Gezondheid
alle pijlers
Herstel van overspannenheid
maandag 26 november 2007 om 20:35
Je leest op het forum ontzettend veel over overspannen zijn, de oorzaken, de gevolgen etc. Ik ben op dit moment aan het herstellen van het overspannen zijn. Ik ben na 8 weken thuis te zijn geweest weer begonnen met een aantal dagdelen per week te werken. In de loop van de komende weken is het de bedoeling om het aantal uren te vermeerderen. Het vervelende vind ik nu dat ik me nog steeds niet helemaal oke voel. Er zijn steeds meer dagen dat ik me heel goed voel, weer zin heb in alles, vrolijk ben en op dat soort dagen heb ik het idee de hele wereld weer aan te kunnen.
Elke week heb ik echter ook momenten (vaak een middag of nacht) dat ik me helemaal niet oke voel. Dat soort momenten voel ik me opeens weer heel onzeker en heb ik het gevoel terug te vallen naar hoe ik me 2 maanden geleden voelde. (dat gevoel is vreselijk) Vaak heeft zo'n rotdag te maken met iets wat dan op mijn werk is voorgevallen... Ook merk ik dat ik op mijn werk op bepaalde momenten of bij bepaalde mensen nog heel onzeker ben (iets wat ik voorheen nooit had). Ik kleur dan bij het minste al. Ik had juist zo gehoopt dat al die onzekere gevoelens hoorden bij de overspanning en dat dit weg zou zijn nu ik weer herstellende ben.
Heeft iemand dezelfde ervaring en kan iemand mij vertellen of deze onzekere gevoelens weer weggaan? Hoe lang duurt het eigenlijk ongeveer eer je je weer helemaal stabiel voelt (ik ben altijd heel stabiel geweest dus ik verlang daar zo naar)?
Voor de volledigheid; ik ben niet burn-out maar overspannen geweest.
Ook andere herstelervaringen zijn heel erg welkom!
Ik heb overigens veel informatie gehaald van de volgende objectieve site: http://www.reikinet.nl/Overspannen.html. Wellicht ook een goede bron voor andere 'herstellers'.
Sterkte voor degenen die in hetzelfde schuitje zitten!
Groetjes,
Esmee
Elke week heb ik echter ook momenten (vaak een middag of nacht) dat ik me helemaal niet oke voel. Dat soort momenten voel ik me opeens weer heel onzeker en heb ik het gevoel terug te vallen naar hoe ik me 2 maanden geleden voelde. (dat gevoel is vreselijk) Vaak heeft zo'n rotdag te maken met iets wat dan op mijn werk is voorgevallen... Ook merk ik dat ik op mijn werk op bepaalde momenten of bij bepaalde mensen nog heel onzeker ben (iets wat ik voorheen nooit had). Ik kleur dan bij het minste al. Ik had juist zo gehoopt dat al die onzekere gevoelens hoorden bij de overspanning en dat dit weg zou zijn nu ik weer herstellende ben.
Heeft iemand dezelfde ervaring en kan iemand mij vertellen of deze onzekere gevoelens weer weggaan? Hoe lang duurt het eigenlijk ongeveer eer je je weer helemaal stabiel voelt (ik ben altijd heel stabiel geweest dus ik verlang daar zo naar)?
Voor de volledigheid; ik ben niet burn-out maar overspannen geweest.
Ook andere herstelervaringen zijn heel erg welkom!
Ik heb overigens veel informatie gehaald van de volgende objectieve site: http://www.reikinet.nl/Overspannen.html. Wellicht ook een goede bron voor andere 'herstellers'.
Sterkte voor degenen die in hetzelfde schuitje zitten!
Groetjes,
Esmee
maandag 26 november 2007 om 20:59
ik ben net bezig met een reintegratietraject om terug te komen van overspannenheid. Herken je verhaal dus helemaal.
Ik bouw het heel rustig op. Krijg ook die ruimte van mijn manager. Officieel werk ik 30 uur. Ben begonnen met 2 weken 3x2 uur, 2 weken 3x3 uur enz enz. Zit nu op 3x5 uur.
Die terugvalletjes herken ik ook. Dat hoort erbij denk ik. Wees er niet te bang voor. Ik hou mezelf heel erg voor ogen dat het meestal goed gaat, en af en toe wat minder. En dat dat ook mag.
Ik merkte dat ik heel erg aan het focussen was op het negatieve. Dat probeer ik te doorbreken. Ik heb veel aan bepaalde ideeen uit "the secret". Beetje NLP maar dan met veel amerikaanse bla bla. Basis daarvan is dat datgene waar jij aandacht aan geeft, groeit. Besteed je dus aandacht aan het negatieve, dan zal dat ook groeien (al is het alleen maar in gedachten), Heb je positieve gedachten, dan zal dat ook groeien.
Ik bouw het heel rustig op. Krijg ook die ruimte van mijn manager. Officieel werk ik 30 uur. Ben begonnen met 2 weken 3x2 uur, 2 weken 3x3 uur enz enz. Zit nu op 3x5 uur.
Die terugvalletjes herken ik ook. Dat hoort erbij denk ik. Wees er niet te bang voor. Ik hou mezelf heel erg voor ogen dat het meestal goed gaat, en af en toe wat minder. En dat dat ook mag.
Ik merkte dat ik heel erg aan het focussen was op het negatieve. Dat probeer ik te doorbreken. Ik heb veel aan bepaalde ideeen uit "the secret". Beetje NLP maar dan met veel amerikaanse bla bla. Basis daarvan is dat datgene waar jij aandacht aan geeft, groeit. Besteed je dus aandacht aan het negatieve, dan zal dat ook groeien (al is het alleen maar in gedachten), Heb je positieve gedachten, dan zal dat ook groeien.
maandag 26 november 2007 om 21:58
Dank voor je snelle reactie!
Je gunt het niemand maar ervaringen horen/lezen van anderen doet zo goed! Ik ben net begonnen in 'the secret' en dat boek sluit heel erg aan op wat ik inderdaad moet leren; minder piekeren en meer aan de positieve dingen denken. Die gedachtenswitch is toch erg moeilijk. Mag ik vragen hoe lang jij al bezig bent en waar jouw dipjes vandaan komen? Heb jij ook last (gehad) van onzekere gevoelens? En is het herkenbaar dat je tijdens die dipjes het idee hebt dat het allemaal nooit over gaat?
Sterkte en nogmaals bedankt voor je post!
Je gunt het niemand maar ervaringen horen/lezen van anderen doet zo goed! Ik ben net begonnen in 'the secret' en dat boek sluit heel erg aan op wat ik inderdaad moet leren; minder piekeren en meer aan de positieve dingen denken. Die gedachtenswitch is toch erg moeilijk. Mag ik vragen hoe lang jij al bezig bent en waar jouw dipjes vandaan komen? Heb jij ook last (gehad) van onzekere gevoelens? En is het herkenbaar dat je tijdens die dipjes het idee hebt dat het allemaal nooit over gaat?
Sterkte en nogmaals bedankt voor je post!
maandag 26 november 2007 om 22:00
Hoi Esmee,
Ik zin in een precies dezelfde situatie, 6 weken thuis gezeten en nog 3 weken vakantie gehad en vanaf morgen weer beginnen. Ik weet dus nog niet hoe het gaat lopen. Ik weet wel dat een rustige opbouw zeer belangrijk is en dat je goed naar je lichaam moet luisteren. Niets overhaasten in ieder geval, als je weer een keer vast loopt herken je de symptonen sneller als zul je er zelf wat aan moeten doen. Ik zelf heb veel moeite met het stellen van grenzen en ben nu een loopbaantraject aan het volgen om te kijken wat de reden is voor mijn oververmoeidheid. Misschien ook iets voor jou? En overspannen zegt het al, veel ontspannen om weer in balans te komen.
Sterkte en ik hoop nog iets van je te horen.
groetjes brie
Ik zin in een precies dezelfde situatie, 6 weken thuis gezeten en nog 3 weken vakantie gehad en vanaf morgen weer beginnen. Ik weet dus nog niet hoe het gaat lopen. Ik weet wel dat een rustige opbouw zeer belangrijk is en dat je goed naar je lichaam moet luisteren. Niets overhaasten in ieder geval, als je weer een keer vast loopt herken je de symptonen sneller als zul je er zelf wat aan moeten doen. Ik zelf heb veel moeite met het stellen van grenzen en ben nu een loopbaantraject aan het volgen om te kijken wat de reden is voor mijn oververmoeidheid. Misschien ook iets voor jou? En overspannen zegt het al, veel ontspannen om weer in balans te komen.
Sterkte en ik hoop nog iets van je te horen.
groetjes brie
maandag 26 november 2007 om 22:08
ik heb 3 maanden volledig thuisgezeten. Na 2 maanden zou ik weer beginnen maar dat was te snel. Ben nu sinds 6 weken weer wat aan het werk.
Voor mij is structuur op dit moment heel belangrijk. Voor mijn werk maak ik een duidelijke dagplanning van waar ik elke dag mee bezig ben. Als ik die duidelijkheid niet heb word ik onrustig.
Afgelopen week had ik een confrontatie met iemand op mijn werk. Daar ben ik heel veel mee bezig in mijn hoofd. Malen malen. Daar word ik onzeker van. Maar ben heel bewust bezig om het van me af te zetten. Het lukt eigenlijk wel redelijk.
Voor mij is structuur op dit moment heel belangrijk. Voor mijn werk maak ik een duidelijke dagplanning van waar ik elke dag mee bezig ben. Als ik die duidelijkheid niet heb word ik onrustig.
Afgelopen week had ik een confrontatie met iemand op mijn werk. Daar ben ik heel veel mee bezig in mijn hoofd. Malen malen. Daar word ik onzeker van. Maar ben heel bewust bezig om het van me af te zetten. Het lukt eigenlijk wel redelijk.
maandag 26 november 2007 om 22:46
Sterkte op je eerste werkdag, Brie! Heel spannend; bij mij verliep de eerste dag goed. Ik had me op het ergste voorbereid en daardoor viel het mee. Het hielp mij ook om te accepteren dat ik die eerste dag wat nerveus was en de nacht ervoor misschien wat minder sliep. Dat scheelt weer spanning. Ik heb na die eerste dag gelijk een jurkje gekocht om mezelf te verwennen. Is misschien ook idee voor jou!
Jij lijkt op de goede weg, Krokusje, das ook fijn om te lezen.
Zou ook wel graag eens van iemand horen die helemaal hersteld is, jullie?
P.s. Ik zal proberen die andere topic 'hierheen' te halen.
Jij lijkt op de goede weg, Krokusje, das ook fijn om te lezen.
Zou ook wel graag eens van iemand horen die helemaal hersteld is, jullie?
P.s. Ik zal proberen die andere topic 'hierheen' te halen.
maandag 26 november 2007 om 23:08
ok nog maar een keertje hier dan....
ik heb hetzelfde... zit vanaf 8 sept thuis en ben vorige week weer 2x per week 2 uurtjes therapeutisch begonnen. ook mij viel het tegen... ook heeel onzeker en meteen bij een eenvoudige vraag inde 'stress' schieten.
ook hier goede en slechte dagen...precies als jij omschrijft......
ik heb hetzelfde... zit vanaf 8 sept thuis en ben vorige week weer 2x per week 2 uurtjes therapeutisch begonnen. ook mij viel het tegen... ook heeel onzeker en meteen bij een eenvoudige vraag inde 'stress' schieten.
ook hier goede en slechte dagen...precies als jij omschrijft......
dinsdag 27 november 2007 om 15:00
Hoi Esmee,
Ook ik zit vanaf begin september thuis. Ik heb een paar paniekaanvallen gehad en vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Heel, maar dan ook heel erg vermoeid. Zeer nerveus en enorm gespannen. Hartkloppingen, zweten etc etc.
Sinds een paar weken 'werk' ik ook weer. Ik ben ongeveer 6 weken thuis geweest. Het werken gaat moeizaam. Ik werk nu 3 * 3 uur en dat is meer dan genoeg. Ik verricht eigenlijk nog geen taken die tot mijn takenpakket horen. Dit is beangstigend voor me. Ik word er nerveus en gespannen van. Het is belangrijker voor mij om er te 'zijn' dan om echt productief te zijn. Ik kreeg ook een paniekaanval op mijn werk. Mijn werkplek is dus(na 10 jaar!) opeens een beetje eng geworden.
Ik heb ook terugslagen. En ook zodanig dat ik denk: ik neem ontslag, zoek het maar uit, ik doe het niet meer en ik wil het niet meer.
Ik loop nu bij een psycholoog. Ondertussen is me duidelijk geworden dat mijn herstel langer zal gaan duren, dan ik aanvankelijk dacht.
Ik vraag me ook ernstig af, wat de grens is tussen overspannen zijn of burn out zijn. Ik denk dat ik meer dan overspannen ben.
Ik wil mijn leven terug! Niet meer moe zijn, niet meer opstaan met het gevoel: hoe kom ik deze dag door, zo moe voel ik me dan. Ik wil me niet meer nerveus en gespannen voelen bah! Ik wil weer kunnen genieten van dingen en dingen makkelijker los kunnen laten. Ik pieker me helemaal suf en kom maar niet uit die(negatieve) spiraal.
Als ik nu iets 'moet' dan word ik daar al zo ontzettend nerveus van. Terwijl daar eigenlijk geen reden voor is. Ook ben ik dan bang dat ik weer een paniekaanval krijg, ga flauw vallen etc.
Herkennen jullie je ook in mijn nerveuze gevoelens? Je vaak en veel gespannen voelen?
Ik kan nog niet accepteren dat dit mij overkomt. Ik werk altijd hard, niks is me ooit te veel en opeens kan ik (bijna) niks meer. Wat een harde leerschool....
Groetjes, Josje
Ook ik zit vanaf begin september thuis. Ik heb een paar paniekaanvallen gehad en vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Heel, maar dan ook heel erg vermoeid. Zeer nerveus en enorm gespannen. Hartkloppingen, zweten etc etc.
Sinds een paar weken 'werk' ik ook weer. Ik ben ongeveer 6 weken thuis geweest. Het werken gaat moeizaam. Ik werk nu 3 * 3 uur en dat is meer dan genoeg. Ik verricht eigenlijk nog geen taken die tot mijn takenpakket horen. Dit is beangstigend voor me. Ik word er nerveus en gespannen van. Het is belangrijker voor mij om er te 'zijn' dan om echt productief te zijn. Ik kreeg ook een paniekaanval op mijn werk. Mijn werkplek is dus(na 10 jaar!) opeens een beetje eng geworden.
Ik heb ook terugslagen. En ook zodanig dat ik denk: ik neem ontslag, zoek het maar uit, ik doe het niet meer en ik wil het niet meer.
Ik loop nu bij een psycholoog. Ondertussen is me duidelijk geworden dat mijn herstel langer zal gaan duren, dan ik aanvankelijk dacht.
Ik vraag me ook ernstig af, wat de grens is tussen overspannen zijn of burn out zijn. Ik denk dat ik meer dan overspannen ben.
Ik wil mijn leven terug! Niet meer moe zijn, niet meer opstaan met het gevoel: hoe kom ik deze dag door, zo moe voel ik me dan. Ik wil me niet meer nerveus en gespannen voelen bah! Ik wil weer kunnen genieten van dingen en dingen makkelijker los kunnen laten. Ik pieker me helemaal suf en kom maar niet uit die(negatieve) spiraal.
Als ik nu iets 'moet' dan word ik daar al zo ontzettend nerveus van. Terwijl daar eigenlijk geen reden voor is. Ook ben ik dan bang dat ik weer een paniekaanval krijg, ga flauw vallen etc.
Herkennen jullie je ook in mijn nerveuze gevoelens? Je vaak en veel gespannen voelen?
Ik kan nog niet accepteren dat dit mij overkomt. Ik werk altijd hard, niks is me ooit te veel en opeens kan ik (bijna) niks meer. Wat een harde leerschool....
Groetjes, Josje
dinsdag 27 november 2007 om 16:46
ja josje.. erg bekend hoor. ook ik ben erg nerveus als ik weet dat ik dingen MOET. dus voor therapeutische basis naar mn werk....
ik moet vanavond weer 2 uurtjes...zie dr tegenop....zelfs nu ik weet dat het vorige week redelijk ging. de eerste keer deed ik nl alleen maar op kantoortje zitten en klapte dicht op de vraag: ga je ff mee naar een bewoner.
de keer erop heb ik 5 minutjes voor een kamerdeur gestaan..maar uiteindelijk wel naar binnen gegaan en gepraat met een bewoneer. en toch..zie ik er weeer tegenop.
ik kan ook om niks uit mn slof schieten...alles teveel. huishouden geen puf aan...komt niks uit handen..bleeeehhhhhh.
ook ik vind accepteren moeilijk. kan nog steeds het woord overspannen niet over de lip krijgen..als mensen vragen wat ik heb....
ik moet vanavond weer 2 uurtjes...zie dr tegenop....zelfs nu ik weet dat het vorige week redelijk ging. de eerste keer deed ik nl alleen maar op kantoortje zitten en klapte dicht op de vraag: ga je ff mee naar een bewoner.
de keer erop heb ik 5 minutjes voor een kamerdeur gestaan..maar uiteindelijk wel naar binnen gegaan en gepraat met een bewoneer. en toch..zie ik er weeer tegenop.
ik kan ook om niks uit mn slof schieten...alles teveel. huishouden geen puf aan...komt niks uit handen..bleeeehhhhhh.
ook ik vind accepteren moeilijk. kan nog steeds het woord overspannen niet over de lip krijgen..als mensen vragen wat ik heb....
dinsdag 27 november 2007 om 20:07
hey anridama,
Werk je toevallig in de zorg(omdat je het over een bewoner hebt....?). Ik werk zelf wel in de zorg. Pfiew.....soms denk ik wel eens dat ik de enige ben die me zo voelt.
Dat arbeidstherapeutisch werken kost me ook zoveel meer energie dan dat het normaliter zou kosten! En ook ik klap soms helemaal dicht als een collega me wat vraagt. Ik ben er 1 keer zelfs ook van in paniek geraakt en kon niet meer rustig worden.
Heb je zelf ook hulp gezocht? Ik heb ook een hekel aan het woord overspannen of burnout. Ontkenning?
Het vervelende is nog wel dat ik mezelf geen tijd lijk te gunnen om weer op de been te komen. Terwijl ik het andersom, als bijvoorbeeld een collega dit zou overkomen, alle begrip zou hebben en ook zou vinden dat diegene goed de tijd moet nemen om te herstellen. Waarom vind ik dat dan voor mezelf niet? Of zou dit er ook mee te maken hebben, dat ik het nog niet kan accepteren dat dit mij overkomt?
Vragen, vragen, vragen....
Josje
Werk je toevallig in de zorg(omdat je het over een bewoner hebt....?). Ik werk zelf wel in de zorg. Pfiew.....soms denk ik wel eens dat ik de enige ben die me zo voelt.
Dat arbeidstherapeutisch werken kost me ook zoveel meer energie dan dat het normaliter zou kosten! En ook ik klap soms helemaal dicht als een collega me wat vraagt. Ik ben er 1 keer zelfs ook van in paniek geraakt en kon niet meer rustig worden.
Heb je zelf ook hulp gezocht? Ik heb ook een hekel aan het woord overspannen of burnout. Ontkenning?
Het vervelende is nog wel dat ik mezelf geen tijd lijk te gunnen om weer op de been te komen. Terwijl ik het andersom, als bijvoorbeeld een collega dit zou overkomen, alle begrip zou hebben en ook zou vinden dat diegene goed de tijd moet nemen om te herstellen. Waarom vind ik dat dan voor mezelf niet? Of zou dit er ook mee te maken hebben, dat ik het nog niet kan accepteren dat dit mij overkomt?
Vragen, vragen, vragen....
Josje
dinsdag 27 november 2007 om 23:08
hey josje
ja ik werk in de zorg...
vanavond de 3e avond op AT...geen succes.
man wat voelde ik me overbodig/simpel/nutteloos enz enz.
was alweer telaat op het werk...oorzaak giga file! op het werk eerst de dossiers uitgebreid gelezen. daarna heb ik echt zitten denken...wat moet ik nu doen?? ik wist het echt niet. om op de afdeling meelopen zie ik nog steeds niet zitten (confrontatie met bewoners). om te gaan gaan kletsen met bewoners zag ik ook niet zitten. tja wat doe ik hier dan???
nouja dan maar internetten. heb dus mn tijd achter de computer doorgebracht.
om 8 uur aan de koffie gegaan...en daarna weer naar huis.
maandag is het 3 december..dus wisseling van afdeling. voor mij gunstig. is voor mij de stap om weer wat op de afdeling te gaan meewerken op AT wat makkelijker. omdat ik geen band heb met bewoners en zij niet met mij.
ook zie ik er tegenop...tja veranderingen he...dat maakt onzeker.
tot zover dus mijn nutteloze avond
mijn 1e avond ben ik dus in paniek geraakt..om de vraag: loop je ff met me mee naar die bewoner?? geen rare vraag..maar ik gilde bijna: NEE!!! pffffff ik herken mezelf daarin niet eens...
ik heb verder geen hulp gezocht in de trant van psych ofzo. ik praat met de huisarts, man, tante(oook overspannen geweest..dus veel begrip en herkenning) en mn vriendin/collega.
ik heb dat ook dat ik het mezelf blijkbaar niet gun om kalm aan te doen. denk op een goede dag ook: wat stel ik me eigenlijk aan..kom op!
ik weet hoe ik moet doen...nu nog in de praktijk hihihi.
mijn collega/vriendin waar ik veel mee praat heeft zelf ok de nodige problemen...tegen haar zeg ik dus wel: kalm aan doen..denk aan jezelf enz enz
hier ok vragen en vragen hoor...menselijk brein is iets aparts he? ik zal wel teveel denken hihihi
nou ik brei dr een eind aan..tis alweer een megaverhaal geworden
ja ik werk in de zorg...
vanavond de 3e avond op AT...geen succes.
man wat voelde ik me overbodig/simpel/nutteloos enz enz.
was alweer telaat op het werk...oorzaak giga file! op het werk eerst de dossiers uitgebreid gelezen. daarna heb ik echt zitten denken...wat moet ik nu doen?? ik wist het echt niet. om op de afdeling meelopen zie ik nog steeds niet zitten (confrontatie met bewoners). om te gaan gaan kletsen met bewoners zag ik ook niet zitten. tja wat doe ik hier dan???
nouja dan maar internetten. heb dus mn tijd achter de computer doorgebracht.
om 8 uur aan de koffie gegaan...en daarna weer naar huis.
maandag is het 3 december..dus wisseling van afdeling. voor mij gunstig. is voor mij de stap om weer wat op de afdeling te gaan meewerken op AT wat makkelijker. omdat ik geen band heb met bewoners en zij niet met mij.
ook zie ik er tegenop...tja veranderingen he...dat maakt onzeker.
tot zover dus mijn nutteloze avond
mijn 1e avond ben ik dus in paniek geraakt..om de vraag: loop je ff met me mee naar die bewoner?? geen rare vraag..maar ik gilde bijna: NEE!!! pffffff ik herken mezelf daarin niet eens...
ik heb verder geen hulp gezocht in de trant van psych ofzo. ik praat met de huisarts, man, tante(oook overspannen geweest..dus veel begrip en herkenning) en mn vriendin/collega.
ik heb dat ook dat ik het mezelf blijkbaar niet gun om kalm aan te doen. denk op een goede dag ook: wat stel ik me eigenlijk aan..kom op!
ik weet hoe ik moet doen...nu nog in de praktijk hihihi.
mijn collega/vriendin waar ik veel mee praat heeft zelf ok de nodige problemen...tegen haar zeg ik dus wel: kalm aan doen..denk aan jezelf enz enz
hier ok vragen en vragen hoor...menselijk brein is iets aparts he? ik zal wel teveel denken hihihi
nou ik brei dr een eind aan..tis alweer een megaverhaal geworden
