Kinderen
alle pijlers
als kinderen krijgen niet lukt.....
woensdag 4 juni 2008 om 21:55
Misschien een rare vraag..
Mijn man en ik kunnen geen kinderen krijgen. Dat weet ik al een aantal jaren en berust wel volledig in dat feit.
Heb nieuwe uitdagingen gevonden in mijn leven en voel me niet incompleet zonder kids; er is absoluut nog veel wat ik wil doen.
Toch is er iets wel iets waar ik onzeker over ben en wellicht is er iemand die dit ook zo ervaart. Soms vragen mensen - uiteraard uit pure interesse - of ik ook kinderen heb. Heb namelijk de leeftijd dat ik al wel een heel voetbalelftal had kunnen hebben;-)
Elke keer als me die vraag wordt gesteld - vooral door vreemde mensen - ga ik me vreselijk ongemakkelijk voelen. Ik vind een simpel 'nee' dan eigenlijk niet genoeg, maar voel ook niet de behoefte gelijk al te zeggen dat wij om medische redenen geen kinderen kunnen krijgen. Dat is toch iets intiems voor mij wat ik liever deel met mensen die ik beter ken.
Ik vraag me gewoon af wat ik nou kan zeggen als iemand me een dergelijke vraag stelt, zonder kortaf te zijn en toch te vertellen dat het bij ons medisch niet mogelijk is. Soms ben ik dan ook wel eens bang een ander in verlegenheid te brengen met mijn antwoord. Ik ben gewoon op een leeftijd dat die vraag regelmatig voorbij komt en vraag me gewoon af hoe daarop te reageren zodat ik me niet altijd zo ongemakkelijk voel.
Of moet ik gewoon recht voor de raap zeggen dat het bij ons niet gaat lukken....ik vind dat zo gek dat te delen met vreemden..
Mijn man en ik kunnen geen kinderen krijgen. Dat weet ik al een aantal jaren en berust wel volledig in dat feit.
Heb nieuwe uitdagingen gevonden in mijn leven en voel me niet incompleet zonder kids; er is absoluut nog veel wat ik wil doen.
Toch is er iets wel iets waar ik onzeker over ben en wellicht is er iemand die dit ook zo ervaart. Soms vragen mensen - uiteraard uit pure interesse - of ik ook kinderen heb. Heb namelijk de leeftijd dat ik al wel een heel voetbalelftal had kunnen hebben;-)
Elke keer als me die vraag wordt gesteld - vooral door vreemde mensen - ga ik me vreselijk ongemakkelijk voelen. Ik vind een simpel 'nee' dan eigenlijk niet genoeg, maar voel ook niet de behoefte gelijk al te zeggen dat wij om medische redenen geen kinderen kunnen krijgen. Dat is toch iets intiems voor mij wat ik liever deel met mensen die ik beter ken.
Ik vraag me gewoon af wat ik nou kan zeggen als iemand me een dergelijke vraag stelt, zonder kortaf te zijn en toch te vertellen dat het bij ons medisch niet mogelijk is. Soms ben ik dan ook wel eens bang een ander in verlegenheid te brengen met mijn antwoord. Ik ben gewoon op een leeftijd dat die vraag regelmatig voorbij komt en vraag me gewoon af hoe daarop te reageren zodat ik me niet altijd zo ongemakkelijk voel.
Of moet ik gewoon recht voor de raap zeggen dat het bij ons niet gaat lukken....ik vind dat zo gek dat te delen met vreemden..
woensdag 4 juni 2008 om 22:02
Nou ik vind het vooral gek om dat met vreemden te delen. Het is zo van mij geworden de laatste jaren. Misschien klinkt dat wel gek, maar het is een proces wat ik ben doorgegaan een aantal jaren samen met mijn man.
Dat heeft best de nodige tranen gekost en dan zo ineens moet ik dat maar aan iemand gaan vertellen die ik amper ken. Tja dat is gewoon een beetje raar voor me.
Ik word er gewoon gelijk onzeker en ongemakkelijk van als iemand het me vraagt en ontwijk de vraag dan direct. Geef kort antwoord en praat gelijk ergens anders over...
Vreemd he.
Dat heeft best de nodige tranen gekost en dan zo ineens moet ik dat maar aan iemand gaan vertellen die ik amper ken. Tja dat is gewoon een beetje raar voor me.
Ik word er gewoon gelijk onzeker en ongemakkelijk van als iemand het me vraagt en ontwijk de vraag dan direct. Geef kort antwoord en praat gelijk ergens anders over...
Vreemd he.
woensdag 4 juni 2008 om 22:02
De ander brengt jou ook in verlegenheid door zo een vraag te stellen.
In hoeverre je wilt delen dat je geen kinderen kan krijgen dat is natuurlijk aan jezelf.
keuze is misschien om tegen onbekende te zeggen dat je geen kinderwens hebt, maar dat kan mogelijk voor jezelf ook weer een bittere bijsmaak hebben...
al met al ... het lijkt me verdraaid lastig !
woensdag 4 juni 2008 om 22:03
woensdag 4 juni 2008 om 22:08
Nou ik vraag me eigenlijk af of ik dit kwetsbare stuk van mezelf wel durf te laten zien aan de buitenwereld.
Ik word er dus gelijk ongemakkelijk van als mensen erover praten. Ik vind het vooral moeilijk op verjaardagen e.d.. als mensen eigenlijk alleen maar over kinderen praten. Wat uiteraard logisch is, want het hoort bij de belevingswereld van dat moment. Dan voel ik me soms zo'n vreemde eend in de bijt, daar hebben mensen geen idee van.
Dus zo heel erg durf ik het niet te laten zien aan mensen...en vooral als de vraag dan ineens uit onverwachte hoek komt - al is het uit oprechte interesse - dan voelt het soms wel alsof de grond onder me vandaan zakt..
Hoe zeer ik er ook van overtuigd ben dat ik een volmaakt leven kan leiden zonder kinderen, is het net die vraag die me telkens weer zo ongemakkelijk doet laten voelen.
Dat vind ik soms zo stom van mezelf!!
Ik word er dus gelijk ongemakkelijk van als mensen erover praten. Ik vind het vooral moeilijk op verjaardagen e.d.. als mensen eigenlijk alleen maar over kinderen praten. Wat uiteraard logisch is, want het hoort bij de belevingswereld van dat moment. Dan voel ik me soms zo'n vreemde eend in de bijt, daar hebben mensen geen idee van.
Dus zo heel erg durf ik het niet te laten zien aan mensen...en vooral als de vraag dan ineens uit onverwachte hoek komt - al is het uit oprechte interesse - dan voelt het soms wel alsof de grond onder me vandaan zakt..
Hoe zeer ik er ook van overtuigd ben dat ik een volmaakt leven kan leiden zonder kinderen, is het net die vraag die me telkens weer zo ongemakkelijk doet laten voelen.
Dat vind ik soms zo stom van mezelf!!
woensdag 4 juni 2008 om 22:09
Mensen brengen jou in verlegenheid met die vraag. Ik zou me niet druk maken of jij hen niet in verlegenheid zou brengen, hadden ze maar niet zo;n nieuwsgierige vraag moeten stellen.
Maar wat je dan moet antwoorden. Ik zeg altijd "Nee" als mij die vraag gesteld wordt en kijk de vrager recht aan. Dan vragen ze niet meer verder, is voldoende.
Maar wat je dan moet antwoorden. Ik zeg altijd "Nee" als mij die vraag gesteld wordt en kijk de vrager recht aan. Dan vragen ze niet meer verder, is voldoende.
woensdag 4 juni 2008 om 22:12
Ja maar ik zie het niet zozeer als nieuwsgierige vraag. Vandaag kom ik op een school om als (nieuwe) leerkracht aan de slag te gaan, vraagt een collega: 'Heb je ook een gezin?'
Dat zie ik niet als nieuwgierig: gewoon fijn dat iemand interesse in me toont en toch voel ik me ongemakkelijk bij die vraag omdat ik nog niet gelijk mijn verhaal daarover wil doen en ook niet kortaf wil zijn. Wil ook wel graag dat collega's me leuk vinden;-)
Tja dat soort momenten vooral...
Dat zie ik niet als nieuwgierig: gewoon fijn dat iemand interesse in me toont en toch voel ik me ongemakkelijk bij die vraag omdat ik nog niet gelijk mijn verhaal daarover wil doen en ook niet kortaf wil zijn. Wil ook wel graag dat collega's me leuk vinden;-)
Tja dat soort momenten vooral...
woensdag 4 juni 2008 om 22:13
Dag Jeanette,
ik vind het heel herkenbaar om jouw topic te lezen... Ik ken eigenlijk niemand anders die ook om medische redenen kinderloos is. Ik weet sinds een aantal jaren ook dat ik geen kinderen kan krijgen. Wij hebben de hele medische mallemolen doorgesparteld (IUI, IVF, ICSI) zonder resultaat. Ik zal altijd kinderloos blijven. En als mijn man en ik samen blijven, blijven we dus ook samen kinderloos.
Ik heb het als een echt rouwproces ervaren (en nog steeds). Soms kan ik er helemaal in berusten (heb geen andere keuze) en soms is het nog heel moeilijk. Vragen van onbekenden vind ik ook moeilijk. Ik krijg de vraag nog heel vaak, ben nog geen 30 en mensen manen me dan ook vaak aan om er 'zeker snel aan te beginnen!'. Net als jij heb ik geen zin om te antwoorden dat ik onvruchtbaar ben en daarover te gaan uitwijden... Je moet dan toch heel intieme, medische info over jezelf gaan geven en daar heb ik lang niet altijd zin in.
Meestal antwoord ik nu gewoon 'nee, ik heb geen kinderen'. Punt. Slechts heel soms vragen mensen daarop door (in de zin van 'begin er dan maar snel aan' of 'waarom niet' of iets dergelijks). Naargelang de vraag en de situatie en hoe ik me voel, antwoord ik daar dan op. Soms zeg ik 'we hadden er graag gehad, maar kunnen er geen krijgen'. Soms is dat een goed antwoord en soms krijg je dan een heleboel succesverhalen te horen, want iedereen kent wel iemand die met de 'moderne technieken' zwanger is geworden of gewoon spontaan na IVF want 'toen waren ze er niet meer zo mee bezig'. Allemaal fijn voor die mensen, maar aan zo'n verhalen heb ik weinig boodschap (ik heb 0,0% kans op een 'spontane' zwangerschap).
Mensen lijken er moeilijk mee om te kunnen dat mensen vandaag de dag nog kinderloos kunnen blijven ondanks alle technieken als IVF en ICSI. De meesten denken dat je 'gewoon even IVF moet doen' als je geen kinderen kan krijgen en dat je dan altijd resultaat hebt. Maar zo werkt het natuurlijk niet... Ook na jaren behandelingen kan je met lege handen blijven. En na een tijd is het op, wil je niet meer verder behandelen en ook dat is voor veel mensen moeilijk te begrijpen (dat je 'opgeeft').
Oeps, het is een heel verhaal geworden.. Tja, het onderwerp raakt me natuurlijk nog wel. Ik wens je nog het allerbeste en een mooie toekomst toe. Je kan je leven inderdaad goed en zinvol invullen, maar het gemis blijft ergens altijd aanwezig en vragen van mensen zijn dan soms ineens confronterend (niet altijd zozeer omwille van de kinderloosheid, maar ook je vrouw-zijn wordt een stuk geraakt, je onvermogen om zwanger te worden en dat deel je uiteraard niet zomaar met onbekenden...)
Liefs,
Marlies
ik vind het heel herkenbaar om jouw topic te lezen... Ik ken eigenlijk niemand anders die ook om medische redenen kinderloos is. Ik weet sinds een aantal jaren ook dat ik geen kinderen kan krijgen. Wij hebben de hele medische mallemolen doorgesparteld (IUI, IVF, ICSI) zonder resultaat. Ik zal altijd kinderloos blijven. En als mijn man en ik samen blijven, blijven we dus ook samen kinderloos.
Ik heb het als een echt rouwproces ervaren (en nog steeds). Soms kan ik er helemaal in berusten (heb geen andere keuze) en soms is het nog heel moeilijk. Vragen van onbekenden vind ik ook moeilijk. Ik krijg de vraag nog heel vaak, ben nog geen 30 en mensen manen me dan ook vaak aan om er 'zeker snel aan te beginnen!'. Net als jij heb ik geen zin om te antwoorden dat ik onvruchtbaar ben en daarover te gaan uitwijden... Je moet dan toch heel intieme, medische info over jezelf gaan geven en daar heb ik lang niet altijd zin in.
Meestal antwoord ik nu gewoon 'nee, ik heb geen kinderen'. Punt. Slechts heel soms vragen mensen daarop door (in de zin van 'begin er dan maar snel aan' of 'waarom niet' of iets dergelijks). Naargelang de vraag en de situatie en hoe ik me voel, antwoord ik daar dan op. Soms zeg ik 'we hadden er graag gehad, maar kunnen er geen krijgen'. Soms is dat een goed antwoord en soms krijg je dan een heleboel succesverhalen te horen, want iedereen kent wel iemand die met de 'moderne technieken' zwanger is geworden of gewoon spontaan na IVF want 'toen waren ze er niet meer zo mee bezig'. Allemaal fijn voor die mensen, maar aan zo'n verhalen heb ik weinig boodschap (ik heb 0,0% kans op een 'spontane' zwangerschap).
Mensen lijken er moeilijk mee om te kunnen dat mensen vandaag de dag nog kinderloos kunnen blijven ondanks alle technieken als IVF en ICSI. De meesten denken dat je 'gewoon even IVF moet doen' als je geen kinderen kan krijgen en dat je dan altijd resultaat hebt. Maar zo werkt het natuurlijk niet... Ook na jaren behandelingen kan je met lege handen blijven. En na een tijd is het op, wil je niet meer verder behandelen en ook dat is voor veel mensen moeilijk te begrijpen (dat je 'opgeeft').
Oeps, het is een heel verhaal geworden.. Tja, het onderwerp raakt me natuurlijk nog wel. Ik wens je nog het allerbeste en een mooie toekomst toe. Je kan je leven inderdaad goed en zinvol invullen, maar het gemis blijft ergens altijd aanwezig en vragen van mensen zijn dan soms ineens confronterend (niet altijd zozeer omwille van de kinderloosheid, maar ook je vrouw-zijn wordt een stuk geraakt, je onvermogen om zwanger te worden en dat deel je uiteraard niet zomaar met onbekenden...)
Liefs,
Marlies
woensdag 4 juni 2008 om 22:26
ik heb een collega bij wie t ook niet gaat... hij vindt het ook heel moeilijk en toen hij net bij ons werkte kwam hij even uitblazen bij mij, en hij gaf ook aan dat hij geen goed antwoord wist.. was bang om bot over te komen, en wilde mensen niet in een ongemakkelijke positie brengen...
We hebben toen een beetje zitten verzinnen hoe t dan t beste te brengen, zonder dat je daarna nog uitleg moet geven.. en we zijn uitgekomen op de zin: nee, je hebt t niet altijd voor het kiezen he...
mensen schrikken daar wel een beetje van, maar vragen niet verder... en ik vind t ook niet bot ofzo... Wie weet kan je er iets mee!
We hebben toen een beetje zitten verzinnen hoe t dan t beste te brengen, zonder dat je daarna nog uitleg moet geven.. en we zijn uitgekomen op de zin: nee, je hebt t niet altijd voor het kiezen he...
mensen schrikken daar wel een beetje van, maar vragen niet verder... en ik vind t ook niet bot ofzo... Wie weet kan je er iets mee!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 4 juni 2008 om 22:51
Misschien quasi grappig reageren: ´Kinderen? Nee hoor, ik heb mijn handen vol aan mijn vriend/hond/katten o.i.d.¨
Zeg ik ook als mensen ernaar vragen. Nu zit ik niet in dezelfde situatie als jij (denk/hoop ik) maar we zijn wel al een poosje bezig en tot op heden zonder resultaat. Dus als mensen ernaar vragen antwoord ik ook vrij afwijkend.
`Ik? Nee joh, ik ben pas 24!´ (als grapje, iedereen weet dat ik ouder ben).
Of: ´Nee, wil de wereld nog ontdekken´ of: `Nee, leuk om op te passen maar ik breng ze graag weer thuis´ Of dus: ´Nee hoor, ik heb al een groot kind (vriend) en daar heb ik mijn handen aan vol´
Ik merk dat je met een ¨lollig¨ antwoord de sfeer luchtig houdt, niemand zich ongemakkelijk voelt en ook niemand doorvraagt.
Want ik hoef gelukkig (nog) niet te zeggen dat het bij ons geen mogelijkheid is maar ik vind het al ongemakkelijk om te zeggen dat het nog niet is gelukt. Ik kan me voorstellen wat je bedoelt als je moet vertellen dat het echt nooit gaat lukken.
Zeg ik ook als mensen ernaar vragen. Nu zit ik niet in dezelfde situatie als jij (denk/hoop ik) maar we zijn wel al een poosje bezig en tot op heden zonder resultaat. Dus als mensen ernaar vragen antwoord ik ook vrij afwijkend.
`Ik? Nee joh, ik ben pas 24!´ (als grapje, iedereen weet dat ik ouder ben).
Of: ´Nee, wil de wereld nog ontdekken´ of: `Nee, leuk om op te passen maar ik breng ze graag weer thuis´ Of dus: ´Nee hoor, ik heb al een groot kind (vriend) en daar heb ik mijn handen aan vol´
Ik merk dat je met een ¨lollig¨ antwoord de sfeer luchtig houdt, niemand zich ongemakkelijk voelt en ook niemand doorvraagt.
Want ik hoef gelukkig (nog) niet te zeggen dat het bij ons geen mogelijkheid is maar ik vind het al ongemakkelijk om te zeggen dat het nog niet is gelukt. Ik kan me voorstellen wat je bedoelt als je moet vertellen dat het echt nooit gaat lukken.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
woensdag 4 juni 2008 om 23:02
Hoi Jeanette,
Herkenbaar!!! Ook wij kunnen geen kinderen krijgen en weet dit ook al jaren. Heb me daar ook altijd in berust, hoewel ik het daar vorig jaar ineens erg moeilijk mee kreeg. Toch voelt het nu weer rustig, kan ik het er gewoon over hebben (als ik dat zou willen) en vind ik het goed zo. Het is gewoon niet anders, haal gelukkig genoeg bevrediging uit andere dingen. Ik ben nu 32. En ja, krijg de vraag naar kinderen ook regelmatig! Ook ik heb meestal geen behoefte om hier uitgebreid op in te gaan. Vind het erg intiem, want vertel niet alleen iets over mezelf maar tevens over mijn vriend. Ik vind het niet nodig dat iedereen weet waarom we geen kinderen 'hebben' of kunnen krijgen. Dus meestal zeg ik gewoon dat we geen kinderen krijgen. punt. Als daar met een zogenaamd grappige opmerking op gereageerd wordt ("dan zou ik maar eens opschieten") ligt het aan de persoon hoe ik reageer. Want ten eerste vind ik het erg onnadenkend van een ander om zo stom te reageren. Wat iemand hierboven ook al schreef, op dat moment brengt diegene mij in verlegenheid. Dus soms geef ik een steek terug, wetende dat ìk precies hetzelfde doe. Soms raakt het me ook totaal niet, dan denk ik "laat maar".
Soms zeg ik: helaas niet. Of: dat is niet voor iedereen weggelegd. Dat is vaak voldoende en einde (of juist het begin van een) gesprek.
En ook al kan ik het allemaal best accepteren en is het goed zoals het is, toch blijft zo'n vraag niet prettig.
Groetjes,
Jewel
Herkenbaar!!! Ook wij kunnen geen kinderen krijgen en weet dit ook al jaren. Heb me daar ook altijd in berust, hoewel ik het daar vorig jaar ineens erg moeilijk mee kreeg. Toch voelt het nu weer rustig, kan ik het er gewoon over hebben (als ik dat zou willen) en vind ik het goed zo. Het is gewoon niet anders, haal gelukkig genoeg bevrediging uit andere dingen. Ik ben nu 32. En ja, krijg de vraag naar kinderen ook regelmatig! Ook ik heb meestal geen behoefte om hier uitgebreid op in te gaan. Vind het erg intiem, want vertel niet alleen iets over mezelf maar tevens over mijn vriend. Ik vind het niet nodig dat iedereen weet waarom we geen kinderen 'hebben' of kunnen krijgen. Dus meestal zeg ik gewoon dat we geen kinderen krijgen. punt. Als daar met een zogenaamd grappige opmerking op gereageerd wordt ("dan zou ik maar eens opschieten") ligt het aan de persoon hoe ik reageer. Want ten eerste vind ik het erg onnadenkend van een ander om zo stom te reageren. Wat iemand hierboven ook al schreef, op dat moment brengt diegene mij in verlegenheid. Dus soms geef ik een steek terug, wetende dat ìk precies hetzelfde doe. Soms raakt het me ook totaal niet, dan denk ik "laat maar".
Soms zeg ik: helaas niet. Of: dat is niet voor iedereen weggelegd. Dat is vaak voldoende en einde (of juist het begin van een) gesprek.
En ook al kan ik het allemaal best accepteren en is het goed zoals het is, toch blijft zo'n vraag niet prettig.
Groetjes,
Jewel
woensdag 4 juni 2008 om 23:37
Oh, wat herkenbaar! Ik zeg afhankelijk van mijn bui en de gelegenheid en persoon wel iets anders. Maar ik herken wel het ongemakkelijke gevoel, alsof je de ander in een moeilijke parket brengt, terwijl ze daar zelf mee beginnen. Ook ik zit in de leeftijdscategorie dat die vraag regelmatig komt en ben net van baan veranderd. Dus nieuwe collega's vragen toch een en ander om je te leren kennen. Inmiddels heb ik het enkelen wel verteld, maar laatst ook bewust niet. Vooral toen iemand nadat zij had gevraagd of ik kinderen wilde, zei dat ik er ook echt geen type voor was......(?)
(Ik dacht, dan is het maar goed dat we ze niet konden krijgen ).
De eeuwige tips, en succes verhalen komen wel mijn strot uit, daar heb ik dus geen zin in.
En Marlies, ik vind dat je zo goed hebt verwoord hoe dat voelt als iedereen over behandelingen begint. Wij hebben dus bewust gekozen voor geen behandeling, alleen donor en dit heeft geen resultaat gehad.
Ik heb zelf geen zin om met een grapje te reageren, als dat voor een ander werkt prima, maar ik zie dat niet zitten.
Tot slot vind ik het lastig dat men ook zo vrij is om te vragen aan wie het ligt. Op de een of andere manier is dat zoiets vanzelfsprekends! Nou, ik vind het niet normaal. Omdat wij een donor hadden is het wel duidelijk maar ik heb niet zo'n behoefte om dat wereldkundig te maken en bovendien, wat voegt het toe? Ik merk wel dat ik nu veel beter met zo'n vraag kan omgaan omdat ik het zelf goed heb verwerkt enzo.
Hopelijk heb je iets aan mijn antwoord.
Groetjes.
(Ik dacht, dan is het maar goed dat we ze niet konden krijgen ).
De eeuwige tips, en succes verhalen komen wel mijn strot uit, daar heb ik dus geen zin in.
En Marlies, ik vind dat je zo goed hebt verwoord hoe dat voelt als iedereen over behandelingen begint. Wij hebben dus bewust gekozen voor geen behandeling, alleen donor en dit heeft geen resultaat gehad.
Ik heb zelf geen zin om met een grapje te reageren, als dat voor een ander werkt prima, maar ik zie dat niet zitten.
Tot slot vind ik het lastig dat men ook zo vrij is om te vragen aan wie het ligt. Op de een of andere manier is dat zoiets vanzelfsprekends! Nou, ik vind het niet normaal. Omdat wij een donor hadden is het wel duidelijk maar ik heb niet zo'n behoefte om dat wereldkundig te maken en bovendien, wat voegt het toe? Ik merk wel dat ik nu veel beter met zo'n vraag kan omgaan omdat ik het zelf goed heb verwerkt enzo.
Hopelijk heb je iets aan mijn antwoord.
Groetjes.
woensdag 4 juni 2008 om 23:57
Ik zou geloof ik zelf niet er aan beginnen om dit soort opmerkingen met een grapje af te doen. Dat zou voor mij voelen als te veel verloochenen van jezelf. Want het is helemaal niet grappig en het raakt je diep. Ook al zijn de opmerkingen niet zo bedoeld.
Als je niet wilt dat mensen doorvragen zou ik het kort houden. Heb je kinderen? Nee helaas niet..
En als ze doorvragen kun je altijd nog zeggen afhankelijk van de situatie dat je er niet over door wilt praten, als dat zo is, of gewoon antwoord geven als je het niet erg vind.
Ik zie niet in waarom jij erover in zou moeten zitten dat je mensen in verlegenheid brengt. Je zegt toch niets verkeerds of bewust iets om ze in verlegenheid te brengen? Je geeft gewoon antwoord op een vraag..
Als je niet wilt dat mensen doorvragen zou ik het kort houden. Heb je kinderen? Nee helaas niet..
En als ze doorvragen kun je altijd nog zeggen afhankelijk van de situatie dat je er niet over door wilt praten, als dat zo is, of gewoon antwoord geven als je het niet erg vind.
Ik zie niet in waarom jij erover in zou moeten zitten dat je mensen in verlegenheid brengt. Je zegt toch niets verkeerds of bewust iets om ze in verlegenheid te brengen? Je geeft gewoon antwoord op een vraag..
donderdag 5 juni 2008 om 07:30
Geen tijd om alles door te lezen, maar ik vind dat altijd zo ongelofelijk impertinent, dergelijk vragen van een min-of-meer vreemde. Alleen al om die reden zou ik mss 'gewoon' recht voor zijn raap vertellen dat het niet zal lukken vanwege medische redenen. maar wellicht is dat ook mijn ochtendhumeur 
Computer says nooooo
donderdag 5 juni 2008 om 07:57
Wij zitten op het moment in de MMM en zijn dus al 3 jaar bezig, gelukkig hebben we nog kansen. Ik krijg dan ook regelmatig de opmerking naar mijn hoofd dat ik maar eens aan de slag moet om kinderen te krijgen want ja ben al bijna 27 en ik wil ze toch zeker wel voor mijn 30 ste. kan ik zoooo boos over worden. de laatste keer was ik in een rotbui want mijn nichtje was jarig en mijn zus had net aangekondigd zwanger te zijn van de 2de dat ik mijn zus erbij getrokken heb om antwoord te geven voor me en ben ik even weggelopen.
maar meestal geef ik als antwoord, joh we oefenen ons suf. of ja ach helaas (nog) niet.
maar meestal geef ik als antwoord, joh we oefenen ons suf. of ja ach helaas (nog) niet.
donderdag 5 juni 2008 om 08:30
Jeanette: Wat moeilijk voor jullie zeg.
En ik kan me helemaal voorstellen hoe lastig die vragen kunnen zijn. (ik heb er zelf ruim 8 jaar over gedaan zwanger te worden...)
Maar meis het gaat er niet om wat je omgeving denkt ...jij mag gewoon antwoorden wat je wil. Waar jij je het meest prettig bij voelt.
Er zijn veel mensen die er niet mee om weten te gaan. (begrijpelijk)
Zo werkte ik ooit op de kinderopvang en daar vroeg een vader aan mij...moet (ja je leest het goed MOET!!) JIJ NOG GEEN KINDEREN??
Ik zat toen dus midden in de MMM en vol stress.
Heb toen maar gezegd ja zeker WIL ik kinderen maar niet iedereen poept ze zomaar uit he?
Zegt die smeerlap...oh ga maar ff liggen regel ik het wel.
Notabene een vader op het kdv maar afijn.
Het ergste komt nog.
Zit ik en keer in de wachtkamer van het ivfcentrum in zo'n geboorteboek te bladeren en wat denk je?
Die familie had al hun 3 kinderen verkregen via ivf!
Ik wist namelijk hun naam en adres dus kan niet missen.
Ze hadden een dochter en een tweeling...
Bedoel maar...
Meis ik wens jou heel veel geluk!
En ik kan me helemaal voorstellen hoe lastig die vragen kunnen zijn. (ik heb er zelf ruim 8 jaar over gedaan zwanger te worden...)
Maar meis het gaat er niet om wat je omgeving denkt ...jij mag gewoon antwoorden wat je wil. Waar jij je het meest prettig bij voelt.
Er zijn veel mensen die er niet mee om weten te gaan. (begrijpelijk)
Zo werkte ik ooit op de kinderopvang en daar vroeg een vader aan mij...moet (ja je leest het goed MOET!!) JIJ NOG GEEN KINDEREN??
Ik zat toen dus midden in de MMM en vol stress.
Heb toen maar gezegd ja zeker WIL ik kinderen maar niet iedereen poept ze zomaar uit he?
Zegt die smeerlap...oh ga maar ff liggen regel ik het wel.
Notabene een vader op het kdv maar afijn.
Het ergste komt nog.
Zit ik en keer in de wachtkamer van het ivfcentrum in zo'n geboorteboek te bladeren en wat denk je?
Die familie had al hun 3 kinderen verkregen via ivf!
Ik wist namelijk hun naam en adres dus kan niet missen.
Ze hadden een dochter en een tweeling...
Bedoel maar...
Meis ik wens jou heel veel geluk!
donderdag 5 juni 2008 om 08:56
Hoi,
Even een verhaal van de andere kant. Meid, voel je absoluut niet verantoordelijk voor hoe een ander zich voelt op jouw reactie hoor!
Ik kan me heel heel goed voorstellen dat je dat soort informatie helemaal niet kwijt wilt en dus denk ik dat een 'helaas niet' toch alle informatie geeft. Ik zou het in ieder geval meteen snappen.
Mensen vragen dit soort vragen omdat het gewoon bij het merendeel van de stellen niet heel moeilijk gaat en dus wordt er niet echt bij nagedacht. Ik doe dat wel bij vrouwen boven de 35 maar daaronder eigenlijk ook niet echt, al vraag ik het persoonlijk bijna nooit.
Behalve een paar maanden geleden. Ik was toen 9 weken zwanger en had net mijn eerste echo gehad. Ging 's avonds met mijn (5 jaar jongere) collega eten en duwde zo'n beetje de echo in haar gezicht. Ik voel me er nog zo vervelend om want later op de avond kwam haar verhaal naar boven dat ze dus al heel lang bezig zijn. Wij zaten al een aantal jaar naast elkaar, hadden het over van alles maar dat soort dingen komen op je werk natuurlijk niet zo snel ter sprake. Uiteindelijk hebben we wel een goed gesprek gehad en geloof ik dat ze het ook wel fijn vond om het er een keer over te hebben, want ze prat er nu wel met mij over, maar toch. Ik was zo onnadenkend en zal het de volgende keer wel anders brengen/vragen.
Een 'helaas niet' is duidelijk en de ander voelt zich er ook niet vervelend bij (niet dat dat uit moet maken maar daar lijk je over in te zitten).
Even een verhaal van de andere kant. Meid, voel je absoluut niet verantoordelijk voor hoe een ander zich voelt op jouw reactie hoor!
Ik kan me heel heel goed voorstellen dat je dat soort informatie helemaal niet kwijt wilt en dus denk ik dat een 'helaas niet' toch alle informatie geeft. Ik zou het in ieder geval meteen snappen.
Mensen vragen dit soort vragen omdat het gewoon bij het merendeel van de stellen niet heel moeilijk gaat en dus wordt er niet echt bij nagedacht. Ik doe dat wel bij vrouwen boven de 35 maar daaronder eigenlijk ook niet echt, al vraag ik het persoonlijk bijna nooit.
Behalve een paar maanden geleden. Ik was toen 9 weken zwanger en had net mijn eerste echo gehad. Ging 's avonds met mijn (5 jaar jongere) collega eten en duwde zo'n beetje de echo in haar gezicht. Ik voel me er nog zo vervelend om want later op de avond kwam haar verhaal naar boven dat ze dus al heel lang bezig zijn. Wij zaten al een aantal jaar naast elkaar, hadden het over van alles maar dat soort dingen komen op je werk natuurlijk niet zo snel ter sprake. Uiteindelijk hebben we wel een goed gesprek gehad en geloof ik dat ze het ook wel fijn vond om het er een keer over te hebben, want ze prat er nu wel met mij over, maar toch. Ik was zo onnadenkend en zal het de volgende keer wel anders brengen/vragen.
Een 'helaas niet' is duidelijk en de ander voelt zich er ook niet vervelend bij (niet dat dat uit moet maken maar daar lijk je over in te zitten).
donderdag 5 juni 2008 om 09:05
Ik heb er eerlijk gezegd zelf wel vrede mee dat het niet gaat lukken. Toch lijkt het dan wel dat er overal zwangere mensen rondlopen, iedereen heeft het maar druk met de kinderen..dat doet dan wel eens pijn.
Maar soms denk ik ook wel eens dat ons veel zorgen bepaard blijven, want het hebben van kinderen in ook niet altijd zaligmakend.
Ondanks dat ik er zelf wel rust in heb gevonden vind ik die ene vraag gewoon lastig. Maar hierboven lees ik al best wat opties waar ik zelf nog nooit bij na heb gedacht. Als ik zeg; 'nee helaas niet'....dan moeten mensen ook wel genoeg weten.
Ik vind dat een goeie tip!
Maar soms denk ik ook wel eens dat ons veel zorgen bepaard blijven, want het hebben van kinderen in ook niet altijd zaligmakend.
Ondanks dat ik er zelf wel rust in heb gevonden vind ik die ene vraag gewoon lastig. Maar hierboven lees ik al best wat opties waar ik zelf nog nooit bij na heb gedacht. Als ik zeg; 'nee helaas niet'....dan moeten mensen ook wel genoeg weten.
Ik vind dat een goeie tip!
donderdag 5 juni 2008 om 10:48
:
Geen tijd om alles door te lezen, maar ik vind dat altijd zo ongelofelijk impertinent, dergelijk vragen van een min-of-meer vreemde. Alleen al om die reden zou ik mss 'gewoon' recht voor zijn raap vertellen dat het niet zal lukken vanwege medische redenen. maar wellicht is dat ook mijn ochtendhumeur
Dat begrijp ik niet zo goed. Vragen of iemand kinderen heeft is toch niet impertinent? Net als vragen of iemand getrouwd is, is het het tonen van interesse voor iemand. Ik kan me voorstellen dat het antwoorden behoorlijk pijnlijk kan zijn als je geen kinderen kunt krijgen, maar dat maakt de vraag an sich toch niet onbehoorlijk? Kijk, als iemand nou door gaat vragen of er steeds op terug blijft komen vind ik het wat anders.
Overigens vind ik 'nee, helaas niet' ook een mooi antwoord, de vrager weet meteen waar hij/zij aan toe is.
donderdag 5 juni 2008 om 10:59
@ Jeanette: bedankt om dit topic te openen... Ik zat net in een fase dat ik dacht echt de enige te zijn die geen kinderen kan krijgen en hoewel ik het niemand gun om in deze situatie te zitten, doet het me ergens goed om te lezen dat hier wel meer mensen in hetzelfde schuitje zitten...
De hele wereld lijkt kinderen te hebben en inderdaad, meestal gaat het 'gewoon' vlot (gelukkig maar), daarom denken de meeste mensen er helemaal niet bij na. Dat snap ik best wel en goedbedoelde opmerkingen neem ik niet snel iemand kwalijk.
Over horkerige opmerkingen kan ik zo langzaamaan wel een boek schrijven, maar in navolging van het verhaal van Sweety (vader in KDV) kan ik wel vertellen dat mijn eigen broer enkele maanden geleden belde met het nieuws dat hij vader zou worden (wij hadden toen net onze laatste negatieve ICSI uitslag gekregen, ja, op dezelfde dag!!! - over timing gesproken). Hij slaagde erin om tegen mijn man te vertellen dat het bij hen 'van de eerste keer raak was, want tja, je moet maar weten hoe het moet hé!' (naast mijn vruchtbaarheidsproblemen, heeft man ook nog eens heel slecht zaad, het ligt aan beiden dus en broer wist dat... over tactvol gesproken...).
Maar daarover ging het topic niet... Goede tips om op netelige vragen te antwoorden. Ik houd het voorlopig gewoon bij 'nee, ik heb geen kinderen'. De meeste mensen vragen er echt niet over door (ze beginnen meestal gewoon over hun eigen kinderen te vertellen dan )
De hele wereld lijkt kinderen te hebben en inderdaad, meestal gaat het 'gewoon' vlot (gelukkig maar), daarom denken de meeste mensen er helemaal niet bij na. Dat snap ik best wel en goedbedoelde opmerkingen neem ik niet snel iemand kwalijk.
Over horkerige opmerkingen kan ik zo langzaamaan wel een boek schrijven, maar in navolging van het verhaal van Sweety (vader in KDV) kan ik wel vertellen dat mijn eigen broer enkele maanden geleden belde met het nieuws dat hij vader zou worden (wij hadden toen net onze laatste negatieve ICSI uitslag gekregen, ja, op dezelfde dag!!! - over timing gesproken). Hij slaagde erin om tegen mijn man te vertellen dat het bij hen 'van de eerste keer raak was, want tja, je moet maar weten hoe het moet hé!' (naast mijn vruchtbaarheidsproblemen, heeft man ook nog eens heel slecht zaad, het ligt aan beiden dus en broer wist dat... over tactvol gesproken...).
Maar daarover ging het topic niet... Goede tips om op netelige vragen te antwoorden. Ik houd het voorlopig gewoon bij 'nee, ik heb geen kinderen'. De meeste mensen vragen er echt niet over door (ze beginnen meestal gewoon over hun eigen kinderen te vertellen dan
)
donderdag 5 juni 2008 om 13:14
Ik vind het ook niet onbehoorlijk om te vragen of iemand kinderen heeft, maar ik sta wel te kijken van sommige opmerkingen die ik hier lees. "Waarom niet", vind ik al bemoeizuchtig, maar om vervolgens te vragen aan wie het ligt 
, vind ik ronduit onbeschoft. Ik verbaas me over het gebrek aan fatsoen van dit soort mensen!
, vind ik ronduit onbeschoft. Ik verbaas me over het gebrek aan fatsoen van dit soort mensen!
