Gezondheid
alle pijlers
Iets raars bij het in slaap vallen
zaterdag 16 mei 2009 om 09:57
Ik zit de laatste tijd weer ff wat minder in mijn vel en ik heb weer behoorlijke last van mijn hypochondrie.
Nu heb ik al een tijdje iets vreemds voordat ik in slaap val. Het gebeurt vlak voordat ik echt in slaap val. Ik krijg een raar gevoel in mijn lichaam (lastig te omschrijven, is echt meer een sensatie en duurt maar een paar seconden)) en ik schrik op met hartkloppingen en ik krijg het ook warm. Soms hoor ik mezelf ook een soort geluid maken (snurkgeluidje). Als ik dan rustig blijf liggen, is het zo weer weggetrokken, maar als ik weer wil gaan slapen komt het weer terug. Het is ook alleen als ik ga slapen, als ik 's nachts wakker word en ik ga weer slapen heb ik nergens last van. Ook overdag niet , alhoewel ik me wel heel zenuwachtig voel overdag.
Het gevolg is dus nu dat ik haast niet durf te gaan slapen, want ik ben bang dat ik dat gevoel weer krijg. waarschijnlijk houd ik het zo in stand
Herkent iemand dit toevallig?
Nu heb ik al een tijdje iets vreemds voordat ik in slaap val. Het gebeurt vlak voordat ik echt in slaap val. Ik krijg een raar gevoel in mijn lichaam (lastig te omschrijven, is echt meer een sensatie en duurt maar een paar seconden)) en ik schrik op met hartkloppingen en ik krijg het ook warm. Soms hoor ik mezelf ook een soort geluid maken (snurkgeluidje). Als ik dan rustig blijf liggen, is het zo weer weggetrokken, maar als ik weer wil gaan slapen komt het weer terug. Het is ook alleen als ik ga slapen, als ik 's nachts wakker word en ik ga weer slapen heb ik nergens last van. Ook overdag niet , alhoewel ik me wel heel zenuwachtig voel overdag.
Het gevolg is dus nu dat ik haast niet durf te gaan slapen, want ik ben bang dat ik dat gevoel weer krijg. waarschijnlijk houd ik het zo in stand
Herkent iemand dit toevallig?
zaterdag 16 mei 2009 om 10:02
Ik herken het wel, ik word dan ook wakker van mijn eigen gesnurk, soms ga ik schokken en 'hoor' een hard geluid in mijn hoofd, een soort knal. Ik zit dan ook direct rechtop in bed en ook zweten en hardkloppingen. Er is ook een term voor, maar kan die even niet vinden (dus als er dames zijn die een held zijn met google!) Het is namelijk NIET pavor nocturnus, dat zijn echt nachtmerries, maar die krijg je als je al diep in slaap bent.
Heb jij er trouwens ook wel eens het gevoel erbij dat je valt?
Heb jij er trouwens ook wel eens het gevoel erbij dat je valt?
zaterdag 16 mei 2009 om 10:03
Nu ben ik geen arts, dus als je je écht zorgen maakt zou ik even naar de huisarts gaan maandag, maar het klinkt als iets dat veel mensen (ik ook) hebben als ze in slaap aan het vallen zijn: ineens met een schokje "wakker worden". Ik heb dat regelmatig, soms voelt het alsof ik val of struikel, het gaat altijd gepaard met een schrikreactie, soms maak ik een snurkgeluid of schokken mijn benen of armen. Kortom: ik herken het, het is volgens mij redelijk normaal maar als je je zorgen maakt: even naar de huisarts.
.
zaterdag 16 mei 2009 om 10:03
quote:Leaf schreef op 16 mei 2009 @ 09:57:
Ik zit de laatste tijd weer ff wat minder in mijn vel en ik heb weer behoorlijke last van mijn hypochondrie.
Nu heb ik al een tijdje iets vreemds voordat ik in slaap val. Het gebeurt vlak voordat ik echt in slaap val. Ik krijg een raar gevoel in mijn lichaam (lastig te omschrijven, is echt meer een sensatie en duurt maar een paar seconden)) en ik schrik op met hartkloppingen en ik krijg het ook warm. Soms hoor ik mezelf ook een soort geluid maken (snurkgeluidje). Als ik dan rustig blijf liggen, is het zo weer weggetrokken, maar als ik weer wil gaan slapen komt het weer terug. Het is ook alleen als ik ga slapen, als ik 's nachts wakker word en ik ga weer slapen heb ik nergens last van. Ook overdag niet , alhoewel ik me wel heel zenuwachtig voel overdag.
Het gevolg is dus nu dat ik haast niet durf te gaan slapen, want ik ben bang dat ik dat gevoel weer krijg. waarschijnlijk houd ik het zo in stand
Herkent iemand dit toevallig?Nee, das het niet, dit is anders
Ik zit de laatste tijd weer ff wat minder in mijn vel en ik heb weer behoorlijke last van mijn hypochondrie.
Nu heb ik al een tijdje iets vreemds voordat ik in slaap val. Het gebeurt vlak voordat ik echt in slaap val. Ik krijg een raar gevoel in mijn lichaam (lastig te omschrijven, is echt meer een sensatie en duurt maar een paar seconden)) en ik schrik op met hartkloppingen en ik krijg het ook warm. Soms hoor ik mezelf ook een soort geluid maken (snurkgeluidje). Als ik dan rustig blijf liggen, is het zo weer weggetrokken, maar als ik weer wil gaan slapen komt het weer terug. Het is ook alleen als ik ga slapen, als ik 's nachts wakker word en ik ga weer slapen heb ik nergens last van. Ook overdag niet , alhoewel ik me wel heel zenuwachtig voel overdag.
Het gevolg is dus nu dat ik haast niet durf te gaan slapen, want ik ben bang dat ik dat gevoel weer krijg. waarschijnlijk houd ik het zo in stand
Herkent iemand dit toevallig?Nee, das het niet, dit is anders
zaterdag 16 mei 2009 om 10:13
Ik denk dat je je antwoord zelf al geeft, Leaf, in de eerste zin van je openingspost: "en ik heb weer behoorlijke last van mijn hypochondrie".
Wat je beschrijft is iets dat heel veel mensen hebben bij het in slaap vallen, soms verloopt dat proces niet zo vloeiend en "schok" je als het ware wakker terwijl je nog net niet echt sliep.
Ik vraag me af waar je je dan zorgen over maakt; wat dénk je dan dat er mis kan zijn? Waar is dat wakker worden met een snel kloppend hart dan een "symptoom" van volgens jou?
Ik denk dat je veel te veel zoekt in iets wat iedereen herkent en wat heel normaal is, zeker in tijden van stress, wanneer het inslapen wat moeilijker kan gaan.
Ik wil niet vervelend overkomen, maar volgens mij maak je van een muis een olifant en is het echte probleem hier de hypochondrie en niet het verschijnsel dat je beschrijft.
Wat je beschrijft is iets dat heel veel mensen hebben bij het in slaap vallen, soms verloopt dat proces niet zo vloeiend en "schok" je als het ware wakker terwijl je nog net niet echt sliep.
Ik vraag me af waar je je dan zorgen over maakt; wat dénk je dan dat er mis kan zijn? Waar is dat wakker worden met een snel kloppend hart dan een "symptoom" van volgens jou?
Ik denk dat je veel te veel zoekt in iets wat iedereen herkent en wat heel normaal is, zeker in tijden van stress, wanneer het inslapen wat moeilijker kan gaan.
Ik wil niet vervelend overkomen, maar volgens mij maak je van een muis een olifant en is het echte probleem hier de hypochondrie en niet het verschijnsel dat je beschrijft.
zaterdag 16 mei 2009 om 10:19
quote:Mariannanas schreef op 16 mei 2009 @ 10:03:
Nu ben ik geen arts, dus als je je écht zorgen maakt zou ik even naar de huisarts gaan maandag, maar het klinkt als iets dat veel mensen (ik ook) hebben als ze in slaap aan het vallen zijn: ineens met een schokje "wakker worden". Ik heb dat regelmatig, soms voelt het alsof ik val of struikel, het gaat altijd gepaard met een schrikreactie, soms maak ik een snurkgeluid of schokken mijn benen of armen. Kortom: ik herken het, het is volgens mij redelijk normaal maar als je je zorgen maakt: even naar de huisarts.Bij mij preciés hetzelfde. Ook alleen als ik ga slapen, niet als ik s'nachts wakker word en dan weer verder ga slapen.
Nu ben ik geen arts, dus als je je écht zorgen maakt zou ik even naar de huisarts gaan maandag, maar het klinkt als iets dat veel mensen (ik ook) hebben als ze in slaap aan het vallen zijn: ineens met een schokje "wakker worden". Ik heb dat regelmatig, soms voelt het alsof ik val of struikel, het gaat altijd gepaard met een schrikreactie, soms maak ik een snurkgeluid of schokken mijn benen of armen. Kortom: ik herken het, het is volgens mij redelijk normaal maar als je je zorgen maakt: even naar de huisarts.Bij mij preciés hetzelfde. Ook alleen als ik ga slapen, niet als ik s'nachts wakker word en dan weer verder ga slapen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 16 mei 2009 om 10:47
quote:robo schreef op 16 mei 2009 @ 10:13:
Ik denk dat je je antwoord zelf al geeft, Leaf, in de eerste zin van je openingspost: "en ik heb weer behoorlijke last van mijn hypochondrie".
Wat je beschrijft is iets dat heel veel mensen hebben bij het in slaap vallen, soms verloopt dat proces niet zo vloeiend en "schok" je als het ware wakker terwijl je nog net niet echt sliep.
Ik vraag me af waar je je dan zorgen over maakt; wat dénk je dan dat er mis kan zijn? Waar is dat wakker worden met een snel kloppend hart dan een "symptoom" van volgens jou?
Ik denk dat je veel te veel zoekt in iets wat iedereen herkent en wat heel normaal is, zeker in tijden van stress, wanneer het inslapen wat moeilijker kan gaan.
Ik wil niet vervelend overkomen, maar volgens mij maak je van een muis een olifant en is het echte probleem hier de hypochondrie en niet het verschijnsel dat je beschrijft.
Je hebt het mooi omschreven Robo en ik denk ook dat je helemaal gelijk hebt. Ik probeer aan de hypochondrie ook het nodige te doen: ik ben bij een psycholoog en probeer mezelf in de hand te houden. Het is alleen heel moeilijk om bepaalde gedachtes te stoppen.
Ik ben heel bang dat dit bijv. iets in mijn hoofd is, terwijl mijn rationele kant zegt dat dat onzin is. Dus daar probeer ik dan naar te luisteren. Alleen die cirkel doorbreken (nu al bang zijn om te gaan slapen omdat ik dat gevoel weer krijg en vervolgens dat gevoel ook weer krijgen) is moeilijk.
Ik ben echter toch aan het overwegen om anti-depressiva te gaan proberen, want mij leven zou zoveel leuker kunnen zijn dan het nu is
Ik denk dat je je antwoord zelf al geeft, Leaf, in de eerste zin van je openingspost: "en ik heb weer behoorlijke last van mijn hypochondrie".
Wat je beschrijft is iets dat heel veel mensen hebben bij het in slaap vallen, soms verloopt dat proces niet zo vloeiend en "schok" je als het ware wakker terwijl je nog net niet echt sliep.
Ik vraag me af waar je je dan zorgen over maakt; wat dénk je dan dat er mis kan zijn? Waar is dat wakker worden met een snel kloppend hart dan een "symptoom" van volgens jou?
Ik denk dat je veel te veel zoekt in iets wat iedereen herkent en wat heel normaal is, zeker in tijden van stress, wanneer het inslapen wat moeilijker kan gaan.
Ik wil niet vervelend overkomen, maar volgens mij maak je van een muis een olifant en is het echte probleem hier de hypochondrie en niet het verschijnsel dat je beschrijft.
Je hebt het mooi omschreven Robo en ik denk ook dat je helemaal gelijk hebt. Ik probeer aan de hypochondrie ook het nodige te doen: ik ben bij een psycholoog en probeer mezelf in de hand te houden. Het is alleen heel moeilijk om bepaalde gedachtes te stoppen.
Ik ben heel bang dat dit bijv. iets in mijn hoofd is, terwijl mijn rationele kant zegt dat dat onzin is. Dus daar probeer ik dan naar te luisteren. Alleen die cirkel doorbreken (nu al bang zijn om te gaan slapen omdat ik dat gevoel weer krijg en vervolgens dat gevoel ook weer krijgen) is moeilijk.
Ik ben echter toch aan het overwegen om anti-depressiva te gaan proberen, want mij leven zou zoveel leuker kunnen zijn dan het nu is
zaterdag 16 mei 2009 om 11:01
zaterdag 16 mei 2009 om 11:05
quote:Mariannanas schreef op 16 mei 2009 @ 10:03:
Het klinkt als iets dat veel mensen (ik ook) hebben als ze in slaap aan het vallen zijn: ineens met een schokje "wakker worden". Ik heb dat regelmatig, soms voelt het alsof ik val of struikel, het gaat altijd gepaard met een schrikreactie, soms maak ik een snurkgeluid of schokken mijn benen of armen. Kortom: ik herken het, het is volgens mij redelijk normaal maar als je je zorgen maakt: even naar de huisarts.
Heel herkenbaar, wij noemen het hier in huis "stuipjes".
Je lichaam ontspant, je valt bijna in slaap, en op het randje van de slaap schrik je wakker van je eigen snurkgeluidjes of hoe je lichaam "trekt" door de ontspanning.
Het klinkt als iets dat veel mensen (ik ook) hebben als ze in slaap aan het vallen zijn: ineens met een schokje "wakker worden". Ik heb dat regelmatig, soms voelt het alsof ik val of struikel, het gaat altijd gepaard met een schrikreactie, soms maak ik een snurkgeluid of schokken mijn benen of armen. Kortom: ik herken het, het is volgens mij redelijk normaal maar als je je zorgen maakt: even naar de huisarts.
Heel herkenbaar, wij noemen het hier in huis "stuipjes".
Je lichaam ontspant, je valt bijna in slaap, en op het randje van de slaap schrik je wakker van je eigen snurkgeluidjes of hoe je lichaam "trekt" door de ontspanning.
zaterdag 16 mei 2009 om 11:34
Ik ben geen arts, ik pretendeer niet "de" oplossing te hebben voor je, maar ik had vroeger een vriendin die erg hypochondrisch was.
Dat was een grappige combinatie trouwens, zij was constant bang iets te krijgen, rende met ieder pukkeltje, elk hoestje en ieder hoofdpijntje naar de huisarts, terwijl ik een kankergen bleek te hebben en bij mij in de familie iedereen maar doodging!
Hoe dan ook, zij heeft alles bij elkaar toch bijna 10 jaar last gehad van de hypochondrie.
Wat haar uiteindelijk heeft geholpen was niet een therapeut, geen antidepressiva (raar om antidepressiva voor te schrijven voor een aandoening die eerder onder het obsessief-compulsieve spectrum valt trouwens), maar het volgende:
Ze besefte op een dag dat hypochondrie eigenlijk een overmatige fixatie op zichzelf was. Wanneer je zo bezig bent met je eigen gezondheid, met je eigen sterfelijkheid, met je eigen lijf, kijk je voortdurend naar binnen. Naar jezelf.
Al je aandacht is gericht op jou, al je angsten gaan om jou en je gezondheid, je energie verdwijnt in je hypochondrie.
Dus, dacht zij, ik ga iets doen om mezelf te dwingen mijn energie naar buiten te richten.
Bij ieder pijntje en het bijbehorende stressgevoel is ze begonnen iets voor een ander te doen. Heel stom, maar in plaats van te zenuwen over of ze huidkanker had ging ze dan bijvoorbeeld haar moeder bellen. Niet om te klagen over haar eigen angst, maar om te vragen hoe het met haar moeder ging.
En dan luisterde ze dus ook echt naar haar moeder. Ging een gesprek aan over iets buiten haarzelf, verlegde haar aandacht.
Zo deed ze dat iedere keer als ze stresste. 's Nachts ging dat wat moeilijker (ze kon soms niet slapen van de angst), maar dan schreef ze een lijstje van mensen die ze de volgende dag zou gaan bellen/zien, met daarachter vragen over hùn leven die ze zou kunnen stellen.
Dat deed ze consequent, ze was het namelijk zat, die hypochondrie.
En verdomd als het niet waar is: het werkte. Binnen een paar maanden was ze veel minder vaak bang, veel minder op zichzelf gericht, én ze was (echt waar) een leuker mens geworden.
Geen idee of dit therapeutisch verantwoord is, ook geen idee of dit zou werken voor een ander, maar ik ben altijd onder de indruk gebleven van haar actie.
En de onderliggende theorie, dat hypochondrie gewoon obsessieve fixatie is op jezelf, daar kan ik helemaal inkomen.
Dus, voor wat het waard is, ik wou het je vertellen.
Dat was een grappige combinatie trouwens, zij was constant bang iets te krijgen, rende met ieder pukkeltje, elk hoestje en ieder hoofdpijntje naar de huisarts, terwijl ik een kankergen bleek te hebben en bij mij in de familie iedereen maar doodging!
Hoe dan ook, zij heeft alles bij elkaar toch bijna 10 jaar last gehad van de hypochondrie.
Wat haar uiteindelijk heeft geholpen was niet een therapeut, geen antidepressiva (raar om antidepressiva voor te schrijven voor een aandoening die eerder onder het obsessief-compulsieve spectrum valt trouwens), maar het volgende:
Ze besefte op een dag dat hypochondrie eigenlijk een overmatige fixatie op zichzelf was. Wanneer je zo bezig bent met je eigen gezondheid, met je eigen sterfelijkheid, met je eigen lijf, kijk je voortdurend naar binnen. Naar jezelf.
Al je aandacht is gericht op jou, al je angsten gaan om jou en je gezondheid, je energie verdwijnt in je hypochondrie.
Dus, dacht zij, ik ga iets doen om mezelf te dwingen mijn energie naar buiten te richten.
Bij ieder pijntje en het bijbehorende stressgevoel is ze begonnen iets voor een ander te doen. Heel stom, maar in plaats van te zenuwen over of ze huidkanker had ging ze dan bijvoorbeeld haar moeder bellen. Niet om te klagen over haar eigen angst, maar om te vragen hoe het met haar moeder ging.
En dan luisterde ze dus ook echt naar haar moeder. Ging een gesprek aan over iets buiten haarzelf, verlegde haar aandacht.
Zo deed ze dat iedere keer als ze stresste. 's Nachts ging dat wat moeilijker (ze kon soms niet slapen van de angst), maar dan schreef ze een lijstje van mensen die ze de volgende dag zou gaan bellen/zien, met daarachter vragen over hùn leven die ze zou kunnen stellen.
Dat deed ze consequent, ze was het namelijk zat, die hypochondrie.
En verdomd als het niet waar is: het werkte. Binnen een paar maanden was ze veel minder vaak bang, veel minder op zichzelf gericht, én ze was (echt waar) een leuker mens geworden.
Geen idee of dit therapeutisch verantwoord is, ook geen idee of dit zou werken voor een ander, maar ik ben altijd onder de indruk gebleven van haar actie.
En de onderliggende theorie, dat hypochondrie gewoon obsessieve fixatie is op jezelf, daar kan ik helemaal inkomen.
Dus, voor wat het waard is, ik wou het je vertellen.
zaterdag 16 mei 2009 om 11:46
"Wat haar uiteindelijk heeft geholpen was niet een therapeut, geen antidepressiva (raar om antidepressiva voor te schrijven voor een aandoening die eerder onder het obsessief-compulsieve spectrum valt trouwens)"
Is niet raar, gebeurd heel vaak. Hypochondrie valt onder het 'anst' spectrum en daarbij kunnen anti-depressiva juist heel goed helpen. Wel is het natuurlijk symptoombestrijding, dus therapie oid is wel belangrijk daarnaast.
Is niet raar, gebeurd heel vaak. Hypochondrie valt onder het 'anst' spectrum en daarbij kunnen anti-depressiva juist heel goed helpen. Wel is het natuurlijk symptoombestrijding, dus therapie oid is wel belangrijk daarnaast.
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
zaterdag 16 mei 2009 om 13:57
Robo ik vind je verhaal heel verhelderend en erg bruikbaar!
Goed van je vriendin dat ze deze methode voor zichzelf bedacht heeft. Erg leerzaam voor andere hypochonders denk ik.
Ik heb een vriendin die ook zo is en het is zo treffend wat je schrijft, alles draait om de persoon. Ze zijn overmatig gefixeerd op zichzelf . Ik mijd deze vriendin ook om die reden het zuigt zoveel energie. Iedereen wordt erg moe van haar en ze word door anderen dus ook gemeden.
Wat ook opvallend is is dat als je oppert naar dit soort mensen positiever in het leven te gaan staan ze er zo hard tegenin gaan , want alles is de schuld van anderen, zij kunnen nergens wat aan doen. Ze zitten zo in die slachtofferrol. Het lijkt vaak of ze het wel comfortabel vinden om daarin te blijven.
Goed van je vriendin dat ze deze methode voor zichzelf bedacht heeft. Erg leerzaam voor andere hypochonders denk ik.
Ik heb een vriendin die ook zo is en het is zo treffend wat je schrijft, alles draait om de persoon. Ze zijn overmatig gefixeerd op zichzelf . Ik mijd deze vriendin ook om die reden het zuigt zoveel energie. Iedereen wordt erg moe van haar en ze word door anderen dus ook gemeden.
Wat ook opvallend is is dat als je oppert naar dit soort mensen positiever in het leven te gaan staan ze er zo hard tegenin gaan , want alles is de schuld van anderen, zij kunnen nergens wat aan doen. Ze zitten zo in die slachtofferrol. Het lijkt vaak of ze het wel comfortabel vinden om daarin te blijven.
zaterdag 16 mei 2009 om 14:17
Hoi Stoeptegel,
mijn vriendin had dat niet, dat ze vond dat alles de schuld was van anderen. Ze had er gewoon zelf heel veel last van, van die hypochondrie.
Het belemmerde haar best veel, ze was namelijk constant bezig met ziek zijn, ziek kunnen zijn, haar lijf, haar angsten.
Ik herken het dus niet zo wat je schrijft over het niet positief in het leven willen staan; ze was geen "slachtoffer" in ieder geval.
mijn vriendin had dat niet, dat ze vond dat alles de schuld was van anderen. Ze had er gewoon zelf heel veel last van, van die hypochondrie.
Het belemmerde haar best veel, ze was namelijk constant bezig met ziek zijn, ziek kunnen zijn, haar lijf, haar angsten.
Ik herken het dus niet zo wat je schrijft over het niet positief in het leven willen staan; ze was geen "slachtoffer" in ieder geval.
zaterdag 16 mei 2009 om 14:53
quote:Stoeptegel schreef op 16 mei 2009 @ 13:57:
Wat ook opvallend is is dat als je oppert naar dit soort mensen positiever in het leven te gaan staan ze er zo hard tegenin gaan , want alles is de schuld van anderen, zij kunnen nergens wat aan doen. Ze zitten zo in die slachtofferrol. Het lijkt vaak of ze het wel comfortabel vinden om daarin te blijven.
Wat onaardig gezegd, " dit soort mensen". Spreek anders alleen voor je vriendin!
Ben een hele erge hypochonder en ben daar verre van trots op.
Hypochondrie is een angststoornis, en dat is zeker niet comfortabel! Lulkoek.
On topic:
Ik slik wel antidepressiva. Mij helpt het heel goed. Voel me relaxter en pieker minder.
Wat ook opvallend is is dat als je oppert naar dit soort mensen positiever in het leven te gaan staan ze er zo hard tegenin gaan , want alles is de schuld van anderen, zij kunnen nergens wat aan doen. Ze zitten zo in die slachtofferrol. Het lijkt vaak of ze het wel comfortabel vinden om daarin te blijven.
Wat onaardig gezegd, " dit soort mensen". Spreek anders alleen voor je vriendin!
Ben een hele erge hypochonder en ben daar verre van trots op.
Hypochondrie is een angststoornis, en dat is zeker niet comfortabel! Lulkoek.
On topic:
Ik slik wel antidepressiva. Mij helpt het heel goed. Voel me relaxter en pieker minder.
zaterdag 16 mei 2009 om 15:33
Dat lijkt me goed om te weten voor Leaf, Titsandwits (hihi, grappige avatar heb je), dat de antidepressiva jou dus goed helpen.
Ik dacht dat hypochondrie een obsessieve stoornis was, maar niet dus.
Hoewel ik me dan (uit interesse) afvraag waar de grens ligt tussen een grote angst voor iets hebben en obsessief gedrag vertonen met betrekking tot iets...
Zoals mensen die de hele dag hun handen wassen (obsessief gedrag) doen dat vaak omdat ze angst hebben voor bacteriën, virussen, etc. Dus de obsessie komt voort uit de angst in sommige gevallen.
Ik vind het constante fixeren op je lijf en je gezondheid ook iets obsessiefs hebben, vandaar dat ik me dus afvraag wanneer iets een angststoornis heet, of een obsessief/compulsieve stoornis.
Ik dacht dat hypochondrie een obsessieve stoornis was, maar niet dus.
Hoewel ik me dan (uit interesse) afvraag waar de grens ligt tussen een grote angst voor iets hebben en obsessief gedrag vertonen met betrekking tot iets...
Zoals mensen die de hele dag hun handen wassen (obsessief gedrag) doen dat vaak omdat ze angst hebben voor bacteriën, virussen, etc. Dus de obsessie komt voort uit de angst in sommige gevallen.
Ik vind het constante fixeren op je lijf en je gezondheid ook iets obsessiefs hebben, vandaar dat ik me dus afvraag wanneer iets een angststoornis heet, of een obsessief/compulsieve stoornis.
zaterdag 16 mei 2009 om 16:36
@robo, het is niet iets obsessief, want hypchondrie is iets wat je onbewust steeds verder opbouwt.
Dat merk ik in ieder geval bij mezelf..
Ook al speur ik Google niet meer af op symptomen..
Ook al let ik niet meer op elk pijntje in mijn lichaam..
Onbewust ben ik er toch mee bezig en dat uit zich dan in.. Benauwdheid, flauwvallen, hoofdpijn etc.
Ik ben er echt niet trots op! het liefst voel ik me gewoon topfit..
Denk je dat wij bewust bezig zijn met ons zelf gek maken?
Tuurlijk niet!
I
Dat merk ik in ieder geval bij mezelf..
Ook al speur ik Google niet meer af op symptomen..
Ook al let ik niet meer op elk pijntje in mijn lichaam..
Onbewust ben ik er toch mee bezig en dat uit zich dan in.. Benauwdheid, flauwvallen, hoofdpijn etc.
Ik ben er echt niet trots op! het liefst voel ik me gewoon topfit..
Denk je dat wij bewust bezig zijn met ons zelf gek maken?
Tuurlijk niet!
I
zaterdag 16 mei 2009 om 17:04
Eh Jolief, dat onderscheid was mij drie posts terug ook al opgevallen, dat het dus een angststoornis is.
Dat wist ik niet, dat is me verteld, nu weet ik het wel.
Vervolgens vroeg ik me alleen af, zoals je in mijn post van 15.33u kunt lezen, waar dan soms de grens ligt.
Dus het was geen aanval op mensen met hypochondrie, ik snap dat het een angststoornis is, het was gewoon interesse.
Jammer dat je zo verdedigend reageert, het ging helemaal niet over jou persoonlijk of over dat ik per se vind dat het een obsessieve stoornis is, hypochondrie.
Dat wist ik niet, dat is me verteld, nu weet ik het wel.
Vervolgens vroeg ik me alleen af, zoals je in mijn post van 15.33u kunt lezen, waar dan soms de grens ligt.
Dus het was geen aanval op mensen met hypochondrie, ik snap dat het een angststoornis is, het was gewoon interesse.
Jammer dat je zo verdedigend reageert, het ging helemaal niet over jou persoonlijk of over dat ik per se vind dat het een obsessieve stoornis is, hypochondrie.
zaterdag 16 mei 2009 om 17:23
Robo, ik denk dat bij hypochondrie de ANGST overheerst. Natuurlijk ben je obsessief bezig met je lichaam of met dat van anderen. Maar het heeft, imo, niet zo iets " dwangmatigs" dat het compulsief/obsessief is. Naja, beetje moeilijk uit te leggen.
Voor Leaf: ik herken dat rare gevoel bij het in slaap vallen ook hoor. Maar dat is volgens mij niet iets waar je je zorgen over hoeft te maken; zoals je leest heeft bijna iedereen dat wel eens.
Het gevoel wat je daarna omschrijft komt op mij meer over als een paniekaanval.Heb ik veel gehad, vooral in bed als ik wakker werd. Inderdaad warm, zweten, trillen, duizelig en een hart dat wild tekeer ging. Moeilijk om daarna de slaap weer te vatten, sowieso niet meer leuk om naar bed te gaan!
Bedenk je maar dat ook een paniekgevoel uiteindelijk weer verdwijnt.
Als je meer wilt weten over het gebruik van AD, voel je vrij om te vragen!
Voor Leaf: ik herken dat rare gevoel bij het in slaap vallen ook hoor. Maar dat is volgens mij niet iets waar je je zorgen over hoeft te maken; zoals je leest heeft bijna iedereen dat wel eens.
Het gevoel wat je daarna omschrijft komt op mij meer over als een paniekaanval.Heb ik veel gehad, vooral in bed als ik wakker werd. Inderdaad warm, zweten, trillen, duizelig en een hart dat wild tekeer ging. Moeilijk om daarna de slaap weer te vatten, sowieso niet meer leuk om naar bed te gaan!
Bedenk je maar dat ook een paniekgevoel uiteindelijk weer verdwijnt.
Als je meer wilt weten over het gebruik van AD, voel je vrij om te vragen!
woensdag 20 mei 2009 om 07:53
Titsandwits: heel graag. Ik heb wel een paar vraagjes.
Heb jij het gebruik van AD langzaam opgebouwd?
Werden je klachten in het begin eerder erger dan minder? (dat is tenminste wat ik in mijn omgeving hoor)
En heb jij in het begin nog iets erbij gebruikt van een rustgevend middel?
Ik ga a.s. vrijdag naar de huisarts en dan ga ik dit soort dingen met hem bespreken, maar vind het ook prettig om het te horen van iemand die het daadwerkelijk gebruikt
Heb jij het gebruik van AD langzaam opgebouwd?
Werden je klachten in het begin eerder erger dan minder? (dat is tenminste wat ik in mijn omgeving hoor)
En heb jij in het begin nog iets erbij gebruikt van een rustgevend middel?
Ik ga a.s. vrijdag naar de huisarts en dan ga ik dit soort dingen met hem bespreken, maar vind het ook prettig om het te horen van iemand die het daadwerkelijk gebruikt
