Gezondheid
alle pijlers
hmm nooit gedacht maar..depressief?
dinsdag 2 oktober 2007 om 19:50
Ik begin nu een beetje te twijfelen.. Heb een vrije heftige medische geschiedenis van diabetes en reuma met vele ziekenhuisopnames en coma's. Sinds een klein half jaar zie ik het licht niet meer. Ik heb niks om naar uit te kijken en mijn lichamelijke klachten zijn deze zomer verergerd na een constatering van de ziekte van pfeiffer. Ik heb een lieve familie, goede vrienden en een prima baan die ik goed kan combineren met mijn mankementjes.. maar ik begin te merken dat ik nergens meer zin in heb. Ik weet dat heel veel dingen zoals een borrel met collega's of een middagje de stad in niet meer haalbaar zijn. Ook heb ik regelmatig huilbuien om niks, de taxi die 5 minuten te laat is, het feit dat ik geen energie heb om te douchen of dat ik weer nee moet verkopen als we een avondje uit gaan. Het leven is niet leuk meer! Ik ben al tien jaar uiterst positief en dat is wat iedereen mij nageeft in mijn omgeving maar ik heb het gevoel dat de koek op is.Ik ben het zoo zat en ik ben gewon boos! Ik wil niet leven alsof ik 90 ben maar 28 zoals ik echt ben! Ik doe het al zooo rustig aan dat ik bij wijze van stil val als ik nog langzamer leef...
Wie herkent dit en heeft advies? Iets homeopatisch zou erg welkom zijn. Alvast bedankt voor het meedenken
Wie herkent dit en heeft advies? Iets homeopatisch zou erg welkom zijn. Alvast bedankt voor het meedenken
Mijn mening, mijn keuze.
dinsdag 2 oktober 2007 om 22:51
Geen advies, wél herkenning.
Ik werd vier jaar geleden erg ziek, ik kreeg ME met immuundeficientie. Ik neig er zelf naar het een immuundeficientie te noemen, met als logisch gevolg de chronisch vermoeidheid. Ik lig vaak plat vanwege virussen, infecties en/of extreme allergische reacties. Ik leef hierdoor al vier jaar een beperkt leven, omdat ik nooit van tevoren weet wanneer het iets beter met me gaat en wanneer ik afspraken af moet bellen omdat ik te ziek ben. Ik heb van alles geprobeerd, maar tot nu toe hebben de therapien die ik heb gevolgd nog geen positief effect op mijn lichamelijk gezondheid (het heeft me dan wel weer meer geestelijke kracht en relativeringsvermogen gegeven, maar ik blijf tot nu toe ziek) . Ik blijf hopen dat ik ooit weer een normaal leven kan leiden, of desnoods de helft daarvan, maar zit er op dit moment ook af en toe heel erg doorheen.
Volgens mij is het de afgelopen maanden voor het eerst in die vier jaar dat ik me regelmatig depressief voel. Daarvoor was ik vooral een en al vechtlust en goede hoop. Daarmee heb ik andere emoties weg kunnen drukken!
En toch lijkt het me ook logisch wat er nu gebeurt, óók in jouw situatie. Is depressiviteit niet onderdrukte emotie die er op een andere manier uitkomt? Heb je ooit echt verwerkt dat je zo'n beperkt leven moet leiden? Het is logisch dat het je niet in de koude kleren gaat zitten.
Voor mezelf geldt waarschijnlijk dat ik mijn emoties onder ogen moet zien, het verdriet, de boosheid en de wanhoop moet voelen in plaats van het zo snel mogelijk willen wegstoppen. Oké dit is mijn leven nu, in ieder geval op dit moment, en of er nog verbetering komt op gebied van gezondheid is onzeker. Het is een harde dobber. Maar vechten tegen de emoties om ze niet te hoeven voelen heeft me de afgelopen maanden alleen maar meer angst en frustratie opgeleverd, dus ik kies er nu voor om de emoties onder ogen te zien. Ik denk dat dat me rust en ruimte zal opleveren om opnieuw met de situatie om te kunnen gaan.
Ik hoop dat je iets aan de herkenning hebt, ook al heb ik ook niet zo snel dé oplossing. Ik wens ons heel veel sterkte
Ik werd vier jaar geleden erg ziek, ik kreeg ME met immuundeficientie. Ik neig er zelf naar het een immuundeficientie te noemen, met als logisch gevolg de chronisch vermoeidheid. Ik lig vaak plat vanwege virussen, infecties en/of extreme allergische reacties. Ik leef hierdoor al vier jaar een beperkt leven, omdat ik nooit van tevoren weet wanneer het iets beter met me gaat en wanneer ik afspraken af moet bellen omdat ik te ziek ben. Ik heb van alles geprobeerd, maar tot nu toe hebben de therapien die ik heb gevolgd nog geen positief effect op mijn lichamelijk gezondheid (het heeft me dan wel weer meer geestelijke kracht en relativeringsvermogen gegeven, maar ik blijf tot nu toe ziek) . Ik blijf hopen dat ik ooit weer een normaal leven kan leiden, of desnoods de helft daarvan, maar zit er op dit moment ook af en toe heel erg doorheen.
Volgens mij is het de afgelopen maanden voor het eerst in die vier jaar dat ik me regelmatig depressief voel. Daarvoor was ik vooral een en al vechtlust en goede hoop. Daarmee heb ik andere emoties weg kunnen drukken!
En toch lijkt het me ook logisch wat er nu gebeurt, óók in jouw situatie. Is depressiviteit niet onderdrukte emotie die er op een andere manier uitkomt? Heb je ooit echt verwerkt dat je zo'n beperkt leven moet leiden? Het is logisch dat het je niet in de koude kleren gaat zitten.
Voor mezelf geldt waarschijnlijk dat ik mijn emoties onder ogen moet zien, het verdriet, de boosheid en de wanhoop moet voelen in plaats van het zo snel mogelijk willen wegstoppen. Oké dit is mijn leven nu, in ieder geval op dit moment, en of er nog verbetering komt op gebied van gezondheid is onzeker. Het is een harde dobber. Maar vechten tegen de emoties om ze niet te hoeven voelen heeft me de afgelopen maanden alleen maar meer angst en frustratie opgeleverd, dus ik kies er nu voor om de emoties onder ogen te zien. Ik denk dat dat me rust en ruimte zal opleveren om opnieuw met de situatie om te kunnen gaan.
Ik hoop dat je iets aan de herkenning hebt, ook al heb ik ook niet zo snel dé oplossing. Ik wens ons heel veel sterkte
woensdag 3 oktober 2007 om 15:08
hallo Pink, dank je wel voor je reactie. Ik geloof na wat nadenken dat je gelijk hebt. Ik heb om alles wat me overkomen is nooit gehuild of getreurd. EEn superstruisvogel dus! Ik weet dat ik blij mag zijn voor alles wat ik nog/weer kan maar het is best zwaar soms.. Al die sombere gevoelens die ik nu heb zitten me gewoon in de weg.Waarom kan ik niet gewoon verder zo als ik al tien jaar doe, hup niet aanstellen en de schouders er onder? Toch zit ik te denken aan iets homeopatisch om het lichter te zien, hoorde over stjanskruid. Weet iemand hier iets van? alvast bedankt voor de reacties!
Mijn mening, mijn keuze.
woensdag 3 oktober 2007 om 20:41
[quote]casinosammie schreef op 03 oktober 2007 @ 15:08:
hallo Pink, dank je wel voor je reactie. Ik geloof na wat nadenken dat je gelijk hebt. Ik heb om alles wat me overkomen is nooit gehuild of getreurd. EEn superstruisvogel dus! Ik weet dat ik blij mag zijn voor alles wat ik nog/weer kan maar het is best zwaar soms.. Al die sombere gevoelens die ik nu heb zitten me gewoon in de weg.Waarom kan ik niet gewoon verder zo als ik al tien jaar doe, hup niet aanstellen en de schouders er onder? Toch zit ik te denken aan iets homeopatisch om het lichter te zien, hoorde over stjanskruid. Weet iemand hier iets van? alvast bedankt voor de reacties!
[/quote]
Omdat het vaak een optelsom is, en aan jouw incasseringsvermogen ook een eind komt. Bovendien ben je nu 10 jaar ouder, je visie op je eigen toekomst is veranderd, je lichaam is ook veranderd.
Soms gebeurt er iets wat je er niet bij kunt hebben, of je realiseert je dat iets niet meer goed komt, waar je vroeger nonchalanter mee omging. Of vroeger nog dacht dat er wel een oplossing zou komen.
Je toekomst ziet er nu anders uit dan jij had gehoopt, en dat kan hard aankomen.
hallo Pink, dank je wel voor je reactie. Ik geloof na wat nadenken dat je gelijk hebt. Ik heb om alles wat me overkomen is nooit gehuild of getreurd. EEn superstruisvogel dus! Ik weet dat ik blij mag zijn voor alles wat ik nog/weer kan maar het is best zwaar soms.. Al die sombere gevoelens die ik nu heb zitten me gewoon in de weg.Waarom kan ik niet gewoon verder zo als ik al tien jaar doe, hup niet aanstellen en de schouders er onder? Toch zit ik te denken aan iets homeopatisch om het lichter te zien, hoorde over stjanskruid. Weet iemand hier iets van? alvast bedankt voor de reacties!
[/quote]Omdat het vaak een optelsom is, en aan jouw incasseringsvermogen ook een eind komt. Bovendien ben je nu 10 jaar ouder, je visie op je eigen toekomst is veranderd, je lichaam is ook veranderd.
Soms gebeurt er iets wat je er niet bij kunt hebben, of je realiseert je dat iets niet meer goed komt, waar je vroeger nonchalanter mee omging. Of vroeger nog dacht dat er wel een oplossing zou komen.
Je toekomst ziet er nu anders uit dan jij had gehoopt, en dat kan hard aankomen.
