Gezondheid
alle pijlers
Ik leef met een zus met anorexia
dinsdag 25 december 2018 om 17:21
Beste lezer, ik zit al een langere tijd met frustraties en ik krop het allemaal op. Ik merk dat van mij af schrijven zo ongeveer de enige optie is dus wil ik graag mijn verhaal met jullie delen.
Mijn zus was 17 toen het begon. MBO 4 opleiding afgerond, bezig met een HBO studie en een leuke sport voor drie keer in de week, korfballen. Niks aan de hand, het lijkt het luxe leventje waar we allemaal van dromen. Alles kwam op haar pad en er leek niks mis te gaan. Totdat zij opeens uitval van de benen kreeg. Vaak in combinatie met migraine, wat in de familie zit, maar soms ook apart. Bij de korfbal zakte ook vaker door de benen en uiteindelijk kwam toch de huisarts maar even op bezoek. Achteraf gezien was het een burn-out, maar op dat moment werd dat niet geconstateerd. Bij spanningen en stress vielen haar benen steeds vaker uit, dit kon tot 24 uur duren. We moesten haar tillen naar boven, aankleden/uitkleden, noem maar op. Tot op een dag dat de benen niet voor (maar) 24 uur uitvielen, maar langer duurde. Dag in, dag uit.. de benen bleven het nog niet doen. Op de zijkant van de voeten lopen, wat nog enigszins kon was het gevolg. Ze kwam in de rolstoel terecht. De ene dag kon ze een beetje lopen, de andere dag bleef ze in de rolstoel zitten. Maar in een rolstoel is natuurlijk niet wat je verwacht op je 17e. En al helemaal niet waar je op hoopt. Door het weinig kunnen bewegen, maar wel evenveel eten als de rest van het gezin, begint ze wat te denken. Ze begint de tussendoortjes te skippen en begint met buikspieroefeningen voor de tv, tot ergernissen aan toe van de rest van het gezin. Van het een kwam het ander.. ze ontwikkelde een eetstoornis: anorexia nervosa. Ondertussen al 2 keer intern gezeten in een kliniek voor eetstoornissen, van kliniek verwisseld en op het randje van de dood gelegen aan de sondevoeding in het ziekenhuis. Ze weet precies hoe ver ze kan gaan, en daar maakt ze gebruik van. Ondertussen gaan haar organen eraan en ze weet het donders goed. Ook zijn we al in gezinstherapie geweest.. Hoe ga je hier mee om? Hoe reageer je? Wat doe je in welke situatie? We hebben van alles geprobeerd. Mijn broertje was 12 toen het begon. Praat ondertussen nog steeds met een maatschappelijk werker. Ik ben weer op zoek naar een psycholoog en het gaat nog niet de goede kant op met mijn zus.
Inmiddels is ze 24 jaar, mijn broertje 18 en ik ben 22. Mijn ouders zijn nog bij elkaar en we strijden elke dag. Mijn zus tegen haar eetstoornis, en wij strijden mee. Onbegrip, verdriet, machteloosheid.. we kunnen er niet meer tegen. Ze woont al wel 2 jaar op zichzelf, elke dag in strijd met de anorexia. De weekenden dat ze thuis komt, is het wachten op gezeur omtrent het eten. Maar ook daarnaast. De controle die zij wil uitoefenen, het onbegrip van ons naar haar toe, boosheid, het is zo frustrerend. Wij leven met z'n allen al 6 jaar in strijd met mijn zus haar anorexia.
Ik ben benieuwd of er mensen, net als ik, leven met iemand met anorexia. Ik weet tegenwoordig niet meer hoe ik het even van mij af kan zetten, want ik leef wel met mijn zus die anorexia heeft, maar ik heb geen anorexia. En dat vergeet ik som..
Mijn zus was 17 toen het begon. MBO 4 opleiding afgerond, bezig met een HBO studie en een leuke sport voor drie keer in de week, korfballen. Niks aan de hand, het lijkt het luxe leventje waar we allemaal van dromen. Alles kwam op haar pad en er leek niks mis te gaan. Totdat zij opeens uitval van de benen kreeg. Vaak in combinatie met migraine, wat in de familie zit, maar soms ook apart. Bij de korfbal zakte ook vaker door de benen en uiteindelijk kwam toch de huisarts maar even op bezoek. Achteraf gezien was het een burn-out, maar op dat moment werd dat niet geconstateerd. Bij spanningen en stress vielen haar benen steeds vaker uit, dit kon tot 24 uur duren. We moesten haar tillen naar boven, aankleden/uitkleden, noem maar op. Tot op een dag dat de benen niet voor (maar) 24 uur uitvielen, maar langer duurde. Dag in, dag uit.. de benen bleven het nog niet doen. Op de zijkant van de voeten lopen, wat nog enigszins kon was het gevolg. Ze kwam in de rolstoel terecht. De ene dag kon ze een beetje lopen, de andere dag bleef ze in de rolstoel zitten. Maar in een rolstoel is natuurlijk niet wat je verwacht op je 17e. En al helemaal niet waar je op hoopt. Door het weinig kunnen bewegen, maar wel evenveel eten als de rest van het gezin, begint ze wat te denken. Ze begint de tussendoortjes te skippen en begint met buikspieroefeningen voor de tv, tot ergernissen aan toe van de rest van het gezin. Van het een kwam het ander.. ze ontwikkelde een eetstoornis: anorexia nervosa. Ondertussen al 2 keer intern gezeten in een kliniek voor eetstoornissen, van kliniek verwisseld en op het randje van de dood gelegen aan de sondevoeding in het ziekenhuis. Ze weet precies hoe ver ze kan gaan, en daar maakt ze gebruik van. Ondertussen gaan haar organen eraan en ze weet het donders goed. Ook zijn we al in gezinstherapie geweest.. Hoe ga je hier mee om? Hoe reageer je? Wat doe je in welke situatie? We hebben van alles geprobeerd. Mijn broertje was 12 toen het begon. Praat ondertussen nog steeds met een maatschappelijk werker. Ik ben weer op zoek naar een psycholoog en het gaat nog niet de goede kant op met mijn zus.
Inmiddels is ze 24 jaar, mijn broertje 18 en ik ben 22. Mijn ouders zijn nog bij elkaar en we strijden elke dag. Mijn zus tegen haar eetstoornis, en wij strijden mee. Onbegrip, verdriet, machteloosheid.. we kunnen er niet meer tegen. Ze woont al wel 2 jaar op zichzelf, elke dag in strijd met de anorexia. De weekenden dat ze thuis komt, is het wachten op gezeur omtrent het eten. Maar ook daarnaast. De controle die zij wil uitoefenen, het onbegrip van ons naar haar toe, boosheid, het is zo frustrerend. Wij leven met z'n allen al 6 jaar in strijd met mijn zus haar anorexia.
Ik ben benieuwd of er mensen, net als ik, leven met iemand met anorexia. Ik weet tegenwoordig niet meer hoe ik het even van mij af kan zetten, want ik leef wel met mijn zus die anorexia heeft, maar ik heb geen anorexia. En dat vergeet ik som..
dinsdag 25 december 2018 om 20:26
Ik weet er alles van. Alles.
Ik heb ook een zus met anorexia. Ik ken de spanningen en ruzie's rondom het eten. Het op tenen lopen. Totdat ze weer een confrontatie uitlokt om weer op hoge poten weg te gaan net voordat er gegeten zou moeten worden.
Ik ken de impact op het hele gezinsleven. Iedereen leidt er onder. Alles draait om die neurose.
En je zult het nooit kunnen begrijpen. Nooit.
Ik heb ook een zus met anorexia. Ik ken de spanningen en ruzie's rondom het eten. Het op tenen lopen. Totdat ze weer een confrontatie uitlokt om weer op hoge poten weg te gaan net voordat er gegeten zou moeten worden.
Ik ken de impact op het hele gezinsleven. Iedereen leidt er onder. Alles draait om die neurose.
En je zult het nooit kunnen begrijpen. Nooit.
Klopt. En onvermogen om los te kunnen laten. Wat weer dus voortkomt uit die irreële hang naar controle.
dinsdag 25 december 2018 om 20:29
Botte reactie, maar een stoornis verloopt vaak net zo als een verslaving. Ondanks alle goede hulp en bedoelingen ten spijt van de hele familie, zal ze dit zelf moeten kunnen oplossen.
Zolang de aandacht en de focus van jullie allemaal op haar blijven liggen is de noodzaak er waarschijnlijk (noch) niet en controleert ze niet alleen haar gewicht, maar jullie allemaal.
Los van bovenstaande is letterlijk loslaten het moeilijkste dat er is, maar vaak wel het beste.
Heel veel succes.
Zolang de aandacht en de focus van jullie allemaal op haar blijven liggen is de noodzaak er waarschijnlijk (noch) niet en controleert ze niet alleen haar gewicht, maar jullie allemaal.
Los van bovenstaande is letterlijk loslaten het moeilijkste dat er is, maar vaak wel het beste.
Heel veel succes.
dinsdag 25 december 2018 om 20:42
Mee eens! Doordat het hele gezin erin mee gaat, is dat nu haar rol ook in het gezin. Loslaten zou moeilijk zijn, maar misschien ook echt goed doen.redhead70 schreef: ↑25-12-2018 20:29Botte reactie, maar een stoornis verloopt vaak net zo als een verslaving. Ondanks alle goede hulp en bedoelingen ten spijt van de hele familie, zal ze dit zelf moeten kunnen oplossen.
Zolang de aandacht en de focus van jullie allemaal op haar blijven liggen is de noodzaak er waarschijnlijk (noch) niet en controleert ze niet alleen haar gewicht, maar jullie allemaal.
Los van bovenstaande is letterlijk loslaten het moeilijkste dat er is, maar vaak wel het beste.
Heel veel succes.
Ik ben zelf jouw zus geweest, maar ik was er redelijk snel weer vanaf gelukkig. Heb later een stuk gelezen wat een van m'n zusjes over die tijd had geschreven en vond dat heel confronterend. Heel veel sterkte, het is niet niets wat je meemaakt.
dinsdag 25 december 2018 om 21:24
Momenteel niet.anoniemzusje_ schreef: ↑25-12-2018 19:08Dit gaat inderdaad echt zo. Geestelijk is ze ontzettend achteruit gegaan qua gedrag/leeftijd. Op haar 18e was ze nog volwassener dan nu op haar 24e. En we horen inderdaad vaak genoeg: 'Dan eet ik wel niks meer!' En legt ze het probleem bij ons neer, en zijn wij in haar ogen verantwoordelijk voor dat zij niet eet. Vraagje tussendoor, heb je er zelf met een anorexia patient te maken?
Een middelbare school vriendin van me had anorexia.
Als haar ouders haar een appel gaven, smeet ze die buiten in de struiken.
Ze kon nogal fel en veroordelend zijn. En eisend, ook naar mij toe.
Iemand met boulimia, met "vreetpartijen" was een loser, volgens haar.
Ik ben intens verdrietig geweest over hoe ze me heeft behandeld.
Mijn hart brak.
Ik dacht altijd dat anorexia-patiënten lieve, onzekere meisjes waren.
dinsdag 25 december 2018 om 21:37
Hoe langer je met een dergelijke stoornis/verslaving rondloopt, hoe moeilijker je er vanaf komt. Dit is nu een deel geworden van wie ze is. Ongelofelijk moeilijk om mee te stoppen, maar niet onmogelijk. Ze zal die keuze zelf moeten maken.. Dit is iets wat ze zelf heel goed weet.. Weinig eten/ geen energie hebben en alleen bezig zijn met controle betreft inname voedsel maakt van niemand een leuk mens. Ze is doodongelukkig. En achter anorexia steken vaak allemaal andere problematiek. Ik geloof dat 1 op de 3 patiënten te maken hebben gehad met seksueel misbruik. Het is vaak makkelijker om alleen maar bezig te zijn met gewicht en voedsel. Ik snap heel goed dat jullie er allemaal onder lijden en het je boos kan maken. Ik hoop dat ze een goede vertrouwingsband met haar therapeut heeft en mag helen. Sterkte jullie.
!
woensdag 26 december 2018 om 22:10
Ontzettend zwaar als zus. Kies voor jezelf, vraag evt hulp hierbij. Leef jouw leven. Kijk goed naar wat jouw grenzen zijn mbt contact. Het zal een soort rouwproces zijn. Misschien wordt je zus ooit ‘beter’, misschien ook niet. Ga daar niet op wachten. Jij kan niet zorgen voor haar geluk, wel voor dat van jezelf. Waak er ook voor dat je niet teveel wil zorgen voor je ouders en broertje, ook daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Heel veel sterkte in elk geval!
anoniem_317117 wijzigde dit bericht op 26-12-2018 22:18
14.67% gewijzigd
woensdag 26 december 2018 om 22:18
Het lijkt soms wel een machtsspel. De familie gaat er in mee. Begrijpelijk, maar helaas niet de oplossing. Die ligt grotendeels bij de patient zelf. Hoe moeilijk dat ook is. Maar zo triest om te lezen dat een heel gezin hier bijna aan onderdoor gaat. Ze houden van hun familielid maar tegelijkertijd staan ze praktisch machteloos en komen ze niet toe aan een normaal gezinsleven. Sterkte TO. Voel je niet schuldig over je gevoel.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
woensdag 26 december 2018 om 22:23
donderdag 27 december 2018 om 14:14
Nee zeker niet, het wordt niet geaccepteerd dat ze zich niet aan de regels houdt, en die kans krijgt ze ook niet.Celaena_Aelin schreef: ↑25-12-2018 21:30Begrijp ik nu goed dat je zus van je ouders de kans krijgt om zich niet aan de regels te houden, en dat er eigenlijk meegegaan wordt in haar ziekte?
donderdag 27 december 2018 om 14:15
donderdag 27 december 2018 om 14:15
Lief, dankjewel!!RogerPriddy schreef: ↑26-12-2018 22:10Ontzettend zwaar als zus. Kies voor jezelf, vraag evt hulp hierbij. Leef jouw leven. Kijk goed naar wat jouw grenzen zijn mbt contact. Het zal een soort rouwproces zijn. Misschien wordt je zus ooit ‘beter’, misschien ook niet. Ga daar niet op wachten. Jij kan niet zorgen voor haar geluk, wel voor dat van jezelf. Waak er ook voor dat je niet teveel wil zorgen voor je ouders en broertje, ook daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Heel veel sterkte in elk geval!
donderdag 27 december 2018 om 14:18
Ze krijgt sowieso de aandacht niet meer door de weeks, ze woont namelijk niet meer thuis. Maar als familie zijnde, kun je niet zo denken. Stel dat het wel gebeurd, dan hou je voor altijd een schuldgevoel.MissMaran schreef: ↑26-12-2018 22:23En als iedereen haar zou laten vallen, is dan niet alle reden voor haar gedrag verdwenen als ze geen aandacht meer krijgt.
Zodat ze er zelf mee stopt?
Ik vraag me af of je als familielid wel eens op een punt komt dat je denkt, nou dan maar doodgaan als ze dat wil.
Of blijft het doodeng?
Natuurlijk heb ik wel eens een moment van; jo dan niet hoor. Maar echt op zo'n punt komen van; zoek het uit.. gebeurd niet..
donderdag 27 december 2018 om 18:06
Ik geloof niet dat het om een machtsspel ging bij mijn zus. Zo steekt ze niet in elkaar. Maar wat ik wel weet, is dat het een aantal jaren van mijn jeugd grondig verkloot heeft. Alles draaide om haar en eigenlijk was ik te veel. Mijn moeder werd er overspannen van en reageerde dat af op mij.SweetFirefly schreef: ↑26-12-2018 22:18Het lijkt soms wel een machtsspel. De familie gaat er in mee. Begrijpelijk, maar helaas niet de oplossing. Die ligt grotendeels bij de patient zelf. Hoe moeilijk dat ook is. Maar zo triest om te lezen dat een heel gezin hier bijna aan onderdoor gaat. Ze houden van hun familielid maar tegelijkertijd staan ze praktisch machteloos en komen ze niet toe aan een normaal gezinsleven. Sterkte TO. Voel je niet schuldig over je gevoel.
Aandacht vragen is niet het doel van iemand met anorexia dus nee, dit werkt niet.MissMaran schreef: ↑26-12-2018 22:23En als iedereen haar zou laten vallen, is dan niet alle reden voor haar gedrag verdwenen als ze geen aandacht meer krijgt.
Zodat ze er zelf mee stopt?
Ik vraag me af of je als familielid wel eens op een punt komt dat je denkt, nou dan maar doodgaan als ze dat wil.
Of blijft het doodeng?
En doodgaan als ze dat wil.... een anorexia patient heeft niet het doel om te sterven. Ze ziet zichzelf tig x uitvergroot en denkt heel irreëel.
Onderschat anorexia niet. Het is een destructieve geestesziekte, net als schizofrenie, of iets anders.
De ziekte vormt echter helaas geen gevaar naar de omgeving, de patient richt alleen zichzelf ten gronde. Ik zeg helaas, want op die manier kun je niet echt ingrijpen. Als wij hadden gekund, hadden we mijn zus gedwongen laten opnemen. Maar ze was volwassen toen ze de ziekte kreeg. Dus dat ging niet.
donderdag 27 december 2018 om 18:32
Hoi TO,
Ik lees al tijden mee hier, maar nooit wat gepost. Ik heb even een account aangemaakt om je een hart onder de riem te steken en om te vertellen dat ik een vergelijkbare ervaring heb met mijn zus.
Bij mijn zus begon het toen zij 14 was en ik 12. Dit was geen anorexia, maar een psychische stoornis die een enorme stempel drukte op het hele gezin. Inmiddels (18 jaar later alweer) gaat het goed met ons beiden. Maar voor zowel mijn zus als voor mij heeft dit erg lang geduurd. Ik ben dit jaar begonnen met schematherapie omdat ik zo'n last heb van de ervaringen in het verleden en de patronen waarin ik zat, als onderdeel van het gezin. Dit heeft heel veel problemen opgeleverd in mijn relaties met mannen en vriendschappen. Het is eindelijk weer in een rustiger vaarwater gekomen en het gaat nu eigenlijk goed. Ik wil dus alleen maar zeggen dat je heel goed op jezelf moet letten, en zorg ervoor dat er ook ruimte is voor jou in je gezin. Ja, je zus is ernstig ziek en dat is heel vervelend, maar jij bent er ook nog. Dat moet je niet vergeten.
Mijn zus is er inmiddels ook bovenop, na 2,5 jaar intensieve behandeling.
Sterkte TO!
Ik lees al tijden mee hier, maar nooit wat gepost. Ik heb even een account aangemaakt om je een hart onder de riem te steken en om te vertellen dat ik een vergelijkbare ervaring heb met mijn zus.
Bij mijn zus begon het toen zij 14 was en ik 12. Dit was geen anorexia, maar een psychische stoornis die een enorme stempel drukte op het hele gezin. Inmiddels (18 jaar later alweer) gaat het goed met ons beiden. Maar voor zowel mijn zus als voor mij heeft dit erg lang geduurd. Ik ben dit jaar begonnen met schematherapie omdat ik zo'n last heb van de ervaringen in het verleden en de patronen waarin ik zat, als onderdeel van het gezin. Dit heeft heel veel problemen opgeleverd in mijn relaties met mannen en vriendschappen. Het is eindelijk weer in een rustiger vaarwater gekomen en het gaat nu eigenlijk goed. Ik wil dus alleen maar zeggen dat je heel goed op jezelf moet letten, en zorg ervoor dat er ook ruimte is voor jou in je gezin. Ja, je zus is ernstig ziek en dat is heel vervelend, maar jij bent er ook nog. Dat moet je niet vergeten.
Mijn zus is er inmiddels ook bovenop, na 2,5 jaar intensieve behandeling.
Sterkte TO!
donderdag 27 december 2018 om 19:26
Systeemtherapie, voor een familielid van de anorexia patient? Leg eens uit?Celaena_Aelin schreef: ↑27-12-2018 18:10Is er wel eens systeemtherapie geweest? Daarin zou jij namelijk dit soort dingen uit kunnen spreken.
Nou ja, ik denk niet dat dit er al was in de jaren 80. Toen speelde het probleem voor mij het meest. Toen groeide ik thuis op bij mijn ouders en mijn zus. En natuurlijk is het wel altijd daarna zo geweest dat vooral mijn moeder meer met mijn zus bezig was dan met mij. Mijn zus was de kwetsbaarste, en die moest beschermd worden. Die kreeg altijd gelijk.
En het speelt nu nog wel, maar ik woon nu ver weg. Ik heb het een beetje los kunnen laten.
Maar als gezin leven we allang niet meer. Ik woon op mij zelf en ben getrouwd, mijn zus woont op zichzelf, en mijn vader is overleden.
donderdag 27 december 2018 om 20:14
Bij systeemtherapie wordt er gekeken naar het systeem, het gezin in dit geval, en waar zij tegenaan lopen. Welke impact heeft de aandoening en het gedrag op het systeem, wat doet het met hen. Niet alleen de patiënt, maar ook het gezin eromheen krijgt dan therapie.iones schreef: ↑27-12-2018 19:26Systeemtherapie, voor een familielid van de anorexia patient? Leg eens uit?
Nou ja, ik denk niet dat dit er al was in de jaren 80. Toen speelde het probleem voor mij het meest. Toen groeide ik thuis op bij mijn ouders en mijn zus. En natuurlijk is het wel altijd daarna zo geweest dat vooral mijn moeder meer met mijn zus bezig was dan met mij. Mijn zus was de kwetsbaarste, en die moest beschermd worden. Die kreeg altijd gelijk.
En het speelt nu nog wel, maar ik woon nu ver weg. Ik heb het een beetje los kunnen laten.
Maar als gezin leven we allang niet meer. Ik woon op mij zelf en ben getrouwd, mijn zus woont op zichzelf, en mijn vader is overleden.
Variant hierop, die voor TO en jou misschien beter past (maar wel wat onbekender is), is contextuele therapie, ook wel bekend als ‘Duplopoppetjes-therapie). Lastige is dat omdat deze therapie onbekender is, hij ook minder vaak vergoed wordt.
donderdag 27 december 2018 om 20:16
Dat eerste had mij zinvol geleken in die tijd.
Hoewel ik denk dat ze niet open gestaan hadden voor therapie, mijn vader en moeder. Je gaat geen vreemden betrekken bij je problemen, je hangt je vuile was niet buiten, etc etc.
Maar nu lijkt het me niet meer haalbaar. Vooral omdat er heel veel ontkend wordt inmiddels, dan weer door mijn moeder, dan weer door mijn zus.
Hoewel ik denk dat ze niet open gestaan hadden voor therapie, mijn vader en moeder. Je gaat geen vreemden betrekken bij je problemen, je hangt je vuile was niet buiten, etc etc.
Maar nu lijkt het me niet meer haalbaar. Vooral omdat er heel veel ontkend wordt inmiddels, dan weer door mijn moeder, dan weer door mijn zus.
donderdag 27 december 2018 om 20:19
Het goede nieuws: voor contextuele therapie heb je je gezin niet nodig.iones schreef: ↑27-12-2018 20:16Dat eerste had mij zinvol geleken in die tijd.
Hoewel ik denk dat ze niet open gestaan hadden voor therapie, mijn vader en moeder. Je gaat geen vreemden betrekken bij je problemen, je hangt je vuile was niet buiten, etc etc.
Maar nu lijkt het me niet meer haalbaar. Vooral omdat er heel veel ontkend wordt inmiddels, dan weer door mijn moeder, dan weer door mijn zus.
