Gezondheid
alle pijlers
Verkeerde diagnose psycholoog
dinsdag 7 juli 2020 om 23:44
Hoi allemaal,
Ik ben toch nieuwsgierig of iemand anders hier ervaring mee heeft gehad of mijn vraag kan beantwoorden, dus hierbij mijn verhaal.
Een aantal jaar geleden kreeg ik de diagnose ''paniekstoornis'', dit omdat ik continu paniekaanvallen kreeg in sociale situaties. De plek waar het was ontstaan is het klaslokaal, ik gaf hierbij ook altijd aan bij mijn psychologen dat dit kwam vanuit de prikkels van andere mensen. Ik werd bang voor andermans gedachten over mij en kreeg hierdoor angst en vermeed drukke plekken als school. Hierdoor heb ik mijn middelbare school ook niet kunnen afmaken. Bij de psychologen werd de aandacht gericht op de paniek en dus leerde ze mij omgaan met de gedachten van de paniek. Er werd echter nooit gevraagd hoe het kan dat deze gedachten mij zo prikkelde. De therapie heeft mij in die zin ook niet geholpen, aangezien ik mijn school niet heb kunnen afmaken en de angst altijd wel is gebleven. Toentertijd dacht ik dat de juiste diagnose was, omdat ik jong was, nog niet veel af wist van mentale gezondheid en geen ervaring had met psychologen. Ik was bezig met mijn paniek, dus ik dacht dat het wel juist was.
Het ging een jaar goed, maar in oktober 2019 ging het weer slecht. Ik nam contact op met een nieuwe psycholoog en door research op internet en een officiële diagnose van deze psycholoog, weet ik dat ik een sociale angststoornis heb. Voor mij valt nu alles op een rijtje, de paniekstoornis van toen was wel een paniekstoornis, maar de aanleiding was de sociale fobie. Ik vind dit eigenlijk heel slecht, omdat ik het idee heb dat ze niet genoeg hebben doorgevraagd. Het voelt alsof ze heel snel en makkelijk maar een diagnose hebben gesteld puur om de klachten aan te pakken en niet de oorzaak van de klachten. Wellicht met een goede diagnose had ik mijn middelbare school wel kunnen afmaken.
Ik ben niet boos, omdat dingen lopen zoals ze lopen, maar is dit een situatie dat ik moet loslaten of kan ik wellicht hier iets mee? Is dit een logische diagnose of hebben de psychologen dit toch verkeerd en te makkelijk aangepakt? Deze vragen dwalen nu een beetje door mijn hoofd en ik heb geen idee of iemand hier iets op kan beantwoorden of kan adviseren wat ik hiermee kan. Ik wil het in augustus, wanneer mijn therapie begint, aan mijn nieuwe psycholoog vragen, maar wellicht dat iemand ook ervaring gehad heeft met zoiets?
Sorry voor mijn lange verhaal, alvast bedankt!
Ik ben toch nieuwsgierig of iemand anders hier ervaring mee heeft gehad of mijn vraag kan beantwoorden, dus hierbij mijn verhaal.
Een aantal jaar geleden kreeg ik de diagnose ''paniekstoornis'', dit omdat ik continu paniekaanvallen kreeg in sociale situaties. De plek waar het was ontstaan is het klaslokaal, ik gaf hierbij ook altijd aan bij mijn psychologen dat dit kwam vanuit de prikkels van andere mensen. Ik werd bang voor andermans gedachten over mij en kreeg hierdoor angst en vermeed drukke plekken als school. Hierdoor heb ik mijn middelbare school ook niet kunnen afmaken. Bij de psychologen werd de aandacht gericht op de paniek en dus leerde ze mij omgaan met de gedachten van de paniek. Er werd echter nooit gevraagd hoe het kan dat deze gedachten mij zo prikkelde. De therapie heeft mij in die zin ook niet geholpen, aangezien ik mijn school niet heb kunnen afmaken en de angst altijd wel is gebleven. Toentertijd dacht ik dat de juiste diagnose was, omdat ik jong was, nog niet veel af wist van mentale gezondheid en geen ervaring had met psychologen. Ik was bezig met mijn paniek, dus ik dacht dat het wel juist was.
Het ging een jaar goed, maar in oktober 2019 ging het weer slecht. Ik nam contact op met een nieuwe psycholoog en door research op internet en een officiële diagnose van deze psycholoog, weet ik dat ik een sociale angststoornis heb. Voor mij valt nu alles op een rijtje, de paniekstoornis van toen was wel een paniekstoornis, maar de aanleiding was de sociale fobie. Ik vind dit eigenlijk heel slecht, omdat ik het idee heb dat ze niet genoeg hebben doorgevraagd. Het voelt alsof ze heel snel en makkelijk maar een diagnose hebben gesteld puur om de klachten aan te pakken en niet de oorzaak van de klachten. Wellicht met een goede diagnose had ik mijn middelbare school wel kunnen afmaken.
Ik ben niet boos, omdat dingen lopen zoals ze lopen, maar is dit een situatie dat ik moet loslaten of kan ik wellicht hier iets mee? Is dit een logische diagnose of hebben de psychologen dit toch verkeerd en te makkelijk aangepakt? Deze vragen dwalen nu een beetje door mijn hoofd en ik heb geen idee of iemand hier iets op kan beantwoorden of kan adviseren wat ik hiermee kan. Ik wil het in augustus, wanneer mijn therapie begint, aan mijn nieuwe psycholoog vragen, maar wellicht dat iemand ook ervaring gehad heeft met zoiets?
Sorry voor mijn lange verhaal, alvast bedankt!
woensdag 8 juli 2020 om 16:01
Zo’n dsm classificatie is een momentopname. Belangrijker (in de meeste gevallen) is de dagelijkse praktijk en de stijl van je behandelaar om jou te helpen ermee om te leren gaan of veranderen. Soms helpt heel concreet in het hier en nu, soms moet je wat dieper gaan en wordt het iets (of veel) complex.
Dit is niet klachtwaardig. Wat me wel zinvol lijkt is je gevoel hierover bespreken met je huidige behandelaar. Ik denk dat je daar juist wijzer van zou kunnen worden.
Dit is niet klachtwaardig. Wat me wel zinvol lijkt is je gevoel hierover bespreken met je huidige behandelaar. Ik denk dat je daar juist wijzer van zou kunnen worden.
woensdag 8 juli 2020 om 16:22
En dat de classificatie is gebaseerd op de symptomen die u nu ervaart. De classificatie zegt dus niets over de oorzaak van deze symptomen.haarklover schreef: ↑08-07-2020 08:25Als u niet boos bent, moet u het loslaten.
Overigens vind ik dat de GGZ patiënten vertellen moet:
- dat een diagnose geen verklaring is, het is alleen een beschrijving van problemen die mensen hebben. (de juiste term is : classificatie)
- dat de classificatie ook verkeerd kan zijn.
