Gezondheid
alle pijlers
Zorgen over gezondheid vader
vrijdag 1 mei 2020 om 21:26
Hoi allemaal,
Ik wil dit graag even van mijn afschrijven, geen idee wat jullie er verder mee mee kunnen maar ik moet het gewoon even mijn kwijt.
Mijn vader is 65, heeft altijd gerookt. Vroeger een poging gedaan om te stoppen, mijn moeder is wel gestopt mijn vader niet. En is altijd stug blijven door roken. Nu sinds een poosje heeft mijn vader ook last, naast veel hoesten, last van een 'rochelende ademhaling'. Dit hoor je bijna heel de dag door. En ik word hier helemaal gek van, ik kan niet gewoon meer even gezellig bij mijn vader zitten. Ik weet dat mijn vader gewoon moet stoppen moet roken, maar het is een volwassen man, ik kan hem ook niet dwingen..
Maar ik ben zo bang voor zijn gezondheid, elke dag ben ik bang dat hij komt te overlijden en alle gevolgen daarvan. En dat ik dan zoveel spijt gaan hebben van alle dingen die we nog (of niet genoeg) samen gedaan hebben en hoe ik mijn leven dan weer zo moeten oppakken. Ik woon op mijzelf (Student) maar door de corona ben ik nu weer een poosje thuis. Dit gevoel is nu zo erg dat ik gewoon niet meer weg wil, maar hier wil blijven zodat ik dan tenminste nog veel tijd heb doorgebracht met mijn vader. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik met dit gevoel moet, ik bracht altijd al wel graag tijd door met mijn ouders maar dit overheersende gevoel is zo erg..
Ik wil dit graag even van mijn afschrijven, geen idee wat jullie er verder mee mee kunnen maar ik moet het gewoon even mijn kwijt.
Mijn vader is 65, heeft altijd gerookt. Vroeger een poging gedaan om te stoppen, mijn moeder is wel gestopt mijn vader niet. En is altijd stug blijven door roken. Nu sinds een poosje heeft mijn vader ook last, naast veel hoesten, last van een 'rochelende ademhaling'. Dit hoor je bijna heel de dag door. En ik word hier helemaal gek van, ik kan niet gewoon meer even gezellig bij mijn vader zitten. Ik weet dat mijn vader gewoon moet stoppen moet roken, maar het is een volwassen man, ik kan hem ook niet dwingen..
Maar ik ben zo bang voor zijn gezondheid, elke dag ben ik bang dat hij komt te overlijden en alle gevolgen daarvan. En dat ik dan zoveel spijt gaan hebben van alle dingen die we nog (of niet genoeg) samen gedaan hebben en hoe ik mijn leven dan weer zo moeten oppakken. Ik woon op mijzelf (Student) maar door de corona ben ik nu weer een poosje thuis. Dit gevoel is nu zo erg dat ik gewoon niet meer weg wil, maar hier wil blijven zodat ik dan tenminste nog veel tijd heb doorgebracht met mijn vader. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik met dit gevoel moet, ik bracht altijd al wel graag tijd door met mijn ouders maar dit overheersende gevoel is zo erg..
vrijdag 1 mei 2020 om 21:32
Is hij ook benauwd?
Heeft hij verdere corona gerelateerde klachten?
Is hij al naar de huisarts gegaan o.i.d.?
Ik snap dat je je zorgen maakt, zou dit eerlijk tegen hem zeggen (in hoeverre je dat nog niet hebt gedaan) en hem vragen te stoppen of iig te minderen met roken en contact op te nemen met huisarts.
Heeft hij verdere corona gerelateerde klachten?
Is hij al naar de huisarts gegaan o.i.d.?
Ik snap dat je je zorgen maakt, zou dit eerlijk tegen hem zeggen (in hoeverre je dat nog niet hebt gedaan) en hem vragen te stoppen of iig te minderen met roken en contact op te nemen met huisarts.
vrijdag 1 mei 2020 om 22:13
Ik herken het. Mijn vader rookte al vanaf zijn 14e en hij was altijd aan het hoesten. Altijd hoorde ik hem ademen. Ik vond dat lastig want de verslaving was voor hem te groot, ondanks dat wij onze zorgen uitten. Hij is op zijn 72e ziek geworden en op zn 75e overleden aan longkanker.
Ik hoop voor jou dat jouw vader jouw zorgen begrijpt.
Ik hoop voor jou dat jouw vader jouw zorgen begrijpt.
vrijdag 1 mei 2020 om 23:35
Mijn vader overleed op 51 jarige leeftijd. Hij werd ziek, kreeg de diagnose kanker en 5 dagen later was hij dood. Ik had nog 1001 dingen met hem willen doen, een half leven met hem willen delen. Maar ik heb gelukkig geen moment het gevoel gehad dat ik tot dan toe dingen niet had gedaan of gezegd die ik wel had willen doen of zeggen. Dat was ook het eerste dat hij zei na de diagnose: jongens, je hoeft voor mij geen wensambulance te bellen. Ik hoef niks meer te zien..Het is oké.
De angst om (een van) je ouders te verliezen is heel naar. Het is een gegeven dat je ze ooit moet gaan missen, maar het voelt ook alsof je veilige basis wegvalt. Dat gevoel van 'altijd ergens thuis horen'. Probeer het samen fijn te hebben zodat je altijd kan zeggen dat je nergens spijt van hebt. En probeer je vader te vertellen dat je je oprecht zorgen maakt. Maar het is zijn leven.
De angst om (een van) je ouders te verliezen is heel naar. Het is een gegeven dat je ze ooit moet gaan missen, maar het voelt ook alsof je veilige basis wegvalt. Dat gevoel van 'altijd ergens thuis horen'. Probeer het samen fijn te hebben zodat je altijd kan zeggen dat je nergens spijt van hebt. En probeer je vader te vertellen dat je je oprecht zorgen maakt. Maar het is zijn leven.
