Gezondheid alle pijlers

Naar het consultatiebureau als 12 jarige in de jaren 90

24-02-2023 22:13 234 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Oke, dit gaat een erg rare vraag worden misschien maar dit is iets waar ik nog regelmatig aan moet denken.
Toen ik 12/13 was, moest ik (net als de hele klas) naar de GGD. Dit was In ca 1990. Wegen, meten etc. Ik herinner me nog heel erg levendig dat de mannelijke arts nogal grondig 'in de liezen' moest voelen, terwijl ik alleen ondergoed aan had. Zeer ongemakkelijk uiteraard. Doel kan ik me niet herinneren. Er was geen ouder bij.
Ik had al meerdere meisjes uit de klas die eerder dan mij moesten hierover gehoord, maar ja. Iedereen moest het dus het zal wel normaal zijn, denk je dan op die leeftijd.
Ik ben dus erg benieuwd of leeftijdgenoten hier herinneringen aan hebben dat dit daadwerkelijk deel uitmaakte van het standaard gezondheidsonderzoek van de GGD of dat we te maken hadden met een viespeuk.
Enige reden die ik nu kan bedenken is checken op liesbreuk oid.
Mijn vriendinnen van mijn leeftijd kunnen zich iig niks herinneringen van zoiets.
Ik hoef er niks mee, maar ik vraag me gewoon af of het klopt dat ik er een naar gevoel bij had destijds.
Volgens mij is er tegenwoordig heel veel aandacht voor onverwachte aanrakingen. In het ziekenhuis is het altijd keurig gevraagd (ook al heb ik vaak gezegd dat dat van mij niet hoeft). Ik denk dat dat enorm verbeterd is met de tijd.
Ik ben uit de jaren 70 en ik moest in de brugklas naar de schoolarts. Ik weet alleen nog dat we om de beurt moesten en we een potje met urine mee moesten nemen. Dat namen sommige heel letterlijk en hadden zo'n appelmoespot vol bijzich.

Mijn kinderen hebben alleen op het CB de prikken gehaald en bij de laatste afspraak toen ze 4 werden gevraagd alleen nog de uitnodigingen voor de inentingen te willen ontvangen en geen andere uitnodigingen meer. Dat is genoteerd en wij hebben verder nergens meer een uitnodiging voor ontvangen. Ook geen vragenlijsten. Wonderlijk heeft een verhuizing naar een andere regio geen roet in het eten gegooid.
Frizz schreef:
25-02-2023 12:01
Als kind dat niet wil niet. Maar m’n uitgangspunt is van wel. Hierboven beschrijft nog iemand die op die leeftijd niet wist hoe gaat grens aan te geven. Heck, ik wist als volwassene vaak nog niet mijn grens aan te geven als een professional of een ander erover heen ging. Dus laat staan als kind naar een volwassene, ene professional.

Natuurlijk verandert de manier waarop je erbij bent wél naarmate je kind ouder wordt.
En zoals met alles zal ik m’n kind leidend laten zijn in wat hij wel en niet wil, het gaat erom dat hij vertrouwen ontwikkelt in wat hij wel en niet zelfstandig doet.
Maar wat naar de buitenwereld toe geldt, geldt natuurlijk net zo goed naar je ouders toe. Misschien is het naar je ouders toe nog wel lastiger om je grenzen aan te geven. Ik zou er dus niet blind op vertrouwen dat je kind hier leidend in kan zijn.
Frizz schreef:
25-02-2023 12:01
Als kind dat niet wil niet. Maar m’n uitgangspunt is van wel.
Het risico kan in mijn ogen dan juist wel weer zijn dat je kind het als vanzelfsprekend ziet dat jij er bij bent, ook als hij 13, 15 of 18 is (of zelfs daarna nog) omdat hij niet anders gewend is dan dat, loyaal wil zijn en het juist moeilijk vindt om bij jou aan te geven dat hij het ook wel alleen kan.
Niet eens omdat hij je er echt liever niet bij heeft of iets privacygevoeligs moet bespreken maar omdat het nooit anders gewend is of misschien onbewust denkt dat hij jou dan afwijst.
Alle reacties Link kopieren Quote
Gique schreef:
25-02-2023 12:03
Volgens mij is er tegenwoordig heel veel aandacht voor onverwachte aanrakingen. In het ziekenhuis is het altijd keurig gevraagd (ook al heb ik vaak gezegd dat dat van mij niet hoeft). Ik denk dat dat enorm verbeterd is met de tijd.

Het is vast beter dan het ooit was. Maar er kunnen nog steeds per ongeluk vervelende situaties ontstaan, en er bestaan ook gewoon nog steeds nare mensen met slechte bedoelingen. Ook in ziekenhuizen en dat soort plekken.

En anderzijds heeft het mij juist zo verbaasd dat zorgprofessionals lichamelijke integriteit bij jonge kinderen helemaal niet zo in acht nemen. Een verpleegkundige die m’n baby een medische behandeling gaf terwijl hij en ik sliepen, een prik stiekem aan een peuter willen geven, paaien om je mond open te doen door een lolly te beloven.

Daar tegenover staan overigens óók hele goede en respectvolle benaderingen van andere professionals.
Alle reacties Link kopieren Quote
Gique schreef:
25-02-2023 12:05
Maar wat naar de buitenwereld toe geldt, geldt natuurlijk net zo goed naar je ouders toe. Misschien is het naar je ouders toe nog wel lastiger om je grenzen aan te geven. Ik zou er dus niet blind op vertrouwen dat je kind hier leidend in kan zijn.

Dus zal je daar regelmatig het gesprek over moeten voeren.
Elfilin schreef:
25-02-2023 12:09
Het risico kan in mijn ogen dan juist wel weer zijn dat je kind het als vanzelfsprekend ziet dat jij er bij bent, ook als hij 13, 15 of 18 is (of zelfs daarna nog) omdat hij niet anders gewend is dan dat, loyaal wil zijn en het juist moeilijk vindt om bij jou aan te geven dat hij het ook wel alleen kan.
Niet eens omdat hij je er echt liever niet bij heeft of iets privacygevoeligs moet bespreken maar omdat het nooit anders gewend is of misschien onbewust denkt dat hij jou dan afwijst.
Huh, je kind groeit toch gewoon richting volwassenheid op alle gebieden. Als het goed is. En als hij wil dat ik ergens bij ben doe ik dat ook. Mijn ouders net zo voor mij.
Frizz schreef:
25-02-2023 12:11
Dus zal je daar regelmatig het gesprek over moeten voeren.
Ik denk dat dat weinig verandert aan het feit dat het als kind heel lastig kan zijn om je grenzen aan te geven aan je ouder. Ik heb dus in een aantal gevallen bewust die stap voor mijn kinderen gemaakt. Wel altijd met risico's in mijn achterhoofd. Vandaar dat ik mij altijd wat verbaas over die GGD-onderzoeken, dat vind ik juist goede gelegenheden voor een kind (uitzonderingen daargelaten uiteraard) om zonder ouder te doen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Moiren schreef:
25-02-2023 12:12
Huh, je kind groeit toch gewoon richting volwassenheid op alle gebieden. Als het goed is. En als hij wil dat ik ergens bij ben doe ik dat ook. Mijn ouders net zo voor mij.

Nou dus dat.
Net zoals dat hij met vier jaar riep dat ik de fiets moest loslaten toen hij oefende zonder zijwieltjes zal dat met de rest ook allemaal gaan.
Frizz schreef:
25-02-2023 12:17
Nou dus dat.
Net zoals dat hij met vier jaar riep dat ik de fiets moest loslaten toen hij oefende zonder zijwieltjes zal dat met de rest ook allemaal gaan.
Ik dring me ook niet op. Ik vraag gewoon wat hij wil. Mee of niet. Wachtkamer of spreekkamer. Etc.
Toen mijn vader me laatst naar de bedrijfsarts bracht vroeg hij wat ik wilde. Of hij wachtte in de auto, de wachtruimte of mee de spreekkamer in :heart: Gewoon vrijblijvend en elk antwoord is goed.
Alle reacties Link kopieren Quote
Gique schreef:
25-02-2023 12:16
Ik denk dat dat weinig verandert aan het feit dat het als kind heel lastig kan zijn om je grenzen aan te geven aan je ouder.

Wat maakt dan dat je dat denkt?
Misschien heb ik toevallig een kind dat er heel erg goed in is, maar ik maak me daar nou echt geen seconde druk over.
‘Mamma, ik droog me vanaf nu wel gewoon zelf af hoor’, en ik: ‘Goed hoor mop!’
En soms check ik zelf even iets: ‘Wil je nog wel zo uitgebreid knuffelen als ik je gedag zeg op school?’, en kind: ‘Ja tuurlijk!’.
En als ik het nodig vind vraag ik even door.

Maar goed, zoals uit al m’n reacties blijkt op dit topic vind ik autonomie en lichamelijke integriteit Heel Erg Belangrijk. Dus ja dat zit allemaal van jongs af aan verwezen in onze manier van met elkaar omgaan.
Alle reacties Link kopieren Quote
Moiren schreef:
25-02-2023 12:20
Ik dring me ook niet op. Ik vraag gewoon wat hij wil. Mee of niet. Wachtkamer of spreekkamer. Etc.
Toen mijn vader me laatst naar de bedrijfsarts bracht vroeg hij wat ik wilde. Of hij wachtte in de auto, de wachtruimte of mee de spreekkamer in :heart: Gewoon vrijblijvend en elk antwoord is goed.

Dat is echt goud waard. Wat fijn dat jij zo bent opgegroeid!
Frizz schreef:
25-02-2023 12:17
Nou dus dat.
Net zoals dat hij met vier jaar riep dat ik de fiets moest loslaten toen hij oefende zonder zijwieltjes zal dat met de rest ook allemaal gaan.
Dus ben je er op een bepaalde leeftijd niet meer bij. Omdat je kind recht heeft op zijn of haar privacy. Ondanks dat je weet dat er in theorie wat zou kunnen gebeuren en je kind het misschien wel logisch vindt dat je erbij bent. Maar die risico's weeg je dan dus af als ouders.

Ik vind dat wel lastig aan opvoeden. Dat je op een gegeven moment dingen niet meer in handen hebt en je vertrouwen moet hebben in je kind én de buitenwereld (waarbij het vertrouwen in mijn kinderen soms groter is dan in de buitenwereld ;-D).
Frizz schreef:
25-02-2023 12:22
Wat maakt dan dat je dat denkt?
Misschien heb ik toevallig een kind dat er heel erg goed in is, maar ik maak me daar nou echt geen seconde druk over.
‘Mamma, ik droog me vanaf nu wel gewoon zelf af hoor’, en ik: ‘Goed hoor mop!’
En soms check ik zelf even iets: ‘Wil je nog wel zo uitgebreid knuffelen als ik je gedag zeg op school?’, en kind: ‘Ja tuurlijk!’.
En als ik het nodig vind vraag ik even door.

Maar goed, zoals uit al m’n reacties blijkt op dit topic vind ik autonomie en lichamelijke integriteit Heel Erg Belangrijk. Dus ja dat zit allemaal van jongs af aan verwezen in onze manier van met elkaar omgaan.
Ik was als kind nogal loyaal naar mijn ouders. Ik koos vooral dingen waarvan ik dacht dat mijn ouders het ook zouden kiezen. Verder prima liefdevolle jeugd gehad, maar daardoor ben ik er wel alert op.
Alle reacties Link kopieren Quote
Gique schreef:
25-02-2023 12:23
Dus ben je er op een bepaalde leeftijd niet meer bij. Omdat je kind recht heeft op zijn of haar privacy. Ondanks dat je weet dat er in theorie wat zou kunnen gebeuren en je kind het misschien wel logisch vindt dat je erbij bent. Maar die risico's weeg je dan dus af als ouders.

Ik vind dat wel lastig aan opvoeden. Dat je op een gegeven moment dingen niet meer in handen hebt en je vertrouwen moet hebben in je kind én de buitenwereld (waarbij het vertrouwen in mijn kinderen soms groter is dan in de buitenwereld ;-D).

Als hij dat wil ben ik erbij. En zo niet dan niet.
Ik had als volwassene ook heel graag iemand erbij gehad in meerdere situaties.
Maar ik ben opgegroeid met:
- Nou dat kan je heus zelf
- Stel je niet zo aan
- Overdrijf niet zo

Maar ook met een hele bak aan grensoverschrijdende situaties, waarin ik niet wist hoe te handelen.
Of gewoon hele rottige situaties. Maar ja, ik kan heus wel alleen/zelf hoor (want ja, dat ben ik gewend, en hulp vragen of krijgen niet). Heb ik het allemaal overleefd? Tuurlijk. Was het fijner geweest met iemand aan m’n zijde? Zeker.
Frizz schreef:
25-02-2023 12:22
Wat maakt dan dat je dat denkt?
Misschien heb ik toevallig een kind dat er heel erg goed in is, maar ik maak me daar nou echt geen seconde druk over.
‘Mamma, ik droog me vanaf nu wel gewoon zelf af hoor’, en ik: ‘Goed hoor mop!’
En soms check ik zelf even iets: ‘Wil je nog wel zo uitgebreid knuffelen als ik je gedag zeg op school?’, en kind: ‘Ja tuurlijk!’.
En als ik het nodig vind vraag ik even door.

Maar goed, zoals uit al m’n reacties blijkt op dit topic vind ik autonomie en lichamelijke integriteit Heel Erg Belangrijk. Dus ja dat zit allemaal van jongs af aan verwezen in onze manier van met elkaar omgaan.
Mijn jongste van 9 is ook nog zo. Ik geniet er volop van, want mijn ervaring bij mijn oudere kinderen is dat het binnen 1 dag kan omslaan van ouderlijke adoratie naar totale gêne ;-D.
Ik weet het niet meer exact.
Ben van 88. Staat mij nog wel iets bij dat ik in de brugklas heen moest en dat vreselijk vond. Weet wel dat mijn moeder er altijd bij was (die kwam ervoor op school op dat tijdstip) en dat ik in m’n ondergoed moest. Verder weet ik niet meer wat er werd gedaan of gevraagd, maar wel dat ik mij ongemakkelijk voelde. Of een ongemakkelijk gevoel komt naar boven. Dat gold volgens mij voor de halve klas.
Wel wat “gezeur” gehad toen zoonlief 5 was. Hij zat toen te hoog in gewicht volgens schoolarts en zou jaar erop dan extra moeten wegen/meten. Dat heb ik toen geweigerd. Kind is kerngezond en heeft zowat een blokjesbuik van het sporten. Het feit dat hij dan extra weer uit de klas zou moeten en dat hij gewoon een gezonde bouw heeft, vond ik genoeg beweegreden.
Consultatiebureau heb ik positief en negatieve dingen meegemaakt. Oude bureau was heel prettig en kreeg ik als best jonge moeder goede en fijne tips. Na de verhuizing kwamen wij elders en daar kreeg ik alleen al de kriebels van de dame achter de “balie”. Kind wilde daar ook nooit “meewerken” en zijn gewicht zou wederom te hoog zijn (groot kind, bij de geboorte al 4.3 kilo en groeit prima in zijn eigen lijn).
"Wij" moesten met ontbloot bovenlijf heen en weer lopen in de docentenkamer. De docenten waren er niet (natuurlijk), maar de volgende meisjes stonden wel al te wachten in dezelfde ruimte. Ik had als één van de eerste meisjes al borsten waar ik niet zo blij mee was, dus ik voelde me er niet fijn bij.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik hoefde niet op mijn hand te blazen, maar hand van de arts ging dus wel behoorlijk ver mijn broekje in. Heel snel. Nog steeds geen idee waarom.

Zoon kreeg in, volgens mij, eerste jaar VO hele vragenlijst. Online dacht ik en met de bedoeling dit face to face met GGD te bespreken. Dat wilde hij echt niet. Toen ik de gestelde vragen zag, begreep ik dat ook wel. Hij is met mijn toestemming niet gegaan.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ja, verschrikkelijk! Ik kreeg al borsten en mocht alleen in mn onderbroek. De arts kneep in mijn borsten en vroeg of dat zeer deed.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Alle reacties Link kopieren Quote
Moiren schreef:
25-02-2023 11:19
Ik had laatst bij de mammo een mevrouw die vroeg of ze mijn borst aan mocht raken. Dat was serieus zo fijn :)
Die ervaring heb ik pas ook gehad. Van mij mocht het, de mammografie moest er toch komen. Later vroeg ik me wel af wat ze gedaan zou hebben als ik nee gezegd had.

Ik kreeg na de mammografie nog een echo om een stukje beter te bekijken. Ook daar de vraag of het oké was (dit keer een mannelijke arts, vrouwelijke verpleegkundige bleef erbij). Ik heb dit ook toegestaan, de echo was nodig maar vond het wel een vervelend onderzoek (maar weer minder vervelend dan een gynaecologisch onderzoek, daar overigens nooit twee mensen in de kamer tijdens een consult.
Ja inderdaad en dan ook nog opmerkingen maken van dit is niet goed en dat is niet goed en je moet hier opletten en daar op letten..
Fatsoenlijk uitleg en niet zon opmerking maken had stuk geholpen ik hoop dat dit nu beter gaat en ze wat meer opletten wat ze tegen een kind zeggen ,
Ik heb nav dit topic mijn dochter gisteravond nog eens gevraagd hoe haar ervaring was met het laatste onderzoek basisschool.
Ze gingen hiervoor om de beurt naar een ander, lege, werkkamer in de school. Daar was een verpleegkundige of arts die het onderzoek deed. Op de gang steeds 2 kinderen wachten op hun beurt.

Kleding bleef aan, lengte werd gemeten (schoenen uit), gewicht werd gecheckt en dat was het.
Ze kreeg nog te horen dat ze heel lang is voor haar leeftijd. Vragenlijst hadden we als ouders van te voren digitaal ingevuld. En ik heb op eigen initiatief na het onderzoek nog kort telefonisch contact gehad met de dame in kwestie, omdat ik vergeten was iets in te vullen.

Ik ben blij dat dit voor mijn kind in ieder geval geen onprettige ervaring was. Wilde het voor de zekerheid nog eens gevraagd hebben.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat fijn Blabla!
duizel schreef:
25-02-2023 23:52
Die ervaring heb ik pas ook gehad. Van mij mocht het, de mammografie moest er toch komen. Later vroeg ik me wel af wat ze gedaan zou hebben als ik nee gezegd had.

Ik kreeg na de mammografie nog een echo om een stukje beter te bekijken. Ook daar de vraag of het oké was (dit keer een mannelijke arts, vrouwelijke verpleegkundige bleef erbij). Ik heb dit ook toegestaan, de echo was nodig maar vond het wel een vervelend onderzoek (maar weer minder vervelend dan een gynaecologisch onderzoek, daar overigens nooit twee mensen in de kamer tijdens een consult.
Stom is dat, hoe zo’n kleine wijziging in bewoording zoveel verscheel maakt.
Van of niets zeggen of ik ga u aanraken naar toestemming vragen om aan te raken. Het gevoel van autonomie werkte zo ontspannend (maar heb inmiddels ook echt een artsentrauma en vertrouw er bijna geen een +ander trauma).
Ik heb ook nagedacht over “wat als ik nou nee gezegd had” en dan denk ik dat het samen tot een oplossing komen was geweest.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven