Gezondheid
alle pijlers
FIBROMYALGIE
dinsdag 2 oktober 2007 om 20:38
Hallo Melutje,
Ik ga iets heel raars zeggen, waarvan ik nu al weet dat er negatieve reacties op gaan komen:
Ik ben 26 jaar en had al vanaf mijn 12e 'groeipijnen' zoals dat toen verteld werd. Vervolgens werd pas op mijn 20e de diagnose FM gesteld. In die periode had ik het heel druk met studie, nevenactiviteiten, etc. dat ik op een gegeven moment helemaal ben 'ingestort'. Toen ik diagnose kreeg ging ik me daar meer in verdiepen en herkende ik ineens allemaal klachten die anderen ook hadden. Ik las er boeken over, keek op ieder forum, ging naar warmwater-reumagym, ik kreeg pijnstillers, volgde fysiotherapie, ging naar een psycholoog om te leren hoe ik met mijn 'ziekte' om moest gaan, etc. Hoe meer ik er over las, hoe meer ik me er ook naar ging gedragen!!
Pas op het moment dat mijn leven op bepaald moment iets 'leuker' werd (ik werd verliefd, mijn studie vond ik leuker worden, mijn studentenhuis werd gezelliger, het werd lente, etc.) kreeg ik ook minder pijn. Daarbij kreeg ik weer iets meer energie en ging ik meer bewegen.
Langzamerhand is mijn pijn naar de achtergrond verdwenen. Op momenten dat ik het heel druk heb, moe ben, dan heb ik weer een beetje pijn, maar verder heb ik mijn leven weer helemaal op de rails! Ik werk 50 uur per week, ik sport 3x per week, ik woon samen en ik heb zelden meer hevige pijn!
Ik ben er van overtuigd dat het voor een groot deel ook psychisch is (en ik ben niet de enige die dit denkt, er zijn ook andere patienten die hier zo over denken en tevens zijn er ook onderzoeken die dit aantonen). En dit is het punt dat ik zeker weet dat andere patienten boos gaan worden om deze opmerking. Ik wil benadrukken dat ik niemand wil veroordelen, ik zeg niet dat anderen psychisch niet in orde zijn of dat ze zich aanstellen! Mijn mening is echter dat op het moment dat je als het ware 'psychisch' goed in je vel zit, je hiermee je pijn een stuk kan verminderen! En als dat op die manier kan, dan is dat toch alleen maar heel fijn?
Ik hoop alleen dat ik je hiermee help: Probeer zo veel mogelijk een 'normaal' leven te leiden: Ga niet 's middags in je bed liggen, ga niet naar allerlei patientenbijeenkomsten praten over ellende, focus je niet volledig op FM, maar geniet juist van je kinderen, mensen om je heen, doe dingen die je leuk vindt! Ga je in geen geval te veel verdiepen en je verliezen in je ziekte. Je hebt het stempel FM meegekregen, maar dat betekent niet dat je FM bent!
Mocht je (of iemand anders) hier vragen over hebben, dan kun je me dat via dit forum laten weten!
Succes ermee en ik hoop dat je je snel beter voelt!
Ik ga iets heel raars zeggen, waarvan ik nu al weet dat er negatieve reacties op gaan komen:
Ik ben 26 jaar en had al vanaf mijn 12e 'groeipijnen' zoals dat toen verteld werd. Vervolgens werd pas op mijn 20e de diagnose FM gesteld. In die periode had ik het heel druk met studie, nevenactiviteiten, etc. dat ik op een gegeven moment helemaal ben 'ingestort'. Toen ik diagnose kreeg ging ik me daar meer in verdiepen en herkende ik ineens allemaal klachten die anderen ook hadden. Ik las er boeken over, keek op ieder forum, ging naar warmwater-reumagym, ik kreeg pijnstillers, volgde fysiotherapie, ging naar een psycholoog om te leren hoe ik met mijn 'ziekte' om moest gaan, etc. Hoe meer ik er over las, hoe meer ik me er ook naar ging gedragen!!
Pas op het moment dat mijn leven op bepaald moment iets 'leuker' werd (ik werd verliefd, mijn studie vond ik leuker worden, mijn studentenhuis werd gezelliger, het werd lente, etc.) kreeg ik ook minder pijn. Daarbij kreeg ik weer iets meer energie en ging ik meer bewegen.
Langzamerhand is mijn pijn naar de achtergrond verdwenen. Op momenten dat ik het heel druk heb, moe ben, dan heb ik weer een beetje pijn, maar verder heb ik mijn leven weer helemaal op de rails! Ik werk 50 uur per week, ik sport 3x per week, ik woon samen en ik heb zelden meer hevige pijn!
Ik ben er van overtuigd dat het voor een groot deel ook psychisch is (en ik ben niet de enige die dit denkt, er zijn ook andere patienten die hier zo over denken en tevens zijn er ook onderzoeken die dit aantonen). En dit is het punt dat ik zeker weet dat andere patienten boos gaan worden om deze opmerking. Ik wil benadrukken dat ik niemand wil veroordelen, ik zeg niet dat anderen psychisch niet in orde zijn of dat ze zich aanstellen! Mijn mening is echter dat op het moment dat je als het ware 'psychisch' goed in je vel zit, je hiermee je pijn een stuk kan verminderen! En als dat op die manier kan, dan is dat toch alleen maar heel fijn?
Ik hoop alleen dat ik je hiermee help: Probeer zo veel mogelijk een 'normaal' leven te leiden: Ga niet 's middags in je bed liggen, ga niet naar allerlei patientenbijeenkomsten praten over ellende, focus je niet volledig op FM, maar geniet juist van je kinderen, mensen om je heen, doe dingen die je leuk vindt! Ga je in geen geval te veel verdiepen en je verliezen in je ziekte. Je hebt het stempel FM meegekregen, maar dat betekent niet dat je FM bent!
Mocht je (of iemand anders) hier vragen over hebben, dan kun je me dat via dit forum laten weten!
Succes ermee en ik hoop dat je je snel beter voelt!
woensdag 3 oktober 2007 om 10:00
Hermelijntje, ik denk ook dat het misschien wel voor een deel psychisch is maar zeker niet voor zo'n groot deel als jij beweert. Misschien verschilt het per geval, dat kan natuurlijk wel. Het gekke is dat bij mijzelf ( (nog) geen fibromyalgie vastgesteld maar wel een heel groot deel van de symptomen) het juist slechter gaat nu ik eigenlijk een heel leuk leven heb. Een tijd geleden had ik geen vriendje, deed ik een studie die niet bij me paste en had ik vervelende huisgenoten, nu heb ik een superlief vriendje, doe een leuke studie en ik woon bij lieve vriendinnen. Toch is de pijn verergerd, en niet zo'n beetje ook.
Geen idee wat iedereen hier mee opschiet, ik wilde alleen maar even zeggen dat het dus niet voor iedereen geldt
De tip van 'er niet teveel aan denken' is denk ik wel goed. Afleiding is natuurlijk nooit verkeerd. Op dagen dat het slecht gaat heb ik vaak de neiging om al mn afspraken af te zeggen, inclusief de leuke, maar het is volgens mij júist belangrijk om wel leuke dingen te blijven doen. Ook al is dat misschien minder verstandig voor de pijn.
Geen idee wat iedereen hier mee opschiet, ik wilde alleen maar even zeggen dat het dus niet voor iedereen geldt
De tip van 'er niet teveel aan denken' is denk ik wel goed. Afleiding is natuurlijk nooit verkeerd. Op dagen dat het slecht gaat heb ik vaak de neiging om al mn afspraken af te zeggen, inclusief de leuke, maar het is volgens mij júist belangrijk om wel leuke dingen te blijven doen. Ook al is dat misschien minder verstandig voor de pijn.
woensdag 3 oktober 2007 om 11:02
Hoi Onrust, ik heb niet veel tijd nu maar jij schrijft precies datgene wat ik ook wilde schrijven. Ik heb vele en vele jaren in meer of mindere mate klachten gehad, ook in erg pijnlijk, zeer vermoeide periodes kon ik vaak prima gelukkig zijn in relatie, op mijn parttime werk, ondanks het feit dat ik studies op moest geven en erg weinig kon. Ik genoot van de spaarzame momenten waarop ik wel dingen kon en was voor de rest relatief tevreden en vaak accepterend. Uiteraard zaten er slechte periodes in waarin ik veel onbegrip ondervond en ik met dingen moest leren omgaan omdat ik ze niet meer kon, maar niet vanwege relatie, werk, vrienden. Want dat had ik wel.
Nu ben ik alweer enige jaren behoorlijk gezond, heb ik zeker de laatste maanden echt zo goed als geen last meer na jaren ziek te zijn geweest. En nu, nu heb ik eindelijk die goede gezondheid, maar ik kan nou niet zeggen dat ik lekker in mijn vel zit. Geen relatie meer, toch moeilijkheden om mijn weg nog te vinden en met die energie doe ik wel veel meer leuke dingen, maarreh, ik voe mij niet echt gelukkiger. Een aantal vrienden heb ik namelijk in dat proces verloren, relaties liepen uiteindelijk toch niet zo lekker en werk, tja hoe moet dat zonder diploma als je wel veel talenten hebt maar weinig ervaring op andere gebieden en nu vaste lasten hebt en je jouw met veel pijn en moeite verworven vaste zekerheid op het spel moet zetten, waarbij je niet zomaar over kan stappen en niemand om op terug te vallen.
Is het dan psychisch? op die manier voor mij niet. Verder denk ik overigens wel dat ondersteunende mensen, een relatie, een fijne job, geen geldproblemen etc. zeker mee werken om ook ontspannener in het leven te staan en alles een stuk makkelijker maken om aan je gezondheid op een constructieve manier te werken. Ik geloof zeker dat dat mee kan werken. En misschien voor sommige mensen wel veel. Verder denk ik dat je als je allerlei klachten hebt het wel belangrijk is om het leven leuk proberen te houden en dus af en toe ook te kiezen voor iets waar je wellicht veel klachten van krijgt maar zeker de moeite waard vindt. Ik zag mijzelf ook nooit als patiënt, als slachtoffer of zo of als zielig.
Nu ben ik alweer enige jaren behoorlijk gezond, heb ik zeker de laatste maanden echt zo goed als geen last meer na jaren ziek te zijn geweest. En nu, nu heb ik eindelijk die goede gezondheid, maar ik kan nou niet zeggen dat ik lekker in mijn vel zit. Geen relatie meer, toch moeilijkheden om mijn weg nog te vinden en met die energie doe ik wel veel meer leuke dingen, maarreh, ik voe mij niet echt gelukkiger. Een aantal vrienden heb ik namelijk in dat proces verloren, relaties liepen uiteindelijk toch niet zo lekker en werk, tja hoe moet dat zonder diploma als je wel veel talenten hebt maar weinig ervaring op andere gebieden en nu vaste lasten hebt en je jouw met veel pijn en moeite verworven vaste zekerheid op het spel moet zetten, waarbij je niet zomaar over kan stappen en niemand om op terug te vallen.
Is het dan psychisch? op die manier voor mij niet. Verder denk ik overigens wel dat ondersteunende mensen, een relatie, een fijne job, geen geldproblemen etc. zeker mee werken om ook ontspannener in het leven te staan en alles een stuk makkelijker maken om aan je gezondheid op een constructieve manier te werken. Ik geloof zeker dat dat mee kan werken. En misschien voor sommige mensen wel veel. Verder denk ik dat je als je allerlei klachten hebt het wel belangrijk is om het leven leuk proberen te houden en dus af en toe ook te kiezen voor iets waar je wellicht veel klachten van krijgt maar zeker de moeite waard vindt. Ik zag mijzelf ook nooit als patiënt, als slachtoffer of zo of als zielig.
woensdag 3 oktober 2007 om 20:09
Tenne, vervelend dat je je nu lichamelijk weer beter voelt, maar toch niet lekker in je vel zit! Bij mij is het eigenlijk omgekeerd; op elk gebied gaat het prima, behalve dan lichamelijk.. Ik weet niet wat ik erger vind, het is allebei absoluut niet ideaal.
Die vrienden enzo die je kwijt bent geraakt, is dat echt een direct gevolg geweest van je ziekte? Het lijkt me heel erg als mensen je in de steek laten, juist als je ze zo hard nodig hebt. Verder ben ik het helemaal met je eens, soms WIL je gewoon zo graag iets doen waarvan je weet dat je pijn gaat krijgen, dat je het er maar gewoon voor over moet hebben. Ik ben bijv groot fan van concerten bezoeken, en dat lange staan hou ik soms nauwelijks vol. Maar ik vind het zo geweldig leuk, dat ik de pijn (die soms nog wel een week duurt) er echt voor over heb. En inderdaad, jezelf niet als slachtoffer zien!
Sterkte iedereen maar weer!
Die vrienden enzo die je kwijt bent geraakt, is dat echt een direct gevolg geweest van je ziekte? Het lijkt me heel erg als mensen je in de steek laten, juist als je ze zo hard nodig hebt. Verder ben ik het helemaal met je eens, soms WIL je gewoon zo graag iets doen waarvan je weet dat je pijn gaat krijgen, dat je het er maar gewoon voor over moet hebben. Ik ben bijv groot fan van concerten bezoeken, en dat lange staan hou ik soms nauwelijks vol. Maar ik vind het zo geweldig leuk, dat ik de pijn (die soms nog wel een week duurt) er echt voor over heb. En inderdaad, jezelf niet als slachtoffer zien!
Sterkte iedereen maar weer!
donderdag 4 oktober 2007 om 03:07
Hoi Onrust, e.a.
Ja, ik weet ook niet echt wat ik nou vervelender vind. Aan de ene kant schept het meer mogelijkheden om nog meer de dingen te vinden die bij mij passen en de dingen te doen die ik eerder nooit kon en voel ik mij lekker in mijn lichaam zitten. Aan de andere kant ben ik al zo vaak opnieuw begonnen om dingen weer op te pakken na slechte periodes dat ik merk dat ik nu ik wat ouder ben de meeste dingen steeds moeilijker worden (of die vind ik even moeilijker worden) om toch op te pakken. Maar ik ga het uiteraard zeker weer proberen
!
Over die ochtendproblemen die je eerder vroeg, dat wisselt, ik heb wel tijdenlang gehad dat ik 's morgens het eerste half uur niet vooruit kon komen, dan deed de trap aflopen pijn maar vooral enorm stijf (alsof je 80 bent) en die stijfheid wordt minder na een half uur en na een uur was dat vaak redelijk weg (stijfheid heb ik niet alle jaren gehad), de pijn, tja die kan dan ook minder worden omdat bij mij pijn wordt veroorzaakt door té lang in 1 houding te zijn, dus als ik niet goed had gelegen dan verdween de pijn soms wel als ik even op was, maar meestal werd bij mij de pijn al snel erger als ik even liep omdat het dan op die manier overbelast wordt en ik daardoor juist weer meer pijn kreeg.
Over vrienden. Als je alleen nog maar moe bent, dan pas je niet meer bij bepaalde mensen. Dan kun je over bepaalde dingen niet meer meepraten zoals dat je een onwijs leuke avond hebt gehad of hoe het met je studie gaat en je bent toch geen stapmaatje meer voor ze maar valt in de categorie huismus, je sport niet meer met ze en bent niet meer bruikbaar voor waar zij behoefte aan hebben. Dan kun je zeggen dat je je plantjes weer eens water hebt gegeven en je maar liefst vandaag hebt kunnen afwassen... Ik was gewoon te moe, echt te moe om mensen nog te bellen waarmee je vervolgens een haperend gesprek hebt wat niet op gang komt. Mijn verhaal kon ik niet kwijt want dat was te heftig of te moeilijk of te saai, hun verhaal konden ze wel kwijt maar daar stond dan niets of te weinig meer tegenover, je krijgt een soort éénrichtingsverkeer. De contacten zijn niet meer te onderhouden en vervagen. Je hebt steeds minder gemeen met elkaar, bent met heel andere dingen bezig en ik heb echt geprobeerd interesse te houden voor wat andere mensen bezighoudt, maar andersom, ik was met allerlei ingewikkelde medische en hulpbehoevende vraagstukken bezig zoals hoe kom ik van mijn pijn af en hoe kan ik weer een leuk uitje hebben zonder dat ik morgen niet naar mijn werk kan, en met zaken als hoe krijg ik het potje groenten open of die ene bloes gestreken, of hoe kom nou toch aan nieuwe schoenen en ik kan mij eigenlijk heel goed voorstellen dat niemand daar op zit te wachten of ze moeten wel heel erg begaan met je zijn en enorm veel van je houden.
In goede perioden had ik dus vrienden waarmee ik allerlei dingen deed, zoals sporten en uitgaan en waarbij je tussendoor meestal oppervlakkig en soms wat diepgaander praat, in slechte perioden had ik vrienden waarmee ik goed diepgaand kan praten maar waarbij het plezier kunnen maken zoals ongedwongen lol maken en de slappe lach krijgen ontbrak. De ene categorie verloor ik als ik veranderde in huismus, de andere categorie was/is vaak vele jaren ouder als ik ben omdat blijkbaar op die leeftijd mensen meer inlevingsvermogen hebben maar daar kon ik niet altijd mee doen wat leeftijdsgenoten doen, andere fase in leven. Er zijn weinig mensen die zowel huismus als actief vanalles doen zijn. Ik probeer beide categorieën te houden als "echte" vriend maar dat vraagt van mij dan best weer veel.
Al mijn energie ging jarenlang naar mijn baan en als ik thuiskwam plofte ik neer op de bank om daar niet meer vanaf te komen. Een gesprek voeren, koken, even bellen, afwas, de deur uit, allemaal basisdingen die mij de grootst mogelijke moeite kostte en waarbij ik altijd tot de helft kwam en veel noodzakelijke dingen moest laten liggen. Je komt ook weinig mensen tegen dus misschien dat ook de verkeerde mensen blijven hangen.
In relaties hetzelfde, vaak was het te moeilijk voor de (eventueel toekomstige) partner om mee om te gaan. Als ik pijn had op een slechte dag moest ik toch maar meegaan en anders dachten ze dat ik het misschien toch wel niet wilde, wilde ik wel iets doen dan had de ander even geen zin vanwege één of andere stomme reden. Ik wilde graag weten als ik ergens heen ging of ik nog makkelijk thuis kon komen en mijn winterjas mee voor als het koud was en de zekerheid dat ik ergens kon uitrusten of ondersteuning kon verwachten, de ander wilde op de bonnefooi nu meteen snel weg. En zo ging het op nog veel andere punten mis.
Je krijgt ook heel veel goedbedoelde adviezen, die je al honderd keer hebt uitgeprobeerd (iets wat ik erg herkende in Melutjes verhaal) en raakt een beetje uit de gratie want 1 van die adviezen had nu onderhand wel eens aan moeten slaan... Familie kon het soms ook niet aanzien dat ik niets meer kon en voelden zich ook erg onmachtig.
CVS evenals fibromyalgie is erg wisselend, dat ik wel iets kon maar vervolgens een week vanalles dan moest laten is gewoon lastig uit te leggen, zelfs mensen die erg nabij stonden snapten het soms niet. Veel mensen heb ik een hoop coulance gegeven omdat het blijkbaar niet alleen aan hen lag maar echt veel mensen er niets van snapten, bij mij heeft het ook jaren geduurd om het te snappen trouwens
. En blijkbaar staat snappen gelijk aan begrip.
De beste manier is om er zo relaxed mogelijk mee om te gaan. En je leven zo leuk mogelijk te houden door jezelf ook weer niet té veel te beperken, dat hield mij op de been. De standaardtips van wat je wel moet doen en moet laten bestaan niet. Ik had een grote behoefte aan flexibiliteit en de mogelijkheid om per dag te bekijken wat ik aankon. Dat is voor veel mensen ook erg moeilijk om mee om te gaan.
Nou had ik het op een gegeven moment echt ernstig en wordt het sowieso tegen bijna alles nee zeggen. En als je weer dingen kunt ga je weer meer dingen doen maar ik heb daar zelf toch wel jaren over gedaan om het stabiel te krijgen, onder controle en langzaam op te kunnen bouwen, en zelfs als het dan niet meer nodig is, blijf je daar nog wel wat in hangen. Er was verder helemaal niets toen nog over bekend dus had vooral in het begin last van ik moet vooral doorgaan en ik stel mij dan misschien toch wel aan. Op 15-jarige leeftijd toen ik steeds minder kon en je leeftijdsgenootjes vanalles ziet doen, denk je, dat moet ik toch ook kunnen, en je probeert en probeert al is het maar een klein beetje meer.
Het belangrijkste is denk ik om niet meteen vanalles op te geven als het slechter gaat (of je het voor het eerst meemaakt) maar meer de rustpauzes ook echt rustpauzes te laten zijn en daar echt tijd voor in te bouwen. Dus te kijken in welke mate je je huidige bezigheden kan blijven doen maar misschien anders. Iets vaker zitten en even rusten, zittend strijken, je eigen prioriteiten steeds beter leren zien. Dus geleidelijk iets afbouwen of geleidelijk iets opbouwen, dit om die grenzen niet te snel aan voorbij te gaan. En je hoeft ook niet álles te willen. Beperking is soms verdieping.
Over artsen, behandelingen etc, er zijn regelmatig dingen die voor de één prima werken en voor de ander niet. Het vraagt ook een hoop energie om van behandeling naar behandeling te lopen en van middeltje naar middeltje. En iets wat eerst niet werkt kan in een later en beter stadium weer wel werken. Verlies jezelf daar idd niet in maar blijf letten op je gezin, familie, je thuis, jezelf.
Zoals eerder geschreven: door de ene vermoeidheid moet je heen en doorgaan, bij de andere vermoeidheidsfase moet je juist rust houden. Het verschil is erg moeilijk te herkennen maar zeker mogelijk! Het klinkt hartstikke wazig, ik weet het, maar gelukkig zie ik andere mensen hetzelfde proberen uit te leggen.
Voor mij werkt verder lichte regelmatige fitness, warmte en begrip...
Ja, ik weet ook niet echt wat ik nou vervelender vind. Aan de ene kant schept het meer mogelijkheden om nog meer de dingen te vinden die bij mij passen en de dingen te doen die ik eerder nooit kon en voel ik mij lekker in mijn lichaam zitten. Aan de andere kant ben ik al zo vaak opnieuw begonnen om dingen weer op te pakken na slechte periodes dat ik merk dat ik nu ik wat ouder ben de meeste dingen steeds moeilijker worden (of die vind ik even moeilijker worden) om toch op te pakken. Maar ik ga het uiteraard zeker weer proberen
!Over die ochtendproblemen die je eerder vroeg, dat wisselt, ik heb wel tijdenlang gehad dat ik 's morgens het eerste half uur niet vooruit kon komen, dan deed de trap aflopen pijn maar vooral enorm stijf (alsof je 80 bent) en die stijfheid wordt minder na een half uur en na een uur was dat vaak redelijk weg (stijfheid heb ik niet alle jaren gehad), de pijn, tja die kan dan ook minder worden omdat bij mij pijn wordt veroorzaakt door té lang in 1 houding te zijn, dus als ik niet goed had gelegen dan verdween de pijn soms wel als ik even op was, maar meestal werd bij mij de pijn al snel erger als ik even liep omdat het dan op die manier overbelast wordt en ik daardoor juist weer meer pijn kreeg.
Over vrienden. Als je alleen nog maar moe bent, dan pas je niet meer bij bepaalde mensen. Dan kun je over bepaalde dingen niet meer meepraten zoals dat je een onwijs leuke avond hebt gehad of hoe het met je studie gaat en je bent toch geen stapmaatje meer voor ze maar valt in de categorie huismus, je sport niet meer met ze en bent niet meer bruikbaar voor waar zij behoefte aan hebben. Dan kun je zeggen dat je je plantjes weer eens water hebt gegeven en je maar liefst vandaag hebt kunnen afwassen... Ik was gewoon te moe, echt te moe om mensen nog te bellen waarmee je vervolgens een haperend gesprek hebt wat niet op gang komt. Mijn verhaal kon ik niet kwijt want dat was te heftig of te moeilijk of te saai, hun verhaal konden ze wel kwijt maar daar stond dan niets of te weinig meer tegenover, je krijgt een soort éénrichtingsverkeer. De contacten zijn niet meer te onderhouden en vervagen. Je hebt steeds minder gemeen met elkaar, bent met heel andere dingen bezig en ik heb echt geprobeerd interesse te houden voor wat andere mensen bezighoudt, maar andersom, ik was met allerlei ingewikkelde medische en hulpbehoevende vraagstukken bezig zoals hoe kom ik van mijn pijn af en hoe kan ik weer een leuk uitje hebben zonder dat ik morgen niet naar mijn werk kan, en met zaken als hoe krijg ik het potje groenten open of die ene bloes gestreken, of hoe kom nou toch aan nieuwe schoenen en ik kan mij eigenlijk heel goed voorstellen dat niemand daar op zit te wachten of ze moeten wel heel erg begaan met je zijn en enorm veel van je houden.
In goede perioden had ik dus vrienden waarmee ik allerlei dingen deed, zoals sporten en uitgaan en waarbij je tussendoor meestal oppervlakkig en soms wat diepgaander praat, in slechte perioden had ik vrienden waarmee ik goed diepgaand kan praten maar waarbij het plezier kunnen maken zoals ongedwongen lol maken en de slappe lach krijgen ontbrak. De ene categorie verloor ik als ik veranderde in huismus, de andere categorie was/is vaak vele jaren ouder als ik ben omdat blijkbaar op die leeftijd mensen meer inlevingsvermogen hebben maar daar kon ik niet altijd mee doen wat leeftijdsgenoten doen, andere fase in leven. Er zijn weinig mensen die zowel huismus als actief vanalles doen zijn. Ik probeer beide categorieën te houden als "echte" vriend maar dat vraagt van mij dan best weer veel.
Al mijn energie ging jarenlang naar mijn baan en als ik thuiskwam plofte ik neer op de bank om daar niet meer vanaf te komen. Een gesprek voeren, koken, even bellen, afwas, de deur uit, allemaal basisdingen die mij de grootst mogelijke moeite kostte en waarbij ik altijd tot de helft kwam en veel noodzakelijke dingen moest laten liggen. Je komt ook weinig mensen tegen dus misschien dat ook de verkeerde mensen blijven hangen.
In relaties hetzelfde, vaak was het te moeilijk voor de (eventueel toekomstige) partner om mee om te gaan. Als ik pijn had op een slechte dag moest ik toch maar meegaan en anders dachten ze dat ik het misschien toch wel niet wilde, wilde ik wel iets doen dan had de ander even geen zin vanwege één of andere stomme reden. Ik wilde graag weten als ik ergens heen ging of ik nog makkelijk thuis kon komen en mijn winterjas mee voor als het koud was en de zekerheid dat ik ergens kon uitrusten of ondersteuning kon verwachten, de ander wilde op de bonnefooi nu meteen snel weg. En zo ging het op nog veel andere punten mis.
Je krijgt ook heel veel goedbedoelde adviezen, die je al honderd keer hebt uitgeprobeerd (iets wat ik erg herkende in Melutjes verhaal) en raakt een beetje uit de gratie want 1 van die adviezen had nu onderhand wel eens aan moeten slaan... Familie kon het soms ook niet aanzien dat ik niets meer kon en voelden zich ook erg onmachtig.
CVS evenals fibromyalgie is erg wisselend, dat ik wel iets kon maar vervolgens een week vanalles dan moest laten is gewoon lastig uit te leggen, zelfs mensen die erg nabij stonden snapten het soms niet. Veel mensen heb ik een hoop coulance gegeven omdat het blijkbaar niet alleen aan hen lag maar echt veel mensen er niets van snapten, bij mij heeft het ook jaren geduurd om het te snappen trouwens
. En blijkbaar staat snappen gelijk aan begrip.De beste manier is om er zo relaxed mogelijk mee om te gaan. En je leven zo leuk mogelijk te houden door jezelf ook weer niet té veel te beperken, dat hield mij op de been. De standaardtips van wat je wel moet doen en moet laten bestaan niet. Ik had een grote behoefte aan flexibiliteit en de mogelijkheid om per dag te bekijken wat ik aankon. Dat is voor veel mensen ook erg moeilijk om mee om te gaan.
Nou had ik het op een gegeven moment echt ernstig en wordt het sowieso tegen bijna alles nee zeggen. En als je weer dingen kunt ga je weer meer dingen doen maar ik heb daar zelf toch wel jaren over gedaan om het stabiel te krijgen, onder controle en langzaam op te kunnen bouwen, en zelfs als het dan niet meer nodig is, blijf je daar nog wel wat in hangen. Er was verder helemaal niets toen nog over bekend dus had vooral in het begin last van ik moet vooral doorgaan en ik stel mij dan misschien toch wel aan. Op 15-jarige leeftijd toen ik steeds minder kon en je leeftijdsgenootjes vanalles ziet doen, denk je, dat moet ik toch ook kunnen, en je probeert en probeert al is het maar een klein beetje meer.
Het belangrijkste is denk ik om niet meteen vanalles op te geven als het slechter gaat (of je het voor het eerst meemaakt) maar meer de rustpauzes ook echt rustpauzes te laten zijn en daar echt tijd voor in te bouwen. Dus te kijken in welke mate je je huidige bezigheden kan blijven doen maar misschien anders. Iets vaker zitten en even rusten, zittend strijken, je eigen prioriteiten steeds beter leren zien. Dus geleidelijk iets afbouwen of geleidelijk iets opbouwen, dit om die grenzen niet te snel aan voorbij te gaan. En je hoeft ook niet álles te willen. Beperking is soms verdieping.
Over artsen, behandelingen etc, er zijn regelmatig dingen die voor de één prima werken en voor de ander niet. Het vraagt ook een hoop energie om van behandeling naar behandeling te lopen en van middeltje naar middeltje. En iets wat eerst niet werkt kan in een later en beter stadium weer wel werken. Verlies jezelf daar idd niet in maar blijf letten op je gezin, familie, je thuis, jezelf.
Zoals eerder geschreven: door de ene vermoeidheid moet je heen en doorgaan, bij de andere vermoeidheidsfase moet je juist rust houden. Het verschil is erg moeilijk te herkennen maar zeker mogelijk! Het klinkt hartstikke wazig, ik weet het, maar gelukkig zie ik andere mensen hetzelfde proberen uit te leggen.
Voor mij werkt verder lichte regelmatige fitness, warmte en begrip...
maandag 23 februari 2009 om 13:49
Hai
ik begin even kort, aangezien dit topic al erg lang stilstaat en ik eerst wil zien of er reactie komt
Ik heb 1,5 week terug de diagnose FM gekregen. In eerste instantie dacht ik dat dit alleen pijn in gewrichten inhield. Iets waar ik in meer of mindere mate al sinds m'n 11e jaar last van heb (door aanrijding, wel een precies beginpunt dus) Na wat nalezen, kwam ik er achter dat ook m'n migraine/hoofdpijn ermee te maken heeft, en m'n lastige dikke darm, m'n vermoeidheid enz. Op zich een opluchting, eindelijk een antwoord. Aan de andere kant een domper.. ik heb écht wat. En dat is onomkeerbaar.
Gelukkig heb ik inmiddels ook betere verhalen gelezen.
Het goede is natuurlijk dat ik er al lange tijd mee omga (ik ben bijna 42. ook zonder diagnose merkte ik wel dat ik me aan moest passen aan m'n lichaam) Eigenlijk vind ik het vooral vervelend, dat de diagnose nu pas gesteld is, terwijl ik al jaaaaren met die diverse klachten bij dokteren geweest ben.
Het moeilijke vind ik nu, dat ik mij echt aan grenzen moet gaan houden. Ondanks pijn (vooral in m'n knieën) ga ik altijd door. De pijn ging meestal wel weer weg, maar nu al langere tijd niet.
Ik heb er niet in hele erge mate last van. Ik fiets bijna dagelijks naar het werk (half uur enkele reis) wandel en sport daarnaast nog. Heb man en 2 kinderen, alles gaat goed.
Maar.. ik zit ook in een fase op m'n werk, dat ik moet solliciteren en daarbij vind ik het best lastig van te voren rekening te moeten gaan houden met mogelijke beperkingen.
Weer die grenzen. Ik weet al heel lang dat ik geen 40 urige werkweek aankan, maar dacht dat ik het nu, nu de kinderen groter zijn, misschien wel zou kunnen proberen. Waarschijnlijk komt die diagnose wat dat betreft dan toch net weer op het goede moment.
Afijn
ik zou het kort houden.
Hoe gaat het nu bij jou, Melutje?
En bij de rest? Als jullie er nog zijn?
ik begin even kort, aangezien dit topic al erg lang stilstaat en ik eerst wil zien of er reactie komt
Ik heb 1,5 week terug de diagnose FM gekregen. In eerste instantie dacht ik dat dit alleen pijn in gewrichten inhield. Iets waar ik in meer of mindere mate al sinds m'n 11e jaar last van heb (door aanrijding, wel een precies beginpunt dus) Na wat nalezen, kwam ik er achter dat ook m'n migraine/hoofdpijn ermee te maken heeft, en m'n lastige dikke darm, m'n vermoeidheid enz. Op zich een opluchting, eindelijk een antwoord. Aan de andere kant een domper.. ik heb écht wat. En dat is onomkeerbaar.
Gelukkig heb ik inmiddels ook betere verhalen gelezen.
Het goede is natuurlijk dat ik er al lange tijd mee omga (ik ben bijna 42. ook zonder diagnose merkte ik wel dat ik me aan moest passen aan m'n lichaam) Eigenlijk vind ik het vooral vervelend, dat de diagnose nu pas gesteld is, terwijl ik al jaaaaren met die diverse klachten bij dokteren geweest ben.
Het moeilijke vind ik nu, dat ik mij echt aan grenzen moet gaan houden. Ondanks pijn (vooral in m'n knieën) ga ik altijd door. De pijn ging meestal wel weer weg, maar nu al langere tijd niet.
Ik heb er niet in hele erge mate last van. Ik fiets bijna dagelijks naar het werk (half uur enkele reis) wandel en sport daarnaast nog. Heb man en 2 kinderen, alles gaat goed.
Maar.. ik zit ook in een fase op m'n werk, dat ik moet solliciteren en daarbij vind ik het best lastig van te voren rekening te moeten gaan houden met mogelijke beperkingen.
Weer die grenzen. Ik weet al heel lang dat ik geen 40 urige werkweek aankan, maar dacht dat ik het nu, nu de kinderen groter zijn, misschien wel zou kunnen proberen. Waarschijnlijk komt die diagnose wat dat betreft dan toch net weer op het goede moment.
Afijn
ik zou het kort houden.
Hoe gaat het nu bij jou, Melutje?
En bij de rest? Als jullie er nog zijn?
Later is nu
dinsdag 24 februari 2009 om 08:59
Hoi Lovestoyou
dankje voor je antwoord.
Ik kan me voorstellen dat het op jouw leeftijd helemaal lastig is. Dan wil je je nog niet laten inperken door je lichaam (op 42 jarige leeftijd ook niet, maar ben je al minder actief )
Gaat het op zich wel bij jou?
Ik ga ervan uit dat ik m'n leven kan blijven leven, zoals ik nu doe, misschien met wat hulp/aanpassingen. Maar ik heb dan ook nog nooit toegegeven aan m'n pijn en dat kan ik vanaf nu waarschijnlijk beter wel doen. Dat lijkt me wel lastig, eigenlijk.
En die moeheid helemaal. Wanneer geef je daar wel aan toe en wanneer niet? Dat soort vragen zit ik mee.
dankje voor je antwoord.
Ik kan me voorstellen dat het op jouw leeftijd helemaal lastig is. Dan wil je je nog niet laten inperken door je lichaam (op 42 jarige leeftijd ook niet, maar ben je al minder actief )
Gaat het op zich wel bij jou?
Ik ga ervan uit dat ik m'n leven kan blijven leven, zoals ik nu doe, misschien met wat hulp/aanpassingen. Maar ik heb dan ook nog nooit toegegeven aan m'n pijn en dat kan ik vanaf nu waarschijnlijk beter wel doen. Dat lijkt me wel lastig, eigenlijk.
En die moeheid helemaal. Wanneer geef je daar wel aan toe en wanneer niet? Dat soort vragen zit ik mee.
Later is nu
dinsdag 24 februari 2009 om 09:13
Hoi,
Ja het is erg lastig, in het begin kon ik niet eens normaal werken. Ik heb vooral last van nekpijn, hoofdpijn en opgezwollen enkels en handen!
Ik vergeet zelf vaak dat ik het heb, waardoor ik toch eigewijs teveel dingen ga doen. Ik merk dat een avondje rust me erg goed doet!!
------------------
Hoi Lovestoyou
dankje voor je antwoord.
Ik kan me voorstellen dat het op jouw leeftijd helemaal lastig is. Dan wil je je nog niet laten inperken door je lichaam (op 42 jarige leeftijd ook niet, maar ben je al minder actief )
Gaat het op zich wel bij jou?
Ik ga ervan uit dat ik m'n leven kan blijven leven, zoals ik nu doe, misschien met wat hulp/aanpassingen. Maar ik heb dan ook nog nooit toegegeven aan m'n pijn en dat kan ik vanaf nu waarschijnlijk beter wel doen. Dat lijkt me wel lastig, eigenlijk.
En die moeheid helemaal. Wanneer geef je daar wel aan toe en wanneer niet? Dat soort vragen zit ik mee.
Ja het is erg lastig, in het begin kon ik niet eens normaal werken. Ik heb vooral last van nekpijn, hoofdpijn en opgezwollen enkels en handen!
Ik vergeet zelf vaak dat ik het heb, waardoor ik toch eigewijs teveel dingen ga doen. Ik merk dat een avondje rust me erg goed doet!!
------------------
Hoi Lovestoyou
dankje voor je antwoord.
Ik kan me voorstellen dat het op jouw leeftijd helemaal lastig is. Dan wil je je nog niet laten inperken door je lichaam (op 42 jarige leeftijd ook niet, maar ben je al minder actief )
Gaat het op zich wel bij jou?
Ik ga ervan uit dat ik m'n leven kan blijven leven, zoals ik nu doe, misschien met wat hulp/aanpassingen. Maar ik heb dan ook nog nooit toegegeven aan m'n pijn en dat kan ik vanaf nu waarschijnlijk beter wel doen. Dat lijkt me wel lastig, eigenlijk.
En die moeheid helemaal. Wanneer geef je daar wel aan toe en wanneer niet? Dat soort vragen zit ik mee.
dinsdag 24 februari 2009 om 11:39
Ha, ja,
zo had ik gisteren tot mijn ergenis na een rustig weekendje migraine. Doe ik een keer bewust rustig an
Ik ging er eigenlijk van uit dat er in m'n knieën iets gevonden zou worden, dat operatief verbeterd zou worden. IK heb vooral pijn aan de knieën en RSI. Dat ik er nu mee moet leren leven (wat ik voor mijn gevoel al 30 jaar doe, maar nu dus écht moet gaan doen) vind ik stom. Bah. Balen.
Luisteren naar m'n lichaam is toch al niet zo'n sterk punt.
Maar al doende leert men, en ik zal eraan moeten wennen
zo had ik gisteren tot mijn ergenis na een rustig weekendje migraine. Doe ik een keer bewust rustig an
Ik ging er eigenlijk van uit dat er in m'n knieën iets gevonden zou worden, dat operatief verbeterd zou worden. IK heb vooral pijn aan de knieën en RSI. Dat ik er nu mee moet leren leven (wat ik voor mijn gevoel al 30 jaar doe, maar nu dus écht moet gaan doen) vind ik stom. Bah. Balen.
Luisteren naar m'n lichaam is toch al niet zo'n sterk punt.
Maar al doende leert men, en ik zal eraan moeten wennen
Later is nu
donderdag 12 maart 2009 om 18:21
doe ik al Ik slik altijd al calciumtabletten, heb nu de variant met magnesium gekocht.
Hoorde van de week ook dat er wel een mogelijke oorzaak gevonden is voor de pijn. Helaas kan het pas post mortum gevonden worden. Het schijnt dat ze van overleden mensen wat weefsel van rond de gewrichten onder een elektronenmicroscoop gelegd hebben en daar hele kleine littekentjes gevonden hebben. Dit kan de oorzaak van klachten zijn en van de vermoeidheid. (ik heb niet alles goed onthouden)
Nou, dat is dan in elk geval al wat, nietwaar
Hoorde van de week ook dat er wel een mogelijke oorzaak gevonden is voor de pijn. Helaas kan het pas post mortum gevonden worden. Het schijnt dat ze van overleden mensen wat weefsel van rond de gewrichten onder een elektronenmicroscoop gelegd hebben en daar hele kleine littekentjes gevonden hebben. Dit kan de oorzaak van klachten zijn en van de vermoeidheid. (ik heb niet alles goed onthouden)
Nou, dat is dan in elk geval al wat, nietwaar
Later is nu
vrijdag 13 maart 2009 om 00:07
ik heb nooit de diagnose fybro gekregen, stond binnen 3 minuten weer buiten bij de reumatoloog..dit is nu 8 jaar geleden....ik heb alle symptomen, maar heb mjzelf op n gegeven moment gelukkig , kunnen aansporen om weer aan t werk te gaan. Niet meer in de horeca, maar ik had t geluk dat er n passende baan echt op mijn pad kwam, geen reistijd, in n winkel, waar ik zitten,lopen staan de hele dag kon afwisselen. Ook zware dingen tillen af een toe, weinig last..maar 1 januari ben ik ontslagen na 5 jaar, wegens bedrijfs economische reden,,..Gelukkig per 2 maart nieuwe baan in kledingzaak...maar mijn lichaam kan t niet aan...ik heb 6 dagen gewerkt, 6 dagen huilend naar mijn auto gelopen, kon amper schakelen...heb gisteren de baan opgezegd, t gaat echt niet..desfeer was heel god, maar ik moest veeel te lang staan, en kleding vouwen, dus stilstaan..En weet je..ik dacht dat ik geen fybro meer had..zo goed ging t, omdat ik mij die grenzen had aangeleerd. Wat heel moeiljk is, maar t ging na n tijdje prima..Nou en nu terug bij af,,en wat nu? Frustrerend dat mijn lichaam mij in de steek laat, nu eerst herstellen, bij mij is dat lekker gaan lopen en goed rusten en geen stresss..Dit is t kort mijn verhaal, ik heb de andere ook gelezen, en herken alles, weer..., helaas....
zaterdag 21 maart 2009 om 17:54
Geen calcium bij fibromyalgie? Nou, ik weet dat het bij vrouwen júist wordt aangeraden tegen osteoperose, dus ik slik dat toch door. Dat heb ik liever ook niet, namelijk. (en artsen zijn erg bang dat dat een nieuwe volksziekte wordt, met al de mensen die lijnen)
Allesrose, misschien moet je gewoon weer eens naar een reumatoloog gaan? Je bent inmiddels 5 jaar verder, dus veel artsen denken er inmiddels heel anders over. Enorm jammer van je baan, in elk geval. Kon je niet voor halve dagen blijven?
(bij die winkel dan?)
Sterkte
Allesrose, misschien moet je gewoon weer eens naar een reumatoloog gaan? Je bent inmiddels 5 jaar verder, dus veel artsen denken er inmiddels heel anders over. Enorm jammer van je baan, in elk geval. Kon je niet voor halve dagen blijven?
(bij die winkel dan?)
Sterkte
Later is nu
woensdag 25 maart 2009 om 17:28
hoi allemaal......
na lange tijd zoeken eindelijk iets over FM.
Zelf loop ik al vanaf mijn 12de met de klachten ( ben nu 21 ) en sins dec vorig jaar weet ik eindelijk dat het FM is.
Dit kwam bij mij niet geheel als shock..... aangezien mijn ma en oma het zelfde hebben, en ik dus al redelijk wist wat de symptomen zijn.....
Ik wil iedereen die dit heeft aanraden om niet toe te geven aan de pijn, maar toch te blijven bewegen.
Ook wil ik graag in contact komen met mensen van mijn leeftijd over FM.
Sterkte voor iedereen
xxxx
( tip: neem een hond ( als je er de tijd voor heb ) met een hond moet je in beweging blijven ook als je je een keer niet goed voelt... )
na lange tijd zoeken eindelijk iets over FM.
Zelf loop ik al vanaf mijn 12de met de klachten ( ben nu 21 ) en sins dec vorig jaar weet ik eindelijk dat het FM is.
Dit kwam bij mij niet geheel als shock..... aangezien mijn ma en oma het zelfde hebben, en ik dus al redelijk wist wat de symptomen zijn.....
Ik wil iedereen die dit heeft aanraden om niet toe te geven aan de pijn, maar toch te blijven bewegen.
Ook wil ik graag in contact komen met mensen van mijn leeftijd over FM.
Sterkte voor iedereen
xxxx
( tip: neem een hond ( als je er de tijd voor heb ) met een hond moet je in beweging blijven ook als je je een keer niet goed voelt... )
zaterdag 4 april 2009 om 14:07
een heel goedemiddag allemaal,
Bij mij is er ook FM gediagnostiseerd (geweest) .... inmiddels blijkt het een achterhaalde diagnose .. mijn klachten werden steeds erger en uiteindelijk had ik geen pijn meer én ik zit nu in een rolstoel ..
Hoe dat zo gekomen is?!
Omdat mijn eigen huis'arts' mij niet serieus neemt ben ik naar een andere arts gegaan, een orthomoleculair-arts(!) ...
Dat is iemand die heeft doorgeleerd over vitamines en mineralen e.d. (hij is dus arts!) ...
Deze man heeft bij mij vastgesteld dat ik een ernstig tekort aan magnesium en B12 heb ... (mijn eigen huis'arts' vind dit onzin, wil ook niet met hem praten
tja ... )
Ik ben nu 1,5 jaar bezig met injecties (intra musculair = rechtstreeks in de spier) wat geen pretje is, je doet het niet voor je lol.
Maar inmiddels zijn bepaalde functies weer teruggekomen die ik kwijt was ...
Eerlijk gezegd begin ik steeds meer overtuigt te worden van het feit dat de diagnose een 'afvalbakdiagnose' is .. begrijp me niet verkeerd, ik bedoel hiermee ... "we hebben geen zin om ons verder te verdiepen en weten het niet zo één twee drie ... dus ... FM ... "
Maar intussen zijn er dus wél mensen die ernstig in gevaar zijn .. ik bedoel: eigenlijk B12 injecties NODIG hebben ... (en/of magnesium of een andere aandoening hebben waar niet naar is gezocht ... zoals een schildklierprobleem!)
Voor meer info kun je naar de volgende websites gaan:
http://www.stichtingb12tekort.nl/
en
http://home.hetnet.nl/~HINDRIKDEJONG/symptoom.htm
en
http://home.hetnet.nl/~HINDRIKDEJONG/missing.htm
kijk maar of je er iets mee kunt ..
In ieder geval ben ik blij dat ik nu weet dat er iets aan de pijn dat volgens (reguliere) 'artsen' FM heet, te doen is!
heel veel liefs en sterkte iedereen,
boeiing747
Bij mij is er ook FM gediagnostiseerd (geweest) .... inmiddels blijkt het een achterhaalde diagnose .. mijn klachten werden steeds erger en uiteindelijk had ik geen pijn meer én ik zit nu in een rolstoel ..
Hoe dat zo gekomen is?!
Omdat mijn eigen huis'arts' mij niet serieus neemt ben ik naar een andere arts gegaan, een orthomoleculair-arts(!) ...
Dat is iemand die heeft doorgeleerd over vitamines en mineralen e.d. (hij is dus arts!) ...
Deze man heeft bij mij vastgesteld dat ik een ernstig tekort aan magnesium en B12 heb ... (mijn eigen huis'arts' vind dit onzin, wil ook niet met hem praten
tja ... ) Ik ben nu 1,5 jaar bezig met injecties (intra musculair = rechtstreeks in de spier) wat geen pretje is, je doet het niet voor je lol.
Maar inmiddels zijn bepaalde functies weer teruggekomen die ik kwijt was ...
Eerlijk gezegd begin ik steeds meer overtuigt te worden van het feit dat de diagnose een 'afvalbakdiagnose' is .. begrijp me niet verkeerd, ik bedoel hiermee ... "we hebben geen zin om ons verder te verdiepen en weten het niet zo één twee drie ... dus ... FM ... "
Maar intussen zijn er dus wél mensen die ernstig in gevaar zijn .. ik bedoel: eigenlijk B12 injecties NODIG hebben ... (en/of magnesium of een andere aandoening hebben waar niet naar is gezocht ... zoals een schildklierprobleem!)
Voor meer info kun je naar de volgende websites gaan:
http://www.stichtingb12tekort.nl/
en
http://home.hetnet.nl/~HINDRIKDEJONG/symptoom.htm
en
http://home.hetnet.nl/~HINDRIKDEJONG/missing.htm
kijk maar of je er iets mee kunt ..
In ieder geval ben ik blij dat ik nu weet dat er iets aan de pijn dat volgens (reguliere) 'artsen' FM heet, te doen is!
heel veel liefs en sterkte iedereen,
boeiing747
zaterdag 4 april 2009 om 16:54
Boeiing.. ik snap 'm niet helemaal. Jij hebt dus geen pijn meer, maar je zit wel in een rolstoel? Dat is dan best wel heftig, toch?
Dat gevoel van 'afvalbak'-diagnose heb ik ook wel een beetje.. we kunnen niets vinden, dus.. maar ik kan me ook helemaal vinden in de diagnose.. dus daarom doe ik er wel weer wat mee.
Maar fijn dat die injecties bij jou helpen.
Dat gevoel van 'afvalbak'-diagnose heb ik ook wel een beetje.. we kunnen niets vinden, dus.. maar ik kan me ook helemaal vinden in de diagnose.. dus daarom doe ik er wel weer wat mee.
Maar fijn dat die injecties bij jou helpen.
Later is nu
