triestheid en angst

Oké waar zal ik beginnen...tot een paar jaar geleden was er eigenlijk niks aan de hand. Ik deed mijn best voor schoolvak had enkele goeie vrienden,... .Ik was gewoon een gelukkige jongen van 14-15, wat nu ongeveer 3 jaar geleden is. En toen gebeurde er iets raars met me of in me, ik weet het niet... . Ik denk dat ik veranderde doordat, (en dit klinkt gek , ik weet het), ik met een vriend naar musically's keek van bepaalde mensen en ik kreeg daardoor denk ik een ander beeld van het leven: een beeld vol liefde, plezier,... . De nieuwe vrienden die ik toen had leerden ook een pak minder en omdat ik altijd iedereen nadoe, al van kleins af, deed ik dit dus ook denk ik en ik begon minder om school te geven. Ook was ik, naïef als ik toen was, enorm verliefd op die meisjes en ik denk dat die onbereikbaarheid, aangezien ze uit Duitsland waren, me toen wel veranderd heeft in mijn hoofd over liefde en dat ik er alles aan zou doen om de perfecte liefde, in mijn buurt dan, te vinden. Toen ik dus besefte dat die droom van musically nooit iets zou worden, brak er iets in me en ik voelde me constant slecht en ik had een ongelukkig gevoel in me met bv.huilbuien etc,... . En ik had in mijn hoofd ook al zo een beeld gevormd van hoe die moest verlopen. Dit gebeurde in februari toen ik een oude klasgenote opnieuw leerde kennen en het klikte meteen. We spraken af, stuurden superveel,... en eind maart waren we samen. Ik zal even verder uitleggen wat dat beeld van die liefde voor me inhield en ik heb de lat misschien te hoog gelegd:gewoon dat ze helemaal weg van me zou zijn, ze aan me denkt vaak, als we samen waren het niet gewoon leuk zou zijn maar echt superleuk,... ; ik denk zo een beetje het perfecte beeld van liefde. Ook nooit ruzie maken etc,... . Het klinkt dom , ja, maar, ik had het zo voor me en het zou me zoveel beter doen voelen na die slechte periode die ik al een paar jaar had. Ook is haar vader op jonge leeftijd overleden en ze vertelde me dat ze onder andere daardoor heel diep zat en toen dacht ik bij mezelf: als je voor die perfecte liefde kan zorgen, dan maak je jezelf gelukkig en je zou haar uit die put kunnen halen na die slechte periode. En het straffe is:dit hele beeld gebeurde ook gewoon: ze stuurde me elke dag, ik wist alles over haar, ik kreeg berichtjes dat ze me mistte,.. . Ik smolt gewoon bij zo een berichten en het maakte me de gelukkigste mens op aarde. Ook toen we afspraken ik zag haar lachen om iets of ze vertelde iets tegen me,... ik kan niet beschrijven wat er in me omging door haar gelukkig te zien. Maar het kon dus niet beter gaan tussen ons en het ging dus naar mijn gevoel ook slechter. Ze stuurde me minder en minder, ze deed kortaf,... . Het kan zijn dat dit de normale gang van zaken is, maar het kwetste me eigenlijk wel want dan dacht ik steeds dat onze band verslapte en dan was heel mijn plannetje omzeep. Hierdoor begon ik te flippen en stuurde ik haar zoveel berichten met alles wat er in me omging hierdoor en ze bleef zeggen dat alles oké was, maar ik voelde me gebroken. Het perfecte beeld was weg, snap je, en ik kon da niet vatten. Ook toen we deze zomer onze eerste kleine ruzie kregen en het vrijwel meteen opgelost was, gaf me dit zo een schuldgevoel en ik kan dat niet verkroppen. We hebben nog steeds leuke momenten samen, maar elke dag in mijn leven voelt nu als een kwelling daardoor en ik voel me gewoon ongelukkig omdat het niet gegaan is zoals ik wil en ik denk er gewoon constant aan. En het maakt het moeilijk om dan verder te gaan normaal met alles in mijn leven omdat het altijd als en rotsblok op me afkomt. Soms komt er dan een oude, kleine gedachte naar innen en is het wel 10x erger, hoewel ik soms echt wel gelukkig kan zijn. Ook is zij nu naar de unie en ik nog niet en die afstand... ik ben zo bang dat ze iemand beter ontmoet en ik haar kwijt raak aan iemand die haar blijer maakt en ik kan dit gewoon niet aan, maar ben er zo bang voor en kan het niet tegenhouden eh..ging het maar nog zoals gepland en voelde elke seconde daarover niet zoals een kwelling en angst. Ook kreeg ik toen ik met haar alleen was een paniekaanval en ik ben te schreeuwen en wenen, er ging veel te veel in me om over dit alles en het is mentaal zo uitputtend. Ging het maar zoals gepland...
Zelfde met school... die motivatie is gewoon vervaagd in die jaren en doordat zij naar de unie gaat en het zo goe doet op school, gaf me dat ook wat motivatie. Anders was ik allang gestopt omdat ik gewoon er niet aan kan denken, ik zit altijd met die liefde en dat gelukkig zijn in mijn hoofd. Even wat dieper over school. Iedereen zei altijd maar dat ik slim was en dit en dat en dat lukte ook allemaal aardig tot in het 3e. In het 4e zat ik ook in latijn-wiskunde maar ik had heel nipt een a-attest. Ook ben ik zo bang over mijn toekomst geworden over school sinds die punten slechter werden:zou ik wel, ondanks ik nog aso doe en het nu vrij goed gaat omdat ik dankzij haar weer motivatie gaan, naar de unif gaan? Ga ik me nu wel 100 procent kunnen focussen en ni aan al die zwarte gedachten kennen, kan ik niet beter stoppen,... wat het beste is om te doen, ik weet het niet-echt niet. Ik heb ook al gedachten gehad om gewoon te vluchten van alles: ik ben zo bang om verder te gaan studeren, iedereen zegt maar dat ik gefaald zou hebben als ik meteen ga werken en niets probeer, maar ik ben er zo bang voor! Voor wie of wat ben ik nog in deze buurt? Voor haar? Het is toch niet zoals gepland gelopen. Voor school? Ik ben bang om verder te studeren, kan ik niet gewoon weggaan van dit alles en ergens totaal anders een gelukkiger leven opbouwen?
Ik ben ten einde raad over alles in dit bericht, maar ik wou dat het beter ging, zonder angst en met wat meer geluk.