Kinderen
alle pijlers
11 maanden en brullen om aandacht !!!
vrijdag 30 november 2007 om 10:17
Ik zit met een probleem !! Dochtertje is ruim 11 maanden en vanaf dat ze 10 maanden is, is ze van een vrolijk spelend zonnetje veranderd in een af en toe zonnig spelend zonnetje, maar voor de rest een gillend om aandacht meisje. Begon op het kinderdagverblijf... huilen als er andere (voornamelijk) papa's binnenkwamen, niet lang alleen willen spelen, alleen maar op schoot willen zitten. En dit is thuis nu ook het geval. Kon ze eerder een uur achter elkaar spelen op haar kleed, nu is 5 minuten al bijna te veel. Zodra ze het zat is, gaat ze huilen huilen brullen en gillen. Laten huilen, streng toespreken etc, het lijkt niet te helpen. Hysterisch wordt ze bijna. Zodra je dr oppakt, is het over en verschijnt er een stralende glimlach. Erg lastig en onderhand een beetje vervelend !!
Heb ook het idee dat het een soort frustratie is (hoor ik van veel ouders). Ze kan een beetje kruipen, maar nog niet echt goed, maar wil dit wel heel graag. Lopen aan je hand wil ze de hele dag, maar ze kan dit nog niet alleen...
Kortom, erg lastig !
Graag zou ik willen weten wat de juiste manier is om hier mee om te gaan. Laten huilen waarschijnlijk, maar dit vind ik moeilijk. Als ze daar zit met een vuurrood kletsnat gezichtje hysterisch snikkend... tja...
Heb ook het idee dat het een soort frustratie is (hoor ik van veel ouders). Ze kan een beetje kruipen, maar nog niet echt goed, maar wil dit wel heel graag. Lopen aan je hand wil ze de hele dag, maar ze kan dit nog niet alleen...
Kortom, erg lastig !
Graag zou ik willen weten wat de juiste manier is om hier mee om te gaan. Laten huilen waarschijnlijk, maar dit vind ik moeilijk. Als ze daar zit met een vuurrood kletsnat gezichtje hysterisch snikkend... tja...
vrijdag 30 november 2007 om 10:31
ik merk bij mijn zoon ( 9,5 mnd) ook dat hij het zo nu en dan kei hard te gaan krijsen als hij ergens neer gezet wordt.
Wat hier goed helpt is hem even op gang helpen met spelen/ Als hij eenmaal bezig is, vindt hij het prima. Verder scheelt het een hele boel als ik gewoon in de buurt ben en hij naar mij kan kijken, bijvoorbeeld tijdens het poetsen of koken.
Wat ik ook goed merk is als de oma's of anderen veel bij hem zijn geweest een aantal dagen. Zij pakken hem direct als hij begint te mopperen, met als gevolg dat hij dat ook bij mij probeert als ik met hem alleen ben.
Wat hier goed helpt is hem even op gang helpen met spelen/ Als hij eenmaal bezig is, vindt hij het prima. Verder scheelt het een hele boel als ik gewoon in de buurt ben en hij naar mij kan kijken, bijvoorbeeld tijdens het poetsen of koken.
Wat ik ook goed merk is als de oma's of anderen veel bij hem zijn geweest een aantal dagen. Zij pakken hem direct als hij begint te mopperen, met als gevolg dat hij dat ook bij mij probeert als ik met hem alleen ben.
vrijdag 30 november 2007 om 10:35
Ja, dat doe ik ook, haar 'helpen' met spelen, maar dan speelt ze 5 min en dan is het weer niet goed. Wordt alles aan de kant gemept.
Ik was deze week ziek en opa en oma hebben opgepast, terwijl ik in bed lag. Heb haar geen enkele keer horen huilen, terwijl ze echt niet de hele dag met haar bezig waren. Zodra ik de kamer in kwam, begon het gejengel en wilde ze alleen maar bij mij zitten enz enz.
Ik was deze week ziek en opa en oma hebben opgepast, terwijl ik in bed lag. Heb haar geen enkele keer horen huilen, terwijl ze echt niet de hele dag met haar bezig waren. Zodra ik de kamer in kwam, begon het gejengel en wilde ze alleen maar bij mij zitten enz enz.
vrijdag 30 november 2007 om 12:56
Hoi,
Ik heb hier hetzelfde probleem. Mijn dochter is net 1, en ze kan (wil) ook niet kruipen. Ze wil alleen maar aan mijn hand rondlopen de hele dag. Als ze op de grond zit steekt ze haar handjes uit en ¨zegt¨ ze stappen.
Als ik naast naar ga zitten om te spelen moet ik spelen en kijkt ze toe hoe mama op de knopjes drukt, blokken stapelt, enz. Hoezo lui?
Wat nog wel eens wil helpen is de televisie, niet pedagogisch verantwoord, maar wel handig! En we hebben zo´n loopstoeltje gekocht die vindt ze ook leuk, maar ik wil ook dat ze daar de hele dag in zit.
En inderdaad met andere mensen doet ze het niet, alleen zodra ze mij ziet begint ze te jengelen. Ik hoop maar dat het over is als ze gaat lopen en wat zelfstandiger is.
Groetjes
Ik heb hier hetzelfde probleem. Mijn dochter is net 1, en ze kan (wil) ook niet kruipen. Ze wil alleen maar aan mijn hand rondlopen de hele dag. Als ze op de grond zit steekt ze haar handjes uit en ¨zegt¨ ze stappen.
Als ik naast naar ga zitten om te spelen moet ik spelen en kijkt ze toe hoe mama op de knopjes drukt, blokken stapelt, enz. Hoezo lui?
Wat nog wel eens wil helpen is de televisie, niet pedagogisch verantwoord, maar wel handig! En we hebben zo´n loopstoeltje gekocht die vindt ze ook leuk, maar ik wil ook dat ze daar de hele dag in zit.
En inderdaad met andere mensen doet ze het niet, alleen zodra ze mij ziet begint ze te jengelen. Ik hoop maar dat het over is als ze gaat lopen en wat zelfstandiger is.
Groetjes
vrijdag 30 november 2007 om 13:14
Hier ook een jongetje wat dat bij vlagen heeft. Volgens mij heeft het ermee te maken dat ze op deze leeftijd zich ervan bewust worden dat je moeder ook zomaar ineens weg kan gaan en dat is natuurlijk Niet Leuk. En lastig, als je nog niet ontdekt hebt wanneer en waarom ze echt weg gaat of alleen maar even iets anders in de kamer gaat doen.
Wat ik vaak doe: met zoon op het speelkleed gaan zitten niksen. Eerst is hij heel blij met mijn aanwezigheid en hangt hij helemaal op me, maar na een minuut of 5 is hij dat ook wel zat en gaat hij zelf wat anders doen. En ik dus ook.. Net als Golfje al zegt, eigenlijk even op weg helpen met spelen.
En ook interessant vindt hij kiekeboe doen: als ik bijvoorbeeld in de keuken bezig ben en hij zit in de kamer te spelen voorkom ik gepiep door om de minuut even mijn hoofd om de hoek te steken en kiekeboe te roepen. Vanuit de keuken met hem praten (hoort 'ie dat ik er nog ben) helpt ook.
En verder: accepteren dat het zo is, en dat het een fase is die vanzelf over gaat. En als je het moeilijk vindt, gewoon oppakken en lekker knuffelen. Ik geloof niet zo in dat je je kind dan zo verwend dat 'ie nooit meer zelf gaat spelen of steeds aanhankelijker wordt. Dit is mijn derde en bij de andere twee is het in elk geval ook vanzelf goedgekomen.
O ja, en als je wel weggaat: duidelijk afscheid nemen of dag zeggen, niet zomaar wegsneaken. Is voor jezelf misschien wat makkelijker of scheelt je even een paar minuten gehuil, maar maakt het voor je kind alleen maar verwarrender.
Wat ik vaak doe: met zoon op het speelkleed gaan zitten niksen. Eerst is hij heel blij met mijn aanwezigheid en hangt hij helemaal op me, maar na een minuut of 5 is hij dat ook wel zat en gaat hij zelf wat anders doen. En ik dus ook.. Net als Golfje al zegt, eigenlijk even op weg helpen met spelen.
En ook interessant vindt hij kiekeboe doen: als ik bijvoorbeeld in de keuken bezig ben en hij zit in de kamer te spelen voorkom ik gepiep door om de minuut even mijn hoofd om de hoek te steken en kiekeboe te roepen. Vanuit de keuken met hem praten (hoort 'ie dat ik er nog ben) helpt ook.
En verder: accepteren dat het zo is, en dat het een fase is die vanzelf over gaat. En als je het moeilijk vindt, gewoon oppakken en lekker knuffelen. Ik geloof niet zo in dat je je kind dan zo verwend dat 'ie nooit meer zelf gaat spelen of steeds aanhankelijker wordt. Dit is mijn derde en bij de andere twee is het in elk geval ook vanzelf goedgekomen.
O ja, en als je wel weggaat: duidelijk afscheid nemen of dag zeggen, niet zomaar wegsneaken. Is voor jezelf misschien wat makkelijker of scheelt je even een paar minuten gehuil, maar maakt het voor je kind alleen maar verwarrender.
