Gezondheid
alle pijlers
Eetstoornis / thuiswerken in Coronatijd
maandag 2 november 2020 om 14:11
Goedemiddag,
Na jaren meelezen heb ik een account aangemaakt in de hoop met iemand te kunnen sparren over de situatie waar ik momenteel in verkeer.
Ik ben 30 jaar, heb een fijn leven, leuke interesses, een goede baan en al meer dan 16 jaar een eetstoornis die ik altijd goed verborgen heb kunnen houden. (eerst anorexia nu de laatste 10 jaar Boulimia).
Nu werk ik sinds maart het grootste deel thuis. En daar waar ik normaal alleen even wegglipte naar het toilet na de lunch, heb ik nu de gehele dag de gelegenheid om te doen en laten op eetgebied wat ik wil. Dit heeft als gevolg dat ik de hele dag eet, braak, eet, braak.
Ik heb nooit eerder hulp gezocht omdat de motivatie om aan te komen ontbrak. Ook nu zie ik dat niet zitten maar de dagen zijn zo wel heel erg moeilijk om door te komen.
Wellicht tref ik hier een lotgenoot of iemand die hier in zijn/haar omgeving ervaring mee heeft?
Na jaren meelezen heb ik een account aangemaakt in de hoop met iemand te kunnen sparren over de situatie waar ik momenteel in verkeer.
Ik ben 30 jaar, heb een fijn leven, leuke interesses, een goede baan en al meer dan 16 jaar een eetstoornis die ik altijd goed verborgen heb kunnen houden. (eerst anorexia nu de laatste 10 jaar Boulimia).
Nu werk ik sinds maart het grootste deel thuis. En daar waar ik normaal alleen even wegglipte naar het toilet na de lunch, heb ik nu de gehele dag de gelegenheid om te doen en laten op eetgebied wat ik wil. Dit heeft als gevolg dat ik de hele dag eet, braak, eet, braak.
Ik heb nooit eerder hulp gezocht omdat de motivatie om aan te komen ontbrak. Ook nu zie ik dat niet zitten maar de dagen zijn zo wel heel erg moeilijk om door te komen.
Wellicht tref ik hier een lotgenoot of iemand die hier in zijn/haar omgeving ervaring mee heeft?
maandag 7 december 2020 om 22:51
O, en je schrijft ook nog dat je een fijn leven hebt, maar je hebt een verschrikkelijk leven!!!
Of hulp gaat helpen weet ik niet, het is wel goed dat je het in ieder geval gaat proberen, maar mijn ervaring is dat dwang, ook zachte, vaak een averechts effect oplevert.
Er moet bij jou iets vanbinnen ontstaan waardoor je gewicht, het eten, de dwang, niet meer op plaats 1 komen. In wezen kamp je met een verschrikkelijke, zelfs levensbedreigende verslaving.
Ik weet niet of je daar al mee bezig bent, maar sport kan een vervanging zijn, je wordt in ieder geval afgeleid van de drang naar vreten en je houdt je lijf, je vormen en je gewicht onder controle, en dat laatste is waar je je nu nog steeds dwangmatig op richt. Zolang je sporten niet overdrijft is het veel minder ongezond dan vreten en kotsen en je hebt dan straks meer energie, ruimte en behoefte je op andere zaken te focussen.
Kijk met empathie naar jezelf, maak jezelf duidelijk dat je een veel beter leven verdient dan dit. Verhef je uit dit patroon. Met hulp eventueel, maar misschien kun je het beter zelf. Zoek dat uit.
Of hulp gaat helpen weet ik niet, het is wel goed dat je het in ieder geval gaat proberen, maar mijn ervaring is dat dwang, ook zachte, vaak een averechts effect oplevert.
Er moet bij jou iets vanbinnen ontstaan waardoor je gewicht, het eten, de dwang, niet meer op plaats 1 komen. In wezen kamp je met een verschrikkelijke, zelfs levensbedreigende verslaving.
Ik weet niet of je daar al mee bezig bent, maar sport kan een vervanging zijn, je wordt in ieder geval afgeleid van de drang naar vreten en je houdt je lijf, je vormen en je gewicht onder controle, en dat laatste is waar je je nu nog steeds dwangmatig op richt. Zolang je sporten niet overdrijft is het veel minder ongezond dan vreten en kotsen en je hebt dan straks meer energie, ruimte en behoefte je op andere zaken te focussen.
Kijk met empathie naar jezelf, maak jezelf duidelijk dat je een veel beter leven verdient dan dit. Verhef je uit dit patroon. Met hulp eventueel, maar misschien kun je het beter zelf. Zoek dat uit.
maandag 7 december 2020 om 23:03
Kikietje, ik wens je al het moois en goeds toe.
Je hoeft je niet te schamen, lees ik dat nou goed dat je dat doet omdat je deelt? Een eetstoornis is écht een ziekte. Echt. Heel echt. Dat is geen opzet of iets wat je met redelijk verstand recht breit. Heeft tijd, hulp en inzicht nodig. Wees zo onwijs trots op jezelf dat je de stap hebt gezet. Die zul je je altijd blijven herinneren. Ik hoor mijn huisarts nog zeggen, je ogen stralen niet meer. Ik zie mezelf nog in pyama op bed eindelijk de kliniek formulieren invullen. Doodsbang, heel boos lange tijd, fragiel. En beetje bij beetje... Ik vind je in ieder geval een topper, de eerste stapjes zijn gezet. Ik hoop voor je dat je snel goede hulp krijgt
Je hoeft je niet te schamen, lees ik dat nou goed dat je dat doet omdat je deelt? Een eetstoornis is écht een ziekte. Echt. Heel echt. Dat is geen opzet of iets wat je met redelijk verstand recht breit. Heeft tijd, hulp en inzicht nodig. Wees zo onwijs trots op jezelf dat je de stap hebt gezet. Die zul je je altijd blijven herinneren. Ik hoor mijn huisarts nog zeggen, je ogen stralen niet meer. Ik zie mezelf nog in pyama op bed eindelijk de kliniek formulieren invullen. Doodsbang, heel boos lange tijd, fragiel. En beetje bij beetje... Ik vind je in ieder geval een topper, de eerste stapjes zijn gezet. Ik hoop voor je dat je snel goede hulp krijgt
maandag 7 december 2020 om 23:12
Oh, en over dat beste vriend verloren hebben. Dat herkennen veel met een eetstoornis. Het is je vriend/vijand en daar aan komen... Laat dat gevoel er ook zijn. Ik herinner me hoe kwaad ik was toen ik erachter kwam dat mijn eetstoornis nooit mijn ticket naar een ontspannen, gelukkig leven zou zijn, maar de reden waarom ik er juist verder van afdreef. Waar had ik het al die jaren voor gedaan? Simpel. Het was een manier van omgaan met mezelf en het leven, tot het gewoonte en ziekte werd. Daar kun je uitkomen. Nou goed, nu heb ik het over mezelf en dat is niet mijn bedoeling. Je bent niet alleen, en je kunt dit aan. Echt.
Ben blij dat de huisarts zo doortastend te werk gaat hier. Snap dat het moeilijk is nu je aandacht bij het werk te houden. Probeer voor nu rustig te blijven. Je hoeft het allemaal niet in ene aan. Hulp is onderweg. Van daaruit verder.
Ben blij dat de huisarts zo doortastend te werk gaat hier. Snap dat het moeilijk is nu je aandacht bij het werk te houden. Probeer voor nu rustig te blijven. Je hoeft het allemaal niet in ene aan. Hulp is onderweg. Van daaruit verder.
maandag 7 december 2020 om 23:26
Cecilie schreef: ↑07-12-2020 22:51O, en je schrijft ook nog dat je een fijn leven hebt, maar je hebt een verschrikkelijk leven!!!
Of hulp gaat helpen weet ik niet, het is wel goed dat je het in ieder geval gaat proberen, maar mijn ervaring is dat dwang, ook zachte, vaak een averechts effect oplevert.
Er moet bij jou iets vanbinnen ontstaan waardoor je gewicht, het eten, de dwang, niet meer op plaats 1 komen. In wezen kamp je met een verschrikkelijke, zelfs levensbedreigende verslaving.
Ik weet niet of je daar al mee bezig bent, maar sport kan een vervanging zijn, je wordt in ieder geval afgeleid van de drang naar vreten en je houdt je lijf, je vormen en je gewicht onder controle, en dat laatste is waar je je nu nog steeds dwangmatig op richt. Zolang je sporten niet overdrijft is het veel minder ongezond dan vreten en kotsen en je hebt dan straks meer energie, ruimte en behoefte je op andere zaken te focussen.
Kijk met empathie naar jezelf, maak jezelf duidelijk dat je een veel beter leven verdient dan dit. Verhef je uit dit patroon. Met hulp eventueel, maar misschien kun je het beter zelf. Zoek dat uit.
Kan het iets minder grof?
Het is al naar genoeg als je er last van hebt..
dinsdag 8 december 2020 om 08:15
Heel goed van je Kikietje! Je kunt trots op jezelf zijn. Hier nog iemand met een anorexia verleden op volwassen leeftijd. Ik ben nu 3 jaar 'beter', maar vergeet niet dat het een ziekte is en dat ook als je er vanaf bent en je hebt het overwonnen dat het altijd op de achtergrond blijft meespelen. Je moet voor jezelf leren wat je valkuilen zijn, zodat je geen terugval krijgt. En dat is moeilijk, maar het is het zeker wel waard! Je leven is het waard om niet de eetstoornis weer de baas te laten worden. Dus elimineer al je triggers.
Bij ons in huis komt er pertinent geen weegschaal in huis, omdat dat voor mij een enorme trigger is. Ik weet gewoon dat als ik daar op ga staan en ik weeg 'te zwaar' voor mijn gevoel dat het fout gaat.
Ik heb toen ik zwanger was ook bij de verloskundige aangegeven dat ik weiger op een weegschaal te staan. Volgens hen moest dat echt en ik bleef weigeren en heb ook uitgelegd waarom ik dat niet wilde en toen begrepen ze het en hoefde ik mezelf niet te wegen.
Maar hou vol, het wordt een moeilijke strijd, maar je krijgt er zo enorm veel voor terug als je dat stemmetje in je hoofd eronder krijgt.
En praat ook met de mensen in je omgeving ook al schaam je je, Je zult verbaasd zijn hoeveel mensen je zullen steunen en je niet belachelijk zullen maken zoals je zou verwachten.
Heel veel sterkte
Bij ons in huis komt er pertinent geen weegschaal in huis, omdat dat voor mij een enorme trigger is. Ik weet gewoon dat als ik daar op ga staan en ik weeg 'te zwaar' voor mijn gevoel dat het fout gaat.
Ik heb toen ik zwanger was ook bij de verloskundige aangegeven dat ik weiger op een weegschaal te staan. Volgens hen moest dat echt en ik bleef weigeren en heb ook uitgelegd waarom ik dat niet wilde en toen begrepen ze het en hoefde ik mezelf niet te wegen.
Maar hou vol, het wordt een moeilijke strijd, maar je krijgt er zo enorm veel voor terug als je dat stemmetje in je hoofd eronder krijgt.
En praat ook met de mensen in je omgeving ook al schaam je je, Je zult verbaasd zijn hoeveel mensen je zullen steunen en je niet belachelijk zullen maken zoals je zou verwachten.
Heel veel sterkte
dinsdag 8 december 2020 om 08:21
dinsdag 8 december 2020 om 08:30
Sorry, maar eh....ik heb een flinke periode met mensen die een eetprobleem hebben gewerkt. Ook met andere verslavingen, maar vooral meiden en jongens met eetproblemen. En ja...boulimia, dat is vreten en kotsen, mooier kunnen we het niet maken. Zo erg is het ja.
Ik kan een hele verhandeling schrijven over waarom zelfgenezing bij een deel van deze mensen beter werkt en waarom een overstap via sporten vaak een goed resultaat geeft.
Maar ik moet aan het werk.
Ik zeg dus beslist niet dat dit voor iedereen beter werkt he?
Ik kan een hele verhandeling schrijven over waarom zelfgenezing bij een deel van deze mensen beter werkt en waarom een overstap via sporten vaak een goed resultaat geeft.
Maar ik moet aan het werk.
Ik zeg dus beslist niet dat dit voor iedereen beter werkt he?
dinsdag 8 december 2020 om 08:45
Cecilie schreef: ↑08-12-2020 08:30Sorry, maar eh....ik heb een flinke periode met mensen die een eetprobleem hebben gewerkt. Ook met andere verslavingen, maar vooral meiden en jongens met eetproblemen. En ja...boulimia, dat is vreten en kotsen, mooier kunnen we het niet maken. Zo erg is het ja.
Ik kan een hele verhandeling schrijven over waarom zelfgenezing bij een deel van deze mensen beter werkt en waarom een overstap via sporten vaak een goed resultaat geeft.
Maar ik moet aan het werk.
Ik zeg dus beslist niet dat dit voor iedereen beter werkt he?
Er klinkt een enorm oordeel in die woorden door. Je zou ook gewoon kunnen zeggen ‘eten en braken’. Fijn dat je met die mensen gewerkt hebt, ik heb het zelf. Een beetje mildheid alleen al in woorden is fijn.
dinsdag 8 december 2020 om 11:20
Als het verkeerd overkomt mijn excuses, ik weet hoe ontzettend zwaar het is om zo'n eetstoornis te hebben. Ik bedoelde het op geen enkele manier respectloos. Op het werk werd er ook gewoon over kotsen gesproken, ook door de meiden en jongens die ermee moesten dealen. Het was gewoon een ander woord voor braken.
Natuurlijk zou ik nooit tegen iemand gezegd hebben: "Ga sporten"! Een behandelplan wordt altijd samen met de patient opgesteld en dan wordt er gekeken wat (hopelijk) het beste werkt voor de patient.
Eetstoornissen behandelen is heel, heel moeilijk omdat mensen met anorexia en boulimia hun veiligheid halen uit het kunnen beheersen van hun lijf/vormen/gewicht. Voordat de ziekte de overhand nam hebben velen zich machteloos gevoeld en angst gehad voor wat de maatschappij allemaal eist.
Daarom is het voor sommigen prettiger om op eigen wijze te ziekte te bestrijden, bijvoorbeeld door te beginnen de vreetbuien en braken/laxeren te vervangen door sporten. Maar dat geldt niet voor iedereen.
Later meer als je wilt, nu moet ik weer werken!
dinsdag 8 december 2020 om 17:55
Zo! Ben ik weer! Nog steeds ben ik een beetje flabber dat mensen mijn posts in dezen ervaren hebben als respectloos terwijl ik zo ontzettend het tegendeel ervan voelde.
Ik weet veel over deze ellende, ik heb het van heel nabij meegemaakt. Tegenover deze vreselijke ziekte laat ik me beslist niet respectvol uit, het is een mensonterende gruwel. Voor de mensen die ermee kampen heb ik heel veel respect en gevoel, want het is verschrikkelijk om ermee te moeten leven. Bovendien zijn anorexia en boulimia levensgevaarlijke ziektes waar relatief zeer veel patienten levenslang door geinvalidiseerd raken.
Heel vaak zijn verkeerde behandelingen daar mede debet aan.
TO, je schrijft: "Ik heb nooit eerder hulp gezocht omdat de motivatie om aan te komen ontbrak. Ook nu zie ik dat niet zitten maar de dagen zijn zo wel heel erg moeilijk om door te komen."
Dit betekent dat jouw leven al 16 jaar in het teken staat van deze vreselijke ziekte die je voor de buitenwereld verbergt.
En dan zeg jij dat je een leuk leven hebt??? Alsjeblieft, wat jij moet doormaken is gruwelijk, verschrikkelijk, walgelijk!!
Het is alsof je je dit niet echt realiseert: Boulimia is een verschrikkelijke ziekte!!
Fuck die kloteziekte!!
Tegelijkertijd geef je aan dat je het niet ziet zitten om hulp te vragen. En dat is heel goed te begrijpen omdat je je voordat de eetproblemen zich ontwikkelden ontzettend naar moet hebben gevoeld. En zo wil je je, volkomen logisch, nooit meer voelen. Iemand ontwikkelt zo'n eetstoornis niet wanneer hij/zij tevreden over zichzelf is, wanneer hij/zij een gezond zelfvertrouwen heeft, wanneer hij/zij stevig in de wereld staat.
Bijna iedereen die dit heeft kent het gevoel van machteloosheid, wanhoop en de verschrikkelijke angst uitgekotst te worden door de maatschappij. Vaak zit er ook perfectionisme aan vast: een perfectionist is geobsedeerd door niet willen falen. Maar aangezien falen bij het leven hoort en niemand perfect is, is hier door niemand aan te voldoen en de meesten van ons realiseren zich dat ook wel. Iemand die geobsedeerd is echter voelt zichzelf daardoor volkomen waardeloos en onmachtig.
Enfin, het gevoel voordat de eetstoornis de grip overnam wil iemand nooit meer terugkrijgen. Door een eetstoornis, met name door anorexia, worden gevoelens, zelfs gevoelens van wanhoop, minder en minder...door het ondergewicht kom je in een soort roes van lethargie terecht.
Samen met de macht die je denkt te hebben over de vorm van je lichaam lijkt dat aanvankelijk je leven draaglijker te maken: je kunt zomaar iets veel beter dan anderen en eindelijk voel je geen onmacht maar een soort trots die je eerder nooit hebt gevoeld.
Je ervaart het als minder erg dan je leven voor de ziekte.
En dat maakt het ook zo moeilijk behandelbaar. Werkelijk niets, niets is er positief aan vreten en braken, het is verschrikkelijk, mensonterend en dieptriest.
En toch.... hoe stop je ermee als je in de greep zit van deze verslaving? De angst om de wanhoop, de walging van het eigen lichaam, het minderwaardigheidsgevoel en de onmacht van voor die tijd weer te voelen is zo groot dat hulp vermeden wordt: in een hulptraject heb je vaak niet veel meer te vertellen, anderen nemen de regie over en daar ben je doodsbang voor.
Met die reden scheef ik dat het misschien een optie zou zijn zelf aan de slag te gaan: mensen kunnen goede resultaten boeken door vreten en braken/laxeren te vervangen door iets waarmee je ook je lijf "in bedwang" kunt houden, maar wat stukken minder schadelijk is.
En wanneer je uit de wurgreep van vreten/braken bent ontsnapt ben je alweer een stukje verder. Nog lang niet genezen, want een mogelijke sportverslaving is ook naar. Maar je bent alweer een stuk minder kwetsbaar dan wanneer boulimische buien je leven overnemen.
Maar ook dan ben je er nog lang niet.
Nergens schrijf ik dat dit DE oplossing is. Zeker niet voor iedereen. Nergens schrijf ik dat je hulp uit de weg moet gaan. Dit is voor iedereen weer anders. Maar TO, je geeft zelf aan dat je er tegenop ziet aan te moeten komen. En dat is de reden dat ik hieraan dacht. Omdat je al 16 jaar in deze shit zit, nooit om hulp hebt gevraagd en dat ook eigenlijk niet aandurft.
Voor mij voelt dat net zo respectvol als de kreet "Zoek hulp!"
Net als iedereen gun ik jou een zoveel beter leven!
Ik weet veel over deze ellende, ik heb het van heel nabij meegemaakt. Tegenover deze vreselijke ziekte laat ik me beslist niet respectvol uit, het is een mensonterende gruwel. Voor de mensen die ermee kampen heb ik heel veel respect en gevoel, want het is verschrikkelijk om ermee te moeten leven. Bovendien zijn anorexia en boulimia levensgevaarlijke ziektes waar relatief zeer veel patienten levenslang door geinvalidiseerd raken.
Heel vaak zijn verkeerde behandelingen daar mede debet aan.
TO, je schrijft: "Ik heb nooit eerder hulp gezocht omdat de motivatie om aan te komen ontbrak. Ook nu zie ik dat niet zitten maar de dagen zijn zo wel heel erg moeilijk om door te komen."
Dit betekent dat jouw leven al 16 jaar in het teken staat van deze vreselijke ziekte die je voor de buitenwereld verbergt.
En dan zeg jij dat je een leuk leven hebt??? Alsjeblieft, wat jij moet doormaken is gruwelijk, verschrikkelijk, walgelijk!!
Het is alsof je je dit niet echt realiseert: Boulimia is een verschrikkelijke ziekte!!
Fuck die kloteziekte!!
Tegelijkertijd geef je aan dat je het niet ziet zitten om hulp te vragen. En dat is heel goed te begrijpen omdat je je voordat de eetproblemen zich ontwikkelden ontzettend naar moet hebben gevoeld. En zo wil je je, volkomen logisch, nooit meer voelen. Iemand ontwikkelt zo'n eetstoornis niet wanneer hij/zij tevreden over zichzelf is, wanneer hij/zij een gezond zelfvertrouwen heeft, wanneer hij/zij stevig in de wereld staat.
Bijna iedereen die dit heeft kent het gevoel van machteloosheid, wanhoop en de verschrikkelijke angst uitgekotst te worden door de maatschappij. Vaak zit er ook perfectionisme aan vast: een perfectionist is geobsedeerd door niet willen falen. Maar aangezien falen bij het leven hoort en niemand perfect is, is hier door niemand aan te voldoen en de meesten van ons realiseren zich dat ook wel. Iemand die geobsedeerd is echter voelt zichzelf daardoor volkomen waardeloos en onmachtig.
Enfin, het gevoel voordat de eetstoornis de grip overnam wil iemand nooit meer terugkrijgen. Door een eetstoornis, met name door anorexia, worden gevoelens, zelfs gevoelens van wanhoop, minder en minder...door het ondergewicht kom je in een soort roes van lethargie terecht.
Samen met de macht die je denkt te hebben over de vorm van je lichaam lijkt dat aanvankelijk je leven draaglijker te maken: je kunt zomaar iets veel beter dan anderen en eindelijk voel je geen onmacht maar een soort trots die je eerder nooit hebt gevoeld.
Je ervaart het als minder erg dan je leven voor de ziekte.
En dat maakt het ook zo moeilijk behandelbaar. Werkelijk niets, niets is er positief aan vreten en braken, het is verschrikkelijk, mensonterend en dieptriest.
En toch.... hoe stop je ermee als je in de greep zit van deze verslaving? De angst om de wanhoop, de walging van het eigen lichaam, het minderwaardigheidsgevoel en de onmacht van voor die tijd weer te voelen is zo groot dat hulp vermeden wordt: in een hulptraject heb je vaak niet veel meer te vertellen, anderen nemen de regie over en daar ben je doodsbang voor.
Met die reden scheef ik dat het misschien een optie zou zijn zelf aan de slag te gaan: mensen kunnen goede resultaten boeken door vreten en braken/laxeren te vervangen door iets waarmee je ook je lijf "in bedwang" kunt houden, maar wat stukken minder schadelijk is.
En wanneer je uit de wurgreep van vreten/braken bent ontsnapt ben je alweer een stukje verder. Nog lang niet genezen, want een mogelijke sportverslaving is ook naar. Maar je bent alweer een stuk minder kwetsbaar dan wanneer boulimische buien je leven overnemen.
Maar ook dan ben je er nog lang niet.
Nergens schrijf ik dat dit DE oplossing is. Zeker niet voor iedereen. Nergens schrijf ik dat je hulp uit de weg moet gaan. Dit is voor iedereen weer anders. Maar TO, je geeft zelf aan dat je er tegenop ziet aan te moeten komen. En dat is de reden dat ik hieraan dacht. Omdat je al 16 jaar in deze shit zit, nooit om hulp hebt gevraagd en dat ook eigenlijk niet aandurft.
Voor mij voelt dat net zo respectvol als de kreet "Zoek hulp!"
Net als iedereen gun ik jou een zoveel beter leven!
dinsdag 8 december 2020 om 18:13
Cecilie schreef: ↑08-12-2020 11:20Als het verkeerd overkomt mijn excuses, ik weet hoe ontzettend zwaar het is om zo'n eetstoornis te hebben. Ik bedoelde het op geen enkele manier respectloos. Op het werk werd er ook gewoon over kotsen gesproken, ook door de meiden en jongens die ermee moesten dealen. Het was gewoon een ander woord voor braken.
Natuurlijk zou ik nooit tegen iemand gezegd hebben: "Ga sporten"! Een behandelplan wordt altijd samen met de patient opgesteld en dan wordt er gekeken wat (hopelijk) het beste werkt voor de patient.
Eetstoornissen behandelen is heel, heel moeilijk omdat mensen met anorexia en boulimia hun veiligheid halen uit het kunnen beheersen van hun lijf/vormen/gewicht. Voordat de ziekte de overhand nam hebben velen zich machteloos gevoeld en angst gehad voor wat de maatschappij allemaal eist.
Daarom is het voor sommigen prettiger om op eigen wijze te ziekte te bestrijden, bijvoorbeeld door te beginnen de vreetbuien en braken/laxeren te vervangen door sporten. Maar dat geldt niet voor iedereen.
Later meer als je wilt, nu moet ik weer werken!
Het is nogal wat anders als je dat uit minachting en walging naar jezelf zegt, als wanneer een professional die woorden gebruikt.
Ik vind het eerlijk gezegd ook nogal typisch dat je er gewoon stug mee doorgaat in je volgende post.
Dan kan je de mond vol hebben over respect, empathie en medeleven, op mij komt dat dan over als loze woorden.
dinsdag 8 december 2020 om 18:21
OohBoy schreef: ↑08-12-2020 18:13Het is nogal wat anders als je dat uit minachting en walging naar jezelf zegt, als wanneer een professional die woorden gebruikt.
Ik vind het eerlijk gezegd ook nogal typisch dat je er gewoon stug mee doorgaat in je volgende post.
Dan kan je de mond vol hebben over respect, empathie en medeleven, op mij komt dat dan over als loze woorden.
Dan begrijp je me totaal verkeerd. Jammer, en ik vind het rot voor je dat je het zo opvat.
dinsdag 8 december 2020 om 18:36
Vind je het echt rot, of zeg je dat omdat het politiek correct is? Best hoor,
maar ik zou denken dat als je het écht rot zou vinden dat je er dan iets aan zou doen. Tip: probeer wat meer op gevoelsniveau te komen ipv een rationeel riedeltje (wat je als patiënt al 100x hebt gehoord) af te draaien.
dinsdag 8 december 2020 om 18:56
OohBoy schreef: ↑08-12-2020 18:36Vind je het echt rot, of zeg je dat omdat het politiek correct is? Best hoor,
maar ik zou denken dat als je het écht rot zou vinden dat je er dan iets aan zou doen. Tip: probeer wat meer op gevoelsniveau te komen ipv een rationeel riedeltje (wat je als patiënt al 100x hebt gehoord) af te draaien.
Nee sorry, ik zou niet eerlijk zijn wanneer ik in poezeliger termen over deze ziekte zou schrijven. Ik heb er mensen aan dood zien gaan en mensen compleet geinvalidiseerd zien raken. De ziekte is alleen eerlijk te beschrijven met woorden van walging. En begrijp me goed he: niet de persoon die het heeft, maar de ziekte!!! Ik weet dat men de hel doormaakt en ik ga het niet anders benoemen.
Hulpverleners staan soms ook compleet machteloos tegenover een moordenaar die vooral jonge meisjes/vrouwen en ook steeds meer jongens/mannen sloopt. Ik kan het niet zachter verwoorden, sorry. En dat is omdat ik er zoveel bij voel.
Er is geen psychiatrische ziekte zo dodelijk en ongrijpbaar als anorexia/boulimia. Een duivel die je je persoonlijkheid en je gezondheid ontneemt.
En dat is zo triest, want de meeste slachtoffers zijn juist zachtaardige, gevoelige, creatieve en intelligente personen. Dat wordt ze allemaal ontnomen.
OohBoy, maakt het feit dat dit jouw lot geworden is jou niet woedend? Dat je door zoiets een kloteleven hebt??
Terwijl je het in principe zou kunnen stoppen maar daar totaal machteloos tegenover staat?
Ik vind het echt naar dat ik deze woorden gebruik tegenover mensen die heel kwetsbaar zijn. Maar verd@mme, ik heb de hel gezien en ik kan het niet eerlijker verpakken.
dinsdag 8 december 2020 om 19:31
Cecilie schreef: ↑08-12-2020 18:56Nee sorry, ik zou niet eerlijk zijn wanneer ik in poezeliger termen over deze ziekte zou schrijven. Ik heb er mensen aan dood zien gaan en mensen compleet geinvalidiseerd zien raken. De ziekte is alleen eerlijk te beschrijven met woorden van walging. En begrijp me goed he: niet de persoon die het heeft, maar de ziekte!!! Ik weet dat men de hel doormaakt en ik ga het niet anders benoemen.
Hulpverleners staan soms ook compleet machteloos tegenover een moordenaar die vooral jonge meisjes/vrouwen en ook steeds meer jongens/mannen sloopt. Ik kan het niet zachter verwoorden, sorry. En dat is omdat ik er zoveel bij voel.
Er is geen psychiatrische ziekte zo dodelijk en ongrijpbaar als anorexia/boulimia. Een duivel die je je persoonlijkheid en je gezondheid ontneemt.
En dat is zo triest, want de meeste slachtoffers zijn juist zachtaardige, gevoelige, creatieve en intelligente personen. Dat wordt ze allemaal ontnomen.
OohBoy, maakt het feit dat dit jouw lot geworden is jou niet woedend? Dat je door zoiets een kloteleven hebt??
Terwijl je het in principe zou kunnen stoppen maar daar totaal machteloos tegenover staat?
Ik vind het echt naar dat ik deze woorden gebruik tegenover mensen die heel kwetsbaar zijn. Maar verd@mme, ik heb de hel gezien en ik kan het niet eerlijker verpakken.
Je weet het mooi te vertellen maar je luistert niet.
Dankzij medicatie zijn de ‘uiterlijke’ symptomen bij mij godzijdank grotendeels in remissie. Wel/ niet eten en alle (gebrek aan) logica daaromheen is echter nog een gevecht in mijn hoofd.
Maar dit is niet mijn lot. Ik sta hier verdomme niet machteloos in, en ik weiger me erbij neer te leggen dat dit de rest van mijn leven zo zal zijn.
Eerlijk gezegd maakt het me ook opstandig en zelfs boos, dat jij het omschrijft alsof ik een slachtoffer, speelbal ben van een potentieel dodelijk ziekte waar ik niks aan kan doen.
En dat je niet gewoon kunt spreken over eetbuien en braken of compenseren, maar het vreten en kotsen moet (wil) noemen omdat het een k*tziekte is, is echt dikke bullshit. Het is gewoon respectloos en kwetsend.
dinsdag 8 december 2020 om 19:44
OohBoy schreef: ↑08-12-2020 19:31Je weet het mooi te vertellen maar je luistert niet.
Dankzij medicatie zijn de ‘uiterlijke’ symptomen bij mij godzijdank grotendeels in remissie. Wel/ niet eten en alle (gebrek aan) logica daaromheen is echter nog een gevecht in mijn hoofd.
Maar dit is niet mijn lot. Ik sta hier verdomme niet machteloos in, en ik weiger me erbij neer te leggen dat dit de rest van mijn leven zo zal zijn.
Eerlijk gezegd maakt het me ook opstandig en zelfs boos, dat jij het omschrijft alsof ik een slachtoffer, speelbal ben van een potentieel dodelijk ziekte waar ik niks aan kan doen.
En dat je niet gewoon kunt spreken over eetbuien en braken of compenseren, maar het vreten en kotsen moet (wil) noemen omdat het een k*tziekte is, is echt dikke bullshit. Het is gewoon respectloos en kwetsend.
Goed dat jij er zo tegen strijdt en dat je je er niet onder laat krijgen. Gelukkig zijn er veel mensen die zich er wel uit weten te vechten. Maar er zijn teveel mensen die die vechtlust niet (meer) hebben of die wel machteloos staan, hoe graag ze er ook vanaf willen.
En nee, die woorden zijn niet kwetsend. Ze zijn namelijk niet tegen jou, TO, of wie dan ook gericht. Ze zijn tegen de ziekte zelf gericht.
dinsdag 8 december 2020 om 19:44
Cecilie, ik krijg de kriebels van hoe en zelfs wat je schrijft. Kan aan mij liggen, als iemand die het allemaal heeft doorleeft. Een eetstoornis heeft heel veel lagen, het is allemaal niet zo plastisch. En mijn persoonlijkheid was niet ontnomen hoor, nooit niet. En ik ben héél ziek geweest. Je gebruikt woorden als lot, kloteleven, wordt je ontnomen, duivel, walging: man oh man, als je zo tegen mij had gepraat toentertijd. Je had me linea recta het pand weer uitgepraat. Dus nogmaals mijn advies, doe voorzichtig met hoe je je uit. Ik geloof direct dat je heel wat ermee hebt meegemaakt, het is ook echt een rotziekte. Maar we zijn ook maar mensen he. En zelfs op de dagen dat de eetstoornis alles lijkt, zijn we er nog. De juiste persoon weet die in samenwerking naar boven te halen.
TO, ik hoop dat je op een fijne, goede plek terecht komt, waar er goed geluisterd wordt. Ik zelf ging naar een plek met professionele ervaringsdeskundigen, dat was heel fijn. Deze vreemde van het internet denkt aan je.
TO, ik hoop dat je op een fijne, goede plek terecht komt, waar er goed geluisterd wordt. Ik zelf ging naar een plek met professionele ervaringsdeskundigen, dat was heel fijn. Deze vreemde van het internet denkt aan je.
dinsdag 8 december 2020 om 19:51
LivLivia schreef: ↑08-12-2020 19:44Cecilie, ik krijg de kriebels van hoe en zelfs wat je schrijft. Kan aan mij liggen, als iemand die het allemaal heeft doorleeft. Een eetstoornis heeft heel veel lagen, het is allemaal niet zo plastisch. En mijn persoonlijkheid was niet ontnomen hoor, nooit niet. En ik ben héél ziek geweest. Je gebruikt woorden als lot, kloteleven, wordt je ontnomen, duivel, walging: man oh man, als je zo tegen mij had gepraat toentertijd. Je had me linea recta het pand weer uitgepraat. Dus nogmaals mijn advies, doe voorzichtig met hoe je je uit. Ik geloof direct dat je heel wat ermee hebt meegemaakt, het is ook echt een rotziekte. Maar we zijn ook maar mensen he. En zelfs op de dagen dat de eetstoornis alles lijkt, zijn we er nog. De juiste persoon weet die in samenwerking naar boven te halen.
TO, ik hoop dat je op een fijne, goede plek terecht komt, waar er goed geluisterd wordt. Ik zelf ging naar een plek met professionele ervaringsdeskundigen, dat was heel fijn. Deze vreemde van het internet denkt aan je.
Nou exact dit. Ik krijg er jeuk van en het nodigt absoluut niet uit om open te zijn over wat achterliggend is.
dinsdag 8 december 2020 om 19:54
Ik ga hier niet meer reageren. Weet dat ik het goed bedoel en dat ik iets heb meegemaakt dat net zo erg is en dat is de reden dat ik dat werk een paar jaar heb kunnen doen, als ervaringsdeskundige. Ik heb iemand die mij zeer lief was aan deze ziekte verloren en ik heb het proces van heel dichtbij meegemaakt. Ook ik ben door een hel gegaan omdat je als buitenstaander net zo machteloos bent.
Op deze manier leerde ik ook andere patienten kennen.
Ik zit te janken wanneer ik dit schrijf, ook van pure machteloosheid omdat ik jullie, met wie ik zo te doen heb, blijkbaar niet aan het verstand kan brengen hoe dit onderwerp mij raakt, hoe dicht het me op mijn huid blijft zitten en hoe ik dit bedoel.
Ik spreek hier niet als professional, maar als ervaringsdeskundige die heel veel heeft meegemaakt. Maar ook als professional heb ik zoveel ellende gezien op dit gebied.
Op deze manier leerde ik ook andere patienten kennen.
Ik zit te janken wanneer ik dit schrijf, ook van pure machteloosheid omdat ik jullie, met wie ik zo te doen heb, blijkbaar niet aan het verstand kan brengen hoe dit onderwerp mij raakt, hoe dicht het me op mijn huid blijft zitten en hoe ik dit bedoel.
Ik spreek hier niet als professional, maar als ervaringsdeskundige die heel veel heeft meegemaakt. Maar ook als professional heb ik zoveel ellende gezien op dit gebied.
anoniem_254365 wijzigde dit bericht op 08-12-2020 19:57
1.09% gewijzigd
dinsdag 8 december 2020 om 19:56
Oohboy, ooit is tegen mij gezegd, alles dat je gebruikte om de eetstoornis vast te houden, is alles dat je er ook weer uit zal halen. Je gevoeligheid, je kracht, je koppigheid. Je bent zeker niet machteloos. Ik heb na de anorexia, de boulimia ook het 'alleen' overeten aangedaan, dus veel geleerd, haha. En ja, het blijft werken. Ook nu, nu ik chronisch ziek ben en aangekomen en op een bepaalde manier eet om te proberen te helen. Maar ik haal mezelf er nu makkelijker en beter uit. Mijn ik zonder eetstoornis heeft zich onwijs ontwikkelt, met tijd en veel geduld. Wat ik wil zeggen, go you! Het kan allemaal veranderen, ook de gedachten die je dagelijks nog hebt
