Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 26
donderdag 11 juni 2020 om 01:52
Respect voor die collega! Ik geloof ook echt dat het puzzelen is. Heb ook geen moeite mee dat collega's met kinderen andere werktijden hanteren (lees: ik mail om 14:00 maar er komt om 20:00 antwoord, prima pak ik het morgen op). En dat ze niet altijd telefoon opnemen want even druk met kind, prima.Doornroosje75 schreef: ↑10-06-2020 09:53Het kan gelukkig ook anders. Eén van mijn directe collega's heeft 2 koters in basisschoolleeftijd. Zij werkt net als ik 4 dagen per week. Vanaf dat we thuis moesten gaan werken is zij haar tijd anders gaan indelen. Ja, ze besteedt soms een uurtje tussendoor aan haar kinderen. Maar ze werkt ook vaak wat langer door, zodra haar man thuis is. Of werkt aan aantal uur op haar vaste vrije dag, als de koters buiten spelen. Volgens mij is ze geen moment minder productief geweest dan ik. Ik verdenk haar er zelfs van dat een tandje bij schakelt, omdat ze zelf bang is dat de aandacht die ze aan de kinderen geeft ten koste gaat van haar werk.
Ik ben alleen de mentaliteit om het kind elke keer als het uitkomt als soort van joker in te zetten zo beu.
donderdag 11 juni 2020 om 16:23
Mag je hier trouwens iets zeggen over andere topics? Zo niet, dan zal ik dat niet meer doen.
Ik las net een topic hier op het forum over een moeder die eigenlijk een soort spijt heeft van haar kinderen. Man werkt altijd en ze is moe etc. Kinderen willen niet naar de opvang. Hebben jullie dat gezien?
Sneu voor haar. Ik hoop dat ze een manier vindt om er beter mee om te gaan. Je kan je kind moeilijk wegdoen (in tegenstelling tot kat
)
Ik merkte dat ik lichtelijk nerveus werd van het topic. Zoiets zou mij volgens mij ook kunnen overkomen als ik een kind had. Ik vind het altijd wel moeilijk om mij in te leven in mensen die nooit hebben nagedacht over het ouderschap. Ik heb het juist over geanalyseerd volgens mij. En overal zag ik dikke letters met NEE. Wat vreselijk als je in die situatie zit...
Ik had van de week ontzettend slecht geslapen en ik was ontzettend blij dat mijn werkdag de volgende dag over was. Ik kon gewoon meteen mijn bed in, serie kijken en eten bestellen... ik dacht nog 'gatverdamme als ik nu een kind had, dan had ik moeten koken / zwemles / huiswerk vul het in'... ik voelde op dat moment echt een golf van geluk.
Ik las net een topic hier op het forum over een moeder die eigenlijk een soort spijt heeft van haar kinderen. Man werkt altijd en ze is moe etc. Kinderen willen niet naar de opvang. Hebben jullie dat gezien?
Sneu voor haar. Ik hoop dat ze een manier vindt om er beter mee om te gaan. Je kan je kind moeilijk wegdoen (in tegenstelling tot kat
) Ik merkte dat ik lichtelijk nerveus werd van het topic. Zoiets zou mij volgens mij ook kunnen overkomen als ik een kind had. Ik vind het altijd wel moeilijk om mij in te leven in mensen die nooit hebben nagedacht over het ouderschap. Ik heb het juist over geanalyseerd volgens mij. En overal zag ik dikke letters met NEE. Wat vreselijk als je in die situatie zit...
Ik had van de week ontzettend slecht geslapen en ik was ontzettend blij dat mijn werkdag de volgende dag over was. Ik kon gewoon meteen mijn bed in, serie kijken en eten bestellen... ik dacht nog 'gatverdamme als ik nu een kind had, dan had ik moeten koken / zwemles / huiswerk vul het in'... ik voelde op dat moment echt een golf van geluk.
Emboldened by the flame of ambition
donderdag 11 juni 2020 om 16:47
Ik las dat topic ook en dacht exact hetzelfde, Skadi. Ik vond het ook wel moedig dat ze het durft te uiten. Veel reacties gaan vooral over dat ze beter kan doen. Soms is het ook gewoon fijn om erkenning te krijgen, lijkt me. Dat kinderen om je heen niet fijn is als je introvert bent en behoefte hebt aan rust om op te laden.
En inderdaad... waarom lees ik dat en denk ik: dit is exact zoals ik me het ouderschap voorstel en ik zou er zo moe van worden! Wat maakt dat mensen zich dat van te voren niet bedenken? Het is soms net of wij beter nadenken over onze keuze, dan zij over die van hen. Terwijl het toch een tamelijk ingrijpende keuze is.
Daarnaast ergert de feministe in mij zich altijd aan dergelijke rolverdeling. Hoezo werkt hij meer dan fulltime en mag zij het parttime baantje en de primaire zorg?
En inderdaad... waarom lees ik dat en denk ik: dit is exact zoals ik me het ouderschap voorstel en ik zou er zo moe van worden! Wat maakt dat mensen zich dat van te voren niet bedenken? Het is soms net of wij beter nadenken over onze keuze, dan zij over die van hen. Terwijl het toch een tamelijk ingrijpende keuze is.
Daarnaast ergert de feministe in mij zich altijd aan dergelijke rolverdeling. Hoezo werkt hij meer dan fulltime en mag zij het parttime baantje en de primaire zorg?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
donderdag 11 juni 2020 om 22:13
Precies! Ik snap niet dat men dat niet door heeft vóór men er aan begint.Doornroosje75 schreef: ↑11-06-2020 16:47Ik las dat topic ook en dacht exact hetzelfde, Skadi. Ik vond het ook wel moedig dat ze het durft te uiten. Veel reacties gaan vooral over dat ze beter kan doen. Soms is het ook gewoon fijn om erkenning te krijgen, lijkt me. Dat kinderen om je heen niet fijn is als je introvert bent en behoefte hebt aan rust om op te laden.
En inderdaad... waarom lees ik dat en denk ik: dit is exact zoals ik me het ouderschap voorstel en ik zou er zo moe van worden! Wat maakt dat mensen zich dat van te voren niet bedenken? Het is soms net of wij beter nadenken over onze keuze, dan zij over die van hen. Terwijl het toch een tamelijk ingrijpende keuze is.
Daarnaast ergert de feministe in mij zich altijd aan dergelijke rolverdeling. Hoezo werkt hij meer dan fulltime en mag zij het parttime baantje en de primaire zorg?
donderdag 11 juni 2020 om 23:08
Haha ja de feminist wordt bij mij ook getriggerd bij dat soort berichten. Hoezo kan je man niet minder werken? Wat een onzin zeg.
Vreselijk die verhalen. Maar ook dat je dan twee kinderen krijgt. Was het bij die eerste nog wel leuk? Het is een enorme ingrijpende keuze die je maakt. Ik denk dat ik veel mensen gewoon nooit ga begrijpen.
Vreselijk die verhalen. Maar ook dat je dan twee kinderen krijgt. Was het bij die eerste nog wel leuk? Het is een enorme ingrijpende keuze die je maakt. Ik denk dat ik veel mensen gewoon nooit ga begrijpen.
Emboldened by the flame of ambition
donderdag 11 juni 2020 om 23:16
Ik heb echt geen idee. Ik denk dat veel mensen zich laten leiden door de normen van de maatschappij en denken dat het allemaal wel meevalt. In mijn optiek is een kind hebben een uitputtingsslag. Elke dag moet je ervoor zorgen en corrigeren. Jaar in jaar uit. En dan die sporten en clubjes en allerlei gezeik met school. Ruzie met vriendjes, huiswerk dat niet gemaakt wordt en allerlei andere zorgen. Kinderen blijven niet jong. Oudere kinderen brengen weer nieuwe problemen mee.
Er rust een soort heilige status op het hebben van een kind maar het wordt enorm opgeblazen hoe mooi het is. Het is vooral veel stress en tijd. Als je geluk heb krijg je een leuk kind die opgroeit tot een leuke volwassene die jou ook nog komt bezoeken. Dat is mij te weinig zekerheid haha.
Er rust een soort heilige status op het hebben van een kind maar het wordt enorm opgeblazen hoe mooi het is. Het is vooral veel stress en tijd. Als je geluk heb krijg je een leuk kind die opgroeit tot een leuke volwassene die jou ook nog komt bezoeken. Dat is mij te weinig zekerheid haha.
Emboldened by the flame of ambition
vrijdag 12 juni 2020 om 06:38
inderdaad, ken je beperkingen! introvert,overprikkeld, autisme.. dan moet je van jezelf al weten dat kinderen echt de anti-christ zijn.redbulletje schreef: ↑11-06-2020 23:11Valt mij ook vaak op dat er topics lopen van mensen die introvert/overprikkeld/autist zijn, maar dat ze toch 2-3 kinderen hebben. Waarom niet gewoon bij eentje gehouden als de eierstokken toch te hard rammelden en je gezond verstand overschreeuwden?
rammelende eierstokken bestaan niet, zie ook: https://universiteitvannederland.nl/col ... ierstokken
het is iets wat je van de omgeving meekrijgt en niet iets hormonaals. dat een vrouw dit heeft onderzocht geeft het net wat meer geloofwaardigheid
vrijdag 12 juni 2020 om 07:47
Een oud-huisgenoot van me kwam er echt pas achter dat ze hsp was, nadát ze getrouwd was met een extraverte man en twee luidruchtige kinderen had gekregen en een burn-out. Ik stond echt met mijn oren te flapperen: dat wist ik toch allang! Blijkbaar kende ze het hele fenomeen niet. Ze vond kinderen ook altijd leuk, ze werkte ook als bijbaantje op een kinderdagverblijf, maar ze was 'even vergeten' dat ze zich al in het studentenhuis vaak terugtrok uit de drukte en hele perioden alleen was.RickDalton schreef: ↑12-06-2020 06:38inderdaad, ken je beperkingen! introvert,overprikkeld, autisme.. dan moet je van jezelf al weten dat kinderen echt de anti-christ zijn.
rammelende eierstokken bestaan niet, zie ook: https://universiteitvannederland.nl/col ... ierstokken
het is iets wat je van de omgeving meekrijgt en niet iets hormonaals. dat een vrouw dit heeft onderzocht geeft het net wat meer geloofwaardigheid
Blijkbaar kennen sommige mensen zichzelf niet zo goed, of wíllen ze zichzelf niet zo goed kennen, omdat ze een droom waar te hebben maken of inderdaad bezwijken onder de sociale druk.
Dat van dat onderzoek had ik ook eerder gelezen, echt interessant! Vooral omdat er vrouwen zijn die beweren dat ze er last van hebben. Ik zou ook niet weten hoe dat voelt...
zaterdag 13 juni 2020 om 20:45
Ik ken ook zo'n stel ja. Het voelt aso om te hopen dat t niet lukt, in t belang van dat kind....Kwebbeltje91 schreef: ↑08-06-2020 18:57Heftig Sprokkelientje. Ik ken ook een stel wat heel graag kids wil. Allebei diep in de schulden, blowen dagelijks, willen niet werken, hebben allebei een verst. beperking 'maar ze willen zo graag een kindje want dat is zo leuk'
Tot op heden is het niet gelukt om een kind te krijgen. Wel diverse miskramen gehad. Ik spreek ze allebei niet meer, geen idee hoe het met ze gaat.
zaterdag 13 juni 2020 om 20:50
triest voor die kids ook, naja success ermee de komende 18 jaar met het opvoeden en de vele jaren erna want tja.. ruilen kan niet meer (itt een verkeerde auto, verkeerde kleding, een huis, huwelijk)Luistervink schreef: ↑12-06-2020 07:47Een oud-huisgenoot van me kwam er echt pas achter dat ze hsp was, nadát ze getrouwd was met een extraverte man en twee luidruchtige kinderen had gekregen en een burn-out. Ik stond echt met mijn oren te flapperen: dat wist ik toch allang! Blijkbaar kende ze het hele fenomeen niet. Ze vond kinderen ook altijd leuk, ze werkte ook als bijbaantje op een kinderdagverblijf, maar ze was 'even vergeten' dat ze zich al in het studentenhuis vaak terugtrok uit de drukte en hele perioden alleen was.
Blijkbaar kennen sommige mensen zichzelf niet zo goed, of wíllen ze zichzelf niet zo goed kennen, omdat ze een droom waar te hebben maken of inderdaad bezwijken onder de sociale druk.
Dat van dat onderzoek had ik ook eerder gelezen, echt interessant! Vooral omdat er vrouwen zijn die beweren dat ze er last van hebben. Ik zou ook niet weten hoe dat voelt...
"dit was uw leven, wat had u anders willen doen" nou eh de kids niet nemen
zaterdag 13 juni 2020 om 20:53
Mensen met beperkingen, tokkies, mensen die ongezond of mentaal instabiel zijn blijken altijd bijzonder vruchtbaar te zijn. er zijn bijna geen leden van die doelgroep ongewenst kinderloos is mij opgevallen in al die jaren van observeren.koekie1980 schreef: ↑13-06-2020 20:45Ik ken ook zo'n stel ja. Het voelt aso om te hopen dat t niet lukt, in t belang van dat kind....
zaterdag 13 juni 2020 om 20:56
Ja precies.. ik heb meerdere vriendinnen die me in vertrouwen hebben genomen en zeggen dat t echt wel zwaar is.
Het eerste jaar loop je op adrenaline en koffie rond en vooral met borstvoeding is t een grote ellende. Als ze gaan lopen is niks in huis meer veilig. Als ze naar school gaan beginnen ook de zwemlessen, logopedie, orthodontist en andere shizzle...
bla bla... ik snap jou wel Koekie...
Ennnn dan zwanger van de 2e
zaterdag 13 juni 2020 om 20:59
Nou man is alcoholist... die hoef je na 19uur niet meer te bellen want dan versta je hem niet meer. Vrouw is de blower.RickDalton schreef: ↑13-06-2020 20:53Mensen met beperkingen, tokkies, mensen die ongezond of mentaal instabiel zijn blijken altijd bijzonder vruchtbaar te zijn. er zijn bijna geen leden van die doelgroep ongewenst kinderloos is mij opgevallen in al die jaren van observeren.
Laag opgeleid maar niet "officieel beperkt." o.i.d. Alle ivf en ixi pogingen hebben ze gehad dus nu maar op de natuurlijke manier nog proberen. Adoptie kunnen ze (thank God) niet betalen.
zondag 14 juni 2020 om 00:44
Ik merkte dat ik geraakt werd door een ander topic, maar vond het niet netjes om daar te reageren en zelf een heel topic aanmaken vind ik ook te ver gaan.
Een jonge moeder geeft aan dat ze gezellige activiteiten met vrienden mist. Een aantal keer wordt (kort door de bocht) aangegeven dat kinderloze vrienden wat flexibeler zijn en dat die makkelijker in te passen zijn. En ik herken dat. Reis stad en land af om maar bij iedereen langs te gaan. Op hun schema. Ik vind vriendschap belangrijk. Ik begrijp echt dat jonge kinderen fantastisch zijn, maar dat de fase ook veel van iedereen vraagt. Ik probeer daar in mee te veren.
Maar wat me soms wel echt verdriet doet, is dat je toch in veel gevallen een back Seat krijgt op het moment dat het schoolplein betreden wordt. Nieuwe vrienden worden gemaakt, waarmee de ouders ook vanzelf een deel van hun dagelijks leven en wereld delen.
Ik begrijp het echt en kan het ook niemand kwalijk nemen. Dat is hoe het leven loopt. Maar het doet me soms wel echt verdriet. De vriendschap blijft wel, maar vlakt vaak af. Andere mensen (met wie het dan makkelijker afspreken is), nemen een steeds belangrijker plek in en ik een steeds minder belangrijke. Dat verandert soms ook wel weer wat, maar dit is wel een patroon dat ik vaak heb gezien.
Ik merk dat ik het daardoor soms moeilijk vind om zoveel te blijven investeren in de periode van net nieuwe ouders. Ik wil er voor waken een bitter oud wijf te worden. En ik wil ook niet bij voorbaat zelf de afstand in gaan bouwen. Want het loopt soms ook wel eens anders.
Het is fijn even van me af te schrijven. Denk dat het gewoon bij het leven hoort en er niet 123 een oplossing is. Ik weet ook helemaal niet of ik dat zou willen. Maar iets in de luchtigheid waarmee er over geschreven werd in dat topic, raakte me.
Een jonge moeder geeft aan dat ze gezellige activiteiten met vrienden mist. Een aantal keer wordt (kort door de bocht) aangegeven dat kinderloze vrienden wat flexibeler zijn en dat die makkelijker in te passen zijn. En ik herken dat. Reis stad en land af om maar bij iedereen langs te gaan. Op hun schema. Ik vind vriendschap belangrijk. Ik begrijp echt dat jonge kinderen fantastisch zijn, maar dat de fase ook veel van iedereen vraagt. Ik probeer daar in mee te veren.
Maar wat me soms wel echt verdriet doet, is dat je toch in veel gevallen een back Seat krijgt op het moment dat het schoolplein betreden wordt. Nieuwe vrienden worden gemaakt, waarmee de ouders ook vanzelf een deel van hun dagelijks leven en wereld delen.
Ik begrijp het echt en kan het ook niemand kwalijk nemen. Dat is hoe het leven loopt. Maar het doet me soms wel echt verdriet. De vriendschap blijft wel, maar vlakt vaak af. Andere mensen (met wie het dan makkelijker afspreken is), nemen een steeds belangrijker plek in en ik een steeds minder belangrijke. Dat verandert soms ook wel weer wat, maar dit is wel een patroon dat ik vaak heb gezien.
Ik merk dat ik het daardoor soms moeilijk vind om zoveel te blijven investeren in de periode van net nieuwe ouders. Ik wil er voor waken een bitter oud wijf te worden. En ik wil ook niet bij voorbaat zelf de afstand in gaan bouwen. Want het loopt soms ook wel eens anders.
Het is fijn even van me af te schrijven. Denk dat het gewoon bij het leven hoort en er niet 123 een oplossing is. Ik weet ook helemaal niet of ik dat zou willen. Maar iets in de luchtigheid waarmee er over geschreven werd in dat topic, raakte me.
zondag 14 juni 2020 om 09:46
Ik heb dat topic ook gelezen. Ik ben eigenlijk alle vrienden kwijtgeraakt die nu ouders zijn, omdat het is verwaterd na de kinderen. Ik moet zeggen dat ik die vrouwen ook enorme moekes vond worden. Het ging nergens anders meer over. Al het andere in de wereld was bijzaak. Ik kan je vertellen dat dat ook niet goed was voor hun huwelijk.
Ik vind het vervelend voor je dat je je zo voelt. Het klinkt alsof je tijd en moeite investeert om een vriendschap te onderhouden, maar het is kennelijk alsnog niet genoeg.
Ik vind het vervelend voor je dat je je zo voelt. Het klinkt alsof je tijd en moeite investeert om een vriendschap te onderhouden, maar het is kennelijk alsnog niet genoeg.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 14 juni 2020 om 10:35
Dank Skadi. De ene wordt ouderiger dan de ander. Maar er blijft meestal genoeg over om zo’n vriendschap waardevol te vinden. En dat vind ik inderdaad de moeite waard. Er zijn wel uitzonderingen hoor; vriendinnen die in appgroepen elk gesprek beginnen met: vraagje voor de moeders en echt alleen maar willen afspreken in hun kindvriendelijke dorp (dat voor mij vrijwel onbereikbaar is) mét partner erbij, daarvan neem ik makkelijker afscheid.
Soms is het gewoon verdrietig dat dit zo gaat. Ik wil geen kinderen, nooit die behoefte gehad en ik wist dat dat ook niet altijd het makkelijkste pad zou zijn. Het heeft me best veel gekost. En soms doet dat even confronterend pijn.
Soms is het gewoon verdrietig dat dit zo gaat. Ik wil geen kinderen, nooit die behoefte gehad en ik wist dat dat ook niet altijd het makkelijkste pad zou zijn. Het heeft me best veel gekost. En soms doet dat even confronterend pijn.
zondag 14 juni 2020 om 10:38
zondag 14 juni 2020 om 10:45
Hahaha. Zeker redbulletje, ben ik me allemaal bewust van. Mijn nieuwe lichting “kinderloze vrienden” is ineens niet zo kinderloos meer. 
Het raakt me gewoon nu. En de achteloosheid waarmee in het ene bericht de kinderloze vriendin (want die is makkelijker, gvd realiseer je wel dat die kinderloze vriendin niet alleen naar jou makkelijker is, ook naar de andere ouders. En dat dat eigenlijk ook verwacht wordt. En dat dat best een opgave kan zijn soms) wordt aangeraden om te contacten als je wel gezelligheid wil, maar niet te veel moeite wil doen.
En in een andere post heel makkelijk die nieuwe schoolpleinvrienden worden genoemd.
En het was gewoon confronterend om te zien dat dat inderdaad vaak zo makkelijk gaat. Ik maak het nu al een jaar of 15 mee. En ik vind het echt verdrietig soms
Het raakt me gewoon nu. En de achteloosheid waarmee in het ene bericht de kinderloze vriendin (want die is makkelijker, gvd realiseer je wel dat die kinderloze vriendin niet alleen naar jou makkelijker is, ook naar de andere ouders. En dat dat eigenlijk ook verwacht wordt. En dat dat best een opgave kan zijn soms) wordt aangeraden om te contacten als je wel gezelligheid wil, maar niet te veel moeite wil doen.
En in een andere post heel makkelijk die nieuwe schoolpleinvrienden worden genoemd.
En het was gewoon confronterend om te zien dat dat inderdaad vaak zo makkelijk gaat. Ik maak het nu al een jaar of 15 mee. En ik vind het echt verdrietig soms
zondag 14 juni 2020 om 11:19
Ik weet niet hoe oude je bent, Merrick... maar ik merk dat het na mijn 40e beter werd. Vrienden die dan kindvrij zijn, blijven dat meestal ook. En wat ik vooral merk is dat vrienden met pubers en volwassenen kinderen weer flexibel en ondernemend worden.
Zo tussen mijn 30e en 40e vond ik het het lastigst.
Zo tussen mijn 30e en 40e vond ik het het lastigst.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 14 juni 2020 om 11:29
Ik herken zoveel van wat ik in dit topic lees! Ik ben 30 dus prime time om over kinderen te gaan nadenken, bij wijze van. Maar ik wil het niet. Ik wilde het 5 jaar geleden niet en nu nog steeds niet. Vrijheid blijheid. Maar bijna al mijn vrienden zijn wel aan kinderen begonnen inmiddels, en hoewel ik het geen probleem vind om me aan hun schema aan te passen want er moet gevoederd en gedut worden en weet ik wat, vond ik het wel een beetje kwetsend toen het jaarlijkse weekeindje weg met iedereen ineens bij voorbaat zonder mij gepland werd, omdat er werd aangenomen dat ik het toch niet leuk zou vinden met al die kinderen erbij. Uiteindelijk hebben we daar wel een gesprek over gehad en was alles weer in orde, want ik vind de kids erbij hebben an sich helemaal niet zo'n probleem. Ik ga ook graag langs en mijn vrienden maken soms ook wel grapjes in de trend van "Suusje, zeg me dat jij in ieder geval nog in het weekeind uitgaat en dronken wordt en dat soort leuke dingen want wij zijn allemaal huismoekes en paakes geworden, hahaha". Mja, het is niet eens per se onwaar
Ik zie hoeveel werk het is, ik zie hoe geïrriteerd ik zou raken als de peuter van 1 niet wil eten en alleen maar wil gillen, en dat je constant alle toeters en bellen uit de kast moet trekken om ze faciliteren, en dan ben ik toch heel blij dat ik aan het eind van de dag lekker in m'n eigen hokkie zit met een biertje en een hapje en zonder een kind dat geëntertaind moet worden.
Ik zie hoeveel werk het is, ik zie hoe geïrriteerd ik zou raken als de peuter van 1 niet wil eten en alleen maar wil gillen, en dat je constant alle toeters en bellen uit de kast moet trekken om ze faciliteren, en dan ben ik toch heel blij dat ik aan het eind van de dag lekker in m'n eigen hokkie zit met een biertje en een hapje en zonder een kind dat geëntertaind moet worden.
zondag 14 juni 2020 om 11:30
Spijtig dat dit beeld nog zo prominent is en zeker in de media, gaat het niet over gelukkige gezinnen met koters, dan gaat het wel over vrijgezellen die hoopvol zoeken naar een partner om een gezin te starten. Het gezin blijft de norm en bewust kindvrij een situatie waarmee men medelijden heeft.Skadí schreef: ↑11-06-2020 23:16...
Er rust een soort heilige status op het hebben van een kind maar het wordt enorm opgeblazen hoe mooi het is. Het is vooral veel stress en tijd. Als je geluk heb krijg je een leuk kind die opgroeit tot een leuke volwassene die jou ook nog komt bezoeken. Dat is mij te weinig zekerheid haha.
In het topic over die moeder die tijd tekort kwam voor zichzelf verbaasde me dan weer de reacties die haar wezen op hoeveel tijd voor zichzelf ze al wel niet had.
zondag 14 juni 2020 om 11:37
Ik vind die heilige status ook echt misplaatst. En ik vind het ook heel raar dat mensen dan zo meedogenloos tegen mekaar zijn als het gaat om iemand die aangeeft dat ze gewoon niet aan haar rust toekomt met al die kinderen om zich heen. Sowieso kun je pas goed voor een ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt, en dat is bij kinderen niet anders. Ik snap dat het niet voor iedereen mogelijk is, maar je eigen gezondheid en welzijn zou prioriteit moeten zijn, zelfs met kinderen. Een moeder (of vader) met een burn-out heeft een kind ook niks aan, per slot van rekening.Moirmel schreef: ↑14-06-2020 11:30Spijtig dat dit beeld nog zo prominent is en zeker in de media, gaat het niet over gelukkige gezinnen met koters, dan gaat het wel over vrijgezellen die hoopvol zoeken naar een partner om een gezin te starten. Het gezin blijft de norm en bewust kindvrij een situatie waarmee men medelijden heeft.
In het topic over die moeder die tijd tekort kwam voor zichzelf verbaasde me dan weer de reacties die haar wezen op hoeveel tijd voor zichzelf ze al wel niet had.
zondag 14 juni 2020 om 11:41
Ik zag ook ergens iemand een statement maken, dat de nieuwe wet nav het coronavirus, het gezin weer als centrum van de samenleving neerzet. Dat andere samenleefvormen en sociale constructen straks onder druk komen te staan door die nieuwe wet. Zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken.
Dus: wel aan een tafel / in een huis met echtgenoot en kroost. Maar oh wee als je een goede vriendin of potentiële geliefde zou willen aanraken.
Dus: wel aan een tafel / in een huis met echtgenoot en kroost. Maar oh wee als je een goede vriendin of potentiële geliefde zou willen aanraken.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 14 juni 2020 om 11:49
Zéér herkenbaar Skadí, Merrick 
Ik heb momenten, weet niet of jullie dat ook zo ervaren in vriendschappen waarin kinderen zijn, dat ik er minder goed tegen kan dat automatisch door de ander wordt aangenomen dat ik als bewust kinderloos persoon flexibeler ben en dat kinderen voor hen nu eenmaal het belangrijkste in hun leven zijn. Dat ik eigenlijk een beetje moet afwachten of afspreken en bellen in hun agenda kan worden ingepland. Het is dan die opvatting waar ik soms moeite mee heb. De vriendschappen zijn ooit ontstaan toen er nog geen partners, kinderen, huisdieren e.d. waren. Dat e.e.a. zou veranderen zodra er een partner en kinderen bij kwam weten de meeste bewust kinderloze mensen volgens mij echt wel. Leuk is het echter niet altijd. Ik denk dat het verschil in levensfase dan heel erg zichtbaar wordt. Van een kinderloze vriendin wordt vind ik veel verwacht. Ik probeer me altijd voor te houden dat de kinderen op een gegeven moment ook steeds groter zijn en minder afhankelijk van mijn vriendinnen worden. Dat het ook weer anders wordt omdat de vriendschap me ook teveel waard is om vanwege kinderen op te doeken. Alleen ja, er wordt vind ik niet echt bij stilgestaan, zoals Merrick het zei, dat de fase waarin er kinderen zijn veel van iedereen, dus ook van kinderloze vrienden, vraagt.
Het is soms een lastige fase in de vriendschap merk ik. Ik wil mijn vriendinnen die kinderen hebben niet kwijt, maar soms vind ik dat ze, al zal dat echt niet bewust zijn, niet echt door hebben dat ik als bewust kindvrij persoon helemaal geen zin heb om naar alle verhalen over de kids te luisteren of me maar moet schikken als vriendin een kind mee wil nemen naar mij als we hebben afgesproken.
Het is idd fijn om het hier even van je af te kunnen schrijven. Ik kan dan even iets van mijn irritatie kwijt
Ik heb momenten, weet niet of jullie dat ook zo ervaren in vriendschappen waarin kinderen zijn, dat ik er minder goed tegen kan dat automatisch door de ander wordt aangenomen dat ik als bewust kinderloos persoon flexibeler ben en dat kinderen voor hen nu eenmaal het belangrijkste in hun leven zijn. Dat ik eigenlijk een beetje moet afwachten of afspreken en bellen in hun agenda kan worden ingepland. Het is dan die opvatting waar ik soms moeite mee heb. De vriendschappen zijn ooit ontstaan toen er nog geen partners, kinderen, huisdieren e.d. waren. Dat e.e.a. zou veranderen zodra er een partner en kinderen bij kwam weten de meeste bewust kinderloze mensen volgens mij echt wel. Leuk is het echter niet altijd. Ik denk dat het verschil in levensfase dan heel erg zichtbaar wordt. Van een kinderloze vriendin wordt vind ik veel verwacht. Ik probeer me altijd voor te houden dat de kinderen op een gegeven moment ook steeds groter zijn en minder afhankelijk van mijn vriendinnen worden. Dat het ook weer anders wordt omdat de vriendschap me ook teveel waard is om vanwege kinderen op te doeken. Alleen ja, er wordt vind ik niet echt bij stilgestaan, zoals Merrick het zei, dat de fase waarin er kinderen zijn veel van iedereen, dus ook van kinderloze vrienden, vraagt.
Het is soms een lastige fase in de vriendschap merk ik. Ik wil mijn vriendinnen die kinderen hebben niet kwijt, maar soms vind ik dat ze, al zal dat echt niet bewust zijn, niet echt door hebben dat ik als bewust kindvrij persoon helemaal geen zin heb om naar alle verhalen over de kids te luisteren of me maar moet schikken als vriendin een kind mee wil nemen naar mij als we hebben afgesproken.
Het is idd fijn om het hier even van je af te kunnen schrijven. Ik kan dan even iets van mijn irritatie kwijt
