Kinderen
alle pijlers
Bang dat baby stikt als ik slaap
woensdag 5 januari 2022 om 23:36
Hey allemaal.
28 december ben ik voor het eerst mama geworden en al m’n angsten die ik van tevoren had zijn eigenlijk verdwenen (optillen, luiers verschonen, aankleden etc.)
Maar nu m’n dochter er eindelijk is is er een andere angst geboren. Ze heeft vooral de eerste dagen veel overgegeven (ze had in het vruchtwater gepoept en wat binnen gekregen, dus was ze wat misselijk).
Nu geeft ze nog steeds over, maar ja, welke baby niet. Soms is het maar een klein straaltje en soms komt het er echt uit gespoten en komt het ook uit haar neus.
Nu zit ik elke nacht best wel in angst om te slapen. Ik ben zo bang dat ze overgeeft, ik het niet door heb en ze daarin stikt.
Elk geluidje dat ze maakt schiet ik omhoog om te kijken. M’n man is aan een kant doof, dus die hoort haar alleen als ze echt huilt, maar al die kleine geluidjes hoort hij niet.
Zijn dit normale angsten? Kan een baby überhaupt stikken in haar eigen kots? En ik ken de trucjes om haar minder te laten overgeven (boertje, niet meteen neerleggen als ze klaar is met drinken enz.), maar die angst blijft. Als ik Google kom ik niet echt iets tegen wat m’n vragen beantwoord.
28 december ben ik voor het eerst mama geworden en al m’n angsten die ik van tevoren had zijn eigenlijk verdwenen (optillen, luiers verschonen, aankleden etc.)
Maar nu m’n dochter er eindelijk is is er een andere angst geboren. Ze heeft vooral de eerste dagen veel overgegeven (ze had in het vruchtwater gepoept en wat binnen gekregen, dus was ze wat misselijk).
Nu geeft ze nog steeds over, maar ja, welke baby niet. Soms is het maar een klein straaltje en soms komt het er echt uit gespoten en komt het ook uit haar neus.
Nu zit ik elke nacht best wel in angst om te slapen. Ik ben zo bang dat ze overgeeft, ik het niet door heb en ze daarin stikt.
Elk geluidje dat ze maakt schiet ik omhoog om te kijken. M’n man is aan een kant doof, dus die hoort haar alleen als ze echt huilt, maar al die kleine geluidjes hoort hij niet.
Zijn dit normale angsten? Kan een baby überhaupt stikken in haar eigen kots? En ik ken de trucjes om haar minder te laten overgeven (boertje, niet meteen neerleggen als ze klaar is met drinken enz.), maar die angst blijft. Als ik Google kom ik niet echt iets tegen wat m’n vragen beantwoord.
donderdag 6 januari 2022 om 10:39
Ik zou het nog een weekje aankijken en daarna naar de huisarts als je echt niet kan slapen 's nachts.
Dat had ik achteraf moeten doen, ik heb maandenlang maar iets van 4 uur slaap gehad 's nachts omdat ik zo bang dat mijn baby zou overlijden aan wiegendood dat ik niet durfde te slapen. Ik kan je zeggen dat je gemoedstoestand daar niet zo best van wordt.
Dat had ik achteraf moeten doen, ik heb maandenlang maar iets van 4 uur slaap gehad 's nachts omdat ik zo bang dat mijn baby zou overlijden aan wiegendood dat ik niet durfde te slapen. Ik kan je zeggen dat je gemoedstoestand daar niet zo best van wordt.
donderdag 6 januari 2022 om 11:11
Kind 1 sliep amper overdag en tegen de tijd dat hij dat wel deed had ik er geen behoefte meer aan. Bij kind 2 had ik kind 1 rondlopen. Dus na vertrek van de kraamzorg heb ik nooit meer geslapen smiddags. Alleen in het weekend als partner er is.
donderdag 6 januari 2022 om 11:41
Ik denk niet dat mijn werk heel blij is met mij als ik in de middag ga slapen
OT: wat balen TO die angst. Ik herken het minder dan de meeste hier. Ja ik ging in de nacht als ik wakker werd wel altijd even kijken of ik haar nog hoorde ademen. Maar onze kleine ligt al vanaf dag 1 op haar eigen kamer dus dat is sowieso een andere situatie.
Ik zou idd zoals Lilalinda zegt in het weekend om en om met je man doen. Dan pak ik je in ieder geval al wat meer slaap.
donderdag 6 januari 2022 om 14:38
Ik wil TO verder niet bang maken maar er zijn een paar reacties met onjuistheden over verstikking en daar wil ik toch even op inhaken.
Verslikken gaat gepaard met lawaai en hoesten, en dat is niet erg, kindje redt zich daar prima mee. Bij verstikking is er juist geen geluid, althans niet tijdens het verstikken zelf. En melk kan ook vrij geruisloos omhoog komen. En hoewel ik TO dus niet ongerust wil maken is dit verschil wel heel belangrijk want het kan levens redden, vaak hebben mensen een verstikking niet door omdat de persoon in kwestie stil is en vaak ook heel kalm oogt.
Dat gezegd hebbende: TO ik snap je compleet maar gezien je van elke kik wakker wordt, wat normaal is, zul je ook echt wel merken als er melk omhoog komt en je baby zich niet redt. Hopelijk stelt dat al wat gerust, je moet echt vertrouwen op jezelf dat je instinct je wel wakker maakt als er echt wat is. Melk is niet voor niets zo dun, het loopt zo weg. Bij papjes enzo moet je meer opletten maar als je dat niet fijn vindt geef je het niet, heb ik wegens verstikkingsangst ook nooit gedaan. Een baby van een halfjaar oud in mijn omgeving is gestikt in opgekotste pap, dus mijn babies krijgen dat niet. Dan maar iets minder snel doorslapen.
Blijf je het eng vinden, zet dan het matrasje schuin of leg baby op de zij (pas op, dat zou weer andere risico’s met zich mee kunnen brengen).
En ik zou ondertussen wel hulp vragen bij je angst want dit is niet te doen voor je. Ik word ook wakker van elke kik maar niet in angst, en slaap daarna ook zo weer verder. Dat gun ik jou ook. Je angst is namelijk in beginsel misschien terecht maar bij jou schiet ie door.
Verslikken gaat gepaard met lawaai en hoesten, en dat is niet erg, kindje redt zich daar prima mee. Bij verstikking is er juist geen geluid, althans niet tijdens het verstikken zelf. En melk kan ook vrij geruisloos omhoog komen. En hoewel ik TO dus niet ongerust wil maken is dit verschil wel heel belangrijk want het kan levens redden, vaak hebben mensen een verstikking niet door omdat de persoon in kwestie stil is en vaak ook heel kalm oogt.
Dat gezegd hebbende: TO ik snap je compleet maar gezien je van elke kik wakker wordt, wat normaal is, zul je ook echt wel merken als er melk omhoog komt en je baby zich niet redt. Hopelijk stelt dat al wat gerust, je moet echt vertrouwen op jezelf dat je instinct je wel wakker maakt als er echt wat is. Melk is niet voor niets zo dun, het loopt zo weg. Bij papjes enzo moet je meer opletten maar als je dat niet fijn vindt geef je het niet, heb ik wegens verstikkingsangst ook nooit gedaan. Een baby van een halfjaar oud in mijn omgeving is gestikt in opgekotste pap, dus mijn babies krijgen dat niet. Dan maar iets minder snel doorslapen.
Blijf je het eng vinden, zet dan het matrasje schuin of leg baby op de zij (pas op, dat zou weer andere risico’s met zich mee kunnen brengen).
En ik zou ondertussen wel hulp vragen bij je angst want dit is niet te doen voor je. Ik word ook wakker van elke kik maar niet in angst, en slaap daarna ook zo weer verder. Dat gun ik jou ook. Je angst is namelijk in beginsel misschien terecht maar bij jou schiet ie door.
vrijdag 7 januari 2022 om 15:09
Angsten zijn normaal als je net zo'n piepkuikentje hebt gekregen. Het besef dat ze volledig van jullie afhankelijk zijn en weinig tot niks kenbaar kunnen maken is erg spannend. Ik googelde tijdens de eerste weken mezelf helemaal suf. Elk geluidje, elk vlekje, elk ding waarover ik had gelezen ging door de zoekmachine. Hier ook met de kraamzorg over gesproken. Die gaf aan dat het normaal was, maar als de angsten overheersen, of steeds plaatsmaken voor andere angsten waardoor je er zelf onder gaat lijden is niet normaal. Althans, het is niet goed voor jezelf en niet goed voor je baby. Dus ik zou hiermee naar de verloskundige stappen (die kun je hiervoor nog wel benaderen in dit stadium) of de kraamorganisatie. En zeggen dat je hierbij hulp wilt. Niet bIj "hoe kan ik voorkomen dat mijn baby stikt", maar "hoe word ik minder angstig en ga ik meer vertrouwen".
Zelf ben ik geen voorstander van symptoombestrijding zoals hier bijv zo'n sensor wordt genoemd. Al die middelen gaan er voor zorgen dat je nóg minder gaat vertrouwen op jezelf en op je baby, omdat je leert leunen op techniek.
Hoe cru ook, maar ik had op een gegeven moment zoiets van "als ze 8 is kan haar ook nog wat overkomen dus wil ik echt alleen maar in angst zitten?".
Zelf ben ik geen voorstander van symptoombestrijding zoals hier bijv zo'n sensor wordt genoemd. Al die middelen gaan er voor zorgen dat je nóg minder gaat vertrouwen op jezelf en op je baby, omdat je leert leunen op techniek.
Hoe cru ook, maar ik had op een gegeven moment zoiets van "als ze 8 is kan haar ook nog wat overkomen dus wil ik echt alleen maar in angst zitten?".
vrijdag 7 januari 2022 om 15:12
Oh en naarmate de maanden verstrijken wordt het echt wel minder. Je leert je baby kennen en durft al veel meer te vertrouwen op signalen die zij geeft. Ik ben nu 4 maanden verder en kan me niet eens meer herinneren hoe onzeker ik me voelde in het begin.
Niet dat ik nu alles weet, maar het is echt niet meer zoals in het begin.
Niet dat ik nu alles weet, maar het is echt niet meer zoals in het begin.
vrijdag 7 januari 2022 om 15:39
Wat herkenbaar! De eerste nacht thuis spuugde mijn oudste op zo'n manier dat ik dacht dat hij stikte. Lang verhaal kort, het grote licht mocht 's nachts niet meer uit op de slaapkamer want dan kon ik hem niet zien ademen en ik durfde haast niet meer te gaan slapen, want ik moest opletten dat hij wel ademde. Gelukkig kreeg ik een slijmbeursontsteking, besloten we daarom de baby aan de andere kant van het bed te zetten, waardoor ik hem dus sowieso niet kon zien en heeft man dat aangegrepen om een klein nachtlampje aan te schaffen. En iedere nacht dat het goed ging, kreeg ik meer vertrouwen en raakte ik ook wat beter uitgerust.
Inmiddels ben ik er bij baby nummer 3 wel achter dat een baby echt niet zomaar stuk gaat, maar ik ben wel als de dood dat iemand mijn baby steelt. Dus in het ziekenhuis douchte ik bv met het wiegje in de deuropening, want ja, er zou zomaar iemand binnen kunnen komen en mijn baby kunnen stelen. Of ik wandel buiten met de baby en hoor iemand heel hard op je af rennen achter me, dan klopt mijn hart zowat uit mijn borstkas
Ik denk dat die irreële angsten er een beetje bij horen, ineens hou je zoveel van dat kleine, kwetsbare mensje wat je op de wereld hebt gezet, en daar ben je verantwoordelijk voor en daar overheen maken je hormonen je knettergek. Maar het gaat ook wel weer over, het wordt langzaamaan normaler.
Inmiddels ben ik er bij baby nummer 3 wel achter dat een baby echt niet zomaar stuk gaat, maar ik ben wel als de dood dat iemand mijn baby steelt. Dus in het ziekenhuis douchte ik bv met het wiegje in de deuropening, want ja, er zou zomaar iemand binnen kunnen komen en mijn baby kunnen stelen. Of ik wandel buiten met de baby en hoor iemand heel hard op je af rennen achter me, dan klopt mijn hart zowat uit mijn borstkas
Ik denk dat die irreële angsten er een beetje bij horen, ineens hou je zoveel van dat kleine, kwetsbare mensje wat je op de wereld hebt gezet, en daar ben je verantwoordelijk voor en daar overheen maken je hormonen je knettergek. Maar het gaat ook wel weer over, het wordt langzaamaan normaler.
vrijdag 7 januari 2022 om 16:08
Ik lees ook echt wel excessen en herken ook veel niet. Zou me dan daardoor weer bijna een slecht moeder voelenBabyGroot schreef: ↑06-01-2022 11:41Ik denk niet dat mijn werk heel blij is met mij als ik in de middag ga slapen
OT: wat balen TO die angst. Ik herken het minder dan de meeste hier. Ja ik ging in de nacht als ik wakker werd wel altijd even kijken of ik haar nog hoorde ademen. Maar onze kleine ligt al vanaf dag 1 op haar eigen kamer dus dat is sowieso een andere situatie.
Ik zou idd zoals Lilalinda zegt in het weekend om en om met je man doen. Dan pak ik je in ieder geval al wat meer slaap.
vrijdag 7 januari 2022 om 21:19
Ja zo herkenbaar! Ik vond het ook bizar dat er blijkbaar mensen zijn die dus gewoon gaan douchen daar met de deur dicht en baby in de andere ruimte. Ik kon hem echt geen 2 seconden alleen laten.CHL schreef: ↑07-01-2022 15:39Wat herkenbaar! De eerste nacht thuis spuugde mijn oudste op zo'n manier dat ik dacht dat hij stikte. Lang verhaal kort, het grote licht mocht 's nachts niet meer uit op de slaapkamer want dan kon ik hem niet zien ademen en ik durfde haast niet meer te gaan slapen, want ik moest opletten dat hij wel ademde. Gelukkig kreeg ik een slijmbeursontsteking, besloten we daarom de baby aan de andere kant van het bed te zetten, waardoor ik hem dus sowieso niet kon zien en heeft man dat aangegrepen om een klein nachtlampje aan te schaffen. En iedere nacht dat het goed ging, kreeg ik meer vertrouwen en raakte ik ook wat beter uitgerust.
Inmiddels ben ik er bij baby nummer 3 wel achter dat een baby echt niet zomaar stuk gaat, maar ik ben wel als de dood dat iemand mijn baby steelt. Dus in het ziekenhuis douchte ik bv met het wiegje in de deuropening, want ja, er zou zomaar iemand binnen kunnen komen en mijn baby kunnen stelen. …
