Gezondheid
alle pijlers
Hoe omgaan met vervelende/slechte artsen
donderdag 6 augustus 2020 om 11:45
Wie het borstkanker topic volgt heeft pas kunnen lezen hoe vervelend het bij Avena in Spanje is gegaan. Maar ook hier in NL is het niet altijd feest. Ik wil even van mij af schrijven en ik hoor graag hoe jullie hier mee omgaan.
Ik heb 2 weken geleden een laserbehandeling gehad voor VIN. Concreet betekent dit een (brand)wond van 2 bij 2 cm op mijn schaamlip. Dat is geen feest. Het zou met 7 tot 10 dagen hersteld zijn. Maar nu heb ik nog steeds pijn, dus ik heb maar eens even gebeld met het ziekenhuis. Dan krijg je een assistent o.i.d., die even met de arts gaat overleggen. Vervolgens krijg ik te horen dat het normaal is (in tegenstelling tot de eerdere info over 7 tot 10 dagen). Dat ik maar met vaseline moet smeren voor verkoeling (ik smeer al 2 weken met verdovende zalf). En dat het logisch is dat het pijn doet, want dat ik het moet zien als ‘een soort wondjes’ (ja dûh, het is mijn eigen schaamlip, alsof ik dat niet al 2 weken kan voelen en nogal een understatement).
Ik wordt hier zo boos van en ik voel me zo machteloos. Ik heb nogal een medische geschiedenis en dit soort dingen is me al vaker gebeurd, ik wordt behandeld alsof ik achterlijk ben, er wordt slecht of niet geluisterd, artsen lezen je dossier niet, regelmatig tegenstrijdige instructies/adviezen. En ik heb ook al vaker de negatieve opmerkingen gekregen over dat ‘mevrouw wel heel graag controle wil houden’ als ik wat doorvraag. Maar het gaat toch over mijn lijf. Het lijkt wel alsof artsen er een hekel aan hebben dat er een mens vastzit aan hun stukje specialisme.
Ik heb 2 weken geleden een laserbehandeling gehad voor VIN. Concreet betekent dit een (brand)wond van 2 bij 2 cm op mijn schaamlip. Dat is geen feest. Het zou met 7 tot 10 dagen hersteld zijn. Maar nu heb ik nog steeds pijn, dus ik heb maar eens even gebeld met het ziekenhuis. Dan krijg je een assistent o.i.d., die even met de arts gaat overleggen. Vervolgens krijg ik te horen dat het normaal is (in tegenstelling tot de eerdere info over 7 tot 10 dagen). Dat ik maar met vaseline moet smeren voor verkoeling (ik smeer al 2 weken met verdovende zalf). En dat het logisch is dat het pijn doet, want dat ik het moet zien als ‘een soort wondjes’ (ja dûh, het is mijn eigen schaamlip, alsof ik dat niet al 2 weken kan voelen en nogal een understatement).
Ik wordt hier zo boos van en ik voel me zo machteloos. Ik heb nogal een medische geschiedenis en dit soort dingen is me al vaker gebeurd, ik wordt behandeld alsof ik achterlijk ben, er wordt slecht of niet geluisterd, artsen lezen je dossier niet, regelmatig tegenstrijdige instructies/adviezen. En ik heb ook al vaker de negatieve opmerkingen gekregen over dat ‘mevrouw wel heel graag controle wil houden’ als ik wat doorvraag. Maar het gaat toch over mijn lijf. Het lijkt wel alsof artsen er een hekel aan hebben dat er een mens vastzit aan hun stukje specialisme.
donderdag 6 augustus 2020 om 11:49
Wat rot dat je je zo niet gehoord voelt. Wat had je in deze situatie wel graag gewild? Een consult, pijnstillingsadvies, iets anders? Misschien dat het kan helpen om daar duidelijk om te vragen. Misschien als je terug belt ook vragen (eisen?) om doorverwezen te worden naar de arts i.p.v. enkel met de assistente te spreken. Is een kwestie van een knopje, als ze een beetje welwillend zijn. En anders kunnen ze je aan het einde van het spreekuur plannen als telefonisch consult.
Succes en sterkte! Ik hoop op een goede uitkomst voor je.
Succes en sterkte! Ik hoop op een goede uitkomst voor je.
donderdag 6 augustus 2020 om 11:53
Ik weet niet of je assistenten kunt weigeren. Voor vervelende zaken doe ik dat wel, dan wil ik alleen een echte specialist zien. Daar wordt dan ook naar geluisterd. Laatst had ik het er niet specifiek bij gezegd en toen kwam er eerst een co-assistent voelen, toen een arts-assistent. Die moeten dan altijd eerst weer overleggen, en pas twee dagen later zag ik de eerste echte arts.
Tja, de mensen moeten het ook leren, maar zeker bij zaken als bij jou wil ik me daar niet voor lenen.
Tja, de mensen moeten het ook leren, maar zeker bij zaken als bij jou wil ik me daar niet voor lenen.
donderdag 6 augustus 2020 om 11:57
Heel herkenbaar. Mijn man heeft dezelfde ziekte als zijn broer. Zijn broer woont in een ander land en krijgt soms hele andere uitleg en behandelingen voorgeschreven. Ook levensstijl adviezen zijn daar anders. Soms strenger en soms minder streng. Daarbij hebben wij veel vrienden die medisch onderlegd zijn waar we ook mee praten. Als je dan aan een specialist vraagt om een behandeling wel of niet te doen krijg je meestal een vaag antwoord. Ook sommige behandelingen/ onderzoeken worden geweigerd terwijl bij zijn broer in het buitenland dat ongeveer de basis van de behandeling is. Het lijkt bij ons vaak of ze gewoon protocol volgen, niet kritisch meer willen meedenken en vooral maar lastig vinden dat wij via verschillende wegen informatie inwinnen. Ze voelen zich gekrenkt ofzo dat wij niet zomaar ja en amen op alles zeggen maar graag onderbouwing zien van de behandelingen en onderzoeken.
Nou heel verhaal maar zoals je ziet is de frustratie hier ook echt opgelopen. Hebben nu aanvraag gedaan om naar ander ziekenhuis te gaan. Eind van de maand daar kennismaking , hopelijk loopt het daar wat beter.
Succes met al je behandelingen, klinkt niet fijn je verbrande schaamlippen.
Nou heel verhaal maar zoals je ziet is de frustratie hier ook echt opgelopen. Hebben nu aanvraag gedaan om naar ander ziekenhuis te gaan. Eind van de maand daar kennismaking , hopelijk loopt het daar wat beter.
Succes met al je behandelingen, klinkt niet fijn je verbrande schaamlippen.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:01
Een arts-assistent is gewoon een arts. Basisarts, al dan niet in opleiding tot specialist. Een co-assistent is een dokter in spe.KamilleT schreef: ↑06-08-2020 11:53Ik weet niet of je assistenten kunt weigeren. Voor vervelende zaken doe ik dat wel, dan wil ik alleen een echte specialist zien. Daar wordt dan ook naar geluisterd. Laatst had ik het er niet specifiek bij gezegd en toen kwam er eerst een co-assistent voelen, toen een arts-assistent. Die moeten dan altijd eerst weer overleggen, en pas twee dagen later zag ik de eerste echte arts.
Tja, de mensen moeten het ook leren, maar zeker bij zaken als bij jou wil ik me daar niet voor lenen.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:04
Ik weet het, maar ze mogen niet zelfstandig beslissingen nemen. Ik spreek het liefst met degene die wel het laatste woord heeft, zeker als het om heel vervelende klachten gaat of zoals bij mijn problematische zwangerschappen over wel of geen opname.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:07
Dat is niet waar.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:09
donderdag 6 augustus 2020 om 12:10
Dit.
Zij hebben de verantwoordelijkheid om indien nodig overleg te plegen met de specialist. Dit is dus hun eigen risico-inschatting en ze zijn wel degelijk beslissingsbevoegd. Het klopt dat een jonge arts-assistent (al dan niet in opleiding tot specialist) vaker zal overleggen dan iemand met meer ervaring.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:10
Kan er een boek over schrijven. Eén keer gehad dat een arts me af blafte: zou je die GSM weg willen doen? Terwijl ik van tevoren duidelijk zei dat ik mijn klachten en vragen genoteerd had in een notitie in mijn telefoon, zodat ik tijdens dit gesprek niets zou vergeten te vragen. Mijn geheugen is niet heel erg goed en dit gesprek was belangrijk voor me. Ik kon praten als Brugman, die GSM moest weg anders ging hij het gesprek niet aan.
Vervolgens klapte ik dicht. Heb een poging gedaan alles te zeggen van mijn lijstje, maar na een paar minuten lag alles volgens hem aan mijn leefstijl. Toen nog een lichamelijk onderzoek.
BH moest uit, ik kwam voor een klacht aan mijn darmen......Ja standaard procedure mevrouw, de lymfklieren even onderzoeken. De meeste vouwen doen namelijk zelf geen borstonderzoek. Ik zie dat u een borstvergroting heeft ondergaan, weet u dat implantaten kunnen gaan lekken?
Als ik het zo schrijf denk ik weer: WAAROM ben ik niet opgestapt? Enige verklaring die ik kan geven, is dat ik zo dicht klapte door zijn houding dat ik bevroor.
Ik heb in het verleden vaker artsen gehad waarbij ik niet tevreden was, maar bovenstaande gebeurtenis spande de kroon. Het heeft er tevens voor gezorgd dat ik een angst voor gesprekken met artsen heb ontwikkeld. Zo erg dat ik met kloppend hart naar binnen loop.
Vervolgens klapte ik dicht. Heb een poging gedaan alles te zeggen van mijn lijstje, maar na een paar minuten lag alles volgens hem aan mijn leefstijl. Toen nog een lichamelijk onderzoek.
BH moest uit, ik kwam voor een klacht aan mijn darmen......Ja standaard procedure mevrouw, de lymfklieren even onderzoeken. De meeste vouwen doen namelijk zelf geen borstonderzoek. Ik zie dat u een borstvergroting heeft ondergaan, weet u dat implantaten kunnen gaan lekken?
Als ik het zo schrijf denk ik weer: WAAROM ben ik niet opgestapt? Enige verklaring die ik kan geven, is dat ik zo dicht klapte door zijn houding dat ik bevroor.
Ik heb in het verleden vaker artsen gehad waarbij ik niet tevreden was, maar bovenstaande gebeurtenis spande de kroon. Het heeft er tevens voor gezorgd dat ik een angst voor gesprekken met artsen heb ontwikkeld. Zo erg dat ik met kloppend hart naar binnen loop.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:15
En nog even terugkomend op je vraag. Er zijn inderdaad artsen of ziekenhuizen die je gewoon niet serieus nemen, die standaard procedures volgen, niet luisteren of zich willen verdiepen in jouw situatie. Die jou niet zien als mens ook.
Het enige wat helpt is doorzetten, doorvragen en niet zomaar akkoord gaan met wat er gezegd wordt. Dan ben je inderdaad "lastig". Ik heb helaas geen tips verder, ben er zelf ook niet goed in....
Gelukkig is niet elk ziekenhuis of arts zo.
Het enige wat helpt is doorzetten, doorvragen en niet zomaar akkoord gaan met wat er gezegd wordt. Dan ben je inderdaad "lastig". Ik heb helaas geen tips verder, ben er zelf ook niet goed in....
Gelukkig is niet elk ziekenhuis of arts zo.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:37
Bedankt voor jullie reacties. Ik pik er een paar uit.
@kokoro: wat ik vooral wil is een goede, betrouwbare reactie. Door de opmerkingen die ik nu krijg over ‘wondjes’ en vaseline heb ik er weinig vertrouwen in. Ik kan me best voorstellen dat het herstel wat langer duurt, maar op deze manier heb ik geen vertrouwen in de reactie. De assistent heeft wel meegedacht en de controle voor eind volgende week gepland (in plaats van na 7 weken), dus daar ben ik tevreden mee.
Misschien had ik moeten vragen om een telefonisch consult met de arts die me behandeld heeft. Zij is heel duidelijk, genuanceerd en ik vertrouw haar wel.
@huisduif: het zijn iedere keer best wel kleine dingen en dan lijkt contact met een klachtenfunctionaris me nogal overdreven. Zoiets als dit, of een arts die tijdens een telefonisch consult hoorbaar in je dossier zit te lezen en daardoor rare opmerkingen maakt (bijv een test voorstellen die net 3 weken daarvoor al gedaan is). Moet je daar dan formeel over gaan klagen? Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dat wel doen.
@Venuss: wat een naar verhaal, ik wordt er plaatsvervangend boos van.
Gelukkig gaat het meestal goed in mijn ziekenhuis, maar helaas dus niet altijd.
@kokoro: wat ik vooral wil is een goede, betrouwbare reactie. Door de opmerkingen die ik nu krijg over ‘wondjes’ en vaseline heb ik er weinig vertrouwen in. Ik kan me best voorstellen dat het herstel wat langer duurt, maar op deze manier heb ik geen vertrouwen in de reactie. De assistent heeft wel meegedacht en de controle voor eind volgende week gepland (in plaats van na 7 weken), dus daar ben ik tevreden mee.
Misschien had ik moeten vragen om een telefonisch consult met de arts die me behandeld heeft. Zij is heel duidelijk, genuanceerd en ik vertrouw haar wel.
@huisduif: het zijn iedere keer best wel kleine dingen en dan lijkt contact met een klachtenfunctionaris me nogal overdreven. Zoiets als dit, of een arts die tijdens een telefonisch consult hoorbaar in je dossier zit te lezen en daardoor rare opmerkingen maakt (bijv een test voorstellen die net 3 weken daarvoor al gedaan is). Moet je daar dan formeel over gaan klagen? Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dat wel doen.
@Venuss: wat een naar verhaal, ik wordt er plaatsvervangend boos van.
Gelukkig gaat het meestal goed in mijn ziekenhuis, maar helaas dus niet altijd.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:39
Misschien even terugbellen en alsnog vragen om een TC? Het klinkt alsof het je rust zou geven om je eigen arts even te spreken. Meestal kan dat wel binnen 1-2 dagen. Het gebeurt soms ook dat de arts in kwestie best gedegen advies heeft gegeven, maar dat dat door de assistente wat versimpeld wordt teruggekoppeld. Dat houd je altijd met indirecte communicatie ben ik bang.TinaT schreef: ↑06-08-2020 12:37
@kokoro: wat ik vooral wil is een goede, betrouwbare reactie. Door de opmerkingen die ik nu krijg over ‘wondjes’ en vaseline heb ik er weinig vertrouwen in. Ik kan me best voorstellen dat het herstel wat langer duurt, maar op deze manier heb ik geen vertrouwen in de reactie. De assistent heeft wel meegedacht en de controle voor eind volgende week gepland (in plaats van na 7 weken), dus daar ben ik tevreden mee.
Misschien had ik moeten vragen om een telefonisch consult met de arts die me behandeld heeft. Zij is heel duidelijk, genuanceerd en ik vertrouw haar wel.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:41
En die specialist zal soms ook moeten overleggen. Niemand weet alles.Kokoro schreef: ↑06-08-2020 12:10Dit.
Zij hebben de verantwoordelijkheid om indien nodig overleg te plegen met de specialist. Dit is dus hun eigen risico-inschatting en ze zijn wel degelijk beslissingsbevoegd. Het klopt dat een jonge arts-assistent (al dan niet in opleiding tot specialist) vaker zal overleggen dan iemand met meer ervaring.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:59
Ik had ooit mijn been gebroken bij het skiën. Keurig een dvdtje met de breuk erop meegekregen alsmede een brief met de plaats van de breuk. Arts in Oostenrijk had me geadviseerd naar Nederland te reizen voor behandeling omdat het in Oostenrijk zo druk was.
Enfin, in nl werd ik niet op nieuwjaarsdag geholpen want als ik nog zelf naar nl kon komen zou het niet ernstig genoeg zijn. Vervolgens worden foto’s en brief niet bekeken. Ik had in Oostenrijk begrepen dat breuk onder de knie zat. Arts in nl beoordeelde een breuk boven de knie. Advies was geen gips en vooral veel bewegen met knie. Wij in de war maar je gaat uit van goede behandeling.
Week verder ik in tranen van pijn voor andere arts, MRI scan gemaakt.... breuk zat toch onder de knie.... moest direct in gestrekt gips voor 6 weken en zo min mogelijk belasten. Niet dat dat werd verteld dat de breuk ergens anders zat. Op de gipskamer heb ik gevraagd om mijn dossier in te mogen zien en toen kwam de aap uit de mouw. De arrogantie van de arts om de verwijsbrief en foto’s uit Oostenrijk niet eens te bekijken en te vergelijken met je eigen diagnose....ik snap er werkelijk niets van
Nog gevraagd wat er gebeurt als een dergelijke fout wordt gemaakt.... niets dus... aangegeven dat dit me wel een evaluatiepuntje leek voor op het werkoverleg. Eerste arts nooit meer gezien of gehoord...
Deze gebeurtenis heeft ons wel een stuk mondiger gemaakt in ziekenhuizen.... altijd netjes hoor maar we laten ons niet alles meer vertellen
Enfin, in nl werd ik niet op nieuwjaarsdag geholpen want als ik nog zelf naar nl kon komen zou het niet ernstig genoeg zijn. Vervolgens worden foto’s en brief niet bekeken. Ik had in Oostenrijk begrepen dat breuk onder de knie zat. Arts in nl beoordeelde een breuk boven de knie. Advies was geen gips en vooral veel bewegen met knie. Wij in de war maar je gaat uit van goede behandeling.
Week verder ik in tranen van pijn voor andere arts, MRI scan gemaakt.... breuk zat toch onder de knie.... moest direct in gestrekt gips voor 6 weken en zo min mogelijk belasten. Niet dat dat werd verteld dat de breuk ergens anders zat. Op de gipskamer heb ik gevraagd om mijn dossier in te mogen zien en toen kwam de aap uit de mouw. De arrogantie van de arts om de verwijsbrief en foto’s uit Oostenrijk niet eens te bekijken en te vergelijken met je eigen diagnose....ik snap er werkelijk niets van
Nog gevraagd wat er gebeurt als een dergelijke fout wordt gemaakt.... niets dus... aangegeven dat dit me wel een evaluatiepuntje leek voor op het werkoverleg. Eerste arts nooit meer gezien of gehoord...
Deze gebeurtenis heeft ons wel een stuk mondiger gemaakt in ziekenhuizen.... altijd netjes hoor maar we laten ons niet alles meer vertellen
saartjepoes2 wijzigde dit bericht op 06-08-2020 13:01
12.88% gewijzigd
donderdag 6 augustus 2020 om 13:00
Mijn man zit in een soort denktank die verbonden is aan het UMC, waar mensen met heel uiteenlopende ervaring (medisch, studenten die er werken, patiënt/ervaringsdeskundigen etc.) samen info uitwisselen over thema’s die de ontwikkeling van de zorg beïnvloeden.
De cultuur en patiëntenbenadering is echt een heel ding; ook de studenten lopen tegen een muur op. In het begin zijn ze (bijna) allemaal idealistisch en willen ze echt mensen helpen, maar in de hiërarchie worden ze gewoon afgestraft op dingen buiten het protocol om. En zelf nadenken en initiatieven nemen, is gewoon not done, laat staan de beslissingen van een meerdere in twijfel trekken. Het resultaat is helaas dat tegen de tijd dat ze basisarts zijn, een grote groep zich heeft aangepast aan de horkerige cultuur.
Zelfs met zo’n denktank die “van binnenuit” georganiseerd is, lijkt dit amper in beweging te krijgen. Maar mijn man vind het wel heel leuk om betrokken te worden en toch een bijdrage te leveren en op anderen te reflecteren.
De cultuur en patiëntenbenadering is echt een heel ding; ook de studenten lopen tegen een muur op. In het begin zijn ze (bijna) allemaal idealistisch en willen ze echt mensen helpen, maar in de hiërarchie worden ze gewoon afgestraft op dingen buiten het protocol om. En zelf nadenken en initiatieven nemen, is gewoon not done, laat staan de beslissingen van een meerdere in twijfel trekken. Het resultaat is helaas dat tegen de tijd dat ze basisarts zijn, een grote groep zich heeft aangepast aan de horkerige cultuur.
Zelfs met zo’n denktank die “van binnenuit” georganiseerd is, lijkt dit amper in beweging te krijgen. Maar mijn man vind het wel heel leuk om betrokken te worden en toch een bijdrage te leveren en op anderen te reflecteren.
donderdag 6 augustus 2020 om 15:07
Nee mevrouw, ze heeft geen reflux en ook geen koemelkallergie. En u bent ongezond overbezorgd. Dochter was toen een maand
De second opinion arts nam het wel serieus. Dochter heeft twee jaar medicatie moeten slikken tegen ernstige reflux. En heeft tot ze vier jaar was medische (bij)voeding gehad tegen koemelkallergie (Neocate; dit wordt pas als laatste redmiddel gegeven).
Niks overbezorgd dus. Ik kan er nog steeds boos om worden, zelfs nu ik dit terugschrijf.
De second opinion arts nam het wel serieus. Dochter heeft twee jaar medicatie moeten slikken tegen ernstige reflux. En heeft tot ze vier jaar was medische (bij)voeding gehad tegen koemelkallergie (Neocate; dit wordt pas als laatste redmiddel gegeven).
Niks overbezorgd dus. Ik kan er nog steeds boos om worden, zelfs nu ik dit terugschrijf.
donderdag 6 augustus 2020 om 15:22
Zoiets heb ik ook meegemaakt. In Oostenrijk (onder andere) kruisband gescheurd. Daar konden ze me eventueel meteen opereren, maar gekozen om dat in Nederland te laten doen. Kom ik hier, nee hoor, ga eerst maar zes maanden revalideren, misschien komt het toch goed, liever opereren we niet, je bent nog zo jong.Saartjepoes2 schreef: ↑06-08-2020 12:59Ik had ooit mijn been gebroken bij het skiën. Keurig een dvdtje met de breuk erop meegekregen alsmede een brief met de plaats van de breuk. Arts in Oostenrijk had me geadviseerd naar Nederland te reizen voor behandeling omdat het in Oostenrijk zo druk was.
Enfin, in nl werd ik niet op nieuwjaarsdag geholpen want als ik nog zelf naar nl kon komen zou het niet ernstig genoeg zijn. Vervolgens worden foto’s en brief niet bekeken. Ik had in Oostenrijk begrepen dat breuk onder de knie zat. Arts in nl beoordeelde een breuk boven de knie. Advies was geen gips en vooral veel bewegen met knie. Wij in de war maar je gaat uit van goede behandeling.
Week verder ik in tranen van pijn voor andere arts, MRI scan gemaakt.... breuk zat toch onder de knie.... moest direct in gestrekt gips voor 6 weken en zo min mogelijk belasten. Niet dat dat werd verteld dat de breuk ergens anders zat. Op de gipskamer heb ik gevraagd om mijn dossier in te mogen zien en toen kwam de aap uit de mouw. De arrogantie van de arts om de verwijsbrief en foto’s uit Oostenrijk niet eens te bekijken en te vergelijken met je eigen diagnose....ik snap er werkelijk niets van
Nog gevraagd wat er gebeurt als een dergelijke fout wordt gemaakt.... niets dus... aangegeven dat dit me wel een evaluatiepuntje leek voor op het werkoverleg. Eerste arts nooit meer gezien of gehoord...
Deze gebeurtenis heeft ons wel een stuk mondiger gemaakt in ziekenhuizen.... altijd netjes hoor maar we laten ons niet alles meer vertellen
Uiteindelijk second opinion, want fysio vond ook dat ik niet zo verder kon, die arts wilde wel meteen opereren. Daarna heb ik extreem lang gerevalideerd omdat ik veel te lang met die kapotte knie heb gelopen. Daardoor ook kraakbeenschade en nog steeds regelmatig pijn.
donderdag 6 augustus 2020 om 15:56
Mijn ervaring - wij zitten heel veel in het ziekenhuis met ons zoontje - is dat alle artsen goede bedoelingen hebben en arts zijn geworden omdat ze in de eerste plaats mensen willen helpen.
Ik zie bij veel artsen een verschil tussen of je ze net kent - en ze jou als patiënt of ouders van ook nog niet op waarde kunnen schatten - en artsen met wie je wel die verstandhouding hebt opgebouwd. Je moet een beetje weten wat je aan elkaar hebt zeg maar. Ik ken veel artsen die ik in het begin vreselijk vond en nu kan ik ermee lezen en schrijven.
Gelukkig geldt voor de meeste mensen dat het niet nodig is om een relatie op te bouwen met hun arts omdat hun aandoening snel en effectief verholpen kan worden.
Ik zou je willen adviseren om je gevoel gewoon uit te spreken. Precies zoals je het ervaart. En heb er maling aan als je dan als lastige patiënt ervaren wordt of als controlerend. Mijn ervaring is dat ze dat vaak enorm kunnen waarderen en je dan wel komt waar je wil zijn. Sterkte!
Ik zie bij veel artsen een verschil tussen of je ze net kent - en ze jou als patiënt of ouders van ook nog niet op waarde kunnen schatten - en artsen met wie je wel die verstandhouding hebt opgebouwd. Je moet een beetje weten wat je aan elkaar hebt zeg maar. Ik ken veel artsen die ik in het begin vreselijk vond en nu kan ik ermee lezen en schrijven.
Gelukkig geldt voor de meeste mensen dat het niet nodig is om een relatie op te bouwen met hun arts omdat hun aandoening snel en effectief verholpen kan worden.
Ik zou je willen adviseren om je gevoel gewoon uit te spreken. Precies zoals je het ervaart. En heb er maling aan als je dan als lastige patiënt ervaren wordt of als controlerend. Mijn ervaring is dat ze dat vaak enorm kunnen waarderen en je dan wel komt waar je wil zijn. Sterkte!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 6 augustus 2020 om 16:17
Die ervaring heb ik ook: me niet gehoord voelen en niet serieus genomen worden. Heb heel lang met klachten rondgelopen die weg gewimpeld zijn. Klachten werden erger en erger. Maar zelfs artsen die zeiden dat t tussen mijn oren zat.
Nu voor altijd rolstoel nodig omdat er toen niet adequaat gereageerd. Heb vertrouwen in één specifieke arts die de ok al klaar had voor een pijn behandeling maar naar het écht luisteren van mijn verhaal de boel niet vertrouwde. Toen ging het balletje eindelijk wél rollen en bleek ik tegen een dwarslaesie aan te zitten. Eindelijk werd ik serieus genomen.... Helaas wel flinke blijvende schade. Maar ben die ene arts wél dankbaar dat hij voor het eerst eens echt naar mijn verhaal luisterde!
Nu voor altijd rolstoel nodig omdat er toen niet adequaat gereageerd. Heb vertrouwen in één specifieke arts die de ok al klaar had voor een pijn behandeling maar naar het écht luisteren van mijn verhaal de boel niet vertrouwde. Toen ging het balletje eindelijk wél rollen en bleek ik tegen een dwarslaesie aan te zitten. Eindelijk werd ik serieus genomen.... Helaas wel flinke blijvende schade. Maar ben die ene arts wél dankbaar dat hij voor het eerst eens echt naar mijn verhaal luisterde!
donderdag 6 augustus 2020 om 16:26
Je hoeft niet gelijk een officiële klacht in te dienen met een verhaal van 24 A4-tjes maar je kunt wel opschrijven waar jij als patiënt tegen aan loopt zodat er iets mee gedaan kan worden. Het lijkt me niet wenselijk dat jij je niet gehoord voelt, zeker niet als dat niet voor het eerst is.TinaT schreef: ↑06-08-2020 12:37
@huisduif: het zijn iedere keer best wel kleine dingen en dan lijkt contact met een klachtenfunctionaris me nogal overdreven. Zoiets als dit, of een arts die tijdens een telefonisch consult hoorbaar in je dossier zit te lezen en daardoor rare opmerkingen maakt (bijv een test voorstellen die net 3 weken daarvoor al gedaan is). Moet je daar dan formeel over gaan klagen? Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dat wel doen.
Als iedereen van al deze 'kleine' dingen denkt: laat maar zitten, het is de moeite niet, verandert er ook nooit wat. Zo hangen er bij ons sinds kort plankjes in de badkamers waar je je spullen op kwijt kunt. Uit de ontslagenquêtes bleek dat veel mensen die kleine dingen misten.
Of een ander stom voorbeeld: als iemand naar het zweet stinkt en niemand zegt er wat van, weet diegene het zelf ook niet als diegene het niet ruikt.
Je hoeft niet gelijk te klagen maar mag mensen best feedback geven op hun doen en laten.
Sommige dokters zijn heel slim maar niet zo tactisch als het gaat om contact met mensen.
donderdag 6 augustus 2020 om 16:31
Mijn zwager had allemaal vage klachten waaronder last van zijn been.Dus hij kreeg een verwijzing naar de fysio paar weken later ging het alleen maar slechter toen zei de huisarts ik ga je doorverwijzen naar een psychiater want het zit tussen je oren.En toen werd hij op een dag verlamd wakker. En lag een dag later in de Daniël den hoed kliniek met acute leukemie.Eerlijk is eerlijk het waren echt a typische klachten.Maar hij had hem serieus moeten nemen hij kwam werkelijk nooit bij de huisarts.
donderdag 6 augustus 2020 om 16:46
kerrie-79 schreef: ↑06-08-2020 16:31Mijn zwager had allemaal vage klachten waaronder last van zijn been.Dus hij kreeg een verwijzing naar de fysio paar weken later ging het alleen maar slechter toen zei de huisarts ik ga je doorverwijzen naar een psychiater want het zit tussen je oren.En toen werd hij op een dag verlamd wakker. En lag een dag later in de Daniël den hoed kliniek met acute leukemie.Eerlijk is eerlijk het waren echt a typische klachten.Maar hij had hem serieus moeten nemen hij kwam werkelijk nooit bij de huisarts.
Tijdens de covidperiode kregen wij twee jongemannen van begin 20 en begin 30 binnen met verdenking op corona. Beide bleken flink ziek te zijn van een simpele griep doordat ze ook leukemie bleken te hebben. Sommige dingen verwacht je niet.
