Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 26
zaterdag 30 mei 2020 om 17:41
Haha. Het valt me wel op, niet uit arrogantie ofzo, dat voornamelijk de wat lager opgeleiden sneller (dus niet elke laagopgeleide) kinderen proberen te krijgen. Voor de meest uiteenlopende redenen. Soms denk ik weleens als ik dan dat soort mensen met kinderen zie: volgens mij ben je helemaal niet capabel om een kind groot te brengen en romantiseer je het alleen maar.RickDalton schreef: ↑28-05-2020 21:00
alleen dompies planten zich nog voort en de slimmerikken doen het niet, resultaat: compleet verval van de menselijke soort. iets waar we heden ten dage al getuige van mogen zijn gezien sommige topics hier op Viva.
zondag 31 mei 2020 om 11:09
Precies dit .... Sterkte HiemDoornroosje75 schreef: ↑28-05-2020 15:06Oh jee... Het was me wel opgevallen dat ze niet meer meeschreef, maar ik had geen idee dat ze ziek was.
Mooie boodschap laat ze na.
Dank Himalaya, voor het bericht!
en iedereen die haar kende.
zondag 31 mei 2020 om 15:37
Ja ik snap wat je bedoeld, niet voor niks dat er op jonge leeftijd al zoveel kinderen een label hebben..aardbei35 schreef: ↑30-05-2020 17:41Haha. Het valt me wel op, niet uit arrogantie ofzo, dat voornamelijk de wat lager opgeleiden sneller (dus niet elke laagopgeleide) kinderen proberen te krijgen. Voor de meest uiteenlopende redenen. Soms denk ik weleens als ik dan dat soort mensen met kinderen zie: volgens mij ben je helemaal niet capabel om een kind groot te brengen en romantiseer je het alleen maar.
Hier een enorme dip..
Heb een sibling met een groot gezin en ik merk dat maarmate ik ouder word hoe slechter ik ertegen kan dat het direct en indirect altijd over hun gaat. Erg vermoeiend.
Snap wel dat er meer gebeurd hoor als in mijn rustige kindvrije leven maar voel me soms zó niet gezien.
Misschien dat ik er later nog even uitgebreider op terugkom maar het zit me even hoog merk ik..
zondag 31 mei 2020 om 16:05
yesss schreef: ↑31-05-2020 15:37Ja ik snap wat je bedoeld, niet voor niks dat er op jonge leeftijd al zoveel kinderen een label hebben..
Hier een enorme dip..
Heb een sibling met een groot gezin en ik merk dat maarmate ik ouder word hoe slechter ik ertegen kan dat het direct en indirect altijd over hun gaat. Erg vermoeiend.
Snap wel dat er meer gebeurd hoor als in mijn rustige kindvrije leven maar voel me soms zó niet gezien.
Misschien dat ik er later nog even uitgebreider op terugkom maar het zit me even hoog merk ik..
Hier ook grote gezinnen aan kant van mijn vrouw (2 en 3 kids bij haar zusjes) aan mijn kant 1 neefje van mijn zus die al 15 jaar dood is.
Bij bezoekjes richting kant van haar familie gaat het ook alleen maar over de kids.. vermoeiend idd maar wij zijn 'teflon'
maandag 1 juni 2020 om 08:09
yesss schreef: ↑31-05-2020 15:37Ja ik snap wat je bedoeld, niet voor niks dat er op jonge leeftijd al zoveel kinderen een label hebben..
Hier een enorme dip..
Heb een sibling met een groot gezin en ik merk dat maarmate ik ouder word hoe slechter ik ertegen kan dat het direct en indirect altijd over hun gaat. Erg vermoeiend.
Snap wel dat er meer gebeurd hoor als in mijn rustige kindvrije leven maar voel me soms zó niet gezien.
Misschien dat ik er later nog even uitgebreider op terugkom maar het zit me even hoog merk ik..
Ach bah, dit is echt niet leuk.
Ik zie het als een soort wonde, die elke keer als zoiets gebeurd weer open gaat en schrijnt. Er is natuurlijk vaak zoiets gebeurd en iedere keer komt daar weer iets bovenop. Dat doet pijn!
Jouw probleem zit dieper en heeft een hele geschiedenis. Is het een idee om hier een paar gesprekken met een prof aan te wijden? Want de situaties zullen zich steeds weer voordoen, en je blijft je rot voelen.
maandag 1 juni 2020 om 08:50
redbulletje schreef: ↑01-06-2020 08:37En dan al die mensen die persé een broertje of zusje willen maken voor hun kind, omdat ze daar zoooooveel aan zouden hebben. Je ziet wat voor ellende het geeft voor de kindvrije sibling. Enig kind zijn is echt 'n zege!
Zo hoeft het niet overal te gaan hoor. Ik loop hier nl niet tegenaan, ondanks dat ik neefjes en nichtjes heb. Ik vind het juist gezellig om siblings te hebben. We zijn zeker niet klef, verre van dat, maar als we een verjaardag hebben vind ik het gezellig om hen weer eens te spreken. En ben blij dat ik niet enigst kind ben.
maandag 1 juni 2020 om 09:31
Hier een voornamelijk meelezer, omdat ik geen zin heb ik die discussies die vaak ontstaan. Maar hier durf ik het wel te schrijven haha.
Ooit had ik een collega, waar je geen gesprek mee kon voeren, zonder dat haar kinderen ter sprake kwamen. En dan bedoel ik niet dat het bij ouders (bijna) altijd over de kinderen gaat, maar al gaat het over het plaatsen van een nieuwe keuken bij wijze van...
Er zit ook iemand met dit syndroom op het forum valt mij al langere tijd op. In iedere post moet ze laten weten dat ze moeder is. Ook als het niet over kinderen gaat en ze zonder deze info de vraag ook beantwoord heeft bv.
Zouden ze dat zelf dan echt niet door hebben? Waarom doe je dat vraag ik me dan af...
Ooit had ik een collega, waar je geen gesprek mee kon voeren, zonder dat haar kinderen ter sprake kwamen. En dan bedoel ik niet dat het bij ouders (bijna) altijd over de kinderen gaat, maar al gaat het over het plaatsen van een nieuwe keuken bij wijze van...
Er zit ook iemand met dit syndroom op het forum valt mij al langere tijd op. In iedere post moet ze laten weten dat ze moeder is. Ook als het niet over kinderen gaat en ze zonder deze info de vraag ook beantwoord heeft bv.
Zouden ze dat zelf dan echt niet door hebben? Waarom doe je dat vraag ik me dan af...
maandag 1 juni 2020 om 09:47
Helemaal met je eens.Blijenvrij schreef: ↑01-06-2020 08:50Zo hoeft het niet overal te gaan hoor. Ik loop hier nl niet tegenaan, ondanks dat ik neefjes en nichtjes heb. Ik vind het juist gezellig om siblings te hebben. We zijn zeker niet klef, verre van dat, maar als we een verjaardag hebben vind ik het gezellig om hen weer eens te spreken. En ben blij dat ik niet enigst kind ben.
maandag 1 juni 2020 om 09:50
Ik denk dat voor sommige mensen ouder zijn vrijwel hun gehele identiteit is. Het is hun kern van het bestaan en veel andere dingen ernaast willen of kunnen ze voor hun gevoel niet doen. Je wereld wordt dan wel erg klein.
Ik las laatst trouwens ergens een stuk over een man die spijt had van kinderen maar dat nooit zou uitspreken in het openbaar. Hij schreef dat hij zijn ouders verweet dat ze nooit open waren geweest hoe zwaar en niet leuk het is. Hij had geen idee (ik snap dit, maar ik vind het ook bizar. Kijk je nooit om je heen?)
Hoe dan ook, hij vergeleek een kind krijgen en opvoeden als een emotioneel trauma. Je stopt het nare ver weg en zegt dat alles goed gaat tegen anderen. Je vergeet zelf hoe slecht het is. Echt bizar dat dit voor hem zo is.
Er is een groep mensen dat ouder zijn enorm leuk vindt. Van die oerouders die gewoon heel graag een eigen gezinnetje willen en in het weekend naar de sport van hun kind kijken etc. Ik vraag mij af hoe groot de groep is die geen kinderen hadden gehad als ze het overnieuw mochten doen.
Over de siblings: ik heb een sibling waar ik niks mee heb. Dat komt doordat er sprake is van een zware beperking. Je kunt er geen relatie mee opbouwen zeg maar. Wellicht zit hier voor mij ook een stukje waarom ik zelf geen kind wil. Mijn sibling is jarenlang thuis verzorgd en het was verschrikkelijk. Ik kan mensen echt neerslaan die denken dat het allemaal wel meevalt en dat het ook gezellig is. De gedachte dat ik voor iemand voor zorgen (gezond of niet) vind ik vreselijk.
Ik had het best wel leuk gevonden denk ik om een sibling te hebben waarmee het klikt. Als je samen eens naar de stad kan of iets leuks doet. Beetje kletsen. Helaas kun je niet alles hebben in het leven
Ik las laatst trouwens ergens een stuk over een man die spijt had van kinderen maar dat nooit zou uitspreken in het openbaar. Hij schreef dat hij zijn ouders verweet dat ze nooit open waren geweest hoe zwaar en niet leuk het is. Hij had geen idee (ik snap dit, maar ik vind het ook bizar. Kijk je nooit om je heen?)
Hoe dan ook, hij vergeleek een kind krijgen en opvoeden als een emotioneel trauma. Je stopt het nare ver weg en zegt dat alles goed gaat tegen anderen. Je vergeet zelf hoe slecht het is. Echt bizar dat dit voor hem zo is.
Er is een groep mensen dat ouder zijn enorm leuk vindt. Van die oerouders die gewoon heel graag een eigen gezinnetje willen en in het weekend naar de sport van hun kind kijken etc. Ik vraag mij af hoe groot de groep is die geen kinderen hadden gehad als ze het overnieuw mochten doen.
Over de siblings: ik heb een sibling waar ik niks mee heb. Dat komt doordat er sprake is van een zware beperking. Je kunt er geen relatie mee opbouwen zeg maar. Wellicht zit hier voor mij ook een stukje waarom ik zelf geen kind wil. Mijn sibling is jarenlang thuis verzorgd en het was verschrikkelijk. Ik kan mensen echt neerslaan die denken dat het allemaal wel meevalt en dat het ook gezellig is. De gedachte dat ik voor iemand voor zorgen (gezond of niet) vind ik vreselijk.
Ik had het best wel leuk gevonden denk ik om een sibling te hebben waarmee het klikt. Als je samen eens naar de stad kan of iets leuks doet. Beetje kletsen. Helaas kun je niet alles hebben in het leven
Emboldened by the flame of ambition
maandag 1 juni 2020 om 09:58
Toen ik jong was, was ik erg blij dat ik een broer had. Zeker in de periode dat mijn ouders er zo'n puinhoop van maakten, hadden wij veel aan elkaar.
We hadden ook een fijne band tot we twintigers waren. Op een gegeven moment ben ik hem een soort van kwijtgeraakt. Ik dacht altijd dat dat was omdat hij een andere weg in sloeg dan ik; hij settelde en startte een gezin immers.
Achteraf gezien denk ik dat hij er typisch zo één die er spijt van heeft.
We hadden ook een fijne band tot we twintigers waren. Op een gegeven moment ben ik hem een soort van kwijtgeraakt. Ik dacht altijd dat dat was omdat hij een andere weg in sloeg dan ik; hij settelde en startte een gezin immers.
Achteraf gezien denk ik dat hij er typisch zo één die er spijt van heeft.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 1 juni 2020 om 10:00
Ik lees hier teveel negatieve verhalen van mensen die een sibling hebben met kinderen. Vooral ook de band met hun ouders, die helemaal opgaan in de kleinkinderen. Denk dat enig kinderen een veel betere relatie met hun ouders kunnen hebben als ze volwassen zijn. Less is more, zeker wat mensen betreft.Blijenvrij schreef: ↑01-06-2020 08:50Zo hoeft het niet overal te gaan hoor. Ik loop hier nl niet tegenaan, ondanks dat ik neefjes en nichtjes heb. Ik vind het juist gezellig om siblings te hebben. We zijn zeker niet klef, verre van dat, maar als we een verjaardag hebben vind ik het gezellig om hen weer eens te spreken. En ben blij dat ik niet enigst kind ben.
maandag 1 juni 2020 om 10:01
Trekt hij dan niet juist meer naar jou? En is hij bij zijn gezin gebleven?Doornroosje75 schreef: ↑01-06-2020 09:58Toen ik jong was, was ik erg blij dat ik een broer had. Zeker in de periode dat mijn ouders er zo'n puinhoop van maakten, hadden wij veel aan elkaar.
We hadden ook een fijne band tot we twintigers waren. Op een gegeven moment ben ik hem een soort van kwijtgeraakt. Ik dacht altijd dat dat was omdat hij een andere weg in sloeg dan ik; hij settelde en startte een gezin immers.
Achteraf gezien denk ik dat hij er typisch zo één die er spijt van heeft.
maandag 1 juni 2020 om 10:05
Ja er zijn misschien wel veel negatieve verhalen daarover, maar dit is niet bij iedereen zo.redbulletje schreef: ↑01-06-2020 10:00Ik lees hier teveel negatieve verhalen van mensen die een sibling hebben met kinderen. Vooral ook de band met hun ouders, die helemaal opgaan in de kleinkinderen. Denk dat enig kinderen een veel betere relatie met hun ouders kunnen hebben als ze volwassen zijn. Less is more, zeker wat mensen betreft.
Ik heb een sibling die getrouwd is met iemand van hetzelfde geslacht dus kinderen komen er sowieso niet op de natuurlijke manier
En ik weet dat die er de komende jaren sowieso nog niet gaan komen.En mochten ze wel komen: Dan ben ik alleen maar blij voor mijn sibling, en word ik gewoon een hele leuke tante.
maandag 1 juni 2020 om 10:14
Mijn siblings en ik hebben niet zo'n beste band. Maar nu de tantezeggers erbij zijn, is het wel een stuk gezelliger. Ben ik niet meer zo het mikpunt van hun opvoeddrang, denk ik (ik ben ruim de jongste). Als zij er niet waren geweest, had ik het contact wel opgezegd, denk ik. Maar nu geniet ik wel van het familie-gevoel als we allemaal bij elkaar zijn.
Ik weet niet wat beter is: zal heel erg afhangen van de kinderen en ouders in kwestie. Ik heb vrienden wiens sibling de beste vriend(in) is en vrienden die geen contact met ze hebben.
@Wendy:
@Doornroosje: heb je het daar wel eens met hem over? Als in: zou hij daar open over durven te zijn. Ik vraag me bij de spijt-mensen wel af hoe die spijt er dan uit ziet. Want ik vermoed dat ze, ondanks spijt, ook niet van hun kinderen af willen. Het lijkt me meer een "ik hou echt van ze en wil ze voor geen goud kwijt, maar zou het met de kennis van nu nooit meer doen". Daar heb ik er ook best wat van in mijn omgeving.
Ik weet niet wat beter is: zal heel erg afhangen van de kinderen en ouders in kwestie. Ik heb vrienden wiens sibling de beste vriend(in) is en vrienden die geen contact met ze hebben.
@Wendy:
@Doornroosje: heb je het daar wel eens met hem over? Als in: zou hij daar open over durven te zijn. Ik vraag me bij de spijt-mensen wel af hoe die spijt er dan uit ziet. Want ik vermoed dat ze, ondanks spijt, ook niet van hun kinderen af willen. Het lijkt me meer een "ik hou echt van ze en wil ze voor geen goud kwijt, maar zou het met de kennis van nu nooit meer doen". Daar heb ik er ook best wat van in mijn omgeving.
maandag 1 juni 2020 om 10:14
redbulletje schreef: ↑01-06-2020 10:00Ik lees hier teveel negatieve verhalen van mensen die een sibling hebben met kinderen. Vooral ook de band met hun ouders, die helemaal opgaan in de kleinkinderen. Denk dat enig kinderen een veel betere relatie met hun ouders kunnen hebben als ze volwassen zijn. Less is more, zeker wat mensen betreft.
Ja, dat is echt diep en dieptriest. Dat mensen zo'n bord voor de kop hebben, zelfs als kind het aangeeft ze het nog niet willen of kunnen zien. Maar het is zeker niet standaard en gebeurt niet overal.
maandag 1 juni 2020 om 10:17
thgrlai schreef: ↑01-06-2020 09:31Hier een voornamelijk meelezer, omdat ik geen zin heb ik die discussies die vaak ontstaan. Maar hier durf ik het wel te schrijven haha.
Ooit had ik een collega, waar je geen gesprek mee kon voeren, zonder dat haar kinderen ter sprake kwamen. En dan bedoel ik niet dat het bij ouders (bijna) altijd over de kinderen gaat, maar al gaat het over het plaatsen van een nieuwe keuken bij wijze van...
Er zit ook iemand met dit syndroom op het forum valt mij al langere tijd op. In iedere post moet ze laten weten dat ze moeder is. Ook als het niet over kinderen gaat en ze zonder deze info de vraag ook beantwoord heeft bv.
Zouden ze dat zelf dan echt niet door hebben? Waarom doe je dat vraag ik me dan af...
Welkom, leuk dat je meeschrijft. Zo'n collega heb ik ook gehad, op zich wel aardig, maar vanaf 1 minuut wist ik al dat ze kinderen had. En het ging heel veel daarover. Ik vond haar wel een lieve moeder, zo eentje die er echt voor gaat, maar voor andere dingen dan kinderen was weinig aandacht.
Letterlijk elk gesprek wist ze zo te draaien dat het over haar kinderen ging. Uiteraard kon ze geheel niet begrijpen dat er mensen zijn die geen kinderen willen.
Nou ja, dat was haar beperking dacht ik dan maar.
maandag 1 juni 2020 om 10:53
Blijenvrij schreef: ↑01-06-2020 10:17Welkom, leuk dat je meeschrijft. Zo'n collega heb ik ook gehad, op zich wel aardig, maar vanaf 1 minuut wist ik al dat ze kinderen had. En het ging heel veel daarover. Ik vond haar wel een lieve moeder, zo eentje die er echt voor gaat, maar voor andere dingen dan kinderen was weinig aandacht.
Letterlijk elk gesprek wist ze zo te draaien dat het over haar kinderen ging. Uiteraard kon ze geheel niet begrijpen dat er mensen zijn die geen kinderen willen.
Nou ja, dat was haar beperking dacht ik dan maar.
Oh ja, die heb je. Best irritant en wat een karige bedoening qua leven denk ik dan. Mijn schoonzus is thuisblijfmoeder en heeft ook niks anders in haar leven dan de kinderen. Ik vind haar echt leuk en lief, en kan goed met haar opschieten, maar ik denk ook regelmatig: pfff.....wat leeg. En ik probeer de tantezeggers van die kant ook maar te laten zien dat er een andere manier van je leven inrichten is. Dat je vol en vrij en helemaal midden in de wereld mag leven. Dat dat óók leuk is.
Een beetje in dezelfde categorie: een poosje terug stond ik vijf dagen in een beursstand met een stuk of 6 collega's. Het was echt hartstikke gezellig, maar de gesprekjes tussendoor gingen stééds over de kinderen. Logisch, dat schept een band. Als de andere 6 collega's allemaal surfers waren geweest had het waarschijnlijk de hele tijd over de beste golven gegaan. Maar toch stak het me wel dat er in die vijf dagen nooit eens iets aan mij werd gevraagd. Net zo goed als zij het leuk vinden om over hun kinderen te praten, vind ik het best leuk om mijn proces daarin te delen. Ik stond 5 dagen lang geïnteresseerd te kijken naar slechte foto's op crappy mobieltjes, lief mee te lachen met slechts semi-grappige verhalen en af en een "oh ja, mijn neefje/nichtje heeft dat ook zo gehad"-bijval erin te gooien. Maar eens vragen: "Hey Katkaatje, hoe is dat voor jou? Heb of wil jij eigenlijk kinderen?" Had ik best leuk gevonden.
Overigens vragen siblings dat ook nooit. Toen ik ze daar eens op aansprak was het: "Ja, we zijn echt wel geïnteresseerd, maar dat is zo'n gevoelig onderwerp, dan durf ik niet." (onzin, want het is ook niet alsof ze achter mijn rug eens aan onze ouders hadden gevraagd. Als je echt geïnteresseerd was, maar het niet rechtstreeks durfde te vragen, had je dat vast gedaan.)
