Hoe help ik mijn moeder

Mooiedagvandaag schreef: ↑

18-02-2021 14:09

Het is geen moeten. Maar het simpelweg zitten afwachten van mijn vaders dood drukt zwaar op mijn moeder. Niemand weet hier hoe ermee om te gaan. Wij proberen mijn vader ook niet te motiveren iets te doen wat hij niet wilt verder. Ik wil iets doen met mijn moeder om deze tijd door te komen.

Wil je moeder dat ook?
Ik heb niet het gevoel dat de band met je ouders heel hecht is en dat er qua invulling van de dagen voor hen niets anders is. Voor je vader ziek was hadden ze dus ook geen hobby’s en weinig mensen om hun heen? Stond de tv waarschijnlijk ook veel aan?
Maar jij wil dat nu anders omdat het voor jou drukkend voelt. Waarschijnlijk omdat je geconfronteerd wordt met hoe jullie band is en wat de toekomst voor je moeder is: geen familie en vrienden en kinderen die ver weg wonen: eenzaam dus.

Ik zou via de behandelaren van je vader even vragen naar de hulpmogelijkheden. In ons geval was er van alles; psycholoog, activiteiten, ondersteuning, etc. Misschien zit daar iets bij waar ze oren naar heeft.

Sterkte.

Mooiedagvandaag schreef: ↑

18-02-2021 14:43

Nee klopt helemaal, maar ik zou het graag anders zien omdat ze nu steeds last heeft van huilbuien en echt doorheeft dat ze “alleen achter blijft” (eigen woorden). Ik denk niet dat ze de consequenties van het afbouwen van haar sociale leven vooraf heeft in kunnen schatten. Nu komt mijn vader vroegtijdig te overlijden en ziet ze er geen toekomst meer in. Ik denk niet dat ze de hele dag tv wíl kijken, maar gewoon niks anders weet. Maar misschien probeer ik haar te veel te sturen daarin.. ze heeft haar eigen keuzes immers gemaakt.

Wat betreft de hulpverlening: die wordt wel via het ziekenhuis aangeboden. Ik zal eens een balletje opgooien of ze daar wat mee wil doen. Ze heeft het eerder geweigerd.

Ze mag toch ook verdriet hebben om het feit dat ze alleen achterblijft?
Ze mag ook hulp weigeren. Daar kun jij niets mee en dat is heel moeilijk om mee om te gaan, maar met alle respect; jij gaat straks terug naar je eigen leven ver weg en ook dan moet ze het zelf willen en zelf doen. Of ga jij straks ineens wel meer op bezoek/dichterbij wonen?
Hoe staan je broers/zussen hierin?

In mijn vaders laatste maanden was hij ook dagelijks thuis, zat in zijn stoel wat te puzzelen en vond dat wel prima. Terwijl hij voorheen altijd erg actief was. Ik hielp mijn moeder door een rondje met haar te wandelen. Zorgden op het laatst dan wel dat er iemand bij mn vader bleef. Of ik bleef bij mn vader zodat zij met een vriendin iets kon doen. Verder was mn moeder uiteraard ook heel veel gewoon thuis bij mn vader. Pittige tijd was het, zo verdrietig.
Wat mn vader erg fijn vond was bezoek ontvangen. Zoveel mensen zijn langs gekomen toen hij zo ziek was. Niet alleen goede vrienden maar ook kennissen en oud collegas. Is nu natuurlijk wel lastiger met corona.

Mn moeder zag het ook echt totaal niet zitten om alleen achter te blijven. Daar heeft ze ook flink wat tranen om gelaten. Maar ze doet het zo goed. Ik weet niet hoe jouw moeder is, maar mijn moeder heeft zich aangemeld bij een club van weduwen. Zij ondernemen leuke dingen (Ligt nu ivm corona even stil natuurlijk), wandelen, uit eten gaan, allerlei activiteiten. Ze heeft daar leuke contacten opgedaan. Mn moeder was ook niet zo sociaal hoor, toen mn vader er nog was. Maar juist nu bevindt ze zich erg veel onder de mensen en is erg actief geworden. Wel fijn om te zien en vind het ook echt knap dat ze dat allemaal zo aanpakt. Hopelijk lukt het jouw moeder straks ook om er goed mee om te gaan. Hoe oud is ze? Mijn moeder is nog geen 70 en nog erg fit.

Mooiedagvandaag schreef: ↑

18-02-2021 14:58

Het was altijd mijn moeders wens samen met mijn vader dichterbij te komen wonen. Dat plan gaat nu nog steeds wel door, maar zonder mijn vader. Ik vind het lastig. Ik vind het mijn plicht als dochter dat mijn moeder niet vereenzaamt. Tegelijkertijd neem ik het haar een beetje kwalijk dat ze het zelf zo ver heeft laten komen... ik heb van huis uit de familieband ook niet zo meegekregen. Wij gingen misschien eens per jaar bij mijn oma op bezoek.

Ik heb die verantwoordelijkheid losgelaten. Ook al worden ouders ouder, het blijven gewoon mensen die zelf verantwoordelijk blijven voor hun geluk. Maar ik regel wel zaken indien nodig. Zo ben ik actief achter vrijwilligers organisaties gegaan die de ouder dan weer benaderde. Ook heb ik regelmatig contact met bijvoorbeeld de huisarts. Maar ik voel mij dus niet genoodzaakt om elke week op bezoek te gaan.

Een beetje afhankelijk van hoe ze er allebei in staan, zou je wellicht de plannen voor je moeder om wat meer naar jouw richting toe te komen, wat meer tastbaar kunnen maken?