Gezondheid
alle pijlers
Sociale angst
donderdag 9 mei 2019 om 18:39
Beste lezers,
Via deze weg wil ik toch eens mijn verhaal delen. Ik zit zo vaak opgesloten met mijn gedachtes, dat ik hoop dat er andere zijn die met mij willen brainstormen over sociale angst.
Denk eens terug, aan de tijd dat je voor het eerst een spreekbeurt voor de klas moest geven. Vele vielen om van spanning, want het was toch best wel eng, al die ogen op je gericht! Nou dit ervaar ik inmiddels het afgelopen jaar dag in dag uit. Over je heen laten lopen, omdat de maatschappij toch zo inelkaar zit dat we iedereen willen afmaken, maar ik zo niet wil zijn. Zweterige handen, stomme gedachtes en hartkloppingen horen er ook bij.
Wanneer er een verjaardag aankomt, ben ik de eerste die het liefste wegrent. Waarom? De druk dat je iets moet vertellen, maar je weet niet wat. Je wordt aangestaard en het voelt ongemakkelijk. Mensen gaan je raar vinden en uiteindelijk is het voor het gevoel niet de moeite meer eens waard om naar een feestje te gaan.
Ik besef me al te goed, dat het allemaal in mijn eigen hoofd afspeelt. Ik ben diegene die zo denkt, ik laat met me sollen. IK laat dit toe.
Hoe stop je dit? Waar komt het vandaan?
Willen jullie ook je verhaal kwijt, of iets delen met mij?
Nou brand los zou ik zeggen.. wie weet kunnen we elkaar helpen.
Lieve groetjes,
Jenny
Via deze weg wil ik toch eens mijn verhaal delen. Ik zit zo vaak opgesloten met mijn gedachtes, dat ik hoop dat er andere zijn die met mij willen brainstormen over sociale angst.
Denk eens terug, aan de tijd dat je voor het eerst een spreekbeurt voor de klas moest geven. Vele vielen om van spanning, want het was toch best wel eng, al die ogen op je gericht! Nou dit ervaar ik inmiddels het afgelopen jaar dag in dag uit. Over je heen laten lopen, omdat de maatschappij toch zo inelkaar zit dat we iedereen willen afmaken, maar ik zo niet wil zijn. Zweterige handen, stomme gedachtes en hartkloppingen horen er ook bij.
Wanneer er een verjaardag aankomt, ben ik de eerste die het liefste wegrent. Waarom? De druk dat je iets moet vertellen, maar je weet niet wat. Je wordt aangestaard en het voelt ongemakkelijk. Mensen gaan je raar vinden en uiteindelijk is het voor het gevoel niet de moeite meer eens waard om naar een feestje te gaan.
Ik besef me al te goed, dat het allemaal in mijn eigen hoofd afspeelt. Ik ben diegene die zo denkt, ik laat met me sollen. IK laat dit toe.
Hoe stop je dit? Waar komt het vandaan?
Willen jullie ook je verhaal kwijt, of iets delen met mij?
Nou brand los zou ik zeggen.. wie weet kunnen we elkaar helpen.
Lieve groetjes,
Jenny
vrijdag 10 mei 2019 om 07:52
Ik zou me niet richten op ‘elkaar helpen’.
Jij hebt een probleem, dat moet opgelost worden. Richt je voorlopig op jezelf.
Zoals jij je voelt lijkt mij het niet leefbaar. Ik zou hulp inschakelen in de vorm van gesprekken en therapie. Er zijn instanties die mensen helpen met problemen zoals jij hebt. De eerste stap is een afspraak maken met de huisarts. Hij of zij kan je verder helpen.
Jij hebt een probleem, dat moet opgelost worden. Richt je voorlopig op jezelf.
Zoals jij je voelt lijkt mij het niet leefbaar. Ik zou hulp inschakelen in de vorm van gesprekken en therapie. Er zijn instanties die mensen helpen met problemen zoals jij hebt. De eerste stap is een afspraak maken met de huisarts. Hij of zij kan je verder helpen.
zaterdag 11 mei 2019 om 22:49
Hulp zoeken inderdaad. De eerste stap zetten is inderdaad moeilijk, maar in mijn ervaring kun je nooit vroeg genoeg zijn. Wat voor mij hielp om die eerste stap te zetten was iemand in mijn naaste omgeving in vertrouwen te nemen en met haar de afspraak te maken dat ik de huisarts zou bellen voor een afspraak. Zij heeft me een herinnering gestuurd, moed in gesproken en zo heb ik de telefoon durven pakken. Toen is het balletje gaan rollen!
Edit: nu klinkt het wel heel makkelijk, maar het heeft alsnog even geduurd en er waren een paar herinneringen voor nodig, voordat ik echt de telefoon pakte. Toch was het wel echt een goede stok achter de deur, zeker nadat zij me streng maar positief toesprak.
Heel veel sterkte!
Edit: nu klinkt het wel heel makkelijk, maar het heeft alsnog even geduurd en er waren een paar herinneringen voor nodig, voordat ik echt de telefoon pakte. Toch was het wel echt een goede stok achter de deur, zeker nadat zij me streng maar positief toesprak.
Heel veel sterkte!
dinsdag 14 mei 2019 om 11:12
Vooral gewoon dingen blijven doen! Dus niet thuis blijven uit angst, het is heel moeilijk maar uiteindelijk zal je daardoor zien dat het steeds wat makkelijker zal gaan.
Als je wel uitjes / verjaardagen gaat vermijden dan wordt de stap om weer ergens naar toe te gaan zo ontzettend groot, en daarmee wordt je sociale angst dus ook groter.
Je kan zo nodig een kalmeringspilletje vragen bij de huisarts, mij heeft het alleen al geholpen dat ik wist dat ik het bij me had bijvoorbeeld.
Als je wel uitjes / verjaardagen gaat vermijden dan wordt de stap om weer ergens naar toe te gaan zo ontzettend groot, en daarmee wordt je sociale angst dus ook groter.
Je kan zo nodig een kalmeringspilletje vragen bij de huisarts, mij heeft het alleen al geholpen dat ik wist dat ik het bij me had bijvoorbeeld.
dinsdag 14 mei 2019 om 11:39
Oke, dankjewel voor al jullie lieve reacties.
Ik ben inderdaad begonnen met een afspraak te maken bij een psycholoog. Ik hoop dat het stap voor stap beter wordt.
Ik heb laatst wel een verjaardag overgeslagen en de 3 andere niet. Uiteindelijk viel het wel mee. Was inderdaad heel moeilijk, zoals jullie zelf ook wel een beetje omschrijven.
Ik werk wel gewoon nog 38 uur, alleen je merkt aan je eigen dat je dan aan het vechten bent. Ik blijf wel gewoon werken
dan ben je verplicht om sociaal te blijven en toch streng voor jezelf. Het zou niet werken om inderdaad thuis te zitten...
Dankjewel in ieder geval allemaal!!
Xx Jen
Ik ben inderdaad begonnen met een afspraak te maken bij een psycholoog. Ik hoop dat het stap voor stap beter wordt.
Ik heb laatst wel een verjaardag overgeslagen en de 3 andere niet. Uiteindelijk viel het wel mee. Was inderdaad heel moeilijk, zoals jullie zelf ook wel een beetje omschrijven.
Ik werk wel gewoon nog 38 uur, alleen je merkt aan je eigen dat je dan aan het vechten bent. Ik blijf wel gewoon werken
dan ben je verplicht om sociaal te blijven en toch streng voor jezelf. Het zou niet werken om inderdaad thuis te zitten... Dankjewel in ieder geval allemaal!!
Xx Jen
