Kinderen
alle pijlers
8 weken zwanger: hartje klopt niet meer
vrijdag 4 april 2008 om 13:20
Gisteren tijdens de echo kregen wij het verdrietige nieuws dat onze baby in de maak geen kloppend hartje (meer) heeft. Waarschijnlijk is het heel recent gestopt met kloppen, want qua groei liep ze (ik denk steeds maar dat het een meisje is) bij.
Dit weekend wachten we nog even af of het spontaan loslaat, anders word ik dinsdag gecuretteerd.
Ik zit in zo'n emotionele rollercoaster en heb behoefte aan het delen van emoties met meiden die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Als dat het geval is, hoor ik graag van je hoe jij het hebt verwerkt en of je hier nog speciale dingetjes voor gedaan hebt. Zelf had ik al een boekje waarin ik stukjes voor "Kiki" (haar werknaam) schreef en daar heb ik nu ook de kaartjes die we hadden gekregen ingeplakt en ik heb er gisteren (onder veel tranen) een afscheidsbrief in geschreven. Ik heb het gevoel dat het helpt en wil haar niet zomaar vergeten.
Anyway, ik hoor het graag van jullie!
Dit weekend wachten we nog even af of het spontaan loslaat, anders word ik dinsdag gecuretteerd.
Ik zit in zo'n emotionele rollercoaster en heb behoefte aan het delen van emoties met meiden die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Als dat het geval is, hoor ik graag van je hoe jij het hebt verwerkt en of je hier nog speciale dingetjes voor gedaan hebt. Zelf had ik al een boekje waarin ik stukjes voor "Kiki" (haar werknaam) schreef en daar heb ik nu ook de kaartjes die we hadden gekregen ingeplakt en ik heb er gisteren (onder veel tranen) een afscheidsbrief in geschreven. Ik heb het gevoel dat het helpt en wil haar niet zomaar vergeten.
Anyway, ik hoor het graag van jullie!
vrijdag 4 april 2008 om 13:25
Lieve Rebels, wat verschikkelijk verdrietig. Gebruik het boekje vooral ook de komende periode om je gevoelens en alles wat er bijkomt in op te schrijven. Het zal je vast helpen om alles te verwerken. Ik kan jou en Rebels-man/vriend alleen maar heel veel sterkte wensen. 
Als aanvulling: ik schrijf mee in groep "wonder 2009", daar zitten ook veel meiden die al één of zelfs meerdere miskramen hebben meegemaakt. Helaas heb ik ook ervaring. En ik kan alleen maar zeggen: de tijd is het enige wat helpt, verder ben je leeg, verdrietig en een groot wrak. Zoek de liefde bij je man/vriend en steun in je omgeving, dat is het enige wat je kunt doen om het verdriet enigszins te verzachten. Sterkte.
Als aanvulling: ik schrijf mee in groep "wonder 2009", daar zitten ook veel meiden die al één of zelfs meerdere miskramen hebben meegemaakt. Helaas heb ik ook ervaring. En ik kan alleen maar zeggen: de tijd is het enige wat helpt, verder ben je leeg, verdrietig en een groot wrak. Zoek de liefde bij je man/vriend en steun in je omgeving, dat is het enige wat je kunt doen om het verdriet enigszins te verzachten. Sterkte.
anoniem_63631 wijzigde dit bericht op 04-04-2008 13:27
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
vrijdag 4 april 2008 om 13:27
vrijdag 4 april 2008 om 14:00
Ik zou wel dan dinsdag nog een extra echo vragen. Want je wil niet weten hoe vaak ik al niet gehoord heb dat er in de eerste echo een fout is gemaakt (vooral omdat je zegt dat het kindje wel het juiste 'formaat' heeft).
Meestal kunnen ze op zijn vroegst pas met 7 weken zien of er hartactie is, en het is zo makkelijk om je een paar dagen te vergissen. Daarbij is de ene persoon de andere niet qua echo's.
Ik ben zelf nogal fors (en daardoor moeilijker te echo-en) maar een ervaren persoon had bij 12 weken een perfecte echo, en een assistente in het ziekenhuis kon met 16 weken haast niets zien.
Maar veel sterkte als het echt niet goed is.
Meestal kunnen ze op zijn vroegst pas met 7 weken zien of er hartactie is, en het is zo makkelijk om je een paar dagen te vergissen. Daarbij is de ene persoon de andere niet qua echo's.
Ik ben zelf nogal fors (en daardoor moeilijker te echo-en) maar een ervaren persoon had bij 12 weken een perfecte echo, en een assistente in het ziekenhuis kon met 16 weken haast niets zien.
Maar veel sterkte als het echt niet goed is.
vrijdag 4 april 2008 om 14:09
Lieve Rebels,
Dit is het afschuwelijke nieuws, dat iedere vrouw vreest, wanneer ze (voor het eerst) een echo krijgt.
Ik heb zelf (godzijdank) nooit zoiets meegemaakt. Ik kan me dan ook niet precies voorstellen hoe je je voelt, maar wel dat het hartverscheurend moet zijn.
Ik wil je heel veel sterkte voor nu en veel geluk voor de toekomst toewensen.
Dit is het afschuwelijke nieuws, dat iedere vrouw vreest, wanneer ze (voor het eerst) een echo krijgt.
Ik heb zelf (godzijdank) nooit zoiets meegemaakt. Ik kan me dan ook niet precies voorstellen hoe je je voelt, maar wel dat het hartverscheurend moet zijn.
Ik wil je heel veel sterkte voor nu en veel geluk voor de toekomst toewensen.
vrijdag 4 april 2008 om 14:14
Ook ik heb het meegemaakt in juli vorig jaar, met de echo na 8,5 week zag de verloskundige dat het niet goed zat. Wat er dan door je heen gaat is veel, van verdriet tot woede dat het niet goed zit. Wat mij veel steun gaf is het feit dat bleek dat er zoveel mensen zijn die het hebben meegemaakt en hun verhaal met mij deelden. Het blijft heel triest, maar daardoor voel je je wel iets minder alleen.
Voor een curettage plaats vindt, doen ze altijd nog een inwendige echo, om uit te sluiten dat er toch een levend kindje zit. Dus wat applefreak zegt kan wel (de bekende uitzondering op de regel), maar klamp je er niet teveel aan vast. Positieve verhalen worden nou eenmaal eerder verteld dan de verhalen waarbij blijkt dat het inderdaad niet goed zit en de curettage toch nodig is. Helaas.
Hele veel sterkte.
vrijdag 4 april 2008 om 14:31
Hey meid ,
Zit momenteel in hetzelfde schuitje als jij , gisteren te horen gekregen dat er geen hartactie is , ben nu 7 weken en 4 dagen dus het had al moeten kloppen.
Toch wil ik op de één of andere manier het nog niet geloven , heb geen bloedverlies niets.
Volgende week ga ik voor een volgende echo , wil niet het risico lopen dat ze een foutje hebben gemaakt . Toch hou ik rekening met het ergste.
Veel Liefs een lotgenoot :knuf:
Zit momenteel in hetzelfde schuitje als jij , gisteren te horen gekregen dat er geen hartactie is , ben nu 7 weken en 4 dagen dus het had al moeten kloppen.
Toch wil ik op de één of andere manier het nog niet geloven , heb geen bloedverlies niets.
Volgende week ga ik voor een volgende echo , wil niet het risico lopen dat ze een foutje hebben gemaakt . Toch hou ik rekening met het ergste.
Veel Liefs een lotgenoot :knuf:
vrijdag 4 april 2008 om 14:51
Hallo,
Bij mijn allereerste echo was indertijd "niets" te zien, alleen vermoedelijk een leeg vruchtzakje. Maar 2 weken later bleek er toch wel degelijk een levend kindje te zijn. Achteraf zijn wij erachter gekomen dat ik een cyclus van 6 weken heb i.p.v. 4 weken, waardoor ik minder ver zwanger was dan ik dacht te zijn. Deze 2 weken waren net het verschil tussen wel of geen zichtbare hartslag. Voordat ik nl. begon de pil te slikken, heb ik nooit een regelmatige cyclus gehad. Ik hoop voor jou dat dit bij jou ook het geval is...... Ik kan me nog goed herinneren hoe onzeker en rot ik me toen voelde.
Heel veel sterkte!
Bij mijn allereerste echo was indertijd "niets" te zien, alleen vermoedelijk een leeg vruchtzakje. Maar 2 weken later bleek er toch wel degelijk een levend kindje te zijn. Achteraf zijn wij erachter gekomen dat ik een cyclus van 6 weken heb i.p.v. 4 weken, waardoor ik minder ver zwanger was dan ik dacht te zijn. Deze 2 weken waren net het verschil tussen wel of geen zichtbare hartslag. Voordat ik nl. begon de pil te slikken, heb ik nooit een regelmatige cyclus gehad. Ik hoop voor jou dat dit bij jou ook het geval is...... Ik kan me nog goed herinneren hoe onzeker en rot ik me toen voelde.
Heel veel sterkte!
vrijdag 4 april 2008 om 15:21
Hier helaas ook ervaring... met de echo van 11 weken zagen we dat ons kindje niet meer leefde.. Terwijl het er met 8 weken nog wel goed uit zag (hoewel ik iets korter zwanger leek dan gedacht).
vorige week gecurreteerd omdat het niet vanzelf op gang kwam.. Het doet pijn, is niet eerlijk en hard... Vind het wel prettig om er over te praten.. ben dan ook blij dat al vrij veel mensen wisten dat we zwanger waren!!!
IIg een grote knuffel en sterkte gewenst!! Ook voor jou Puckje!!!
vorige week gecurreteerd omdat het niet vanzelf op gang kwam.. Het doet pijn, is niet eerlijk en hard... Vind het wel prettig om er over te praten.. ben dan ook blij dat al vrij veel mensen wisten dat we zwanger waren!!!
IIg een grote knuffel en sterkte gewenst!! Ook voor jou Puckje!!!
vrijdag 4 april 2008 om 15:47
hey rebels,
Eerst een dikke knuffel voor jou.
Ik heb deze ervaring 3 keer moeten doorstaan op precies dezelfde manier dus ik weet hoe vreselijk je je voelt.
Het ene moment weet je verstandelijk hoe het allemaal zit maar zo wil je helemaal niet denken want je wilt gewoon lekker vrolijk zwanger zijn en niet hoeven denken aan een spontane miskraam of curettage.
Heel goed dat je een mooie boekje hebt gemaakt voor het kindje
in je gedachten.... gebruik het boekje ook hiervoor; je gedachten, gevoelens en je ervaring.
Vooral omdat je er zo stellig van overtuigd was dat het helemaal goed zou komen (wat heel logisch is met een kloppend hartje!)
doet dit natuurlijk extra veel pijn.
Ik heb van alle miskramen de echo's in zo'n boekje geplakt met alle gedachten en gevoelens erbij geschreven en ik heb dit nog maandenlang bijgehouden totdat sem in mijn buik zat en daar bleef.
Ook voor jou komt het goed dat weet je best, maar daar ben je nu niet bezig niet zolang de miskraam nog niet compleet is.
Gewoon heel veel huilen en vooral je hart luchten en je lekker laten vertroetelen door je 2 mannen.
Je hoeft niet sterk te zijn, je hoeft helemaal niets behalve gewoon heel erg verdrietig zijn.
Liefs Parel
Eerst een dikke knuffel voor jou.
Ik heb deze ervaring 3 keer moeten doorstaan op precies dezelfde manier dus ik weet hoe vreselijk je je voelt.
Het ene moment weet je verstandelijk hoe het allemaal zit maar zo wil je helemaal niet denken want je wilt gewoon lekker vrolijk zwanger zijn en niet hoeven denken aan een spontane miskraam of curettage.
Heel goed dat je een mooie boekje hebt gemaakt voor het kindje
in je gedachten.... gebruik het boekje ook hiervoor; je gedachten, gevoelens en je ervaring.
Vooral omdat je er zo stellig van overtuigd was dat het helemaal goed zou komen (wat heel logisch is met een kloppend hartje!)
doet dit natuurlijk extra veel pijn.
Ik heb van alle miskramen de echo's in zo'n boekje geplakt met alle gedachten en gevoelens erbij geschreven en ik heb dit nog maandenlang bijgehouden totdat sem in mijn buik zat en daar bleef.
Ook voor jou komt het goed dat weet je best, maar daar ben je nu niet bezig niet zolang de miskraam nog niet compleet is.
Gewoon heel veel huilen en vooral je hart luchten en je lekker laten vertroetelen door je 2 mannen.
Je hoeft niet sterk te zijn, je hoeft helemaal niets behalve gewoon heel erg verdrietig zijn.
Liefs Parel
vrijdag 4 april 2008 om 16:02
Hoi Rebels,
Hier helaas ook 3x een miskraam, maar gelukkig ook een gezonde dochter (en een bijna geboren zoontje...). Ik weet dus maar al te goed hoe jij je voelt.
De eerste MK vond ik het zwaarst omdat ik pas met de 12 weken echo het slechte nieuws kreeg; het vruchtje was met 7 weken gestopt met groeien. Ik voelde wel aan dat het niet goed zat; ik verloor steeds een beetje bruine afscheiding. Maar desondanks was het een klap in mijn (ons) gezicht. Ik ben na twee weken gecurreteerd (wat erg meeviel trouwens). De weken tussen de echo en de curretge heb ik wel afscheid kunnen nemen van de droom, van het kindje. Dat was een, voor mijn gevoel, natuurlijk proces van verdrietig zijn, huilen en acceptatie. Toen de curretage plaatsvond was ik ook toe aan een 'schoon' lichaam, een nieuwe kans. Ik ben nog wel bij de homeopaat geweest om te kijken of de afstoting opgewekt kon worden, maar helaas...
Ik weet nog wel dat ik me na de curretage heel leeg voelde, ondanks het feit dat ik verder wilde, was ik wel weer een dag of wat van slag. Toch het gevoel dat je je kindje echt kwijt bent. Ik heb samen met mijn man een plantje in de tuin geplant, een symbool van het ongeboren kindje. Ik had eigenlijk ook wel graag het vruchtje mee naar huis genomen en het begraven op die plek, maar daar heb ik verder niet aan gedacht. Misschien voor jou een tip? Natuurlijk is het onherkenbaar als kindje, maar het voelt toch als speciaal. En emotioneel vond ik het een vervelend idee dat het vruchtje dus 'zomaar' weggegooid werd. Dat was toen...
De twee MK daarna waren vroeger (5 + 6 weken) en toen hield ik gevoelsmatig al een slag om de arm, zelfbescherming. Na de 2e was ik wel bang dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen, maar dat is ons gelukkig toch gegund!
Het opschrijven, foto's bewaren, echo's bewaren etc. is een goede manier het verlies een plekje te geven. Nog steeds bekijk ik wel eens de MK echo's....en laat dan een traan....
Heel veel sterkte met het verdriet! Je zal merken dat je je weg vindt, en het vooral tijd nodig heeft. Neem die tijd ook; misschien een weekje vrij van je werk?
Nogmaals sterkte!
Hier helaas ook 3x een miskraam, maar gelukkig ook een gezonde dochter (en een bijna geboren zoontje...). Ik weet dus maar al te goed hoe jij je voelt.
De eerste MK vond ik het zwaarst omdat ik pas met de 12 weken echo het slechte nieuws kreeg; het vruchtje was met 7 weken gestopt met groeien. Ik voelde wel aan dat het niet goed zat; ik verloor steeds een beetje bruine afscheiding. Maar desondanks was het een klap in mijn (ons) gezicht. Ik ben na twee weken gecurreteerd (wat erg meeviel trouwens). De weken tussen de echo en de curretge heb ik wel afscheid kunnen nemen van de droom, van het kindje. Dat was een, voor mijn gevoel, natuurlijk proces van verdrietig zijn, huilen en acceptatie. Toen de curretage plaatsvond was ik ook toe aan een 'schoon' lichaam, een nieuwe kans. Ik ben nog wel bij de homeopaat geweest om te kijken of de afstoting opgewekt kon worden, maar helaas...
Ik weet nog wel dat ik me na de curretage heel leeg voelde, ondanks het feit dat ik verder wilde, was ik wel weer een dag of wat van slag. Toch het gevoel dat je je kindje echt kwijt bent. Ik heb samen met mijn man een plantje in de tuin geplant, een symbool van het ongeboren kindje. Ik had eigenlijk ook wel graag het vruchtje mee naar huis genomen en het begraven op die plek, maar daar heb ik verder niet aan gedacht. Misschien voor jou een tip? Natuurlijk is het onherkenbaar als kindje, maar het voelt toch als speciaal. En emotioneel vond ik het een vervelend idee dat het vruchtje dus 'zomaar' weggegooid werd. Dat was toen...
De twee MK daarna waren vroeger (5 + 6 weken) en toen hield ik gevoelsmatig al een slag om de arm, zelfbescherming. Na de 2e was ik wel bang dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen, maar dat is ons gelukkig toch gegund!
Het opschrijven, foto's bewaren, echo's bewaren etc. is een goede manier het verlies een plekje te geven. Nog steeds bekijk ik wel eens de MK echo's....en laat dan een traan....
Heel veel sterkte met het verdriet! Je zal merken dat je je weg vindt, en het vooral tijd nodig heeft. Neem die tijd ook; misschien een weekje vrij van je werk?
Nogmaals sterkte!
vrijdag 4 april 2008 om 19:10
Lieve Rebels ,
Moet de hele dag aan je denken , hoe ervaar jij dat je af moet wachten tot na het weekend ?.
Word er echt gek van , ga morgen ook op mijn strepen staan voor weer een echo . Ben zo bang dat er weer geen hartactie te zien is , en dat ik maar moet afwachten tot het los komt. Dat is toch niet meer menselijk ......weet jij al zeker dat je maandag geholpen gaat worden als er nog geen hartactie is ?. Mij is daar nml niets over verteld.
Liefs van mij
Moet de hele dag aan je denken , hoe ervaar jij dat je af moet wachten tot na het weekend ?.
Word er echt gek van , ga morgen ook op mijn strepen staan voor weer een echo . Ben zo bang dat er weer geen hartactie te zien is , en dat ik maar moet afwachten tot het los komt. Dat is toch niet meer menselijk ......weet jij al zeker dat je maandag geholpen gaat worden als er nog geen hartactie is ?. Mij is daar nml niets over verteld.
Liefs van mij
vrijdag 4 april 2008 om 19:15
vrijdag 4 april 2008 om 20:07
Rebels, ook hier een dikke knuffel voor je. Al denk je er nu heel anders over, er komt een moment dat je het een plekje kan geven. Op de 1 of andere manier komt dat moment vrij snel. (althans bij mij) Je zegt zelf al op het andere topic dat er momenten zijn dat je kan relativeren. Geef je verdriet de ruimte (wat je ook doet), je komt er wel!
vrijdag 4 april 2008 om 20:22
Jeetje puck. Ik heb alles van je gelezen. Over de keuze wel of niet.... en je topic op de relatiepijler. Leefde met je mee. En nu nog meer! Heel veel sterkte.
En Rebels. Jij natuurlijk ook. Rits en Simpel hadden je al uitgenodigd. We hebben een fijn topic. Als je je verhaal kwijt wilt. Je bent welkom.
