autisme .( vroeger/ nu )

.

vroeger en nu...



op mijn 24 e kreeg ik de diagnose adhd

weet je wat mijn ouders zeiden(pa is onderwijzer)

vroeger was het niet zo bekend..



klopt mischien wel...

ook ik ben van mening dat veel te snel een diagnose wordt gegeven

tegenwoordig als een kind druk is,zou hij al adhd hebben



en weet je wat het gevolg ervan is

dat de mensen die echt adhd autisme,enz hebben,vaak niet serieus genomen worden,omdat iedereen het heeft..



snappen jullie wat ik bedoel?



het is niet levensbedreigend(gelukkig)

maar het is soms verdomd moeilijk(zeker als je nog geen diagnose hebt)

en ik heb geen zelfmedelijden,ik functioneer nu prima,met medicatie,maar het lijkt soms idd een modeziekte!!



@vivian2:relax,ze valt jou toch niet persoonlijk aan

en trouwens,je schijnt pdd-nos te hebben,dat is een rstcategorie van autisme,dus niet echt autisme

dus ik zou maar eens nadenken voor je zo begint te schreeuwn,terwijl je daar eigenlijk geen recht toe hebt



en een tip,:ACCEPTEER JEZELF!!



liefs,ellen

Ah, schoonmoeders, breek me de bek niet open



Schoonmoeder ontkent iedere vorm van autisme of adhd, en schuift alles af op : Je huis is niet schoon genoeg, hij moet delen met zijn broer en zus, en alle kinderen zijn wel eens moeilijk ...



Tuurlijk , punt 1, mijn huis is idd niet steriel en eng, maar volgens onze gezinsvoogd juist een heerlijk huis waar kinderen kunnen en mogen wonen.



Punt 2, er is nog nooit een kind minder geworden van delen



Punt 3, ja, kinderen zijn wel eens moelijk, maar doen niet de dingen die hij doet.



Ik heb nog een hele persoonlijke vraag voor de moeders met een autist, en als jullie niet willen antwoorden snap ik dat wel hoor.



Laat jullie kind ook sexueel gedrag zien dat niet bij de leeftijd hoort ? Zoon is sexueel erg actief. Hij bevredigd zichzelf, inmiddels alleen nog maar op zijn kamertje. Maar hij heeft ook een tijd gehad dat hij mijn dochter besprong. En alles wat engizins groot en hard was ging "berijden" ( betonnen paaltjes, lantaarn palen, steunbalken in winkels ect. ) Hij is nu even rustig, maar het is een fase die steeds terug komt. Zeker met mn dochter en met buurtkinderen ben ik dus erg voorzichtig en wantrouwend, omdat ik weet dat hij als zijn driften boven komen , hij ze niet in kan houden ( wat mij ook heel angstig maakt voor de toekomst trouwens )



De kinder psygiater had niet echt een antwoord of een oplossing voor dit gedrag, behalve dat onderzocht moet worden of hij misbruikt is door zijn biomoeder.

?

Mijn zoon, met stempel, heeft eerder een aversie tegen alles dat eventueel sexueelgetint zou kunnen zijn. Je had hem vrijdagavond na zijn eerste schoolfeest moeten horen. Veel te veel herrie, geen plek om je even terug te trekken en gatver ze waren aan het schuren.

Jongste, nu nog stempelvrij, heeft het niet in die mate als jouw zoontje maar vindt het wel reteinterressant. En vooral borsten zijn héél aantrekkelijk.



Het lijkt me echt heel moeilijk als je kind dat, bij periodes, heeft. En angstig met het oog op de toekomst. Maar wat ik tot nu toe van je verhaal begrijp is hij nog leerbaar en kan dus ook daar leerbaar in zijn. Blijf er in ieder geval oplettend in en vraag zoveel mogelijk hulp om te voorkomen dat je later met problemen te maken krijgt waar niemand op zit te wachten.



De stiefzoon van een vriendin van me heeft dat wel. Hij is inmiddels negentien en krijgt pas echt zorg sinds een jaar of drie. Voor dat zij in het gezin kwam was het een losgeslagen boel. Misschien had hij met de juiste begeleiding er toch op vooruit was gegaan. Nu is het al zo laat en is hij lang zo leerbaar niet meer.

Beetje late reaktie misschien, maar moest werken.....

Bedankt voor je uitleg Borodini en anderen.



Ik vraag me nog wel af: wat doe je als hij op de trap moet zitten maar gewoon opstaat. Of op zijn kamer moet zitten maar gewoon weer naar beneden komt?

Dank je lolotte.



Het is ook lastig. Mss weet je dat ik vroeger misbruikt ben door mijn opa. En hoewel ik daar over het algemeen geen last van heb, is dit het moeilijkste in de opvoeding van A. Ik heb hem 2x echt betrapt met zijn broekje op zijn enkels, en werd zo zo pissig op hem. Terwijl hij er ook niets aan kan doen. Naar zijn kamer gestuurd, en eerst ben ik weggegaan, blokje om het huis. Daarna bjz gebeld. Gelukkig stonden ze gelijk voor me klaar. Maar ook hun kunnen zijn gedrag niet echt verklaren.

Anyway, hij is nu nog leefbaar idd. Hij is godzijdank nog jong. En hij was 3 toen hij bij mij kwam, dus ook vrij jong. Sinds deze week krijgt hij dipiperon. Maar bjz en wij zijn wel heel allert. We hopen hem thuis te kunnen houden, maar zijn ook zo nuchter dat als we er echt aan onder doorgaan dat hij dan naar een gezinsvervangende plek zou moeten

Hee, een topic over autisme. Leuk zeg! :clap:



Mijn zoon is autistisch.



Ben trouwens bezig om een TOG aan te vragen. Wist het zelf dus helemaal niet. Dat is extra kinderbijslag. Het kind moet aan drie eisen voldoen:

1. kind is blijvend of voorlopig blijven gehandicapt

2. dit leidt tot beperkingen

3. dit betekent dat het kind aanzienlijk meer afhankelijk is van verzorging, begeleiding en toezicht dan een gezond kind van dezelfde leeftlijd.



Als je dit toegekend krijgt, krijg je naast de gewone kinderbijslag een toeslag van ¤ 206.24 Vind ik heel veel.

(en zo raar dat het helemaal niet zo bekent is)



Wisten jullie dit al en zo ja, hebben jullie er dan recht op?



Ik moet de hele dag tegen mijn zoon zeggen: ga je aankleden, poest je tanden, die je sokken aan. Doe je sokken aan. Heb je je sokken al aan? pfff, tureluurs word ik ervan.

(hij gaat nu bv weer van zijn stoel af en moet ik weer zeggen: swintazoon, naar je stoel terug en ga eten!! Hij vergeet alles gewoon)



Lola68 Ha ha, leuke vraag:" wat doe je als hij op de trap moet zitten maar gewoon opstaat." Mijn zoon stuur ik naar zijn kamer, maar als hij boven is komt hij meteen weer terug naar beneden en doet hij gewoon weer zijn ding wat hij wilt doen. Dan stuur ik hem weer naar boven: je hebt straf, je moet blijven zitten totdat ik je roep" Vraagt ie: 'hoe lang moet ik boven blijven?" Ik kan dan niet zeggen "een paar minuten" tijdsbegrip heeft hij niet. Dus dan moet ik op de minuut af zeggen hoelang hij boven moet blijven. En reken er maar op dat meneer op de minuut af weer beneden staat!

@ borodino



Nee, mijn zoon is daar totaal niet mee bezig. afgezien de normale ontdekking van zijn piemel met anderhalf en de daarbij behorende regel (piemelen doe je in je eentje op je slaapkamer) heeft hij helemaal geen interesse in dat gebied.



(mijn zoon heeft trouwens Asperger)

lola



Bij ons duurde het een tijdje voordat zoon op de trap bleef ( maar dat is met normale kinderen ook zo denk ik). Ik denk heel consequent blijven en heel duidelijk. Bijv: Ik heb jou 2 x een waarschuwing gegeven maar jij kan niet stoppen dus ga je nu op de trap zitten. Je mag er over 2 ( ofzo, dat moet je natuurlijk zelf bepalen ) minuten weer af, als je weer normaal kan doen.



Daar komt dan je kook wekkertje bij kijken, zet hem op 2 minuten en als het rinkelt weet hij dat hij er weer af mag.



T zal even volhouden zijn, maar echt waar, zeker deze kinderen hebben heel veel behoefte aan duidelijkheid en regelmaat. En altijd dezelfde dingen, dan snappen ze het ( met een beetje geluk en geduld )

dank je voor de uitleg.

Inderdaad maar een ouderwetse kookwekker aanschaffen dus.

En tuurlijk luisteren "normale" kinderen ook niet altijd. Maar die kun je redelijk sturen met santies.

Niet luisteren? Dan niet buiten spelen/ tv kijken you name it.

Dat heeft bij L dus helemaal geen zin. Niet naar buiten? Ok dan niet.



Ik heb nog even het hele verhaal teruggelezen van je Borodini, heftig hoor.

Ik kan me goed voorstellen dat je bang bent dat hij zich straks niet zal in weten te houden, vooral met jouw ervaringen in het verleden....

Echt een "feest" van herkenning hier, fijn.



Swinta, had je die tip van de TOG nu van mij? :-) Ik had het ook weer gehoord van iemand; volgens mij moet iedereen hier voor getipt worden, deze informatie bereikt je niet van zelf. Wij hebben recht op de TOG, en zelfs met terugwerkende kracht; we kregen begin juli van dit jaar gewoon even 1000 Euro (vijf kwartalen) gestort! En vanaf nu dus elk kwartaal die 200 en een beetje. Ik heb dit ook aan zoon laten weten; met het geintje "Toch echt superfijn he, dat jij autisme hebt, want nu krijgen we extra geld". Hij kan dit soort opmerkingen enorm waarderen, sowieso heeft hij erg veel gevoel voor humor (en gelukkig maar! het maakt het leven een stuk luchtiger). Vorige week heeft hij met mijn man en schoonvader (die dement is) drie kwartier vast gezeten in een lift in het verpleeghuis waar mijn schoonvader woont. Heel naar natuurlijk en zoon raakte ook behoorlijk in paniek (schoonvader ook dus mijn man had het zwaar...). Ik heb zoon aan de praat gehouden (mijn man had zijn mobieltje bij zich gelukkig) en hem afgeleid van de vervelende situatie waar hij in zat. Hij vertelde dat hij twee koekjes in zijn zak had (meegenomen uit het restaurant van het verpleeghuis). Dus ik zei dat ik de monteur wel zou bellen dat hij ook wel gewoon pas de volgende dag kon komen, omdat hij toch zijn koekjes had om van te leven. Dan moet hij ook wel weer lachen.

En toen hij thuis kwam ging ik expres heel overdreven doen "O ventje, o kereltje, heb je dan vastgezeten in de lift, o kom maar bij je mammie!" Dan duikt hij ook grijnzend weg.



Qua seksualiteit; daar is hij (volgens mij, maar ik ken hem erg goed) totaal niet mee bezig. Volgens mij weet hij net (of net niet) waar de baby's vandaan komen maar het interesseert hem niet. Wel zwaar Borodini, dat jouw zoon dat wel heeft. Hoe oud is hij? Mirjamzoon is negen 1/2 half.



Swinta, dat is wel heel herkenbaar, van de dagelijkse rituelen, en hoeveel moeite alles kost. Maar hij vindt het ook vreselijk als wij benoemen hoe lastig we het soms vinden dat hij niet opschiet met zijn dingen. Dat mogen we dan niet doen omdat hij zich dan aangevallen voelt. Sowieso is oorzaak en gevolg iets lastigs voor een autist; als hij langzaam is, krijgt commentaar/aanmaningen. Als hij daar niet van gediend is, moet hij maar wat sneller eten/zich aankleden/e.d.. Maar dat verband (zijn actie (of het uitblijven daarvan) en onze reactie daarop) ziet hij niet zo makkelijk.



Maken jullie kinderen ook zoveel taalgrapjes? Dat gaat hier aan de lopende band door. Laatst legden we hem uit wat een koevoet is, kwam hij meteen met het woord "Paardhand", of; "Niet "Vader Jacob" maar "Zuster Neehoofd". Dan liggen we helemaal in een deuk met zijn allen.

Mirjam: weet je ook de schrijver van "geef me de vijf"? Ik kan alleen een of ander kookboek vinden met die titel. Neem aan dat je die niet bedoeld

Erg interessant, dit topic. Ik denk dat het vaker voorkomen misschien ook komt door het idee van maakbaarheid (de maakbare samenleving). Als vroeger niet aan de norm voldeed werd dat misschien makkelijker geaccepteerd (hij/ zij is nu eenmaal zo) maar wordt er nu meer van je of je ouders verwacht dat er iets aan wordt gedaan.

Over de diagnose: naast dat deze beter is geworden, zijn de criteria volgens mij ook veranderd in de DSM-4 ten opzichte van de 3 (diagnostisch instrument voor geestelijkde aandoeningen). Misschien dat dit ervoor zorgt dat er ook meer mensen binnen de criteria van autisme vallen?

Als laatste: een diagnose hoort eigenlijk alleen gesteld te worden als er problemen zijn. Iemand gaf hier al aan dat de andere kinderen "voor de zekerheid" ook getest moesten worden. Het lijkt me dat dit er ook voor zorgt dat er bij meer mensen autisme wordt vastgesteld.

Even snel @ mirjam, leuk die taalgrapjes, dat doet mijn zoon niet. Wel zeggen wij thuis altijd Busje Westerflat als we het over Trijntje Oosterhuis hebben moest er gelijk aan denken



Ik kom vanavond nog wel terug hier, moet nodig wat aan mn verwaarloosde huis gaan doen

ISBN 90-75129-64-5

auteur: Colette de Bruin



"Geef me de 5"; Een praktisch houvast bij de opvoeding en begeleiding van kinderen met autisme (een boek met daarbij een CD-rom). De auteur van dit boek, Colette de Bruin-Wanrooy, is werkzaam als ambulant begeleider in gezinnen waar sprake is van kinderen met autisme die al dan niet een verstandelijke handicap hebben. Zij is moeder van 5 autistische pleegkinderen en opgevoed door een vader met het Syndroom van Asperge"Geef me de 5"; Een praktisch houvast bij de opvoeding en begeleiding van kinderen met autisme (een boek met daarbij een CD-rom). De auteur van dit boek, Colette de Bruin-Wanrooy, is werkzaam als ambulant begeleider in gezinnen waar sprake is van kinderen met autisme die al dan niet een verstandelijke handicap hebben. Zij is moeder van 5 autistische pleegkinderen en opgevoed door een vader met het Syndroom van Asperger.

In het boek "Geef me de 5" heeft zij een praktische werkwijze beschreven die ze in de praktijk heeft ontwikkeld. In het boek wordt de hulpvraag van het kind met autisme in beeld gebracht waarvan de kern is "Geef me de 5".

Door hierin duidelijk en voorspelbaar te zijn, worden de problemen hanteerbaar voor ouders en begeleiders..

Dit boek is dan ook geschreven naar de ouders en hun kinderen toe.

Evenzo zullen begeleiders, leerkrachten, hulpverleners, of een ieder die in aanraking komt met mensen met autisme, deze praktische bruikbaarheid zeer op prijs stellen.



Een kind met autisme begeleiden en opvoeden, HOE doe je dat dan?

Daar gaat nu juist dit boek over. Het is geschreven vanuit de behoefte die het kind met autisme heeft. Het kind vraagt als het ware van ons: "Geef me de 5". Ofwel, WAT is mijn taak, HOE voer ik hem uit, WANNEER moet ik het doen, WAAR vindt het plaats en WIE is erbij betrokken. Al lezende leert men deze wijze van handelen te hanteren, doordat er uitleg wordt gegeven over wat de gevolgen van de stoornis voor het kind kunnen zijn. Daardoor ontstaat er langzaam bij de lezer het inzicht. Dit noemt de schrijfster: "de auti-bril opzetten".

Door deze auti-bril op te zetten kun je eigenlijk pas zien HOE het kind denkt zodat je, als begeleider, daarbij op een passende wijze kunt aansluiten.

De schrijfster neemt de lezer mee in haar praktijkervaringen die natuurlijk naar de eigen situaties vertaald kunnen worden.



Naast dit zogenaamde verduidelijken van TAKEN wordt ook het verschil uitgelegd tussen de natuurlijke communicatie en de auti-communicatie.

Het verduidelijken van TAKEN en het toepassen van de auti-communicatie zijn de twee vaardigheden die van essentieel belang zijn in de opvoeding van een kind met autisme. Zij zullen dan ook door de begeleiders moeten worden aangeleerd. Dit aanleren en de wijze waarop, staat eveneens in dit boek beschreven.



De schrijfster hoopt met dit boek een bijdrage te leveren aan de opvoeding van kinderen met autisme. Door het toepassen van de vele praktische tips, die dit boek biedt, zullen kinderen met autisme meer in staat zijn zich te ontwikkelen en daardoor zelfstandiger te worden. Ouders zullen dan ervaren dat ze in plaats van toenemende spanning met hun kind meer kunnen genieten van hun kind.



Op de CD-rom "Geef me de 5" staat o.a.

Videofragmenten van beschreven situaties zoals;

gedragskenmerken van de stoornis

gebruikmaken van visualiseren van taken

omgaan met de auti-communicatie

Een aantal werkbladen in kleur.

De meest voorkomende pictogrammen uit het boek.



De prijs van "Geef me de 5" (boek, 192 pag.+ CD-rom).

Prijzen zijn incl. btw, excl. verzendkosten.



Dit boek is ook zeer geschikt voor VHT en bevat een

aangepast basiscommunicatieschema voor autisme.

Borodini, schiet maar op, anders gaat je zoon nog flippen he :-)

Hoi Mirjam, nee die TOG had ik niet van jou (waarom niet :huilende smiley: )

Mijn man kwam er vorige week mee thuis. Via collega's had iemand het erover gehad en toen via via (weet echt niet meer via wie , ha ha, lekker belangrijk) heb ik dus die aanvraag aangevraagd



Hert boek 'geef me de vijf' moet ik nog steeds aanschaffen. Zucht, heb er gewoon geen zin in. Ben nu ook bezig met de PGB, we willen zoon 1 keer per maand/zes weken in een logeerhuis doen (of zal ik een kennel bellen )

Dan heeft hij even vrijaf van ons, hebben wij vrijaf van hem en kunnen wij aandacht geven aan zijn zusjes. Vooral dochter komt aandacht tekort, dat is heel erg te merken. ('mama, is dit autisme?' vraagt ze als zoon weer eens vervelend, stom, gek, irritant, etc. doet)



Zoon maakt geen taalgrapjes, is de laatste tijd erg vervelend, niet lekker in zijn vel. Weet het niet wat hij heeft, maar is strontvervelend. En als hij iets niet mag gaat hij nu rondjes draaien en heeeeel hard jankene en NEE NEE NEE roepen. Heel raar (moet er dan wel om lachen, tis toch een zot gezicht, een ventje van ruim 10 jaar die zo debiel doet op de grond)

Ik haak ook even in.

Heb zelf ook een autische zoon van 7 jaar,waar het nu best wel goed mee gaat,dat heeft heel wat gekost voordat dit zover was hoor.

Ook ik heb op aanraden van zijn psych het boek geef me de vijf gelezen,en daar heel veel in herkent.

Ik probeer dus in de opvoeding vooral veel duidelijkheid te bieden,heb een aantal schoolborden gemaakt,en daar staat dan zijn dagprogramma op.

Hij gebruikt aan medicatie Risperdal,en Zoloft,het eerste is vooral om de psychotische kant die hij heeft wat te dempen,en de zoloft is een antidepressiva,dat heeft hem bij zijn angsten goed geholpen.

Eigenlijk heb ik dus een gemaakt goed kind,waar ik dan zelf wel erg aan moet wennen,vind het aan de ene kant erg veel medicatie die hij krijgt,maar zie ook heel goed dat hij zich dus nu wel gelukkiger voelt.

Daar had ik verre weg de meeste moeite mee,met een kind dat ongelukkig was.

Hij gaat eind van het jaar naar het cluster 4 onderwijs,gaat 3 keer per week,na de naschoolse behandeling *heeft een indicatie voor alle dagen,maar ik vind dat hij ook thuis met buurt kinderen moet spelen om niet te vervreemden van de buurt*,heeft energetische therapie,en zwem therapie,die laatste twee betaal ik uit het PGB.

Verder gaat hij niet naar een logeer-adres,maar dat komt omdat ik vind dat ik hem dan helemaal weinig zie.

Swinta, wat vervelend dat N. niet lekker in zijn vel zit op het moment. Zo'n jaar hebben wij net achter de rug. Maar nu zit hij in groep 6 bij een juf die voor hem heel geschikt is; duidelijk en consequent. Zoon is tierig en gezellig en soms merk ik maar weinig van zijn autisme. Het afgelopen jaar ging het wel slecht; buikpijn als hij naar school moest (de juf toen was niet zo'n goede; erg negatief naar de kinderen toe), klagen dat hij gepest werd, heel erg spoken als hij naar bed was (gewoon stout zijn; steeds er uit komen, rommelen, hij ging vaak pas om 22.00 uur slapen of nog later.) De avonden waren verschrikkelijk; we "lagen" steeds op de loer of hij niet weer uit zijn bed kwam. Hij piekerde ook heel veel (en altijd voor het slapen gaan).



Hij slikt sinds een week iedere avond twee miniscule tabletjes melatonine en hij valt weer zoooo makkelijk in slaap, echt geweldig. Hij slaapt nu gewoon strak om 20.30 uur (of zelfs eerder), tot half acht de volgende morgen. En babylief slaapt ook meestal rond die tijd wel, dus de avonden zijn weer van ons, we weten niet wat we meemaken!



Iris, heftig van je zoon, zeker van zijn medicatie. Onze zoon slikt nu alleen twee halve tabletjes Ritalin op een dag, om zijn concentratievermogen te verbeteren. Maar ik merk sowieso dat hij zich beter kan concentreren nu hij veel beter en meer slaapt. Dus jouw zoon gaat binnenkort naar een andere school? Wel even slikken he, zoiets. Toch zal hij daar best op zijn plek zijn tussen kinderen die soortgelijke problemen hebben, en zeker met alle begeleiding die daar is. Maar het is wel erg slikken voor jullie als ouders.

Het zijn hier ook allemaal weer jongens he? Ik ken een gezinnetje met drie jongens en de oudste twee hebben in ieder geval PPD-NOS, en de jongste (bijna twee jaar) wordt ook verdacht. Dat is zwaar..... Ons dochtertje van bijna acht maanden heeft het volgens mij niet; dat is zo'n totaal andere baby dan zoon destijds (hij heel sullig en extreem rustig; zij een pittig ding dat helder uit haar oogjes kijkt en erg goed reageert).



Hoe waren "jullie" kinderen als baby? Erg rustig en gemoedelijk of juist onrustig en moeilijk om contact mee te krijgen?

Mirjam762 schreef op 11 september 2007 @ 16:18:

Het zijn hier ook allemaal weer jongens he? Ik ken een gezinnetje met drie jongens en de oudste twee hebben in ieder geval PPD-NOS, en de jongste (bijna twee jaar) wordt ook verdacht. Dat is zwaar..... Ons dochtertje van bijna acht maanden heeft het volgens mij niet; dat is zo'n totaal andere baby dan zoon destijds (hij heel sullig en extreem rustig; zij een pittig ding dat helder uit haar oogjes kijkt en erg goed reageert).



Hoe waren "jullie" kinderen als baby? Erg rustig en gemoedelijk of juist onrustig en moeilijk om contact mee te krijgen?

Onze zoon,was als baby rustig zolang je hem maar niet teveel oppakte,had geen knuffel gehalte,maar wou wel stil tegen me aan blijven liggen,ook maakte hij nooit oogcontact.

Pas sinds hij medicatie krijgt *half jaar* maakt hij echt contact met zijn vader,dat weigerde hij daarvoor,die kon hem bijna niet aanraken,wat een verschil met nu,erg fijn om dat te zien,en ook voor vader heerlijk

Ik krijg er gewoon een beetje kippenvel van, dat hij nu wel wil knuffelen met zijn vader..jeetje, erg zeg dat dat al die tijd niet kon..:-(

~[quote]blijfgewoonbianca schreef op 11 september 2007 @ 14:10:

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit topic begonnen ben omdat ik dacht ( DACHT !!!!!!!! ) dat de wat moeilijkere mensen in de omgang allemaal een stempel kregen met autist , pdd/nos en asperger.........



Zelf werk ik in de psychiatrie. De diagnose autisme komt de laatste paar jaar steeds meer voor, mi omdat er meer oog voor is. Bij ons op de afdeling komen regelmatig patienten binnen die door hun autistische stoornis vastlopen in de maatschappij. Door mijn werk heb ik ook geleerd om autisme beter te herkennen. Ik denk dat er veel autisten rondlopen zonder diagnose omdat ze een lichte vorm hebben en daardoor niet in het hulpverleningscircuit terecht komen. Wat mij aan de meeste autisten opvalt is dat ze monotoon praten, zonder enige intonatie. Gesprekken gaan vaak volgens een vast stramien, het is dus aangeleerd hoe je converseert. Grapjes worden vaak niet begrepen omdat zij de intonatie niet horen maar de woorden wel en ze moeite hebben met het aflezen van gezichtsuitdrukkingen.