Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
woensdag 27 december 2017 om 12:24
Als je spijt krijgt en je wil graag voor meer kinderen gaan zorgen, dan kun je altijd nog opgaan voor een pleegkind. Je hebt al eigen kinderen, dus het unieke gevoel van zwangerschap en de babyhormonen heb je gehad. Als je een groot gezin leuk lijkt, dan is het altijd uit te breiden.
woensdag 27 december 2017 om 13:32
Nee, dat is niet gek. Ik opperde alleen een goede mogelijkheid om ook later nog een kind te krijgen, ver na je 38e-40e. Daarvoor hoef je je lichaam niet op het spel te zetten (ik schrik echt van de hoeveelheid lichamelijke risico's die je loopt). Ik zou zelf nooit zo'n risico willen nemen. Vooral niet omdat je daarmee ook je reeds bestaande kinderen belast. Dat snap ik echt niet.
Maar het is jouw keuze. Iemand hier zei dat je gevoel schreeuwt en je verstand fluistert. Ik denk dat dat een hele goede samenvatting is.
Maar het is jouw keuze. Iemand hier zei dat je gevoel schreeuwt en je verstand fluistert. Ik denk dat dat een hele goede samenvatting is.
woensdag 27 december 2017 om 14:16
Wat ik mij ook afvraag...gaat dat gevoel ooit over? Als je een 3e hebt, krijg je dan ook niet altijd op een bepaald moment heimwee naar die baby en blijft het afscheid nemen van nat spullen niet altijd 'een ding'?
Mijn vriendin heeft er 3 en dacht ook echt klaar te zijn, nog steeds twijfelt ze over een 4e omdat ze het zo jammer vind dat nr 3 haar laatste baby is, de laatste keer babykleertjes etc. Wij vroegen onszelf dus af of er altijd een moment komt dat het echt klaar voelt of dat je altijd heimwee houdt
Mijn vriendin heeft er 3 en dacht ook echt klaar te zijn, nog steeds twijfelt ze over een 4e omdat ze het zo jammer vind dat nr 3 haar laatste baby is, de laatste keer babykleertjes etc. Wij vroegen onszelf dus af of er altijd een moment komt dat het echt klaar voelt of dat je altijd heimwee houdt
woensdag 27 december 2017 om 14:23
Bij mij was het andersom. Ik was na de 2e ontzettend zeker dat het bij 2 zou blijven, toen begon mijn man 'Nog eentje is misschien toch wel erg leuk...' En ik: 'NO WAY!' Maar opeens van de een op de andere dag dacht ik 'ik wil toch graag een 3e kindje', maar omdat ik opeens zo sterk van mening was veranderd zei ik tegen mijn man: 'Ik denk er een half jaar over na, en over een half jaar hebben we het er weer over.' Uiteindelijk waren we allebei zeker en de 3e is onderweg. Ik zou vooral geen overhaaste beslissingen nemen, ookal ben je bijna 35. Een half jaar wachten is denk ik geen gek idee. Succes! En als er 1 twijfelt.... gaat het niet door.
Count your blessings...
woensdag 27 december 2017 om 14:42
Ik denk dat dat gevoel bij heel veel mensen (vooral vrouwen) blijvend is en voornamelijk hormonaal gestuurd is. Als ze er drie hebben, dan willen ze er vier. Dan hebben ze er vier, krijgen ze kriebels voor een vijfde, want die kan er ook nog wel bij.
Hier een heel bewuste keuze gemaakt om het bij twee te houden. Het is ook een kunst om tevreden te zijn met wat je hebt en daar de rijkdom van te zien. Meer is niet altijd beter. Ik zie zoveel gezinnen die zich totaal de schompes rennen omdat kind A naar ballet moet, kind B naar voetbal en kind C naar paardrijden. Of dat de een autisme blijkt te hebben, de ander Adhd en weer een ander een leerstoornis.
Er is nog zoveel meer op de wereld dan het baren en verzorgen van kinderen. Als ik ooit de kriebels nog krijg dan ga ik me daarop focussen.
Hier een heel bewuste keuze gemaakt om het bij twee te houden. Het is ook een kunst om tevreden te zijn met wat je hebt en daar de rijkdom van te zien. Meer is niet altijd beter. Ik zie zoveel gezinnen die zich totaal de schompes rennen omdat kind A naar ballet moet, kind B naar voetbal en kind C naar paardrijden. Of dat de een autisme blijkt te hebben, de ander Adhd en weer een ander een leerstoornis.
Er is nog zoveel meer op de wereld dan het baren en verzorgen van kinderen. Als ik ooit de kriebels nog krijg dan ga ik me daarop focussen.
woensdag 27 december 2017 om 14:54
Eigenlijk is het allemaal maar aanstellerij die gevoelens van 'het is nog niet af' en emotioneel worden van spullen die weggaan.
Zo te horen is dat lijf nog helemaal niet klaar voor nog een zwangerschap. Maar belangrijker nog, je man staat niet te juichen. Dat moet toch het zwaarst wegen?
Leuk hoor die gevoelens een derde te willen, maar ik snap wel dat je man het niet ideaal vindt. Vergeet je niet dat je niet alleen maar moeder bent? Je bent ook de partner van je man, je weet wel, waar het ooit mee begon allemaal. Wil je zo'n moeke worden die per se een derde wil en geen puf overhoudt om ook nog een leuke partner te zijn?
Je man heeft andere wensen. Je zal de eerste niet zijn die wordt verlaten voor een ander die wel biedt waar er behoefte aan is. Waarom luister je niet naar de wensen van je man? Je hebt al kinderen, wordt het niet eens tijd om te kijken wat het leven nog meer te bieden heeft?
Zo te horen is dat lijf nog helemaal niet klaar voor nog een zwangerschap. Maar belangrijker nog, je man staat niet te juichen. Dat moet toch het zwaarst wegen?
Leuk hoor die gevoelens een derde te willen, maar ik snap wel dat je man het niet ideaal vindt. Vergeet je niet dat je niet alleen maar moeder bent? Je bent ook de partner van je man, je weet wel, waar het ooit mee begon allemaal. Wil je zo'n moeke worden die per se een derde wil en geen puf overhoudt om ook nog een leuke partner te zijn?
Je man heeft andere wensen. Je zal de eerste niet zijn die wordt verlaten voor een ander die wel biedt waar er behoefte aan is. Waarom luister je niet naar de wensen van je man? Je hebt al kinderen, wordt het niet eens tijd om te kijken wat het leven nog meer te bieden heeft?
woensdag 27 december 2017 om 15:16
Ik vind het ook altijd wat verwend overkomen. Je hebt het een keer mogen meemaken, daarna nog een keer. Dat is al superbijzonder. Zoveel mensen die om de een of andere reden geen kinderen krijgen. En dan maar door blijven zeuren over die babykleertjes. Ga lekker kleren shoppen in maat 98, dat is ook bijzonder. En dat je kind van 6 op zwemles gaat is ook weer een fase en net zo bijzonder en dat ze naar de basisschool gaan en dan pubers worden en daarna weer met hele andere verhalen en vragen thuiskomen. Het blijft bijzonder. Dat idealiseren van de babytijd is volgens mij puur hormonaal.
woensdag 27 december 2017 om 15:45
Goh nou top. Ben ik opeens verwend en een moeke. Blijkbaar is mijn gevoel gezeur. Ik blijf mezelf niet verdedigen met dat ik absoluut niet doordram. Fijn dat jullie wel alleen maar met verstand handelen en je gevoel buiten kunt sluiten. En nee een derde zwangerschap is geen extreem risico. Ik word alleen misselijk en zou een keizersnee moeten. Maargoed blijkbaar ben je dan een ontevreden verwend nest. Jammer om op dit forum zo neergezet te worden. Bedankt voor alle andere reacties die niet gelijk oordelend maar wel realistisch zijn. Geeft me stof tot nadenken.
woensdag 27 december 2017 om 15:48
woensdag 27 december 2017 om 15:57
En daarnaast zeg ik niet eens dat die derde er hoe dan ook, koste wat kost moet komen. Ik beschrijf alleen mijn gevoel en hoe dat in tegenover mijn verstand staat. Alle praktische bezwaren begrijp ik zelf heus wel hoor. Tis ook niet zo dat ik nu gelijk dan maar die derde wil ofzo. Soms is het fijn om te lezen dat anderen hetzelfde dilemma hebben (gehad).
woensdag 27 december 2017 om 15:59
Wat doe je als nummer 3 niet nummer 3 blijkt, maar nummer 3 en 4? Of nummer 3, 4 en 5?
Een tweeling of drieling kan altijd.
De vraag is wel: Trekt je lijf nog zo'n zwangerschap? Liefst ook nog zonder je nadien gehandicapt bent.
En what about financiën?
3 of 4 kinderen betekent minstens 1 extra slaapkamer (groter huis) en waarschijnlijk minstens 1 nieuwe auto.
En gedoe om ze allemaal op de fiets mee te slepen.
En tegelijk wil je waarschijnlijk minder gaan werken (minder inkomsten) omdat het thuis drukker wordt.
Ik zou kijken hoe het ervoor staat als de oudste 5 à 6 is.
En niet continu voor alles meer hulp nodig heeft.
Hoe groot de wens dan nog is. En hoe je man er op dat moment tegenover staat.
Een tweeling of drieling kan altijd.
De vraag is wel: Trekt je lijf nog zo'n zwangerschap? Liefst ook nog zonder je nadien gehandicapt bent.
En what about financiën?
3 of 4 kinderen betekent minstens 1 extra slaapkamer (groter huis) en waarschijnlijk minstens 1 nieuwe auto.
En gedoe om ze allemaal op de fiets mee te slepen.
En tegelijk wil je waarschijnlijk minder gaan werken (minder inkomsten) omdat het thuis drukker wordt.
Ik zou kijken hoe het ervoor staat als de oudste 5 à 6 is.
En niet continu voor alles meer hulp nodig heeft.
Hoe groot de wens dan nog is. En hoe je man er op dat moment tegenover staat.
woensdag 27 december 2017 om 16:00
Die eigen slaapkamer kunnen ze straks ook alledrie krijgen. Tja wat voegt het toe? Nog een kindje om van te houden? Net zoals een tweede iets toevoegt aan een gezin. Een derde is niet alleen maar een last ofzo omdat de wereld ingericht is op gezinnen met 2 kinderen.
woensdag 27 december 2017 om 16:03
Daar heb je zeker wel een punt. Een meerling kan natuurlijk altijd. Als oudste 5 is ben ik (al) 38. Dan moet je natuurlijk nog zwanger raken. Tja misschien is het sws gewoon niet verstandig hoor, dit zijn wel dingen waar we een keer over moeten praten misschien. Vooralsnog is die derde natuurlijk helemaal geen optie.Tornacense schreef: ↑27-12-2017 15:59Wat doe je als nummer 3 niet nummer 3 blijkt, maar nummer 3 en 4? Of nummer 3, 4 en 5?
Een tweeling of drieling kan altijd.
De vraag is wel: Trekt je lijf nog zo'n zwangerschap? Liefst ook nog zonder je nadien gehandicapt bent.
En what about financiën?
3 of 4 kinderen betekent minstens 1 extra slaapkamer (groter huis) en waarschijnlijk minstens 1 nieuwe auto.
En gedoe om ze allemaal op de fiets mee te slepen.
En tegelijk wil je waarschijnlijk minder gaan werken (minder inkomsten) omdat het thuis drukker wordt.
Ik zou kijken hoe het ervoor staat als de oudste 5 à 6 is.
En niet continu voor alles meer hulp nodig heeft.
Hoe groot de wens dan nog is. En hoe je man er op dat moment tegenover staat.
woensdag 27 december 2017 om 16:28
Je pikt er twee reacties uit om verongelijkt over te doen. Dat is niet nodig, je krijgt veel reacties die vooral bedoeld zijn om ervaringen te delen en je gedachten te sturen. Dat wilde je toch? Niet meteen flauw doen als een reactie je niet bevalt, hoor.EngeLiene schreef: ↑27-12-2017 15:45Goh nou top. Ben ik opeens verwend en een moeke. Blijkbaar is mijn gevoel gezeur. Ik blijf mezelf niet verdedigen met dat ik absoluut niet doordram. Fijn dat jullie wel alleen maar met verstand handelen en je gevoel buiten kunt sluiten. En nee een derde zwangerschap is geen extreem risico. Ik word alleen misselijk en zou een keizersnee moeten. Maargoed blijkbaar ben je dan een ontevreden verwend nest. Jammer om op dit forum zo neergezet te worden. Bedankt voor alle andere reacties die niet gelijk oordelend maar wel realistisch zijn. Geeft me stof tot nadenken.
Zelf vind ik het wel een beetje overkomen alsof je je mans bezwaren minimaliseert en soms zelfs wegwuift. Neem hem wel serieus in zijn bezwaren, die in mijn ogen niet irreëel zijn.
Parkeer je wens even. Praat er niet te veel over, voed het niet. Kijk dan nog eens hoe jullie er over (bijvoorbeeld ) een jaar tegenaan kijken.
woensdag 27 december 2017 om 16:30
woensdag 27 december 2017 om 16:46
Mja, volgens mij zeg ik ook juist dat ik enorm van mijn twee kinderen geniet en dat er sws komend halfjaar/jaar nog geen sprake is van zwanger worden. Dat ik niet de hele dag loop te drammen om wat er niet is maar dat het gevoel soms ineens heel sterk op komt borrelen en dat ik ook mijn man hierin wel begrijp.
Als er dan nog wordt gezegd dat ik verwend en een drammer ben, ja, dan vind ik dat een hele nare reactie.
Als er dan nog wordt gezegd dat ik verwend en een drammer ben, ja, dan vind ik dat een hele nare reactie.
woensdag 27 december 2017 om 19:04
Tja. Ik heb (ook) gedramd bij mijn man voor ons zoontje, ik wilde zo graag een kindje. Dat begon heel onschuldig en werd steeds erger.
En achteraf wou ik dat ik wat strenger voor mezelf was geweest, géén topics op viva had geopend om ervaringen te horen, zijn argumenten te bagatelliseren of te bedenken waarom ik die geen probleem vond, etc. Onder de dekmantel van dat ik best heel geduldig was en hem niet pushte. Want dat deed ik dan misschien niet, maar langzamerhand werd het wel een obsessie.
En dat maakte op een gegeven moment weldegelijk dat ik minder genoot van het leven dat we al hadden. En waarom? Mijn man raakte er niet sneller klaar voor en toen hij er na 2 jaar einnnndelijk klaar voor was, duurde het nog 2 jaar eer het raak was. Het werd er niet leuker op.
Mocht ik nog eens zo’n wens krijgen dan ga ik er juist geen topics over openen, niet mijn gedachten voeden en erover mijmeren en babyspullen bewaren. Het helpt namelijk echt niks.
En achteraf wou ik dat ik wat strenger voor mezelf was geweest, géén topics op viva had geopend om ervaringen te horen, zijn argumenten te bagatelliseren of te bedenken waarom ik die geen probleem vond, etc. Onder de dekmantel van dat ik best heel geduldig was en hem niet pushte. Want dat deed ik dan misschien niet, maar langzamerhand werd het wel een obsessie.
En dat maakte op een gegeven moment weldegelijk dat ik minder genoot van het leven dat we al hadden. En waarom? Mijn man raakte er niet sneller klaar voor en toen hij er na 2 jaar einnnndelijk klaar voor was, duurde het nog 2 jaar eer het raak was. Het werd er niet leuker op.
Mocht ik nog eens zo’n wens krijgen dan ga ik er juist geen topics over openen, niet mijn gedachten voeden en erover mijmeren en babyspullen bewaren. Het helpt namelijk echt niks.
anoniem_210122 wijzigde dit bericht op 27-12-2017 20:24
0.26% gewijzigd
woensdag 27 december 2017 om 19:41
donderdag 28 december 2017 om 09:53
Mijn andere jongens zijn nu 3 en 1. Als de derde komt is de middelste 2.EngeLiene schreef: ↑26-12-2017 22:45Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat beschrijf je dat mooi. Hoe oud zijn jullie andere kinderen?
En idd praktische dingen zijn wel op te lossen. Ik denk daar makkelijker over dan man.
Zon gevoel blijft misschien wel, van dit is de laatste. Gezien mijn leeftijd zou meer dan 3 iig niet wenselijk zijn. Ik zou denk ik zelf sterilisatie overwegen tijdens de keizersnee
Heeft even geduurd voordat ik weer reageer omdat ik de sfeer erg negatief vond maar goed dat is ook niet fijn voor jou.
Ik heb een totaal andere mening. Ik vind namelijk regelmatig je gevoelens bespreken en hoe je er in staat en er tegen aan kijkt (beide) heel normaal in een relatie. Ook nodig om het een plek te geven.
Hier word het doordrammen genoemd.
Gelukkig zag partner dat nooit zo, al waren er ook momenten dat hij het er niet over wilde hebben. Ook prima maar opkroppen en alleen mee lopen in een relatie lijkt me ook niet handig.
Daarnaast bijzonder om te lezen hoeveel mensen benoemen dat je verwend bent als je meer dan twee kinderen hebt/wilt. (Of dat je je zegeningen moet tellen, genieten van wat je hebt etc etc)
Ik voel me echt heel rijk en geniet volop. Zou wel een heel elftal willen maar dat is niet realistisch.
Grappig ik ben nog nooit mensen tegen gekomen die er zo over denken. Wel die zelf 1 of 2 meer als voldoende vinden, prima toch?
Maar als je er meer wilt dan is die keus ineens anders dan bij de eerste of tweede? Dan ben je ineens verwend? Of alle andere beredeneringen die volgen..
Is een derde, vierde, etc kind dan ook per definitie zielig? En een eerste of tweede niet?
Ik raad je aan jou gevoel hierin te volgen. Wat past bij man en jou? Af en toe bespreken tussendoor, of plannen wanneer jullie gevoel er even mag zijn? Laten rusten voor een bepaalde tijd?
Van mijn partner weet ik dat het tijd nodig had om tot zijn besluit te komen en dat de eerste ja of nee niet altijd is wat blijft staan. Jij weet vast hoe het voor jou man werkt.
Bespreek dit samen want beide keuzes zijn goed als je er beide achter kan staan. En kan me voorstellen dat de zwangerschap heel zwaar weegt dus ook dat is niet verkeerd om over te hebben hoe hebben jullie dit beide beleefd. Wat de uitkomst ook gaat zijn want jullie moeten samen verder.
Mij geeft het in ieder geval altijd lucht om mijn gevoel wat dwars zit te bespreken. Vriend mindere prater vind dit uiteindelijk ook altijd fijn zodat we weten hoe de ander erin staat.
donderdag 28 december 2017 om 10:04
En ben benieuwd of ik bij de derde dan ineens in een Moeke verander 
Tot nu toe, voor zwangerschapskwalen, en ben van plan hierna ook, deed ik per week: 1x sport, 2x hardlopen, 1x avond met zijn tweeën hobby, 28uur werk en ondersteuning in bedrijf vriend.
En dan heb ik nog vrienden en familie. Scheelt dat ik zelf heel makkelijk ben en overal alleen heen ga met de jongens, ook verder weg. Moet ook wel want door bedrijf ben ik veel alleen.
Na de geboorte van de derde gaan we misschien iets anders doen samen. Maar vinden het wel heel belangrijk die vaste avond in de week met z'n tweeën.
Waarom ik dit benoem? Lees gewoon meerdere vooroordelen over een derde. En of je nou 1, 2 of meer kinderen hebt ieder moet doen wat bij hen past en waar beide achter kunnen staan. Dan maakt wat de rest van de wereld er van vind niet zoveel uit.
Tot nu toe, voor zwangerschapskwalen, en ben van plan hierna ook, deed ik per week: 1x sport, 2x hardlopen, 1x avond met zijn tweeën hobby, 28uur werk en ondersteuning in bedrijf vriend.
En dan heb ik nog vrienden en familie. Scheelt dat ik zelf heel makkelijk ben en overal alleen heen ga met de jongens, ook verder weg. Moet ook wel want door bedrijf ben ik veel alleen.
Na de geboorte van de derde gaan we misschien iets anders doen samen. Maar vinden het wel heel belangrijk die vaste avond in de week met z'n tweeën.
Waarom ik dit benoem? Lees gewoon meerdere vooroordelen over een derde. En of je nou 1, 2 of meer kinderen hebt ieder moet doen wat bij hen past en waar beide achter kunnen staan. Dan maakt wat de rest van de wereld er van vind niet zoveel uit.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
