Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
maandag 21 juni 2021 om 12:53
Voor iedereen die ervoor gaat: wat geweldig, wat spannend en ik duim voor jullie!!
Ik lijk een beetje geaccepteerd te hebben dat er geen derde komt. Voor zover je dat kan accepteren dan. Een derde kindje lijkt steeds verder weg, nu onze kinderen naar school gaan en ouder worden. Ik kan het me gewoon niet meer voorstellen.
Ik zie dat ik hier geschreven heb sinds 2017 en al die tijd heeft mijn man niet getwijfeld. Alle discussies, argumenten hebben niets opgeleverd. Ik wil er niet meer verdrietig om zijn. Als mijn man nu plotseling toch om zou zijn, dan denk ik zelfs dat ik er even over na zou moeten denken. Maar dat is denk ik meer omdat de situatie dan zoveel anders (minder ideaal) zou zijn dan ik me ooit voorgesteld had (denk aan het leeftijdsverschil met de kinderen en onze leeftijd).
Dat neemt niet weg dat ik af en toe moet slikken als een vriendin aankondigt zwanger te zijn van de derde. Of als ik een gezin zie met kinderen van dezelfde leeftijd als bij ons, maar dan wel met een broertje of zusje. Maar ik kan er steeds beter mee omgaan en het sneller loslaten. Het duurt even, maar ik ga de goede kant op
. Ik merk ook wel dat er nog zoveel dingen zijn die ik wil doen met de kinderen, dingen waar we maar niet aan toe komen in de alledaagse drukte, ze verdienen nog zoveel meer aandacht en tijd dan ze soms krijgen. Dus in die zin is het misschien ook wel goed zo (maar dat ga ik natuurlijk nooit aan man toegeven 
.
Ik heb er soms ook wel moeite mee dat ze zo snel groot worden. Dat speelt denk ik ook wel een beetje mee. Ik zou soms gewoon zo graag nog een keer de baby of peuter versie van mijn kinderen willen knuffelen. Niet dat ze toen leuker waren dan nu, maar het gaat gewoon zo hard.
Met het einde van het forum, komt er ook een einde aan dit topic.
Dank allemaal dat ik hier mijn hart mocht luchten. Het was altijd heel fijn om hier herkenning te vinden.
Het beste voor jullie allemaal.
Ik lijk een beetje geaccepteerd te hebben dat er geen derde komt. Voor zover je dat kan accepteren dan. Een derde kindje lijkt steeds verder weg, nu onze kinderen naar school gaan en ouder worden. Ik kan het me gewoon niet meer voorstellen.
Ik zie dat ik hier geschreven heb sinds 2017 en al die tijd heeft mijn man niet getwijfeld. Alle discussies, argumenten hebben niets opgeleverd. Ik wil er niet meer verdrietig om zijn. Als mijn man nu plotseling toch om zou zijn, dan denk ik zelfs dat ik er even over na zou moeten denken. Maar dat is denk ik meer omdat de situatie dan zoveel anders (minder ideaal) zou zijn dan ik me ooit voorgesteld had (denk aan het leeftijdsverschil met de kinderen en onze leeftijd).
Dat neemt niet weg dat ik af en toe moet slikken als een vriendin aankondigt zwanger te zijn van de derde. Of als ik een gezin zie met kinderen van dezelfde leeftijd als bij ons, maar dan wel met een broertje of zusje. Maar ik kan er steeds beter mee omgaan en het sneller loslaten. Het duurt even, maar ik ga de goede kant op
. Ik merk ook wel dat er nog zoveel dingen zijn die ik wil doen met de kinderen, dingen waar we maar niet aan toe komen in de alledaagse drukte, ze verdienen nog zoveel meer aandacht en tijd dan ze soms krijgen. Dus in die zin is het misschien ook wel goed zo (maar dat ga ik natuurlijk nooit aan man toegeven . Ik heb er soms ook wel moeite mee dat ze zo snel groot worden. Dat speelt denk ik ook wel een beetje mee. Ik zou soms gewoon zo graag nog een keer de baby of peuter versie van mijn kinderen willen knuffelen. Niet dat ze toen leuker waren dan nu, maar het gaat gewoon zo hard.
Met het einde van het forum, komt er ook een einde aan dit topic.
Dank allemaal dat ik hier mijn hart mocht luchten. Het was altijd heel fijn om hier herkenning te vinden.
Het beste voor jullie allemaal.
maandag 21 juni 2021 om 19:24
Worteltaart en Yukon, herkenbare fase. Ik vind het soms moeilijk om te accepteren, vooral als ik weet dat anderen zwanger zijn van nr 2/3/4. Maar ik merk ook dat mijn man zich echt stukken beter voelt dan hij in jaren gedaan heeft, en dat is echt goud waard. Kan het nu ook wel naast me neer leggen, ik ben druk de babyspullen op Marktplaats aan het zetten, en merk dat het steeds makkelijker wordt.
Fijne is ook wel dat we weten dat er aan beide kanten nog baby's bij broers en zussen komen (wij waren de eersten), dus er is nog genoeg kans om zo nu en dan een logeetje en wat knuffels te hebben.
En wat ik heel erg merk is dat ik het beter kan accepteren als we met z'n vieren echt leuke dingen doen: een dagje weg, een fijn stuk wandelen, dat soort dingen. Daardoor realiseer ik me weer even extra hoe enorm fijn we het hebben, en wordt het makkelijker om een derde uit m'n hoofd te zetten. Als ik vol in de drukte van alledag zit is dat lastiger. Misschien ook omdat ik baby's associeer met verlof en rust, en vooral een tijd cocoonen met ons gezin, en me nu realiseer dat heel graag (zonder baby) ook nog een keer zou doen.
Fijne is ook wel dat we weten dat er aan beide kanten nog baby's bij broers en zussen komen (wij waren de eersten), dus er is nog genoeg kans om zo nu en dan een logeetje en wat knuffels te hebben.
En wat ik heel erg merk is dat ik het beter kan accepteren als we met z'n vieren echt leuke dingen doen: een dagje weg, een fijn stuk wandelen, dat soort dingen. Daardoor realiseer ik me weer even extra hoe enorm fijn we het hebben, en wordt het makkelijker om een derde uit m'n hoofd te zetten. Als ik vol in de drukte van alledag zit is dat lastiger. Misschien ook omdat ik baby's associeer met verlof en rust, en vooral een tijd cocoonen met ons gezin, en me nu realiseer dat heel graag (zonder baby) ook nog een keer zou doen.
donderdag 24 juni 2021 om 16:06
Yukon, dat herken ik wel wat je schrijft. Dat het zo snel gaat en dat je ook weleens terug zou willen in de tijd, even weer met hun als baby zou willen zitten ofzo. Ik vind de fase waarin ze nu zitten ook super leuk, dus het is ook goed. Maar het is wel een gek idee, vooral je bijv foto’s kijkt, dat die tijd nooit meer terugkomt. Maar dat za elke ouder wel hebben. Ik heb ook wel een tijdje gedacht dat ik daarom die wens voor een derde had. Ik vind zwanger zijn ook fantastisch. Maar dat mag nooit de reden zijn om nog een kindje te willen. En uiteindelijk ben ik er wel achter dat ik echt nog een kind zou willen, ik zie ons wel met zn 5en zijn. Ik heb me wel voorgenomen als het sowieso niet lukt met onze 4 embryo’s om één van de komende jaren een hele zomervakantie onbetaald verlof te nemen voor quality tijd met de kids. Misschien kan je ook nog zoiets doen, als dat een mogelijk is? Snap wel dat als het uiteindelijk steeds verder weg is en je kinderen ouder worden, dat het wel een klein beetje vervaagd. Maar dat het altijd wel een dingetje blijft van “wat als”. Bedankt voor je mooie woorden, die raakte me wel. Het beste en veel geluk met elkaar.
BO2 dat herken ik wel. Als we lekker op pad zijn met elkaar, is het zo fijn. Dan kan ik me ook wel voorstellen dat ik er uiteindelijk berusting in kan vinden. Wat dat betreft hebben we al een heel mooi gezin, waar menigeen al van droomt. Fijn dat je man zich zoveel beter voelt. Dat is als partner ook heel fijn. Dat zegt dan ook wel genoeg, dat hij echt niet wilde.
Worteltaart wat jammer zeg! Ergens wil je een keer duidelijkheid he? Hoe verdrietig het misschien ook is, je kan dan ook verder. Anders speelt het met regelmaat toch in je hoofd, het houdt je toch bezig. Ergens met plannen maken hou je er toch altijd een klein beetje rekening mee, merk ik aan mezelf altijd. Ik vond het een hele tijd heel prettig dat het nog open stond voor de toekomst, maar nu verlang ik ook steeds meer naar duidelijkheid.
BO2 dat herken ik wel. Als we lekker op pad zijn met elkaar, is het zo fijn. Dan kan ik me ook wel voorstellen dat ik er uiteindelijk berusting in kan vinden. Wat dat betreft hebben we al een heel mooi gezin, waar menigeen al van droomt. Fijn dat je man zich zoveel beter voelt. Dat is als partner ook heel fijn. Dat zegt dan ook wel genoeg, dat hij echt niet wilde.
Worteltaart wat jammer zeg! Ergens wil je een keer duidelijkheid he? Hoe verdrietig het misschien ook is, je kan dan ook verder. Anders speelt het met regelmaat toch in je hoofd, het houdt je toch bezig. Ergens met plannen maken hou je er toch altijd een klein beetje rekening mee, merk ik aan mezelf altijd. Ik vond het een hele tijd heel prettig dat het nog open stond voor de toekomst, maar nu verlang ik ook steeds meer naar duidelijkheid.
woensdag 14 juli 2021 om 13:39
Hi allemaal! Ik heb ooit eens geschreven in dit topic en wil hier graag nog even reflecteren, of misschien de dames die het (ongewenst) bij twee laten een hart onder de riem te steken.
Wij zijn uiteindelijk wel voor een derde gegaan, de jongste is 2, middelste 8 en oudste 10. Ik heb zelf heel erg getwijfeld maar man veel minder. Toch zijn we er voor gegaan. Nu terugkijkend weet ik eigenlijk niet meer zeker of ik dezelfde keus had gemaakt. De vrijheid die je zou kunnen hebben met de oudste twee, heb ik gewoon niet, en dat valt me af en toe gewoon heel zwaar. Vandaag thuis met de jongste, en die vraagt non-stop aandacht. Ik zou het heerlijk vinden om gewoon lekker ongestoord en flink eind te kunnen wandelen, lekker even rustig make up op doen, ect. Als ik iets wil moet je het altijd weer ff met partner afstemmen, ik vind dat lastig. Tuurlijk had ik me dit van te voren bedacht, maar dan nog. Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik het gewoon leuker en makkelijker vind worden vanaf een jaar of vier, dus wie weet sta ik er straks wel anders in. Ik ben geen moeder die het leuk vind om weer ff naar het speeltuintje op de hoek te gaan ect. Natuurlijk zijn er ook heel veel mooie momenten, maar alles bij elkaar opgeteld weet ik niet zeker of dit voor mij de juiste keuze was. Ik ben in elk geval van het twijfel af
.
Wij zijn uiteindelijk wel voor een derde gegaan, de jongste is 2, middelste 8 en oudste 10. Ik heb zelf heel erg getwijfeld maar man veel minder. Toch zijn we er voor gegaan. Nu terugkijkend weet ik eigenlijk niet meer zeker of ik dezelfde keus had gemaakt. De vrijheid die je zou kunnen hebben met de oudste twee, heb ik gewoon niet, en dat valt me af en toe gewoon heel zwaar. Vandaag thuis met de jongste, en die vraagt non-stop aandacht. Ik zou het heerlijk vinden om gewoon lekker ongestoord en flink eind te kunnen wandelen, lekker even rustig make up op doen, ect. Als ik iets wil moet je het altijd weer ff met partner afstemmen, ik vind dat lastig. Tuurlijk had ik me dit van te voren bedacht, maar dan nog. Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik het gewoon leuker en makkelijker vind worden vanaf een jaar of vier, dus wie weet sta ik er straks wel anders in. Ik ben geen moeder die het leuk vind om weer ff naar het speeltuintje op de hoek te gaan ect. Natuurlijk zijn er ook heel veel mooie momenten, maar alles bij elkaar opgeteld weet ik niet zeker of dit voor mij de juiste keuze was. Ik ben in elk geval van het twijfel af
.
maandag 27 september 2021 om 17:09
maandag 27 september 2021 om 22:45
maandag 4 oktober 2021 om 21:50
Hee, wat leuk dat hier weer wordt geschreven!
@dajka, dank voor je bijdrage. Dat helpt me wel om te relativeren, een derde erbij was inderdaad ook een stuk drukker geweest met minder tijd voor jezelf. En door het leeftijdsverschil wellicht ook minder makkelijk om leuke uitjes met het hele gezin te doen.
@laura, spannend, ik duim voor je!
@BO2, ook herkenbaar wat je schrijft. Op momenten dat we heerlijk met zijn vieren op pad zijn kan ik daar enorm van genieten en is het ook ok zo. De uitdaging is om juist in het drukke gezinsleven nog genoeg momenten om te cocoonen over te houden, net als in de kraamtijd inderdaad..
Ik merk ook dat het bij mij inderdaad ook een stuk afscheid nemen van de babytijd is. De jongste is nu ook bijna uit de luiers (3,5 jaar, dus wordt ook tijd..), dus weer een fase verder. En dat is ergens ook fijn, maar het leek er natuurlijk op dat we het allemaal nog een keer gingen meemaken en nu dat niet zo is, voelt dat af en toe leeg. En zeker nu in de week dat mijn uitgerekende datum zou zijn, zijn er natuurlijk momenten dat je daarbij stil staat.. hoe anders het zou zijn geweest als ik nu met een bolle buik met verlof was.. maar ja..
Maar na 3 miskramen in een jaar tijd is het ook echt genoeg geweest en twijfel ik niet meer over nog langer proberen. Nadat ik hier mijn vorige bericht schreef was ik onverwacht toch nog een keer zwanger, wat me op dat moment ook erg verwarde omdat we juist de beslissing hadden genomen om het bij twee te laten. Uiteindelijk werd dit bij 6 weken ook weer een miskraam.. dus opnieuw verdriet.
Het is zoals het is en het is nu duidelijk dat die derde er echt niet meer gaat komen en we kunnen dat gaan afsluiten. De babyspullen gaan nu definitief de deur uit en dat is ook goed nu, al had ik ze graag zelf nog een keer willen gebruiken.
Het zal nog wel wat tijd nodig hebben voor het ook gevoelsmatig helemaal ok voelt, maar het mooie is dat gevoelens naast elkaar kunnen bestaan: zo dankbaar voor het gezin dat we nu zijn met onze twee prachtige jongens, maar soms ook een traan of even zo'n steekje als ik een gezin met drie kinderen zie..
@dajka, dank voor je bijdrage. Dat helpt me wel om te relativeren, een derde erbij was inderdaad ook een stuk drukker geweest met minder tijd voor jezelf. En door het leeftijdsverschil wellicht ook minder makkelijk om leuke uitjes met het hele gezin te doen.
@laura, spannend, ik duim voor je!
@BO2, ook herkenbaar wat je schrijft. Op momenten dat we heerlijk met zijn vieren op pad zijn kan ik daar enorm van genieten en is het ook ok zo. De uitdaging is om juist in het drukke gezinsleven nog genoeg momenten om te cocoonen over te houden, net als in de kraamtijd inderdaad..
Ik merk ook dat het bij mij inderdaad ook een stuk afscheid nemen van de babytijd is. De jongste is nu ook bijna uit de luiers (3,5 jaar, dus wordt ook tijd..), dus weer een fase verder. En dat is ergens ook fijn, maar het leek er natuurlijk op dat we het allemaal nog een keer gingen meemaken en nu dat niet zo is, voelt dat af en toe leeg. En zeker nu in de week dat mijn uitgerekende datum zou zijn, zijn er natuurlijk momenten dat je daarbij stil staat.. hoe anders het zou zijn geweest als ik nu met een bolle buik met verlof was.. maar ja..
Maar na 3 miskramen in een jaar tijd is het ook echt genoeg geweest en twijfel ik niet meer over nog langer proberen. Nadat ik hier mijn vorige bericht schreef was ik onverwacht toch nog een keer zwanger, wat me op dat moment ook erg verwarde omdat we juist de beslissing hadden genomen om het bij twee te laten. Uiteindelijk werd dit bij 6 weken ook weer een miskraam.. dus opnieuw verdriet.
Het is zoals het is en het is nu duidelijk dat die derde er echt niet meer gaat komen en we kunnen dat gaan afsluiten. De babyspullen gaan nu definitief de deur uit en dat is ook goed nu, al had ik ze graag zelf nog een keer willen gebruiken.
Het zal nog wel wat tijd nodig hebben voor het ook gevoelsmatig helemaal ok voelt, maar het mooie is dat gevoelens naast elkaar kunnen bestaan: zo dankbaar voor het gezin dat we nu zijn met onze twee prachtige jongens, maar soms ook een traan of even zo'n steekje als ik een gezin met drie kinderen zie..
maandag 27 december 2021 om 19:46
Hoe gaat het met iedereen?
Laura, bij jou toevallig al ontwikkelingen?
Hier 2 terugplaatsingen gehad van embryo's en helaas beiden niet gelukt. Nog 2 embryo's over. Wordt nu een soort van heel spannend zeg maar. Her is bizar hoe heftig het traject weer is, want ik merk dat ik echt heel graag weer wil. Elke ronde voelt ook als een soort afscheid nemen van het hele traject. Maar vooral ook de intense wens voor nog een kindje. Ik weet dat als het niet lukt, ik heel gelukkig zal zijn met de 2 kids die we hebben. Maar ik zie op tegen het opruimen van alle spullen en het definitieve. Maar zover is het nog niet gelukkig
Laura, bij jou toevallig al ontwikkelingen?
Hier 2 terugplaatsingen gehad van embryo's en helaas beiden niet gelukt. Nog 2 embryo's over. Wordt nu een soort van heel spannend zeg maar. Her is bizar hoe heftig het traject weer is, want ik merk dat ik echt heel graag weer wil. Elke ronde voelt ook als een soort afscheid nemen van het hele traject. Maar vooral ook de intense wens voor nog een kindje. Ik weet dat als het niet lukt, ik heel gelukkig zal zijn met de 2 kids die we hebben. Maar ik zie op tegen het opruimen van alle spullen en het definitieve. Maar zover is het nog niet gelukkig
donderdag 30 december 2021 om 09:51
Knuffels voor jullie allebei! En ik duim voor goede zwangerschappen in 2022! Hier heb ik inmiddels bijna alle babyspullen weggedaan en dat helpt wel om het af te sluiten. Al ben ik af en toe nog wel verdrietig om hoe het is gegaan. Van de laatste miskraam zou ik nu 26 weken zwanger zijn geweest.. maar het liep dus anders.
En natuurlijk denk ik soms ook nog: Wat als we toch nog door waren gegaan, was de 4e keer dan wel goed gegaan? Maar het geeft ook rust om niet meer bezig te zijn met zwanger willen worden. Het is zoals het is..
donderdag 30 december 2021 om 15:33
Worteltaart, snap ik dat dat toch een beetje door je hoofd spookt soms. Ik snap dat het wegdoen van de spullen wel helpt om af te sluiten. Als de tijd daar komt, denk ik dat het moeilijk is maar daarna ook wel duidelijk. Het is vooral het moment waarop het definitief wordt en de spullen wegdoen, waar ik tegenop zie. Daarna is het denk ik goed, op wat momentjes na.
vrijdag 29 april 2022 om 19:03
Hier helaas geen positief nieuws. We hebben alle 4 de embryo's laten ontdooien. Eentje ontdooide niet goed, de overige 3 zijn teruggeplaatst. De laatste in januari, het is m niet geworden.
Man wilde toch meewerken aan een nieuwe IVF poging omdat de wens nog sterk was. Afgelopen maand hormonen gebruikt en gisteren was de punctie van de eicellen. Helaas maar 1 eicel gevonden. Er moet dus een wonder gebeuren wil dat zondag a.s. tot een terugplaatsing leiden. En hiermee lijkt definitief een einde te komen aan de wens voor een derde kindje. En dat is zo pijnlijk.... Helaas bij de onderzoeken is gebleken dat mijn AMH waarde bijna nihil is, wat betekent dat ik bijna geen eicel voorraad meer heb. Na al die jaren wikken en wegen met elkaar, was die derde helemaal geen optie blijkbaar. Hele rare gewaarwording.
Ik kwam voor jou ook spieken Laura, maar las via de loep dat het bij jou ook niet voorspoedig gaat. Wat ontzettend verdrietig...
Man wilde toch meewerken aan een nieuwe IVF poging omdat de wens nog sterk was. Afgelopen maand hormonen gebruikt en gisteren was de punctie van de eicellen. Helaas maar 1 eicel gevonden. Er moet dus een wonder gebeuren wil dat zondag a.s. tot een terugplaatsing leiden. En hiermee lijkt definitief een einde te komen aan de wens voor een derde kindje. En dat is zo pijnlijk.... Helaas bij de onderzoeken is gebleken dat mijn AMH waarde bijna nihil is, wat betekent dat ik bijna geen eicel voorraad meer heb. Na al die jaren wikken en wegen met elkaar, was die derde helemaal geen optie blijkbaar. Hele rare gewaarwording.
Ik kwam voor jou ook spieken Laura, maar las via de loep dat het bij jou ook niet voorspoedig gaat. Wat ontzettend verdrietig...
vrijdag 29 april 2022 om 21:36
Ik duim voor jouw laatste eitje! 
En ja, hier ook helaas geen voorspoedig nieuws. Lijkt erop dat man aan verkeerde kant valt van statistiek als het gaat om verminderde vruchtbaarheid bij mannen na hun 35e. Dus nou ja, toch wel blij om wat er wel is (stel je voor dat we nu nog hadden moeten beginnen…) En verdrietig om wat er niet kan zijn. Het gaat met ups & downs
En ja, hier ook helaas geen voorspoedig nieuws. Lijkt erop dat man aan verkeerde kant valt van statistiek als het gaat om verminderde vruchtbaarheid bij mannen na hun 35e. Dus nou ja, toch wel blij om wat er wel is (stel je voor dat we nu nog hadden moeten beginnen…) En verdrietig om wat er niet kan zijn. Het gaat met ups & downs
dinsdag 14 juni 2022 om 11:08
Bedankt voor het duimen! Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Het is bij de ene eicel niet eens tot een bevruchting gekomen. De eicel zag er niet goed uit. Ik heb nog een gesprek gehad met de arts en zij weten ook niet waarom die ene eicel zo was. Het is geen teken van genetische afwijkingen, heel soms zien ze zo'n eicel weleens voorbij komen. Zij willen nog wel een poging wagen. Het zullen nooit 8 eicellen meer gaan worden, maar met wat geluk heb je toch 2 a 3 goede eicellen. Maar mijn man ziet het ECHT niet meer zitten en hoe graag ik ook zou willen dat derde kindje, die hele IVF toestand heeft er enorm ingehakt en weet ik dat ik het ook niet meer zou moeten willen en zie ik het ook niet meer zitten. Heb wel bedenktijd gevraagd aan de arts en dat is nu een maand geleden. Ik vind het gewoon nog een ding om echt definitief door te geven, maar voor onszelf zijn we er wel uit. We hebben ook onlangs alle babyspullen weg gedaan. Dat was echt moeilijk maar wel ook een hele opluchting nu. Manlief en ik hebben nog wel afgesproken dat we het dit jaar nog zelf blijven proberen (zou echt een wonder zijn als dat nog lukt 
) en dat ik volgend jaar een spiraal laat plaatsen.
Ik heb vooral op dit moment moeite met mijn lijf die mij in de steek heeft gelaten.
Zoveel hormonen gebruikt en er kwam niet eens 1 kans uit. Dat het zo slecht gesteld is met mijn vruchtbaarheid had ik niet verwacht. Drie jaar lopen wikken en wegen samen en het kon niet eens meer. Maar vooral ook extra dankbaar voor wat wel is. Dat vind ik dus heel herkenbaar Laura. Het zal allemaal een plekje moeten krijgen. Maar ben ook wel bewust van dat het leven maar kort is en dat we echt gaan genieten met zn 4en, want we hebben een heel mooi gezin!
Hoe is het nu bij jullie Laura? Zijn jullie nog verder gegaan in het medische circuit of definitief gestopt (ik had je even geloept)?
) en dat ik volgend jaar een spiraal laat plaatsen.Ik heb vooral op dit moment moeite met mijn lijf die mij in de steek heeft gelaten.
Zoveel hormonen gebruikt en er kwam niet eens 1 kans uit. Dat het zo slecht gesteld is met mijn vruchtbaarheid had ik niet verwacht. Drie jaar lopen wikken en wegen samen en het kon niet eens meer. Maar vooral ook extra dankbaar voor wat wel is. Dat vind ik dus heel herkenbaar Laura. Het zal allemaal een plekje moeten krijgen. Maar ben ook wel bewust van dat het leven maar kort is en dat we echt gaan genieten met zn 4en, want we hebben een heel mooi gezin!
Hoe is het nu bij jullie Laura? Zijn jullie nog verder gegaan in het medische circuit of definitief gestopt (ik had je even geloept)?
vrijdag 17 juni 2022 om 22:59
Ach lieve Lily, ik herken het zo 
Ik denk ook steeds: had ik maar eerder… Hier gaat het ook met ups & downs. Medisch traject zou kunnen, maar man wil gewoon echt niet. Hoe pijnlijk voor mij ook, hij is volgens mij gewoon best wel opgelucht dat het überhaupt niet is gelukt. Ik kan hem niet van gedachten veranderen of van hem verlangen dat mijn gevoelens zwaarder wegen, dus ik heb het maar te accepteren.
Ik loop op dit moment bij een psycholoog voor andere dingen, maar ik ga dit ook nog wel op tafel gooien. Heb aantal babydingen weggedaan, waaronder het wiegje. Mijn hart is gebroken.
Ik denk ook steeds: had ik maar eerder… Hier gaat het ook met ups & downs. Medisch traject zou kunnen, maar man wil gewoon echt niet. Hoe pijnlijk voor mij ook, hij is volgens mij gewoon best wel opgelucht dat het überhaupt niet is gelukt. Ik kan hem niet van gedachten veranderen of van hem verlangen dat mijn gevoelens zwaarder wegen, dus ik heb het maar te accepteren.Ik loop op dit moment bij een psycholoog voor andere dingen, maar ik ga dit ook nog wel op tafel gooien. Heb aantal babydingen weggedaan, waaronder het wiegje. Mijn hart is gebroken.
maandag 20 juni 2022 om 17:17
Aaah ik voel echt met je mee, ik weet hoe pijnlijk het is. Je had het zo graag anders gezien. De eerste weken voelde ik me ook heel eenzaam met die gevoelens. Af en toe kwam het tot een emotionele uitbarsting en dat was denk ik best lastig voor mijn partner. Want hij had het nog best gewild een derde kindje, maar dat hele IVF gebeuren vond hij vreselijk. Vooral om mij van alles weer te zien ondergaan en dat snap ik ook. Maar toch wel blij dat ik het niet bij mezelf heb gehouden en het eruit gegooid heb. Want ik ben toch wel bang dat je anders verwijderd raakt van elkaar. Kan je er wel over praten met je partner? Het waren tussen ons geen makkelijke gesprekken hoor, want mijn man dacht dat ik het vaak deed om mijn zin door te drijven. Maar dat was echt niet zo. Alleen ik voelde me soms zo alleen erin. Ik vond het heel fijn voor hem dat hij die grote teleurstelling niet had, maar dat maakt het tevens ook eenzamer. Je moet er echt doorheen helaas.
Af en toe overvalt het verdriet me nog wel, maar het is wel minder heftig. Ik had al die tijd er toch op gerekend dat het allemaal nog een keer zou gaan gebeuren en met je plannen in je hoofd hou je er toch rekening mee. Ik vond het vooral lastig dat de toekomst even heel anders zou worden. Het voelde heel leeg. En dan voelde ik me ook weleens schuldig naar mijn kinderen dat hun niet genoeg zouden zijn ofzo, terwijl dat juist niet zo is. Nu overheerst steeds meer dankbaarheid voor wat ik heb mogen krijgen. Maar ook nog wel de enorme boosheid/teleurstelling op/in mijn lichaam. Ik heb via het ziekenhuis ook hulp hiervoor gevraagd en een doorverwijzing voor gekregen naar een medisch psycholoog. Ik zou het zeker ook bespreekbaar maken bij jouw psycholoog. En vergeet echt niet met je partner er ook over te praten. Want ook al heeft hij die teleurstelling niet, je hebt hem echt nodig!
Af en toe overvalt het verdriet me nog wel, maar het is wel minder heftig. Ik had al die tijd er toch op gerekend dat het allemaal nog een keer zou gaan gebeuren en met je plannen in je hoofd hou je er toch rekening mee. Ik vond het vooral lastig dat de toekomst even heel anders zou worden. Het voelde heel leeg. En dan voelde ik me ook weleens schuldig naar mijn kinderen dat hun niet genoeg zouden zijn ofzo, terwijl dat juist niet zo is. Nu overheerst steeds meer dankbaarheid voor wat ik heb mogen krijgen. Maar ook nog wel de enorme boosheid/teleurstelling op/in mijn lichaam. Ik heb via het ziekenhuis ook hulp hiervoor gevraagd en een doorverwijzing voor gekregen naar een medisch psycholoog. Ik zou het zeker ook bespreekbaar maken bij jouw psycholoog. En vergeet echt niet met je partner er ook over te praten. Want ook al heeft hij die teleurstelling niet, je hebt hem echt nodig!
donderdag 4 augustus 2022 om 21:29
Lief dat je ernaar vraagt Laura! Sorry voor late reactie, wij zijn ook op vakantie en helemaal vergeten op forum nog te kijken onlangs.
Hetzelfde hier, ik kan niet anders zeggen. Echt wel momenten van berusting, maar echt ook momenten van moeilijk. Ik kan er mee leven als het niet meer gebeurd, maar ik zou het zoooo graag nog wel willen. Wij blijven het wel zelf proberen, gisteren ook nog mijn eisprong gehad en ons best gedaan
. Maar de kans is zo ontzettend klein dat dat kan op een spontane manier.
Hoe is het met jou, kan je er nog wel met je partner over hebben?
Hetzelfde hier, ik kan niet anders zeggen. Echt wel momenten van berusting, maar echt ook momenten van moeilijk. Ik kan er mee leven als het niet meer gebeurd, maar ik zou het zoooo graag nog wel willen. Wij blijven het wel zelf proberen, gisteren ook nog mijn eisprong gehad en ons best gedaan
. Maar de kans is zo ontzettend klein dat dat kan op een spontane manier.Hoe is het met jou, kan je er nog wel met je partner over hebben?
woensdag 7 september 2022 om 20:20
@lily: niet echt, die is gewoon net iets te blij en opgewekt dat het niet is gelukt. moet wel zeggen dat ik me eindelijk wat beter voel sinds het moment dat we zijn gestopt met proberen (vier maanden geleden). ik denk dat ik ook serieus niet heel blij zou zijn als ik nu zwanger zou raken, vooral omdat het mijn hart zou breken dat deze misschien door man niet zo gewenst is als de andere twee.
zondag 11 september 2022 om 21:54
Ik zie dit topic vandaag pas en wil graag meeschrijven. Ik heb een tweeling gekregen. Zij zijn nu begonnen met de basisschool en ik wil graag nog wel een keer de zwangerschap meemaken en een baby verzorgen, maar dat is ook gelijk het probleem.
De zwangerschap van de tweeling ging eigenlijk erg makkelijk. Ze waren een week te vroeg geboren en hadden lichtelijk ondergewicht. Op zich niks om je zorgen over te hoeven maken voor een tweeling. De baby-fase vond ik ontzettend leuk en ik wou dat dit voor altijd voort kon duren. Ze sliepen en aten ook allebei goed en ik dacht bij mijzelf dat ik nog wel 10 kinderen erbij kon nemen.
Maar toen begonnen ze te kruipen, klimmen en te lopen…
Ze zijn allebei erg avontuurlijk. En klommen op alles en nog wat en liepen gewoon weg als je even niet oplette. Dit heeft mij zo veel stress bezorgd. Het voelde alsof ik altijd aan moest staan. En als ik er één had, maakte ik mij altijd zorgen om de anderen. Ik heb door de stress zelfs een maagzweer ontwikkeld. Ik zou dolgraag nog een kindje willen, maar ik kan het fysiek gewoon niet aan. De tweeling heeft mij tot het uiterste gedreven en dat begon ik te voelen ook. Hoofdpijn, buikpijn en gewoon erg gestress om alles. Vanaf hun 1,5 jaar kon ik niet meer genieten. Als je even met je ogen knipperde dan waren die 2 gewoon weg. Altijd maar aan staan en alert moeten zijn gaf mij geen moment rust.
Nu ze 4 zijn gaat het opzich wel omdat ze gewoon op school zitten of bij de opvang. Maar zodra ik alleen met ze ben sta ik weer op standje overleven. Ik hou zielveel van ze, maar ze slopen mij (in de beste manier ooit)
Dus ook al wil ik dolgraag nog een kind. Ik kan het gewoon niet. Ik denk echt dat ik mijzelf een hartaanval zou geven als ik voor mijn tweeling en nog een baby moet zorgen.
De zwangerschap van de tweeling ging eigenlijk erg makkelijk. Ze waren een week te vroeg geboren en hadden lichtelijk ondergewicht. Op zich niks om je zorgen over te hoeven maken voor een tweeling. De baby-fase vond ik ontzettend leuk en ik wou dat dit voor altijd voort kon duren. Ze sliepen en aten ook allebei goed en ik dacht bij mijzelf dat ik nog wel 10 kinderen erbij kon nemen.
Maar toen begonnen ze te kruipen, klimmen en te lopen…
Ze zijn allebei erg avontuurlijk. En klommen op alles en nog wat en liepen gewoon weg als je even niet oplette. Dit heeft mij zo veel stress bezorgd. Het voelde alsof ik altijd aan moest staan. En als ik er één had, maakte ik mij altijd zorgen om de anderen. Ik heb door de stress zelfs een maagzweer ontwikkeld. Ik zou dolgraag nog een kindje willen, maar ik kan het fysiek gewoon niet aan. De tweeling heeft mij tot het uiterste gedreven en dat begon ik te voelen ook. Hoofdpijn, buikpijn en gewoon erg gestress om alles. Vanaf hun 1,5 jaar kon ik niet meer genieten. Als je even met je ogen knipperde dan waren die 2 gewoon weg. Altijd maar aan staan en alert moeten zijn gaf mij geen moment rust.
Nu ze 4 zijn gaat het opzich wel omdat ze gewoon op school zitten of bij de opvang. Maar zodra ik alleen met ze ben sta ik weer op standje overleven. Ik hou zielveel van ze, maar ze slopen mij (in de beste manier ooit)
Dus ook al wil ik dolgraag nog een kind. Ik kan het gewoon niet. Ik denk echt dat ik mijzelf een hartaanval zou geven als ik voor mijn tweeling en nog een baby moet zorgen.
klusjesvrouw wijzigde dit bericht op 11-09-2022 21:58
0.78% gewijzigd
zondag 11 september 2022 om 22:10
Probeer eerst lekker te genieten van je baby. Als het gevoel blijft, blijf er dan over in gesprek met je partner. Ik hoop dat je eruit kan komen met elkaar. Zelf heb ik drie kinderen en ervaar ik vooral heel veel liefde in ons soms wat drukke gezin. Maar het is natuurlijk wel een keuze waar je beide achter moet staan.
donderdag 15 juni 2023 om 06:22
Zal ik hier maar eens een finale update geven? Man en ik hebben het 1,5 jaar geprobeerd, maar ben nog steeds niet zwanger helaas. Hij wilde er graag een punt achter zetten en is vorige maand gesteriliseerd. Ik had het allemaal heel graag anders gezien, maar ik word er zelf ook niet jonger op. Dus ik geniet van twee kinderen de naar de basisschool gaan en een gezin dat in balans is. Maar soms steekt het wel, dat het ons niet gegund was… Ik vond dit in elk geval wel een heel fijn topic om al die tijd m’n gedachten kwijt te kunnen
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
