Waarom ben ik zo bang voor sporten?

Wat denk je dan? "O jee ze kijken naar me", of "ik val dadelijk".

Oh herkenbaar hoor, ik ben als de dood iets te breken of gewond te raken.
Ben nogal een kluns wat sporten betreft.

Herkenbaar.
Ik ben altijd bang geweest op mijn nek te breken.
Vriendinnen gingen in volle vaart met de fiets de berg af. Ik remde af om op lagere snelheid te gaan.

Als je lekker gaat wandelen en fietsen, blijf je prima in conditie.
Thuis Pilates of Yoga with Adriene om lekker soepel te blijven.

O heb ik ook, wel eens gedacht dat het kwam omdat ik met mijn luie oog geen diepte zie, maar geen idee of dat de echte reden is

Dan sport je toch niet? Of ga wandelen, de wandelsport, of dammen.

Ik herken het wel. Het frustrerende is dat ik heel wat van de zaken die ik nu niet meer durf, als kind wel nog durfde en graag deed. Ik denk dat het komt omdat ik te veel ben gaan nadenken over wat er allemaal mis kan gaan.

Bij bepaalde zaken heb ik de angst onder controle gekregen en/of is deze verdwenen (bijvoorbeeld: zwemmen in diep water, fietsen aan grote snelheid, trucs op een trampoline, paardrijden). Andere zaken zijn nog steeds een uitdaging en zullen dat misschien ook blijven. Mijn hoogtevrees zal er bijvoorbeeld waarschijnlijk nooit meer uitgaan, daarvoor is het te hardnekkig.

Zoek eens wat vaker de dingen die je angst aanjagen op, TO. Begin met de activiteiten waar je het minste bang voor bent. Bijvoorbeeld: BMX'en is misschien minder angstaanjagend dan een klimbos. Doe het regelmatig, bouw het op, neem wat lessen of neem iemand onder de arm die je kan begeleiden. Doet me denken aan een zegswijze die ik ooit las: "voel de angst en doe het toch maar". Werkt een beetje zoals exposure therapie. Het zal niet voor alles succesvol zijn, maar je zal vast en zeker grenzen verleggen.

Sporten is ook: crossfit, krachttraining, snelwandelen, yoga. En hoepelen, daar breek je niet zoveel mee.

De oplossing is doen wat je wil, en laten wat je niet wil.
En als de angst te groot is ga je naar een psych. Ook goed.