Gezondheid
alle pijlers
Hartkatheterisatie onder plaatselijke verdoving
maandag 1 juli 2019 om 18:00
Ha forummers,
Ik krijg binnenkort een hartkatheterisatie. Ik heb de afgelopen maanden in de medische molen gezeten, omdat ik vanuit het niets ineens een herseninfarct kreeg begin dit jaar. Ik ben nog geen 40, dus de neuroloog vond dit wat ongebruikelijk. Uit de verdere onderzoeken bleek dat er een gaatje in m’n hart zit en dit gaan ze nu middels een katheterisatie dicht maken (hier kan dus een bloedprop door veroorzaakt worden, die door het gaatje direct doorschiet je hersenen in). Middels een hartkatheterisatie schieten ze dan een “parapluutje” in m’n hart om het gaatje te dichten.
Ze gaan dit via m’n lies doen met plaatselijke verdoving. Ik ben nadrukkelijk niet op zoek naar medisch advies (mag hier sowieso natuurlijk niet en ik heb vertrouwen in de cardioloog en neuroloog), maar wellicht is hier een ervaringsdeskundige? Ik zie best tegen de ingreep op, ondanks de onderzoeken die ik afgelopen maanden gehad heb en die me uiteindelijk doorgaans meegevallen zijn. Ik vind het een naar idee dat ik bij alles wakker ben (want plaatselijk verdoofd) en dat er dan iets m’n hart in gaat + dat er tijdens de ingreep een slang m’n slokdarm in moet om te kijken of het parapluutje wel goed op z’n plek zit.
De cardioloog vond een narcose niet per se het beste alternatief; ik kan dan niet ter plaatse zeggen wat ik voel en daarbij hebben ze voor een ingreep onder narcose wachtlijsten die oplopen tot een maand of 4, 5. En ik wil dan toch liever vlot geholpen worden. Nog een paar maanden wachten is voor mij geen optie; dat herseninfarct was voor mij een erg angstige ervaring. Ik wil liever alle risico-factoren dan maar zo snel mogelijk uitgesloten hebben.
Iemand van jullie wellicht ervaring hiermee?
Ik krijg binnenkort een hartkatheterisatie. Ik heb de afgelopen maanden in de medische molen gezeten, omdat ik vanuit het niets ineens een herseninfarct kreeg begin dit jaar. Ik ben nog geen 40, dus de neuroloog vond dit wat ongebruikelijk. Uit de verdere onderzoeken bleek dat er een gaatje in m’n hart zit en dit gaan ze nu middels een katheterisatie dicht maken (hier kan dus een bloedprop door veroorzaakt worden, die door het gaatje direct doorschiet je hersenen in). Middels een hartkatheterisatie schieten ze dan een “parapluutje” in m’n hart om het gaatje te dichten.
Ze gaan dit via m’n lies doen met plaatselijke verdoving. Ik ben nadrukkelijk niet op zoek naar medisch advies (mag hier sowieso natuurlijk niet en ik heb vertrouwen in de cardioloog en neuroloog), maar wellicht is hier een ervaringsdeskundige? Ik zie best tegen de ingreep op, ondanks de onderzoeken die ik afgelopen maanden gehad heb en die me uiteindelijk doorgaans meegevallen zijn. Ik vind het een naar idee dat ik bij alles wakker ben (want plaatselijk verdoofd) en dat er dan iets m’n hart in gaat + dat er tijdens de ingreep een slang m’n slokdarm in moet om te kijken of het parapluutje wel goed op z’n plek zit.
De cardioloog vond een narcose niet per se het beste alternatief; ik kan dan niet ter plaatse zeggen wat ik voel en daarbij hebben ze voor een ingreep onder narcose wachtlijsten die oplopen tot een maand of 4, 5. En ik wil dan toch liever vlot geholpen worden. Nog een paar maanden wachten is voor mij geen optie; dat herseninfarct was voor mij een erg angstige ervaring. Ik wil liever alle risico-factoren dan maar zo snel mogelijk uitgesloten hebben.
Iemand van jullie wellicht ervaring hiermee?
maandag 1 juli 2019 om 18:13
Wat goed dat ze verder hebben gekeken dan alleen je hoofd zeg!
Ik heb als verpleegkundige op cardio gewerkt en in opleiding heb ik heel veel van dit soort operaties mogen bijwonen (voordeel van stagetraject in een universitair ziekenhuis) daarnaast heb ik zelf een embolisatie van aders in mijn buik gehad via mijn lies. Is wel een beetje vergelijkbaar.
Er zit altijd iemand bij je. Je kan een beetje een warm gevoel krijgen van de vloeistof die ze inspuiten maar persoonlijk vond ik dat eigenlijk niet onprettig. Ik kon ook op schermen meekijken naar wat ze deden (doorlichting) maar dat kan niet in elk ziekenhuis. Verder merk je er niet heel erg veel van.
Ik heb als verpleegkundige op cardio gewerkt en in opleiding heb ik heel veel van dit soort operaties mogen bijwonen (voordeel van stagetraject in een universitair ziekenhuis) daarnaast heb ik zelf een embolisatie van aders in mijn buik gehad via mijn lies. Is wel een beetje vergelijkbaar.
Er zit altijd iemand bij je. Je kan een beetje een warm gevoel krijgen van de vloeistof die ze inspuiten maar persoonlijk vond ik dat eigenlijk niet onprettig. Ik kon ook op schermen meekijken naar wat ze deden (doorlichting) maar dat kan niet in elk ziekenhuis. Verder merk je er niet heel erg veel van.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 1 juli 2019 om 18:19
Ik heb een onderzoek via m’n slokdarm laatst al gehad. Toen heb ik een roesje gekregen en er helemaal niets van gemerkt! De cardioloog gaf aan dat ze nu met een dunnere slang “een minuutje” gaan kijken... Ik kijk er vanzelfsprekend niet naar uit! Dit doen ze met een katheterisatie ná het slangetje in m’n hart. Ik moet ook altijd zwaar kokken als er iets tegen m’n huig aan komt. Daar zie ik dan ook beslist niet naar uit...redbulletje schreef: ↑01-07-2019 18:06Bij een slang in m'n slokdarm zou ik toch wel een narcose willen krijgen dat ik dat niet meekrijg. Ik krijg kokhalsneigingen als er iets tegen m'n huig aan gaat en dan zou ik bang zijn dat ze verkeerd prikken in m'n hart.
maandag 1 juli 2019 om 18:30
Bij mij is vorig jaar bij toeval een aneurysma in een buikslagader ontdekt die ook volgens een vergelijkbare procedure is behandeld. Bij mij was de lies ook het plan, maar is vlak vooraf besloten om via de bovenarm te gaan. Geen slang in de slokdarm gelukkig.
Ik kan oprecht zeggen dat je van het gebeuren in je bloedvaten niks voelt. Bij mij was het inderdaad vooral het idee dat me zwaar viel voor de eerste 20 min. of zo. Daarna heb ik wel gewoon rustig meegekeken op het scherm hoe ze heel knap allemaal platina veertjes in die uitstulping gingen schieten.
Ik kreeg vooraf een lichte dosis valium, maar als ik nog een keer zou moeten zou ik vragen of die niet verdubbeld kan worden. Ik ben geen held met naalden en bloed (wederom, het is het idee, er kwam nauwelijks bloed aan te pas en het gaatje voor het katheter was echt minuscuul), wellicht dat dat nog met je arts te bespreken is. Ik moest trouwens steeds voor de beeldvorming mijn adem inhouden voor een tussentijdse opname, en dat kan niet als je onder narcose bent.
Mijn beste advies is om het gewoon zo rustig als je kunt te ondergaan en je vast te houden aan het feit dat je met deze relatief kleine ingreep in no time van binnen weer zo goed als nieuw bent. Het herstel is ook heel goed te doen en voor je het weet is het allemaal achter de rug.
Sterkte!
Ik kan oprecht zeggen dat je van het gebeuren in je bloedvaten niks voelt. Bij mij was het inderdaad vooral het idee dat me zwaar viel voor de eerste 20 min. of zo. Daarna heb ik wel gewoon rustig meegekeken op het scherm hoe ze heel knap allemaal platina veertjes in die uitstulping gingen schieten.
Ik kreeg vooraf een lichte dosis valium, maar als ik nog een keer zou moeten zou ik vragen of die niet verdubbeld kan worden. Ik ben geen held met naalden en bloed (wederom, het is het idee, er kwam nauwelijks bloed aan te pas en het gaatje voor het katheter was echt minuscuul), wellicht dat dat nog met je arts te bespreken is. Ik moest trouwens steeds voor de beeldvorming mijn adem inhouden voor een tussentijdse opname, en dat kan niet als je onder narcose bent.
Mijn beste advies is om het gewoon zo rustig als je kunt te ondergaan en je vast te houden aan het feit dat je met deze relatief kleine ingreep in no time van binnen weer zo goed als nieuw bent. Het herstel is ook heel goed te doen en voor je het weet is het allemaal achter de rug.
Sterkte!
maandag 1 juli 2019 om 18:37
Dank je wel!Lievejetje schreef: ↑01-07-2019 18:08Mijn zus is hartpatiënt en heeft al diverse operaties gehad. Ook een aantal katheterisaties zoals jij beschrijft. Zij zegt dat het niet prettig is maar ook niet meer dan dat. Vervelend, maar goed te doen.
Sterkte!9
maandag 1 juli 2019 om 18:39
Ik hoef niet zo nodig mee te kijken, hoor!suzyqfive schreef: ↑01-07-2019 18:13Wat goed dat ze verder hebben gekeken dan alleen je hoofd zeg!
Ik heb als verpleegkundige op cardio gewerkt en in opleiding heb ik heel veel van dit soort operaties mogen bijwonen (voordeel van stagetraject in een universitair ziekenhuis) daarnaast heb ik zelf een embolisatie van aders in mijn buik gehad via mijn lies. Is wel een beetje vergelijkbaar.
Er zit altijd iemand bij je. Je kan een beetje een warm gevoel krijgen van de vloeistof die ze inspuiten maar persoonlijk vond ik dat eigenlijk niet onprettig. Ik kon ook op schermen meekijken naar wat ze deden (doorlichting) maar dat kan niet in elk ziekenhuis. Verder merk je er niet heel erg veel van.
Dat lijkt me helemaal niks! Wel fijn dat je zegt dat je er niet heel veel van merkt!
maandag 1 juli 2019 om 18:42
Hi Emma, helaas weet ik die slang zéker. De cardioloog benoemde dat expliciet, omdat hij gezien had dat ik het vorige onderzoek (ook via m’n slokdarm) met een roesje had ondergaan. Ik begreep ook al via een collega dat ze bij hem via z’n pols een stent geplaatst hadden. Bij mij moet het echt via m’n lies.
maandag 1 juli 2019 om 18:46
Dank je voor je reactie! De cardioloog zei dat ik wel valium kon krijgen idd. Ik begrijp dat ik beter om een hoge dosis kan vragen? Ik ben ook geen held met naalden, maar de infusen in m’n hand en pols zijn me alsnog meegevallen (soms prikten ze tot twee of drie keer toe mis; ik vond dat wel pijnlijk, maar alsnog te doen). Moest jij je adem inhouden voor dat slangetje door je aders of omdat ze contrast inspoten?Foechoer schreef: ↑01-07-2019 18:30Bij mij is vorig jaar bij toeval een aneurysma in een buikslagader ontdekt die ook volgens een vergelijkbare procedure is behandeld. Bij mij was de lies ook het plan, maar is vlak vooraf besloten om via de bovenarm te gaan. Geen slang in de slokdarm gelukkig.
Ik kan oprecht zeggen dat je van het gebeuren in je bloedvaten niks voelt. Bij mij was het inderdaad vooral het idee dat me zwaar viel voor de eerste 20 min. of zo. Daarna heb ik wel gewoon rustig meegekeken op het scherm hoe ze heel knap allemaal platina veertjes in die uitstulping gingen schieten.
Ik kreeg vooraf een lichte dosis valium, maar als ik nog een keer zou moeten zou ik vragen of die niet verdubbeld kan worden. Ik ben geen held met naalden en bloed (wederom, het is het idee, er kwam nauwelijks bloed aan te pas en het gaatje voor het katheter was echt minuscuul), wellicht dat dat nog met je arts te bespreken is. Ik moest trouwens steeds voor de beeldvorming mijn adem inhouden voor een tussentijdse opname, en dat kan niet als je onder narcose bent.
Mijn beste advies is om het gewoon zo rustig als je kunt te ondergaan en je vast te houden aan het feit dat je met deze relatief kleine ingreep in no time van binnen weer zo goed als nieuw bent. Het herstel is ook heel goed te doen en voor je het weet is het allemaal achter de rug.
Sterkte!
maandag 1 juli 2019 om 18:54
Geen ervaring met katheterisatie, maar:
Mijn ouder is ooit gedotterd, ook via de lies. Niet heel prettig (flinke blauwe plek) maar prima te doen. Overigens een jaar of 10 geleden.
Ik heb zelf een keer een gastroscopie gehad, dan gaan ze met een slangetje je slokdarm in om je maag te bekijken. Was prima te doen, ik heb een vrij sterk kokhalsreflex maar daar had ik geen last van. Ja, je voelt het zitten (je moet iets doorslikken, maar dat doe je wel vaker), maar ik zou het voor €0 zo weer doen. Ik zei wel tegen mezelf van "het zit in je slokdarm, niet je luchtpijp, dus je kunt gewoon ademen".
Mijn ouder is ooit gedotterd, ook via de lies. Niet heel prettig (flinke blauwe plek) maar prima te doen. Overigens een jaar of 10 geleden.
Ik heb zelf een keer een gastroscopie gehad, dan gaan ze met een slangetje je slokdarm in om je maag te bekijken. Was prima te doen, ik heb een vrij sterk kokhalsreflex maar daar had ik geen last van. Ja, je voelt het zitten (je moet iets doorslikken, maar dat doe je wel vaker), maar ik zou het voor €0 zo weer doen. Ik zei wel tegen mezelf van "het zit in je slokdarm, niet je luchtpijp, dus je kunt gewoon ademen".
maandag 1 juli 2019 om 19:11
AnnBritt79 schreef: ↑01-07-2019 18:46Dank je voor je reactie! De cardioloog zei dat ik wel valium kon krijgen idd. Ik begrijp dat ik beter om een hoge dosis kan vragen? Ik ben ook geen held met naalden, maar de infusen in m’n hand en pols zijn me alsnog meegevallen (soms prikten ze tot twee of drie keer toe mis; ik vond dat wel pijnlijk, maar alsnog te doen). Moest jij je adem inhouden voor dat slangetje door je aders of omdat ze contrast inspoten?
Ik kreeg automatisch vooraf zo'n valiumtabletje. Dat was 2 of 3 mg, terwijl er ook tabletten van 5 en 10 mg zijn. Ik ben zelf geen arts en weet niet of er in relatie tot de procedure iets tegen zou spreken om de dosis te verhogen, maar gezien mijn verhoogde stressgevoelens rondom de ingreep zou ik die optie een volgende keer wel bespreken. Gewoon voor mijn eigen comfort, want ook met de lagere dosis heb ik de ingreep wel gewoon prima doorstaan. Geen idee of het veel zou uitmaken trouwens, want geen narcosemiddel en hoogstens wat dempend voor emoties en gevoelens van stress.
Bij mij hing er boven de operatietafel een rontgencamera die constant meekeek, maar omdat borst- en buikholte door de ademhaling constant in beweging zijn moest ik zo nu en dan voor een echt nauwkeurig beeld die beweging zelf dus even stil zetten. Als je een ct-scan hebt gehad dan ken je dat misschien sowieso al. Adem even vast houden, foto maken en dan weer doorademen.
maandag 1 juli 2019 om 19:17
maandag 1 juli 2019 om 20:13
Twee keer gekatheterisserd, toen ik 19 en 21 was. Lag helemaal naakt onder t operatiekleed, dat was wel even raar. Denk dat ik ook n infuus had, maar dat weet ik niet meer. Huid verdoofd en vd prik(ken) voel je dus niets. Geen zenuwen bij je aderen, dus dat voel je niet. Wel heel raar op op het scherm te kunnen zien hoe ze naar je hart gaan. Raar genoeg zat er bij t binnengaan van het hart bij mij wel een pijnlijk plekje, daar schrok ik even van. Soms moeten ze ook je hart op hol laten slaan oid, iig in mijn geval met een ritmestoornis. Dat is heel raar liggend, niet zo fijn, maar niet pijnlijk.
Meestal zijn zulke ingrepen in 20/30 min klaar. Daarna krijg je een stevig verband en moet je nog urenlang platliggen, omdat de aderen dicht moeten gaan. Ik ging daarna te snel zitten en ging van mn stokkie, dus doet t rustig aan.
Je mag de dagen erna een niet fietsen, en het werd bij mij goed bont en blauw bij de prikplek. Nu zitten er hele klein littekens, die je niet ziet als je het niet weet.
Oh en door t op hol laten slaan van mn hart voelde het na de ingreep alsof ik een marathon had gelopen. Heb een paar dagen heel veel geslapen.
Zo, vast nog dingen vergeten, maar dit is wat ik me herinner. Heb geen pilletje genomen trouwens, alleen pijnstiller voor erna, al was dat niet echt nodig.
Meestal zijn zulke ingrepen in 20/30 min klaar. Daarna krijg je een stevig verband en moet je nog urenlang platliggen, omdat de aderen dicht moeten gaan. Ik ging daarna te snel zitten en ging van mn stokkie, dus doet t rustig aan.
Je mag de dagen erna een niet fietsen, en het werd bij mij goed bont en blauw bij de prikplek. Nu zitten er hele klein littekens, die je niet ziet als je het niet weet.
Oh en door t op hol laten slaan van mn hart voelde het na de ingreep alsof ik een marathon had gelopen. Heb een paar dagen heel veel geslapen.
Zo, vast nog dingen vergeten, maar dit is wat ik me herinner. Heb geen pilletje genomen trouwens, alleen pijnstiller voor erna, al was dat niet echt nodig.
maandag 1 juli 2019 om 20:17
