Kinderen
alle pijlers
Alleenstaande moeders van 1 kind naar 2.
zaterdag 5 april 2008 om 14:53
Hoi,
Ik ben een alleenstaande mama met een kindje van bijna 1,5.
Hoewel ik niet bewust gekozen heb voor het alleenstaande moederschap, denk ik erover om in de toekomst een 2e kindje te proberen te krijgen, als single mama. Het gaat namelijk zo goed. Het is me allemaal enorm meegevallen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van andere wel of niet bewust alleenstaande moeders die een tweede kindje hebben gekregen. Hoe hebben jullie dit ervaren? Is het veel zwaarder met een tweede kindje erbij? Ik ben benieuwd.
Ik ben een alleenstaande mama met een kindje van bijna 1,5.
Hoewel ik niet bewust gekozen heb voor het alleenstaande moederschap, denk ik erover om in de toekomst een 2e kindje te proberen te krijgen, als single mama. Het gaat namelijk zo goed. Het is me allemaal enorm meegevallen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van andere wel of niet bewust alleenstaande moeders die een tweede kindje hebben gekregen. Hoe hebben jullie dit ervaren? Is het veel zwaarder met een tweede kindje erbij? Ik ben benieuwd.
zaterdag 5 april 2008 om 15:29
Je mag mij gerust mailen hoor, fleurenco@live.nl
zaterdag 5 april 2008 om 21:20
Ik vond persoonlijk de overgang van 1 naar 2 kinderen erg heftig. Ik heb wel een partner (die erg veel doet) maar vond het toch een stuk drukker en omdat ik ook nog 3 dagen werkte best pittig om dat de combineren met kinderen en huishouden. Nu onze jongste bijna 3 wordt gaat het super en is het prima te doen.
zaterdag 5 april 2008 om 21:28
Ik ben moeder van een zoontje van 7 en een zoontje van 6 weekjes en ook alleenstaand. Het was en beide gevallen geen bewuste keuze maar ik zou het niet anders willen.
Het kan behoorlijk zwaar zijn, dat wist ik nu ook wel toen ik zwanger raakte van de 2de maar ja, de liefde die je voor je kinderen hebt maakt het zo stukken makkelijker.
Het is denk ik een kwestie van wennen, en in plannen. Juist omdat je het alleen moet doen moet je je tijd en aandacht en vooral je energie gaan verdelen over die 2 kinderen. Daar ben ik nog steeds mee aan het oefenen en uitrekenen hoe ik het beste kan doen, maar het begint goed te lopen nu.
Dus als je het echt graag wilt, kan niks of niemand je tegen houden. Tenslotte ben jij degene die het moet gaan doen en bewijzen dat je het kan. En daar mag je nooit aan twijvelen of je het kan of niet!!
Het kan behoorlijk zwaar zijn, dat wist ik nu ook wel toen ik zwanger raakte van de 2de maar ja, de liefde die je voor je kinderen hebt maakt het zo stukken makkelijker.
Het is denk ik een kwestie van wennen, en in plannen. Juist omdat je het alleen moet doen moet je je tijd en aandacht en vooral je energie gaan verdelen over die 2 kinderen. Daar ben ik nog steeds mee aan het oefenen en uitrekenen hoe ik het beste kan doen, maar het begint goed te lopen nu.
Dus als je het echt graag wilt, kan niks of niemand je tegen houden. Tenslotte ben jij degene die het moet gaan doen en bewijzen dat je het kan. En daar mag je nooit aan twijvelen of je het kan of niet!!
zaterdag 5 april 2008 om 22:23
Persoonlijk lijkt het me alleen maar verstandig om eraan te twijfelen, in die zin dat je er dan in elk geval heel bewust over nadenkt.
Ik vond de overgang van 1 naar 2 met partner ook al behoorlijk groot, je moet maar het geluk hebben dat je een gezond kind krijgt, het met je werk, opvang, woonruimte e.d. een beetje kunt regelen en dat zijn dingen die met z´n tweeen nou eenmaal toch makkelijker zijn.
Tuurlijk is het de beslissing van TO, maar het lijkt me toch op zijn minst handig om wat dingen op een rijtje te zetten.
zaterdag 5 april 2008 om 22:31
@ mille: Daar geef ik je gelijk in. Je moet inderdaad alles op een rijtje zetten, helemaal omdat je het bewust van plan bent. Dat was bij mij niet het geval dus misschien dat ik er daardoor anders over denk.
Maar inderdaad heel goed om eerst even alles goed op een rijtje te zetten, kijken wat de voor en nadelen kunnen zijn om er als alleenstaande moeder nog eentje bij te nemen.
Maar inderdaad heel goed om eerst even alles goed op een rijtje te zetten, kijken wat de voor en nadelen kunnen zijn om er als alleenstaande moeder nog eentje bij te nemen.
maandag 7 april 2008 om 00:48
Ik ben (ongewild) alleenstaande moeder geworden toen mijn oudste zoon 2 maanden was. Daarna heb ik er - nog steeds alleenstaand - bewust voor gekozen er nog een kindje bij te krijgen.
Mij is het meegevallen; mijn oudste had als baby veel aandacht nodig, was allergisch voor van alles en huilde veel. Mijn tweede kind was juist een erg gemakkelijke baby. Maar dat is natuurlijk iets wat je niet vooraf kunt weten. Ik werkte parttime, en toen mijn tweede kind nog klein was, kon ik veel thuis werken.
Wat het voor mij makkelijker maakte om die keuze te maken: ik had wat mensen die me steunden in mijn omgeving; waar ik ook in praktische zin op terug kon vallen indien nodig. Dat lijkt me erg belangrijk. En toen de tweede geboren werd, zat de oudste al op school.
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk nooit bang ben geweest dat het tegen zou vallen. Wel heb ik het heel goed overdacht, er met een paar mensen over gesproken vooraf, en mijn keuze weloverwogen gemaakt.
Mij is het meegevallen; mijn oudste had als baby veel aandacht nodig, was allergisch voor van alles en huilde veel. Mijn tweede kind was juist een erg gemakkelijke baby. Maar dat is natuurlijk iets wat je niet vooraf kunt weten. Ik werkte parttime, en toen mijn tweede kind nog klein was, kon ik veel thuis werken.
Wat het voor mij makkelijker maakte om die keuze te maken: ik had wat mensen die me steunden in mijn omgeving; waar ik ook in praktische zin op terug kon vallen indien nodig. Dat lijkt me erg belangrijk. En toen de tweede geboren werd, zat de oudste al op school.
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk nooit bang ben geweest dat het tegen zou vallen. Wel heb ik het heel goed overdacht, er met een paar mensen over gesproken vooraf, en mijn keuze weloverwogen gemaakt.
