Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
maandag 30 september 2019 om 20:23
Ah “gelukkig” niet alleenyukon schreef: ↑30-09-2019 20:09Nee hoor, hier nog 1
En ik heb het er nog steeds moeilijk mee.
Het wordt hier hoog tijd om de jongste van ledikant naar gewoon bed te verhuizen. Dan ontstaat natuurlijk de vraag of het ledikant naar zolder gaat of weg. Als t dan nog steeds nee is, vrees ik dat ik t echt op moet geven.
Dat hebben wij dus net gehad. Zoon klom steeds uit het ledikant en was al
twee keer flink gevallen, dus over naar een peuterbed. Man had al foto’s gemaakt van het ledikant want dan kon het wel op marktplaats.
Moest er letterlijk een beetje van huilen, zegt oudste ineens: pap, laat mama dat ledikant gewoon houden joh.
Moesten er wel om lachen. Nu staat het ledikant dus nutteloos op zolder te zijn.
maandag 30 september 2019 om 20:25
Nou dan ben ik halverwege de 40. Nee dat is voor mij geen optie. Dat speelt natuurlijk ook wel, dat klokje tikt helaas. Wat mij betreft is het na mijn 38e wel zo’n beetje gedaan, jongste is dan ook 4Morgenstond_ schreef: ↑30-09-2019 20:16
Ik sprak afgelopen week toevallig twee collega's die beide 8-10 jaar tussen 2e en 3e hadden. Zou dat voor jullie een optie zijn (als man dan wel wil, en niet dat je daar dan nu al mee bezig moet zijn)
maandag 30 september 2019 om 20:44
Lievejetje schreef: ↑30-09-2019 20:23zegt oudste ineens: pap, laat mama dat ledikant gewoon houden joh.
wat lief!
maandag 30 september 2019 om 20:48
Hier ook zo.Lievejetje schreef: ↑30-09-2019 20:25Nou dan ben ik halverwege de 40. Nee dat is voor mij geen optie. Dat speelt natuurlijk ook wel, dat klokje tikt helaas. Wat mij betreft is het na mijn 38e wel zo’n beetje gedaan, jongste is dan ook 4
En wat vreselijk lief van je oudste over dat ledikant, Lievejetje!
maandag 30 september 2019 om 20:49
dinsdag 1 oktober 2019 om 05:49
Ik hou er nog steeds rekening mee dat “misschien” hier ook “nee” kan worden hoor, zeker gezien onze afgelopen nacht (verkouden jongste die steeds heel zielig vol snot wakker werd, een pup die er ineens om 04:30 uit moest, etc.)
Qua werkverdeling moeten we dan even kijken inderdaad. Het scheelt dat we binnenkort vlakbij familie wonen, wat het makkelijker maakt om hulp in te schakelen. Ik heb dit jaar zo’n goed jaar gedraaid dat we een flink stuk extra van de hypotheek kunnen aflossen, net als mijn restant studieschuld. En doordat we ons huis met flinke overwaarde hebben kunnen verkopen, wordt onze volgende hypotheek ook lager. Al met al gaat het op maandbasis ongeveer 900 euro aan vaste lasten schelen. Voor mijzelf neem ik nu de proef op de som door de rest van het jaar niet meer dan 3,5 dag te werken. En te kijken hoe ik dat vind (tot nu toe bevalt het prima om meer tijd met de kinderen te hebben)
Qua werkverdeling moeten we dan even kijken inderdaad. Het scheelt dat we binnenkort vlakbij familie wonen, wat het makkelijker maakt om hulp in te schakelen. Ik heb dit jaar zo’n goed jaar gedraaid dat we een flink stuk extra van de hypotheek kunnen aflossen, net als mijn restant studieschuld. En doordat we ons huis met flinke overwaarde hebben kunnen verkopen, wordt onze volgende hypotheek ook lager. Al met al gaat het op maandbasis ongeveer 900 euro aan vaste lasten schelen. Voor mijzelf neem ik nu de proef op de som door de rest van het jaar niet meer dan 3,5 dag te werken. En te kijken hoe ik dat vind (tot nu toe bevalt het prima om meer tijd met de kinderen te hebben)
zaterdag 26 oktober 2019 om 16:37
Bij ons is het besluit zo’n beetje gevallen. We gaan niet voor een derde. Man wil echt echt echt niet. En eerlijk, onze jongens zijn twee handen vol. Ik vind het echt wel lastig maar kan er ook steeds meer vrede mee hebben. Ik wíl ook gewoon geen verdriet meer hebben. Vooral de oudste is best een pittige. En we merken dat dingen toch makkelijker worden. Nou ja, als man morgen zegt ik wil het toch zeg ik geen nee... maar die kans is 0. Ik ga en wil het nu echt afsluiten en me concentreren op de toekomst met onze twee knullen. Ik hoop dat bij jullie de wens wel in vervulling zal gaan 
zaterdag 26 oktober 2019 om 17:31
Ik herken altijd zoveel in jouw posts. Eigenlijk allesLievejetje schreef: ↑26-10-2019 16:37Bij ons is het besluit zo’n beetje gevallen. We gaan niet voor een derde. Man wil echt echt echt niet. En eerlijk, onze jongens zijn twee handen vol. Ik vind het echt wel lastig maar kan er ook steeds meer vrede mee hebben. Ik wíl ook gewoon geen verdriet meer hebben. Vooral de oudste is best een pittige. En we merken dat dingen toch makkelijker worden. Nou ja, als man morgen zegt ik wil het toch zeg ik geen nee... maar die kans is 0. Ik ga en wil het nu echt afsluiten en me concentreren op de toekomst met onze twee knullen. Ik hoop dat bij jullie de wens wel in vervulling zal gaan
. Hier zit het er ook niet in hoor. Ik verlang ook naar die rust waar je het over hebt. Knap dat je de knop kan omzetten!
zaterdag 26 oktober 2019 om 17:44
Nou yukon, ik probeer het haha. Heb ook tegen man gezegd: er zullen vast momenten komen dat ik me bedenk en dat ik het moeilijk vind. Maar ik wil het gewoon afsluiten, die opening is er hier niet. Ik wil alleen géén hormonale anticonceptie en man geen knipje, wij gebruiken dus condooms. Heb wel heel duidelijk gemaakt dat mócht dat fout gaan ik het niet over mijn hart kan verkrijgen het kindje weg te laten halen, eigen risico dus. Dat weet hij. Maar ik heb behoefte aan verdergaan, aan loslaten. Hoewel mijn hart en mijn hoofd elkaar nog steeds tegenspreken. Ergens voelt het ook een beetje als falen. Maar ook dat ga ik loslaten, proberen 
zaterdag 26 oktober 2019 om 19:50
Wat verdrietig Lievetje, maar ik kan me er ook wel iets bij voorstellen. Hier is het een “nee, nou heel misschien dan” en dat maakt toch onrustig. Bijvoorbeeld wanneer ik vooruit kijk qua werk. Heb nu een project van meerdere jaren aangeboden gekregen en denk dan: ojee, zal ik dan ook nog ergens vier maanden met verlof zijn? Kan ik het wel tijdens een eventuele zwangerschap?
Ik doe dus maar alsof het niet gaat gebeuren. En als het toch gebeurt dan zien we het dan wel weer. Maar we gaan dus binnenkort verhuizen en krijg het niet over m’n hart de babykamer weg te doen.
Ik doe dus maar alsof het niet gaat gebeuren. En als het toch gebeurt dan zien we het dan wel weer. Maar we gaan dus binnenkort verhuizen en krijg het niet over m’n hart de babykamer weg te doen.
zaterdag 26 oktober 2019 om 20:03
Snap ik laura, het gaat hier ook wel echt met pijn in het hart hoor. Maar omdat ik zeker weet dat kan niet bijdraait vind ik het zo onzinnig om alles mee te zeulen naar het nieuwe huis. Och, ik heb het zó vaak vervloekt dat mijn man zo’n standvastig persoon is, om mij heen een hoop vrouwen waarbij de man ook niet wilde en dan binnen een half jaar om waren. Maar zo is die van mij niet. En ergens vind ik het wel een goede eigenschap dat hij zo bij zichzelf blijft.
zaterdag 26 oktober 2019 om 22:19
Lievejetje
Heel verdrietig dat het nu duidelijk is, maar kan me ook voorstellen dat je verder wilt en wilt afsluiten.
Man hier sluit het niet uit, maar de kans is volgens mij nog zeer aanwezig dat het een nee wordt. Dat maakt mij ook zo nu en dan onrustig en geloof dat ik volgende zomer ook écht liever afsluit dan nog een keer uitstellen. Vooral als hij dan nog niet zeker weet of het een ja kan worden.
Het is hier ook vanwege een druk leven gevoel en niet omdat man het niet voor mij zou willen doen. Het is ook best druk (oudste is ook best pittig) en snap ook wel dat hij het genoeg zou vinden. Het zou alleen wel erg veel pijn gaan doen, heel veel....
Sterkte, blijft toch pijnlijk
Heel verdrietig dat het nu duidelijk is, maar kan me ook voorstellen dat je verder wilt en wilt afsluiten.
Man hier sluit het niet uit, maar de kans is volgens mij nog zeer aanwezig dat het een nee wordt. Dat maakt mij ook zo nu en dan onrustig en geloof dat ik volgende zomer ook écht liever afsluit dan nog een keer uitstellen. Vooral als hij dan nog niet zeker weet of het een ja kan worden.
Het is hier ook vanwege een druk leven gevoel en niet omdat man het niet voor mij zou willen doen. Het is ook best druk (oudste is ook best pittig) en snap ook wel dat hij het genoeg zou vinden. Het zou alleen wel erg veel pijn gaan doen, heel veel....
Sterkte, blijft toch pijnlijk
donderdag 12 december 2019 om 13:49
Meiden hoe gaat het bij jullie?
Hier geen veranderingen, maar 2020 dient zich bijna aan en dat wordt wel het jaar dat we gaan beslissen. Ik vind het nog steeds een erg moeilijke beslissing,
Heb nog steeds last van mijn bekken en rug van zwangerschap 2. Ik ga hier vanaf januari weer mee aan de slag, nu bij een andere fysio. Hopelijk boekt dat wel resultaat.
Verder slaapt mijn zoontje van 16 maanden nu sinds een maand of 3 echt belabberd. Hij was altijd een doorslaper en nu wordt hij wakker en wilt dan echt niet verder slapen, wat we ook doen. Ook mijn dochter van 3 is veel wakker, ze is al voor de 4e keer in drie maanden goed ziek. Kortom: handen vol aan die twee en nog steeds die twijfel voor een derde kindje. Ik vind het zo moeilijk, komen we hier ooit uit?
Als het me lukt om fysiek nog verder op te knappen en zoonlief slaapt ietsje beter weer, dan zou ik wel aandurven. Geen idee hoe manlief er dan in staat, ik vrees dat ik het nu niet moet gaan vragen
Ben zo benieuwd hoe het bij jullie gaat!
Hier geen veranderingen, maar 2020 dient zich bijna aan en dat wordt wel het jaar dat we gaan beslissen. Ik vind het nog steeds een erg moeilijke beslissing,
Heb nog steeds last van mijn bekken en rug van zwangerschap 2. Ik ga hier vanaf januari weer mee aan de slag, nu bij een andere fysio. Hopelijk boekt dat wel resultaat.
Verder slaapt mijn zoontje van 16 maanden nu sinds een maand of 3 echt belabberd. Hij was altijd een doorslaper en nu wordt hij wakker en wilt dan echt niet verder slapen, wat we ook doen. Ook mijn dochter van 3 is veel wakker, ze is al voor de 4e keer in drie maanden goed ziek. Kortom: handen vol aan die twee en nog steeds die twijfel voor een derde kindje. Ik vind het zo moeilijk, komen we hier ooit uit?
Als het me lukt om fysiek nog verder op te knappen en zoonlief slaapt ietsje beter weer, dan zou ik wel aandurven. Geen idee hoe manlief er dan in staat, ik vrees dat ik het nu niet moet gaan vragen
Ben zo benieuwd hoe het bij jullie gaat!
donderdag 12 december 2019 om 16:01
Hoi Lilly,
Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Hopelijk knap je lichamelijk wat op van de fysio. Ik heb sinds ik anders ben gaan sporten amper nog last van mijn verzakking (dat is natuurlijk wel anders dan je bekken).
Man wil echt niet. En aangezien we binnenkort verhuizen heb ik met een beetje een dubbel gevoel ALLE babyspullen weggedaan. Ik zag zo het nut niet in om alles tegen beter weten mee te verhuizen. En hoewel ik graag die derde had gewild is het goed zo. Het geeft me ook een soort rust en kan ook wel genieten van het feit dat het iets makkelijker wordt soms met onze jongens. En er zijn dagen dat ze zo druk zijn dat ik denk hoezo een derde????
Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Hopelijk knap je lichamelijk wat op van de fysio. Ik heb sinds ik anders ben gaan sporten amper nog last van mijn verzakking (dat is natuurlijk wel anders dan je bekken).
Man wil echt niet. En aangezien we binnenkort verhuizen heb ik met een beetje een dubbel gevoel ALLE babyspullen weggedaan. Ik zag zo het nut niet in om alles tegen beter weten mee te verhuizen. En hoewel ik graag die derde had gewild is het goed zo. Het geeft me ook een soort rust en kan ook wel genieten van het feit dat het iets makkelijker wordt soms met onze jongens. En er zijn dagen dat ze zo druk zijn dat ik denk hoezo een derde????
donderdag 12 december 2019 om 16:09
Lievejetje,
Wat een stap de babyspullen wegdoen Ik zou dat zeker ook gedaan hebben, anders doe je jezelf ook wel pijn als je man echt niet meer wilt. Kan me voorstellen dat het ook wel rust geeft. Voor nu geeft het me een verdrietig gevoel, omdat hier ook nog volop twijfel is, het idee dat het echt niet meer zou gebeuren. Ik weet wel als het eenmaal zover is, dat er inderdaad ook wel berusting komt. Ik weet ook wel dat ik twee prachtige kinderen heb en ik zie idd ook de voordelen wel van een gezin met 2 kinderen die geen baby's meer zijn.
Wat je zegt; het is al druk zat met z'n vieren, wat zouden we ons zelf aan doen.
Ik heb trouwens ook een blaasverzakking, maar merk daar niet veel van, behalve dat ik vaker ga plassen. En wat doe jij precies aan sport wat geholpen heeft? Ik ben niet echt van het sporten, maar ben inmiddels ook wel op het punt dat ik er alles aan wil doen
Toch nog een dikke knuffel
Wat een stap de babyspullen wegdoen
Ik zou dat zeker ook gedaan hebben, anders doe je jezelf ook wel pijn als je man echt niet meer wilt. Kan me voorstellen dat het ook wel rust geeft. Voor nu geeft het me een verdrietig gevoel, omdat hier ook nog volop twijfel is, het idee dat het echt niet meer zou gebeuren. Ik weet wel als het eenmaal zover is, dat er inderdaad ook wel berusting komt. Ik weet ook wel dat ik twee prachtige kinderen heb en ik zie idd ook de voordelen wel van een gezin met 2 kinderen die geen baby's meer zijn. Wat je zegt; het is al druk zat met z'n vieren, wat zouden we ons zelf aan doen.
Ik heb trouwens ook een blaasverzakking, maar merk daar niet veel van, behalve dat ik vaker ga plassen. En wat doe jij precies aan sport wat geholpen heeft? Ik ben niet echt van het sporten, maar ben inmiddels ook wel op het punt dat ik er alles aan wil doen
Toch nog een dikke knuffel
donderdag 12 december 2019 om 16:14
Ik heb een blaas- en baarmoederverzakking. Geen urineverlies oid. Ik ben gestart met pilates en met een groepsles met gewichten en daarnaast gewoon fitness. Gewicht wel heel rustig opgebouwd maar dat zware gevoel wat ik weleens had is er bijna niet meer. Alsof mijn lijf toch sterker is geworden ofzo.
Ik heb met die spullen inmiddels zoiets van tja mocht het ooit toch gebeuren dan is alles ook wel weer zo gekocht. Maar ik denk niet dat we die keuze maken.
Als het per ongeluk gebeurt dan vind ik dat wel risico man. Is 1980 jouw geboortejaar Lilly?
Ik heb met die spullen inmiddels zoiets van tja mocht het ooit toch gebeuren dan is alles ook wel weer zo gekocht. Maar ik denk niet dat we die keuze maken.
Als het per ongeluk gebeurt dan vind ik dat wel risico man. Is 1980 jouw geboortejaar Lilly?
donderdag 12 december 2019 om 22:40
Sterkte met het herstel
En het is vast een heftig moment geweest Lievejetje, al snap ik je gevoel qua drukte helemaal!
Wij zijn net verhuisd en hebben het ledikantje nog wel meegenomen. Maar er zijn een hoop spullen naar mijn BFF gegaan die na een slopend medisch traject nu eindelijk zwanger is van de eerste. In principe zou ook alles op en duur ook weer terug kunnen (ze houden het er waarschijnlijk bij eentje), dus dat maakte het ook minder zwaar.
Hier kan het nog steeds beide kanten op. Al doet het traject van BFF me ook wel realiseren hoe gezegend we zijn met twee (ze had het lang verzwegen omdat er een vrij grote kans was dat er een donor nodig was, maar ondanks mini-kans is ze toch zwanger geworden met medische hulp).
En het is vast een heftig moment geweest Lievejetje, al snap ik je gevoel qua drukte helemaal!
Wij zijn net verhuisd en hebben het ledikantje nog wel meegenomen. Maar er zijn een hoop spullen naar mijn BFF gegaan die na een slopend medisch traject nu eindelijk zwanger is van de eerste. In principe zou ook alles op en duur ook weer terug kunnen (ze houden het er waarschijnlijk bij eentje), dus dat maakte het ook minder zwaar.
Hier kan het nog steeds beide kanten op. Al doet het traject van BFF me ook wel realiseren hoe gezegend we zijn met twee (ze had het lang verzwegen omdat er een vrij grote kans was dat er een donor nodig was, maar ondanks mini-kans is ze toch zwanger geworden met medische hulp).
donderdag 19 december 2019 om 15:50
Laura hoe bijzonder dat je vriendin toch zwanger is geraakt. Super mooi
Dat is wel een mooie tussenoplossing dat jouw spullen naar haar zijn gegaan. Dan is het ook niet zo definitief. Hoe gaat het met je zoontje inmiddels?
Lievejetje, nee ik ben geboren in 1981. Bijna 39 dus
Ik ga ook in januari starten met pilates heb ik besloten! Hoor wel meer goede dingen daarover in combinatie met mijn klachten. Fijn dat het sporten bij jou zo positief heeft gewerkt
Dat is wel een mooie tussenoplossing dat jouw spullen naar haar zijn gegaan. Dan is het ook niet zo definitief. Hoe gaat het met je zoontje inmiddels?
Lievejetje, nee ik ben geboren in 1981. Bijna 39 dus
Ik ga ook in januari starten met pilates heb ik besloten! Hoor wel meer goede dingen daarover in combinatie met mijn klachten. Fijn dat het sporten bij jou zo positief heeft gewerkt
maandag 18 mei 2020 om 19:51
Hoe is het hier met iedereen? Alles nog gezond?
Met ons gaat het goed. Wij hebben nu eindelijk een week op rij kunnen doorslapen, elke nacht. Normaal moeten we er altijd wel 1 of 2 keer uit, en dat al 2,5 jaar lang (jongste is 2,5 en de oudste is net 4). Qua wel of geen derde heeft m'n man steeds minder bezwaren, zegt hij. En als we het doen, dan wil hij wel binnenkort een poging wagen. Maar nu begin ik juist beren op de weg te zien.
Ik ben weer fanatiek met sport bezig, vergelijkbaar met voor de zwangerschappen 5 jaar geleden. Mijn lijf is eindelijk weer strak. Ook qua carrière zit alles in de lift en ik sta op het punt om als zzp'er een monsterklus voor bijna twee jaar binnen te halen (en dat in corona-tijd). Daarbij is een zwangerschap gewoon eigenlijk geen optie.
Natuurlijk kunnen ze het me niet verbieden, maar ik kijk toch tegen een hoop reistijd aan (drie dagen per week) en het zou gek zijn om bij een klus van 22 maanden ineens 4 maanden met verlof te gaan. En dat nog afgezien van de vraag of ik het volhoud om tot het eind te werken, want wat ga je in het geval van een gecompliceerde zwangerschap doen? Mijn twee zwangerschappen waren prima vol te houden en ik was heel fit, maar was als dat bij een derde zwangerschap niet zo is? En wat als de derde gehandicapt is, een zorgenkind is, etc.?
Daarnaast gaat het eindelijk heel goed met onze oudste, die qua taal- en ontwikkelingsachterstand een inhaalslag aan het maken is. Hij en de jongste zijn tijdens de quarantaine heel hecht geworden. Verstoor ik de huidige harmonie niet met een derde?
Het voelt heel dubbel want voor m'n gevoel is m'n man eindelijk bijna om (al hou ik nog steeds rekening met een "nee") en nu twijfel ik zelf. Ook omdat ik ineens weer zo goed slaap, ze elkaar wel bezighouden waardoor ik af en toe weer iets voor mezelf kan doen, etc..
Ik ben benieuwd hoe het bij jullie is!
Met ons gaat het goed. Wij hebben nu eindelijk een week op rij kunnen doorslapen, elke nacht. Normaal moeten we er altijd wel 1 of 2 keer uit, en dat al 2,5 jaar lang (jongste is 2,5 en de oudste is net 4). Qua wel of geen derde heeft m'n man steeds minder bezwaren, zegt hij. En als we het doen, dan wil hij wel binnenkort een poging wagen. Maar nu begin ik juist beren op de weg te zien.
Ik ben weer fanatiek met sport bezig, vergelijkbaar met voor de zwangerschappen 5 jaar geleden. Mijn lijf is eindelijk weer strak. Ook qua carrière zit alles in de lift en ik sta op het punt om als zzp'er een monsterklus voor bijna twee jaar binnen te halen (en dat in corona-tijd). Daarbij is een zwangerschap gewoon eigenlijk geen optie.
Natuurlijk kunnen ze het me niet verbieden, maar ik kijk toch tegen een hoop reistijd aan (drie dagen per week) en het zou gek zijn om bij een klus van 22 maanden ineens 4 maanden met verlof te gaan. En dat nog afgezien van de vraag of ik het volhoud om tot het eind te werken, want wat ga je in het geval van een gecompliceerde zwangerschap doen? Mijn twee zwangerschappen waren prima vol te houden en ik was heel fit, maar was als dat bij een derde zwangerschap niet zo is? En wat als de derde gehandicapt is, een zorgenkind is, etc.?
Daarnaast gaat het eindelijk heel goed met onze oudste, die qua taal- en ontwikkelingsachterstand een inhaalslag aan het maken is. Hij en de jongste zijn tijdens de quarantaine heel hecht geworden. Verstoor ik de huidige harmonie niet met een derde?
Het voelt heel dubbel want voor m'n gevoel is m'n man eindelijk bijna om (al hou ik nog steeds rekening met een "nee") en nu twijfel ik zelf. Ook omdat ik ineens weer zo goed slaap, ze elkaar wel bezighouden waardoor ik af en toe weer iets voor mezelf kan doen, etc..
Ik ben benieuwd hoe het bij jullie is!
maandag 18 mei 2020 om 21:02
Wat grappig, ik was ook benieuwd hoe het met jullie gaat en van plan om dit topic weer eens te updaten!
LauraRoar, wat leuk dat er een opening is! Maar ik begrijp je twijfels, het is niet niks en je bent met veel leuke dingen bezig. Heel lastig. Mijn kinderen zijn ook erg hecht en ik ben ook altijd een beetje bang geweest om dat te verstoren.
Lievejetje, hoe gaat het met jou? Een tijd geleden had je laten weten dat je de wens voor een derde af hebt kunnen sluiten. Je wilde niet meer verdrietig zijn. Ik had/heb hier veel bewondering voor! Hoe voel je je er nu onder?
En alle anderen? Het is even geleden, ik ben de details van iedereen wel een beetje kwijt. Maar dat komt misschien wel weer.
Hier gaat het goed, behalve dan die wens voor een derde.
Ik geloof niet dat ik ooit ergens zoveel moeite mee gehad heb. Het blijft mijn leven/gedachtes erg beheersen. Vind het zo moeilijk om het helemaal los te laten. En heb moeite met mensen die een derde zwangerschap aankondigen.
Man wil nog steeds niet. En diep van binnen weet ik dat het niet meer gaat gebeuren. Maar ergens blijf ik toch nog hoop houden. Ik vind het ook niet eerlijk dat je als vrouw in zo'n situatie dan toch iedere maand door je lichaam ook nog eens met je neus op de feiten gedrukt wordt.
Tegelijkertijd wordt het leeftijdsverschil met mijn andere kinderen steeds groter en blijf ik mijn eerder gestelde grenzen maar verschuiven. Ze zijn bijna 4 en 7. Leek me dat een paar jaar geleden toch écht écht een veel te groot leeftijdsverschil, zie ik er nu ook wel grote voordelen van. De oudste 2 kunnen zich al wat beter redden, hebben veel aan elkaar. Ze vermaken zich ontzettend goed, zelf en alleen, ik heb met beiden een heerlijke tijd gehad, 1 op 1, voordat ze naar school gaan/gingen. Ik lees/hoor veel goede dingen over een iets groter leeftijdsverschil met de derde. Maar je, je onthoudt ook wat je wilt horen natuurlijk...
Man blijft erbij dat hij het te druk vindt. Hoewel we het de laatste tijd echt veel rustiger hebben, door verschillende redenen. En dat weet hij zelf ook wel. En dan blijft hij zeggen, dat we dan weer helemaal opnieuw moeten beginnen, dat we nu juist leuke dingen kunnen doen met de kinderen. Van dat argument word ik dan altijd een beetje verdrietig. We dubben hier al 2 jaar over, als dat de enige echte reden lijkt te zijn, en we hadden 2 jaar geleden de knoop gewoon doorgehakt, dan was de babyfase inmiddels ook alweer voorbij. Als het allemaal voorspoedig gegaan zou zijn natuurlijk. Het lijkt bij hem niet door te dringen, dat je niet alleen naar de kindertijd moet kijken; ook als ze groot zijn, lijkt het me geweldig om er 3 te hebben.
Nou goed, jullie merken het al; ik denk er nog altijd veel over na en probeer het te accepteren. Ik geniet wel volop van mijn kinderen hoor! dat zeker!
Ik ben benieuwd naar de anderen.
LauraRoar, wat leuk dat er een opening is! Maar ik begrijp je twijfels, het is niet niks en je bent met veel leuke dingen bezig. Heel lastig. Mijn kinderen zijn ook erg hecht en ik ben ook altijd een beetje bang geweest om dat te verstoren.
Lievejetje, hoe gaat het met jou? Een tijd geleden had je laten weten dat je de wens voor een derde af hebt kunnen sluiten. Je wilde niet meer verdrietig zijn. Ik had/heb hier veel bewondering voor! Hoe voel je je er nu onder?
En alle anderen? Het is even geleden, ik ben de details van iedereen wel een beetje kwijt. Maar dat komt misschien wel weer.
Hier gaat het goed, behalve dan die wens voor een derde
. Ik geloof niet dat ik ooit ergens zoveel moeite mee gehad heb. Het blijft mijn leven/gedachtes erg beheersen. Vind het zo moeilijk om het helemaal los te laten. En heb moeite met mensen die een derde zwangerschap aankondigen.
Man wil nog steeds niet. En diep van binnen weet ik dat het niet meer gaat gebeuren. Maar ergens blijf ik toch nog hoop houden. Ik vind het ook niet eerlijk dat je als vrouw in zo'n situatie dan toch iedere maand door je lichaam ook nog eens met je neus op de feiten gedrukt wordt.
Tegelijkertijd wordt het leeftijdsverschil met mijn andere kinderen steeds groter en blijf ik mijn eerder gestelde grenzen maar verschuiven. Ze zijn bijna 4 en 7. Leek me dat een paar jaar geleden toch écht écht een veel te groot leeftijdsverschil, zie ik er nu ook wel grote voordelen van. De oudste 2 kunnen zich al wat beter redden, hebben veel aan elkaar. Ze vermaken zich ontzettend goed, zelf en alleen, ik heb met beiden een heerlijke tijd gehad, 1 op 1, voordat ze naar school gaan/gingen. Ik lees/hoor veel goede dingen over een iets groter leeftijdsverschil met de derde. Maar je, je onthoudt ook wat je wilt horen natuurlijk...
Man blijft erbij dat hij het te druk vindt. Hoewel we het de laatste tijd echt veel rustiger hebben, door verschillende redenen. En dat weet hij zelf ook wel. En dan blijft hij zeggen, dat we dan weer helemaal opnieuw moeten beginnen, dat we nu juist leuke dingen kunnen doen met de kinderen. Van dat argument word ik dan altijd een beetje verdrietig. We dubben hier al 2 jaar over, als dat de enige echte reden lijkt te zijn, en we hadden 2 jaar geleden de knoop gewoon doorgehakt, dan was de babyfase inmiddels ook alweer voorbij. Als het allemaal voorspoedig gegaan zou zijn natuurlijk. Het lijkt bij hem niet door te dringen, dat je niet alleen naar de kindertijd moet kijken; ook als ze groot zijn, lijkt het me geweldig om er 3 te hebben.
Nou goed, jullie merken het al; ik denk er nog altijd veel over na en probeer het te accepteren. Ik geniet wel volop van mijn kinderen hoor! dat zeker!
Ik ben benieuwd naar de anderen.
vrijdag 29 mei 2020 om 20:05
Hé wat leuk, dat het topic nog leeft!
Wij zijn net verhuisd, en hebben alle babyspullen weggedaan. Manlief wil nog steeds echt echt echt niet en ik kan me er wel bij neerleggen, ik moet ook wel. De wens is echt minder sterk maar steekt af en toe nog wel de kop op. De afgelopen maanden waren ook weL intensief moet ik zeggen met verhuizen, beiden een vitaal beroep dus doorwerken en kids hele dagen thuis.
Wij zijn net verhuisd, en hebben alle babyspullen weggedaan. Manlief wil nog steeds echt echt echt niet en ik kan me er wel bij neerleggen, ik moet ook wel. De wens is echt minder sterk maar steekt af en toe nog wel de kop op. De afgelopen maanden waren ook weL intensief moet ik zeggen met verhuizen, beiden een vitaal beroep dus doorwerken en kids hele dagen thuis.
vrijdag 29 mei 2020 om 20:07
Yukon ik herken je posts echt heel erg hoor! Zo dacht ik er ook over,
Voelde het precies zo. Ik merk wel nu er wat rust in onze levens komt mijn gedachten ook wel weer afdwalen naar een derde.
Maar ik weet dat het er hier niet in zal zitten en inmiddels 37, de jaren gaan zo hard, dat helpt niet mee. Hoewel ik mezelf nog niet té oud vind.
Voelde het precies zo. Ik merk wel nu er wat rust in onze levens komt mijn gedachten ook wel weer afdwalen naar een derde.
Maar ik weet dat het er hier niet in zal zitten en inmiddels 37, de jaren gaan zo hard, dat helpt niet mee. Hoewel ik mezelf nog niet té oud vind.
maandag 8 juni 2020 om 23:42
Hee, wat leuk dat hier weer wordt geschreven!
LauraRoar, mijn kinderen hebben dezelfde leeftijd als die van jou (1 van net vier, de andere is 2 jaar en 3 maanden) en hier genieten we ook juist van wat meer nachtrust en ook wat meer tijd voor onszelf s avonds of als ze leuk samen spelen. Ik herken al je punten die je schrijft, ook dat je zelf weer fit bent en aan sporten toe komt.. en wat als de derde zwangerschap toch niet zo makkelijk gaat of idd een ziek kindje.. gooit dat het leven dat we nu hebben niet teveel over de kop?
We hebben er nu veel gesprekken over. Man neigt naar nee, maar ziet ook bij vrienden van hem met drie kinderen dat het ook wel heel leuk kan zijn.. maar hij ziet op tegen weer slapeloze nachten etc en gewoon meer drukte dan je met twee kinderen hebt. Ikzelf ga qua gevoel wat heen en weer, ene moment denk ik dat het toch wel erg leuk kan zijn met een derde, andere moment zit ik met de hierboven beschreven overwegingen.
We hadden het eerst wat op de lange baan geschoven, want we zouden nu naar Canada gaan, maar dat gaat natuurlijk niet door. Ik zag die campervakantie dan wel als een punt om het erover te hebben en een knoop door te hakken of we het nog zouden proberen. Ik word volgend jaar 40 en heb daarmee wel een beetje een nu of nooit gevoel. Ik zou het geloof ik zelf nog best tot eind dit jaar willen proberen en als ik dan niet zwanger ben is het ook goed zo. (Want het is zo met die twee jongens ook helemaal goed!). Maar dat moet man dan ook zien zitten..
Yukon, wat lastig voor je, kan me je gevoel helemaal voorstellen dat je ook denkt dat je alweer door die eerste twee jaar heen had kunnen zijn..
LauraRoar, mijn kinderen hebben dezelfde leeftijd als die van jou (1 van net vier, de andere is 2 jaar en 3 maanden) en hier genieten we ook juist van wat meer nachtrust en ook wat meer tijd voor onszelf s avonds of als ze leuk samen spelen. Ik herken al je punten die je schrijft, ook dat je zelf weer fit bent en aan sporten toe komt.. en wat als de derde zwangerschap toch niet zo makkelijk gaat of idd een ziek kindje.. gooit dat het leven dat we nu hebben niet teveel over de kop?
We hebben er nu veel gesprekken over. Man neigt naar nee, maar ziet ook bij vrienden van hem met drie kinderen dat het ook wel heel leuk kan zijn.. maar hij ziet op tegen weer slapeloze nachten etc en gewoon meer drukte dan je met twee kinderen hebt. Ikzelf ga qua gevoel wat heen en weer, ene moment denk ik dat het toch wel erg leuk kan zijn met een derde, andere moment zit ik met de hierboven beschreven overwegingen.
We hadden het eerst wat op de lange baan geschoven, want we zouden nu naar Canada gaan, maar dat gaat natuurlijk niet door. Ik zag die campervakantie dan wel als een punt om het erover te hebben en een knoop door te hakken of we het nog zouden proberen. Ik word volgend jaar 40 en heb daarmee wel een beetje een nu of nooit gevoel. Ik zou het geloof ik zelf nog best tot eind dit jaar willen proberen en als ik dan niet zwanger ben is het ook goed zo. (Want het is zo met die twee jongens ook helemaal goed!). Maar dat moet man dan ook zien zitten..
Yukon, wat lastig voor je, kan me je gevoel helemaal voorstellen dat je ook denkt dat je alweer door die eerste twee jaar heen had kunnen zijn..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
