Gezondheid
alle pijlers
Partner ineens aan bed gekluisterd
zaterdag 13 juni 2020 om 08:22
Hoi allemaal,
Ik zoek tips.
Mijn man heeft sinds een tijdje een acute hernia en kon niet meer staan of lopen.
Dit gaat meerdere weken duren... (echt?? Hoe moet dat in ons leven??) Maar dat dit is zoals het is. Man heeft wel pijnstillers, maar kan dus zoals gezegd ook niet zitten of staan als die werken.
We hebben ook een rits kinderen en ik werk 40 uur, maar met Corona iets van 32? Maandag zou ik moeten werken maar dat wordt zorgverlof gok ik (en dan kan ik m’n tijdelijke contract écht vergeten, aangezien ik hiervoor ook al problemen had met uren maken door Corona én thuisonderwijs (loep me maar)).
Er is geen mantelzorg om ons heen
Hoe los ik dit op? Man kan niet eens naar de wc. De huisarts stelde voor poepen op een emmer (valt af vanwege niet kunnen zitten) en anders maar gewoon op kraammatrasjes de boel laten lopen.
Hoop dat iemand praktische tips heeft, want ik heb vannacht wel even een paar uur in blinde paniek naar het plafond liggen staren in m’n eentje....
Edit 8: ik ben herkend door een bekende, dus ik pas m’n tekst iets aan. Ik ben echt heel blij met de tips. Vooral de mensen die me een beetje in de teugels hielden om man niet te veel te pushen. Hielp me om wat makkelijker mee te veren met hetgeen er gebeurde. Ik stond zo met m’n hakken in het zand. In m’n paniek zag ik alles verkeerd gaan, ontslagen, gedwongen verhuizen etc etc. Terwijl we nog helemaal niet weten hoe het afloopt. Denk ook dat dat de reden was dat ik wilde dat hij ging zitten, om de angsten te beteugelen. Als hij maar kan zitten komt het goed.
Nu zie ik wel wat er komt, mijn voornaamste zorg is man en de rest van de fam er door heen trekken inclusief mezelf...
Edit 9:
Man is nu bijna 1,5 maand thuis en gaat langzaam vooruit.
Ik zoek tips.
Mijn man heeft sinds een tijdje een acute hernia en kon niet meer staan of lopen.
Dit gaat meerdere weken duren... (echt?? Hoe moet dat in ons leven??) Maar dat dit is zoals het is. Man heeft wel pijnstillers, maar kan dus zoals gezegd ook niet zitten of staan als die werken.
We hebben ook een rits kinderen en ik werk 40 uur, maar met Corona iets van 32? Maandag zou ik moeten werken maar dat wordt zorgverlof gok ik (en dan kan ik m’n tijdelijke contract écht vergeten, aangezien ik hiervoor ook al problemen had met uren maken door Corona én thuisonderwijs (loep me maar)).
Er is geen mantelzorg om ons heen
Hoe los ik dit op? Man kan niet eens naar de wc. De huisarts stelde voor poepen op een emmer (valt af vanwege niet kunnen zitten) en anders maar gewoon op kraammatrasjes de boel laten lopen.
Hoop dat iemand praktische tips heeft, want ik heb vannacht wel even een paar uur in blinde paniek naar het plafond liggen staren in m’n eentje....
Edit 8: ik ben herkend door een bekende, dus ik pas m’n tekst iets aan. Ik ben echt heel blij met de tips. Vooral de mensen die me een beetje in de teugels hielden om man niet te veel te pushen. Hielp me om wat makkelijker mee te veren met hetgeen er gebeurde. Ik stond zo met m’n hakken in het zand. In m’n paniek zag ik alles verkeerd gaan, ontslagen, gedwongen verhuizen etc etc. Terwijl we nog helemaal niet weten hoe het afloopt. Denk ook dat dat de reden was dat ik wilde dat hij ging zitten, om de angsten te beteugelen. Als hij maar kan zitten komt het goed.
Nu zie ik wel wat er komt, mijn voornaamste zorg is man en de rest van de fam er door heen trekken inclusief mezelf...
Edit 9:
Man is nu bijna 1,5 maand thuis en gaat langzaam vooruit.
jamaarhoe wijzigde dit bericht op 22-08-2020 11:19
40.95% gewijzigd
Een zebra is geen paard met strepen
zaterdag 13 juni 2020 om 13:43
Nee, Lees nog dat stukje nog eens wat beter.TanteOlivia schreef: ↑13-06-2020 13:08En dan ook altijd gelijk opname? Ik heb daar nog nooit van gehoord. Meerdere familieleden met een hernia, maar die moesten zich toch echt zelf redden thuis, overdag alleen en voor de rest met wat hulp van de partner (die gewoon bleef doorwerken).
Alleen als er echte uitval is dan is het spoed/eventuele opname/ misschien zelfs meteen opereren. Zolang dat niet geval is kan het wel heel ernstig zijn qua pijn maar geen directe opname.
zaterdag 13 juni 2020 om 15:07
Oh, zo herkenbaar dit! Bij mij was het geen hernia, er is zelfs nooit een officiële diagnose gesteld, maar het 'schoot er in' toen ik mijn dochter van 3 maanden uit de box wilde tillen en ik kon niks meer. En dan bedoel ik ook echt niks. Ik ben in een soort paniek op de bank gestort (2 stappen verder) en heb daar een kwartier liggen kronkelen om bij mijn telefoon te komen die letterlijk 20 cm van mijn hand verwijderd was. Met een brullende baby in de box. Mijn vader gebeld, die is gekomen. Huisarts gebeld en die deed niks, paracetamol was het advies. Uiteindelijk waren er drie mensen nodig om mij die middag door te helpen. Bij elke beweging (als in wiebelen met mijn tenen) had ik pijnscheuten waarbij ik compleet verkrampte en die mijn vader mee op moest vangen door met zijn volle gewicht tegen mijn rug te duwen. Uiteraard meerdere keren gebeld, naproxen er bij, steeds kregen we te horen: geef de medicatie de kans om in te werken. 'S avonds HAP gebeld. Die wilde mij zelf spreken en toen ik tegen die vrouw zei dat ik net was bevallen en dat een wee nog niet 10% van de pijn was die ik nu elke paar minuten voelde (en daarna in paniek de telefoon weggooide omdat er weer een pijnscheut kwam), kwamen ze in actie. Uiteindelijk oxycodon (zetpillen) gekregen en toen die begon te werken gingen de pijnscheuten in ieder geval weg.
Uiteindelijk heeft mijn vader 2 nachten bij mij op de bank geslapen. Na 2 dagen kon ik zelf van mijn linker- naar mijn rechterzij komen en na 5 dagen ben ik voor het eerst (mezelf optrekkend aan een stoel) weer omhoog gekomen en schuifelend naar de wc geweest. Vanaf toen kwam ook de fysio aan huis. Toen ben ik gestopt met de zware medicatie want ik gaf borstvoeding en mijn flesweigerende dochter heeft in die dagen amper gedronken (en kolven op je rug werkt ook niet zo lekker).
Een jaar later nog een keer gehad. Toen was ik buitenshuis en hebben ze me letterlijk plat moeten spuiten en in een ambulance meegenomen naar de SEH. Toch mocht ik (om 03:00u) niet blijven. Ze hebben me met ambulance thuisgebracht, me op de bank geschoven en daar heb ik opnieuw een week gelegen. Dat is nu ruim 3 jaar geleden.
Mensen die zeggen: "ach joh, hij kan zichzelf toch wel even redden" die hebben geen idee. Ik kon die eerste dagen echt níks. Mijn vader die op mijn aanwijzing mijn been af en toe verplaatste, mijn man die met mijn vader samen mij op een handdoek probeerde te krijgen om me af en toe om te draaien (dat duurde dan een half uur) en inderdaad, poepen op een matje. Plassen deed ik de eerste uren in een luier van babydochter en daarna (thank god) in een plasfles. Maar dat vond ik echt de minste zorg (misschien omdat ik net een bevalling achter de rug had, dan leer je wel dat dingen soms gewoon even zo zijn).
Sterkte TO! Ik had niet geweten wat wij op dat moment zonder ons netwerk hadden gemoeten.
Uiteindelijk heeft mijn vader 2 nachten bij mij op de bank geslapen. Na 2 dagen kon ik zelf van mijn linker- naar mijn rechterzij komen en na 5 dagen ben ik voor het eerst (mezelf optrekkend aan een stoel) weer omhoog gekomen en schuifelend naar de wc geweest. Vanaf toen kwam ook de fysio aan huis. Toen ben ik gestopt met de zware medicatie want ik gaf borstvoeding en mijn flesweigerende dochter heeft in die dagen amper gedronken (en kolven op je rug werkt ook niet zo lekker).
Een jaar later nog een keer gehad. Toen was ik buitenshuis en hebben ze me letterlijk plat moeten spuiten en in een ambulance meegenomen naar de SEH. Toch mocht ik (om 03:00u) niet blijven. Ze hebben me met ambulance thuisgebracht, me op de bank geschoven en daar heb ik opnieuw een week gelegen. Dat is nu ruim 3 jaar geleden.
Mensen die zeggen: "ach joh, hij kan zichzelf toch wel even redden" die hebben geen idee. Ik kon die eerste dagen echt níks. Mijn vader die op mijn aanwijzing mijn been af en toe verplaatste, mijn man die met mijn vader samen mij op een handdoek probeerde te krijgen om me af en toe om te draaien (dat duurde dan een half uur) en inderdaad, poepen op een matje. Plassen deed ik de eerste uren in een luier van babydochter en daarna (thank god) in een plasfles. Maar dat vond ik echt de minste zorg (misschien omdat ik net een bevalling achter de rug had, dan leer je wel dat dingen soms gewoon even zo zijn).
Sterkte TO! Ik had niet geweten wat wij op dat moment zonder ons netwerk hadden gemoeten.
zaterdag 13 juni 2020 om 15:12
Ik heb dit ook gehad. Het enige wat een beetje hielp was Oxycodon, maar daarvan werd ik heel raar, alleen maar huilen en steeds overgeven. Snel mee gestopt dus. Maar ik ben dan weer iemand die liever doodgaat van de pijn dan dat ik op een matje moet poepen en iemand dat op moet ruimen. Ik lag dus meerdere keren gillend van de pijn op de grond, maar dan kwam ik dus wel bij de wc en de douche en de bank. Het is dus ook maar net hoe je ermee omgaat. En in het geval van TO’s man met een hernia is het sowieso niet goed om alleen maar stil te liggen.gsleutel schreef: ↑13-06-2020 15:07Oh, zo herkenbaar dit! Bij mij was het geen hernia, er is zelfs nooit een officiële diagnose gesteld, maar het 'schoot er in' toen ik mijn dochter van 3 maanden uit de box wilde tillen en ik kon niks meer. En dan bedoel ik ook echt niks. Ik ben in een soort paniek op de bank gestort (2 stappen verder) en heb daar een kwartier liggen kronkelen om bij mijn telefoon te komen die letterlijk 20 cm van mijn hand verwijderd was. Met een brullende baby in de box. Mijn vader gebeld, die is gekomen. Huisarts gebeld en die deed niks, paracetamol was het advies. Uiteindelijk waren er drie mensen nodig om mij die middag door te helpen. Bij elke beweging (als in wiebelen met mijn tenen) had ik pijnscheuten waarbij ik compleet verkrampte en die mijn vader mee op moest vangen door met zijn volle gewicht tegen mijn rug te duwen. Uiteraard meerdere keren gebeld, naproxen er bij, steeds kregen we te horen: geef de medicatie de kans om in te werken. 'S avonds HAP gebeld. Die wilde mij zelf spreken en toen ik tegen die vrouw zei dat ik net was bevallen en dat een wee nog niet 10% van de pijn was die ik nu elke paar minuten voelde (en daarna in paniek de telefoon weggooide omdat er weer een pijnscheut kwam), kwamen ze in actie. Uiteindelijk oxycodon (zetpillen) gekregen en toen die begon te werken gingen de pijnscheuten in ieder geval weg.
Uiteindelijk heeft mijn vader 2 nachten bij mij op de bank geslapen. Na 2 dagen kon ik zelf van mijn linker- naar mijn rechterzij komen en na 5 dagen ben ik voor het eerst (mezelf optrekkend aan een stoel) weer omhoog gekomen en schuifelend naar de wc geweest. Vanaf toen kwam ook de fysio aan huis. Toen ben ik gestopt met de zware medicatie want ik gaf borstvoeding en mijn flesweigerende dochter heeft in die dagen amper gedronken (en kolven op je rug werkt ook niet zo lekker).
Een jaar later nog een keer gehad. Toen was ik buitenshuis en hebben ze me letterlijk plat moeten spuiten en in een ambulance meegenomen naar de SEH. Toch mocht ik (om 03:00u) niet blijven. Ze hebben me met ambulance thuisgebracht, me op de bank geschoven en daar heb ik opnieuw een week gelegen. Dat is nu ruim 3 jaar geleden.
Mensen die zeggen: "ach joh, hij kan zichzelf toch wel even redden" die hebben geen idee. Ik kon die eerste dagen echt níks. Mijn vader die op mijn aanwijzing mijn been af en toe verplaatste, mijn man die met mijn vader samen mij op een handdoek probeerde te krijgen om me af en toe om te draaien (dat duurde dan een half uur) en inderdaad, poepen op een matje. Plassen deed ik de eerste uren in een luier van babydochter en daarna (thank god) in een plasfles. Maar dat vond ik echt de minste zorg (misschien omdat ik net een bevalling achter de rug had, dan leer je wel dat dingen soms gewoon even zo zijn).
Sterkte TO! Ik had niet geweten wat wij op dat moment zonder ons netwerk hadden gemoeten.
zaterdag 13 juni 2020 om 16:24
Hij heeft al langer klachten. Fysio dacht slijmbeurs. Maar dat werd dus alleen maar erger. Dus donderdag bij de huisarts, mocht meteen in de avond voor MRI. En vrijdag verstapt ie zich en stort neer op de bank.TanteOlivia schreef: ↑13-06-2020 13:25Haar verhaal is niet consistent. Hij heeft dus al langer een hernia, terwijl er staat dat het pas sinds gisteren is.
Een zebra is geen paard met strepen
zaterdag 13 juni 2020 om 16:44
Ik had ooit iets dergelijks in mijn nek: ik stond 's avonds mijn tanden te poetsen en pats. Ik kon niets meer. Mijn vriend werd gealarmeerd door de bonk, toen ik tegen de vlakte ging van de pijn. Ik vermoed achteraf dat het spit in mijn nek is geweest. Godzijdank kon ik na een redelijk doorwaakte nacht weer een heel klein beetje bewegen, daar had ik geluk mee. Ik heb er nog wel een paar weken veel last van gehad (autorijden en fietsen ging echt niet, omdat ik mijn hoofd niet goed kon draaien), maar wat dat betreft is je nek makkelijker te ontzien dan een rug vermoed ik.gsleutel schreef: ↑13-06-2020 15:07Oh, zo herkenbaar dit! Bij mij was het geen hernia, er is zelfs nooit een officiële diagnose gesteld, maar het 'schoot er in' toen ik mijn dochter van 3 maanden uit de box wilde tillen en ik kon niks meer. En dan bedoel ik ook echt niks. Ik ben in een soort paniek op de bank gestort (2 stappen verder) en heb daar een kwartier liggen kronkelen om bij mijn telefoon te komen die letterlijk 20 cm van mijn hand verwijderd was. Met een brullende baby in de box. Mijn vader gebeld, die is gekomen. Huisarts gebeld en die deed niks, paracetamol was het advies. Uiteindelijk waren er drie mensen nodig om mij die middag door te helpen. Bij elke beweging (als in wiebelen met mijn tenen) had ik pijnscheuten waarbij ik compleet verkrampte en die mijn vader mee op moest vangen door met zijn volle gewicht tegen mijn rug te duwen. Uiteraard meerdere keren gebeld, naproxen er bij, steeds kregen we te horen: geef de medicatie de kans om in te werken. 'S avonds HAP gebeld. Die wilde mij zelf spreken en toen ik tegen die vrouw zei dat ik net was bevallen en dat een wee nog niet 10% van de pijn was die ik nu elke paar minuten voelde (en daarna in paniek de telefoon weggooide omdat er weer een pijnscheut kwam), kwamen ze in actie. Uiteindelijk oxycodon (zetpillen) gekregen en toen die begon te werken gingen de pijnscheuten in ieder geval weg.
Uiteindelijk heeft mijn vader 2 nachten bij mij op de bank geslapen. Na 2 dagen kon ik zelf van mijn linker- naar mijn rechterzij komen en na 5 dagen ben ik voor het eerst (mezelf optrekkend aan een stoel) weer omhoog gekomen en schuifelend naar de wc geweest. Vanaf toen kwam ook de fysio aan huis. Toen ben ik gestopt met de zware medicatie want ik gaf borstvoeding en mijn flesweigerende dochter heeft in die dagen amper gedronken (en kolven op je rug werkt ook niet zo lekker).
Een jaar later nog een keer gehad. Toen was ik buitenshuis en hebben ze me letterlijk plat moeten spuiten en in een ambulance meegenomen naar de SEH. Toch mocht ik (om 03:00u) niet blijven. Ze hebben me met ambulance thuisgebracht, me op de bank geschoven en daar heb ik opnieuw een week gelegen. Dat is nu ruim 3 jaar geleden.
Mensen die zeggen: "ach joh, hij kan zichzelf toch wel even redden" die hebben geen idee. Ik kon die eerste dagen echt níks. Mijn vader die op mijn aanwijzing mijn been af en toe verplaatste, mijn man die met mijn vader samen mij op een handdoek probeerde te krijgen om me af en toe om te draaien (dat duurde dan een half uur) en inderdaad, poepen op een matje. Plassen deed ik de eerste uren in een luier van babydochter en daarna (thank god) in een plasfles. Maar dat vond ik echt de minste zorg (misschien omdat ik net een bevalling achter de rug had, dan leer je wel dat dingen soms gewoon even zo zijn).
Sterkte TO! Ik had niet geweten wat wij op dat moment zonder ons netwerk hadden gemoeten.
zaterdag 13 juni 2020 om 16:45
Balen hoor, wat een gedoe voor jou en je man. Heb je het idee dat de boel al een beetje tot rust komt met de pijnstilling?
zaterdag 13 juni 2020 om 16:53
Ah, ik heb er gelukkig geen ervaring mee.
zaterdag 13 juni 2020 om 16:59
TanteOlivia schreef: ↑13-06-2020 13:25Haar verhaal is niet consistent. Hij heeft dus al langer een hernia, terwijl er staat dat het pas sinds gisteren is.
Misschien moet je wat beter lezen. Verhaal is niet inconsistent, maar het komt niet geheel chronologisch tot ons. Logisch want TO is/was denk ik echt ten einde raad en lichtelijk in paniek.
zaterdag 13 juni 2020 om 17:00
Duurt t lang? Jammer
Ik had heel hoopvol de gebruiksaanwijzing van de oxi gelezen en daar zeiden ze 2,5 uur....
Een zebra is geen paard met strepen
zaterdag 13 juni 2020 om 17:02
Ja dat dus...
En er kwamen vragen over dingen waar ik heb helemaal niet bij na heb gedacht toen ik t schreef.
Ik wil het ook niet helemaal herschrijven, dus vandaar de Edits.
Ik ben overigens echt super blij met dit topic. De stress is een stuk minder al
Een zebra is geen paard met strepen
zaterdag 13 juni 2020 om 17:03
Opiaten werken niet tegen zenuwpijn. Hoewel bij mij de tramadol effectief is tegen de rugpijn heb ik andere medicatie tegen de zenuwpijn.
Maar het beleid is eerst paracetamol en NSAID’s, dan opiaten zoals tramadol en oxycodon en pas dan komt de groep specifiekere medicatie in beeld.
zaterdag 13 juni 2020 om 17:04
Mooi!
En laat die stomme tante O. maar kletsen.
zaterdag 13 juni 2020 om 17:21
Bij mij met vergelijkbare klachten hielp de oxycodon in zoverre dat ik weer wat kon bewegen en mezelf kon redden. Het nam de pijn absoluut niet weg maar maakte het net te doen.
Tegen zenuwpijn helpt het niet. Daar slik ik nu naast tramadol een ander specifiek middel tegen. Maar dat zullen ze niet direct inzetten.
zaterdag 13 juni 2020 om 18:20
Wat fijn om te horen! Ik vind het idee zo eng maar als het resultaat zo goed is dan klinkt dat als muziek in mijn orenfashionvictim schreef: ↑13-06-2020 11:33Zaaaaalig.
Echt, ik vond het geweldig. Wel een raar gevoel want je voelt de vloeistof echt je lichaam in vloeien maar daarna heb je direct geen pijn meer en omdat je geen pijn meer hebt ga je weer normaal bewegen en kan je gewoon weer alles.
Ik kan het iedereen aanraden. Ik heb daarna ook nooit meer last van een hernia gehad terwijl daarvoor meermaals.
zaterdag 13 juni 2020 om 19:24
Wat herkenbaar. 4 jaar geleden zat ik er zo bij. Na 5 weken stond ik pas weer rechtop, liep nog heel moeilijk, had ook een klapvoet.
Bewegen is idd het belangrijkste maar dat kon ik die eerste dagen niet. Kon alleen maar op mijn zij liggen met een kussen tussen mijn knieën. Wat was ik bang om te moeten niezen toen.
Herstel duurde bij mij lang, toch vonden ze opereren niet nodig zolang er verbetering in zat. Na een maand of twee moest ik nog steeds, als ik wou omdraaien in bed, uit bed stappen en aan de andere kant instappen. Die draai ging niet. Autorijden heeft ook lang geduurd, koppeling en gas geven tegelijkertijd deed pijn.
Een mri is pas na zo’n 3 maanden gelukt met extra morfine. Ik kon daarvoor absoluut niet in die houding liggen.
Wat een ellende TS, ik was tijdens mijn zwangerschap banger wat mijn rug tijdens de bevalling ging doen dan voor de bevalling zelf.
Ik had een stoel voor onder de douche, had een stok toen ik weer een klein beetje kon lopen. Voor de rest is het denk ik heel veel geduld hebben. Ook hielp warmte bij mijn onderrug. Alle spieren verkrampen en dat gaf enigszins verlichting.
Sterkte
Bewegen is idd het belangrijkste maar dat kon ik die eerste dagen niet. Kon alleen maar op mijn zij liggen met een kussen tussen mijn knieën. Wat was ik bang om te moeten niezen toen.
Herstel duurde bij mij lang, toch vonden ze opereren niet nodig zolang er verbetering in zat. Na een maand of twee moest ik nog steeds, als ik wou omdraaien in bed, uit bed stappen en aan de andere kant instappen. Die draai ging niet. Autorijden heeft ook lang geduurd, koppeling en gas geven tegelijkertijd deed pijn.
Een mri is pas na zo’n 3 maanden gelukt met extra morfine. Ik kon daarvoor absoluut niet in die houding liggen.
Wat een ellende TS, ik was tijdens mijn zwangerschap banger wat mijn rug tijdens de bevalling ging doen dan voor de bevalling zelf.
Ik had een stoel voor onder de douche, had een stok toen ik weer een klein beetje kon lopen. Voor de rest is het denk ik heel veel geduld hebben. Ook hielp warmte bij mijn onderrug. Alle spieren verkrampen en dat gaf enigszins verlichting.
Sterkte
zaterdag 13 juni 2020 om 23:23
Dit had ik ook! Is ook het eerste dat ik heb aangegeven bij mijn tweede zwangerschap. Gelukkig is dat helemaal goed gekomen, nergens last van gehad.
Ik weet dat het hier not done is, maar ik heb ontzettend veel gehad aan acupunctuur voor mijn rug. En soms een diclofenac om te blijven bewegen als er iets sluimert (maar dat is inmiddels ook anderhalf jaar geleden). Bij mij is stress en enorme trigger, dus zolang ik goed op mezelf let gaat het goed.
zondag 14 juni 2020 om 11:08
Wat lief dat je aan ons dacht!
Het is hetzelfde. Man ligt op de bank in de woonkamer. Man kan niet zitten (en al helemaal niet staan), dus de po-stoel is ongebruikt. Hij wil ook geen laxeermiddel dus hij hoeft ook niet te poepen, dus nog geen billen hoeven vegen op een matje op de bank.
Door de medicijnen is hij erg suf dus hij slaapt veel.
De nacht ging wel ok. Een keer er uit voor de middelste, een keer voor de kleine en een keer voor de medicijnen van man.
Alleen ik slaap zo slecht. In de nacht krijgen alle slechte donkere gedachten zo veel vat op me, dan zie ik het allemaal zo somber in.
Hoe moet dit nou verder. Straks houdt hij er blijvend iets aan over. Hij is na de zomer z’n contract kwijt, vindt hij dan nog wel werk. We zouden op vakantie gaan maar ja dat zit er niet in zo (totaal niet belangrijk maar de vorige zomer was er iets anders in de familie waardoor we veel zorgen hadden dus ik was wel toe aan drie weken op de camping keutelen met de kinderen) Wat moet ik allemaal regelen. Als dit zo doorgaat moet er toch iets van thuiszorg komen, een ziekenhuisbed? Dat maalt maar in m’n hoofd. Echt super vermoeiend.
Ik ga zo als de jongste op bed ligt voor het middagslaapje de huisartsenpost maar weer bellen. Ik wil van hen horen dat het gaat zoals zij verwachten. De spoedhuisarts had specifiek gezegd dat ik een po-stoel moest halen dus dan ga ik er van uit dat hij denkt dat m’n man kan zitten.... maar dat doet man dus niet.
Als ze willen dat hij gaat zitten zullen ze toch echt langs moeten komen om me te laten zien hoe we dat moeten doen. Want ik krijg man echt niet zo ver. Die gaat zweten en trillen en huilen als we nog niet eens halverwege zitten zijn.
Een zebra is geen paard met strepen
zondag 14 juni 2020 om 11:18
Ik ben net een paar dagen pijnvrij. En het is een cliché maar ook hier was beweging de sleutel. "Zwemmen is goed", werd gezegd. Ik kreeg m'n onderbroek niet eens aan, laat staan een zwempak. Zwemmen werd het niet, ik was al blij als ik de koelkast haalde. De nachten waren het ergst, draaien in bed was een drama.
Er waren momenten dat ik kruipend van bed naar wc ging. Maar ik voelde wel heel duidelijk dat alleen liggen het erger maakte.
Dus uiteindelijk werd kruipen (inderdaad zwetend en trillend) overeind komen. Strompelend en uitgeput, maar ik probeerde elk uur kort te lopen. In het begin had ik het gevoel dat m'n rug wankel was, maar dat nam vrij snel af en elke dag ging het een procentje beter.
Ook warmte hielp. Kruik heb ik veel gebruikt. En positieve gedachten, en pijnstillers op vaste tijden.
Zitten doet overigens nog steeds wel iets pijn en doe ik zo weinig mogelijk.
Ik zou dus echt in beweging proberen te komen als ik je man was. Lukt dat echt niet? Dan lijkt me thuis niet de goede plek. Hoe langer hij niet beweegt, hoe meer zijn lichaam in de problemen komt.
Er waren momenten dat ik kruipend van bed naar wc ging. Maar ik voelde wel heel duidelijk dat alleen liggen het erger maakte.
Dus uiteindelijk werd kruipen (inderdaad zwetend en trillend) overeind komen. Strompelend en uitgeput, maar ik probeerde elk uur kort te lopen. In het begin had ik het gevoel dat m'n rug wankel was, maar dat nam vrij snel af en elke dag ging het een procentje beter.
Ook warmte hielp. Kruik heb ik veel gebruikt. En positieve gedachten, en pijnstillers op vaste tijden.
Zitten doet overigens nog steeds wel iets pijn en doe ik zo weinig mogelijk.
Ik zou dus echt in beweging proberen te komen als ik je man was. Lukt dat echt niet? Dan lijkt me thuis niet de goede plek. Hoe langer hij niet beweegt, hoe meer zijn lichaam in de problemen komt.
“They slipped briskly into an intimacy from which they never recovered.” ― F. Scott Fitzgerald, This Side of Paradise
zondag 14 juni 2020 om 11:21
Het lukt me echt niet om man überhaupt naar zitten te krijgen. Hij tril huilt zweet en klappertand. En als ik dan zeg dat ie de pijn weg moet puffen, er door heen moet of wat dan ook dan krijgen we ruzie. Hij doet het gewoon niet, en ik kan niet de knop vinden om het hem toch te laten doen
Een zebra is geen paard met strepen
zondag 14 juni 2020 om 11:30
Wat vervelend. Ik wilde vooral zelf heel graag bewegen, zeker nadat ik voelde dat dat hielp (niet meteen, maar toch). Lijkt me inderdaad moeilijk als hij dat zelf niet wil.
Pijn beleving is natuurlijk heel persoonlijk, en 'doorbijten' een advies van niks... maar soms moet je door de pijn heen. Ik heb ook moeten overgeven en ben ook flauwgevallen de eerste keer opstaan.
Hoe lang ligt hij nou stil? Draait hij wel zelf op de bank om van houding te wisselen?
Pijn beleving is natuurlijk heel persoonlijk, en 'doorbijten' een advies van niks... maar soms moet je door de pijn heen. Ik heb ook moeten overgeven en ben ook flauwgevallen de eerste keer opstaan.
Hoe lang ligt hij nou stil? Draait hij wel zelf op de bank om van houding te wisselen?
“They slipped briskly into an intimacy from which they never recovered.” ― F. Scott Fitzgerald, This Side of Paradise
zondag 14 juni 2020 om 11:33
Bewegen is goed tegen de pijn bij een hernia. De eerste paar dagen zijn bovendien het ergst. Dit blijft niet zo. De meeste hernia’s genezen binnen een paar maanden vanzelf en zelfs binnen zes weken.Jamaarhoe schreef: ↑14-06-2020 11:21Het lukt me echt niet om man überhaupt naar zitten te krijgen. Hij tril huilt zweet en klappertand. En als ik dan zeg dat ie de pijn weg moet puffen, er door heen moet of wat dan ook dan krijgen we ruzie. Hij doet het gewoon niet, en ik kan niet de knop vinden om het hem toch te laten doen
Maar bewegen is echt belangrijk. Bedrust is funest. Dus hij zal er echt even doorheen moeten en op moeten gaan staan.
zondag 14 juni 2020 om 11:44
Ik heb m gezegd dat ie moet bewegen. Maar hij doet het gewoon niet. Ik denk niet dat als ik zeg Lieve mensen op het forum zeggen dat het moet, dat ie het wel gaat doen.
Hij ligt op z’n rug. Af en toe op z’n zij om te plassen. En hij verplaatst zich op de bank voor de nacht en dan één keer naar een andere hoek voor overdag. Meer lukt niet.
Als ik aandring wordt ie echt boos. Dat ik z’n moeder niet ben, dat ik niet snap hoeveel pijn hij heeft. Als ik zeg dat bevallen ook pijn doet en je ook niet kan stoppen wordt ie boos omdat ik m een mietje noem.
En we hebben 3 kinderen onder de 9 rondlopen dus ook niet echt een moment om dit schreeuwend uit te vechten...
Vandaar dat ik straks de huisarts maar ga bellen. Kunnen ze langskomen om te zeggen dat dit de bedoeling niet is
Hij ligt op z’n rug. Af en toe op z’n zij om te plassen. En hij verplaatst zich op de bank voor de nacht en dan één keer naar een andere hoek voor overdag. Meer lukt niet.
Als ik aandring wordt ie echt boos. Dat ik z’n moeder niet ben, dat ik niet snap hoeveel pijn hij heeft. Als ik zeg dat bevallen ook pijn doet en je ook niet kan stoppen wordt ie boos omdat ik m een mietje noem.
En we hebben 3 kinderen onder de 9 rondlopen dus ook niet echt een moment om dit schreeuwend uit te vechten...
Vandaar dat ik straks de huisarts maar ga bellen. Kunnen ze langskomen om te zeggen dat dit de bedoeling niet is
Een zebra is geen paard met strepen
