Kinderen
alle pijlers
autisme .( vroeger/ nu )
maandag 10 september 2007 om 09:35
Ik wil niemand voor het hoofd stoten .......dat als eerste .
Maar ik verbaas me over hoe vaak autisme voor schijnt te komen ( nou geloof ik zomaar dat als je kind iets heeft je daar eerder mee op een forum komt dan wanneer je kind lekker meedraait ) Waren vroeger dan die kinderen die niet leren konden , die gepest werden op school wellicht autisten ? Komt autisme vaker voor dan vroeger of wordt het beter gediagnosticeerd ?
Maar ik verbaas me over hoe vaak autisme voor schijnt te komen ( nou geloof ik zomaar dat als je kind iets heeft je daar eerder mee op een forum komt dan wanneer je kind lekker meedraait ) Waren vroeger dan die kinderen die niet leren konden , die gepest werden op school wellicht autisten ? Komt autisme vaker voor dan vroeger of wordt het beter gediagnosticeerd ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 10 september 2007 om 10:17
weet je,ik heb autisme,een lichte vorm.ik zie er normaal uit.dus de mensen denken dat ik snel niks heb.maar dat is helemaal niet zo.en ik ben blij dat er nu veel meer over autisme wordt geschreven.en ik wil een complimentje aan mijn ouders geven omdat die er zo goed mee omgaan.en ze hebben helemaal geen moeite dat ik t heb.integendeel,.ze helpen me geweldig.dus bianca,oordeel niet te snel over de mensen.waarschijnlijk voel jij je te perfect.
maandag 10 september 2007 om 10:19
Vroeger had je een draai om je oren gehad, want je wenst iemand gee ziekte toe, al dan niet psychisch . Nu ........ vandaag de dag.....moet ik begrip tonen want jij mag alles zeggen en ik mag me niks afvragen. Je kan ook drie keer nadenken over wat je nou gelezen hebt en drie keer nadenken voor je jouw tekst het world wide web opgooit...dat doe ik namelijk ook.
En ik heb hééééééél duidelijk gzegd dat ik met dit topic niemand wil kwetsen. Doe ik dat wel is dat ONBEDOELD .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 10 september 2007 om 10:21
Nog een berichtje ( verdorie bgb, open zo'n topic aan het begin van de avond ofzo , dan kan ik zonder schuldgevoel blijven zitten 
)
Wat ik ook veel zie is ouders die niet consequent zijn met hun kinderen. En daardoor drukke \ vervelende kinderen hebben. En die ouders vervolgens weer hun kinderen als adhd \ nieuwetijd \ drukke bijna autist oid bestempelen.
Terwijl m.i. consequent zijn een van de sleutelwoorden van een goede opvoeding is.
) Wat ik ook veel zie is ouders die niet consequent zijn met hun kinderen. En daardoor drukke \ vervelende kinderen hebben. En die ouders vervolgens weer hun kinderen als adhd \ nieuwetijd \ drukke bijna autist oid bestempelen.
Terwijl m.i. consequent zijn een van de sleutelwoorden van een goede opvoeding is.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 10 september 2007 om 10:26
Als ik nu terugdenk aan mijn lagere schoolklas, denk ik er wel een autist uit te kunnen plukken. Kon niet zo goed leren, bewoog zich gek en houterig, snapte geen lor van groepsdingen, ettc.
Maar ja, misschien zitten er nu wel mensen hier die denken mij eruit te kunnen hebben geplukt als autist, want ik kon goed leren en snapte ook niks van groepsgedrag
Maar ja, misschien zitten er nu wel mensen hier die denken mij eruit te kunnen hebben geplukt als autist, want ik kon goed leren en snapte ook niks van groepsgedrag
maandag 10 september 2007 om 10:29
Ik denk dat er veel meer kinderen gediagnosticeerd worden. Autisme, als stoornis, bestaat altijd al, maar de diagnose is nog vrij 'jong'. Aan de ene kant is dat goed, want meer begeleiding, speciaal onderwijs, medicatie etc, aan de andere kant wordt er misschien in doorgeslagen en wordt er overgediagnosticeerd, wil men kinderen als gedrag onverklaarbaar is meteen in hokjes stoppen.
Ik kan me het Nieuwe Tijdse kinderen topic nog herinneren, daarin werd ook steeds aan TO gevraagd: waarom die drang om kind stempel te geven?
Nu is dat natuurlijk heel iets anders waar het zogenaamde Nieuwe Tijdse kinderen betreft dan waar het om kinderen met een serieuze stoornis gaat. Diagnose an sich is geen verkeerd iets, manier waarop er sóms mee om wordt gesprongen wel. Het heeft ook gevaar dat alle gedragingen verexcuseerd worden door de diagnose. Zo van X heeft autisme, ADHD o.i.d., dús die kan er niets aan doen.
Het is waarschijnlijk ook een beetje een trend, dat over-gediagnosticeer, en dus hopelijk cyclisch.
Ik kan me het Nieuwe Tijdse kinderen topic nog herinneren, daarin werd ook steeds aan TO gevraagd: waarom die drang om kind stempel te geven?
Nu is dat natuurlijk heel iets anders waar het zogenaamde Nieuwe Tijdse kinderen betreft dan waar het om kinderen met een serieuze stoornis gaat. Diagnose an sich is geen verkeerd iets, manier waarop er sóms mee om wordt gesprongen wel. Het heeft ook gevaar dat alle gedragingen verexcuseerd worden door de diagnose. Zo van X heeft autisme, ADHD o.i.d., dús die kan er niets aan doen.
Het is waarschijnlijk ook een beetje een trend, dat over-gediagnosticeer, en dus hopelijk cyclisch.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
maandag 10 september 2007 om 10:35
Dat gevaar is er idd Inad.
De afgelopen "grote vakantie" kregen wij een buurman aan de deur. Zoon A sloopte de laatste tijd alles in hun tuin, inc hun kinderen :( . Op mijn vraag waarom ze niet eerder aan de bel kwamen trekken zeiden ze : ja, dat vonden we zielig omdat hij "wat" mankeert.
Ben de dag erna naar alle buren waar zoon speelt gegaan, en gevraagd of ze toch ajb naar mij toe willen komen als er iets gebeurt. Ik kan ook niet alles zien, bovendien als ik neits hoor ga ik er vanuit dat het (redelijk) goed gaat buiten. Toen kwamen er nog meer verhalen boven, ben me werkelijk kapot geschrokken, hij gedroeg zich overal als een halve wilde, en iedereen had medelijden met hem.. Heb aan de buren uitgelegd dat ook A ( of mss wel JUIST A ) opgevoed moet worden, en de consequenties van zijn daden moet gaan leren.
Zoon mag niet meer in tuinen spelen voorlopig. De buren weten dat. Soms komen ze vragen of hij mag komen spelen ( tis op zich best een gezellig ventje als tie niets sloopt ) en dan maak ik met hem en met de buren duidelijke afspraken. Maximaal 15 minuten bijv. Daarna is het mooi geweest voor zoon.
De afgelopen "grote vakantie" kregen wij een buurman aan de deur. Zoon A sloopte de laatste tijd alles in hun tuin, inc hun kinderen :( . Op mijn vraag waarom ze niet eerder aan de bel kwamen trekken zeiden ze : ja, dat vonden we zielig omdat hij "wat" mankeert.
Ben de dag erna naar alle buren waar zoon speelt gegaan, en gevraagd of ze toch ajb naar mij toe willen komen als er iets gebeurt. Ik kan ook niet alles zien, bovendien als ik neits hoor ga ik er vanuit dat het (redelijk) goed gaat buiten. Toen kwamen er nog meer verhalen boven, ben me werkelijk kapot geschrokken, hij gedroeg zich overal als een halve wilde, en iedereen had medelijden met hem.. Heb aan de buren uitgelegd dat ook A ( of mss wel JUIST A ) opgevoed moet worden, en de consequenties van zijn daden moet gaan leren.
Zoon mag niet meer in tuinen spelen voorlopig. De buren weten dat. Soms komen ze vragen of hij mag komen spelen ( tis op zich best een gezellig ventje als tie niets sloopt ) en dan maak ik met hem en met de buren duidelijke afspraken. Maximaal 15 minuten bijv. Daarna is het mooi geweest voor zoon.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 10 september 2007 om 10:52
vroeger werden dit soort kinderen ( de dus echt iets hebben) bestempelt als " dom, lastig, vervelend en nergens goed voor. Vervolgens werden ze afgevoerd naar de laagste vormen van onderwijs of moesten ze op jonge leeftijd maar gaan werken. Een van mijn beste vriendinnen heeft een IQ van 125 maar ze is zo dyslectisch als een deur en kwam op een zmlk-school terecht. gelukkin ontdekten ze daar heel snel wat het probleem was en kon ze met extra begeleiding alsnog naar het HBO. Een ander vriendinnetje is als volwassene gediagnosticeerd met ADHD, en snapt nu ook waarom ze op school iedere dag straf kreg omdat ze zo vervelend was en niet stil kon zitten.
Misschien worden kinderen sneller "overgediagnosticeerd", maar voor kinderen met en gedragsstoornis en wel een normaal IQ is het best fijn dat ze niet meer als "dom"afgeschreven worden. En idd de meeste hoogbegaafde autisten en Aspergers, daar merk je in eerste instantie niet direct iets aan. ze worden wel vaak flink gepest of genegeerd in de klas.
Aan de andere kant vind ik ook wel dat kinderen heel snel een stempel opgedrukt krijgen. Zolang er geen onderzoek is geweeest en diagnose is gesteld vind ik niet dat je als ouder moet zeggen dat je kind ADHD of een autistische stoornis heeft. tegenwoordig heet elk druk kind ADHD, maar idd de meesten zijn gewoon slecht opgevoed. het is wel heel vervelend als dat kindje wat echt gediagnosticeerd is met ADHD ook als aansteller wordt gezien.
Misschien worden kinderen sneller "overgediagnosticeerd", maar voor kinderen met en gedragsstoornis en wel een normaal IQ is het best fijn dat ze niet meer als "dom"afgeschreven worden. En idd de meeste hoogbegaafde autisten en Aspergers, daar merk je in eerste instantie niet direct iets aan. ze worden wel vaak flink gepest of genegeerd in de klas.
Aan de andere kant vind ik ook wel dat kinderen heel snel een stempel opgedrukt krijgen. Zolang er geen onderzoek is geweeest en diagnose is gesteld vind ik niet dat je als ouder moet zeggen dat je kind ADHD of een autistische stoornis heeft. tegenwoordig heet elk druk kind ADHD, maar idd de meesten zijn gewoon slecht opgevoed. het is wel heel vervelend als dat kindje wat echt gediagnosticeerd is met ADHD ook als aansteller wordt gezien.
maandag 10 september 2007 om 10:59
Die officiele diagnose is idd erg belangrijk. En krijg je echt niet zomaar 
Soms ben ik wel es bang als ik vertel dat mijn zoon een aan autisme verwante stoornis heeft. Precies om wat jullie aangeven. Dat ik het gevoel heb dat mensen denken : oh daar heb je er weer zo een.. Ik loop nog net niet met de diagnose op zak .
Soms ben ik wel es bang als ik vertel dat mijn zoon een aan autisme verwante stoornis heeft. Precies om wat jullie aangeven. Dat ik het gevoel heb dat mensen denken : oh daar heb je er weer zo een.. Ik loop nog net niet met de diagnose op zak
.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 10 september 2007 om 11:07
bianca.ik vindt deze topic.heel shit.je zeikt mensen af die autisme hebben en de ouders ervan.en ik ga gewoon door met mijn topic.s.je kwetst wel degelijk.
en wat ik al zei.ik wou dat jij autisme had.dan piep je wel anders.wees blij dat jij de gewone dagelijkse dingen kunt doen??EN WIJ MENSEN MET AUTISME STELLEN ONS NIET AAN.dat moest even gezegt worden
en wat ik al zei.ik wou dat jij autisme had.dan piep je wel anders.wees blij dat jij de gewone dagelijkse dingen kunt doen??EN WIJ MENSEN MET AUTISME STELLEN ONS NIET AAN.dat moest even gezegt worden
maandag 10 september 2007 om 11:11
Dat gevoel heb ik ook borodine. En ik loop echt niet te koop met de diagnose die bij mijn kind gesteld is in het dagelijks leven. Zeg gewoon dat hij nogal verlegen is om zijn ontwijkende gedrag maar te verklaren zonder dat ze hem meteen in een hokje kunnen drukken. En het is ook zeker niet zo dat er maar simpelweg een stempeltje op hem gedrukt is omdat ik dat zo graag wilde. Maar het heeft voor mij wel voor duidelijkheid gezorgd, en begrip.
Mij geleerd hoe er mee om te gaan en hem te helpen zo 'normaal' mogelijk mee te draaien in de maatschappij. Want ja.. aan zijn gedrag was echt wel te merken dat hij anders reageerde dan andere kinderen.
Ik ben het zeker eens dat er teveel kinderen een stempel krijgen. Mensen vergeten wel eens dat iedereen uniek is denk ik ;)
Mij geleerd hoe er mee om te gaan en hem te helpen zo 'normaal' mogelijk mee te draaien in de maatschappij. Want ja.. aan zijn gedrag was echt wel te merken dat hij anders reageerde dan andere kinderen.
Ik ben het zeker eens dat er teveel kinderen een stempel krijgen. Mensen vergeten wel eens dat iedereen uniek is denk ik ;)
maandag 10 september 2007 om 11:20
Ooh vroeger was het er zeker al wel... Toen was je simpelweg een beetje raar, zo gek als een deur, die slome, die met peper in z'n reet, degeen die niet vooraan had gestaan toen God het verstand (of noem eens iets) uitdeelde. Enzovoorts.
Ik werd zelf idd vreselijk gepest, en ondanks dat ik al veel getest ben lijkt het nu ik 29 ben eraan te komen dat er een diagnose gesteld kan worden. Ja, je word er wel degelijk uitgepikt.
Ik ken nogal wat ex klasgenootjes die van alles bleken te mankeren, of die later psychotisch/zwaar depressief (is toch ook een tijd mode genoemd, depressies) zijn geworden door weer andere dingen die aan de hand waren. Het leven was keihard ja maar je wilde gewoon normaal zijn (al waren er toen ook wel soorten testen, ook voor IQ enzo die ik moest doen dus ik had al eeen idee dat ik dus niet normaal was) en daar deed je dan je best voor. Ook al snapte je niet dat het niet ging. Maar ja, het zal wel, je gaat gewoon door.
Ik merk dat een diagnose wel heel verschillend opgepakt kan worden. Van mij wordt gezegd dat ik nu veel blijer en voortvarender lijk nu het erop lijkt dat ik wat heb (omdat ik ook blij ben dat het geen vage lichamelijke ziekte is of zo, maar 'gewoon' iets in mijn hersenen en nu weet ik tenminste waar ik dan mee moet leren leven).
Terwijl een vriend van ons alles op zijn 'gebrek' afschuift en die zien we dus niet meer, terwijl hij toch echt stukken socialer was (of probeerde te zijn) toen hij nog niet wist wat ie had dus dat is wel zonde... maar hij wil dus niet meer.
En inderdaad ouders schuiven het er soms ook erg makkelijk op. En een kind kan zelf dus niet meer zijn best gaan doen om 'normaal' te willen zijn en alleen maar meer gaan afwijken wat dus niet zo handig is (zoals onze vriend) als je wel mee wil komen in deze maatschappij. Terwijl je je soms afvraagt inderdaad, is er wel een diagnose gesteld of roepen ze nu zelf maar wat??
Het is een erg moeilijk evenwicht heb ik wel gemerkt, wel of niet labellen, wel of niet onderzoeken, wel of niet er wat mee doen en hoeveel hulp dan vragen, aan wie vertellen, wel of niet medicatie, enz. En er zijn dus ook veel mensen die nu volwassen zijn die er voor kiezen te denken dat ze gewoon zo zijn in karakter er er niks aan doen. Maar dat is nog voor jezelf. Voor je kinderen, ik vind het lastig te bepalen wanneer ik in zou grijpen als mijn zoontje zou 'afwijken', hangt er ook vanaf hoeveel...
Ik werd zelf idd vreselijk gepest, en ondanks dat ik al veel getest ben lijkt het nu ik 29 ben eraan te komen dat er een diagnose gesteld kan worden. Ja, je word er wel degelijk uitgepikt.
Ik ken nogal wat ex klasgenootjes die van alles bleken te mankeren, of die later psychotisch/zwaar depressief (is toch ook een tijd mode genoemd, depressies) zijn geworden door weer andere dingen die aan de hand waren. Het leven was keihard ja maar je wilde gewoon normaal zijn (al waren er toen ook wel soorten testen, ook voor IQ enzo die ik moest doen dus ik had al eeen idee dat ik dus niet normaal was) en daar deed je dan je best voor. Ook al snapte je niet dat het niet ging. Maar ja, het zal wel, je gaat gewoon door.
Ik merk dat een diagnose wel heel verschillend opgepakt kan worden. Van mij wordt gezegd dat ik nu veel blijer en voortvarender lijk nu het erop lijkt dat ik wat heb (omdat ik ook blij ben dat het geen vage lichamelijke ziekte is of zo, maar 'gewoon' iets in mijn hersenen en nu weet ik tenminste waar ik dan mee moet leren leven).
Terwijl een vriend van ons alles op zijn 'gebrek' afschuift en die zien we dus niet meer, terwijl hij toch echt stukken socialer was (of probeerde te zijn) toen hij nog niet wist wat ie had dus dat is wel zonde... maar hij wil dus niet meer.
En inderdaad ouders schuiven het er soms ook erg makkelijk op. En een kind kan zelf dus niet meer zijn best gaan doen om 'normaal' te willen zijn en alleen maar meer gaan afwijken wat dus niet zo handig is (zoals onze vriend) als je wel mee wil komen in deze maatschappij. Terwijl je je soms afvraagt inderdaad, is er wel een diagnose gesteld of roepen ze nu zelf maar wat??
Het is een erg moeilijk evenwicht heb ik wel gemerkt, wel of niet labellen, wel of niet onderzoeken, wel of niet er wat mee doen en hoeveel hulp dan vragen, aan wie vertellen, wel of niet medicatie, enz. En er zijn dus ook veel mensen die nu volwassen zijn die er voor kiezen te denken dat ze gewoon zo zijn in karakter er er niks aan doen. Maar dat is nog voor jezelf. Voor je kinderen, ik vind het lastig te bepalen wanneer ik in zou grijpen als mijn zoontje zou 'afwijken', hangt er ook vanaf hoeveel...
maandag 10 september 2007 om 11:26
Mijn zoon liet al vrij snel afwijkend gedrag zien. Alles moet iedere dag precies hetzelfde zijn, anders flipt hij. Hij kan niet zelf tot een spel komen, maar ook als je hem spelen uitlegt snapt ie het nog niet. Op zijn kamertje moet alles precies hetzelfde staan, als ik er geweest ben om te stoffen en zuigen ziet hij het, ookal is zijn speelgoed net een centimetertje opgeschoven. Hij heeft een obsessie met eten. Hij is heel heel erg druk. Hij kent geen grenzen. En de normale manieren van opvoeden werken niet bij hem. Terwijl ik een dochter heb bij wie het wel werkt.
Een globale regel is 2x waarschuwen, 3e op de trap met je armen over elkaar ( of naar je kamer, ligt er aan hoe erg het is, en hoe zat ik het ben ) dochter weet meestal na 2x waarschuwen echt te stoppen. Zoon gaat door, en na de trap gaat hij nog verder door, en na zijn kamer gaat hij nog verder door. Dat zijn in het kort de dingen waardoor ik aan de bel ging trekken bij jeugdzorg.
Een globale regel is 2x waarschuwen, 3e op de trap met je armen over elkaar ( of naar je kamer, ligt er aan hoe erg het is, en hoe zat ik het ben
) dochter weet meestal na 2x waarschuwen echt te stoppen. Zoon gaat door, en na de trap gaat hij nog verder door, en na zijn kamer gaat hij nog verder door. Dat zijn in het kort de dingen waardoor ik aan de bel ging trekken bij jeugdzorg.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 10 september 2007 om 11:29
Hij heeft een hoog iq ( ergens rond de 130 ) maar zijn sociale vaardigheden zijn die van een peutertje. Hij kijkt mensen niet aan. Hij maakt geen contakt uitzichzelf, en het contakt dat hij maakt is aangeleerd. Hij kan zich niet in andere mensen inleven. Als hij iemand pijn doet maakt hem dat echt niet uit, hij voelt er immers niets van. Als iemand anders valt dan lacht hij ze heel hard en hysterisch uit.
Eh, onbedwingbare driftbuien. Zichzelf verwonden.
Er waren bij ons dus een hele hoop zorgen, waardoor we onderzoeken wilden hebben voor zoon.
Eh, onbedwingbare driftbuien. Zichzelf verwonden.
Er waren bij ons dus een hele hoop zorgen, waardoor we onderzoeken wilden hebben voor zoon.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 10 september 2007 om 11:29
Soms heb je geen andere keuze dan 'ingrijpen' als je kind anders is. Dan wordt je door school er zo op gewezen dat ze niet weten hoe er mee om te gaan. Of je ziet je kind constant letterlijk inelkaar duiken als iemand (onbekend of vaag bekend) hem aanspreekt. Dat doet pijn als ouder en je wilt begrijpen hoe het komt, hoe je hem/ haar kan helpen. En het duurt echt wel een poos voordat je besluit dat je hulp nodig hebt om te kunnen begrijpen waarom hij zo reageert om zijn omgeving.
Ik denk zeker dat ze er vroeger ook waren. Iedereen heeft wel een kind in de klas gehad die gepest werd omdat hij/ zij 'anders' was/ reageerde. Een kind dat zich niet bij groepjes aansloot en zich afzonderde. Houterig was en daarom uitgelachen werd.
Ik denk zeker dat ze er vroeger ook waren. Iedereen heeft wel een kind in de klas gehad die gepest werd omdat hij/ zij 'anders' was/ reageerde. Een kind dat zich niet bij groepjes aansloot en zich afzonderde. Houterig was en daarom uitgelachen werd.
maandag 10 september 2007 om 11:32
Het is niet voor niets dat er nu ook veel volwassen met ADHD gediagnositiceerd worden. Ik denk dat dergelijke problemen niet van nu zijn, maar nu wel herkenning vinden.
Ik weet van mijn moeder dat er op haar werk (ze werkt op een poli voor verstandelijk gehandicapte kinderen en kinderen met psychiatrische problemen) heel wat kinderen komen met een verkeerde diagnose. Waar dus eigenlijk niets aan de hand is, maar waar opvoeding en omstandigheden een kind 'creeërden' dat verdomd veel lijkt op een kind met adhd bijvoorbeeld, of pdd-nos. Niet alle kinderen zijn makkelijk te diagnosticeren.
Al jaren tobben we met mijn zoon. De juf maakt zich zorgen, wij maken ons zorgen, mijn moeder maakt zich zorgen, maar toch is er nog geen duidelijkheid. Nou is hij ook nog jong (6, bijna 7), maar toch... Er is iets afwijkends aan hem, wat (nog niet) te plaatsen valt, maar hem wel parten speelt. Ik zou nu dus dolgraag een labeltje willen. Labeltje ADD of labeltje 'doodnormaal, maar gewoon jong in zijn ontwikkeling, komt goed', het maakt me niet meer zoveel uit, maar het lukt ons en de juf nu niet goed onze opvoedingsstrategieën zeg maar af te stemmen op wat hij nodig heeft.
Is het probleem a dan heeft een beetje pushen op school bijvoorbeeld wel zin, maar is het probleem b dan werkt pushen averechts.
Hm, ik dwaal af geloof ik.
Ik weet van mijn moeder dat er op haar werk (ze werkt op een poli voor verstandelijk gehandicapte kinderen en kinderen met psychiatrische problemen) heel wat kinderen komen met een verkeerde diagnose. Waar dus eigenlijk niets aan de hand is, maar waar opvoeding en omstandigheden een kind 'creeërden' dat verdomd veel lijkt op een kind met adhd bijvoorbeeld, of pdd-nos. Niet alle kinderen zijn makkelijk te diagnosticeren.
Al jaren tobben we met mijn zoon. De juf maakt zich zorgen, wij maken ons zorgen, mijn moeder maakt zich zorgen, maar toch is er nog geen duidelijkheid. Nou is hij ook nog jong (6, bijna 7), maar toch... Er is iets afwijkends aan hem, wat (nog niet) te plaatsen valt, maar hem wel parten speelt. Ik zou nu dus dolgraag een labeltje willen. Labeltje ADD of labeltje 'doodnormaal, maar gewoon jong in zijn ontwikkeling, komt goed', het maakt me niet meer zoveel uit, maar het lukt ons en de juf nu niet goed onze opvoedingsstrategieën zeg maar af te stemmen op wat hij nodig heeft.
Is het probleem a dan heeft een beetje pushen op school bijvoorbeeld wel zin, maar is het probleem b dan werkt pushen averechts.
Hm, ik dwaal af geloof ik.
maandag 10 september 2007 om 11:49
Ja ik ken inderdaad aardig wat mensen die op volwassen leeftijd (eindelijk) een diagnose krijgen, waaronder ik dan. Ik had wel vaak hulpverleners gezien, maar het zat steeds in de verkeerde hoek zeg maar. Lijkt me heel moeilijk als ouder zijnde om er zo mee te worstelen, dat je wel ziet/voelt dat er wat is maar dat niemand weet wat... Wat dat betreft is er tegenwoordig wel verbetering maar we weten nog lang niet alles. En zoals de andere verhalen dat als de diagnose er is je nog steeds maar aan het begin staat.
Mijn zoontje is tot nu toe heerlijk gemiddeld, ben ik erg blij mee moet ik zeggen.
Mijn zoontje is tot nu toe heerlijk gemiddeld, ben ik erg blij mee moet ik zeggen.
maandag 10 september 2007 om 12:07
Ik zou graag reageren na alle reakties gelezen te hebben, maar heb weinig tijd, dus reageer ik op de stelling van BGB. Autisme is er in vele gradaties en inderdaad lijkt het wel mode om een kind het stempel Autisme te geven. Autisme is echter een zeer ernstige aandoening waarvoor geen genezing bestaat (het is ook geen ziekte) en je hoeft echt niet blij te zijn als je kind zo gelabeld wordt. Mijn 2 autistische kinderen zijn nu 18 en 16 jaar en mijn man en ik wisten totaal niet was Autisme was toen de diagnoses gesteld werden. Bovendien is elke Autist uniek in doen en laten. Sommigen kunnen zich heel goed handhaven in de maatschappij en sommigen zijn diep psychisch gestoord en verblijven hun hele leven in instellingen. Het leven voor mensen om Autisten heen is zwaar en de aard van de handicap wordt door veel mensen onderschat, zelfs degenen die je heel na staan. Ook in de media wordt het woord Autist soms gebruikt op een manier die mijn haren overeind doen gaan staan, net zoiets als Mongool...Nee, je hoeft echt niet blij te zijn met het label Autisme...
Hoop later nog even verder te reageren. N4B
Hoop later nog even verder te reageren. N4B
maandag 10 september 2007 om 12:13
Ik heb een dochtertje met autisme en een verstandelijke handicap.
Inclusief een diagnose op papier.
Op zo,n papiertje hebben we jaren moeten wachten.
En soms als ik met haar in de supermarkt ben, (ze is 9 en heeft een prachtig gezichtje), en ze ligt op de grond te vloeken en raar te galmen,met al die blikken van mensen om ons heen
Vroeger op mijn school waren er ook kinderen die anders waren.
Maar die hadden nog geen papiertje.
Vivian ik begrijp je wel. Autisme is geen aanstellerij. Autisme is gewoon verschrikkelijk moeilijk, voor degene die het heeft en voor de mensen om hen heen.
Inclusief een diagnose op papier.
Op zo,n papiertje hebben we jaren moeten wachten.
En soms als ik met haar in de supermarkt ben, (ze is 9 en heeft een prachtig gezichtje), en ze ligt op de grond te vloeken en raar te galmen,met al die blikken van mensen om ons heen
Vroeger op mijn school waren er ook kinderen die anders waren.
Maar die hadden nog geen papiertje.
Vivian ik begrijp je wel. Autisme is geen aanstellerij. Autisme is gewoon verschrikkelijk moeilijk, voor degene die het heeft en voor de mensen om hen heen.
maandag 10 september 2007 om 12:18
hot4bree,ik heb geen erge aandoening van autisme.er zijn ook mensen die een lichte vorm hebben.en geen zeer ernstige aandoening.sommige mensen snappen ook niet dat er mensne zijn met een lichte vorm van autisme.zovan je ziet er toch goed uit.dus niks met je aan de hand.echt triest dat mensen dan zo denken.maar goed.mijn mening.ik heb al een site geopent over autisme hier.en nu wordt deze overgenomen.jammer
