Gezondheid
alle pijlers
Mijn man heeft kanker
vrijdag 16 maart 2007 om 19:24
De laatste uren van het einde,
dan wordt de wereld klein.
Is plotseling alles onbeduidend,
tot het laatste beetje pijn.
Wat wij zo indrukwekkend vonden,
verliest zijn glans, verliest zijn zin.
Maar achter die gesloten ogen, glanst een gigantisch groot begin
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt,
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
aleen maar een man alleen maar een vrouw,
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
dikke knuffel*;
dan wordt de wereld klein.
Is plotseling alles onbeduidend,
tot het laatste beetje pijn.
Wat wij zo indrukwekkend vonden,
verliest zijn glans, verliest zijn zin.
Maar achter die gesloten ogen, glanst een gigantisch groot begin
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt,
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
aleen maar een man alleen maar een vrouw,
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
dikke knuffel*;
zaterdag 17 maart 2007 om 09:54
Hallo allemaal.
T valt niet mee om hier weer te schrijven. Het was een mooie uitvaart en ik heb het gevoel dat ik alles gedaan heb tot aan het laatste toe. Maar nu komt de moeilijkste tijd. Ik was donderdag bij mijn zus en toen ik terugreed pakte ik mijn gsm om, gewoontegetrouw, Ray een sms te sturen dat ik eraan kwam.... Vandaag liep ik verdwaasd door de winkel om boodschappen te doen, maar kon niet even met Ray overleggen wat we zouden eten.... Gisteren Corry laten komen om met mij het huis te poetsen, dat zou Ray fijn gevonden te hebben. Maar bijna klaar overviel me zo'n intens verdriet. Ik denk bij mezelf hoe kom ik hier ooit doorheen, hoe kom ik hier ooit overheen..... Pijn en verdriet beheerst nu alles. Ik wil wel iemand zien, dan weer niet. Spreek af om niet alleen te zijn, bel vervolgens weer af.... Heb gisteren bijna 12 uur geslapen zo moe als ik ben. Helaas wordt ik steeds weer wakker en dan komt de pijn in golfjes, golven en complete tsunami's. En tussen het verdriet door MOET je dus aan praktische dingen denken zoals verzekeringen, notaris etc. Fijn dat ik thuis ben tussen al onze spulletjes, het volgende moment wil ik weg, weg van al die herinneringen. En dan ineens wil ik zo graag die arm ff om me heen, even de geruststellende woorden van Ray, t komt wel goed roomke, we komen een heel eind.... Het idee dat ik nooit meer zijn stem zal horen dat ik gisteren dacht was ie maar zanger ipv saxofonist, dan kon ik dat nog wel. Maar zijn saxofoonmuziek is ook erg belangrijk dus ook dat is weer zo dubbel.... En van onze vakanties zijn geen videobanden of zo.... Bovendien zou dat misschien nu ook wel te pijnlijk zijn....
Wat moet ik nu toch......
T valt niet mee om hier weer te schrijven. Het was een mooie uitvaart en ik heb het gevoel dat ik alles gedaan heb tot aan het laatste toe. Maar nu komt de moeilijkste tijd. Ik was donderdag bij mijn zus en toen ik terugreed pakte ik mijn gsm om, gewoontegetrouw, Ray een sms te sturen dat ik eraan kwam.... Vandaag liep ik verdwaasd door de winkel om boodschappen te doen, maar kon niet even met Ray overleggen wat we zouden eten.... Gisteren Corry laten komen om met mij het huis te poetsen, dat zou Ray fijn gevonden te hebben. Maar bijna klaar overviel me zo'n intens verdriet. Ik denk bij mezelf hoe kom ik hier ooit doorheen, hoe kom ik hier ooit overheen..... Pijn en verdriet beheerst nu alles. Ik wil wel iemand zien, dan weer niet. Spreek af om niet alleen te zijn, bel vervolgens weer af.... Heb gisteren bijna 12 uur geslapen zo moe als ik ben. Helaas wordt ik steeds weer wakker en dan komt de pijn in golfjes, golven en complete tsunami's. En tussen het verdriet door MOET je dus aan praktische dingen denken zoals verzekeringen, notaris etc. Fijn dat ik thuis ben tussen al onze spulletjes, het volgende moment wil ik weg, weg van al die herinneringen. En dan ineens wil ik zo graag die arm ff om me heen, even de geruststellende woorden van Ray, t komt wel goed roomke, we komen een heel eind.... Het idee dat ik nooit meer zijn stem zal horen dat ik gisteren dacht was ie maar zanger ipv saxofonist, dan kon ik dat nog wel. Maar zijn saxofoonmuziek is ook erg belangrijk dus ook dat is weer zo dubbel.... En van onze vakanties zijn geen videobanden of zo.... Bovendien zou dat misschien nu ook wel te pijnlijk zijn....
Wat moet ik nu toch......
zaterdag 17 maart 2007 om 10:07
Lieve Romilda,
ik hoop dat het je een beetje kan helpen om hier van je af te schrijven. Ik wil je van hieruit zoveel kracht sturen als je nodig hebt, om te voelen wat je voelt, en ik wil je ook een zonnestraaltje sturen voor een beetje licht erbij, al kan ik niets licht-er maken.
Heel veel sterkte, ik denk aan je. *;
ik hoop dat het je een beetje kan helpen om hier van je af te schrijven. Ik wil je van hieruit zoveel kracht sturen als je nodig hebt, om te voelen wat je voelt, en ik wil je ook een zonnestraaltje sturen voor een beetje licht erbij, al kan ik niets licht-er maken.
Heel veel sterkte, ik denk aan je. *;
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 17 maart 2007 om 10:07
Lieve lieve Rommel,
Steeds als ik aan jouw en Ray denk komt het liedje van Gordon weer in me op *kon ik maar even bij je zijn*
Ik wou dat ik iets kon zeggen ,je wat troost kon bieden meid,maar helaas is de waarheid hard,en zo anders dan dat we gewenst hadden.
Dat je in een achtbaan van gevoelens zit,is natuurlijk niet meer dan normaal,je wilt met rust gelaten worden,maar ook eigenlijk weer niet,want dan ben je zo alleen,maar met hoeveel mensen je nu ook bent meid,je eenzaamheid zit diep in je,en die is helaas door niemand nu weg te halen.
Kan je dan ook alleen maar een virituele knuffel bieden,maar wil er wel voor je zijn,je hebt mijn mailadres,daar kan je gebruik van maken,als je behoefte hebt,ben maar een mailtje of telf bij je vandaan.*;*;
Steeds als ik aan jouw en Ray denk komt het liedje van Gordon weer in me op *kon ik maar even bij je zijn*
Ik wou dat ik iets kon zeggen ,je wat troost kon bieden meid,maar helaas is de waarheid hard,en zo anders dan dat we gewenst hadden.
Dat je in een achtbaan van gevoelens zit,is natuurlijk niet meer dan normaal,je wilt met rust gelaten worden,maar ook eigenlijk weer niet,want dan ben je zo alleen,maar met hoeveel mensen je nu ook bent meid,je eenzaamheid zit diep in je,en die is helaas door niemand nu weg te halen.
Kan je dan ook alleen maar een virituele knuffel bieden,maar wil er wel voor je zijn,je hebt mijn mailadres,daar kan je gebruik van maken,als je behoefte hebt,ben maar een mailtje of telf bij je vandaan.*;*;
zaterdag 17 maart 2007 om 10:18
Hallo Romilda
Ik heb veel gelezen en wil je alle kracht toewensen. Helaas weet ik uit ervaring hoe je voelt. Bij mij is het al weer 7 jaar geleden en ik was een stuk jonger (begin 20). Het gevoel dat je beschrijft is herkenbaar. Het gaat over, maar niet deze week en waarschijnlijk ook niet deze maand. Iedereen wil je steunen, maar de onduidelijkheid van jezelf zorgt dat je je, hoe dan ook alleen voelt. Want degene van wie je het meest hield, van wie je die steun wilt, is er niet meer. Je moet dit proces alleen door, en elke keer dat je denkt het gaat beter, zal er iets zijn dat je aan Ray doet denken, en lijk je weer terug bij af. Maar de KRACHT die steeds uit je postings kwam, zal je er doorheen helpen, echt. Accepteer wat je voelt, dat zullen de mensen om je heen ook doen!!!!!!
Heel veel liefs en sterkte!!!!!
Lexa
Ik heb veel gelezen en wil je alle kracht toewensen. Helaas weet ik uit ervaring hoe je voelt. Bij mij is het al weer 7 jaar geleden en ik was een stuk jonger (begin 20). Het gevoel dat je beschrijft is herkenbaar. Het gaat over, maar niet deze week en waarschijnlijk ook niet deze maand. Iedereen wil je steunen, maar de onduidelijkheid van jezelf zorgt dat je je, hoe dan ook alleen voelt. Want degene van wie je het meest hield, van wie je die steun wilt, is er niet meer. Je moet dit proces alleen door, en elke keer dat je denkt het gaat beter, zal er iets zijn dat je aan Ray doet denken, en lijk je weer terug bij af. Maar de KRACHT die steeds uit je postings kwam, zal je er doorheen helpen, echt. Accepteer wat je voelt, dat zullen de mensen om je heen ook doen!!!!!!
Heel veel liefs en sterkte!!!!!
Lexa
zaterdag 17 maart 2007 om 10:59
Weet even niet wat te schrijven nu.... ;( en elk stukje tekst lijkt zinloos omdat het je pijn niet wegneemt...maar denk nog steeds aan je en zou willen dat we hier allemaal een stukje van je verdriet en pijn konden overnemen zodat het voor jou even iets draagbaarder wordt...
Helaas kunnen we dat alleen virtueel.
Je hebt de afgelopen maanden zoveel beslissingen moeten nemen en dingen moeten doen die er steeds bij kwamen op je, moeilijke, pad. Die kracht ben je niet kwijt. Natuurlijk wil je zijn stem nog horen, zijn bemoedigende woorden en zijn arm om je heen. Maar lieve Rommel, het is pas net een week geleden.....
Doe waar JIJ je goed bij voelt ook al is dat het afzeggen of toch weer niet van afspraken etc. Jij voelt zelf het beste waar je behoefte aan hebt, rust en alleen zijn of mensen om je heen. Koester nu ajb jezelf een beetje....
*;
Helaas kunnen we dat alleen virtueel.
Je hebt de afgelopen maanden zoveel beslissingen moeten nemen en dingen moeten doen die er steeds bij kwamen op je, moeilijke, pad. Die kracht ben je niet kwijt. Natuurlijk wil je zijn stem nog horen, zijn bemoedigende woorden en zijn arm om je heen. Maar lieve Rommel, het is pas net een week geleden.....
Doe waar JIJ je goed bij voelt ook al is dat het afzeggen of toch weer niet van afspraken etc. Jij voelt zelf het beste waar je behoefte aan hebt, rust en alleen zijn of mensen om je heen. Koester nu ajb jezelf een beetje....
*;
zondag 18 maart 2007 om 13:13
Lieve Rommel,
De strom van emoties en je tegenstrijdige gevoelens zijn logisch. Maandenlang heb je al je zorg aan Ray gegeven, al je energie gebruikt om er voor hem te zijn, sterk te zijn, door te gaan...
Nu is Ray weggevallen en ben je op jezelf terug geworpen. Sterk zijn hoeft niet meer. Al je opgekropte gevoel overspoelt je nu, als golven, zoals je zegt. Logisch.
Doe inderdaad waar jij je goed bij voelt. Als je slapen wilt, slaap dan. Als je huilen wilt, huil dan. Als je alleen wilt zijn, wees alleen. Als je gezelschap wilt, zoek het op.
Langzaam zal je weer verder kunnen. Stap voor stap. Beetje bij beetje. Zoals Ray het voor je zou willen. Hij is bij je, blijft bij je, want alleen Ray is weg, niet de liefde die jullie voor elkaar voelden.
Ik wens je heel erg veel sterkte en kracht. De kracht die je de afgelopen maanden hebt gebruikt om Ray te steunen, zal jou de komende maanden verder helpen.
De strom van emoties en je tegenstrijdige gevoelens zijn logisch. Maandenlang heb je al je zorg aan Ray gegeven, al je energie gebruikt om er voor hem te zijn, sterk te zijn, door te gaan...
Nu is Ray weggevallen en ben je op jezelf terug geworpen. Sterk zijn hoeft niet meer. Al je opgekropte gevoel overspoelt je nu, als golven, zoals je zegt. Logisch.
Doe inderdaad waar jij je goed bij voelt. Als je slapen wilt, slaap dan. Als je huilen wilt, huil dan. Als je alleen wilt zijn, wees alleen. Als je gezelschap wilt, zoek het op.
Langzaam zal je weer verder kunnen. Stap voor stap. Beetje bij beetje. Zoals Ray het voor je zou willen. Hij is bij je, blijft bij je, want alleen Ray is weg, niet de liefde die jullie voor elkaar voelden.
Ik wens je heel erg veel sterkte en kracht. De kracht die je de afgelopen maanden hebt gebruikt om Ray te steunen, zal jou de komende maanden verder helpen.
maandag 19 maart 2007 om 09:14
Hoe kom je hier doorheen? Het is afgezaagd, maar de tijd zal alle wonden helen. Praat met je mensen om je heen, praten praten praten zal je wat kunnen helpen. Het is je eigen verdriet en ik kan er helaas niets van afnemen, hoe graag ik het ook zou willen. Praat met mensen en probeer het een plekje te geven, rust zelf goed uit, want je hebt zoveel meegemaakt het laatste jaar, dat maakt een ander mens nog niet in jaren mee. Dit is slopend en kies voor jezelf, neem de tijd.
X
X
maandag 19 maart 2007 om 13:16
*; Rommel. Hoop dat je genoeg mensen om je heen hebt om je door deze verdrietige periode heen helpen. Veel liefs.
*; Mimsey. Hoop dat je dit topic toch ook verder gebruikt als uitlaatklep voor jullie leven. Iedereen was er net zo voor jou als voor Rommel. Niemand hier zal Ray en Rommel vergeten. Maar jou en Hero ook niet. Ik denk dat Rommel het ook niet zou willen dat je niet meer zou schrijven. Niet opkroppen, schrijf van je af. Ik denk te begrijpen dat het moeilijk is na dit alles. Misschien staat het je ook even tegen om over jullie zelf te praten. Maar iedereen is er ook voor jullie. Sterkte.
*; Mimsey. Hoop dat je dit topic toch ook verder gebruikt als uitlaatklep voor jullie leven. Iedereen was er net zo voor jou als voor Rommel. Niemand hier zal Ray en Rommel vergeten. Maar jou en Hero ook niet. Ik denk dat Rommel het ook niet zou willen dat je niet meer zou schrijven. Niet opkroppen, schrijf van je af. Ik denk te begrijpen dat het moeilijk is na dit alles. Misschien staat het je ook even tegen om over jullie zelf te praten. Maar iedereen is er ook voor jullie. Sterkte.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 19 maart 2007 om 22:25
Jullie zijn lief.
Ik vind het inderdaad moeilijk om hier weer te schrijven, het voelt alsof ik dan de plek van Ray en Romilda bezoedel. Hier staan zulke lieve, mooie, ontroerende steunbetuigingen voor haar, dat ik daar niet tussen wil komen met mijn verhaal.
Tegelijkertijd weet ik dat dit onzin is, dat Rommel dat waarschijnlijk ook niet zo ziet, maar ik heb echt even moed moeten verzamelen om op "reageer" te klikken.
Nou ja, toch maar een kleine update;
Hero ligt voor zijn 4e kuur in het ziekenhuis. De afgelopen weken waren nogal heftig met meer chemogerelateerde klachten. Ook heeft hij nu in beide armen een aderontsteking en is het dus nog even de vraag waar morgen het infuus geprikt zal worden.
De tumormarker is weer gedaald, hiephoi, maar minder snel als in het begin. De daling neemt dus af. De oncoloog heeft al aangegeven dat we uit moeten gaan van een operatie in het voorjaar. Dat is deels positief (want blijkbaar is mijn liefde weer operabel) maar ook eventjes flink balen. Dit wordt zijn zesde operatie (3 keer buik, 2 keer rug) in nog geen 3 jaar tijd. Bovendien zijn er nu al 19 (!!!!) chemokuren zijn lichaam in gepompt. Hoeveel kan hij nog verdragen? Hij is wonderbaarlijk sterk, maar dit zijn aanslagen om bang van te worden.
En bang ben ik dus wel. Logisch.
Rommel is iedere dag in mijn gedachten, ik kan me haar verdriet en pijn maar al te goed voorstellen.
Het maakt me nerveus....
Lieve Rommel, onderschat je eigen kracht niet. Onderschat de liefde tussen jou en Ray niet. Die zal nooit verdwijnen, hij stroomt door je bloed! Rouw, treur en neem de ruimte die je nodig hebt. Je hebt ons mailadres als je je hart wil luchten, als je wilt praten.
Jij bent een stukje Ray, je neemt zijn woorden, zijn lessen, zijn kracht met je mee. Zijn kracht maakt jou sterker. Je komt er wel! Alleen is de weg pijnlijk, verdrietig en eenzaam.
We denken aan je, meid. Nu en later!
Ik vind het inderdaad moeilijk om hier weer te schrijven, het voelt alsof ik dan de plek van Ray en Romilda bezoedel. Hier staan zulke lieve, mooie, ontroerende steunbetuigingen voor haar, dat ik daar niet tussen wil komen met mijn verhaal.
Tegelijkertijd weet ik dat dit onzin is, dat Rommel dat waarschijnlijk ook niet zo ziet, maar ik heb echt even moed moeten verzamelen om op "reageer" te klikken.
Nou ja, toch maar een kleine update;
Hero ligt voor zijn 4e kuur in het ziekenhuis. De afgelopen weken waren nogal heftig met meer chemogerelateerde klachten. Ook heeft hij nu in beide armen een aderontsteking en is het dus nog even de vraag waar morgen het infuus geprikt zal worden.
De tumormarker is weer gedaald, hiephoi, maar minder snel als in het begin. De daling neemt dus af. De oncoloog heeft al aangegeven dat we uit moeten gaan van een operatie in het voorjaar. Dat is deels positief (want blijkbaar is mijn liefde weer operabel) maar ook eventjes flink balen. Dit wordt zijn zesde operatie (3 keer buik, 2 keer rug) in nog geen 3 jaar tijd. Bovendien zijn er nu al 19 (!!!!) chemokuren zijn lichaam in gepompt. Hoeveel kan hij nog verdragen? Hij is wonderbaarlijk sterk, maar dit zijn aanslagen om bang van te worden.
En bang ben ik dus wel. Logisch.
Rommel is iedere dag in mijn gedachten, ik kan me haar verdriet en pijn maar al te goed voorstellen.
Het maakt me nerveus....
Lieve Rommel, onderschat je eigen kracht niet. Onderschat de liefde tussen jou en Ray niet. Die zal nooit verdwijnen, hij stroomt door je bloed! Rouw, treur en neem de ruimte die je nodig hebt. Je hebt ons mailadres als je je hart wil luchten, als je wilt praten.
Jij bent een stukje Ray, je neemt zijn woorden, zijn lessen, zijn kracht met je mee. Zijn kracht maakt jou sterker. Je komt er wel! Alleen is de weg pijnlijk, verdrietig en eenzaam.
We denken aan je, meid. Nu en later!
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 19 maart 2007 om 22:41
Hey iedereen en vooral Mims.
Blij dat je ons even verteld hoe het met je gaat. Ik heb mijn topic vanaf jouw verhaal eigenlijk als ons topic beschouwd en zou het dus jammer vinden als je hier niet (meer) je ei kwijt zou kunnen! Ik ben ook blij te horen dat de tumormarker nog steeds daalt, al is het dan misschien minder snel als voorheen. Het is gewoon een ontzettend zware periode voor jullie en die spanning ken ik als geen ander. Ik ben gewoon blij te horen met elk sprankje goed nieuws dat jullie krijgen. (mmmm kromme zin maar je begrijpt vast wat ik bedoel.....)
Hier gaat het op en af. Dingen die ik dacht niet te kunnen gaan goed en de normale dingen gaan dus niet. Ik stond zaterdag met een ananas bij de AH omdat Ray die zo graag heeft, maar ik ben er allergisch voor..... En ik maar denken of dat boodschappen doen doe ik ff.
Vandaag in elk geval ook weer een zware dag gehad, de verzekeringsagent is langs geweest om alles door te spreken. Woensdag het gesprek met de notaris dus das ook zo'n gesprek van ik wil niet maar het moet.....
Ook zijn er allerlei wrijvingen met familie waar ik gewoon niks van wil weten maar die toch op je af komen..... Dan denk ik wel eens val me daar nu niet mee lastig. Maar kennelijk is dat moeilijk voor die mensen. Gaat gelukkig niet direct over mij en Ray maar toch, dat gezeik kan ik gewoon niet hebben.
Ik ben vanmorgen ook weer naar maatschappelijk werk geweest en heb een goed gesprek gehad. Ik moet nu deze week een basisstructuur toepassen. Op tijd opstaan, ontbijten lunchen en avondeten. En dan volgende week weer een stapje verder. Ik merk wel dat ik door alle praktische en andere sores niet goed bij mijn verdriet om Ray kan komen. Maar ja ik weet ook niet goed hoe ik dat nu kan omzetten. Ik ben ook bang dat ik het niet trek en helemaal niet zo sterk ben als jullie en veel anderen denken. Ik was sterk voor Ray, maar kan ik ook sterk zijn voor mezelf... Wil ik sterk zijn voor mezelf.... Ik heb al zoveel meegemaakt in mijn leven.... Kan ik dit nog wel trekken. Maar van de andere kant denk ik dat dat soort gevoelens ook heel normaal zijn als je de liefde van je leven hebt moeten laten gaan.............
Nou ook aan dit stukje zien jullie wel hoe het gaat, op en af....
Ik vind het fijn om elke dag te zien dat ik niet uit jullie gedachten ben, dat geeft me steun. Vandaar maar weer een dikke *; voor jullie allemaal! Ik heb jullie nodig.....
Liefs Rommel.....
Blij dat je ons even verteld hoe het met je gaat. Ik heb mijn topic vanaf jouw verhaal eigenlijk als ons topic beschouwd en zou het dus jammer vinden als je hier niet (meer) je ei kwijt zou kunnen! Ik ben ook blij te horen dat de tumormarker nog steeds daalt, al is het dan misschien minder snel als voorheen. Het is gewoon een ontzettend zware periode voor jullie en die spanning ken ik als geen ander. Ik ben gewoon blij te horen met elk sprankje goed nieuws dat jullie krijgen. (mmmm kromme zin maar je begrijpt vast wat ik bedoel.....)
Hier gaat het op en af. Dingen die ik dacht niet te kunnen gaan goed en de normale dingen gaan dus niet. Ik stond zaterdag met een ananas bij de AH omdat Ray die zo graag heeft, maar ik ben er allergisch voor..... En ik maar denken of dat boodschappen doen doe ik ff.
Vandaag in elk geval ook weer een zware dag gehad, de verzekeringsagent is langs geweest om alles door te spreken. Woensdag het gesprek met de notaris dus das ook zo'n gesprek van ik wil niet maar het moet.....
Ook zijn er allerlei wrijvingen met familie waar ik gewoon niks van wil weten maar die toch op je af komen..... Dan denk ik wel eens val me daar nu niet mee lastig. Maar kennelijk is dat moeilijk voor die mensen. Gaat gelukkig niet direct over mij en Ray maar toch, dat gezeik kan ik gewoon niet hebben.
Ik ben vanmorgen ook weer naar maatschappelijk werk geweest en heb een goed gesprek gehad. Ik moet nu deze week een basisstructuur toepassen. Op tijd opstaan, ontbijten lunchen en avondeten. En dan volgende week weer een stapje verder. Ik merk wel dat ik door alle praktische en andere sores niet goed bij mijn verdriet om Ray kan komen. Maar ja ik weet ook niet goed hoe ik dat nu kan omzetten. Ik ben ook bang dat ik het niet trek en helemaal niet zo sterk ben als jullie en veel anderen denken. Ik was sterk voor Ray, maar kan ik ook sterk zijn voor mezelf... Wil ik sterk zijn voor mezelf.... Ik heb al zoveel meegemaakt in mijn leven.... Kan ik dit nog wel trekken. Maar van de andere kant denk ik dat dat soort gevoelens ook heel normaal zijn als je de liefde van je leven hebt moeten laten gaan.............
Nou ook aan dit stukje zien jullie wel hoe het gaat, op en af....
Ik vind het fijn om elke dag te zien dat ik niet uit jullie gedachten ben, dat geeft me steun. Vandaar maar weer een dikke *; voor jullie allemaal! Ik heb jullie nodig.....
Liefs Rommel.....
maandag 19 maart 2007 om 22:45
Mimsey jij bent zelf zo lief, ook voor Rommel ben je er.
Terwijl jouw leven ook zo op z'n kop staat.
Jullie zijn er voor elkaar en wij zijn er voor jullie.
Ik heb juist respect voor je, denk dat jouw angsten zich verdiepen, dit komt zo akelig dichtbij jou. Voor Hero lijkt het me verschrikkelijk wat hij door moet maken, dit is niet eens voor te stellen.
Sterkte met alles en wens jou en Rommel heel veel kracht.
liefs Diana
Terwijl jouw leven ook zo op z'n kop staat.
Jullie zijn er voor elkaar en wij zijn er voor jullie.
Ik heb juist respect voor je, denk dat jouw angsten zich verdiepen, dit komt zo akelig dichtbij jou. Voor Hero lijkt het me verschrikkelijk wat hij door moet maken, dit is niet eens voor te stellen.
Sterkte met alles en wens jou en Rommel heel veel kracht.
liefs Diana
maandag 19 maart 2007 om 22:46
Lieve Rommel, wat kan een mens toch zeggen om jou bij te staan? Woorden zijn te kort en de enige daad die wij hier kunnen stellen is dit topic levend houden. Meid, ga gewoon op jouw gevoel. Niemand met enig greintje liefde voor jou, die jou nu zal verwijten als het nu goed voelt om mensen om je heen te hebben en over 5 minuten niet meer. Rouwen is uniek, doe het zoals het voor jou goed voelt. En als je het wilt uitschreeuwen van de pijn, boosheid, wat dan ook; gil hier gerust. Geen schroom om hier wat dan ook te doen, dit topic moet jullie veilige plek zijn.
Mims, ik denk dat je Rommel en Ray juist eert door te blijven posten. Jullie hebben samen iets unieks wat wij als lezer nooit écht kunnen begrijpen of écht voelen. Rommel was altijd enorm begaan met jullie. Als ze daar de energie weer voor heeft, is het in dit topic makkelijker zoeken voor haar naar jullie verhaal. Jullie hebben ook een plekje Mims. Niemand die daarbij ook maar 1 seconde minder aan Rommel zal denken of haar willen steunen. Er is genoeg ruimte voor jullie alle 4. Voor mij persoonlijk werkt dit kwartet juist versterkend. Het maakt de emoties in een kwadraat, wetende dat wij geen benul hebben van wat jullie moeten mee maken.
Sterkte met de komende tijd. Hoop is zo groots, het is dat wat je zo graag wilt hebben en krijgen. Maar met hoop komt ook zo veel onzekerheid. En juist onzekerheid is ontzettend fnuikend, killing. Wat moeten jullie heen e weer geslingerd worden. Hoe is het met Mopsey?
Mims, ik denk dat je Rommel en Ray juist eert door te blijven posten. Jullie hebben samen iets unieks wat wij als lezer nooit écht kunnen begrijpen of écht voelen. Rommel was altijd enorm begaan met jullie. Als ze daar de energie weer voor heeft, is het in dit topic makkelijker zoeken voor haar naar jullie verhaal. Jullie hebben ook een plekje Mims. Niemand die daarbij ook maar 1 seconde minder aan Rommel zal denken of haar willen steunen. Er is genoeg ruimte voor jullie alle 4. Voor mij persoonlijk werkt dit kwartet juist versterkend. Het maakt de emoties in een kwadraat, wetende dat wij geen benul hebben van wat jullie moeten mee maken.
Sterkte met de komende tijd. Hoop is zo groots, het is dat wat je zo graag wilt hebben en krijgen. Maar met hoop komt ook zo veel onzekerheid. En juist onzekerheid is ontzettend fnuikend, killing. Wat moeten jullie heen e weer geslingerd worden. Hoe is het met Mopsey?
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 19 maart 2007 om 23:51
Oh waar zijn die mooie letters die ik kan gebruiken om iets moois te schrijven?
De letters dansen, kan ze niet pakken om iets moois voor jullie te schrijven.
...................................... dit wil ik schrijven. Het verdriet is niet te beschrijven. Heb al vaker gepost maar kan de juiste woorden niet vinden.
Helaas moet ik weer met liefs een kus geven.
Mimsey, lees mijn vorige topic, iedereen houd van jullie aub, blijf schrijven. voor jou en Hero. Maar ook voor Ray, die is hier wel weg maar die is nog bij ons. Ik ben ervan overtuigd dat hij meekijkt. Veel liefs.
De letters dansen, kan ze niet pakken om iets moois voor jullie te schrijven.
...................................... dit wil ik schrijven. Het verdriet is niet te beschrijven. Heb al vaker gepost maar kan de juiste woorden niet vinden.
Helaas moet ik weer met liefs een kus geven.
Mimsey, lees mijn vorige topic, iedereen houd van jullie aub, blijf schrijven. voor jou en Hero. Maar ook voor Ray, die is hier wel weg maar die is nog bij ons. Ik ben ervan overtuigd dat hij meekijkt. Veel liefs.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 20 maart 2007 om 00:32
Roosvrouw wat een prachtige posting.
Romilda, ik heb even niet gepost maar lees elke keer dat ik op het forum kom wel even mee. Nu ik lees dat je elke dag wel even kijkt en zoveel hebt aan de steunbetuigingen hier zal ik vaker ook even die warme knuf plaatsen.
*; bij deze.
Meis, je doet het prima. Klinkt misschien raar, maar je bent er nog, doet je dingen en kijkt om je heen. Ook al vind je al dat gezeik van familie niks, je ziet het wel, het gaat niet langs je heen. Erger je maar hoor, en je mag er zelfs op schelden. Maar blijf het wel zien, sluit je niet op. En 1 dag tegelijk.
Goede raad is nu misschien niet erg op zijn plek. Maar ik wil toch wel iets zeggen.
Dat ritme van basale dingen klinkt goed.
Heb zelf een tijd heel erg in de put gezeten (niet vergelijkbaar met jou situatie maar wel veel moeite gehad met de dag doorkomen). Het enige wat me er toen doorheen hielp, was ritme, regelmaat.
Het ritme wat ik uiteindelijk vond was, (heel stom en het is ook geen tip ofzo), soaps. Ik keek de soaps en zat er na 2 weken al helemaal in. Toen kwam ik dus ergens voor mijn bed uit, namelijk As the World Turns om 9 uur. met een kop thee en een broodje. En als ik 's middags doelloos door de stad liep, was ik op tijd thuis voor the Bold. Wat weer samenviel met de maaltijd om 18.00 uur. Volslagen zinloos, maar het gaf mijn dag structuur. En het doelloos, zinloos kasjekijken heeft me toen wel weerhouden om op mijn bed te blijven liggen, wachtend op betere tijden.
Een vriendin van mij, wiens vriend heel plots overleed, nam een hondje. Voor hem moest ze 's morgens op, 's middags uit, en 's saafs een blokje om.
Nu gebeurt er nog veel, notaris, verzekering, mensen die bellen etc, niet leuk allemaal maar het geeft je wel punten om naar toe te leven. Als de eerste hectiek voorbij is, zoek dan naar iets wat een structuur in je dag brengt. Iets wat je dwingt. Ook werken kan dat zijn.
Verder weinig toe te voegen aan de post van Roosvrouw. Hou je taai meis. Ik denk aan je.:R
Romilda, ik heb even niet gepost maar lees elke keer dat ik op het forum kom wel even mee. Nu ik lees dat je elke dag wel even kijkt en zoveel hebt aan de steunbetuigingen hier zal ik vaker ook even die warme knuf plaatsen.
*; bij deze.
Meis, je doet het prima. Klinkt misschien raar, maar je bent er nog, doet je dingen en kijkt om je heen. Ook al vind je al dat gezeik van familie niks, je ziet het wel, het gaat niet langs je heen. Erger je maar hoor, en je mag er zelfs op schelden. Maar blijf het wel zien, sluit je niet op. En 1 dag tegelijk.
Goede raad is nu misschien niet erg op zijn plek. Maar ik wil toch wel iets zeggen.
Dat ritme van basale dingen klinkt goed.
Heb zelf een tijd heel erg in de put gezeten (niet vergelijkbaar met jou situatie maar wel veel moeite gehad met de dag doorkomen). Het enige wat me er toen doorheen hielp, was ritme, regelmaat.
Het ritme wat ik uiteindelijk vond was, (heel stom en het is ook geen tip ofzo), soaps. Ik keek de soaps en zat er na 2 weken al helemaal in. Toen kwam ik dus ergens voor mijn bed uit, namelijk As the World Turns om 9 uur. met een kop thee en een broodje. En als ik 's middags doelloos door de stad liep, was ik op tijd thuis voor the Bold. Wat weer samenviel met de maaltijd om 18.00 uur. Volslagen zinloos, maar het gaf mijn dag structuur. En het doelloos, zinloos kasjekijken heeft me toen wel weerhouden om op mijn bed te blijven liggen, wachtend op betere tijden.
Een vriendin van mij, wiens vriend heel plots overleed, nam een hondje. Voor hem moest ze 's morgens op, 's middags uit, en 's saafs een blokje om.
Nu gebeurt er nog veel, notaris, verzekering, mensen die bellen etc, niet leuk allemaal maar het geeft je wel punten om naar toe te leven. Als de eerste hectiek voorbij is, zoek dan naar iets wat een structuur in je dag brengt. Iets wat je dwingt. Ook werken kan dat zijn.
Verder weinig toe te voegen aan de post van Roosvrouw. Hou je taai meis. Ik denk aan je.:R
oh that purrrrrrrrrfect feeling