..
Wordt vervolgd..
