Gezondheid
alle pijlers
Omgaan met mijn dysthymie
donderdag 11 juni 2020 om 14:38
Hé allemaal,
ik wil meteen al even zeggen dat ik het erg lastig vind om hierover te praten. Niet wetende hoe ik mijn emoties goed kan uitleggen...
Voor de mensen die niet precies weten wat een dysthyme stoornis is; Een dysthyme stoornis gaat gepaard met een 'gewone' depressie. Wanneer de depressieve klachten tenminste twee jaar aanwezig zijn spreken we van een dysthyme stoornis of dysthymie.
Als een persoon met dysthymie voel ik me gedurende de dag erg somber, geïrriteerd, bang en eenzaam. Ik ben als kinds af aan mishandeld door mijn alcoholistische vader waardoor ik nu PTSS (Post Traumatische Stress Syndroom) heb en erg perfectionistisch ben geworden. Ik schrijf dit nu met tranen in mijn ogen omdat ik echt er doorheen zit. Ik heb een therapeut die me gaat helpen met mijn PTSS doormiddel van EMDR-therapie.
Zelf probeer ik mijn dagen goed te besteden met muziek maken, schilderen en werken. Wanneer ik omringt ben met andere voel ik me een stuk blijer en dat zien ze ook. Mensen van buitenaf beschrijven mij als een blij zelfverzekerd persoon, terwijl dat een soort masker is die ik opzet voor andere mensen. Ik ben wel mezelf, en ik houd ervan om omringt te zijn met andere mensen maar het is alsof wanneer ik thuis kom een heel ander persoon ben. Als ik bijvoorbeeld naar mijn werk ga ben ik oprecht best happy, ik praat en lach met collega's en het is gezellig. Maar dan ga ik na mijn werk weer naar huis lopen en als er niemand is lopen de tranen van mijn wangen en kan ik alles eruit schreeuwen! Het is zo raar, mijn emotie klapt met de seconde om. Ik kan en weet niet hoe ik geluk uit mezelf haal. Ik wil thuis zijn met het gevoel dat ik blij en gelukkig ben. Ik wil goed kunnen slapen, eten en me niet vervelen. Ik zet mezelf niet op de eerste plaats terwijl ik dat echt wel wil, maar gek genoeg niet doe of niet weet hoe ik dat moet doen. Ik focus mij op vrienden en geef 200% aandacht aan ze. Een appje van een vriend of vriendin maakt mijn dag al een stuk beter omdat ik aandacht krijg. Ik word ook snel verliefd op een jongen omdat ik dan weer mijn focus op iets anders kan richten dan mijn emoties en dan zie ik de jongen als een prins op het witte paard die al mijn problemen wegneemt.
Waarom lukt het me niet om gewoon even op mezelf te richten, mezelf op eerste plek te zetten?!
Hoe haal ik geluk uit mezelf? Hoe houd ik mijn emoties onder controle en niet andersom?
Hebben jullie tips of advies voor mij?
Ik hoop dat ik mijn verhaal duidelijk voor jullie kon vertellen, dit is de eerste keer dat ik erover schrijf. Ik ben gewoon open en eerlijk.
Veel liefs, X
ik wil meteen al even zeggen dat ik het erg lastig vind om hierover te praten. Niet wetende hoe ik mijn emoties goed kan uitleggen...
Voor de mensen die niet precies weten wat een dysthyme stoornis is; Een dysthyme stoornis gaat gepaard met een 'gewone' depressie. Wanneer de depressieve klachten tenminste twee jaar aanwezig zijn spreken we van een dysthyme stoornis of dysthymie.
Als een persoon met dysthymie voel ik me gedurende de dag erg somber, geïrriteerd, bang en eenzaam. Ik ben als kinds af aan mishandeld door mijn alcoholistische vader waardoor ik nu PTSS (Post Traumatische Stress Syndroom) heb en erg perfectionistisch ben geworden. Ik schrijf dit nu met tranen in mijn ogen omdat ik echt er doorheen zit. Ik heb een therapeut die me gaat helpen met mijn PTSS doormiddel van EMDR-therapie.
Zelf probeer ik mijn dagen goed te besteden met muziek maken, schilderen en werken. Wanneer ik omringt ben met andere voel ik me een stuk blijer en dat zien ze ook. Mensen van buitenaf beschrijven mij als een blij zelfverzekerd persoon, terwijl dat een soort masker is die ik opzet voor andere mensen. Ik ben wel mezelf, en ik houd ervan om omringt te zijn met andere mensen maar het is alsof wanneer ik thuis kom een heel ander persoon ben. Als ik bijvoorbeeld naar mijn werk ga ben ik oprecht best happy, ik praat en lach met collega's en het is gezellig. Maar dan ga ik na mijn werk weer naar huis lopen en als er niemand is lopen de tranen van mijn wangen en kan ik alles eruit schreeuwen! Het is zo raar, mijn emotie klapt met de seconde om. Ik kan en weet niet hoe ik geluk uit mezelf haal. Ik wil thuis zijn met het gevoel dat ik blij en gelukkig ben. Ik wil goed kunnen slapen, eten en me niet vervelen. Ik zet mezelf niet op de eerste plaats terwijl ik dat echt wel wil, maar gek genoeg niet doe of niet weet hoe ik dat moet doen. Ik focus mij op vrienden en geef 200% aandacht aan ze. Een appje van een vriend of vriendin maakt mijn dag al een stuk beter omdat ik aandacht krijg. Ik word ook snel verliefd op een jongen omdat ik dan weer mijn focus op iets anders kan richten dan mijn emoties en dan zie ik de jongen als een prins op het witte paard die al mijn problemen wegneemt.
Waarom lukt het me niet om gewoon even op mezelf te richten, mezelf op eerste plek te zetten?!
Hoe haal ik geluk uit mezelf? Hoe houd ik mijn emoties onder controle en niet andersom?
Hebben jullie tips of advies voor mij?
Ik hoop dat ik mijn verhaal duidelijk voor jullie kon vertellen, dit is de eerste keer dat ik erover schrijf. Ik ben gewoon open en eerlijk.
Veel liefs, X
donderdag 11 juni 2020 om 15:42
Heb hier zelf ook al jaren last van maar niet te vergelijken met een gewone depressie, wat daar dan ook de betekenis van is.
Psychiater heeft mij destijds bij de diagnose uitgelegd dat je minder symptomen hebt dan wanneer je last hebt van een 'gewone' depressie en de verschijnselen zijn ook minder intens maar duurt langer en is chronisch te noemen. Mensen die deze diagnose hebben zijn bijna altijd somber en zo ervaar ik het ook eigenlijk.
Psychiater heeft mij destijds bij de diagnose uitgelegd dat je minder symptomen hebt dan wanneer je last hebt van een 'gewone' depressie en de verschijnselen zijn ook minder intens maar duurt langer en is chronisch te noemen. Mensen die deze diagnose hebben zijn bijna altijd somber en zo ervaar ik het ook eigenlijk.
