Ik leef met een zus met anorexia

Beste lezer, ik zit al een langere tijd met frustraties en ik krop het allemaal op. Ik merk dat van mij af schrijven zo ongeveer de enige optie is dus wil ik graag mijn verhaal met jullie delen.

Mijn zus was 17 toen het begon. MBO 4 opleiding afgerond, bezig met een HBO studie en een leuke sport voor drie keer in de week, korfballen. Niks aan de hand, het lijkt het luxe leventje waar we allemaal van dromen. Alles kwam op haar pad en er leek niks mis te gaan. Totdat zij opeens uitval van de benen kreeg. Vaak in combinatie met migraine, wat in de familie zit, maar soms ook apart. Bij de korfbal zakte ook vaker door de benen en uiteindelijk kwam toch de huisarts maar even op bezoek. Achteraf gezien was het een burn-out, maar op dat moment werd dat niet geconstateerd. Bij spanningen en stress vielen haar benen steeds vaker uit, dit kon tot 24 uur duren. We moesten haar tillen naar boven, aankleden/uitkleden, noem maar op. Tot op een dag dat de benen niet voor (maar) 24 uur uitvielen, maar langer duurde. Dag in, dag uit.. de benen bleven het nog niet doen. Op de zijkant van de voeten lopen, wat nog enigszins kon was het gevolg. Ze kwam in de rolstoel terecht. De ene dag kon ze een beetje lopen, de andere dag bleef ze in de rolstoel zitten. Maar in een rolstoel is natuurlijk niet wat je verwacht op je 17e. En al helemaal niet waar je op hoopt. Door het weinig kunnen bewegen, maar wel evenveel eten als de rest van het gezin, begint ze wat te denken. Ze begint de tussendoortjes te skippen en begint met buikspieroefeningen voor de tv, tot ergernissen aan toe van de rest van het gezin. Van het een kwam het ander.. ze ontwikkelde een eetstoornis: anorexia nervosa. Ondertussen al 2 keer intern gezeten in een kliniek voor eetstoornissen, van kliniek verwisseld en op het randje van de dood gelegen aan de sondevoeding in het ziekenhuis. Ze weet precies hoe ver ze kan gaan, en daar maakt ze gebruik van. Ondertussen gaan haar organen eraan en ze weet het donders goed. Ook zijn we al in gezinstherapie geweest.. Hoe ga je hier mee om? Hoe reageer je? Wat doe je in welke situatie? We hebben van alles geprobeerd. Mijn broertje was 12 toen het begon. Praat ondertussen nog steeds met een maatschappelijk werker. Ik ben weer op zoek naar een psycholoog en het gaat nog niet de goede kant op met mijn zus.

Inmiddels is ze 24 jaar, mijn broertje 18 en ik ben 22. Mijn ouders zijn nog bij elkaar en we strijden elke dag. Mijn zus tegen haar eetstoornis, en wij strijden mee. Onbegrip, verdriet, machteloosheid.. we kunnen er niet meer tegen. Ze woont al wel 2 jaar op zichzelf, elke dag in strijd met de anorexia. De weekenden dat ze thuis komt, is het wachten op gezeur omtrent het eten. Maar ook daarnaast. De controle die zij wil uitoefenen, het onbegrip van ons naar haar toe, boosheid, het is zo frustrerend. Wij leven met z'n allen al 6 jaar in strijd met mijn zus haar anorexia.

Ik ben benieuwd of er mensen, net als ik, leven met iemand met anorexia. Ik weet tegenwoordig niet meer hoe ik het even van mij af kan zetten, want ik leef wel met mijn zus die anorexia heeft, maar ik heb geen anorexia. En dat vergeet ik som..

Celaena_Aelin schreef: ↑

27-12-2018 18:10

Is er wel eens systeemtherapie geweest? Daarin zou jij namelijk dit soort dingen uit kunnen spreken.

wij hebben al gezinstherapie gehad.

Na een lange tijd alles nog eens teruggelezen! Een tijdje weggeweest van dit forum kun je wel zeggen. Sorry hiervoor, en iedereen nogmaals bedankt voor de lieve, steunende berichten. Deze hebben me echt goed gedaan.

Even kijken hoe het nu gaat..
Inmiddels is mijn zus redelijk stabiel. Ze is net afgelopen september 25 geworden en het gaat redelijk goed.. (afkloppen) Ze heeft al een tijdje een vriend hier in de buurt dus komt af en toe aanwaaien met hem. Een erg leuke jongen die goeie invloed op haar heeft. Ze is van donderdagavond t/m zondagavond bij hem en van zondagavond t/m donderdagavond is ze op haar zelf in Woerden. Dit gaat tot nu toe erg goed. Ze is gestopt met haar therapie omdat zij niks meer voor haar kunnen doen. Ze krijgt daarin tegen wel een soort thuiszorg. Dit bevalt erg goed voor haar en ze heeft een goede klik met die vrouw. Zo nu en dan komt ze, als ze bij die jongen is, bij ons aanwaaien voor een kopje thee en is daarna ook weer weg. De spanningen rondom eten zijn dus bijna tot niet aanwezig. Dit is fijn en ik kan zelfs ernaar uit kijken als ze even langs wipt. De band tussen haar en mij gaat de goeie kant op en ik kom zelfs al avonden bij haar en haar vriend eten. Dit kan ik goed loskoppelen van huis. Zodra ze bij ons thuis eet, heb ik er heel veel moeite mee. Ik heb dan het gevoel dat het deels mijn verantwoordelijkheid is omdat het mijn thuis is. (Ookal weet ik dat het niet mijn verantwoordelijkheid is maar die van haarzelf!) Terwijl als ik bij hun kom eten, bij die vriend thuis, is het prima te doen en kan ik het goed loslaten dat het niet meer mijn probleem is. We zijn dan inmiddels bij hém thuis.

Met andere woorden, ik wilde jullie even laten weten dat het redelijk goed gaat. Ze is tenminste stabiel nu.

Daarnaast heb ik (eindelijk) ook zelf hulp gevraagd. Ik ga elke week naar de psycholoog en het onderdeel 'zus' heb ik inmiddels afgesloten. Nu ga ik aan het werk met mijzelf en mijn eigen zelfbeeld en hoop ik dat ik ook de goeie kant op ga!

Ik vond het wel zo eerlijk jullie even te laten weten hoe de vlag er nu bij hangt. Aangezien ik jullie ook de probleemkant heb verteld.