Gezondheid
alle pijlers
ervaringen gezocht diverse psychiatrische medicatie (m.n. Antidepressiva SSRI)
maandag 2 april 2007 om 20:18
Hoi,ik ben vorige week naar huis gestuurd met een lijstje van verschillende medicatie die misschien werkzaam zou kunnen zijn voor mijn klachten. De psychiater gaat zelf nog wat diepgaander onderzoek doen (met mijn dossier erbij) en heeft mij aangeraden zelf ook het e.e.a. uit te zoeken.Nu ben ik met mijn lijstje in de hand gaan googlen en heb wel het e.e.a. gevonden (complete medische opsommingen en wanneer het wordt voorgeschreven). Maar de echte diverse ervaringen mis ik nog. Ook vraag ik me af in hoeverre specifieke medicatie zou kunnen werken op mijn klachten.De klachten die ik heb zijn m.n. borderline gerelateerd en nog specifieker de heftige stemmingsschommelingen en agressieve gevoelens (korte spanningsboog, snel opgebrand, snel geirriteerd, etc.) waar ik last van heb. Ik hoop wat te stabiliseren en niet meer zo heftig te 'moeten' reageren.Mijn lijstje:groep 1 lithium en depakine. Wat ik tot nu toe ben tegengekomen is dat dit nogal troep is en dat er flinke bijwerkingen zijn. Depakine veroorzaakt vaak sufheid (gesedeerd) en lithium zorgt bijna altijd voor (flink) aankomen. Beide natuurlijk waar ik op zit te wachten.groep 2dipiperon, kan ik verder weinig over vinden. Behalve dat dit tot de groep van antipsychotica hoort en zou kunnen werken agressiviteit. (Bij)werkingen verder onduidelijk.groep 3SSRI (anti depressiva)fluoxetine oftwel prozac. Dit zou een multi pil zijn voor diverse problemen. Als bijwerking lees ik iets over toegenomen agressie. Iemand ervaring?Min of meer hetzelfde zou gelden voor seroxat, ook wel paroxetine?Tot slot nog citalopram of cipramil. Werking wat minder krachtig, maar wel dezelfde groep?Mijn vraag is in hoeverre bijwerkingen als dikker worden, agressie, vervlakking, gesedeerdheid (suf zijn) en seksuele moeilijkheden een blijvende bijwerking zijn? Ik hoop op jullie ervaringen.Alvast bedankt, groetjes Intiem
dinsdag 3 april 2007 om 11:34
Ik kan je over de meeste in het rijtje heel veel vertellen maar dat ga ik niet doen, het zou je namelijk nog veel ongeruster kunnen maken. Ik wil er alleen over kwijt dat ik iemand ben die heel erg slecht tegen medicijnen kan en dat ik jarenlang de verkeerde medicijnen heb gekregen (en waarschijnlijk de verkeerde diagnose) Ik ben dus heel fel tegenstander van medicijnen, tenzij het écht niet anders kan.
In mijn geval waren de bijwerkingen talrijk en zo erg dat er niet mee te leven viel, dat was mijn geluk want ik bleek ze achteraf ook niet (meer) nodig te hebben.
In mijn geval waren de bijwerkingen talrijk en zo erg dat er niet mee te leven viel, dat was mijn geluk want ik bleek ze achteraf ook niet (meer) nodig te hebben.
dinsdag 3 april 2007 om 11:46
dinsdag 3 april 2007 om 15:37
Toen ik het advies kreeg antidepressiva te gaan slikken ben ik naar de bibliotheek gegaan en heb ik daar een boek geleend die specifiek over dit onderwerp gaat. Je zal verbaast zijn hoeveel boeken er over psychiatrie in een doorsnee openbare bibliotheek staan. Nadat ik deze had gelezen voelde ik dat ik er meer vertrouwen in had dat het een verschil voor me kon maken en ben ik terug naar de dokter gegaan om te bespreken wat voor medicatie ik dan precies zou moeten krijgen. In mijn geval (depressie) gingen we voor de serotenine heropnemers: Efexor.
Aanvankelijk zette mijn huisarts me op 75MG verdeeld over twee tabletjes per dag waarvan ik er één 's ochtends en één 's avonds innam. Ik merkte dat ik met die tabletten echt hele hoge pieken en hele diepe dalen ervoer en dat vond ik niet zo prettig. Omdat mijn vriend hier ook ervaring mee had (efexor dus) wist hij me te vertellen dat er ook capsules zijnmet een gereguleerde afgave. Ik ben hiervoor weer naar de dokter gegaan en inderdaad: sindsdien heb ik Efexor XR.
Voor mij betekenen deze capsules dat mijn buien minder intensief waren. Het maakte me iets 'vlakker' zogezegd. Helaas, ook de blije emoties zijn minder aanwezig maar ik merk dat nu ik me beter voel en meer uit mijn depressie kom dat ook díe emoties weer wat zwaarder en beter aanvoelen. Maar om een voorbeeld te geven: tijdens een zware periode van de depressie deed ik mee aan Lingo en trok ik de drie groene ballen achter elkaar uit de bak. Je hebt nog nooit iemand zo droog zien reageren...
Mijn seksbehoefte is onverminderd. Misschien zelfs nog wel sterker, maar dat weet ik niet met grote zekerheid te zeggen. Mijn vriend heeft echter als ervaring dat zijn libido tot onder het vriespunt zakte...
Ik zou in ieder geval zorgen dat je je er toch een beetje over in probeert te lezen. En onthoud dat ze altijd een periode nodig hebben om tot een effectieve dosis (spiegel) te komen. Verwacht geen happy pills maar een soort van veilige bodem zodat je minder kan zakken. Een soort steviger 0waarde.
Aanvankelijk zette mijn huisarts me op 75MG verdeeld over twee tabletjes per dag waarvan ik er één 's ochtends en één 's avonds innam. Ik merkte dat ik met die tabletten echt hele hoge pieken en hele diepe dalen ervoer en dat vond ik niet zo prettig. Omdat mijn vriend hier ook ervaring mee had (efexor dus) wist hij me te vertellen dat er ook capsules zijnmet een gereguleerde afgave. Ik ben hiervoor weer naar de dokter gegaan en inderdaad: sindsdien heb ik Efexor XR.
Voor mij betekenen deze capsules dat mijn buien minder intensief waren. Het maakte me iets 'vlakker' zogezegd. Helaas, ook de blije emoties zijn minder aanwezig maar ik merk dat nu ik me beter voel en meer uit mijn depressie kom dat ook díe emoties weer wat zwaarder en beter aanvoelen. Maar om een voorbeeld te geven: tijdens een zware periode van de depressie deed ik mee aan Lingo en trok ik de drie groene ballen achter elkaar uit de bak. Je hebt nog nooit iemand zo droog zien reageren...
Mijn seksbehoefte is onverminderd. Misschien zelfs nog wel sterker, maar dat weet ik niet met grote zekerheid te zeggen. Mijn vriend heeft echter als ervaring dat zijn libido tot onder het vriespunt zakte...
Ik zou in ieder geval zorgen dat je je er toch een beetje over in probeert te lezen. En onthoud dat ze altijd een periode nodig hebben om tot een effectieve dosis (spiegel) te komen. Verwacht geen happy pills maar een soort van veilige bodem zodat je minder kan zakken. Een soort steviger 0waarde.
dinsdag 3 april 2007 om 15:45
Eerlijk gezegd heb ik eigenlijk nog wel wat vragen naar jou toe. Is er door een arts wel een duidelijk diagnose gesteld vwb jouw psychische klachten? Dat je van de psych zelf ook wat research moet doen, is tot daar aan toe maar je hebt nu wel heel uiteenlopende medicatie neergezet waarvan je de werking wilt hebben. Voor verschillende aandoeningen heb je verschillende medicatie. Je kunt niet zomaar een pil uitkiezen waarvan jij vindt dat het het beste klinkt qua bijverschijnselen. Een arts, en in dit geval dan jouw psych, zou toch het beste advies kunnen geven wat voor jou een goede keus is. Mits hij uiteraard een duidelijke diagnose kan stellen.
Ik zou niet zomaar aan de medicijnen gaan, aan de bijwerkingen ontkom je vaak niet en het is met diverse medicatie vaak een hele opgave om er weer uit te komen. Vraag anders eens een 2e opinie bij een andere arts. En volg verder ook je gevoel, JIJ moet je er tenslotte lekker bij voelen, welke keuze je ook gaat nemen. Succes.
Ik zou niet zomaar aan de medicijnen gaan, aan de bijwerkingen ontkom je vaak niet en het is met diverse medicatie vaak een hele opgave om er weer uit te komen. Vraag anders eens een 2e opinie bij een andere arts. En volg verder ook je gevoel, JIJ moet je er tenslotte lekker bij voelen, welke keuze je ook gaat nemen. Succes.
dinsdag 3 april 2007 om 20:43
Nu ik het terug lees wil ik zeggen dat ik op zich wel erg weinig last heb van bijwerkingen met mijn Efexor.
En inderdaad: je medicatie moet wel echt geschikt zijn voor je aandoening, maar dat lijkt me logisch.
M'n 'schoonmoeder' heeft dwangstoornissen en bij haar deed Efexor echt niets, op de bijwerkingen na. Die was met 75MG volledig van de wereld terwijl ik (en vriendlief toendertijd) op 225MG zitten zonder al te ernstige bijwerkingen.
En inderdaad: je medicatie moet wel echt geschikt zijn voor je aandoening, maar dat lijkt me logisch.
M'n 'schoonmoeder' heeft dwangstoornissen en bij haar deed Efexor echt niets, op de bijwerkingen na. Die was met 75MG volledig van de wereld terwijl ik (en vriendlief toendertijd) op 225MG zitten zonder al te ernstige bijwerkingen.
dinsdag 3 april 2007 om 20:53
Hoi,
ik heb tweemaal twee jaar tegen angsten en lichte depressie paroxetine gebruikt. Ben niet aangekomen, libido kan ik niet beoordelen (heb sexuele stoornis) en heeft me echt geholpen. Werd niet totaal iemand anders of een afgevlakt persoon, nee ik werd weer mezelf. Natuurlijk lees/hoor je er veel enge dingen over, maar in mijn geval heeft het alleen maar goed gewerkt. Succes!
ik heb tweemaal twee jaar tegen angsten en lichte depressie paroxetine gebruikt. Ben niet aangekomen, libido kan ik niet beoordelen (heb sexuele stoornis) en heeft me echt geholpen. Werd niet totaal iemand anders of een afgevlakt persoon, nee ik werd weer mezelf. Natuurlijk lees/hoor je er veel enge dingen over, maar in mijn geval heeft het alleen maar goed gewerkt. Succes!
dinsdag 3 april 2007 om 21:16
Hoi,Ik heb nog niet zo lang ervaring met deze medicijnen maar wou het wel even delen.Ik heb voor een depressie paroxetine voorgeschreven gekregen. Hierdoor werd ik heel angstig, kon ik niet meer slapen, werd ik misselijk, duizelig, had ik hoofdpijn en kon ik slecht zien. Na een week kreeg ik citalopram voorgeschreven. Dit slik ik nu en voel me een stuk beter, in iedergeval geen bijwerkingen en ben lekker rustig. Ik denk dat de soort medicatie per persoon verschillend werkt. Ik heb van een aantal mensen gehoord dat ze in het begin eerst een paar keer hebben geswitched tussen verschillende medicatie.Ik hoop dat jij de juiste vind waardoor je je beter voelt!
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 3 april 2007 om 21:42
quote:
Eerlijk gezegd heb ik eigenlijk nog wel wat vragen naar jou toe. Is er door een arts wel een duidelijk diagnose gesteld vwb jouw psychische klachten? Dat je van de psych zelf ook wat research moet doen, is tot daar aan toe maar je hebt nu wel heel uiteenlopende medicatie neergezet waarvan je de werking wilt hebben. Voor verschillende aandoeningen heb je verschillende medicatie. Je kunt niet zomaar een pil uitkiezen waarvan jij vindt dat het het beste klinkt qua bijverschijnselen. Een arts, en in dit geval dan jouw psych, zou toch het beste advies kunnen geven wat voor jou een goede keus is. Mits hij uiteraard een duidelijke diagnose kan stellen.
Ik zou niet zomaar aan de medicijnen gaan, aan de bijwerkingen ontkom je vaak niet en het is met diverse medicatie vaak een hele opgave om er weer uit te komen. Vraag anders eens een 2e opinie bij een andere arts. En volg verder ook je gevoel, JIJ moet je er tenslotte lekker bij voelen, welke keuze je ook gaat nemen. Succes.
Hoi,
bedankt allemaal voor jullie uitgebreide reacties en ervaringen! Ik begrijp natuurlijk heel goed dat de ene pil niet voor de ander werkt en dat het persoonsafhankelijk is. Maar er zijn wellicht wel wat algemeenheden over te vertellen. En inderdaad, het gaat om een nogal uiteenlopende groep, dus het is moeilijk om dan te zeggen dat ik groep 1, 2 of 3 moet hebben.
Ik begrijp dat jullie nogal reserve hebben om zomaar wat te gaan slikken. Ik verwacht ook zeker geen happypil en weet uberhaupt niet eens zeker of medicatie wel het geschikte middel is voor mij. Ik heb niks op met pillen en tenzij het niet absoluut noodzakelijk is, doe ik het liever niet.
Nu geloof ik in mijn geval niet dat het bittere noodzaak is (wat ook vaak wél het geval is bij iemand). Maaaaar.....
Ik ben nu al zolang aan het kloten met mijn leven en ik wil onderhand wel eens stabiel(er) functioneren. Zelfs zodanig dat ik misschien nog een graadje meer uit mijn leven zou kunnen halen. Bovendien heb ik een dochtertje en ik merk dat ik het voornl. erg moeilijk vind voor haar als ik zo snel ontbrand/ontplof omdat mama weer eens niks kan hebben. Mijn lven is nu redelijk prikkelarm en dat is prima. Maar het geeft mij ook een boel beperkingen en die vind ik moeilijk te accepteren. Daarnaast blijf ik zelfs met die beperkingen op mijn tenen lopen (niet altijd hoor, maarwel vaak). Een evenwichtig leven vasthouden is en blijft voor mij knokken en ik zou het zo graag wat makkelijker doen. Ik heb nu veel en vaak relatiecrissisen. Ik zit nu in een volledige WAO status en darnaast is degene die mij het meeste eergie kost mezelf. Waardoor vriend en dochter voor mij vaak teveel aanvoelen. Er zou toch wel iets moeten zijn wat voor mij net het tenen loop gevoel eraf zou kunnen halen?
Ik heb ze inderdaad niet nodig voor een crisis. Maar nu na jaren denk ik, waarom zou ik niet gewoon mogen lopen. Ben het een beetje zat na al sinds mijn vroege puberteit zo te functioneren/ Bovendien heb ik alles al gedaan (en doe ik nog steeds) om met behulp van therapie beter te worden. Dagbehandeling heb ik achter de rug en nu heb ik nog steeds voor vanalles therapie. Ik ben absoluut beter geworden dan dat ik was (de crisis is bezworen) en nu wil ik gewoon nóg een beetje beter worden!
Eerlijk gezegd heb ik eigenlijk nog wel wat vragen naar jou toe. Is er door een arts wel een duidelijk diagnose gesteld vwb jouw psychische klachten? Dat je van de psych zelf ook wat research moet doen, is tot daar aan toe maar je hebt nu wel heel uiteenlopende medicatie neergezet waarvan je de werking wilt hebben. Voor verschillende aandoeningen heb je verschillende medicatie. Je kunt niet zomaar een pil uitkiezen waarvan jij vindt dat het het beste klinkt qua bijverschijnselen. Een arts, en in dit geval dan jouw psych, zou toch het beste advies kunnen geven wat voor jou een goede keus is. Mits hij uiteraard een duidelijke diagnose kan stellen.
Ik zou niet zomaar aan de medicijnen gaan, aan de bijwerkingen ontkom je vaak niet en het is met diverse medicatie vaak een hele opgave om er weer uit te komen. Vraag anders eens een 2e opinie bij een andere arts. En volg verder ook je gevoel, JIJ moet je er tenslotte lekker bij voelen, welke keuze je ook gaat nemen. Succes.
Hoi,
bedankt allemaal voor jullie uitgebreide reacties en ervaringen! Ik begrijp natuurlijk heel goed dat de ene pil niet voor de ander werkt en dat het persoonsafhankelijk is. Maar er zijn wellicht wel wat algemeenheden over te vertellen. En inderdaad, het gaat om een nogal uiteenlopende groep, dus het is moeilijk om dan te zeggen dat ik groep 1, 2 of 3 moet hebben.
Ik begrijp dat jullie nogal reserve hebben om zomaar wat te gaan slikken. Ik verwacht ook zeker geen happypil en weet uberhaupt niet eens zeker of medicatie wel het geschikte middel is voor mij. Ik heb niks op met pillen en tenzij het niet absoluut noodzakelijk is, doe ik het liever niet.
Nu geloof ik in mijn geval niet dat het bittere noodzaak is (wat ook vaak wél het geval is bij iemand). Maaaaar.....
Ik ben nu al zolang aan het kloten met mijn leven en ik wil onderhand wel eens stabiel(er) functioneren. Zelfs zodanig dat ik misschien nog een graadje meer uit mijn leven zou kunnen halen. Bovendien heb ik een dochtertje en ik merk dat ik het voornl. erg moeilijk vind voor haar als ik zo snel ontbrand/ontplof omdat mama weer eens niks kan hebben. Mijn lven is nu redelijk prikkelarm en dat is prima. Maar het geeft mij ook een boel beperkingen en die vind ik moeilijk te accepteren. Daarnaast blijf ik zelfs met die beperkingen op mijn tenen lopen (niet altijd hoor, maarwel vaak). Een evenwichtig leven vasthouden is en blijft voor mij knokken en ik zou het zo graag wat makkelijker doen. Ik heb nu veel en vaak relatiecrissisen. Ik zit nu in een volledige WAO status en darnaast is degene die mij het meeste eergie kost mezelf. Waardoor vriend en dochter voor mij vaak teveel aanvoelen. Er zou toch wel iets moeten zijn wat voor mij net het tenen loop gevoel eraf zou kunnen halen?
Ik heb ze inderdaad niet nodig voor een crisis. Maar nu na jaren denk ik, waarom zou ik niet gewoon mogen lopen. Ben het een beetje zat na al sinds mijn vroege puberteit zo te functioneren/ Bovendien heb ik alles al gedaan (en doe ik nog steeds) om met behulp van therapie beter te worden. Dagbehandeling heb ik achter de rug en nu heb ik nog steeds voor vanalles therapie. Ik ben absoluut beter geworden dan dat ik was (de crisis is bezworen) en nu wil ik gewoon nóg een beetje beter worden!
dinsdag 3 april 2007 om 23:59
Hoi,
Ik herken me wel een klein beetje in bovenstaand verhaal. Heb zelf ook langdurig hulp gehad op allerlei gebied en telkens weer het gevoel hebben dat je nog steeds niet jezelf bent en dat je leven niet loopt zoals je wilt.
Mijn laatste therapeute heeft het anders aangepakt (in overleg met behandelteam): ik ben nu 'therapievrij' zeg maar. Oftewel, ik ben losgelaten, de wereld in en ontdekken dat ik het best zelf allemaal zonder hulp aankan.
Net als jij worstel ik al jaren met zo'n gevoel van 'dit moet toch beter kunnen'. Mijn behandelaars hadden het gevoel dat juist al die therapien mij tegenhielden om mijn leven écht te gaan leven. Om mijn eigen beslissingen te gaan maken ipv vast te houden aan de therapeute en daarvan afhankelijk te zijn. Ik sta hier overigens ook zelf wel achter, ik denk dat het voor mij ook tijd is om het 'alleen' te doen.
Jouw stemmingswisselingen herken ik ook wel. Ik heb echter gemerkt dat dit voornamelijk uit frustratie komt omdat ik mijn leven niet leidt zoals ik het wil. Dit ligt echter geheel in mijn eigen hand en alleen ik kan dit veranderen. Het is dus heeeeel simpel gezegd, een kwestie van het zetten van de eerste stap naar een nieuw leven. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre dit ook voor jou zou kunnen gelden maar ik wil het je toch even mee geven.
Oja, ook ik heb nogmaals nagevraagd bij mijn ex-therapeute of medicijnen toch echt niet iets waren voor mij, maar ook hierbij was het advies om het toch eens eerst op eigen benen te gaan proberen. Medicijnen kunnen echt een heel goede ondersteuning zijn, maar wellicht is het ook een idee om hiermee te wachten tot je echt niet meer zonder medicijnen kunt functioneren. Kijken of het zo ook lukt.
Snap je een beetje wat van mijn verhaal? Ik hoop het. Nogmaals heel veel succes met je herstel en je beslissing.
Groetjes.
Ik herken me wel een klein beetje in bovenstaand verhaal. Heb zelf ook langdurig hulp gehad op allerlei gebied en telkens weer het gevoel hebben dat je nog steeds niet jezelf bent en dat je leven niet loopt zoals je wilt.
Mijn laatste therapeute heeft het anders aangepakt (in overleg met behandelteam): ik ben nu 'therapievrij' zeg maar. Oftewel, ik ben losgelaten, de wereld in en ontdekken dat ik het best zelf allemaal zonder hulp aankan.
Net als jij worstel ik al jaren met zo'n gevoel van 'dit moet toch beter kunnen'. Mijn behandelaars hadden het gevoel dat juist al die therapien mij tegenhielden om mijn leven écht te gaan leven. Om mijn eigen beslissingen te gaan maken ipv vast te houden aan de therapeute en daarvan afhankelijk te zijn. Ik sta hier overigens ook zelf wel achter, ik denk dat het voor mij ook tijd is om het 'alleen' te doen.
Jouw stemmingswisselingen herken ik ook wel. Ik heb echter gemerkt dat dit voornamelijk uit frustratie komt omdat ik mijn leven niet leidt zoals ik het wil. Dit ligt echter geheel in mijn eigen hand en alleen ik kan dit veranderen. Het is dus heeeeel simpel gezegd, een kwestie van het zetten van de eerste stap naar een nieuw leven. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre dit ook voor jou zou kunnen gelden maar ik wil het je toch even mee geven.
Oja, ook ik heb nogmaals nagevraagd bij mijn ex-therapeute of medicijnen toch echt niet iets waren voor mij, maar ook hierbij was het advies om het toch eens eerst op eigen benen te gaan proberen. Medicijnen kunnen echt een heel goede ondersteuning zijn, maar wellicht is het ook een idee om hiermee te wachten tot je echt niet meer zonder medicijnen kunt functioneren. Kijken of het zo ook lukt.
Snap je een beetje wat van mijn verhaal? Ik hoop het. Nogmaals heel veel succes met je herstel en je beslissing.
Groetjes.
woensdag 4 april 2007 om 19:45
Hoi,
Als je zolang al loopt te kloten, zoals je het noemt en je een dochtertje hebt, die wel een wat stabielere moeder kan gebruiken, kun je toch wel overwegen, om een SSRI te proberen. Stoppen kan altijd, als het niet voor je werkt.
Ik gebruik paroxetine, seroxat en doe het daar heel goed op. Zou niet meer zonder kunnen/willen, na vele jaren van angsten, geagiteerdheid, beren zien en ook wel depressiviteit.
In mijn omgeving zie ik ook veel mensen er baat bij hebben, evenwichtiger worden.(die slikken prozac of paroxetine). Nog geen mensen ontmoet die er géen baat bij hebben.
Als het goed voor je werkt en je je echt stabieler gaat voelen, dan zal afbouwen moeilijker worden. Dan heb je het misschien gewoon nodig.
De bijwerkingen zijn vooral in het begin. ben je een erg gevoelig type, dan begin je met een half tablet. De bijwerkingen , als je die al hebt, verdwijnen geregled binnen 2 weken.
ik vlak niet af, maar emoties kan ik veel makkelijker parkeren. Ik laat makkelijker los, zeg maar. Vroeger bleef ik eindeloos piekeren over dingen. Nu nog zelden. Kan meer genieten, en het belangrijkste :ik kan het leven aan, met alles wat er op m'n pad komt.Het leven is geen struggle meer, zoals vroeger.
Ik ben op m'n 40e begonnen met slikken en ik wou dat ik het jaren eerder had gedaan.Ik weet echter ook, dat ik na alle stress in m'n leven en de roofbouw die ik gepleegd heb, niet meer zonder de paroxetine kan. Tenzij, op een onbewoond eiland, met alleen maar lieve mensen..
Succes met je beslissing
Carla
Succes met je
Als je zolang al loopt te kloten, zoals je het noemt en je een dochtertje hebt, die wel een wat stabielere moeder kan gebruiken, kun je toch wel overwegen, om een SSRI te proberen. Stoppen kan altijd, als het niet voor je werkt.
Ik gebruik paroxetine, seroxat en doe het daar heel goed op. Zou niet meer zonder kunnen/willen, na vele jaren van angsten, geagiteerdheid, beren zien en ook wel depressiviteit.
In mijn omgeving zie ik ook veel mensen er baat bij hebben, evenwichtiger worden.(die slikken prozac of paroxetine). Nog geen mensen ontmoet die er géen baat bij hebben.
Als het goed voor je werkt en je je echt stabieler gaat voelen, dan zal afbouwen moeilijker worden. Dan heb je het misschien gewoon nodig.
De bijwerkingen zijn vooral in het begin. ben je een erg gevoelig type, dan begin je met een half tablet. De bijwerkingen , als je die al hebt, verdwijnen geregled binnen 2 weken.
ik vlak niet af, maar emoties kan ik veel makkelijker parkeren. Ik laat makkelijker los, zeg maar. Vroeger bleef ik eindeloos piekeren over dingen. Nu nog zelden. Kan meer genieten, en het belangrijkste :ik kan het leven aan, met alles wat er op m'n pad komt.Het leven is geen struggle meer, zoals vroeger.
Ik ben op m'n 40e begonnen met slikken en ik wou dat ik het jaren eerder had gedaan.Ik weet echter ook, dat ik na alle stress in m'n leven en de roofbouw die ik gepleegd heb, niet meer zonder de paroxetine kan. Tenzij, op een onbewoond eiland, met alleen maar lieve mensen..
Succes met je beslissing
Carla
Succes met je
woensdag 4 april 2007 om 23:04
Hoi Sandra en Carla,
nog bedankt voor jullie reacties. Ik had wat moeite met inloggen, vandaar mijn late reactie.
Sandra, ik begrijp helemaal waar je vandaan komt hoor. Ik zou hetzelfde kunnen redeneren als jij. Ik ben ergens een heel nuchter en realistisch typ en vooral ook een erge denker. Dat maakt dat ik mijn situatie telkens en telkens omdraai. Moet ik niet meer dit of moet ik niet meer dat. Ik ben onzeker en twijfel over de juiste route. Jouw standpunt heb ik al tig keer ter harte genomen. Vaak ook overwogen op momenten dat het goed met me ging/gaat.
Ik heb eigenhandig wat therapie lijnen doorgesneden, omdat ik vond dat ik op eigen pootjes moest staan. Sterker, medicijnen is voor mij misschien zelfs wel een stap om te zorgen dat ik meer op eigen pootjes kom te staan. Ik voel me nu nog steeds te afhankelijk van de stut en steunpilaren die therapie land mij biedt.
Het ís ook ergens mijn veilige haven, wat dat betreft heb je groot gelijk. Ik heb mijn leven jarenlang als erg onveilig en moeizaam ervaren en kon maar amper mijn hoofd boven water houden. Nu, met alle therapie en hulptroepen, lukt het me stukken beter. Maaar...ik blijf op een bepaald niveau hangen en ik zie er niet echt meer verbetering in komen. Ik voel me uitbehandeld. De psychiater was het daar overigens niet mee eens. Hij vond dat ik met therapie nog niet uitbehadeld hoefde te zijn en dat dit een proces van jaren kan zijn. Maar dit proces is al jaren bezig en het gaat me niet snel genoeg. Ik zak telkens weer terug, nadat ik weer uit mijn dal ben geklommen. En zo gaan we maar door en door en door en....
Aangezien ik onlangs weer eigenhandig heb mogen ervaren dat dochter en vriend me allemaal chronisch teveel waren (en dan ben ik echt geen leiverdje), wil ik af van het op en neer gedoe. Ik wil veiligheid kunnen bieden aan mijn kind. En veiligheid is een moder die enigzins voorspelbaar is en peuterdriftbuien enigzins normaal kan handelen. Het kleine beetje rek en tot 10 tellen dat er gewoon voor nodig is.
Soms heb ik mijn goeie momenten en dan kan ik dat glorieus. Voel me dan ook een goede (neehee, zelfs geweldige
moeder). Maar die andere momenten...je wilt niet weten wat ik dan allemaal voel, gevolgs door een berg schuldgevoelens en huilbuien.
En dan heb ik het nog alleen maar over mijn dochtertje. Op tig andere aspecten in mijn leven, klap ik ook telkens op alle blinde muren. Wellicht omdat mijn verwachtingen dan niet passend zijn. Maar yep, het klopt, ik wil een beetje mee kunnen draaien met de maatschappij. Is het dan teveel gevraagd dat ik op mijn dertigste mijn lot niet kan accepteren dat ik me af en toe als een overspannen neurotische bejaarde voel. Ik hoef niet te hyperen. Maar ik wil wel tot normale mensendingen in staat zijn.
Wat dat betreft is het wel een beetje een eye opener Carla! Jij beschrijft dat jij nu eindelijk gewoon kan functioneren. Je hebt er geen acute crisis voor nodig gehad om aan de medicijnen te gaan. Je hebt er lang over gedacht en uiteindelijk heeft het je leven net dat duwtje in de rug gegeven die (hopelijk) de meeste mensen uit zichzelf hebben. Waarom zou ik dan als enige koppige ezel op mijn tenen blijven lopen.
Je kind een kind een jaartje over laten doen op school, zodat het beter mee kan komen. Gewoon een versnellinkje lager. Ok, dat niveau zit ik nu. Maar dan nog ben ik er niet. Wat dan? Nog een treedje lager of gewoon wat IQ toevoegen? In geval van een schoolkind kan dat niet. Maar op gebied van psychisch functioneren schijnt het wel te kunnen.
Doe mij dan maar die toevoeging denk ik dan, voordat ik straks helemaal tussen kinderen zit waar ik verstandelijk niet thuishoor. Even metaforisch gesproken he
Nogmaals, ik heb geen keiharde beslissing genomen nog, omdat ik nog erg twijfel en bang ben voor zo'n keuze. Vraag me niet waarom ik die angst heb, want het voelt ergens ook als falen denk ik. Alsof ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan.
nog bedankt voor jullie reacties. Ik had wat moeite met inloggen, vandaar mijn late reactie.
Sandra, ik begrijp helemaal waar je vandaan komt hoor. Ik zou hetzelfde kunnen redeneren als jij. Ik ben ergens een heel nuchter en realistisch typ en vooral ook een erge denker. Dat maakt dat ik mijn situatie telkens en telkens omdraai. Moet ik niet meer dit of moet ik niet meer dat. Ik ben onzeker en twijfel over de juiste route. Jouw standpunt heb ik al tig keer ter harte genomen. Vaak ook overwogen op momenten dat het goed met me ging/gaat.
Ik heb eigenhandig wat therapie lijnen doorgesneden, omdat ik vond dat ik op eigen pootjes moest staan. Sterker, medicijnen is voor mij misschien zelfs wel een stap om te zorgen dat ik meer op eigen pootjes kom te staan. Ik voel me nu nog steeds te afhankelijk van de stut en steunpilaren die therapie land mij biedt.
Het ís ook ergens mijn veilige haven, wat dat betreft heb je groot gelijk. Ik heb mijn leven jarenlang als erg onveilig en moeizaam ervaren en kon maar amper mijn hoofd boven water houden. Nu, met alle therapie en hulptroepen, lukt het me stukken beter. Maaar...ik blijf op een bepaald niveau hangen en ik zie er niet echt meer verbetering in komen. Ik voel me uitbehandeld. De psychiater was het daar overigens niet mee eens. Hij vond dat ik met therapie nog niet uitbehadeld hoefde te zijn en dat dit een proces van jaren kan zijn. Maar dit proces is al jaren bezig en het gaat me niet snel genoeg. Ik zak telkens weer terug, nadat ik weer uit mijn dal ben geklommen. En zo gaan we maar door en door en door en....
Aangezien ik onlangs weer eigenhandig heb mogen ervaren dat dochter en vriend me allemaal chronisch teveel waren (en dan ben ik echt geen leiverdje), wil ik af van het op en neer gedoe. Ik wil veiligheid kunnen bieden aan mijn kind. En veiligheid is een moder die enigzins voorspelbaar is en peuterdriftbuien enigzins normaal kan handelen. Het kleine beetje rek en tot 10 tellen dat er gewoon voor nodig is.
Soms heb ik mijn goeie momenten en dan kan ik dat glorieus. Voel me dan ook een goede (neehee, zelfs geweldige
moeder). Maar die andere momenten...je wilt niet weten wat ik dan allemaal voel, gevolgs door een berg schuldgevoelens en huilbuien.En dan heb ik het nog alleen maar over mijn dochtertje. Op tig andere aspecten in mijn leven, klap ik ook telkens op alle blinde muren. Wellicht omdat mijn verwachtingen dan niet passend zijn. Maar yep, het klopt, ik wil een beetje mee kunnen draaien met de maatschappij. Is het dan teveel gevraagd dat ik op mijn dertigste mijn lot niet kan accepteren dat ik me af en toe als een overspannen neurotische bejaarde voel. Ik hoef niet te hyperen. Maar ik wil wel tot normale mensendingen in staat zijn.
Wat dat betreft is het wel een beetje een eye opener Carla! Jij beschrijft dat jij nu eindelijk gewoon kan functioneren. Je hebt er geen acute crisis voor nodig gehad om aan de medicijnen te gaan. Je hebt er lang over gedacht en uiteindelijk heeft het je leven net dat duwtje in de rug gegeven die (hopelijk) de meeste mensen uit zichzelf hebben. Waarom zou ik dan als enige koppige ezel op mijn tenen blijven lopen.
Je kind een kind een jaartje over laten doen op school, zodat het beter mee kan komen. Gewoon een versnellinkje lager. Ok, dat niveau zit ik nu. Maar dan nog ben ik er niet. Wat dan? Nog een treedje lager of gewoon wat IQ toevoegen? In geval van een schoolkind kan dat niet. Maar op gebied van psychisch functioneren schijnt het wel te kunnen.
Doe mij dan maar die toevoeging denk ik dan, voordat ik straks helemaal tussen kinderen zit waar ik verstandelijk niet thuishoor. Even metaforisch gesproken he
Nogmaals, ik heb geen keiharde beslissing genomen nog, omdat ik nog erg twijfel en bang ben voor zo'n keuze. Vraag me niet waarom ik die angst heb, want het voelt ergens ook als falen denk ik. Alsof ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan.
donderdag 5 april 2007 om 14:13
Hoi Intiem,
Wat een openhartig verhaal, heel moedig van je. En ik begrijp nu wel beter waar je dilemma ligt. Het is moeilijk he? Dat begrijp ik heel goed hoor. Ik struggle met veel dezelfde dingen als jij alleen heb ik dan geen kindje waar ik ook nog rekening mee moet houden. Alleen een partner, maar goed, hij is allang volwassen en kan zelf zijn grenzen aangeven.
Je leest hier natuurlijk vele meningen en iedereen heeft weer zo haar voor en nadelen mbt wel of geen medicijnen. Zo'n beslissing is zoooo persoonlijk en alleen jij kan beslissen wat goed voor JOU is. En dat die beslissing heel moeilijk is, dat is ook heel goed te begrijpen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je een stabielere thuissituatie wilt voor je kleintje, dat lijkt me ook heel belangrijk. En ook voor jezelf wil je rust in de tent. Ook dat lijkt me heel logisch. Waarom ik nog een keer reageer, is dat ik het zo vreselijk jammer vind dat je het als een soort 'falen' zou zien wanneer je toch zou besluiten medicijnen te gaan nemen. Ergens begrijp ik je wel dat je je zo voelt maar het is zo onnodig en je kwelt je er alleen maar mee. Ik vind het juist een heel moedige beslissing en zeker omdat je het ook onzelfzuchtig voor je kleintje zou doen, zodat je een rustigere thuishaven kunt verzorgen. Probeer jezelf wat vriendelijker te benaderen, pieker niet te veel over deze beslissing en probeer je hoofd een beetje leeg te maken en focus je wat op andere dingen. De juiste beslissing komt dan vanzelf in je hoofd. Ergens weet je gerust wat de beste oplossing is voor jou alleen wil je er nu nog even niet aan.
Wat je ook beslist, onthoud dat die beslissing de beste is die je momenteel kunt maken. Mocht je op den duur toch denken dat je een andere weg had 'moeten' nemen, blijf jezelf dan voorhouden dat je nooit spijt hoeft te hebben van je beslissing, het was gewoon de beste beslissing op dat moment en je kunt tenslotte niet in de toekomst kijken wat de uitkomst is....
Heel veel sterkte meisje, enne, er bestaat geen kwestie van te weinig proberen en doorzetten, als ik jou verhaal zo lees, dan heb je al zoveel energie in je eigen herstel gestopt dat je toch echt wel kunt stellen dat je erg toegewijd bent om een beter leven voor jezelf en je dierbaren te maken.
Laat je nog weten wat je gaat doen? Ik leef met je mee.
Groetjes, Sandra
Wat een openhartig verhaal, heel moedig van je. En ik begrijp nu wel beter waar je dilemma ligt. Het is moeilijk he? Dat begrijp ik heel goed hoor. Ik struggle met veel dezelfde dingen als jij alleen heb ik dan geen kindje waar ik ook nog rekening mee moet houden. Alleen een partner, maar goed, hij is allang volwassen en kan zelf zijn grenzen aangeven.
Je leest hier natuurlijk vele meningen en iedereen heeft weer zo haar voor en nadelen mbt wel of geen medicijnen. Zo'n beslissing is zoooo persoonlijk en alleen jij kan beslissen wat goed voor JOU is. En dat die beslissing heel moeilijk is, dat is ook heel goed te begrijpen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je een stabielere thuissituatie wilt voor je kleintje, dat lijkt me ook heel belangrijk. En ook voor jezelf wil je rust in de tent. Ook dat lijkt me heel logisch. Waarom ik nog een keer reageer, is dat ik het zo vreselijk jammer vind dat je het als een soort 'falen' zou zien wanneer je toch zou besluiten medicijnen te gaan nemen. Ergens begrijp ik je wel dat je je zo voelt maar het is zo onnodig en je kwelt je er alleen maar mee. Ik vind het juist een heel moedige beslissing en zeker omdat je het ook onzelfzuchtig voor je kleintje zou doen, zodat je een rustigere thuishaven kunt verzorgen. Probeer jezelf wat vriendelijker te benaderen, pieker niet te veel over deze beslissing en probeer je hoofd een beetje leeg te maken en focus je wat op andere dingen. De juiste beslissing komt dan vanzelf in je hoofd. Ergens weet je gerust wat de beste oplossing is voor jou alleen wil je er nu nog even niet aan.
Wat je ook beslist, onthoud dat die beslissing de beste is die je momenteel kunt maken. Mocht je op den duur toch denken dat je een andere weg had 'moeten' nemen, blijf jezelf dan voorhouden dat je nooit spijt hoeft te hebben van je beslissing, het was gewoon de beste beslissing op dat moment en je kunt tenslotte niet in de toekomst kijken wat de uitkomst is....
Heel veel sterkte meisje, enne, er bestaat geen kwestie van te weinig proberen en doorzetten, als ik jou verhaal zo lees, dan heb je al zoveel energie in je eigen herstel gestopt dat je toch echt wel kunt stellen dat je erg toegewijd bent om een beter leven voor jezelf en je dierbaren te maken.
Laat je nog weten wat je gaat doen? Ik leef met je mee.
Groetjes, Sandra
vrijdag 4 mei 2007 om 16:14
quote:
groep 3
SSRI (anti depressiva)
fluoxetine oftwel prozac. Dit zou een multi pil zijn voor diverse problemen. Als bijwerking lees ik iets over toegenomen agressie. Iemand ervaring?
Min of meer hetzelfde zou gelden voor seroxat, ook wel paroxetine?
Tot slot nog citalopram of cipramil. Werking wat minder krachtig, maar wel dezelfde groep?
Mijn vraag is in hoeverre bijwerkingen als dikker worden, agressie, vervlakking, gesedeerdheid (suf zijn) en seksuele moeilijkheden een blijvende bijwerking zijn? Ik hoop op jullie ervaringen.
Ik gebruik Seroxat. Helpt om angsten te verminderen, maar in lage dosering zwakt het je emoties niet af. Ik ben niet agressief geworden, wel een paar kilo aangekomen. Sterkte!
groep 3
SSRI (anti depressiva)
fluoxetine oftwel prozac. Dit zou een multi pil zijn voor diverse problemen. Als bijwerking lees ik iets over toegenomen agressie. Iemand ervaring?
Min of meer hetzelfde zou gelden voor seroxat, ook wel paroxetine?
Tot slot nog citalopram of cipramil. Werking wat minder krachtig, maar wel dezelfde groep?
Mijn vraag is in hoeverre bijwerkingen als dikker worden, agressie, vervlakking, gesedeerdheid (suf zijn) en seksuele moeilijkheden een blijvende bijwerking zijn? Ik hoop op jullie ervaringen.
Ik gebruik Seroxat. Helpt om angsten te verminderen, maar in lage dosering zwakt het je emoties niet af. Ik ben niet agressief geworden, wel een paar kilo aangekomen. Sterkte!
vrijdag 4 mei 2007 om 21:33
Hoi,was dit topic al helemaal vergeten schaam.Ik heb een gesprek gehad met de psychiater en heb besloten om geen AD te gaan gebruiken. In plaats daarvan ga ik St janskruid uitproberen. Hoewel de psychiater zich afvraagt of ik daar wel een werking van heb, omdat depressie niet echt de grondslag is van het gebruik. Maar goed,we zullen zien.
vrijdag 4 mei 2007 om 23:09
Hoi, ik ben nog niet begonnen B.E.G.
Ik ben een beetje aan het treuzelen.In overleg met huisarts moet ik even uitzoeken wat ze bij mijn apotheek verkopen en dat terugkoppelen naar assistent. dan wordt er een recept uitgeschreven,wat ik misschien ook weer zou kunnen declareren bij verzekeraar. Voor nu maakt het nog niet zo uit, maar als ik dit echt als vast 'medicijn' zou gebruiken en dus grootverbuirker wordt, dan is het wel fijn als het kan. Misschien voor jou ook een optie?
Ik ben een beetje aan het treuzelen.In overleg met huisarts moet ik even uitzoeken wat ze bij mijn apotheek verkopen en dat terugkoppelen naar assistent. dan wordt er een recept uitgeschreven,wat ik misschien ook weer zou kunnen declareren bij verzekeraar. Voor nu maakt het nog niet zo uit, maar als ik dit echt als vast 'medicijn' zou gebruiken en dus grootverbuirker wordt, dan is het wel fijn als het kan. Misschien voor jou ook een optie?
